Το πνεύμα των εορτών των Χριστουγέννων μέσα απ’ τη ματιά ενός …ονειροκρίτη

Προσεγγίζοντας τις εορτές των Χριστουγέννων περιήλθε στα χέρια μου, συμπτωματικά, ένα από αυτά τα κυκλοφορούντα περισπούδαστα συγγράμματα, που τιτλοφορείται “Μέγας Ονειροκρίτης”, τον οποίο ξεφύλλισα με απορία, προσπαθώντας να βρω απαντήσεις σε καταστάσεις που μας συμβαίνουν στα όνειρά μας και γιατί όχι και όταν είμαστε ξύπνιοι. Από τα λήμματα, λοιπόν, εντόπισα κάποια χαρακτηριστικά, που έχουν άμεση σχέση και με τις ημέρες που ζούμε και γι’ αυτό θεώρησα καλό να σας τα παραθέσω, μαζί με τις αντίστοιχες ερμηνείες του βιβλίου, ευελπιστώντας ότι θα μπορέσετε κι εσείς να ερμηνεύετε στο μέλλον με μεγαλύτερη ακρίβεια αυτά που βιώνετε (σ.σ. στον ύπνο σας ή στο ξύπνιο σας, κατά τη δική σας προτίμηση). Ξεκινάμε, λοιπόν:
1) Αγορά: Αν δείτε στον ύπνο σας ότι βρίσκεστε στην αγορά, σημαίνει οικονομία και δράση. Το να είναι η αγορά άδεια σημαίνει κατάθλιψη και στέρηση. Αν υπάρχουν χαλασμένα φρούτα και χορταρικά ή κρέατα, σημαίνει απώλεια στις επιχειρήσεις (σ.σ. και πρόστιμα). 2) Ανεργος: Αν ονειρευτείτε πως είστε άνεργος(-η), σημαίνει πως δεν θα μπορείτε να πραγματοποιήσετε τις επιθυμίες και τα σχέδια σας (σ.σ. αυτονόητο). Αν δείτε πως οι φίλοι σας είναι άνεργοι, σημαίνει πως θα τους απασχολήσουν προβλήματα (σ.σ. επίσης αυτονόητο). 3) Από πάνω: Αν δείτε πως κάτι κρέμεται από πάνω σας (σ.σ. βλέπε λ.χ. ειδοποίηση από Δ.Ο.Υ.) και είναι έτοιμο να πέσει, σημαίνει κίνδυνο, αν πέσει επάνω σας, σημαίνει καταστροφή ή ξαφνική απογοήτευση. Αν πέσει κοντά σας, αλλά δε σας πετύχει, είναι σημάδι πως θα αποφύγετε «παρά τρίχα» την απώλεια χρημάτων, ή άλλες κακοτυχίες που μπορεί να ακολουθούσαν. Αν δείτε πως κάτι κρέμεται από πάνω σας (σ.σ. λ.χ. ένα φωτιστικό), αλλά είναι καλά στερεωμένο, ώστε να μη συνεπάγεται κίνδυνο, η κατάσταση σας θα βελτιωθεί μετά την απειλή της απώλειας. 3) Γαλοπούλα: Το όνειρο με γαλοπούλες σημαίνει αφθονία στα εισοδήματα για τον αγρότη και κέρδη για τους εμπορευόμενους (σ.σ. βλέπε “Βαρβάκειο” αγορά). Αν δείτε άρρωστη γαλοπούλα ή ψόφια, είναι προμήνυμα δύσκολων καιρών και ταπείνωσης (σ.σ. και τι θα γίνει με τις ψόφιες που πουλούν τα κρεοπωλεία και τα σούπερ μάρκετ;). Αν δείτε πως τρώτε γαλοπούλα, σημαίνει ότι έρχονται όμορφες εποχές (σ.σ. με κοντά 9 ευρώ το κιλό θα αστειεύεται;). 4) Γουρούνια: Το να ονειρευτείτε παχιά, καλοθρεμμένα γουρούνια, σημαίνει απότομες αλλαγές στις επιχειρήσεις και ασφαλείς συμφωνίες. Τα ισχνά γουρούνια, στ' όνειρο, προμηνύουν ενοχλητικές υποθέσεις και προβλήματα με υπαλλήλους και παιδιά. Αν δείτε ένα θηλυκό γουρούνι και τα μικρά του, σημαίνει άφθονη σοδειά για τον αγρότη και προκοπή για τους άλλους. 5) Δώρο: Αν ονειρευτείτε πως παίρνετε δώρα από κάποιον, σημαίνει πως θα πάρετε χρήματα από αυτούς που σας οφείλουν (σ.σ. μάλλον αυτό το όνειρο είδαν οι γνωστοί κουμπάροι και τους παρεξήγησε ο κόσμος) και πως θα έχετε ασυνήθιστη τύχη σε προβλέψεις και σε θέματα αγάπης (σ.σ. πράγματι, τους αγάπησαν όλοι, ακόμη και ο Ψωμιάδης). Αν δείτε πως στέλνετε κάποιο δώρο, σημαίνει ότι θα δυσαρεστηθείτε και ότι οι προσπάθειες σας θα καταλήξουν σε αποτυχία (σ.σ. άρα μην κάνετε δώρα). Για τη νέα γυναίκα που θα ονειρευτεί πως ο αγαπημένος της τής στέλνει πλούσια δώρα, είναι προμήνυμα ότι θα κάνει έναν πλούσιο και ευτυχισμένο γάμο (σ.σ. με αυτό το πλευρό να κοιμάται). 6) Παγωνιά: Αν ονειρευτείτε παγωνιά κατά τη διάρκεια ενός σκοτεινού και θαμπού πρωινού, σημαίνει εξορία σε ξένη χώρα, αλλά οι περιπλανήσεις σας θα τελειώσουν ειρηνικά (σ.σ. ακόμη κι αν σταμάτησε το καλοριφέρ, επειδή δεν πληρώνουν τα κοινόχρηστα οι άλλοι ένοικοι; Πάλι κινδυνεύουμε με εξορία; Αδιευκρίνιστο). 7) Παιγνίδια: Αν ονειρευτείτε παιγνίδια που είναι καινούργια, προβλέπεται ευχάριστη οικογενειακή ζωή, αλλά αν είναι σπασμένα, θλίψη θα γεμίσει την ψυχή σας (σ.σ. τουτέστιν, θα πρέπει, πριν κοιμηθούμε, να συμβουλεύουμε τα παιδιά μας να μην τα σπάνε) Αν δείτε ότι δίνατε παιγνίδια, είναι σημάδι ότι θα αγνοηθείτε από τους γνωστούς σας (σ.σ. μην δωρίζετε λοιπόν παιγνίδια). 8) Παιδιά: Αν δείτε στ' όνειρο σας πολλά όμορφα παιδιά, είναι προμήνυμα μεγάλης ευημερίας και ευδαιμονίας (σ.σ οι πολύτεκνοι συμφωνούν;). Αν ονειρευτείτε απογοητευμένα παιδιά (σ.σ. δεν πρέπει να εννοεί τα ελληνόπουλα, αφού ζουν …στις ιδανικότερες συνθήκες), σημαίνει φασαρίες με εχθρούς, και ανήσυχα προμηνύματα από το ύπουλο έργο φαινομενικά φιλικών ανθρώπων. Αν δείτε πως χοροπηδάτε και παίζετε με παιδιά, σημαίνει ότι όλες σας οι κερδοσκοπικές και ερωτικές επιχειρήσεις θα πάνε καλά (σ.σ. οι χαζοχαρούμενοι δεν κινδυνεύουν). 9) Πάχος: Αν στο όνειρο σας δείτε πως παίρνετε βάρος και παχαίνετε, σημαίνει πως στο άμεσο μέλλον θα γίνει μια ευχάριστη και ευτυχής αλλαγή στη ζωή σας. Αν δείτε άλλους να παχαίνουν, σημαίνει ευημερία. 10) Παχυσαρκία: Για κάποιον που θα ονειρευτεί πως είναι παχύσαρκος, είναι σημάδι ότι θ' αυξηθεί η περιουσία του και θα έχει ευχάριστη μόνιμη θέση. Αν δείτε άλλους παχύσαρκους, σημαίνει ασυνήθιστη δραστηριότητα και ευημερία. 11) Πείνα: Αν δείτε στον ύπνο σας ότι πεινάτε, είναι κακός οιωνός: δεν θα βρείτε άνεση και ικανοποίηση στο σπίτι σας (σ.σ. άρα να συνεχίζετε να τρώτε και στον ύπνο σας, μέχρι να δείτε τον εαυτό σας παχύσαρκο). 12) Πήδημα: Αν ονειρευτείτε πηδήματα, σημαίνει επιδεξιότητα, ενεργητικότητα και ικανότητα να εκμεταλλευτείτε σχεδόν κάθε επαγγελματική ευκαιρία. Τα πηδήματα είναι καλοσήμαδο όνειρο για όλους (σ.σ. τέτοια όνειρα, μάλλον, βλέπει ο Αλογοσκούφης). 13) Πλαστά χρήματα: Αν δείτε στ' όνειρο σας πλαστά χρήματα, σημαίνει ότι θα έχετε φασαρίες με κάποιο πεισματάρικο και ανάξιο πρόσωπο (σ.σ. δικαστή εννοεί;). Αυτό το όνειρο είναι πάντα κακός οιωνός, είτε αν δείτε πως παίρνετε είτε αν δείτε πως δίνετε τέτοια χρήματα (σ.σ. και πώς θα ξεχωρίζουμε στον ύπνο μας την απάτη, όταν την πατάμε στο ξύπνιο μας ή μήπως είμαστε πιο έξυπνοι στον ύπνο μας; Ιδού το ερώτημα). 14) Πλημμύρα: Αν ονειρευτείτε πλημμύρα, σημαίνει πως θα έχετε την επιθυμητή πρόοδο στις επιχειρήσεις σας (σ.σ. για το πόσο διαφορετική είναι η εξέλιξη αν τη δεις ξύπνιος, το διαπιστώσαμε με τους επιχειρηματίες της Νεάπολης). 15) Πλούτος: Αν δείτε στον ύπνο σας ότι κατείχατε πλούτο, σημαίνει δραστηριοποίηση για την αντιμετώπιση προβλημάτων, με αποτέλεσμα την επιτυχία. Το να δείτε άλλους πλούσιους, σημαίνει πως οι φίλοι σας θα προθυμοποιηθούν να σας βοηθήσουν σε περίπτωση ανάγκης (σ.σ. πράγματι, θα …κατασκοτωθούν). 16) Φορολογία: Αν ονειρευτείτε ότι δεν μπορούσατε να πληρώσετε τους φόρους σας, είναι δείγμα αποτυχίας στα πειράματα σας (σ.σ. ούτε ψήλο στο κόρφο μας). 17) Φραντζόλες (ψωμί): Αν ονειρευτείτε φραντζόλες ψωμιού, είναι ένδειξη λιτότητας (σ.σ. προφανώς εμπνεύστηκε από το “ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται”). Ακόμα, το όνειρο αυτό προμηνά στον ονειρευόμενο χαρά για την καλή τύχη του στον έρωτα, πλούτο και ευχαρίστηση. Σπασμένες φραντζόλες, στ' όνειρο, δεν είναι καλό σημάδι για τους ερωτευμένους. 18) Φρυγανιά: Το να δείτε στον ύπνο σας ότι ετοιμάζατε φρυγανιές ή τις τρώγατε, σημαίνει ότι οι υποθέσεις σας θα γίνουν πολύ μπερδεμένες, λόγω της επιπολαιότητας σας και της ροπής που έχετε να παρασύρεστε από μικροδιασκεδάσεις. Ακόμη, θα πρέπει να προσέξετε την υγεία σας, που μπορεί να καταστεί επισφαλής εξαιτίας της ανώμαλης ζωής και εργασίας που κάνετε (σ.σ. ούτε φρυγανιές να τρώτε). 19) Φτωχοκομείο: Αν δείτε στ' όνειρο σας φτωχοκομείο, σημαίνει πως έχετε άπιστους φίλους που μένουν κοντά σας επειδή μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα ή την περιουσία σας (σ.σ. κι αν, ρωτάω κάτι σπάνιο, δεν διαθέτεις ούτε χρήματα, ούτε περιουσία;, τότε τι σημαίνει;). 20) Φτωχός/ή): Το να δείτε στ' όνειρο σας ότι είστε φτωχός(ή) προμηνά ανεπιθύμητα συμβάντα για σας. Αν ονειρευτείτε φτωχούς, σημαίνει πως κάποιοι θα ζητήσουν τη βοήθεια σας, βασιζόμενοι στη γενναιοδωρία σας (σ.σ. δώσαμε – δώσαμε). 21) Χαρτιά: Αν δείτε στ' όνειρο σας ότι παίζατε χαρτιά με άλλους για να περάσει η ώρα, θα δοκιμάσετε τη χαρά της πραγματοποίησης ελπίδων που τρέφατε από πολύ καιρό. Ορισμένα μικρά κακά θα εκλείψουν. Αν όμως δείτε ότι παίζετε τζόγο, θα αντιμετωπίσετε δυσκολίες σοβαρής μορφής. Αν δείτε πως χάσατε στα χαρτιά, θα αντιμετωπίσετε εχθρούς. Αν δείτε πως κερδίσατε, θα δικαιωθείτε ενώπιον του νόμου, αλλά θα σας κοστίσει πολύ αυτή η δικαίωση. 22) Χιόνι: Αν δείτε στ' όνειρο σας χιόνι, σημαίνει γενικά ατυχία. Ακόμη, θα αντιμετωπίσετε κάποια αρρώστια και μια υπόθεση καθόλου ικανοποιητική. Αν δείτε πως βρισκόσαστε σε χιονοθύελλα, προβλέπεται λύπη και αποθάρρυνση, ένεκα αδυναμίας να διασκεδάσετε. Αν δείτε πως παίζατε χιονοπόλεμο, θα πρέπει ν' αντισταθείτε σε ορισμένες καταστάσεις που δεν σας περιποιούν τιμή (σ.σ. τι κι αν χιόνι δεν βλέπουμε ούτε στο ξύπνιο μας). 23) Χοιρινό κρέας: Αν δείτε στ' όνειρο σας ότι τρώγατε χοιρινό κρέας, είναι σημάδι ότι θα έχετε να αντιμετωπίσετε φασαρίες. Αν απλώς το είδατε, σημαίνει ότι θα μπορέσετε να ξεπεράσετε τις δυσκολίες με θαυμαστή ευλυγισία (σ.σ. δείτε, αλλά μην τρώτε). 24) Χριστουγεννιάτικο δέντρο: Αν δείτε στον ύπνο σας χριστουγεννιάτικο δέντρο, σημαίνει χαρούμενες μέρες και ευοίωνες προοπτικές. Αν δείτε χριστουγεννιάτικο δέντρο ξεστολισμένο, είναι προμήνυμα κάποιου οδυνηρού περιστατικού που θα ακολουθήσει τις καλές μέρες (σ.σ. γρήγορα να το στολίσετε, όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει).
Ύστερα από όλα αυτά, όταν θα ευχηθείτε ξανά σε κάποιον να πραγματωθούν τα όνειρά του, ίσως θα πρέπει να το σκεφτείτε καλύτερα, αλλά κι εσείς που στο ξύπνιο σας δοκιμάζετε στερήσεις και ανασφάλειες, καλό θα είναι να μην τις βλέπετε ούτε και στον ύπνο σας…Μόνον οι εξ ημών που είναι παχύσαρκοι, πλούσιοι και αγοράζουν κατά το δοκούν δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, εκτός από τις συνέπειες της πλεονεξία τους…
Υ.Γ. Επειδή ο γράφων θα απουσιάζει από το χώρο της στήλης αυτής την επόμενη εβδομάδα, για το λόγο αυτό σας εύχομαι για το νέο έτος, που βρίσκεται προ των πυλών, να επιχειρήσετε, εν είδει ασκήσεως, την αντιστροφή της πρακτικής που, ίσως, ακολουθούσατε μέχρι και σήμερα, υιοθετώντας τον κανόνα “λίγα να βλέπετε και πολλά να καταλαβαίνετε”…

