Περί συλλογικής ευθύνης ο λόγος

Γνωστό είναι ότι τα μέλη μιας ομάδας, είτε αυτή είναι πολιτική, είτε αθλητική, κ.λ.π., χάριν επιτεύξεως του σκοπού που έχουν θέσει, θα πρέπει να συστρατεύονται και να παραμερίζουν τις ατομικές επιδιώξεις ή φιλοδοξίες τους. Διαφορετικά η αποτυχία είναι πιστοποιημένο ότι θα είναι βέβαιη.
Από την άλλη, η λειτουργία ενός πολιτικού φορέα, που θέλει να λέγεται ότι είναι δημοκρατικός, διέπεται, μεταξύ άλλων, και από την αρχή της συλλογικής ευθύνης, πράγμα που σημαίνει ότι και στην επιτυχία, αλλά και στην αποτυχία την ευθύνη δεν φέρει μόνον ο επικεφαλής του πολιτικού φορέα, αλλά και τα μέλη του, καθόσον η άσκηση ή μη πολιτικών δράσεων είναι ευθύνη όλων και όχι του ενός.
Στις προηγούμενες εκλογές ο κ.Πρίντζος ηγήθηκε του συνδυασμού “ΜΑΓΝΗΣΙΑ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ”, ο οποίος απαρτιζόταν από 49 υποψηφίους νομαρχιακούς συμβούλους και διεκδίκησε το χρίσμα της αναλήψεως των ευθυνών της Νομαρχίας Μαγνησίας. Μεταξύ των υποψηφίων ήταν και ο κ. Αθανάσιος (Σάκης) Κοκκίνης, τον οποίο επέλεξαν 12.064 συντοπίτες μας, αναδειχθείς πρώτος στην προτίμηση των εκλογέων, που επέλεξαν τον συνδυασμό αυτό και μάλιστα σε ποσοστό 6,78%!!
Ακολούθως, ο απερχόμενος Νομάρχης κ.Πρίντζος περιέβαλε τον κ.Κοκκίνη με απόλυτη εμπιστοσύνη και ως πρωτοκλασάτο συνεργάτη του, του εμπιστεύθηκε την προεδρία της ΑΝ.Ε.Μ..
Προ τριμήνου περίπου ο κ.Κοκκίνης κατήγγειλε τον νυν Νομάρχη για ανικανότητα, χαρακτήρισε το έργο του ανύπαρκτο και προανήγγειλε την δημιουργία δικού του νέου πολιτικού συνδυασμού ενόψει την προσεχών εκλογών.
Μολαταύτα, από την κριτική του κ.Κοκκίνη απουσιάζει η αναμενόμενη αυτοκριτική του, αφού συνυπεύθυνος για την ανυπαρξία έργου είναι και ο ίδιος και δεν νομιμοποιείται να εξαιρεί τον εαυτό του σήμερα, όταν καθόλη τη διάρκεια της 4ετούς θητείας του ουδέποτε δήλωσε δημόσια ο,τιδήποτε εναντίον της απερχόμενης νομαρχιακής αρχής, αλλά και κατά του κ.Πρίντζου προσωπικά, ούτε και αποστασιοποιήθηκε με κάποιο ευδιάκριτο τρόπο από τη δημοσιότητα και τις τιμές, που απολάμβαναν οι λοιποί εκλεχθέντες με τον συνδυασμό του κ.Πρίντζου νομαρχιακοί σύμβουλοι, έτσι ώστε να μπορεί να υποστηριχθεί η άποψη ότι τάχα ο ίδιος είχε καταστεί ξένο σώμα από την απερχόμενη νομαρχιακή αρχή.
