Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

O λαός, στις εκλογές της 4 του Οκτώβρη, ανέδειξε πρωθυπουργό τον ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης Γιώργο Παπανδρέου. Υπάρχει ελπίδα για το λαό μας, για τη πατρίδα μας. Αυτό το μήνυμα εκπέμπει το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο λαός της Μαγνησίας συνέβαλε σημαντικά σε αυτή τη νίκη. Στη νίκη αυτή, με τη παρουσία μου στο ψηφοδέλτιο, συνέβαλα κι εγώ με τις δικές μου δυνάμεις και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό.
Αισθάνομαι την υποχρέωση από τα βάθη της καρδιάς μου να ευχαριστήσω όλους, που με τίμησαν με το σταυρό προτίμησης. Θέλω να διαβεβαιώσω τον καθένα ξεχωριστά ότι παραμένω σταθερά αταλάντευτος στις αρχές και τις αξίες, για τις οποίες αγωνιστήκαμε μαζί.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει όλους μαζί ενωμένους, στη προσπάθεια να ξαναμπεί ο Νομός μας σε τροχιά ανάπτυξης. Πάμε μαζί, στηρίζοντας τον Γιώργο Παπανδρέου, στη προσπάθειά του να αλλάξει την Ελλάδα και να ξαναδώσει την χαμένη υπερηφάνεια στο λαό μας.

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

“Ουδέν νεώτερον από το αριστερό μέτωπο”