Άνθρωπος και Γαία – Μια λησμονημένη σχέση εξάρτησης

“Να αποστρέφεσαι όσα βρίσκονται στην εξουσία μας, αλλά είναι αντίθετα προς τη φύση ” (ΕΠΙΚΤΗΤΟΥ Εγχειρ. II, 2)
Αν ήσασταν εξωγήινοι και ψάχνατε για ζωή στη Γη τι θα παρατηρούσατε στον πλανήτη αυτόν;
1. Ότι είναι μια εκπληκτική γαλάζια μπάλα, τυλιγμένη από ένα μείγμα αερίων σε περιεκτικότητα 21% οξυγόνο,78% περίπου άζωτο και ελάχιστα άλλα αέρια. Το μείγμα αυτό είναι εκρηκτικό, αλλά δεν εκρήγνυται. Και επιπλέον παραμένει σταθερό εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Το οξυγόνο εάν έφτανε στο 25% όλα τα δάση θα καίγονταν αμέσως. Αν κατέβαινε στο 17% καμία φωτιά δεν θα άναβε και κανένα όν, που αναπνέει, δεν θα ζούσε. 2. Το θαλασσινό νερό έχει, επίσης, μία σταθερή περιεκτικότητα σε άλατα. Σταθερή μέση θερμοκρασία. Σταθερό κλίμα (οι παγετώνιες εποχές, οι κατακλυσμοί, ηφαιστειακές εκρήξεις, συγκρούσεις μετεωριτών απλώς είναι οι μικρές ταλαντώσεις ενός εκκρεμούς με μικρό πλάτος, σταθερή περίοδο και…όμορφη ακουστική). 3. Αν και η ηλιακή ακτινοβολία μέσα σε 4 δισεκατομμύρια χρόνια -τόσα χρόνια η Γη δημιουργεί ζωή- αυξήθηκε κατά 30%, η Γη από μόνη της διατήρησε σταθερή τη θερμοκρασία του σώματος της και δεν “κάηκε” από τον Ήλιο. 4. Ούτε χάνει θερμοκρασία, ούτε οδεύει προς τη αταξία και το χάος, όπως θα έπρεπε. Αντίθετα παράγει συνεχώς νέα τάξη, πολυπλοκότητα και ταυτόχρονα ενοποιεί και συνθέτει πολυάριθμες χημικές και θερμοδυναμικές ισορροπίες…
Η Γη δεν είναι, όπως λανθασμένα θεωρεί ο σύγχρονος άνθρωπος, ένας νεκρός πλανήτης από πετρώματα που πάνω του ζουν κάποιοι ζωντανοί οργανισμοί όπως τα ζώα, τα φυτά και ο άνθρωπος.
Αποτελεί ουσιαστικά μια ζωντανή οντότητα, ικανή να αντεπεξέρχεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, να μαθαίνει απ’ αυτές, να ισορροπεί κάθε ανισορροπία, να αυτοθεραπεύεται και να εξελίσσεται, όπως κάθε άλλος ζωντανός οργανισμός. Το σύνολο της ζωής πάνω στη Γη, μέσα από την δημιουργική και αρμονική αλληλεπίδραση όλων των μερών του, ήταν εκείνο που τροποποίησε τις συνθήκες του πλανήτη, έτσι ώστε η ζωή να μπορέσει να στεριώσει πάνω σ’ αυτόν και να εξελιχθεί. Με άλλα λόγια, δεν ήταν η ζωή που προσαρμόστηκε στις συνθήκες που βρήκε, αλλά ήταν η ζωή που έφτιαξε τις κατάλληλες συνθήκες.
Πέρα όμως από την καθαρά βιολογική και χημική θεώρηση του συνόλου της βιόσφαιρας του πλανήτη μας, υπάρχουν συγκλίνουσες ενδείξεις για το ότι, εκτός από τη βιολογική συνάφεια του συνόλου της ζωής πάνω στη Γη, υπάρχει και συνάφεια σε συγκινησιακό και σε νοητικό επίπεδο. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως τα συναισθήματά μας και οι σκέψεις μας μπορούν να αλληλεπιδρούν και να διαμορφώνουν καταστάσεις πάνω στον πλανήτη, οι οποίες τελικά γίνονται αντιληπτές ως φυσικά φαινόμενα.
Στη μακρινή αρχαιότητα ο άνθρωπος, τότε που ήταν λιγότερο “σοφός” από εμάς τους σημερινούς, έχοντας μια πιο άμεση επαφή με τη φύση και δίχως τον σημερινό απομονωτισμό μας στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις, μπορούσε να αφουγκράζεται τον παλμό της φύσης και να αναγνωρίζει ότι τα πάντα γύρω του σφύζουν από ζωή. Μα πάνω απ’ όλα αναγνώριζε ότι όλα γύρω του αλληλεπιδρούν, ως ζωντανοί οργανισμοί που είναι και ότι όλα μαζί αποτελούν κύτταρα ενός ευρύτερου ζωντανού οργανισμού που είναι ο ίδιος ο πλανήτης.
Κυριολεκτικά, οι μακρινοί μας πρόγονοι βίωναν την στοργική αγκαλιά της Μητέρας Γης. Ο Ησίοδος, στη Θεογονία του, αποκαλεί τη Γαία ως την αρχαιότερη θεά. Αυτή τους έδινε τροφή, αυτή τους καθοδηγούσε στην κατανόηση του κόσμου και τη γνώση των Νόμων της ζωής, αυτή τους χάριζε κάθε χαρά και πόνο και με περισσή αγάπη πάντα σύμπασχε μαζί τους. Η ίδια η καλλιέργεια της γης είχε ιερό χαρακτήρα. Πίστευαν ότι, μέσω της πράξης αυτής, δεν εξασφάλιζαν μόνον την διατροφή τους, αλλά απέδιδαν, επίσης, τιμές στην Μεγάλη Θεά Δήμητρα και την Μητέρα Γαία. Η γη αυτή, που γεννά και τρέφει τους ανθρώπους, θα είναι η ιδία που θα δεχθεί τα κορμιά τους όταν τελειώσουν την πορεία του βίου. Έτσι, τα εδάφη στα οποία πραγματοποιείται η μόνιμη εγκατάσταση των ανθρώπων και η απαρχή της Γεωργίας, γίνονται για τις επόμενες γενεές τα ιερά εδάφη, που τους παρέδωσαν οι προπάτορές τους για να καλλιεργήσουν, να τα υπερασπίσουν και να τα τιμήσουν, τιμώντας, με τον τρόπο αυτόν και τους ίδιους τους Προγόνους τους.
Οι Ινδιάνοι τις Αμερικής λένε ότι κάτω από το βλέμμα της Γαίας κάθε πέτρα, φυτό, ζώο και άνθρωπος είναι αδέλφια που συμπορεύονται στο ίδιο μονοπάτι και για το λόγο αυτό στις επικλήσεις και τις προσευχές τους όλα τα πλάσματα αποκαλούνται και βιώνονται ως «αδέλφια ανθρώπου».
Με μεγάλο σεβασμό και ταπεινότητα το Πνεύμα της Μητέρας Γης προσεγγίζουν και οι Δρυίδες και οι απανταχού Σαμάνοι.
Ύστερα από τα παραπάνω, μήπως θα αντέχατε να μάθετε τι ρόλο παίζει λ.χ. …το μικροσκοπικό και “ασήμαντο” πλαγκτόν των θαλασσών στη ζωή της δική μας αρχοντιάς; Μελέτες έδειξαν ότι απελευθερώνει στον ωκεανό θείο, το οποίο μετατρέπεται σε διμεθυλιούχο θείο. Μέρος αυτού εξαερώνεται και δημιουργεί όξινα σωματίδια. Αυτά, με τη σειρά τους, ευνοούν τη δημιουργία πυκνών σύννεφων βροχής. Σύμφωνα με υπολογισμούς, αν το πλαγκτόν δεν αναλάμβανε το ρόλο αυτό οι βροχές θα μειώνονταν κατά το ήμισυ και η θερμοκρασία θα ήταν υψηλότερη κατά 10 βαθμούς Κελσίου. Το πλαγκτόν λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, ώστε η Γαία να διατηρείται σχετικά δροσερή. «Πολύ αλτρουιστική συμπεριφορά. Γιατί άραγε;», αναρωτιούνται οι εξελικτικοί βιολόγοι, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το πλαγκτόν συμβάλλει στη δημιουργία των σύννεφων βροχής, προκειμένου να διασκορπίσει τα γονίδιά του μακριά.
Τελικά, η Γαία λειτουργεί βάσει παράλληλων ιεραρχικών συστημάτων. Στο ένα επίπεδο υπάρχουν τα γονίδια, οι πληθυσμοί και τα είδη που δημιουργούν τους κανόνες. Μετά, οι οικογένειες και οι τάξεις των ζώων και των φυτών. Στο επόμενο επίπεδο βλέπουμε τα “αβατάρα” (avatara): έτσι χαρακτηρίζονται οι οργανισμοί ενός είδους, όχι με βάση το σχήμα και τα γονίδιά τους, αλλά σύμφωνα με το ρόλο που παίζουν ως «παραγωγοί» και «καταναλωτές» ενός τοπικού οικοσυστήματος. Το οικοσύστημα αυτό εμπεριέχεται σ´ ένα περιφερειακό, το οποίο με τη σειρά του ανήκει στο συνολικό οικοσύστημα, την Γαία. Τα επιμέρους συστήματα, λοιπόν, εγγυώνται τη σταθερότητα και τη λειτουργία της Γαίας.
Κατά συνέπεια, όλοι οι άνθρωποι οφείλουμε ένα μεγάλο χρέος στη γη. Είμαστε πλασμένοι από την ουσία της και ζούμε επάνω της και όλα όσα κάνουμε εδώ στη γη, όλα όσα ανακαλύπτουμε με την επιστήμη, όλα όσα δημιουργούμε με την τέχνη ή τη βιομηχανία, είναι επίσης μέρος δικό της. Ο,τιδήποτε, όμως, κάνουμε, ας γίνεται όχι μόνο για το προσωπικό μας κέρδος ή συμφέρον, αλλά και προς όφελός της ή, τουλάχιστον, όχι σε βάρος της. Μην συνεχίζουμε να εξωθούμε με την αδιαφορία μας τα πράγματα στα άκρα.
Μολαταύτα, η μακαριότητα και ο εφησυχασμός μας μάς ωθούν να πιστεύουμε ακόμη και σήμερα, που οι κλιματολογικές αλλαγές είναι έντονες “… ότι «η Γαία θα μας φροντίσει». Αλλά αυτό είναι λάθος. Το μόνο που σημαίνει είναι πως η Γαία θα φροντίσει τον εαυτό της. Κι ο καλύτερος τρόπος για να το κάνει, θα είναι να μας ξεφορτωθεί” (Τζίμ Λάβλοκ, Βερολίνο, Νοέμβρης 1988).
Εμείς που είμαστε το εκλεκτότερο δημιούργημα της Γαίας και οι κύριοι εκφραστές της συνείδησής της ας μην έχουμε την τύχη των δεινοσαύρων, κοσμώντας στο απώτατο μέλλον τις προθήκες μουσείων κάποιων άλλων έλλογων οντοτήτων, που ίσως μας διαδεχθούν, λόγω της δικής μας αλαζονείας…

«Ώρα μηδέν για την Τουρκία»

Σύμφωνα με τις τρέχουσες δημοσιογραφικές πληροφορίες, στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων παραπέμπεται η συζήτηση για τις κυρώσεις που θα πρέπει να επιβληθούν στην Τουρκία, λόγω της μη εφαρμογής του πρόσθετου πρωτοκόλλου, η οποία θα γίνει σε ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα, εξαιτίας και των ατυχών (;!) χειρισμών που έγιναν από πλευράς Φινλανδών αναφορικά με την περίφημη «τουρκική πρόταση» να ανοίξει ένα λιμάνι και ένα αεροδρόμιο, αλλά και την ταχύτητα με την οποία ορισμένες πλευρές έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τον τουρκικό ελιγμό ως «εποικοδομητική χειρονομία».
Την ίδια ώρα, στη Τουρκία μαίνεται η σύγκρουση μεταξύ της Κυβέρνησης Ερντογάν από τη μια και του Αρχηγού του γενικού επιτελείου και του προέδρου της τουρκικής δημοκρατίας από την άλλη, εξαιτίας της πρότασης της τουρκικής κυβέρνησης στην ΕΕ για το άνοιγμα των τουρκικών λιμανιών στην Κύπρο, για την οποία οι δεύτεροι δήλωσαν άγνοια.
Ήδη τα κράτη μέλη εμφανίζονται χωρισμένα σε δύο μπλοκ. Το ένα, με βασικό πυρήνα την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αυστρία και τη Γαλλία, υποστηρίζουν πως η Τουρκία πρέπει να λάβει ένα καθαρό μήνυμα με πάγωμα ικανών κεφαλαίων και την οριοθέτηση χρονοδιαγράμματος για να τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Το άλλο, με βασικό πυρήνα την Βρετανία την Ισπανία, την Ιταλία και την Σουηδία επιδιώκουν το ελάχιστο των κυρώσεων για την Τουρκία, υποστηρίζοντας ότι "Είναι ισχυρό το μήνυμα που ήδη έχει λάβει η Άγκυρα".
Μέχρι πρότινος οι μεγάλοι εταίροι μας προσπαθούσαν να παρακάμψουν την τουρκική ασυνέπεια. Υπενθυμίζουμε ότι τον Δεκέμβριο του 1999 στη Σύνοδο Κορυφής του Ελσίνκι είχαν αναγορεύσει την Τουρκία υποψήφια προς ένταξη χώρα για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας κι όχι γιατί πληρούσε τα υφιστάμενα κριτήρια. Τότε, όμως, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θεωρούσαν ότι η δέσμευση που αναλάμβαναν ήταν γενική. Τον Δεκέμβριο 2002 στην Κοπεγχάγη είχαν αφήσει τη γειτονική μας χώρα μετεξεταστέα αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο, τον περασμένο Δεκέμβριο ικανοποίησαν το αίτημά της. Της έδωσαν ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων και κατ' αυτόν τον τρόπο την έθεσαν σε τροχιά ένταξης, έστω κι αν έθεσαν μια σειρά από πρωτοφανείς όρους.
Γνωστό είναι για “τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ” ότι ουκ ολίγες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επιθυμούν η προοπτική ένταξης της Τουρκίας να εκτραπεί στην πορεία σε μια «ειδική σχέση».
Από την άλλη, οι ΗΠΑ και η Βρετανία, οι οποίες, ως γνωστόν, έχουν εδώ και χρόνια αναλάβει την εργολαβία να θέσουν την Τουρκία σε τροχιά ένταξης, επικαλούμενες ως πρόσχημα το στερεότυπο του κινδύνου διολίσθησης στον ισλαμικό φονταμενταλισμό, ενώ στη πραγματικότητα η στάση τους οφείλεται περισσότερο στη στρατηγική εκτίμησή τους ότι η ένταξή της όχι μόνον θα αποδυναμώσει την Ε.Ε. οικονομικά, αλλά και θα παρεμποδίσει την πολιτική χειραφέτηση της Γηραιάς Ηπείρου, έχουν αποδυθεί τις τελευταίες ημέρες σε μία διπλωματία κάτω από το τραπέζι, προσπαθώντας να επηρεάσουν τα κράτη μέλη που θεωρούν ως φιλοαμερικανικά υπέρ της Τουρκίας, προκειμένου να αποσοβήσουν τα χειρότερα γι’ αυτήν.
Και ξέρουμε το τι παίζεται και αναμένουμε με ζωηρό ενδιαφέρον τις εξελίξεις. Ίδωμεν!! Άλλωστε η χειραφέτηση της Ευρώπης από τον αμερικανικό παράγοντα και τον αγγλικό συνέταιρό του δοκιμάζεται επί μακρόν, μαζί με την υπομονή μας…

«Περί φαρμακείας»*

*(σ.σ. σκοπούμενη δηλητηρίαση)

