Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008

"Ποιος κυβερνάει αυτό το τόπο;"

Δύσοσμα, δυσάρεστα, απογοητευτικά τα όσα «επίκαιρα» αλλά και ταυτόχρονα ύποπτα ετεροχρονισμένα αποκαλύπτονται, καθώς ξετυλίγονται μέρα με τη μέρα πτυχές της πρωτοφανούς αυτής υπόθεσης… “Ζαχόπουλου”. Και το τραγικό είναι πως δεν εκπλήττουν την κοινωνία, αφού τέτοια εντύπωση και γνώμη είχε για το «σύστημα» όλων των «εξουσιών» που το απαρτίζουν, απλώς πλέον την τροφοδοτούν και με… επίσημα στοιχεία για να παγιώσει τις απόψεις και εκτιμήσεις της, πυροδοτώντας ως «μετακαυστήρας» την ανεξέλεγκτη περιδίνησή της. Αυτήν την ξέφρενη «πτήση» σε ένα περιβάλλον παρακμής, αδράνειας, δίχως σχέδιο και όραμα, χωρίς να φαίνονται στον ορίζοντα δυνάμεις υγιείς, αποφασισμένες και αποτελεσματικές να ξαναθέσουν το «σκάφος» σε έλεγχο. Να ανακόψουν την αποχαυνωτική βύθιση σε ένα τέλμα…
Ασαφέστατα, αδιευκρίνιστα τα όρια μεταξύ «ελεγχομένων» και «ελεγκτών», δημόσιου και ιδιωτικού συμφέροντος, εντολέων και εντολοδόχων, υπευθυνότητας των «αρχόντων» και υποχρεώσεων μα και δικαιωμάτων των άλλων δυνάμεων της κοινωνίας… Και προκλητική η ουσιαστική απουσία ισχυρών και σεβαστών κανόνων, αφού και όταν τυπικά υπάρχουν, βολικοί και «προσβάσιμοι» έναντι ανταλλάγματος οι τρόποι να «παραγραφούν» και να παρακαμφθούν, με νεοελληνικό «πρωτότυπο» αντίθετα με όλο τον υπόλοιπο δημοκρατικά πολιτισμένο κόσμο, οι κανόνες να θεωρούνται… καταστροφή για το «παιχνίδι»!
Κοινή πλέον η πεποίθηση πως αν το «απρόβλεπτο», η κίνηση Ζαχόπουλου να θέσει τέρμα στη ζωή του, δεν είχε μεσολαβήσει, τίποτε απ’ όλα τούτα τα δύσοσμα και τα ερεβώδη που βιώνουμε δεν θα είχε αποκαλυφθεί – τα αλισβερίσια θα είχαν ολοκληρωθεί στο παρασκήνιο, οι «αμοιβαίες εξυπηρετήσεις» θα είχαν συντελεστεί μακριά από το φως της δημοσιότητας, όλες οι πλευρές «εκτεθειμένες» μόνο μεταξύ τους, άρα... λίγο το κακό, θα είχαν μείνει «ικανοποιημένες» σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, θα είχε διασφαλισθεί το... σύνηθες «σημείο συνεννόησης» και συνδιαλλαγής, και... ούτε γάτα ούτε ζημιά! Business as usual!
«Απλώς»... προέκυψε το «τυχαίο», που ως παράγων συχνά έχει επιδράσει στη διαμόρφωση της ιστορίας. Προσπάθησαν οι της κυβέρνησης να περισώσουν ό,τι είναι δυνατόν, ενώ είναι σαφές πως «παίζονται» ακόμη στο παρασκήνιο κάποιες «χρυσές εφεδρείες», από τη μια, και, από την άλλη, «επ’ ευκαιρία» ξεδιπλώνονται και κάποια άλλα σχέδια, που βρίσκουν «βολική» τη συγκυρία για να επιδιωχθούν διάφοροι «στόχοι»...