Με βάση τα δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου διάχυτη είναι η αίσθηση ότι η πρόσφατη αποχώρησή του κ.Κοκκίνη από τον συνδυασμό του κ.Πρίντζου δρομολογήθηκε όταν διαπίστωσε ότι η Νέα Δημοκρατία προωθούσε τον τελευταίο εκ νέου και για τις επερχόμενες εκλογές ως υποψήφιο Νομάρχη, αντί για τον ίδιο και παρότι εκείνος διέβλεπε την επερχόμενη εκλογική αποτυχία του κ.Πρίντζου, η οποία θα ματαίωνε αναγκαστικά και την ικανοποίηση των προσωπικών του φιλοδοξιών (αλήθεια η συμπεριφορά αυτή δεν θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, την παροιμία εκείνη που λέει ότι «όταν βυθίζεται το πλοίο, τα πρώτα που το εγκαταλείπουν είναι …»;); Οι σκέψεις αυτές παρέχουν μια λογική εξήγηση για τον λόγο που απέρριψε και τις όποιες προσπάθειες έγιναν από πλευράς τόσο του κ.Πρίντζου, όσο και της τοπικής οργάνωσης της Νέας Δημοκρατίας, προκειμένου να αποσοβήσουν τον ορατό κίνδυνο διαρρήξεως της συνοχής τους.
Ύστερα από όλα αυτά θα περίμενε κανείς από τον κ.Κοκκίνη, ο οποίος ζητά και πάλι τη ψήφο μας, αυτή τη φορά ως υποψήφιος Νομάρχης, σαφή δείγματα υπευθυνότητας και προπάντων ταπεινοφροσύνης ως προς τον τρόπο προβολής του από τα ΜΜΕ, τα οποία μέχρι και σήμερα δεν έχουμε δει.
Εν κατακλείδι, η μηδενιστική κριτική του κ.Κοκκίνη για το έργο της απερχομένης νομαρχιακής αρχής έχει βαρύνουσα σημασία και ασφαλώς θα εκτιμηθεί αναλόγως, καθόσον ως συνεργάτης του κ.Πρίντζου είχε ιδία γνώση για την ανικανότητα και ανυπαρξία του έργου, το οποίο ο απερχόμενος Νομάρχης επιχείρησε να χαρακτηρίσει ως …επιτυχημένο, όπως αξιοσημείωτο είναι και ότι η διάσταση μεταξύ των δύο αυτών πολιτικών ανδρών δεικνύει ότι ο κ.Πρίντζος δεν εκπροσωπεί ένα συμπαγή πολιτικό συνδυασμό, αλλά μια συγκυριακή συνεύρεση αυτόνομων προσωπικοτήτων, οι οποίες αναζητούν ευκαιρίες για την ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών τους.
Τέλος, αυτονόητη είναι η επισήμανση ότι οι ανωτέρω σκέψεις και απόψεις εκφράζουν αποκλειστικά και μόνον τον γράφοντα και όχι, κατ’ ανάγκην, και τον Συνδυασμό, με τον οποίο κατέρχεται ως υποψήφιος.-

"Είμαστε λιποτάκτες της ζωής ;"

“Το ήθος των αρχόντων είναι όμοιο με το ήθος των αρχομένων”
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ (προς Νικοκλέα, 31)
Από την αρχή του Χρόνου, οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ότι παλεύουν με τη ζωή, επειδή αυτή καταλήγει αναπόφευκτα στο θάνατο. Η ζωή είναι ωσάν ένα χαλί, που κάποιος το τραβά σιγά - σιγά κάτω τα πόδια μας, μέχρι να πέσουμε. Έτσι, οι περισσότεροι από μας αισθανόμαστε ότι η ζωή μας είναι βασικά ένας αγώνας ενάντια στις περιστάσεις.
Ναι, βγάζουμε το ψωμάκι μας, συντηρούμε την οικογένειά μας, αγαπούμε και μισούμε, τρέχουμε πίσω από τις χίμαιρες των μικρών μας επιθυμιών, αλλά τι ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Αυτή η ερώτηση απευθύνεται σε όλα τα είδη των ανθρώπων, από τους επιστήμονες μέχρι τους καλλιτέχνες, από τους μαθηματικούς και τους θρησκευόμενους, από τον κάθε είδους επαγγελματία μέχρι και τον τελευταίο αγρότη και νησιώτη της Μαγνησίας.