«“Όποιος κατασκευάζει φίλτρα ολέθρια κατά των Τηίων, είτε για έναν μόνο, είτε ενάντια σε όλους τους πολίτες, Είθε να χαθεί αυτός και οι απόγονοί του” Αραί της Τέω»
Οι βρετανικές αρχές υγείας που ερευνούν τα αίτια θανάτου του Ρώσου πρώην κατασκόπου Αλεξάντερ Λιτβινένκο ανακοίνωσαν προ ημερών «ότι ο κίνδυνος από το ραδιενεργό πολώνιο-210, από το οποίο δηλητηριάστηκε ο Ρώσος πρώην πράκτορας Αλ.Λιτβινένκο, είναι πολύ μικρός».
Παρότι συγκεχυμένες εξακολουθούν να είναι οι μέχρι σήμερα πληροφορίες ως προς τα ακριβή αίτια του θανάτου του Λιτβινένκο και συγκεκριμένα εάν πρόκειται για σκοπούμενη δηλητηρίασή (φαρμακεία) του από πλευράς της Ρωσίας ή εάν μολύνθηκε από την έκθεσή του στο ραδιενεργό ισότοπο πολώνιο-210, που διακινούσε παράνομα, ως λαθρέμπορος, από πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, μολαταύτα, λαμβάνοντας ως αφορμή και μόνον την υποστηριζόμενη εκδοχή της δηλητηρίασης, θα πρέπει να δεχθούμε ότι αυτοί που ενδεχομένως θα ήθελαν να επιτύχουν τον θάνατο του Λιτβινένκο με τον τρόπο αυτό, ασφαλώς και θα γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα μας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Πολώνιου 210 και συγκεκριμένα ότι, μεταξύ άλλων, από μόνο του είναι ραδιενεργό και πολύ τοξικό στοιχείο κι ότι είναι πολύ επικίνδυνο εάν καταποθεί σημαντική ποσότητα (σ.σ. ερευνώνται τα περίεργα ευρήματα στο στομάχι του θανόντος).
Επειδή τέτοιου είδους παράξενοι θάνατοι, αλλά και δηλητηριαστές δεν αποτελούν πρωτοτυπία, αλλά σε διάφορες ανά τους αιώνες εποχές προκάλεσαν την γενικότερη αναστάτωση και αποτελούν τον κρίκο μιας μακράς αλυσίδας δηλητηριαστών, η αρχή της οποίας χάνεται στο απώτατο παρελθόν, για το λόγο αυτό σας προσκαλώ σε μια, κατά το δυνατόν, συνοπτική “δηλητηριώδη” περιπλάνηση στα μονοπάτια της ιστορίας!!
«Το δηλητήριο σε μικρή δόση είναι φάρμακο, ενώ το φάρμακο σε μεγάλη δόση είναι δηλητήριο» απεφάνθη τοξικολόγος του 19ου αιώνα, ενώ οι σημερινοί γιατροί θα μας πουν πως «η δόση κάνει το δηλητήριο», καθώς ο επιστημονικός ορισμός του δηλητηρίου δεν είναι σαφής. Προφανώς, με τον όρο δηλητήρια ορίζονται εκείνες οι ουσίες που είναι επιβλαβείς για την υγεία και ενίοτε για τη ζωή του ατόμου, ωστόσο τα δηλητήρια έχουν και ωφέλιμες ιατρικές εφαρμογές (“φάρμακο” και “φαρμάκι”, κατά τη λαϊκή διάκριση).
Δεν είναι βέβαιο αν ο πρωτόγονος άνθρωπος συνέλεξε τα δηλητήρια για τις φαρμακευτικές ιδιότητές τους ή για την αποτελεσματικότητά τους κατά των θηραμάτων ή των εχθρών του. Σίγουρα, όμως, εκείνο το μέλος της φυλής, που είχε την οξυδέρκεια να διαπιστώσει τις δηλητηριώδεις ιδιότητες των φυτών ή των πετρωμάτων του περιβάλλοντός του, απέκτησε ισχύ μεταξύ των υπολοίπων. Εξάλλου, η ισχύς όσων γνώριζαν τα μυστικά των δηλητηρίων συνεχίστηκε ανά τους αιώνες (βλ. Π.Διαθήκη, όπου βρίθει συνταγών για την παρασκευή τους).
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν δηλητήρια για ιατρικούς λόγους, και όχι μόνο: ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε αρσενικό για την τοπική θεραπεία των εξελκώσεων του δέρματος, αλλά δεν υπάρχει αναφορά για τη χρήση του ως δηλητηρίου. Πάντως, αργότερα το σχετικά άοσμο και άγευστο αρσενικό, το οποίο εξάγεται από το ομώνυμο πέτρωμα, υπήρξε για αιώνες το πλέον χρησιμοποιούμενο δηλητήριο.
H ουσία που ασφαλώς χρησιμοποιούσαν ως δηλητήριο οι αρχαίοι πρόγονοί μας ήταν το γνωστό κώνειο, που, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, κλήθηκε να πιει ο Σωκράτης όταν κρίθηκε ένοχος για την «εισαγωγή καινών δαιμονίων», που διέφθειραν τους νέους των Αθηνών. Κατά πάσα πιθανότητα, το μόνο συστατικό του κωνείου ήταν το εκχύλισμα από το ομώνυμο φυτό, το οποίο περιέχει πληθώρα αλκαλοειδών με κυριότερo και τοξικότερo την κωνειίνη.
Αξιόλογος είναι για το θέμα που ερευνούμε και ο συντομότερος από τους σωζόμενους λόγους του Αντιφώντα “Φαρμακεία κατά της μητρυιάς”, τ.Α΄, ο οποίος έχει καταγραφεί και έχει συνταχθεί ως κατηγορία για μια υπόθεση φαρμακείας (δηλητηρίασης), όπου ένας νέος κατηγορούσε τη μητριά του ότι, χρησιμοποιώντας ως όργανο την παλλακίδα κάποιου φίλου του συζύγου της, σκότωσε με δηλητήριο τον σύζυγό της (πατέρα του ομιλητή) και τον φίλο του.
Και, βέβαια, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος ο θάνατος του Μ.Αλεξάνδρου, για τις συνθήκες επελεύσεως του οποίου η συγγραφική έρευνα συνεχίζεται μέχρις τις μέρες μας!!
Οι Πέρσες δεν έμειναν ασυγκίνητοι από τις δυνατότητες των δηλητηρίων. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, η Παρυσάτιδα (ετεροθαλής αδελφή και σύζυγος του Δαρείου B΄) σκότωσε τη νύφη της Στατήρα τοποθετώντας δηλητήριο στη μια πλευρά του μαχαιριού που χρησιμοποιήθηκε για να κοπεί το κρέας κατά τη διάρκεια δείπνου. Επιλέγοντας το ασφαλές μισό, η Παρυσάτιδα έζησε για να δει τον θάνατο της άτυχης Στατήρας.
Κατά τη Ρωμαϊκή Εποχή, η τέχνη του δηλητηριάζειν είχε μεγάλη απήχηση. Τον προσωπικό δηλητηριαστή του διέθετε ο Νέρωνας, ο οποίος, με τη βοήθειά του, σκότωσε τον αδελφό του Μπριτάνικους, χρησιμοποιώντας υδροκυάνιο (το οποίο εξάγεται από πικραμύγδαλα και σε μεγάλες δόσεις μπορεί να επιφέρει τον θάνατο σε δευτερόλεπτα).
Τον ίδιο δηλητηριαστή είχε χρησιμοποιήσει και η Αγριππίνα για να σκοτώσει τον σύζυγό της Κλαύδιο (τον οποίον διαδέχθηκε ο Νέρων). Για τον θάνατο του Κλαυδίου χρησιμοποιήθηκε η μπελαντόνα, η οποία εξάγεται από το ομώνυμο φυτό (ανήκει στην οικογένεια Solanaceae όπως και οι πατάτες).
Οι Άραβες φέρεται ότι συστηματοποίησαν την χρήση του δηλητηρίου κατά τον 8ο αιώνα μ.X..
H παράδοση των δηλητηριάσεων συνεχίστηκε και εξελίχθηκε κατά τον Μεσαίωνα, όπως τουλάχιστον αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο φόβος του θανάτου από δηλητηρίαση έκανε τους πάντες να αγοράζουν αντίδοτα (κυρίως πετρώματα και κέρατα ζώων, στην πλειονότητά τους ανενεργά) και φυλαχτά.
Κατά την Αναγέννηση, όμως, αναγεννήθηκε και η τέχνη των δηλητηριάσεων με αποκορύφωμα την περίοδο κατά την οποία στην Ιταλία κυριαρχούσε η οικογένεια Βοργία. Λέγεται μάλιστα ότι υπήρχε μυστική συνταγή για ισχυρότατο δηλητήριο το οποίο δόθηκε στους Βοργίες από κάποιον ισπανό μοναχό, μαζί με το αντίδοτο. H ύπαρξη του αντιδότου πάντως δεν μπόρεσε να προστατεύσει τους Βοργίες: τόσο ο Πάπας Αλέξανδρος ο ΣΤ' - ιδρυτής της δυναστείας, όσο και το ένα από τα πέντε παιδιά που απέκτησε από την ερωμένη του Vanozza de Cattanei, ονόματι Τσέζαρε, έχασαν τη ζωή τους από δηλητηρίαση! H δηλητηριώδης παράδοση των Βοργία συνεχίστηκε και μετά το τέλος της ισχύος τους: κατά τον 16ο αιώνα, το Συμβούλιο των Δέκα πραγματοποιούσε συμβόλαια δηλητηριάσεων αντί καθορισμένου αντιτίμου, ενώ έναν αιώνα αργότερα τόσο η Ρώμη όσο και η Βενετία διέθεταν σχολές όπου διδασκόταν η τέχνη του δηλητηριάζειν.
Την ίδια εποχή, το νερό της Τοφάνα (της πλέον επιτυχημένης δηλητηριάστριας του 17ου αιώνα) δεν ήταν καθόλου νερό: πωλούμενο ως καλλυντικό το διάλυμα αρσενικού βρήκε ισχυρή απήχηση στις γυναίκες της εποχής, αφού χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση 600 και πλέον ατόμων, κυρίως συζύγων!!
Τέλος, άξια λόγου για το πόσο φόβο ποιούσε η δηλητηρίαση στο ορθόδοξο χριστιανικό πληθυσμό είναι και η “ευχή του Αγ.Γεωργίου”, που διάβαζε ο ιερέας στην οικία των πιστών “ούτω Κύριε ο Θεός ημών, ρύσαι, σώσον και διαφύλαξον τον δούλον σου (όνομα), την οικογένεια και τον οίκον αυτού από πάσης φαρμακείας…”.
Φθάνοντας στο τέλος της περιπλάνησης αυτής θα διαπιστώσατε, αγαπητοί αναγνώστες της στήλης αυτής, ότι το δηλητήριο, το οποίο αναφέρεται και ως όπλο των δειλών, ποτέ δεν εξέλιπε από την ανθρώπινη ιστορία, απεναντίας θεωρώ ότι θα συμφωνήσετε κι εσείς με τα λόγια του Μενάνδρου, ότι «ο ύπουλος άνθρωπος είναι κρυμμένη παγίδα» (Γν.μον. 587)…

«Περί της ανθρωπίνης φύσεως και των αποδεκτών κανόνων συμπεριφοράς»*

*(αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσε η πολλαπλή δολοφονία στα Καλύβια Αγρινίου)

«“Aν κατανοήσεις τι είναι ο άνθρωπος, τότε καλύτερος θα γίνεις” ΔΙΦΙΛΟΥ (Ανθ.Στοβ. ΚΑ,3)»
Κανείς δε ζητάει από το λιοντάρι να μη σκοτώνει αντιλόπες. Ως άνθρωποι θεωρούμε δεδομένο ότι η φύση έχει τους κανόνες της. Το κάλεσμα της άγριας φύσης… Ο άνθρωπος είναι ο μόνος που καλείται να συμπεριφέρεται διαφορετικά. Προσδιορίζεται ως το ζώο που έχει την επιλογή, που μπορεί να αποφασίσει να μη βλάψει τα άλλα πλάσματα και ως εκ τούτου πρέπει να αποφασίσει να μην τα βλάψει. Με άλλα λόγια, ζητείται από τον άνθρωπο να δράσει στο ίδιο ανώτερο επίπεδο το οποίο απαρνιέται.
Λέγεται ότι ανήκει στη φύση (“η φύση είναι πατρίδα της γενιάς του κάθε ανθρώπου” ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ {Ανθ.Στοβ. ΠΖ,8}), ότι τη γνωρίζει μέσω των ενστίκτων του και ότι ακριβώς επειδή τη γνωρίζει υποτίθεται ότι μπορεί να ελέγχει τη δράση τους. Αυτό που πράγματι διαψεύδουμε είναι η δυνατότητα επιλογής. Αυτή η λογική αντίθεση δεν είναι παρά ένας άλλος τρόπος προσδιορισμού της ανθρώπινης φύσης, δείχνοντας πώς η ανθρωπινότητα υπεκφεύγει του προορισμού της.
Ακούμε να λένε ότι “Ο άνθρωπος είναι το μόνο όν που σκοτώνει για ευχαρίστηση”, το οποίο υπονοεί ότι ο φόνος δεν μπορεί ή δε θα έπρεπε να είναι διασκεδαστικός. Συμφωνούμε απόλυτα, αλλά, υποστηρίζοντας κάτι τέτοιο, δεν κάνουμε τίποτε άλλο απ’ το να ανοίγουμε τη μοιραία πόρτα στο αλλόκοτο, χωρίς περιορισμούς, βασίλειο της ευχαρίστησης.
Η φύση δεν είναι μη βίαιη. Ούτε η ανθρωπότητα. Καμιά ζωή δε θα ήταν τόσο γλυκιά, ώστε να εξαλείψει οποιαδήποτε πιθανότητα επιθετικότητας. Ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος για να σκοτώνει ή να μην σκοτώνει. Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος δεν ήταν “πλασμένος” για τίποτα, ούτε έχει πλήρη επίγνωση των συναισθημάτων και ενστίκτων του. Ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης, αλλά ταυτόχρονα είναι ξεχωριστός από τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο. Κατά πόσο αυτό έχει να κάνει με την ορθή στάση; Κατά πόσο με κοινωνικούς παράγοντες; Κάθε περίοδος μεταφράζει διαφορετικά τις διαθέσιμες πληροφορίες, ανάλογα με τις κυρίαρχες ιστορικές προοπτικές. Η συμπεριφορά του ανθρώπου κατευθύνεται και από τη φύση του και από την επιδεξιότητά του.
Ο ανθρωποκεντρισμός (η άποψη, δηλαδή, ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος από τα άλλα είδη) και η φυσιοκρατία -naturalism– (η άποψη ότι ο άνθρωπος πρέπει να αφομοιώσει την υπόλοιπη φύση) αγνοούν και οι δύο ότι η ανθρώπινη φύση είναι προορισμένη να αναζητά την ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος είναι το όν που ποτέ δεν ξέρει ακριβώς τι είναι. Τα συστήματα προσπαθούν να τον καθησυχάσουν. Όταν έχει πλήρως καθησυχαστεί, ο άνθρωπος γίνεται πιο καταστροφικός. Αυτό που κάνει τον άνθρωπο να διαφέρει από τα άλλα είδη είναι το ίδιο που κάνει δυνατή την πτώση του και την περιπλάνησή του. Υπάρχει κάτι αδύνατο στην ανθρωπινότητα που τίποτα δε μπορεί να το απαλείψει.
Οι "παραβατικοί" χαρακτήρες νιώθουν "στριμωγμένοι" από τους νόμους και τις απαιτήσεις της κοινωνίας και εφευρίσκουν ασυνήθιστους, αποκλίνοντες τρόπους, ώστε να απελευθερωθούν από αυτά τα δεσμά. Μια και επαναστατούν εναντίον των βασικών δομών της κοινωνίας, οι παραβάτες αυτοί, χαρακτηρίζονται κατά περίπτωση ως μηδενιστές, ιδαλγοί, ρομαντικοί ακόμα και ανισόρροποι.
Στον αντίποδα όλων αυτών, για την κοινωνία η παράβαση δεν μπορεί και δεν μένει ατιμώρητη. Οι σύγχρονες κοινωνίες κατευθύνονται προς την διασφάλιση του κράτους δικαίου τους, το οποίο δημιουργήθηκε και λειτουργεί με θεσμούς δικαιοσύνης, διοικήσεως και ασφαλείας και σκοπό έχουν τη προστασία του κοινού συμφέροντος όλων των πολιτών.
Γι’ αυτές τις κοινωνίες, λοιπόν, επειδή οι “παραβατικοί” δεν αδικούν απλά, αλλά θέτουν σε αμφισβήτηση κατά το μάλλον ή ήττον και την ίδια την συνεκτική δομή της κοινωνίας, οι νόμοι θεσμοθετήθηκαν στο να στοχεύουν στην αντιμετώπιση και τιμωρίας τους και όπως, εξ αντιδιαστολής, έλεγε ο Δημοσθένης «αν καταργηθούν οι νόμοι και έχει ο καθένας την εξουσία να κάνει ό,τι επιθυμεί, όχι μόνο η πολιτεία καταστρέφεται, αλλά και αυτή η ζωή μας δε θα διέφερε καθόλου από τη ζωή των θηρίων» (Κατ’ Αριστογ. Α. 20-21).
Ο παραβάτης σπάει τον κανόνα – θεϊκό ή μη - άρα διαπράττει ύβρη και πρέπει να υποστεί τις συνέπειες. Στην αρχαία τραγωδία, «Ύβρις» σημαίνει την αλαζονική συμπεριφορά του ανθρώπου, που οδηγούσε σε υπέρβαση του ηθικού και θεϊκού νόμου, η οποία επέφερε την τιμωρία του.
Στον Όμηρο συγκεκριμένα, η λέξη αναφερόταν στην παραβίαση των κανόνων και στην υπέρβαση των ορίων που θεωρούνται αρμόζοντα στους θνητούς ανθρώπους, με συνέπεια την προσβολή των θεών, τον εξορισμό τους και φυσικά την Άτη, την πνευματική τύφλωση που προκαλούν οι θεοί στον παραβάτη, ώστε να οδηγηθεί μόνος μου στην καταστροφή που είναι το επακόλουθο της ύβρεως.
Τα όρια ανάμεσα στην αποδεκτή και την παραβατική συμπεριφορά, ανάμεσα στις κοινωνικές συμβάσεις και τις ατομικές ελευθερίες συνιστά, ιστορικά, ένα κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό λεπτό ζήτημα.
Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός ορίζεται ως ο πολιτισμός της «μη βίας», παρότι αφενός μεν δυσκολεύεται να αποκτήσει μια συνέπεια και μια ξεκάθαρη λογική, αφετέρου δε πίσω από την ταμπέλα της μη βίας συνυπάρχουν πολύ ετερόκλητες απόψεις και επιχειρήματα που κάποτε σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι γίνεται μια ορισμένη εκμετάλλευση αυτής της θετικής στάσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: α) ο άνθρωπος που σκοτώνει άλλον εκλαμβάνεται ως φονιάς, ενώ όταν ο ίδιος άνθρωπος σε περίοδο πολέμου σκοτώνει χιλιάδες άλλους χαρακτηρίζεται ως ήρωας και β) η μονομερής άσκηση βίας από τον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους προς τους πολίτες που δυσανασχετούν, ακόμη και όταν οι τελευταίοι επιλέγουν να διαμαρτυρηθούν κατά της εξουσίας με μεθόδους κοινωνικά αποδεκτές.
Εν κατακλείδι, ποτέ και τίποτα δε θα μπορέσει να εξουδετερώσει τελείως την αντικοινωνική και αρνητική πλευρά του ανθρώπου. Δολοφονίες, όπως η πολλαπλή στα Καλύβια Αγρινίου, αλλά και η πρόσφατη στη συνοικία Αγ.Βασιλείου στο Βόλο έρχονται να μας θυμίσουν ότι τα ζωώδη ένστικτά μας δεν πρόκειται να αφανιστούν όσο και εάν εξελίσσεται ο τεχνολογικός πολιτισμός μας, αλλά και ο κατασταλτικός μηχανισμός της κοινωνίας και ο μοναδικός μηχανισμός ανάσχεσής τους είναι μια παιδεία με φιλοσοφικό περιεχόμενο και πειθώ, τον οποίο εμείς, ως σύγχρονη κοινωνία, ούτε διαθέτουμε, ούτε και δείχνουμε ότι θα αποκτήσουμε στο ορατό μέλλον...
Υ.Γ. Στον νέο Νομάρχη Απόστολο Παπατόλια, αλλά και στους λοιπούς συναγωνιστές μου, είτε ορίσθηκαν να επανδρώσουν θέσεις ευθύνης στη Νομαρχία, είτε όχι, εύχομαι καλή δουλειά, γιατί στα πλαίσια της συλλογικής ευθύνης δεν χωρούν αποκλεισμοί και η επιτυχία είναι μονόδρομος και πράξη ευθύνης όλων μας.-

«Η μόλυνση του περιβάλλοντος και … “η φοράδα στο Γενί Τζαμί”»