«“Η ένωση δίνει δύναμη” Αίσωπος»
Ύστερα από μια χαμένη 5ετία δήθεν μεταρρυθμίσεων από την κυβέρνηση της Ν.Δ., που ανέδειξαν την κυριαρχία των μεγάλων συμφερόντων, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την μείωση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ασυδοσία των καρτέλ, την ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία των τραπεζών, την αδιαφάνεια στις συναλλαγές του δημοσίου, τα stage και στη πραγματικότητα απορύθμισαν τη χώρα μας από την δυναμική που γνωρίζαμε μέχρι και το 2004, καθιστώντας την πλέον ουραγό των εξελίξεων στην Ευρώπη και βυθίζοντάς την στο ναδίρ της οικονομικής ανάπτυξης, όλοι πλέον συμφωνούμε ότι στην ελληνική κοινωνία υπάρχει άμεση και επιτακτική ανάγκη εκσυγχρονισμού και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Συγκεκριμένα, αναγκαία είναι η διεύρυνση της δημοκρατίας για τη διαφύλαξη, επέκταση και καθολική εφαρμογή του κοινωνικού κράτους, για την προώθηση της αειφορίας και της προστασίας του περιβάλλοντος, για την εκ βάθρων μεταρρύθμιση της αποκέντρωσης και του τρόπου λειτουργίας της αυτοδιοίκησης, για τον εκσυγχρονισμό και την πάταξη της διαφθοράς και της πολιτικής εξάρτησης της δημόσιας διοίκησης, για την αναδιάταξη της φορολογίας, μέσω της εμπέδωσης της αντίληψης περί αναλογικής συνεισφοράς, όπου ο καθένας θα συνεισφέρει αναλόγως των οικονομικών του δυνάμεων, για την περιστολή των εθνικιστικών υστεριών και των ιδιοτελών πατριδοκαπηλιών, για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών, αλληλεγγύης, με αξιόλογη δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία για όλους.
Το προεκλογικό σύνθημα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» του ΠΑΣΟΚ έχει ευρύτερες προεκτάσεις και δεν περιορίζεται μόνον στον τρόπο άσκησης της οικονομικής πολιτικής στη χώρα μας. Η αναγκαιότητα των παραπάνω μεταρρυθμίσεων δεν αποτελεί μια ανεδαφική γραμμική πορεία ρυθμίσεων, ούτε και μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη, καθόσον απαιτεί ρήξεις με αντιλήψεις της αρπαχτής, των ημετέρων, των κουμπάρων, που γιγαντώθηκαν επί θητείας της Ν.Δημοκρατίας. Πρωτίστως, όμως, απαιτεί καθημερινές ρήξεις, με τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας και την ενεργό συμμετοχή των πολιτών.
Στα πλαίσια αυτά, το τμήμα εκείνο της ευρύτερης ελληνικής αριστεράς, το οποίο έχει αυτοπεριθωριοποιηθεί πίσω από την λεκτική διαμαρτυρία και αντίσταση, κατ’ ουσίαν υποτίμησε την πολιτική και ξέμεινε χωρίς προοπτική, κατεύθυνση και όραμα. Για το λόγο αυτό ο μεν ΣΥΡΙΖΑ υπέστη εκλογική καθίζηση και τώρα εισήλθε εύλογα σε ένα κύκλο εσωστρέφειας, ενώ το ΚΚΕ, παρότι μετρά απώλειες, εντούτοις έχει συνηθίσει, στην πολύχρονη ιστορία του, να κρύβει κάτω από το χαλί το πλείστον των προβλημάτων και να προσποιείται ότι όλα βαίνουν καλώς.
Πώς, μετά από αυτά να μην ανεβαίνουν οι εκλογικές ωφέλειες του ΛΑ.ΟΣ., το οποίο, οδηγούμενο από ένα επιτυχημένο επιχειρηματία – πολιτικό, έχει υιοθετήσει την επιχειρηματολογία της ελεύθερης αγοράς, όπου η ανύπαρκτη ιδεολογία έχει αντικατασταθεί με το «πουλάω αυτό που θέλει ο πελάτης. Ό,τι και να είναι αυτό, αρκεί να το αγοράζει...»;
Κι, όμως, ως χώρα δεν μας αξίζει η μιζέρια και η ιδεολογική ναφθαλίνη που αναδύει η Ν.Δ. και ο ΛΑ.ΟΣ., απεναντίας είναι αναγκαίο, όσο και εφικτό ένα μεταρρυθμιστικό πολιτικό σχέδιο, που θα μας βάλει και πάλι σε τροχιά ανάπτυξης και στην πρωτοκαθεδρία των εξελίξεων στην Ευρώπη και όχι μόνο, το οποίο απαιτεί συγκλίσεις όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Στα πλαίσια αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ιστορική ευκαιρία, αντί να αναλωθεί στην εσωτερική ομφαλοσκόπηση, να αναζητήσει τις ιδεολογικές συγγένειες με το ΠΑΣΟΚ και από κοινού να αναζητήσουν και τα δύο κόμματα την οδό της πολιτικής συνεννόησης και συνεργασίας, χάριν όχι της ικανοποίησης του κομματικού εγωϊσμού οιουδήποτε εξ αυτών και αντίστοιχα της ταπείνωσης του ετέρου, αλλά της ιστορικής τους ευθύνης απέναντι στο Τόπο.
Η εκλογική ανάκαμψη της αριστεράς σε μεγέθη αντίστοιχα του 1981 απαιτεί την επανεμφάνιση μιας αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης και σήμερα είναι η κατάλληλη ιστορική στιγμή για να ανταμώσουν οι έλληνες σοσιαλιστές κάτω από μια κοινή πολιτική βάση, η οποία θα σημάνει και την αναδιάταξη της…

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

“Περί πολιτικής ευθιξίας”

«“Το αξίωμα δεν τιμά τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος το αξίωμα” Φίλων ο Αλεξανδρεύς»