Αν βγάλουμε αυτή την κεντρική ασχολία από τη ζωή μας, σύντομα θα διαπιστώσουμε ότι ζούμε σε μια κενότητα, ότι ζούμε άστοχα, χωρίς να κάνουμε τίποτα το ουσιαστικό. Στην πραγματικότητα δεν ζούμε: απλά συνεχώς σχεδιάζουμε να ζήσουμε.
Συμπολίτες, βγείτε από το λήθαργο.
Επειδή μεγαλώσαμε και διαπιστώσαμε ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί μεσσίες, αρχοντοπούλες και βασιλόπουλα, που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή στην πόλη μας, αντί να δραστηριοποιηθούμε και να πάρουμε τις τύχες της στα χέρια μας, καθόμαστε απαθείς και βλέπουμε τη ζωή να προσπερνά, χαμένοι μέσα στη μετριότητα, ανώνυμοι μέσα στο πλήθος.
Αν δεν είμαστε ευχαριστημένοι από την ποιότητα της ζωής μας, από τον αέρα που αναπνέουμε, από τα νερά που πίνουμε, από την καθημερινότητα, από το προσδοκούμενο με βάση το σήμερα μέλλον, τότε θα πρέπει για όλα αυτά να κατηγορούμε τον εαυτό μας και όχι τους πολιτικούς, που διαχειρίστηκαν για λογαριασμό μας, τις τύχες της πόλης μας, του χωριού μας, του Νομού μας, του περιβάλλοντός μας, επειδή εμείς υπήρξαμε λιποτάκτες του ζωής, δεν ενδιαφερθήκαμε και δεν δραστηριοποιηθήκαμε για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη.
«Στους κινδύνους του πολέμου κανένας λιποτάκτης δεν κατηγορεί τον εαυτό του, αλλά το στρατηγό, τον συμμαχητή του, όλους τους άλλους. Οι αίτιοι της ήττας, όμως, είναι βέβαια οι λιποτάκτες. Γιατί θα μπορούσε να μείνει στη θέση του αυτός που κατηγορεί τους άλλους κι αν έκανε το ίδιο ο καθένας, θα νικούσαν!», όπως έλεγε και ο πρόγονός μας, πολιτικός και ρήτορας, Δημοσθένης ο Αθηναίος.
Ο συνδυασμός, που έχω την τιμή να συμμετέχω, αλλά και ο ίδιος ο Απόστολος Παπατόλιας προσωπικά, σας απηύθυνε εξαρχής διαρκή πρόσκληση να συμμετάσχετε στους τομείς που δημιούργησε, προκειμένου, ανά αντικείμενο, να καθοριστεί το πρόγραμμα δράσης του συνδυασμού, πρόγραμμα το οποίο δεν θα μας επιβληθεί από κανέναν, αλλά θα συνδιαμορφώσουμε εμείς οι ίδιοι.
Είναι ευκαιρία να θέσουμε τα θεμέλια για μια δραστήρια τοπική κοινωνία των πολιτών, που θα έχει άποψη και θα δραστηριοποιείται για να αλλάξουμε τον τόπο μας και να ζήσουμε το μέλλον σήμερα.
Αφήστε τα τηλεκοντρόλ της αδράνειας και πείτε τη γνώμη σας. Ξεκινήστε την αλλαγή από τον τρόπο της ζωή σας. Όλοι μαζί μπορούμε να δώσουμε μια ισχυρή απάντηση σε όλους εκείνους που μας θυμούνται μόνο στις εκλογές: «είμαστε εδώ κι εμείς διαφεντεύουμε τις τύχες μας. Ο Νομάρχης και ο Δήμαρχος, που θα εκλέξουμε, θα είναι το δικό μας “μακρύ χέρι”. Δεν πιστεύουμε σε χαρισματικούς ηγέτες που μας επιβάλλονται άνωθεν. Θέλουμε ανθρώπους που να προέρχονται από μας και να είναι σαν και μας».