Παρότι ζούμε σ’ αυτή τη πόλη και με τις αισθήσεις μας αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά με το περιβάλλον που ζούμε, εντούτοις, μέσω των τοπικών ΜΜΕ, ενημερωνόμαστε το τελευταίο διάστημα ότι η ποιότητα του περιβάλλοντος του κέντρου της πόλης του Βόλου είναι σε κρίσιμο σημείο.
Συγκεκριμένα, μάθαμε ότι:
α) υπάρχει ατμοσφαιρική ρύπανση και πως υπάρχουν κάποια “ολικά αιωρούμενα σωματιδία”, οι τιμές των οποίων είναι σε υψηλά επίπεδα, πολλές φορές πάνω από το επιτρεπτό όριο,
β) τα αιωρούμενα σωματίδια θεωρούνται ένας από τους πιο επικίνδυνους ρύπους επειδή παραμένουν κατά την εισπνοή στις ανώτερες και κατώτερες αναπνευστικές οδούς και δημιουργούν αναπνευστικά προβλήματα,
γ) “τα σωματίδια ΡΜ10”, τα οποία είναι άκρως επικίνδυνα για την υγεία μας, αφού εισχωρούν βαθιά στο αναπνευστικό σύστημα, είναι σχεδόν σε καθημερινή βάση πάνω από το επιτρεπτό όριο,
δ) και οι τιμές του “διοξειδίου του θείου” είναι κι αυτές σε υψηλό επίπεδο, εξαιτίας κυρίως των οχημάτων που χρησιμοποιούν ως καύσιμο το πετρέλαιο, τους πεπαλαιωμένους καταλύτες, αλλά και της ΑΓΕΤ,
ε) τα αιωρούμενα σωματίδια, ανάλογα με τη φυσικοχημική τους σύσταση, δρουν τοξικά στο αναπνευστικό σύστημα και σε συνδυασμό με υψηλές συγκεντρώσεις του θείου δημιουργούν επικίνδυνες για την υγεία μας καταστάσεις και αυξάνουν τη θνησιμότητα για νοσήματα του καρδιαγγειακού και αναπνευστικού συστήματος,
στ) η ποιότητα των θαλασσίων υδάτων βρίσκεται σε άθλιο επίπεδο, αφού υπήρχαν πολλοί παθογόνοι μικροοργανισμοί,
ζ) η ποιότητα του πόσιμου νερού αποτελεί αντικείμενο ιδιαίτερου προβληματισμού για τους επιστήμονες, επειδή στις μετρήσεις εντοπίζεται μεγάλος αριθμός παθογόνων μικροοργανισμών,
η) η ηχορύπανση κινείται πάνω από τα ανώτατα επιτρεπτά όρια και μπορεί να προκαλέσει ακουστική αναπηρία (κώφωση), διαταραχές στον ύπνο, στρες, να δημιουργήσει ή να χειροτερέψει, φυσιοσωματικά προβλήματα, όπως υψηλή πίεση αίματος, χρόνια κόπωση και καρδιοπάθειες,
θ) οι συγκεντρώσεις της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας σε διάφορα σημεία της πόλης κινούνται σε ανησυχητικό επίπεδο για την υγεία μας, καθόσον κυμαίνονται κατά 90% πάνω από το επιτρεπτό όριο που είναι τα 450 nT,
ι) το “διοξείδιο του αζώτου (ΝΟ2)” είναι αέριο σε χρώμα κίτρινο – καφέ με δηκτική και γλυκίζουσα οσμή, αισθητή σε συγκεντρώσεις 1-3ppm (1880-5650 μg/m3). Αν και υπάρχει στα καυσαέρια, παράγεται κατά μεγάλο μέρος στην ατμόσφαιρα από την οξείδωση του ΝΟ, κυρίως με φωτοχημική δράση και παρουσία υδρογονανθράκων καθώς και από βιομηχανικές κατεργασίες, η παρατεταμένη δε έκθεσή μας σ’ αυτό, ακόμη και όταν βρίσκεται σε χαμηλές συγκεντρώσεις, θεωρείται πιθανός βλαπτικός παράγοντας για τους πνεύμονες,
ια) οι αυξημένες συγκεντρώσεις του διοξειδίου αυτού έχουν άμεσες επιδράσεις, όπως οσμή, ερεθισμό της μύτης και των ματιών, δυσχέρεια στην αναπνοή, οξεία αναπνευστική δυσφορία, πνευμονικό οίδημα ακόμη και θάνατο,
ιβ) έμμεση αλλά σοβαρή επίδραση των “οξειδίων του αζώτου” είναι η συμμετοχή τους, μαζί με τους υδρογονάνθρακες και την ηλιακή ενέργεια, στο σχηματισμό φωτοχημικών οξειδωτικών, που έχουν πολύ δυσμενή επίδραση στην υγεία και το περιβάλλον και
ιγ) οι ενοχλήσεις που γίνονται αντιληπτές από μας είναι το τσούξιμο των ματιών και το δάκρυσμα, ερεθισμός της μύτης και του λαιμού, βήχας, πνιγμός, πονοκέφαλος και έντονο αίσθημα κόπωσης.
Επειδή στα χρόνια που ήμουν μαθητής το μάθημα της Χημείας μου προκαλούσε χημικές αντιδράσεις δυσφορίας, για το λόγο αυτό μου είναι δύσκολο σήμερα να εντρυφήσω με τη πρώτη στην πλήρη κατανόηση όλων αυτών των ορολογιών για χημικά στοιχεία, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και πώς επενεργούν σε βάρος της ποιότητας της ζωής μας, αλλά και της ίδιας μας της υγείας.
Βέβαια, τότε δεν χρειαζόταν να γίνω εμπειρικός χημικός, αφού η καθημερινή μου ζωή δεν με υποχρέωνε, εκτός της σχολικής αίθουσας, να αναλύω τον αέρα που ανέπνεα και το νερό που έπινα ή τα νερά, στα οποία κολυμπούσα. Η ζωή μπορεί να ήταν φτωχική, το περιβάλλον, όμως, ήταν πιο ανθρώπινο από σήμερα και η χημεία έμοιαζε ως ένα σταυρόλεξο, που καλούνταν να λύσουν αυτοί που δεν έπαιζαν στις αλάνες.
Σήμερα, όμως, εισπράττουμε όλοι το τίμημα της άναρχης ανόδου του βιοτικού μας επιπέδου. Το μοντέλο ανάπτυξης που βιώσαμε τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια επέδρασε δυναμικά στις σχέσεις μας με το περιβάλλον, με το τελευταίο να εμφανίζεται αδύναμο να αντιμετωπίσει τις ακόρεστες καταναλωτικές μας επιθυμίες.
Αφού εμείς υποβαλλόμαστε σε θυσίες οικονομικές, για να συγκεντρώνουμε κάθε φορά το αναγκαίο ποσό χρημάτων, που θα μας επιτρέψει να αποκτήσουμε το καινούργιο μας αυτοκίνητο - άσχετα εάν θα αγανακτούμε κάθε φορά για να βρούμε ένα ελάχιστο ελεύθερο κομμάτι γης για να το σταθμεύσουμε - το εξοχικό μας κοντά στο ρέμα ή πάνω σ’ αυτό, για την κατασκευή του οποίου θα χρειαστούμε τσιμέντο, που θα μας παράσχει η τοπική τσιμεντοβιομηχανία, σίδερα η τοπική χαλυβουργία, μάρμαρα, αμμοχάλικο και πλάκες επένδυσης από τα τοπικά λατομεία, κ.ο.κ., …λογικό δεν θεωρούμε ότι και το περιβάλλον πρέπει να είναι προετοιμασμένο να δεχθεί κι αυτό θυσίες;!!
Γιατί ποιο λόγο, λοιπόν, σήμερα δυσανασχετούμε; Εμείς δεν αξιώσαμε θυσίες από το περιβάλλον; Εμείς δεν διαμαρτυρόμαστε με την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, με την οποία έχουμε σύνδεση κινητού τηλεφώνου, εάν το τηλέφωνό μας δεν έχει δυνατό σήμα; Εμείς δεν θεωρούμε τις ρυπαίνουσες βιομηχανίες της περιοχής μας αναγκαίο κακό; Εμείς δεν χρησιμοποιούμε κακοσυντηρημένα αυτοκίνητα και ασυντήρητους, παλαιάς τεχνολογίας, λέβητες κεντρικής θέρμανσης; Εμείς δεν γελάμε όταν ο οδηγός που μας ακολουθεί χάσει τον οπτικό έλεγχο της οδήγησης από τα καυσαέρια που βγάζει το αυτοκίνητό μας; Εμείς δεν γεμίζουμε από υπερηφάνεια για τον θόρυβο που κάνει το μηχανάκι ή το αυτοκίνητό μας, ιδίως, μάλιστα, όταν έχουμε εγκαταστήσει ένα πανάκριβο στερεοφωνικό συγκρότημα σ’ αυτό;
Σκεφτήκαμε ποτέ ότι θα αποστερήσουμε από τις μελλοντικές γενιές το περιβάλλον που εμείς γνωρίσαμε και αυτές δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουν; Και ποιος μας είπε ότι έχουμε το δικαίωμα να επιβαρύνουμε ή και να καταστρέφουμε το περιβάλλον στο όνομα της κάποιας ευημερίας μας, όταν η αποκατάσταση του περιβάλλοντος δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε γίνεται από μόνη της;
Τα όρια του περιβάλλοντος, από απόψεως εξαντλήσεως των πόρων, αλλά και της ικανότητάς του να αφομοιώνει τα απόβλητα του σύγχρονου αναπτυξιακού - παραγωγικού - καταναλωτικού πολιτισμού μας, είτε ως προϊόντα, είτε ως χρησιμοποιούμενα υλικά, έχουν στενέψει πάρα πολύ.
Αν, λοιπόν, αντιμετωπίσουμε ή αντιμετωπίζουμε ήδη εμείς ή τα παιδιά μας νοσήματα του καρδιαγγειακού και αναπνευστικού συστήματος, υψηλή πίεση αίματος, χρόνια κόπωση και καρδιοπάθειες, αν νοιώσουμε άμεσες επιδράσεις στην οσμή, ερεθισμό στη μύτη και τα μάτια μας, δυσχέρεια στην αναπνοή, οξεία αναπνευστική δυσφορία, πνιγμό, πνευμονικό οίδημα, τότε ας μην αναζητήσουμε με την πρώτη ευκαιρία τα αίτια στις κληρονομικές μας καταβολές, ούτε να αποδώσουμε τις ευθύνες στους …άλλους, αφού κάλλιστα αυτός ο άλλος θα εμφανισθεί εμπρός στα μάτια μας, εάν για μια στιγμή κοιτάξουμε με περισσή προσοχή αυτόν που θα εμφανιστεί στην αντικρινή πλευρά του καθρέφτη μας. Ή θα πρέπει να κάνουμε κάτι μαζί τώρα, για να αντιμετωπίσουμε τη κατάσταση ή ας συνεχίσουμε απερίσπαστοι να ασχολούμαστε με το τι έκανε “η φοράδα στο αλώνι”, …ένα φιλοσοφικό ερώτημα, που μας βασανίζει ως λαό, πολυεπίπεδα, τις τελευταίες δεκαετίες!!

«Ναρκωτικά – ένας σύγχρονος …Μινώταυρος»

Αν αποφάσισα να καταπιαστώ με τα ναρκωτικά και ό,τι αυτά συνεπάγονται για την κοινωνία μας, είναι γιατί πρόκειται για ένα πραγματικά άκρως σοβαρό ζήτημα, στο άκουσμα του οποίου πολλοί, ίσως, έχουν την εντύπωση ότι δεν τους αφορά άμεσα, παρά μόνον την Αστυνομία και τον …υπόκοσμο.
Κι, όμως, η δραματική αύξηση των χρηστών, των τοξικοεξαρτημένων, αλλά και των θανάτων από ναρκωτικά έχουν ήδη πάρει ανησυχητικές διαστάσεις και στη Χώρα μας, σηματοδοτώντας την έκταση του προβλήματος.
Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα σήμερα το “τέρας” αυτό, στο οποίο καταβάλλουμε ένα ολοένα αυξανόμενο φόρο αίματος, όχι απλά κατατρώει τη νέα γενιά της πατρίδας μας, αλλ’ απεναντίας της αποστερεί την δυνατότητα της αναγκαίας φυσικής της ανανέωσης, καθόσον έχουμε:
i) περίπου 200 νεκρούς νέους ανθρώπους το χρόνο,
ii) σχεδόν 100.000 νέους μπλεγμένους στο κύκλωμα της χρήσης με συνεχή επέκταση ιδιαίτερα στον ευαίσθητο χώρο των μαθητών,
iii) σχεδόν το 50% των κρατουμένων στον Κορυδαλλό αφορά χρήστες ναρκωτικών ουσιών,
iv) ενώ ελάχιστοι είναι οι έμποροι που βρίσκονται στη φυλακή και, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλονται από τα Τμήματα Δίωξης Ναρκωτικών της Ελληνικής Αστυνομίας, άθικτα εμφανίζονται τα κυκλώματα διακίνησης και εμπορίας, αφού αυτοί που κατά κανόνα συλλαμβάνονται είναι ή μικροέμποροι ή χρήστες ναρκωτικών, που αναλαμβάνουν, κατά παραγγελίαν πολλών ενδιαμέσων μεσολαβητών και όχι απευθείας από τους εμπόρους, να διακινούν ναρκωτικά, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ημερήσια δόση τους, με αποτέλεσμα οι πραγματικοί έμποροι να βρίσκονται στο παρασκήνιο και να πλουτίζουν, αντικαθιστώντας αμέσως όσους από τους διακινητές τους τύχει να συλληφθούν.
Ας μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η εμπορία ναρκωτικών ουσιών είναι μία από τις τρεις πιο επικερδείς "επιχειρήσεις" παγκοσμίως μαζί με τα όπλα και το πετρέλαιο. Και τις τρεις αυτές "επιχειρήσεις" με όλους τους τρόπους ελέγχουν οι ΗΠΑ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Αφγανιστάν, όπου, μετά την εισβολή των Αμερικανών, η παραγωγή οπίου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο!!
Μέσα σε όλο αυτό το παραλογισμό, αλλά και τον προβληματισμό, ξεπήδησαν φωνές που μας λένε ότι “το χασίς δε δημιουργεί εξάρτηση”!! Το επιχείρημα αυτό, από τους θιασώτες της νομιμοποίησης των ναρκωτικών, δεν είναι τίποτα άλλο από μια συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η οποία έχει δείξει ότι οι εξαρτησιογόνες ουσίες παρεμβαίνουν και απορυθμίζουν τη λεπτή ισορροπία μεταξύ χημικών και ηλεκτρικών ερεθισμάτων στον εγκέφαλο των ζώων και του ανθρώπου.
Και πώς μπορεί να υπολογίσει κανείς τις μακροχρόνιες συνέπειες στη συμπεριφορά των ανθρώπων; Οι συνέπειες αυτές είναι πιθανόν μακροχρόνιες και μη αναστρέψιμες. Είναι γνωστό το σύνδρομο έλλειψης κινήτρων και στόχων, κατά το οποίο ο χρόνιος χρήστης δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο από το πώς θα εξασφαλίσει την επόμενη δόση του. Κι εδώ, αφήνοντας για λίγο την χημική και φαρμακολογική πλευρά των ναρκωτικών και υπεισερχόμενοι στην άλλη, τη ζώσα κοινωνική και ψυχολογική διάσταση του φαινομένου, θα διαπιστώσουμε ότι η αλήθεια είναι ότι ακόμη και το ηπιότερο, σε σύγκριση με την ηρωίνη και την κοκαΐνη, χασίς έχει έντονη ψυχολογική δράση και δημιουργεί πολλά και σοβαρά οργανικά προβλήματα. Επιδρά στο κεντρικό νευρικό σύστημα και προκαλεί ψυχική εξάρτηση. Συνδέεται με τη φιλοσοφία της φυγής.
Είναι προφανές ότι τα αίτια που οδηγούν στη χρήση, όσο και στην εξάρτηση είναι πολυπρόσωπα και συγκεκριμένα τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, όπως η ανεργία, η φτώχεια, η διαρκής ανασφάλεια, ο οικονομικός και κοινωνικός αποκλεισμός, η διάρρηξη του οικογενειακού ιστού, η κατάπτωση των αξιών, η κοινωνική σήψη, συνθέτουν μια πραγματικότητα βάρβαρη, η οποία εξωθεί τους νέους στα ναρκωτικά. Η χρήση καλύπτει την ίδια κοινωνική ανάγκη, την ανάγκη φυγής από την πραγματικότητα.
Οι αιτίες αυτές, μεμονωμένα ή σε συνδυασμό μεταξύ τους, όχι μόνο δεν αίρονται, αλλά συνεχώς οξύνονται, καθιστώντας το πρόβλημα εκρηκτικό, καθόσον δημιουργούν ασφυκτικά πλαίσια, μέσα στα οποία φυτρώνει, υποθάλπεται και συνεχώς αναπτύσσεται η χρήση των ναρκωτικών ουσιών, η οποία στοιχίζει σε χιλιάδες νέους και νέες ακόμη και τη ζωή τους.
Κοντολογίς, θα πρέπει σε πανελλαδικό επίπεδο και καθ’ ο μέρος μας αφορά στον ίδιο το Νομό μας, όπου προ πολλού χτύπησε κόκκινος συναγερμός, με άμεση και από κοινού πρωτοβουλία και δράση της Νομαρχίας και των Δήμων, να υπάρξει δέσμη μέτρων για τη νεολαία, που να προστατεύει τους νέους από τα κοινωνικά αίτια που τους οδηγούν στα ναρκωτικά. Να δημιουργηθούν οι αναγκαίες υποδομές στήριξης και θεραπείας των τοξικομανών στα δημόσια νοσοκομεία της Χώρας. Να ενισχυθούν και επεκταθούν οι θεραπευτικές κοινότητες (ΚΕΘΕΑ-18 ΑΝΩ) σε όλους τους νομούς της Χώρας, με άμεση προτεραιότητα και στο δικό μας Νομό, μέσω της εξασφάλισης πόρων και ικανού ανθρώπινου στελεχικού δυναμικού και προσαρμογής στα σύγχρονα επιστημονικά και διεθνή δεδομένα. Να χορηγούνται, ελεγχόμενα, υποκατάστατες ουσίες (μεθαδόνη) σε χρήστες που δεν έχουν δυνατότητα να επιλέξουν άλλα μέσα θεραπείας. Να ενισχυθούν τα προγράμματα ενημέρωσης και πρόληψης, ενταγμένα μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία. Να δημιουργηθούν οι δομές και οι υπηρεσίες κοινωνικής επανένταξης, οι οποίες θα σχεδιάζουν τις πολιτικές και τα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης και κοινωνικής επανένταξης των εξαρτημένων ατόμων. Να θεσμοθετηθούν πολιτικές θετικών διακρίσεων πρόσληψης στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, με στόχο τη στήριξή τους και την αποτροπή του κινδύνου να επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση. Να συσταθούν και λειτουργήσουν τα προβλεπόμενα από το νόμο «τοπικά συμβούλια πρόληψης της εγκληματικότητας» και να ενισχυθούν από τη Νομαρχία Μαγνησίας και τους Δήμους οι υπηρεσίες δουλειάς στο δρόμο, οι οποίες θα στοχεύουν την προσέγγιση ομάδας χρηστών που βρίσκονται στους δρόμους και τα πάρκα. Να προωθηθεί άμεσα η ένταξη στην Ελληνική Αστυνομία κοινωνικών επαγγελμάτων (κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι) που θα αντιμετωπίσουν το χρήστη με κοινωνικές πολιτικές και όχι με βία. Να προωθηθούν άμεσα προγράμματα πρόληψης και στήριξης των φαντάρων. Να σπάσουν τα στεγανά και να δημιουργηθούν κοινωνικές υπηρεσίες μέσα στα στρατόπεδα.
Μέχρι να επιστρέψει το πλοίο με αναρτημένα τα λευκά πανιά, κατά πως έλεγε ο μύθος, ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής. Δεν πρέπει να υποκύψουμε στον σύγχρονο αυτό “Μινώταυρο”, ούτε να δεχθούμε νομοτελειακά ότι είναι κάτι φυσικό ή της μοίρας μας γραφτό να θυσιάζονται τόσα και τόσα παλικάρια μας στις αιμοβόρες διαθέσεις του…