Οι όσοι αθεράπευτα αισιόδοξοι θα διακινδυνεύσουν την ελπίδα πως «τώρα, ύστερα από όλα αυτά, κάτι θα γίνει και θα το ξεπεράσουμε», πολύ φοβούμαι πως γι’ άλλη μια φορά θα διαψευσθούμε και θα βουλιάξουμε πιο βαθιά στο τέλμα της αδράνειας, της παρακμής, της έλλειψης άφθαρτων δυνάμεων με διάθεση αναγέννησης και δράσης. Μήπως, άλλωστε, είναι η πρώτη φορά που η κοινωνία «συγκλονίζεται» από κάτι «φοβερό» και τις αποκαλύψεις που ακολούθησαν; Δεν υπήρξαν και πριν σκανδαλώδεις, παράνομες συμπεριφορές υπεράγαν αμφιλεγόμενες, αν μη τι άλλο, που –τουλάχιστον– καταγγέλθηκαν και δηλητηρίασαν το πολιτικό προσκήνιο και θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ευκαιρία της κάθαρσης, διά «των τοιούτων παθημάτων»;
Δεν ήταν το σημερινό κυβερνών κόμμα εκείνο που κατήγγειλε αδιαφάνεια και διαπλοκή, που κατηγορούσε για ανοίκειο, αντιδημοκρατικό «παραγοντισμό» και εκβιασμούς «εθνικούς εργολάβους» και «εθνικούς προμηθευτές», τους περιβόητους «νταβατζήδες», που θα ξερίζωνε από τους πρώτους μήνες της πρώτης της διακυβέρνησης; Που θα χρηματοδοτούσε την εθνική ανάπτυξη από το «προϊόν» της πάταξης της διαφθοράς, το οποίο μάλιστα είχε προσδιορίσει στο επίπεδο των 10 δισ. ευρώ ετησίως, που θα «επανίδρυε το κράτος» στο πλαίσιο της «νομιμότητας παντού, διαφάνειας παντού, χρηστής διοίκησης παντού!», που και πρόσφατα διακήρυξε για πολλοστή φορά ο ίδιος ο πρωθυπουργός;
Σύμφωνοι, «δεν γίνονται όλα από τη μια μέρα στην άλλη...», αλλά κάποτε, βρε αδερφέ, γίνεται το... πρώτο βήμα γι’ αυτή τη φιλόδοξη μα και τόσο εθνικά αναγκαία «πορεία ανέλιξης»! Όλοι παραδεχόμαστε πως «έχουμε πιάσει πάτο!» – και όμως δεν αναλαμβάνεται από τους υπεύθυνους πολιτικούς ταγούς η “αυτονόητη” πρωτοβουλία ζωής, για να τραβήξει την έτσι κι αλλιώς δυσκίνητη, ράθυμη, «βολεμένη» κοινωνία μας, αυτό που θα ’κανε σε κάθε περίπτωση ενστικτωδώς ο τελευταίος ζων οργανισμός: να τινάξουμε τα πόδια στον «πάτο», να ανέβουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε στην «επιφάνεια», να ανασάνουμε τον ζωογόνο αέρα, να γεμίσουμε τα πνευμόνια μας, να ξανακολυμπήσουμε...
Αντ’ αυτού, «απλώς»... διαχειρίζεται η κυβέρνηση της Ν.Δ. και ο ίδιος ο πρωθυπουργός προσωπικά την κατάντια του κυβερνητικού “θιάσου” του και, μάλιστα, πρόχειρα, κοντόφθαλμα, αποσπασματικά, «επικοινωνιακά», με «στόχο» το όσο το δυνατόν μικρότερο πολιτικό κόστος, «ενόψει» των αμέσως επόμενων οσονούπω εκλογών (!), χωρίς πραγματική και γενναιόφρονα διάθεση για ρήξη και τομές, για δράση και πρωτοπορία, δίχως όραμα και περίσσευμα «προσφοράς», με πρόσωπα κουρασμένα, συχνά... «ασφαλή» εξαιτίας της προβολής, αλλά και αποδοχής της θεωρίας και των δημοσκοπήσεων (;) περί ανυπαρξίας και αναποτελεσματικότητας του «αντιπάλου» ΠΑΣΟΚ και με τον νου στραμμένο στην εξασφάλιση και στη συνέχιση της... νομής της εξουσίας!