Αυτό το καινούργιο μήνυμα - πρόσκληση φέρνει σε όλους εσάς ο συνδυασμός μας, ηχηρή απάντηση στη σημερινή διοίκηση της Νομαρχίας και στην πεπαλαιωμένη αντίληψη που εκφράζει ο κ. Πρίντζος, ο οποίος μας λησμόνησε και χάθηκε κι αυτός, κι εμείς, στο βάλτο της μετριότητας…

"ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ & ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ" και ποιός ο ρόλος τους στην πολιτική ζωή

Είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες, αφού, κατά βάσιν, η μεν “προτίμηση” αποσκοπεί στην ικανοποίηση προσωπικών επιθυμιών και εκφράζεται με το “θέλω”, ενώ η “προτεραιότητα” στην ικανοποίηση άμεσων και επιτακτικών βιοτικών αναγκών και εκφράζεται με το “πρέπει”.
Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπάρχουν και περιπτώσεις όπου το “θέλω” δεν αναιρεί το “πρέπει” και το αντίθετο και είναι τούτο αληθές, αφού υπάρχουν κάποιες ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, οι οποίες, όμως, δεν αναιρούν τον κανόνα, όπως αλήθεια είναι ότι αναλώνουμε τη ζωή μας ευρισκόμενοι σε μια διαρκή πάλη ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες, πλην, όμως, ο τρόπος στάθμισής τους και ικανοποιήσεως του ενός ή του άλλου αποτελεί το στίγμα της προσωπικής στάσης ζωής και του χαρακτήρα του καθενός από μας.
Αναβιβάζοντας το ζήτημα τούτο στο στίβο της πολιτικής, έχει πραγματικό ενδιαφέρον για τον τρόπο που θα μπορούσαμε να κρίνουμε και χαρακτηρίζουμε τους Κυβερνήτες μας. Έτσι, εάν για παράδειγμα ένας πολιτικός ηγέτης, στον οποίο ο λαός έχει εναποθέσει τις τύχες του, προβαίνει σε έργα και επιλογές, που ικανοποιούν προσωπικές του φιλοδοξίες ή μεγαλεπίβολους οραματισμούς του και μόνον, πιστεύοντας με τον τρόπο αυτό ότι φέρνει το αύριο στο σήμερα, ενώ παραλείπει να δώσει άμεσες λύσεις σε άκρως επιτακτικές ανάγκες των πολιτών, το λιγότερο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί είναι αποτυχημένος και αιθεροβάμων. Εάν, όμως, έδινε άμεση προτεραιότητα στην ικανοποίηση των επιτακτικών αναγκών, βελτιώνοντας το βιοτικό επίπεδό τους, τότε, μπορεί μεν να μην έκανε το μεγάλο άλμα στο μέλλον, θα έκανε, όμως, ελκυστικότερο το παρόν και ευοίωνο το μέλλον, το λιγότερο δε που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί είναι ρεαλιστής και επιτυχημένος.
Άλλωστε, για τα μεγάλα επιτεύγματα στην παγκόσμια ιστορία προηγήθηκαν πάντοτε πολλά συντονισμένα μικρότερα βήματα και ουδέποτε έγιναν ως “κεραυνός εν αιθρία”.
Αποκωδικοποιώντας το έργο της απερχόμενης νομαρχιακής αρχής είναι φανερό ότι ο κ.Πρίντζος σχοινοβατούσε μεταξύ του “θέλω” και του “πρέπει”, μη μπορώντας να ξεχωρίσει το άκρως επιτακτικό από το επιθυμητό και ποιο είναι αυτό που άξιζε την απολύτου προσοχής του.
Τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι ενώ το οδικό δίκτυο του Πηλίου είναι μια ανοιχτή πληγή, ο ίδιος δε έλεγε ότι τάχα εργαζόταν για την τουριστική ανάπτυξή του, εντούτοις στη πραγματικότητα έδινε προτεραιότητα, ωσάν νέος Φαραώ, για την επίτευξη του οράματός του περί εγκρίσεως ενός έργου, που διέφευγε από τα διοικητικά όρια της Μαγνησίας, ήτοι της ζεύξης του Μαλιακού Κόλπου, που θα συντόμευε τη διαδρομή προς την Αθήνα κατά 70χλμ. και, ίσως, κατ’αυτόν, θα έκανε τους Θεσσαλούς και όχι μόνον να τον μνημονεύουν στους επερχόμενους αιώνες!!