«Τα ΜΜΕ και η θέση τους στη σύγχρονη κοινωνία»

Ο ρόλος που διαδραματίζουν τα ΜΜΕ στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, είναι σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρος και σημαντικός. Τα ίδια τα ΜΜΕ σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνουν τη συμπεριφορά του ίδιου του πολίτη και την κοινή γνώμη. Έχουν τη δύναμη να χαλκεύουν ή να εκμηδενίζουν αντιστάσεις. Να δημιουργούν ενεργούς ή παθητικούς πολίτες. Να αναδεικνύουν πρότυπα και στάσεις ζωής. Να προάγουν την πολιτισμική στάθμη, αν όντως εκτελούν το λειτούργημα τους σωστά, ή να συμβάλουν στη μείωση του πολιτισμικού πήχη της κοινωνίας. Να προωθούν αρχές, αξίες, οράματα και προσδοκίες. Να προασπίζονται ανθρώπινα δικαιώματα. Να προάγουν έργα ανθρώπων. Να συμβάλουν σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής, διαποτισμένης με ίσες ευκαιρίες, ισότητα, σεβασμό των φύλων, ελευθεροτυπία, πλουραλισμό, πολυφωνία, πολιτισμική ανοχή και αποδοχή. Να βοηθούν στη λειτουργία του Δημοκρατικού πολιτεύματος, όταν αντικειμενικά ενημερώνουν τον πολίτη για τις δραστηριότητες της εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας.
Κι, όμως, ζώντας σε μια Χώρα, με έντονα τα σημάδια της κόπωσης, της φθοράς, της σήψης, δεν μπορούμε να παραμένουμε παθητικοί αποδέκτες των όσων γίνονται για μας χωρίς εμάς. Δεν μπορεί να μιλούμε όλοι για σήψη και διαφθορά, για το σπάσιμο του οικογενειακού ιστού και να μην αναζητούμε τα αίτια ή να μην προβληματιζόμαστε για το είδος και την ποιότητα των ανθρώπων, που γεννοβολούμε κι αναθρέφουμε, όταν μάλιστα δεν τους μεγαλώνουμε απομονωμένους μέσα σε ένα γυάλινο κλουβί, αλλά σε μια κοινωνία με έντονες αλληλοεπιδράσεις. Δεν μπορούμε να ωραιοποιούμε καταστάσεις ή να εθελοτυφλούμε για να είμαστε αρεστοί. Δεν μπορούμε να αναμένουμε από τον άγνωστο τρίτο να αντιδράσει “για να βγάλει το φίδι από τη τρύπα”, αν εμείς προτιμούμε τη σαγήνη του κοινωνικού ξεπεσμού ως πρότασης ζωής!! Δεν μπορούμε να μην αναλογιζόμαστε πόσο ευάλωτοι είναι οι νέοι και τα παιδιά από αλλαγές που μας κατακλύζουν κι από αρνητικές καταιγιστικές επιδράσεις των ΜΜΕ που μας βομβαρδίζουν ανελέητα. Αντίθετα, όλοι συνειδητοποιούμε τη δύναμη των ΜΜΕ και αντιλαμβανόμαστε πως στη σύγχρονη εποχή των ραγδαίων τεχνολογικών αλλαγών και της θαυμαστής ανάπτυξης της επικοινωνίας, ο ίδιος ο πλανήτης έγινε μια γειτονιά. Η ίδια η παγκοσμιοποίηση αναπαράγει ομοιογένεια στους τρόπους συμπεριφοράς. Η κουλτούρα κάθε τόπου μεταβάλλεται ραγδαία, ομοιογενειοποιείται κι αυτή. Τα ίδια πρότυπα ζωής μάς επιβάλλονται μέσα από τις ξενόφερτες σαπουνόπερες. Κι ο καθημερινός καταιγισμός αλλότριων προτύπων, των οποίων την ποιότητα ή το ήθος δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε ή επιλέγουμε, μας καθιστά παθητικούς αποδέκτες και παρατηρητές. Όταν ο καταιγισμός αυτός γίνεται με κακής ποιότητας ερεθίσματα, σίγουρα μας ισοπεδώνει. Μας σμικρύνει ως ανθρώπους και μας αποξενώνει στις πλείστες περιπτώσεις, από την πραγματικότητα. Μας αναισθητοποιεί. Φτάσαμε στο σημείο να συμφιλιωθούμε με τον ίδιο τον θάνατο, τους φόνους, τους βιασμούς, τις κλοπές, τον ανθρώπινο πόνο, γιατί παρελαύνουν καθημερινά μπροστά στα μάτια μας και δεν μας κάνουν αίσθηση. Παρακολουθήσαμε τον πόλεμο στο Κόσσοβο, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και δεν αντιδρούμε. Λες και βλέπουμε ταινίες. Βλέπουμε αιματοχυσίες στην Παλαιστίνη και στο Λίβανο και δεν ανατριχιάζουμε. Βλέπουμε βιαστές, θύματα τροχαίων, πτώματα, κακοποιά στοιχεία και έχουμε σε τέτοιο βαθμό αποκτήσει ανοσία που να μην μας κάνει αίσθηση η εικόνα.
Η πολυπλοκότητα στη σχέση πολιτικών και ΜΜΕ, οικονομικών και πολιτικών διασυνδέσεων και αλληλοεμπλεκόμενων συμφερόντων, σίγουρα είναι ένας φαύλος κύκλος και στη πραγματικότητα χρειάζεται σθεναρή πολιτική βούληση, ανεξαρτήτως πολιτικού ή άλλου κόστους, για να υποχρεωθούν τα ΜΜΕ να προωθούν με αντικειμενικότητα τις ειδήσεις, χωρίς, στο βωμό της ακροαματικότητας, να λαϊκίζουν.
Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος ακριβώς είναι που αποφασίζει τα πρότυπα ζωής που πλασάρουμε καθημερινά στα παιδιά μας μέσα από τις τηλεοπτικές μας οθόνες. Πρότυπα πλασματικά, φτιαχτά, που εξιδανικεύουν την δόξα, τη φήμη, τα λεφτά, την εξωτερική ομορφιά και καθίστανται ασυναγώνιστα, συγκριτικά με τα λιγότερο φανταχτερά, λιγότερο ελκυστικά πρότυπα που το σχολείο, η οικογένεια και η εκκλησία προωθούν.
Το εξίσου μεγάλο ερώτημα είναι ποιο μήνυμα εκπέμπουν καθημερινά και καθενυχτικά οι μικρές μας οθόνες, όταν ο ατομικισμός κονταροχτυπιέται με την κοινωνική αλληλεγγύη, όταν η ουσιαστική είδηση δεν πουλά και πρέπει να αντικατασταθεί με την αντιδεοντολογική υπερβολή κι όταν η αλήθεια γκρεμοτσακίζεται στο βωμό της τηλεθέασης και στην αρένα του ανταγωνισμού των καναλαρχών. Ή ακόμα όταν η ατάκα ανοίγει δρόμους προβολής και γίνεται πρώτη είδηση, διαμορφώνοντας μια συνειδητή επιλογή εκμαυλισμού της πολιτικής και εκφυλισμού της σοβαρότητας του ατόμου.
Η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση στη Χώρα μας πρωτοεμφανίστηκε για να χτυπήσει το κρατικό μονοπώλιο, να περιορίσει, όπως έλεγαν ευρύτατα τότε, την προπαγάνδα της εκάστοτε κυβέρνησης, να προσφέρει πολυφωνία, πλουραλισμό και περισσότερες επιλογές. Όμως, αξιολογώντας την πορεία της, διαφαίνεται πως, δυστυχώς, άναρχα και ραγδαία αναπτύχθηκε ο χώρος των ραδιοτηλεοπτικών μέσων. Το νομοθετικό πλαίσιο δεν στάθηκε ικανό να αναχαιτίσει κενά, να περιορίσει διαπλοκές, να ελέγξει την ποιότητα των προγραμμάτων, να αναχαιτίσει τον κοινωνικό εξευτελισμό. Το ίδιο το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) δεν φαίνεται ότι μπορεί να αντιμετωπίζει καίρια παραβάτες του νόμου, να απλώσει μακρύ χέρι και να επιβάλλει υποδειγματικές κυρώσεις σε όσους δεν συμμορφώνονται με αυτόν, με αποτέλεσμα να έχουν αποθρασυνθεί οι καναλάρχες. Απότοκος της ασυδοσίας αυτής είναι οι μαύρες λίστες, οι χρόνιοι αποκλεισμοί πολιτικών από προγράμματα, ο καθημερινός κατακλυσμός μας από σαπουνόπερες και εκπομπές που απευθύνονται σε αναλφάβητους πνευματικά και πολιτιστικά ανθρώπους.
Το όργιο της βίας, οι σεξουαλικές διαστροφές, τα υπονοούμενα, το φαινόμενο του αισθησιασμού προκαλεί, διεγείρει, προβληματίζει. Ο έρωτας, οι αρχές, οι αξίες, ο ρομαντισμός, η ευγένεια, η λεπτότητα, δεν πουλάνε πια. Η γυναίκα δεν είναι παρά μόνο σκεύος ηδονής και όσο πιο ξεγύμνωτη, τόσο πιο αρεστή στον παραγωγό. Η υποκουλτούρα πρυτανεύει. Θέλουν το μάτι μας να βρίσκεται καρφωμένο στη τηλεοπτική κλειδαρότρυπα, αχόρταγο, να εθίζεται στη ξένη υποκουλτούρα, στα ξενόφερτα πρότυπα, στα νέα ήθη και ύφη. Η κακή ποιότητα και τα χαμηλά τηλεοπτικά επίπεδα ανεξέλεγκτα λεηλατούν την οποιανδήποτε καλλιέργεια θα έπρεπε να καλλιεργεί η παιδεία, η οικογένεια, η εκκλησία. Ανταγωνίζεται επικίνδυνα το έργο των εκπαιδευτικών. Ρημάζει ανελέητα νεανικές ψυχές, περισσότερο ευάλωτες και επιδεκτικές σε τέτοια φαινόμενα, προτού προλάβουν καν να αποκτήσουν κριτική στάση απέναντι στα ραδιοτηλεοπτικά προγράμματα, χωρίς καν να καταφέρουν να αντιδράσουν. Η ηρωοποίηση και ωραιοποίηση αμφισβητούμενων προτύπων ζωής, δράσης και συμπεριφοράς εμπλουτίζουν το αρνητικό σκηνικό κι έρχεται να αντιπαλέψει και να καταστρέψει σωστά πρότυπα.
Τα ίδια τα παιδιά μας θεοποιούν τον κάθε “Πρόδρομο” και την κάθε «Καλομοίρα», που θα έκαναν το παν για να κερδίσουν στο παιγνίδι, εμπαίζοντας τη νοημοσύνη μας για να αμειφθούν πλουσιοπάροχα από την ανοχή μας. Η μαζική και ψυχοφθόρος υποκουλτούρα έγινε το καθημερινό μας ψωμοτύρι. Άρχισαν να μας αρέσουν τα κλουβιά με τις κάμερες, το τσίρκο με τα παιδιά να πιθηκίζουν ανθρώπινα και το ξεγύμνωμα, ψυχικό και σωματικό, για μια χούφτα ευρώ και μια δόση δημοσιότητας στον κόσμο του Τίποτα.
Εμείς οι ίδιοι οι γονείς και γενικότερα οι παντός είδους καταναλωτές πρέπει κάποτε να κατανοήσουμε από τη μια τις ευθύνες της αδράνειας και από την άλλη ότι όπου το κέρδος είναι κυρίαρχο στοιχείο, η αυτορρύθμιση ως μέτρο δεν είναι αρκετό. Το να κρυβόμαστε ή να χαλαρώνουμε επικίνδυνα τα αντανακλαστικά μας, γιατί κάποιοι έμποροι σκουπιδιών θέλουν να περάσουν τις πολιτισμικές χωματερές ως πρόταση αισθητικής, είναι επικίνδυνο, δεν μπορούμε, με πρόσχημα την ελευθεροτυπία, να κατεβάζουμε τον πήχη του πολιτισμού μας χαμηλά, τόσο χαμηλά, τόσο επικίνδυνα χαμηλά που νέα παιδιά, ρακοσυλλέκτες στο τηλεοπτικό σκουπιδαριό να αισθάνονται …σαν στο σπίτι τους!! Πρέπει να αντιδράσουμε και μάλιστα άμεσα στον κατήφορο που έχουμε πάρει ως κοινωνία, δεν πάει άλλο…ή μήπως έχετε την απορία να γνωρίσετε εάν “το πηγάδι έχει πάτο”;

«Μπορεί η οικονομική εξαθλίωση να οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις;»

Κάποτε ο πρώην Γερμανός Καγκελάριος Γκ.Σρέντερ, στην αντιπαράθεσή του με τον Όσκαρ Λαφοντέν, είχε πει: «Δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε εναντίον της οικονομίας», δήλωση, η οποία βρήκε, όπως εκ των υστέρων φάνηκε, σύμφωνες όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης, αλλά και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση (βλ. ευρωπαϊκό σύνταγμα), αφού όλες τάχθηκαν στην υιοθέτηση μιας πολιτικής, που έδινε έμφαση υπέρ της οικονομίας και κατά της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής συνοχής, μιας πολιτικής, όμως, η οποία βλάπτει το λαϊκό τους έρεισμα, τον κόσμο που τους ψήφισε, για να ανακόψουν την άγρια επέλαση του καπιταλισμού, να αντιμετωπίσουν την ανεργία και τη φτώχεια, να αποτρέψουν τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις, όπως έγινε με την περίπτωση της Γαλλίας.

Αυτές οι κοινωνικές εκρήξεις δεν αποτρέπονται από την ευημερία των δεικτών του χρηματιστηριακού τζόγου. Όλα θα τα λύσει η αγορά, έλεγαν οι “ειδήμονες”, αλλά στην πραγματικότητα τίποτα δεν λύνει, όπως πολύ καλά το διαπίστωσαν οι εν Ελλάδι υπέρμαχοι του τζόγου.
Η κατάρρευση του κεϋνσιανισμού - δηλαδή της χρηματοδότησης της οικονομικής ανάπτυξης από το κράτος - κι η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού επέφεραν το τέλος της δυτικοευρωπαϊκής καταναλωτικής ευμάρειας. Εκατομμύρια ευρωπαίοι και χιλιάδες Έλληνες βρέθηκαν έξω από την "παραγωγική διαδικασία", αποζητώντας τη λύτρωση στον άμετρο τραπεζικό δανεισμό, με αποτέλεσμα να έχουν υποθηκεύσει την ίδια τους την επιβίωση. Παράλληλα, η αποσάθρωση του λεγόμενου κράτους πρόνοιας διέρρηξε κάθε προστατευτικό ιστό για τους ανέργους, ωθώντας στρατιές ανθρώπων στην εξαθλίωση.
Η έκρηξη της ανεργίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη νεοφιλελεύθερη θύελλα. Κι όσο αυτή θα συνεχίζεται, τόσο περισσότεροι άνθρωποι δεν θα μπορούν να αποκτήσουν τα στοιχειώδη. Η ανεργία θα συνεχίζει την αλματώδη άνοδο της όσο:
α) η αμείλικτη τρομοκρατία των "επενδυτών" θα πιέζει για ολοένα και πιο εξωφρενικά κέρδη, για ολοένα και μεγαλύτερη "συμπίεση του κόστους", για ολοένα και λιγότερες θέσεις εργασίας,
β) η "επιστήμη της διοίκησης επιχειρήσεων" θα αποβλέπει ακριβώς στη συρρίκνωση των θέσεων εργασίας, με απώτερο πάντα σκοπό τη μεγιστοποίηση των κερδών,
γ) η πληροφορική θα είναι προσανατολισμένη στο να αφαιρεί εργατικά χέρια από την παραγωγική διαδικασία - με δεδομένο ότι οι θέσεις εργασίας που καταργεί η πληροφορική είναι λιγότερες από αυτές που δημιουργεί και
δ) το φόβητρο της ανεργίας θα είναι το μέσο για να εκμαιεύεται η υποταγή των εργαζομένων και για να "αυξάνεται η παραγωγικότητα".
O φόβος ότι η εξαθλίωση θα προκαλέσει αλυσιδωτές κοινωνικές εκρήξεις απίστευτης έντασης είναι πλέον διάχυτος στην κυρίαρχη οικονομοπολιτική ελίτ της ηπείρου μας. Γι’ αυτό φροντίζουν εγκαίρως να πάρουν τα μέτρα τους, τα οποία έχουν υιοθετηθεί και από την ελληνική κυβέρνηση, κατόπιν ρητής επιταγής των Βρυξελλών. Στην ουσία, τα δήθεν "μέτρα καταπολέμησης της ανεργίας" αποσκοπούν, από τη μια μεριά, στο να μετριάσουν κάπως την εξαθλίωση, να καταπραΰνουν την οργή κι από την άλλη, στο να αποτελέσουν άλλοθι της περαιτέρω συμπίεσης του εργασιακού κόστους.
Μερική απασχόληση, ελαστικό ωράριο εργασίας, επιμήκυνση των ετών εργασίας (συνταξιοδότηση στα 67 και βάλε) επί τη απειλή της κατάργησης της ασφάλισης. Με πιο απλά λόγια, επιμερισμός της φτώχιας σε πιο πολλούς, πιο πολλοί εργαζόμενοι χωρίς μεγαλύτερες μισθολογικές δαπάνες. Επιπρόσθετα, η προπαγάνδα των "έγκυρων αναλυτών" πασχίζει να πείσει ότι τα συμφέροντα των εργαζομένων έρχονται σε αντίθεση με αυτά των ανέργων. Διαίρει και βασίλευε δηλαδή.
Μολονότι τα ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά πιεστικά και άλυτα και η πολιτική και προγραμματική έκφραση των δύο μεγαλύτερων Κομμάτων της Χώρας να εμφανίζεται όσο ποτέ συρρικνωμένη, εντούτοις ως παραδοξότητα στα καθ’ ημάς εξακολουθούν να εμφανίζονται εκείνοι εκ των συμπατριωτών μας που, αν και βιώνουν τις συνέπειες της επαγγελματικής ανασφάλειας, της συρρίκνωσης των εισοδημάτων τους ή της ανεργίας και βρίσκονται εντός ή πλησίον των ορίων της φτώχειας, αυτοχαρακτηρίζονται πλέον όχι ως νεοδημοκράτες, αλλά – υιοθετήσαντες άκριτα την επιβληθείσα νέα ορολογία - ως νεοφιλελεύθεροι, παρότι στην ουσία δεν γνωρίζουν ούτε τι ακριβώς σημαίνει ο όρος αυτός, ούτε και ποιους πραγματικούς σκοπούς επιδιώκει!!
Είναι, όμως, ολοφάνερο ότι ο πόλεμος του νεοφιλελευθερισμού ενάντια στην ανθρωπότητα θα καθίσταται ολοένα και περισσότερο καταστροφικός. Για όλους εκείνους, όμως, που το όνειρό τους δεν είναι μια κοινωνία άγριου νεοφιλελευθερισμού, όπου "ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άλλο άνθρωπο", κατά τη φράση του Τόμας Χόμπς (Thomas Hobbes), η ενίσχυση των θεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης και η ανάπτυξη μιας κοινωνικής οικονομίας είναι η εναλλακτική λύση. Η προστασία της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας, Υγείας και Πρόνοιας πρέπει να συνδυαστεί με την ενθάρρυνση του τρίτου τομέα, αυτού που δεν είναι ούτε ιδιωτικός, ούτε δημόσιος, του τομέα των συνεταιρισμών, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, των καταναλωτικών οργανώσεων, των ενώσεων πολιτών που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους, που κάνουν τη δημοκρατία καθημερινή πράξη, που καθιερώνουν νέες μορφές κοινωνικού ελέγχου και αυτοδιαχείρισης.
Περαιτέρω, απαιτείται η άμεση ριζική μείωση των ωρών εργασίας (30 ώρες), η ενδυνάμωση της προστασίας των μισθωτών, η νομιμοποίηση των μεταναστών και η εξίσωση των μισθών, η δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας στην προστασία της φύσης, στη βιομηχανία των ήπιων μορφών ενέργειας, η οποία έχει απεριόριστες δυνατότητες, στην ανακύκλωση, στον εναλλακτικό τουρισμό και στην αναστύλωση μνημείων και παραδοσιακών οικισμών, κ.α., διαφορετικά, εάν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα και ουσιαστικά η ανεργία και η έξαρση της φτώχειας, οι οποίες αποτελούν σημαντικότατο κοινωνικό πρόβλημα, θα οδηγήσουν και στη Χώρα μας σε κοινωνικές εκρήξεις, όπως αυτές της Γαλλίας…
Κλείνοντας, αξίζει να θυμηθεί κανείς τα λόγια του Όσκαρ Γουάιλντ, εγκλείστου στη φυλακή του Ρέντινγκ:

Ακόμα κάθε άτομο σκοτώνει το πράγμα που αγαπά,
Από κάθε έναν αφήστε αυτό να ακουστεί,
Μερικοί το κάνουν με ένα πικρό βλέμμα,
Μερικοί με μια λέξη κολακείας,
Ο δειλός το κάνει με ένα φιλί,
Το γενναίο άτομο με ένα ξίφος!

«Γιατί η σημερινή Παιδεία παιδεύει, αλλά δεν εκπαιδεύει;»

Στην Αρχαιότητα τα ελληνόπουλα εκπαιδεύονταν πάνω σε έννοιες όπως το Όν, η Γνώση, η Αλήθεια, ο Νόμος, η Φύση, η Μεταφυσική, η Πολιτεία, η Ηθική, η Τέχνη, το Υπερβατικό, το Απόλυτο. Γενικότερα, ο,τιδήποτε αφορούσε ή σχετιζόταν με τη ζωή και τον Άνθρωπο ήταν δυνατό να αποτελέσει αντικείμενο εκπαίδευσης, η οποία αποσκοπούσε στην μόρφωση, δηλαδή στην διαμόρφωση πρώτιστα του χαρακτήρα των νέων και εν συνεχεία στην συσσώρευση γνώσεων, η οποία θα οδηγούσε στην διαμόρφωση μιας σκέψης κριτικής, συνθετικής και αναλυτικής.
Σήμερα, όμως, βιώνουμε, δυστυχώς, τον ισοπεδωτικό θρίαμβο της μετριότητας και του κακού γούστου, που κάνουν το σημερινό ελληνόπουλο, εμποτισμένο από την λογική της απομνημόνευσης και όχι της σκέψης, να λέει πως ο Κολοκοτρώνης ήταν …αρχαίος Έλληνας και πως «όταν μεγαλώσω θα γίνω Σάκης»!!
Αλλά και για εκείνους από τους νέους που βάζουν υψηλούς στόχους, πτυχία στο εξωτερικό, μεταπτυχιακά και ξενύχτια στις βιβλιοθήκες, είναι αβέβαιο εάν θα βρουν απασχόληση, εάν δεν έχουν προηγουμένως “Μπάρμπα στη Κορώνη”.
Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα είναι εκρηκτική. Αποσπασματικά και ευκαιριακά μέτρα, δημαγωγικές εξαγγελίες, υπουργικές αλλαγές, χωρίς συνέχεια και ενιαία πολιτική, έχουν οδηγήσει τα σχολεία σήμερα σε μία ακόμα αναστάτωση, τους εκπαιδευτικούς σε μία ακόμη απογοήτευση και οργή και τις οικογένειες σε μιαν ακόμη αρνητική εμπειρία, καθώς βλέπουν να λείπει από τη χώρα μας η πραγματική πολιτική για την Παιδεία που θα την καταστήσει προϋπόθεση σωστής ανάπτυξης και προόδου.
Από την άλλη, για την κατανόηση του προβλήματος της Παιδείας και όχι μόνον, αναγκαία είναι η άρση της σύγχυσης ανάμεσα στην έννοια "δημόσιο" και στην έννοια "κοινωνικό". Το φαινομενικό διακύβευμα των συγκρούσεων είναι αν η Παιδεία θα παραμείνει στο "δημόσιο" τομέα ή αν θα περάσει, εν μέρει, στον "ιδιωτικό" τομέα, η οποία, σημειωτέον, σε καμιά της μορφή δεν είναι Παιδεία αλλά μια πλημμελέστατη, όπως - όπως εν μέρει εκπαίδευση, η οποία παρέχεται κατ’ επίφασιν δωρεάν από τον δημόσιο τομέα. Ένα μεγάλο μέρος της πουλιέται από τον ιδιωτικό τομέα (βλ. Φροντιστήρια, κέντρα μελέτης, κ.λ.π.). Αυτό που έχει τελικά σημασία είναι πως αποδέκτης αυτής της ανεπαρκέστατης εκπαίδευσης, τόσο της "δημόσιας" όσο και της "ιδιωτικής", είναι η κοινωνία. Το πραγματικό διακύβευμα επομένως για την κοινωνία δεν είναι ποιό μέρος της παιδείας θα είναι "δημόσιο" και ποιό θα είναι "ιδιωτικό", αλλά κατά πόσο η Παιδεία θα παράγεται σύμφωνα με της δυνατότητες της σύγχρονης κοινωνίας και θα προσφέρεται σύμφωνα με τις ανάγκες της ίδιας σύγχρονης κοινωνίας.
Κι, όμως, η Παιδεία είναι ουσιαστικός όρος ανάπτυξης και κοινωνικής εξέλιξης. Είναι το πραγματικό στοιχείο που μετρά τους δείκτες ευημερίας κάθε Χώρας. Έχει μεγάλες ευθύνες η εκάστοτε Κυβέρνηση γιατί ακολουθεί την πεπατημένη των ευκαιριακών υπουργικών μέτρων που προσπαθούν να συγκαλύψουν την έλλειψη της ενιαίας πολιτικής, οδηγώντας Πανεπιστήμια και σχολεία σε διάλυση, μαθητές και εκπαιδευτικούς σε ανασφάλεια και τους γονείς σε απόγνωση.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει ανάγκη από ένα μεγάλο ποιοτικό άλμα με τρεις κυρίως στόχους:
α) την αποτελεσματική σύνδεση της παιδείας με την εργασία,
β) την εξασφάλιση ολοκληρωμένου συστήματος Παιδείας για όλους τους πολίτες. Ένα εκπαιδευτικό, δηλαδή, σύστημα που θα προσφέρει σε όλες τις βαθμίδες, μόρφωση, καλλιέργεια, κουλτούρα, δημοκρατική και ανθρωπιστική κοινωνική συνείδηση και
γ) την υποστήριξη, τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση των σχολείων και των δημόσιων πανεπιστημίων που ήδη λειτουργούν, προκειμένου αυτά να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής.
Για την επίτευξη του άλματος αυτού, τα μεγάλα ζητούμενα για την ελληνική εκπαίδευση συνοψίζονται σήμερα στα εξής:
i) Η διατήρηση του δημόσιου, του ακαδημαϊκού και του κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης,
ii) η διασφάλιση της ελεύθερης και ισότιμης πρόσβασης στην εκπαίδευση όλων των Ελλήνων πολιτών, έτσι ώστε να συνεχίσει να υπηρετεί τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας,
iii)η εξεύρεση πόρων για τη χρηματοδότηση και την υλικοτεχνική υποστήριξη των υπαρχόντων σχολείων και λοιπών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η δυνατότητά τους να ανταποκρίνονται στις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες,
iv) η αξιολόγηση και διασφάλιση της ποιότητας των παρεχόμενων από την εκπαίδευση υπηρεσιών,
v) η αναζήτηση τρόπων καταπολέμησης του συγκεντρωτικού, ελάχιστα ευέλικτου και συχνά αναποτελεσματικού τρόπου λειτουργίας της εκπαίδευσης, που οφείλεται στην άμεση εξάρτησή της από το κράτος, δηλαδή την κεντρική εξουσία, η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην ίδρυση μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, με την προϋπόθεση όμως της διατήρησης του δημόσιου, του ακαδημαϊκού και του κοινωνικού τους χαρακτήρα,
vi) η εναρμόνιση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας, έτσι ώστε αυτά να οδηγούν σε πτυχία και διπλώματα με πραγματικό αντίκρισμα για τους αποφοίτους τους.
Εν κατακλείδι, όσοι υποστηρίζουν σήμερα ότι τα προβλήματα στον χώρο της εκπαίδευσης θα λυθούν, ως δια μαγείας, απλά και μόνον με την παροχή ιδιαίτερα αυξημένων αποδοχών στους εκπαιδευτικούς ή με υποκινούμενες προς τους μαθητές – φοιτητές καταλήψεις των σχολείων και των πανεπιστημίων, κατ’ελάχιστον γεννούν υποψίες για τις πραγματικές προθέσεις τους ή, κατά το επιεικέστερο, τα προσεγγίζουν κοντόφθαλμα και συντεχνιακά…

«Όταν μιλούν τα …“πρόβατα”»

Οι λαοί της Μαγνησίας και της Καρδίτσας έδωσαν στη Θεσσαλία το μήνυμα της ολικής ανατροπής μιας παθητικής αντίληψης και μιας αυτάρεσκης άσκησης της εξουσίας από τους Νομάρχες και τους Δημάρχους των πρωτευουσών των Νομών και έδωσε την εντολή άσκησης της εξουσίας αυτής σε νέους – ηλικιακά και πολιτικά - ανθρώπους, άφθαρτους και με οράματα για την ανάπτυξη του τόπου τους.
Ποιο είναι, όμως, το κυρίαρχο κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ των δύο αυτών Νομών;
Κατά την τριετία 2003 έως 2005, με μέτρο αναφοράς τον αριθμό των έργων, η Μαγνησία κατατάχθηκε στην τελευταία θέση και η Καρδίτσα στην προτελευταία θέση, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους νομούς της περιφέρειας, ενώ με μέτρο αναφοράς τους Προϋπολογισμούς, η Μαγνησία κατέχει την προτελευταία θέση και η Καρδίτσα την τελευταία.
Τριταθλητές και τετραθλητές λοιπόν κατάντησαν και οι δύο Νομοί επί θητείας των κ.κ. Πρίντζου και Αναγνωστόπουλου.
Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που οι Μαγνησιώτες και οι Καρδιτσιώτες δεν μπορούσαν και πάλι – όπως έγινε στο παρελθόν - να πειθαρχήσουν σε κομματικά κελεύσματα και αποφάσισαν να ανατρέψουν με την δύναμη της ψήφου τους την υπάρχουσα παρακμιακή κατάσταση.
Οι Μαγνησιώτες, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης - με την ψήφο τους και αντίθετα από όλα τα προγνωστικά προκάλεσαν πραγματική ανατροπή και έδωσαν την εντολή στον Απόστολο Παπατόλια να δώσει έμφαση στην άμεση παραγωγή έργων και να αφήσει κατά μέρους τα λόγια, με τα οποία χάνεται πολύτιμος χρόνος, λόγια τα οποία δεν μπορούν να βαπτίζονται εσαεί ως έργα, όπως, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, έπραξε επί μακρόν ο κ.Πρίντζος.
Απόστολε Παπατόλια, ως νέος Νομάρχης Μαγνησίας πλέον, δικαιούσαι να χαρείς για τον πραγματικό εκλογικό σου θρίαμβο και χάριν όλων αυτών που σε εμπιστεύθηκαν και όχι μόνον, οφείλεις στο διάστημα μέχρι και την ουσιαστική ανάληψη των καθηκόντων σου (σ.σ. 1/1/2007) να έχεις αποκτήσει από τον απερχόμενο Νομάρχη, κ.Πρίντζο, πλήρη ενημέρωση επί παντός επιστητού και να προετοιμαστείς άρτια για την τετραετία που σε λίγο αρχίζει, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Γνωρίζεις, λοιπόν, καλύτερα από τον καθένα ότι θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να:
α) επιτευχθεί ποιοτική εξυπηρέτηση του πολίτη και αλλαγή της καθημερινότητάς του απέναντι στις δυσβάσταχτες γι’ αυτόν γραφειοκρατικές διαδικασίες,
β) θωρακισθεί αντιπλημμυρικά ο Νομός, ώστε να μην ξαναζήσουμε καταστροφές, όπως πρότινος, αλλά και το 1994,
γ) αξιοποιηθούν πλήρως οι πόροι από Δ΄ Κ.Π.Σ., η περίοδος του οποίου ξεκινάει επίσημα την 1/1/ 2007 και ολοκληρώνεται στο τέλος του 2013. Ούτε ένα ευρώ να μην πάει χαμένο,
δ) αντιμετωπισθεί άμεσα η δολοφονική αέρια ρύπανση,
ε) αναπτυχθούν τα νησιά και οι ορεινές περιοχές της Μαγνησίας, τα οποία ένοιωσαν την 4ετία που παρήλθε την εγκατάλειψη και την περιφρόνηση,
στ) αποτελέσει η βιομηχανία και το λιμάνι του Βόλου και πάλι τα μεγάλα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της περιοχής, μέσω της ανάπτυξης και προώθησης νέων πρωτοβουλιών και νέων προσανατολισμών,
ζ) ολοκληρωθούν, επιτέλους, τα Μεγάλα Έργα της Μαγνησίας (Νοσοκομείο, Κάρλα, Περιφερειακός, Λιμάνι, Πανθεσσαλικό Στάδιο, Παναγιώτικο, Εμπορευματικό Κέντρο, Σιδηροδρομικές συνδέσεις), με τα οποία θα ολοκληρωθεί ο προηγούμενος κύκλος ανάπτυξης του Νομού,
η) συνεργάζονται στενά και αρμονικά οι δύο βαθμοί της Αυτοδιοίκησης για την προώθηση του τοπικού συμφέροντος. Όχι πια προτιμήσεις και παραγκωνισμοί, ούτε να είναι αποξενωμένες μεταξύ τους.
Οι εκλογές της 22ας Οκτωβρίου ανέδειξαν ως νικητή τον λαό και μόνον και σε καμία περίπτωση το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή οποιοδήποτε άλλο Κόμμα και ως ηττημένους όχι την Νέα Δημοκρατία κ.λ.π., αλλά μόνον αυτούς που μας μετρούσαν με κομματικά μέτρα και σταθμά, προς τους οποίους θα πρέπει να αναφωνήσουμε, προκειμένου να τους βοηθήσουμε στην όποια αυτοκριτική επιχειρήσουν να κάνουν τις επόμενες ημέρες, ότι «Πρόβατα είστε και φαίνεστε!!» και ο “νοών νοείτω”.