Μέρα με τη μέρα, εξέλιξη την εξέλιξη, αποκάλυψη (έστω και από σπόντα!) την αποκάλυψη, διαχείριση τη διαχείριση, αποδεικνύεται περίτρανα και εξόχως θλιβερά πως ο πυρήνας του τεράστιου νεοελληνικού προβλήματος είναι το... πελατειακό κράτος που επιτρέψαμε (και έχουμε όλοι την ευθύνη μας!) να αναπτυχθεί και να γιγαντωθεί! Από την πλέον ανώδυνη ρουσφετολογική πρόσληψη, μέχρι την «ομηρία» των εξαρτώμενων από το Δημόσιο και το τέρας της αυτοτροφοδοτούμενης διαπλοκής και αδιαφάνειας, το επαίσχυντο και αποστεωτικό αλισβερίσι πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, με την πρώτη να... δέχεται ανοήτως και δίχως περίσκεψη το «σχοινί» που της προσφέρει η δεύτερη για να τη «δέσει» και να την ποδηγετήσει, αυτό το καταστροφικό πελατειακό σύστημα μπορεί μεν να εξασφαλίζει πρόσκαιρα εξουσίες, αλλά σε βάθος χρόνου κατατρώει τον ιστό της πολιτείας, της ίδιας μας της δημοκρατίας...
Κι ενώ η κυβέρνηση της Ν.Δ., μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα κρίσης, που αποδεικνύει την ορθότητα της κριτικής που το ΠΑΣΟΚ έκανε προεκλογικά, καταρρέει, ποιος να το περίμενε, πως σαράντα τόσα χρόνια μετά, έστω και προσαρμοσμένο, θα παρέμενε επίκαιρο το αγωνιώδες ερώτημα, «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;». Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πλάι στο ερώτημα αυτό έθεσε και ένα άλλο ερώτημα «αν κυβερνάει ο εκλεγμένος πρωθυπουργός, τα αδιαφανή συμφέροντα που τον στηρίζουν ή εκείνοι με τους οποίους αλληλοεκβιάζεται. Το βέβαιο είναι ότι δεν κυβερνάει ο ελληνικός λαός»…

"Δυστυχώς επτωχεύσαμεν…"

Θα θυμούνται οι παλαιότεροι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να «αναρωτιέται»: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο», μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη, όταν πλέον το τέρας που είχε οργανωθεί κατά την 8ετία της διακυβέρνησής του είχε μετουσιωθεί σε μια ανεξέλεγκτη παρακρατική πηγή εξουσίας, μια αντιδημοκρατική «μαύρη τρύπα», μέσα στην οποία έπεφταν πρώτα η Αριστερά και μετά, σιγά - σιγά, όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, για να φτάσει η διαπλοκή να γίνει ένα από τα μεγάλα προβλήματα που εμποδίζουν τόσο την κοινωνία, όσο και την οικονομία και την πολιτική να λειτουργήσουν σωστά, χρειάζεται να συνεργήσουν τρεις παράγοντες που, είτε με την ισχύ τους, είτε με τις παραλείψεις τους, να επιτρέψουν σε ένα νοσηρό φαινόμενο να πάρει απειλητικές διαστάσεις, σε σημείο που να μην ξέρουμε πώς ακριβώς να χαρακτηρίσουμε το πολίτευμα που έχουμε, ούτε και το ποιος στ’ αλήθεια κυβερνάει αυτό τον τόπο. Αυτοί οι παράγοντες είναι, πρώτον, η ίδια η κοινωνία, δεύτερον η πολιτική και, τρίτον, τα οικονομικά συμφέροντα.
Όταν στην Ελλάδα λέμε «διαπλεκόμενοι», έρχονται κυρίως στο μυαλό μας 6-7 γνωστά ονόματα και θεωρούμε ότι αυτό είναι όλο. Για να είμαστε ακριβείς, όμως, το ζήτημα δεν τελειώνει εκεί. Εκτός από αυτά τα 6-7 γνωστά ονόματα, υπάρχουν και καμιά εκατοστή τουλάχιστον ακόμη που είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό. Επίσης, υπάρχουν και μερικές χιλιάδες ακόμη, που βρίσκονται από την άλλη μεριά. Άλλοι μεγάλοι, άλλοι μικροί και άλλοι μικρομεσαίοι. Στις μέρες μας, η λέξη «διαπλεκόμενος» έχει κατά κύριο λόγο άσχημη χροιά. Ίσως η κοινή γνώμη, που είναι συνήθως σοφή σε κάτι τέτοια, σε μεγάλο μέρος να έχει δίκιο. Σε μεγάλο μέρος. Αλλά όχι πάντα. Yπάρχουν και άνθρωποι που συναλλάσσονται με το κράτος και που κάνουν απλώς τη δουλειά τους. Yπάρχουν και άλλοι που μπορεί να λαδώνουν ή να λαδώνονται ή να επηρεάζουν την εξουσία σε λάθος αποφάσεις, αλλά σε κλίμακα μικρή, που σύμφωνα με το κοινό αίσθημα θα λέγαμε πως είναι «συγχωρητέα». Είναι γνωστό πως δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Yπάρχουν, βέβαια, και πολλοί που κάνουν ζημιά.