Από την άλλη, γνωστό είναι ότι υπάρχουν περιοχές στο Νομό μας, που ζουν ως επί το πλείστον από τη θάλασσα ή έχουν ιδιαίτερη ναυτική παράδοση, ως λ.χ. το Τρίκερι, το οποίο, σημειωτέον, διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους αλιευτικούς στόλους στην Ελλάδα, πλην, όμως, δεν διαθέτουν αλιευτικά καταφύγια, με αποτέλεσμα ο ελλιμενισμός των σκαφών και η διασφάλιση της περιουσίας των ναυτικών να εξακολουθεί να επαφίεται στις διαθέσεις των καιρικών φαινομένων…
Επί του ζητήματος τούτου ο κ.Πρίντζος παρέκαμψε και πάλι το “πρέπει” και αντί να αποτελέσει γι’αυτόν προτεραιότητα η κατασκευή αλιευτικών καταφυγίων στο Τρίκερι, αλλά και σε άλλες μικρότερες περιοχές του ανατολικού Πηλίου, εντούτοις προτίμησε να κατασκευαστούν λιμάνια σε περιοχές με τις οποίες διατηρεί ιδιαίτερες σχέσεις (συναισθηματικές και ιδιοκτησιακές) και συγκεκριμένα στο Πηγάδι και στο Αχίλλειο, συνολικού κόστους 12.000.000 ευρώ.
Ναι μεν τα λιμάνια αυτά αναβάθμισαν την περιοχές αυτές και είναι δικαιολογημένο οι κάτοικοι να τον ευγνωμονούν, μολαταύτα, θα απαιτηθούν χρόνια, για να μετατραπούν οι κάτοικοι του Αχιλλείου από αγρότες σε ναυτικούς, αποκτώντας τοιουτοτρόπως και αλιευτικό στόλο, ενώ προς το παρόν αντιμετωπίζουν τον λιμένα με δυσπιστία και άγνοια για τον τρόπο αξιοποίησής του, εκφράζοντας ακόμη και δυσανασχέτηση προς τα επιβατικά πλοία, που κατέφθασαν προς ελλιμενισμόν!!
Με την δαπάνη αυτή θα μπορούσαν να είχαν κατασκευασθεί αλιευτικά καταφύγια εκεί που τα έχουν πραγματική ανάγκη και θα έπιναν και ένα νερό στην υγειά του κ.Πρίντζου οι κάτοικοι των Τρικέρων, από το δίκτυο που όφειλε να έχει αποπερατωθεί και όχι να εξακολουθούν να περιμένουν …την υδροφόρα!!
Εάν υπήρχε περίπτωση η Νομαρχία Μαγνησίας να αντιμετωπίζει περίσσευμα ρευστότητας, τότε πράγματι θα μπορούσαν να συνυπάρξουν οι έννοιες που μας απασχόλησαν και ο κ.Πρίντζος θα μπορούσε να σχεδιάζει ανενόχλητα την μετατροπή της Μαγνησίας σε …μια σύγχρονη Εδέμ. Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα είναι σκληρή, με αποτέλεσμα να μετριάζεται αυτόματα ακόμη και η διάθεση για αστεϊσμούς.
Αγαπητοί αναγνώστες, είναι πάρα πολλά αυτά που θα μπορούσαν έτι περαιτέρω να ειπωθούν, εάν τα έργα και οι ημέρες της απερχόμενης νομαρχιακής αρχής έμπαιναν στην διαδικασία της βασανιστικής κριτικής, σεβόμενος, όμως, την στενότητα της στήλης και μέχρι την επόμενη συνάντησή μας, σε σας αφήνω το έργο αυτό, με την ελπίδα να έχω θέσει ένα λιθαράκι ως προς τις κατευθύνσεις του προβληματισμού σας.