«Περί συνέπειας λόγων και έργων»

“Είναι χρέος μας να θαυμάζουμε έργα και πράξεις αρετής και όχι λόγια” (ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ, Αποσπ. 55 diels)

Γνωστό μού ήταν ήδη από την θητεία μου στα σχολικά έδρανα ότι ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό των μεγάλων πολιτικών ανδρών είναι η συνέπειά τους μεταξύ των λόγων και των έργων τους. Και επειδή δεν ευτύχησα να βιώσω συνειδητά από κοντά κάποιον απ’αυτούς, για το λόγο αυτό παρακολούθησα από κοντά την προεκλογική περίοδο, ιδίως στη Μαγνησία, αναζητώντας στοιχεία, που θα σχημάτιζαν την εικόνα ενός τέτοιου πολιτικού άνδρα και για να έχει αξία μια τέτοια έρευνα είχα εξαρχής προσδιορίσει ακόμη και τους άξονες της μεθοδολογίας, που θα ακολουθούσα, προκειμένου να ολοκληρώσω με αξιοπιστία και ασφάλεια την εικόνα, για την οποία μιλήσαμε πριν. Αρχικά, λοιπόν, θα συνέλεγα αποσπάσματα από κείμενα, που θα είχαν δημοσιευθεί στον έντυπο ή ηλεκτρονικό Τύπο, ακολούθως θα επιχειρούσα την ανασύνθεση των κειμένων αυτών σε ένα ενιαίο συνοπτικό κείμενο (περίληψη), στο οποίο θα έπρεπε να συμπυκνωθεί το όλο πολιτικό του σχέδιο και οι απόψεις του για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και στο τέλος θα συνέκρινα αυτά με την ύστερη συμπεριφορά του.
Για σήμερα, επέλεξα …εντελώς τυχαία να σας παρουσιάσω την εργασία μου για έναν εκ των πολιτικών ανδρών της περιοχής μας και υποψήφιο Νομάρχη, τον κ.Κοκκίνη.
Α) ΚΕΙΜΕΝΟ 1ο: (Λήφθηκε από την επίσημη ιστοσελίδα του συνδυασμού “ΝΕΟΙ ΔΡΟΜΟΙ”): «Αγωνιζόμαστε ώστε στη Νομαρχία Μαγνησίας, να φυσήξει επιτέλους μέσα της ο φρέσκος, ο ζωντανός, ο δροσερός και ελπιδοφόρος άνεμος της νιότης. Σήμερα, η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μαγνησίας, με κυρίαρχη ευθύνη της ηγεσίας της, από στρατηγείο συνεργασίας και ανάπτυξης που θα έπρεπε να είναι, διέπεται από στάση αδράνειας, απραξίας, ή απλής διαχείρισης της καθημερινότητας. Στο πλαίσιο αυτό, έργα ζωτικής σημασίας για το Νομό παραπέμπονται στις καλένδες. Το Νοσοκομείο Βόλου, ο Περιφερειακός, η Κάρλα και τόσα άλλα μεγάλα έργα της περιοχής, καρκινοβατούν, ενώ κυριαρχεί η αβεβαιότητα για το εάν και πότε θα υλοποιηθούν. Οι επόμενες Νομαρχιακές εκλογές, δεν θα αναδείξουν απλά ένα Νομάρχη ή μια Παράταξη. Στην ουσία θα κρίνουν αυτό το ίδιο το παρόν και το μέλλον της Μαγνησίας. Αυτές οι προσπάθειες, είναι λάθος να υπονομευθούν στη βάση επιλογών πειραματισμού ή καταγραφής των κομματικών δυνάμεων. Αντίθετα, μπορούν και πρέπει να πολλαπλασιασθούν στη βάση μιας ελπιδοφόρας και νικηφόρας στρατηγικής, η οποία θα περιλαμβάνει στους κόλπους της πολίτες που ανεξάρτητα από την κομματική τους αφετηρία… Ο αγώνας μας είναι δημιουργικός και θετικός …Χωρίς κίβδηλες και άγονες υποσχέσεις και αντιπαραθέσεις…Χωρίς αρνητική προπαγάνδα που φέρνει τη δημόσια ζωή πίσω, σ' ένα ξεπερασμένο πια παρελθόν.Ανοίγουμε μαζί με τους πολίτες της Μαγνησίας, μια μεγάλη πορεία:* Πορεία Αλήθειας και Ευθύνης. Σάκης Κοκκίνης Υπ. Νομάρχης Μαγνησίας»
Β) ΚΕΙΜΕΝΟ 2ο: “Δήλωση Σάκη Κοκκίνη για την Κάρλα (ΘΕΣΣΑΛΙΑ, 7/10/2006): “«Από τα πλέον επίσημα χείλη ακούμε πως ένα ακόμη ζωτικής σημασίας για τη Μαγνησία έργο δεν προχωράει… Στενοχωριόμαστε επίσης γιατί η σημερινή Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση -ακόμη μία φορά- μας κοροϊδεύει… Η ηγεσία της Νομαρχιακής Αρχής…και ο ίδιος ο Νομάρχης, ως «καρλάρχης», υπερηφανεύεται για την ολοκλήρωση -τάχα- των εργασιών στην Κάρλα. Τα γεγονότα όμως και εδώ τον διαψεύδουν. Ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να πείσει κανέναν. Και για το μεγάλο αυτό έργο συνεπώς χρεώνουμε στην ηγεσία της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης χαμένη τετραετία»”.
Γ) ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ: Στη Νομαρχία Μαγνησίας θα πρέπει να φυσήξει επιτέλους ο άνεμος της νιότης, η οποία από στρατηγείο συνεργασίας και ανάπτυξης που θα έπρεπε να είναι, διέπεται από στάση αδράνειας, απραξίας, ή απλής διαχείρισης της καθημερινότητας, με αποτέλεσμα έργα ζωτικής σημασίας για το Νομό να καρκινοβατούν, ενώ κυριαρχεί η αβεβαιότητα για το εάν και πότε θα υλοποιηθούν. Οι επόμενες Νομαρχιακές εκλογές στην ουσία θα κρίνουν αυτό το ίδιο το παρόν και το μέλλον της Μαγνησίας και θα είναι λάθος να υπονομευθούν από κομματικές δυνάμεις ή από πολίτες που εξαρτώνται από την πολιτική τους αφετηρία. Ο αγώνας για να είναι δημιουργικός και θετικός και για να ανοίξει μια πορεία αλήθειας και ευθύνης, δεν θα πρέπει να περιέχει κίβδηλες και άγονες υποσχέσεις και αντιπαραθέσεις που φέρνει τη δημόσια ζωή πίσω, σ' ένα ξεπερασμένο πια παρελθόν. Η σημερινή Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση μας κοροϊδεύει. Ο ίδιος ο Νομάρχης ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να πείσει κανέναν. Τα γεγονότα τον διαψεύδουν. Για τα μεγάλα έργα του χρεώνουμε την χαμένη τετραετία.
Δ) ΔΗΛΩΣΗ – ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ κ.ΠΡΙΝΤΖΟΥ (ΘΕΣΣΑΛΙΑ, 18/10/2006): “O κ. Κοκκίνης … οφείλει χάριν της Ν.Δ., στην οποία ανήκει και χάριν της δικής του προσωπικής πολιτικής προοπτικής να μην τραυματίσει περισσότερο τη φιλελεύθερη παράταξη. Η παράταξη αυτή … επιτρέπει τις παρεκκλίσεις που δεν απειλούν την παραταξιακή συνοχή (σ.σ. διαφορετικά τι θα γίνει;). Από εκεί και πέρα …όλα έχουν τα όριά τους. Θα είναι, λοιπόν, μεγάλο πολιτικό λάθος, αν οι πρωταγωνιστές της διαμορφωθείσης κατάστασης, με αιτία διαπροσωπικές αντιθέσεις και ατομικές στρατηγικές ενεργοποιήσουν διεργασίες και κινητοποιήσουν διαδικασίες πολιτικής και κομματικής αυτοκαταστροφής (σ.σ. εννοεί ότι δεν θα έχει πολιτικό μέλλον, αν καταλαβαίνουμε καλά).
Ε) ΔΗΛΩΣΗ κ.Σ.ΚΟΚΚΙΝΗ (ΘΕΣΣΑΛΙΑ, 19/10/2006), ενόψει των επαναληπτικών εκλογών της Κυριακής στη Νομαρχία, η οποία θα μπορούσε να ενσωματωθεί στα σχολικά βιβλία ως έξοχο δείγμα λόγων και έργων και γιατί όχι και ως ύμνου προς την ελευθερίαν: «την παρούσα περίοδο η Μαγνησία έχει ανάγκη από μια αυτοδιοικητική και πολιτική συνέχεια, μακριά από ενδεχόμενους πειραματισμούς οι οποίοι ενδέχεται να υποσκάψουν την προοπτική του νομού μας...κατά την παρουσίαση της ιδρυτικής διακήρυξης του συνδυασμού Νέοι Δρόμοι την 23η Ιουνίου δήλωσα ότι παραμένω στον ιδεολογικό χώρο της Νέας Δημοκρατίας και στηρίζω το πρόγραμμα και το όραμα του Κ. Καραμανλή».
ΣΤ) ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Εάν θέλω να έχω πολιτική συνέχεια στην αυτοδιοίκηση, θα πρέπει να σταθώ μακριά από πειραματισμούς, οι οποίοι θα υποσκάψουν την προοπτική μου. Για το λόγο αυτό παραμένω στη Νέα Δημοκρατία και στηρίζω το πρόγραμμα και το όραμά της…
Δυστυχώς το παρόν άρθρο ξεπέρασε σε έκταση την επιθυμία του γράφοντος και γι’αυτό εμπιστεύομαι σε σας τον σχολιασμό και την αξιολόγηση των παραπάνω, ελπίζοντας να γίνατε σοφότεροι... Όσο για μένα, προβλέπεται να συνεχίσω την έρευνα και όπου με βγάλει, αν με βγάλει πουθενά…

Για μια αδέσμευτη Νομαρχιακή Αρχή

«Τα μολυβένια στρατιωτάκια, η σημαδεμένη τράπουλα και η αμηχανία τους μπροστά στη κάλπη»
Ημέρα με την ημέρα πλησιάζει ο δεύτερος γύρος των εκλογών και καλούμαστε να επιλέξουμε, μεταξύ των δύο υποψηφίων Νομαρχών, κ.κ. Παπατόλια και Πρίντζου, που συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο ποσοστό της προτίμησης των εκλογέων, εκείνον που θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις και να βάλει την Νομαρχία Μαγνησίας σε τροχιά ανάπτυξης.
Η χρονική αυτή στιγμή παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διότι πράγματι επικρατεί έντονη αμηχανία κυρίως σε εκείνους από τους εκλογείς, που ψήφισαν υπέρ συνδυασμών, που ήδη τέθηκαν εκτός της εκλογικής μάχης και καλούνται στις 22 Οκτωβρίου 2006 να επιλέξουν για Νομάρχη κάποιον άλλον, απ’αυτόν που ψήφισαν στις 15 Οκτωβρίου.
Πώς θα ενεργήσουν και με ποια κριτήρια θα ψηφίσουν;
Το ενδιαφέρον και η εντεύθεν αμηχανία εκπορεύεται στην ουσία από το γεγονός ότι στην παρούσα χρονική συγκυρία οι στενοί κομματικοί μηχανισμοί, οι οποίοι, κατευθυνόμενοι από γνωστά κέντρα που θέλουν να χειραγωγούν την τοπική κοινωνία και να παίζουν ρυθμιστικό ρόλο, προς ικανοποίησιν τοπικών μικροσυμφερόντων, δρούσαν στο παρασκήνιο μέχρι και την 15η Οκτωβρίου, μετερχόμενοι διάφορα τεχνάσματα για να επηρεάσουν τους υποτελείς σε κομματικές εντολές εκλογείς – “μολυβένια στρατιωτάκια” (ψήφοι κατευθυνόμενοι από κομματικούς και άλλους παράγοντες που δόθηκαν με χαρτάκια και λίστες) υπέρ των συνδυασμών και των υποψηφίων, που παρείχαν την υποστήριξή τους και απ’ αυτούς αναδύθηκαν, δεν μπορούν, πλέον, να λειτουργήσουν αποτελεσματικά απέναντι σε εκλογείς αντιπάλων συνδυασμών και κομμάτων.
Κάθε πράγμα έρχεται στο προσκήνιο όταν ωριμάσει μέσα στο χρόνο και εν προκειμένω έχουν αποσαφηνιστεί πια τα όρια της δυναμικής των κομματικών αυτών μηχανισμών, όπως έχει αποκαλυφθεί ότι μέσα στα πλαίσια μιας κατά τα άλλα δημοκρατικής διαδικασίας, όπως είναι οι εκλογές, δεν άφησαν ακηδεμόνευτη, για άλλη μια φορά, την ανάδειξη των εκπροσώπων στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά έδρασαν με μία στημένη διαδικασία, η οποία αποσκοπούσε στην παροχή ωμής εύνοιας προς τούς προεπιλεγμένους και όχι τους καταξιωμένους υποψήφιους, διαιωνίζοντας ένα κακό που φωλιάζει για αιώνες μέσα στα σπλάχνα της ωραίας αυτής υπόθεσης των τοπικών κοινωνιών. Ευτυχώς η ωμή αυτή επέμβαση πέτυχε εν μέρει, ενώ απέτυχε σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις.
Τώρα, στο προσκήνιο τίθενται μόνον οι δύο υποψήφιοι Νομάρχες και ο αγώνας αυτός είναι αποκλειστικά δικός τους. Θα πρέπει να μας πείσουν για τους λόγους, που θα πρέπει να επιλέξουμε τον έναν απ’ αυτούς.
Αλλά και όλοι εμείς που αποτελούμε το εκλογικό σώμα και επιλέξαμε κάποιον υποψήφιο από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., τον Συνασπισμό, τον ΛΑ.Ο.Σ. ή το Κ.Κ.Ε., κ.λ.π., θα πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε ότι πρέπει να διώξουμε τα κόμματα από την τοπική υπόθεση που είναι καθαρά αποκλειστικό δικαίωμα των τοπικών κοινωνιών. Χωρίς να παραβλέπουμε ότι το μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο, σε συνδυασμό με την εξέλιξη του πολιτισμού και της μάθησης στην σύγχρονη κοινωνία μας, παίζουν σημαντικό ρόλο για την πραγματική της ανέλιξη, εντούτοις το καινούργιο και το ωφέλιμο που θα έρθει στη τοπική μας κοινωνία θα είναι η απελευθέρωσή μας, ώστε να καθορίζουμε χωρίς δεσμεύσεις και εντολές άνωθεν για την τύχη μας.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, εάν προσέλθουμε στις κάλπες πραγματικά αποδεσμευμένοι από κομματικές περιχαρακώσεις και προστάγματα, τότε να είστε βέβαιοι ότι στις 22 Οκτωβρίου θα γιορτάσουμε όχι μόνον για τον Νομάρχη που εμείς θα επιλέξουμε, αλλά και για την επιτυχία των αδέσμευτων και ακηδεμόνευτων από τα κόμματα εκλογών. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, αφού στόχος μας θα είναι η προκοπή και η πρόοδος του τόπου μας, η οποία είναι υπόθεση όλων μας και όχι των ολίγων.
Σε όλους εμάς που βιώνουμε χρόνια τώρα τα προβλήματα του Νομού μας και είμαστε μάρτυρες της οπισθοδρόμησης και της απραξίας στα νομαρχιακά πράγματα, οραματιζόμαστε τη χρονική στιγμή της αλλαγής για προκοπή και αναγέννηση των πάντων. Αυτό το όραμα που είναι κοινός πόθος σ' όλους μας, δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί χωρίς μια αδέσμευτη και ελεύθερη Νομαρχιακή Αρχή, που θα υπηρετεί όλους τους κατοίκους της Μαγνησίας και σαφώς όχι τα κόμματα, τα οποία είναι ανασταλτικός παράγοντας στην υπόθεση της αυτοδιοίκησης, μία αντίληψη που υπηρέτησε ωμά ο νυν Νομάρχης και έθεσε το συμφέρον της κυβερνώντος κόμματος της Νέας Δημοκρατίας πάνω από εκείνο των πολιτών της Μαγνησίας.
Κι εδώ ακριβώς χρειάζεται να φανεί η σοφία του κατοίκου της Μαγνησίας, που του παρέχεται η μεγάλη ευκαιρία να επιλέξει και να ψηφίσει τον άριστο, που θα μπορέσει να φέρει την πραγματική αλλαγή και αναγέννηση στη Μαγνησία, εκεί όπου χτυπά η καρδιά της Θεσσαλίας, η καρδιά της Κεντρικής Ελλάδος.
Απόστολε Παπατόλια, κλείσε τα αυτιά σου στις κομματικές σειρήνες και ανταπόδωσε στην ταπεινή, αλλά υπερήφανη κοινωνία μας, που σε γέννησε και σε έθρεψε, τις ευεργεσίες που τις οφείλεις και να θυμάσαι ότι "η διαχείριση της εξουσίας δείχνει το ποιόν του ανθρώπου (ΠΙΤΤΑΚΟΥ Διογ.Λαερτ. Βίοι Φιλ. Α,77)". Καλή επιτυχία!! Εδώ θα είμαι και απ’αυτήν εδώ τη στήλη θα τα λέμε και από την επομένη της εκλογής σου ως Νομάρχη (…), όπως το τελευταίο καιρό τα λέμε και με σένα …άγνωστε αναγνώστη.

