Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

“Δεν με νοιάζει”


Εδώ και τρεισήμισι χρόνια βιώνουμε την κρίση, στην οποία ολοένα και βυθιζόμαστε, ως κοινωνία, ως επαγγελματίες, ως οικογένειες, αλλά και ως άτομα. Θα περίμενε, έτσι, κανείς ότι τουλάχιστον θα αρχίζαμε να σκεφτόμαστε ποια είναι τα αίτια που μας οδήγησαν ως εδώ και όχι μόνον το πώς θα ξεφύγουμε απ’ αυτήν. Γιατί, δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από κάτι δυσάρεστο, εάν προηγουμένως δεν έχουμε κατανοήσει τα αίτια, που μας οδήγησαν σ’ αυτήν.

Κι, όμως, είναι πολλοί ανάμεσά μας που δεν δείχνουν να έχουν κατανοήσει το ζητούμενο και μιλούν ωσάν να ζουν σε άλλο κόσμο. Σ’ αυτούς κυρίως είναι αφιερωμένο το παρόν άρθρο και όχι μόνο και για να κατανοήσουμε επακριβώς το πού μας οδηγεί η αδιάφορη στάση, παραθέτω, αντί σχολίων, ερωτήματα, που δείχνουν με σκληρό τρόπο το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει.

Α) Δεν με νοιάζει το τι πουλούν οι ελληνικές επιχειρήσεις, μέσω των πολυκαταστημάτων, εφόσον μπορώ να βρω τα ίδια προϊόντα σε χαμηλότερες τιμές, κι ας προέρχονται από επιχειρήσεις ξένων συμφερόντων. Το προσωπικό μου συμφέρον είναι υπέρτερο.

Β) Δεν με νοιάζει εάν οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, όπως οι συγκοινωνίες, η ΔΕΗ, η ύδρευση, οι τηλεπικοινωνίες, οι θαλάσσιες μεταφορές, κ.α., περάσουν σε ξένη ιδιοκτησία. Άλλωστε, τι μου προσέφεραν τόσα χρόνια;

Γ) Δεν με νοιάζει εάν οι αγρότες αναγκαστούν να πουλήσουν τη γη τους σε ξένους. Ας ήταν ικανοί να τη διαχειριστούν μόνοι τους.

Δ) Δεν με νοιάζει εάν τα καταστήματα δεν έχουν δουλειά και δεν μπορούν να πληρώσουν το νοίκι τους, το ΦΠΑ τους, τα ασφαλιστικά Ταμεία, τη μισθοδοσία του προσωπικού τους. Αν δεν είναι ικανοί καλύτερα να κλείσουν.

Ε) Δεν με νοιάζει εάν μειώνονται οι μισθοί και αίρονται οι κοινωνικές κατακτήσεις. Έτσι που τα έκαναν αυτοί που κυβερνούσαν και τα μικροκομματικά τους συμφέροντα, ας υποστούν τώρα τις συνέπειες.

ΣΤ) Δεν με νοιάζει εάν

Εκείνο που με νοιάζει είναι να μη μου θίξουν το εφάπαξ, που μου οφείλουν και έχω να λαμβάνω και ασφαλώς τη σύνταξή μου. Άλλωστε, πού έφταιξα εγώ και θα πρέπει να υποστώ τις συνέπειες; Α, και να βρουν δουλειά τα παιδιά μου. Τόσα χρόνια σπουδών, εξόδων και κόπων θα πάνε χαμένα;

Λες; Είναι δυνατόν να σε νοιάζει για το τι γίνεται στο δικό σου μικρόκοσμο και να πιστεύεις ότι έτσι, με κάποιο τρόπο μαγικό, τα δικά σου “θέλω” μπορούν να πραγματοποιηθούν, ενώ των άλλων όχι; Είναι δυνατόν να πιστεύεις, όντας μέλος μιας κοινωνίας, ότι τα προβλήματα των άλλων δεν επικοινωνούν και δεν συγκοινωνούν με τα δικά σου προβλήματα; Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεσαι ότι εάν το “δεν με νοιάζει” το δικό σου, γίνει “δεν με νοιάζει” όλων των άλλων, τότε δεν θα έχεις καμία απολύτως τύχη;

Ή θα ζήσουμε σε καθεστώς απόλυτης ελευθερίας, γεγονός που σημαίνει ότι ο καθένας θα φέρει την ευθύνη για την προσωπική του επιβίωση ή θα πρέπει να ξαναδούμε τους κανόνες της κοινωνικής μας ζωής και της αποκατάστασης των όρων της συμβίωσής μας με άλλο μάτι. Στο χέρι μας είναι, εάν αγαπάμε το τόπο μας, αλλά και την ίδια μας την ύπαρξη, ειδάλλως τα χειρότερα και γι’ αυτόν που συμπεριφέρεται ως στρουθοκάμηλος, αλλά και για όλους τους άλλους, είναι προ των πυλών…