Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

“Νίψον Ανομήματα, μή μόναν Όψιν”*

* (ξέπλυνε τις αμαρτίες σου, όχι μόνον το πρόσωπό σου)
«“Πρόσεχε μη χάσεις την ουσία, πιάνοντας τη σκιά” (Αίσωπος)»
Ο ελληνικός λαός στις 16 του Σεπτέμβρη έκρινε σε ένα μεγάλο βαθμό αρνητικά το ΠαΣοΚ. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν αποκάλυψαν ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ., παρότι προσπάθησε να κουκουλώσει τις αδυναμίες του, έμεινε ως κόμμα σε παλαιά πρότυπα και πλαίσια, με αντιλήψεις που πολλές φορές περισσότερο είχαν σχέση με τη δημιουργία προσωπικών μηχανισμών, παρά με την προσφορά υπηρεσιών προς τη δημοκρατική παράταξη και τα κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπεί.
Χρειαζόταν ήδη από το 2004 να γίνει ριζική αλλαγή, ώστε το κόμμα να λειτουργήσει όχι για την εξυπηρέτηση των μελών και των φίλων, αλλά για την ουσιαστική συμμετοχή, την παραγωγή πολιτικής, χωρίς μηχανισμούς και υπέρμετρες προσωπικές φιλοδοξίες και υπέρ του κοινού συμφέροντος, πέραν μιας αντίληψης κάποιων που θεωρούσαν το ΠαΣοΚ ως αναβατήρα προς την εξουσία, χωρίς να παραβλεφθεί και η ύπαρξη κάποιων προσώπων που προβλημάτισαν με συμπεριφορές και στάσεις όλα αυτά τα χρόνια, που δεν ανταποκρίθηκαν στις ευθύνες που ανέλαβαν και δεν άξιζαν την εμπιστοσύνη του λαού.
Μολαταύτα, η απογοήτευση από την οδυνηρή ήττα των εκλογών, αντί να οδηγήσει στην έναρξη μιας πραγματικής και όχι κατ’ επίφασιν αποτίμησης των αιτιών της και στην αναγκαία αυτοκριτική, βρήκε διέξοδο στην στοχοποίηση ως «αποδιοπομπαίου τράγου» του νυν προέδρου Γ.Παπανδρέου και στην προβολή του διλήμματος "με ποιον είσαι; Με τον Παπανδρέου ή με τον Βενιζέλο;", δίλημμα το οποίο ήδη διχάζει τα εκατομμύρια των πολιτών, τα εκατοντάδες χιλιάδες οργανωμένα μέλη, τις χιλιάδες των στελεχών, τους φίλους και τα μέλη του ΠαΣοΚ.
Κι ακολούθως άρχισε μια ακατανόητη “πλειοδοσία” από τα στελέχη του ΠαΣοΚ, η οποία φέρει τα χαρακτηριστικά της παραφροσύνης, για το ποιος είναι με ποιόν, ωσάν να είναι αυτό το μοναδικό πρόβλημα (σ.σ. από πρόσφατη έρευνα της Metron Analysis για τον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής, προκύπτει ότι οι πολίτες σε ποσοστό 49,3% εκτιμούν ότι το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι πολύ βαθύτερο από το θέμα της ηγεσίας) και εξαρτάται τάχα αποκλειστικά απ’ αυτούς ο ορισμός του νέου ηγέτη. Κανείς δεν μπορεί να έχει το τεκμήριο του αδιάφθορου κριτή των πάντων. Γνωστό είναι, άλλωστε, ότι όσοι είχαν την ισχύ να επιβάλλουν τον εαυτό τους ως αρχάγγελο της κρίσης, εν τέλει έγιναν δικτάτορες. Αυτή τη διαδικασία άλλοι μεν χαρακτήρισαν ως ελευθερία έκφρασης και άλλοι δε επιχείρησαν να τη χαλιναγωγήσουν.
Δεν αντιλαμβάνονται, όμως, ότι ο τρόπος όπως τέθηκε το δίλημμα, αλλά και η συστράτευση σε εσωκομματικά στρατόπεδα, προμηνύουν εμφύλια σύρραξη και διάλυση του ΠαΣοΚ; Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπορεί και δεν πρέπει να κινδυνεύσει γιατί έχει ενωμένη λαϊκή βάση, γιατί έχει αποδείξει ιστορικά ότι, στις κρίσιμες στιγμές, μπορεί να συνθέσει διαφορετικές απόψεις και προτάσεις, φθάνει να μην πάμε σε μία μάχη εσωκομματικών χαρακωμάτων με στρατόπεδα που υποστηρίζουν δύο αρχηγούς, αλλά σε μία ευρύτερη διαδικασία σύνθεσης και επικοινωνίας ανάμεσα σε όλες τις φωνές που μπορεί να υπάρχουν στο ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Άλλωστε, ποιος τελικά θα δώσει το χρίσμα στον νέο ηγέτη του ΠαΣοΚ; Αυτός που θα ηγηθεί, πρέπει να τον επιλέξει η ίδια η κοινωνία – εκλογική βάση του ΠαΣοΚ. Η κοινωνία είναι ο κριτής. Κι αυτόν που θα δείξει η κοινωνία ότι πρέπει να ηγηθεί, τότε θα έχει και καλή τύχη και θα επιτύχει. Το να υποστηρίζει, επομένως, κάποιος δημόσια κάποιον και να του δίνει μάλιστα το χρίσμα με το έτσι θέλω, πέραν της όποιας επιχειρηματολογίας, στην ουσία αποτελεί προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης προς την μια ή την άλλη επιλογή.
Στη παρούσα χρονική στιγμή επιτακτική ανάγκη είναι να κοπάσει η διπολική αναμέτρηση και να δοθεί το δικαίωμα και η δυνατότητα στο να ακουστούν όλες οι απόψεις νηφάλια, ώστε να πάμε σε μία σύνθεση επί της ουσίας. Άλλωστε, έχουν ήδη δρομολογηθεί οι διαδικασίες για την εκλογή προέδρου και είναι σαφές ότι οφείλει το ΠαΣοΚ, εκτός από αυτόν, να επιλέξει και φυσιογνωμία, πολιτική τοποθέτηση, ιδεολογικό προσανατολισμό.
Στις 12 Νοεμβρίου, ό,τι και να γίνει, όλοι θα είμαστε μαζί. Σ’ αυτό το διάστημα εκείνο που προέχει είναι η διατήρηση των καλών σχέσεων μεταξύ των στελεχών, να μην υπονομεύονται οι δύο υποψήφιοι πρόεδροι και να τηρηθεί η ενωτική στάση με σεβασμό στον νυν πρόεδρο Γ. Παπανδρέου…
Υ.Γ.1: Αναγκαία είναι η υπόμνηση προς τους αμνήμονες “κριτές”, και τους πιο μεγάλους, αλλά και τους πιο μικρούς, ότι κι αυτοί κρίνονται. Και μάλιστα από τις ίδιες τους τις κρίσεις. «Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν»…
Υ.Γ.2: Η υποψηφιότητα του κ.Σκανδαλίδη που ανακοινώθηκε μετά την ολοκλήρωση του παρόντος άρθρου, έρχεται να επιβεβαιώσει τις απόψεις του γράφοντος και να συμβάλλει στην εκτόνωση της κρίσης και στην ενίσχυση της ενότητας του ΠαΣοΚ.