«Ο βασιλιάς είναι γυμνός!»*

* (βασισμένο στο παραμύθι του Χ.Κ.Αντερσεν “η καινούργια φορεσιά του αυτοκράτορα”)

Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε ένας αυτοκράτορας, στον οποίο άρεσαν τόσο πολύ οι καινούριες φορεσιές, που ξόδευε όλα του τα χρήματα για να ντύνεται όμορφα. Το μοναδικό του ενδιαφέρον ήταν να πηγαίνει στα θέατρα με την άμαξά του και να επιδεικνύει τα καινούρια του ρούχα. Είχε διαφορετική στολή για κάθε ώρα της μέρας.
Μια μέρα ήρθαν στο βασίλειο δύο απατεώνες. Είπαν ότι ήταν υφαντές και ράφτες, υποστηρίζοντας πως ήξεραν να φτιάχνουν τα καλύτερα ρούχα που μπορούσε να φανταστεί κανείς. Δεν ήταν μόνο υπέροχα τα σχέδια και τα χρώματα, που δούλευαν, αλλά υποστήριξαν πως γνώριζαν έναν τρόπο να κατασκευάζουν ένα ύφασμα που είχε την εκπληκτική ιδιότητα να είναι αόρατο σε όποιον ήταν ανεπαρκής ή ηλίθιος.
"Θα ήταν υπέροχο να είχα ρούχα φτιαγμένα από τέτοιο ύφασμα" σκέφτηκε ο αυτοκράτορας. "Έτσι θα γνώριζα ποιοι από τους υπηκόους μου δεν ταιριάζουν στις θέσεις τους και θα ξεχώριζα τους έξυπνους από τους ανόητους". Έτσι αμέσως έδωσε στους δύο απατεώνες ένα μεγάλο ποσόν για να του υφάνουν τη στολή του.
Έστησαν λοιπόν τους αργαλειούς τους και άρχισαν να προσποιούνται ότι δουλεύουν, αν και δεν υπήρχε τίποτα απολύτως σ' αυτούς. Ζητούσαν το καλύτερο μετάξι και το αγνότερο χρυσάφι, και μόλις τους τα έδιναν αυτοί τα έκρυβαν, συνεχίζοντας να δουλεύουν στον άδειο αργαλειό, ακόμα και αργά τη νύχτα.
Μετά από κάμποσες μέρες, ο αυτοκράτορας σκέφτηκε: "Θα στείλω τον πιστό μου πρωθυπουργό στους ράφτες. Είναι ο πιο κατάλληλος για να δει πως πάει η κατασκευή του υφάσματος. Είναι πολύ λογικός και κανείς άλλος δεν αξίζει περισσότερο από αυτόν τη θέση που κατέχει."
Έτσι ο καλός γέρο-πρωθυπουργός, πήγε στην αίθουσα όπου οι δύο απατεώνες δούλευαν στους άδειους τους αργαλειούς. “Κύριε ελέησον!" σκέφτηκε, γουρλώνοντας τα μάτια του. "Δεν βλέπω τίποτα!". Δεν τόλμησε όμως να το παραδεχτεί…
Οι δυο απατεώνες τον κάλεσαν να πλησιάσει, και να τους πει αν η φορεσιά δεν ήταν τέλεια, και αν τα χρώματα δεν ήταν υπέροχα. Του έδειξαν τον άδειο αργαλειό, κι ο καημένος ο πρωθυπουργός, άνοιξε τα μάτια του ακόμα περισσότερο, χωρίς και πάλι να μπορέσει να δει τίποτα. "Θεέ μου, σκέφτηκε, μήπως είμαι ηλίθιος; Ποτέ μου δεν το σκέφτηκα. Μήπως δεν κάνω για τη θέση μου; Κανείς δεν πρέπει να το μάθει αυτό. Όχι, δεν θα πω ποτέ ότι δεν κατάφερα να δω το ύφασμα."
"Δεν λέτε τίποτε…", του είπαν οι ράφτες. "Ω, μα είναι υπέροχη! Τέλεια!", είπε ο πρωθυπουργός, κοιτάζοντας με προσοχή μες απ' τα γυαλιά του. "Τι υπέροχο σχέδιο, τι χρώματα! Μάλιστα, θα πω στον αυτοκράτορα ότι είμαι πολύ ικανοποιημένος μαζί σας!"
Ο Αυτοκράτορας, έστειλε κι άλλους αξιωματούχους να παρακολουθήσουν την πρόοδο των υφαντών. Στην αρχή ξαφνιάζονταν κι αυτοί όταν δεν έβλεπαν τίποτα, όμως όταν γύριζαν πίσω, του ανέφεραν πόσο σπουδαίο ύφασμα ήταν, και τον συμβούλευαν να φορέσει τη νέα στολή του σε κάποια μεγάλη παρέλαση. Όλη η πόλη ζούσε παινεύοντας τα ρούχα.
Όλο το βράδυ, πριν την παρέλαση οι απατεώνες έμειναν ξύπνιοι, "δουλεύοντας" πυρετωδώς. Όλοι μπορούσαν να δουν ότι βιάζονταν να τελειώσουν τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα. Προσποιούνταν πως έβγαζαν το ύφασμα από τους αργαλειούς τους. Το έκοβαν με μεγάλα ψαλίδια. Το έραβαν με βελόνες που δεν είχαν κλωστή. Τελικά ανακοίνωσαν: "Ορίστε! Τα ρούχα τέλειωσαν!"
Το πρωί ο αυτοκράτορας παρουσιάστηκε με δύο από τους πιο διακεκριμένους του ιππότες. Οι απατεώνες ύψωσαν τα χέρια τους, σαν να κρατούσαν κάτι και είπαν: "Κοιτάξτε αυτό το παντελόνι! Να και το πουκάμισο! Δεν είναι εκπληκτικός αυτός ο χιτώνας; Είναι τόσο αραχνοΰφαντα που θα νομίσετε ότι δεν φοράτε τίποτα. Κι αυτό είναι το σπουδαιότερο!"
"Ναι", είπαν οι ιππότες, αν και δεν μπορούσαν να δουν τίποτα, αφού δεν υπήρχε τίποτα να δουν…
"Θα μπορούσε η Μεγαλειότητά σας να βγάλει τα ρούχα Της;" είπαν οι απατεώνες. "Στη συνέχεια θα σας φορέσουμε τα καινούρια, μπροστά σ' αυτό το μεγάλο καθρέφτη".
Ο αυτοκράτορας έβγαλε όλα του τα ρούχα και οι απατεώνες προσποιήθηκαν ότι τον έντυναν, ένα - ένα τα καινούρια ρούχα που είχαν φτιάξει. Τέλος ο βασιλιάς κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.
"Ναι, είμαι έτοιμος", είπε ο αυτοκράτορας. "Δεν μου πάνε υπέροχα;" Κοίταξε μια φορά ακόμη τον καθρέφτη, διότι έπρεπε να φανεί ότι θαύμαζε τον εαυτό του σε όλο του το μεγαλείο.
Οι αυλάρχες που θα κρατούσαν την ουρά της στολής, ακούμπησαν τα χέρια τους στο πάτωμα σαν να έπιαναν τις άκρες της. Καθώς περπατούσαν, έκαναν πως κρατούσαν την ουρά ψηλά, γιατί δεν έπρεπε να καταλάβει κανείς πως δεν έβλεπαν τίποτα.
Ο αυτοκράτορας προχώρησε κάτω από μια ολοστόλιστη τέντα προς την παρέλαση, και όλοι οι άνθρωποι στα παράθυρα και τους δρόμους έλεγαν: "Θεέ μου, η καινούρια στολή του αυτοκράτορα είναι ασύγκριτη! Τι πανέμορφη ουρά που έχει! Πόσο του ταιριάζει!" Κανείς δεν ήθελε να παραδεχτεί πως δεν έβλεπε τίποτε, γιατί τότε θα έλεγαν ότι δεν έκανε για το πόστο του ή ότι ήταν ηλίθιος.
"Μα αυτός είναι ολόγυμνος!", είπε ένα μικρό παιδί.
"Μα το Θεό, το παιδί έχει δίκιο", είπε ο πατέρας του και ψιθύρισε στο διπλανό του τι είπε ο μικρός. "Ένα παιδί είπε ότι δεν φοράει τίποτα". Τελικά όλοι το παραδέχθηκαν: "Δεν φοράει τίποτα!"
Ο αυτοκράτορας ανατρίχιασε, γιατί ήξερε ότι αυτό ήταν αλήθεια, αλλά σκέφτηκε: "Η παρέλαση πρέπει να συνεχιστεί!" Σήκωσε ακόμη περισσότερο το κεφάλι του, κορδώθηκε με περηφάνια και οι αυλικοί του συνέχιζαν να προχωρούν πίσω του, κουβαλώντας μια ουρά που δεν υπήρχε.
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ αυτής της ιστορίας; όπως μας ρωτούσαν κάποτε οι δάσκαλοι στο σχολείο και τι νόημα μπορεί να έχει η διήγηση ενός παραμυθιού προεκλογικά; Κι, όμως, ένα παραμύθι είναι, ίσως, ο καλύτερος τρόπος να πεις ορισμένες αλήθειες.
H μεγάλη αξία αυτής της ιστορίας, λοιπόν, δεν βρίσκεται τόσο στο ότι ένα παιδί, ξεσκεπάζει τελικά την απάτη, αλλά στις λεπτομέρειες με τις οποίες περιγράφεται πώς μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων, ωθούμενη από φόβο, νωθρότητα, ανασφάλεια ή ιδιοτέλεια, συναινεί σ' ένα ψέμα και ρυθμίζει τη συμπεριφορά της σύμφωνα με αυτό, ώσπου μια "φάλτσα" ατάκα αρκεί για να προκαλέσει την κατάρρευση αυτής της πάνδημης θεατρικής παράστασης.
Το παραμύθι αυτό είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους εκείνους που διατείνονται ότι “βλέπουν” ότι “ο Νομάρχης κ.Πρίντζος εκπλήρωσε όλες τις προγραμματικές του δεσμεύσεις και παρήγαγε έργο, το οποίο είναι όχι απλά μεγάλο, αλλά θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί πραγματική κοσμογονία”, όπως, με κομπασμό υποστήριξε και νομαρχιακός σύμβουλος της απερχόμενης πλειοψηφίας της Νομαρχιακής Αρχής και νυν υποψήφιος, πλην, όμως, δεν ήθελε να παραδεχτεί πως δεν έβλεπε τίποτε, γιατί τότε όλοι θα έλεγαν ότι δεν έκανε για το πόστο του ή ότι ήταν …ηλίθιος (σ.σ. κατά τον ΄Αντερσεν).
Μολαταύτα, στις 9/10/2006, με το που ξεχύθηκαν τα ορμητικά νερά του χειμάρρου Ξηριά στη πόλη του Βόλου, μετατρέποντας σε λίγες ώρες την συνοικία της Νεαπόλεως σε λίμνη η ατάκα ακούστηκε και καταγράφηκε. Και το συμπέρασμα βγήκε: Δυστυχώς, ο βασιλιάς είναι γυμνός!
Τώρα, για ποιο λόγο ορισμένοι επιμένουν ότι η ατάκα αυτή αφορά και τον, κατά τα άλλα, ευδιάθετο (σ.σ. από απόψεως φωτογένειας) Δήμαρχό μας κ.Μήτρου, ο οποίος δήλωσε με πάσα ειλικρίνεια ότι έπραξε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό, εγώ …δεν το γνωρίζω. Άλλωστε, δεν πρέπει να τα περιμένετε όλα από μένα. Αφήνω και κάτι για σας…

«Περί κενότητος και αλαζονείας»

“Τα άδεια ασκιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους ανθρώπους η αλαζονεία” (ΣΩΚΡΑΤΗΣ – Ανθ.Στοβ. ΚΒ 37)

Σε παλαιότερο άρθρο μας, με τίτλο “περί συλλογικής ευθύνης ο λόγος”, είχαμε επισημάνει, μεταξύ άλλων, ότι «Προ τριμήνου περίπου ο κ.Κοκκίνης κατήγγειλε τον νυν Νομάρχη για ανικανότητα, χαρακτήρισε το έργο του ανύπαρκτο και προανήγγειλε την δημιουργία δικού του νέου πολιτικού συνδυασμού ενόψει την προσεχών εκλογών.
Μολαταύτα, από την κριτική του κ.Κοκκίνη απουσιάζει η αναμενόμενη αυτοκριτική του, αφού συνυπεύθυνος για την ανυπαρξία έργου είναι και ο ίδιος και δεν νομιμοποιείται να εξαιρεί τον εαυτό του σήμερα, όταν καθόλη τη διάρκεια της 4ετούς θητείας του ουδέποτε δήλωσε δημόσια ο,τιδήποτε εναντίον της απερχόμενης νομαρχιακής αρχής, αλλά και κατά του κ.Πρίντζου προσωπικά, ούτε και αποστασιοποιήθηκε με κάποιο ευδιάκριτο τρόπο από τη δημοσιότητα και τις τιμές, που απολάμβαναν οι λοιποί εκλεχθέντες με τον συνδυασμό του κ.Πρίντζου νομαρχιακοί σύμβουλοι, έτσι ώστε να μπορεί να υποστηριχθεί η άποψη ότι τάχα ο ίδιος είχε καταστεί ξένο σώμα από την απερχόμενη νομαρχιακή αρχή», είχαμε δε επιχειρήσει να εξηγήσουμε τους λόγους για τους οποίους ο ίδιος επιδιδόταν σε μια ανέξοδη πραγματικά κριτική και συγκεκριμένα είχαμε υποστηρίξει ότι «Με βάση τα δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου διάχυτη είναι η αίσθηση ότι η πρόσφατη αποχώρησή του κ.Κοκκίνη από τον συνδυασμό του κ.Πρίντζου δρομολογήθηκε όταν διαπίστωσε ότι η Νέα Δημοκρατία προωθούσε τον τελευταίο εκ νέου και για τις επερχόμενες εκλογές ως υποψήφιο Νομάρχη, αντί για τον ίδιο και παρότι εκείνος διέβλεπε την επερχόμενη εκλογική αποτυχία του κ.Πρίντζου, η οποία θα ματαίωνε αναγκαστικά και την ικανοποίηση των προσωπικών του φιλοδοξιών» και κλείνοντας το άρθρο εκείνο λέγαμε ότι «Ύστερα από όλα αυτά θα περίμενε κανείς από τον κ.Κοκκίνη, ο οποίος ζητά και πάλι τη ψήφο μας, αυτή τη φορά ως υποψήφιος Νομάρχης, σαφή δείγματα υπευθυνότητας και προπάντων ταπεινοφροσύνης ως προς τον τρόπο προβολής του από τα ΜΜΕ, τα οποία μέχρι και σήμερα δεν έχουμε δει».
Τα κύρια, λοιπόν, σημεία της δημόσιας κριτικής μας είχαν επικεντρωθεί στα αυτονόητα, ήτοι ότι: α) ο κ.Κοκκίνης ήταν συνυπεύθυνος για το αποτυχημένο έργο της Νομαρχιακής πλειοψηφίας του κ.Πρίντζου, β) προτιμούσε την κριτική, από την αυτοκριτική και γ) χάριν των προσωπικών φιλοδοξιών του όχι μόνον εγκατέλειψε τον κ.Πρίντζο με τη λήξη της 4ετούς θητείας του, αλλά έβαλε πλώρη για να “αλώσει” την Νομαρχία κάνοντας χρήση του “υπερόπλου” που λέγεται «ASTRA», πιστεύοντας ότι, μέσω του τηλεοπτικού αυτού σταθμού θα μπορούσε να χτίσει το προφίλ του και να “κατατροπώσει” τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Τι άλλαξε από τότε; Τίποτα, αφού την μεν συνυπευθυνότητα και την εντεύθεν αυτοκριτική επιχείρησε να αντιπαρέλθει με τον παιδαριώδη ισχυρισμό ότι τάχα αυτός ενώ διαφωνούσε με την συμπεριφορά του κ.Πρίντζου, εντούτοις ο τελευταίος δεν τον άκουγε ή ότι δήθεν δεν τον ενημέρωναν για το πότε συνεδρίαζε το νομαρχιακό συμβούλιο και έτσι δεν γνώριζε τι συζητούσαν και τι αποφάσιζαν (σ.σ. τώρα, γιατί εμείς οι κοινοί θνητοί δεν αντιληφθήκαμε τίποτα απ’αυτά είναι άλλο θέμα), η δε αυτοπροβολή του μέσω του «ASTRA» δεν έχει προηγούμενο στα τοπικά πολιτικά πράγματα.
Αναγκασθήκαμε τότε να επανέλθουμε με νεότερο άρθρο μας, το οποίο απευθυνόταν σε περισσότερους αποδέκτες και τιτλοφορείτο “Υπερβολής εγκώμιον και περί πολιτικής φιλαυτίας”, στο οποίο επισημαίναμε, μεταξύ άλλων, ότι «Η φύση του ανθρώπου ορμάται από εγωιστικά στοιχεία και το ατομικό συμφέρον αποτελεί καθοριστικό παράγοντα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Τα ίδια κίνητρα του ανθρώπου αποτελούν πάντοτε το μεγάλο του πλεονέκτημα ή πρόβλημα, ανάλογα με το που αποβλέπουν. Αν οι υπόλοιποι άνθρωποι καταλάβαιναν πως το μοναδικό του κίνητρο είναι η ικανοποίηση της άμετρης φιλαυτίας του, τότε τα σχέδιά του θα καταστρέφονταν».
Δυστυχώς, όμως, και οι τελευταίες επισημάνσεις – νουθεσίες μας έπεσαν στο κενό, αφού τα παραπάνω φαινόμενα, που στηλιτεύσαμε, αντί να μετριασθούν, χάριν του πολιτικού πολιτισμού, που κατ’επίφασιν, πολλοί επικαλούνται, οξύνθηκαν και συγκεκριμένα άρχισε από το κυριακάτικο φύλλο του “ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ” (8/10/2006) η εμφάνιση άρθρου υποψηφίου με τον συνδυασμό του κ.Κοκκίνη, στο οποίο απαριθμούνταν οι λόγοι, για τους οποίους, σύμφωνα με το συντάκτη του, ο ψηφοφόρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα πρέπει να ψηφίσει τον συνδυασμό του κ.Κοκκίνη, μεταξύ των οποίων ήταν και ότι ο κ.Παπατόλιας ζει στην Αθήνα και εκεί θα επιστρέψει μόλις χάσει τις εκλογές, κριτική αντίστοιχη με εκείνη περί “Κολωνακίου”, στην οποία είχε επιδοθεί και ο απερχόμενος Νομάρχης κ.Πρίντζος.
Κι αν μεν το άρθρο εκείνο θα μπορούσε να αποδοθεί ότι εξέφραζε τον συντάκτη του και μόνον, ο από στόματος κ.Κοκκίνη εκπεφρασθείς στις 9/10/2006, σε μεσημεριάτικη εκπομπή του «ASTRA», απαξιωτικός χαρακτηρισμός του για τον κ.Παπατόλια, περί επιστρατεύσεώς του ως εξ Αθηνών λυτρωτή, δεικνύει ότι ο κ.Κοκκίνης δεν κριτικάρει, αλλά λαϊκίζει και ότι στόχος του συνδυασμού του είναι καθαρά και μόνον ψηφοθηρικός και προς αυτή την κατεύθυνση “αλίευμα” είναι και οι ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ.!!
ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, όμως, αυτού του τόπου, ευτυχώς για τη δημοκρατία και δυστυχώς για άλλους, έχουν γνησιότητα και αμεσότητα, επειδή δεν διαπλέκονται με πολιτικές σκοπιμότητες. Ούτε με περίεργα συμφέροντα. Δεν τους νοιάζει η δήθεν υψηλή πολιτική, αλλά εξοργίζονται με εκείνους που υποτιμούν τη νοημοσύνη τους, για να τους καταστήσουν υποχείριό τους και τέτοιοι είναι εκείνοι που άλλοτε καταφεύγουν στην κολακεία, άλλοτε έχουν εύκολη την κριτική και δύσκολη την αυτοκριτική.
Κλείνοντας, σκόπιμο είναι να επαναλάβουμε, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, τα λόγια του εκ των πάντα επίκαιρων σοφών προγόνων μας Σοφοκλή (Αντιγόνη 707-709), ο οποίος έλεγε ότι «όποιος νομίζει πως μόνο αυτός σκέφτεται λογικά, ή πως έχει λόγο ή ψυχή, που άλλος δεν τα έχει, κενός αυτός θα ευρεθεί, όταν κοιτάξουν μέσα του»…