Kαι μάλιστα, μεγάλη ζημιά. Όπως σε κάθε ομάδα ανθρώπων, έτσι και ανάμεσα στους «διαπλεκόμενους» υπάρχουν οι «καλοί», οι «κακοί» και οι «άσχημοι». Το να τους βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι θα ήταν λάθος.
Eδώ και 50 περίπου χρόνια η ελληνική κοινωνία περνάει τη χειρότερη, μάλλον, φάση της ιστορίας της. Ταλαιπωρημένη από τις συνέπειες ενός παγκόσμιου και ενός εμφύλιου πολέμου, και μπερδεμένη ανάμεσα στις δυνάμεις του Ψυχρού Πολέμου, της καλπάζουσας τεχνολογικής εξέλιξης, που στις μέρες μας καλπάζει ακόμη πιο γρήγορα, και με τεράστιες ελλείψεις στην «ανάγνωση» των οικονομικών δεδομένων της εποχής, η ελληνική κοινωνία έχει σε γενικές γραμμές χάσει τον μπούσουλα. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχει κάπως αρχίσει να μαθαίνει από τα παθήματά της, ακόμη βρίσκεται μακριά από το να μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών μας. Έτσι, σε γενικές γραμμές, κινείται ακόμη αυτοκτονικά. Kάνει, δηλαδή, επιλογές που αποβαίνουν εις βάρος της.
Aπό «τεχνική» άποψη και σε σχέση με την παραγωγή αντικοινωνικών και αντιοικονομικών φαινομένων, όπως οι διαπλεκόμενοι, για παράδειγμα, που τελικά της ρουφάνε το αίμα και δεν είναι οι μόνοι, κάνει ουσιαστικά κεφαλαιώδη λάθη. Διατηρεί ακόμη εκείνη την ψευδαίσθηση της κουτοπονηριάς που γεννήθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘50. Το ότι, δηλαδή, οι άλλοι είναι κουτοί κι εμείς είμαστε οι έξυπνοι. Αυτή η αντίληψη έχει οδηγήσει σε μια βασική παρανόηση.
Εξάλλου, δεν είναι τα συστήματα αυτά που συνήθως πάσχουν. Είναι οι άνθρωποι που τα εφαρμόζουν. Kαι ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι πολύ ατελής ως είδος. Mερικά από τα χαρακτηριστικά ή πιο σημαντικά σφάλματα της ανθρώπινης φύσης καταγράφονται και στη Bίβλο, κάτω από την επωνυμία «Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα»
· η Απληστία, η Λαιμαργία, η Υπερηφάνεια, η Πορνεία, ο Φθόνος, η Μνησικακία, η Ακηδία. Ίσως η Απληστία να είναι το κύριο χαρακτηριστικό του σύγχρονου διαπλεκόμενου.
Πριν από τις εκλογές ακούγαμε με πολύ μεγάλη προσοχή τον κ. Καραμανλή να μιλάει για την επανίδρυση του κράτους, και πραγματικά ο κ. Καραμανλής και η κυβέρνησή του, από τη μέρα που πήραν τις εκλογές και κυβερνούν τον τόπο, μας πάνε από έκπληξη σε έκπληξη. Έχει αναβιώσει μια αδέξια δεξιά παράταξη και αυτό το ζούμε έντονα. Δεν έχει στόχους σε ό,τι αφορά την επανίδρυση του κράτους. Είμαστε ένα κράτος φορέων, οργανισμών επιχειρήσεων κ.τ.λ. και δεν είμαστε ένα κράτος θεσμών.
Είναι γενικά πλέον αποδεκτό ότι η ΝΔ κυβερνάει αυτόν τον τόπο με επικοινωνιακά μόνο κριτήρια. Δημιούργησε και πορεύεται μέσα σε μια επικοινωνιακά δομημένη εικονική πραγματικότητα, με όχημα τη μισή αλήθεια, τη διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, τα «πειραγμένα» στατιστικά στοιχεία.
Στα πλαίσια αυτής της πλαστής πραγματικότητας
“δυστυχώς επτωχεύσαμεν”, πολιτικά, αλλά και ηθικά, παρασυρμένοι ως κοινωνία από την κρυφή γοητεία της …αποτελμάτωσης!!