Ο Πιέρ Μπερεγκοβουά, πρωθυπουργός της Γαλλίας από το 1992, κατηγορηθείς το 1993 ότι πήρε άτοκο δάνειο από φίλο του, για να αγοράσει διαμέρισμα στο Παρίσι, αυτοκτονεί ανήμερα της Πρωτομαγιάς του 1993 από ευθιξία.
Στην αντιπέρα όχθη, ο Βρετανός υπουργός Εργασίας, Πίτερ Χέιν, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο μεγάλου σκανδάλου γύρω από τη χρηματοδότηση του Εργατικού Κόμματος, υπέβαλε την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι «Θα ελεγχθώ, θα παραιτηθώ για να “καθαρίσω” το όνομά μου, και τότε θα επιστρέψω».
Στην μακρινή Ιαπωνία, ο υπουργός Τοσικάτσου Ματσουόκα αυτοκτόνησε επειδή κατηγορήθηκε για εμπλοκή σε σκάνδαλο παράνομου χρηματισμού.
Πρόσφατα, στο Βέλγιο, η κυβέρνηση υπέβαλε την παραίτησή της για λόγους ευθιξίας, όχι διότι κατηγορήθηκε για σκάνδαλα υπουργών της, κρούσματα διαφθοράς και πλήρη ανικανότητα, αλλά για άσκηση πίεσης στη δικαιοσύνη, που ακόμη δεν έχει αποδειχθεί...
Και στις τέσσερις ενδεικτικές αυτές περιπτώσεις, κανείς τους δεν περίμενε να αποφανθεί η δικαιοσύνη για να πράξουν τα δέοντα, ούτε ασφαλώς πέρασε από κανενός το μυαλό ότι απλώς θα κατέθεταν την κομματική τους ταυτότητα και θα παρέμεναν ανεξάρτητοι βουλευτές, για να θυμηθούμε τα λόγια ημετέρων βουλευτών περί …ανεξαρτητοποίησης ή θα κατηγορούσαν την αντιπολίτευση για σκανδαλολογία!!
Από την άλλη, όμως, αποδεικνύουν έμπρακτα ότι η πολιτική ευθιξία χαρακτηρίζει τους πολιτικούς που τιμούν την πολιτική και υπάρχει εν αφθονία στις υγιείς δημοκρατίες, εκεί όπου υπάρχουν δημοκρατικές κοινωνίες με αυξημένες ευαισθησίες των πολιτών τους.
Η πολιτική ευθιξία αποτελεί, επομένως, θεμέλιο της δημοκρατίας και της υγιούς πολιτικής ζωής, για το λόγο αυτό και η σύγκριση των πολιτικών ηθών στον τόπο μας με τα παραδείγματα από άλλες προηγμένες δημοκρατίες δείχνει πόσο δρόμο πρέπει να διανύσουμε για να ξεφύγουμε από τις νοσηρότητες που μας τραβάνε προς τα πίσω και να προχωρήσουμε μπροστά.
Ως κοινωνία παρακολουθούμε ανήσυχοι και πολλές φορές αμήχανοι τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς, την έλλειψη πολιτικής ευθιξίας, τον αυταρχισμό. Βλέπουμε πληθώρα πολιτικών, οι οποίοι, παρότι εισήλθαν φτωχοί στην πολιτική σκηνή, σήμερα να επιδεικνύουν δεξιά και αριστερά τα βαθιά τους πλούτη και έχοντας χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της προσωπικής αξιοπρέπειας και πολιτικής ευθιξίας τους, να πολεμούν υπέρ εστιών (αλλά όχι υπέρ βωμών), υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο και, υιοθετώντας την μεθοδολογία των Μέττερνιχ και Γκαίμπελς, να προσπαθούν να σπιλώσουν ή να διακωμωδήσουν όσους αντιστέκονται.
Κλασική περίπτωση αυτούσιας γκαιμπελικής - προπαγανδιστικής πρακτικής και φρασεολογίας αποτελεί ο ίδιος ο κ.Καραμανλής, ο οποίος από τα προεκλογικά μπαλκόνια υποστηρίζει τις τελευταίες ημέρες ότι: «Η πολιτική είχε και έχει, δύο δρόμους μπροστά της. Ο πρώτος, ο δρόμος της υπευθυνότητας, οδηγεί στο συλλογικό, το κοινωνικό, το εθνικό συμφέρον ... Ο δεύτερος, ο δρόμος της ανευθυνότητας, καταλήγει στις μικροκομματικές ιδιοτέλειες», αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο ίδιος ακολουθεί τον δρόμο της υπευθυνότητας και ότι η αντιπολίτευση επινοεί τα σκάνδαλα από το μυαλό της, διαγράφοντας μονοκονδυλιά τα σηπτικά φαινόμενα της διακυβέρνησης της Ν.Δημοκρατίας, τις εκ των υστέρων απομακρύνσεις “παραπλανηθέντων” στελεχών του, που εμπλέκονται σε σωρείες σκανδάλων (τι να πρωτοθυμηθεί κανείς!!), την καθίζηση της οικονομίας και του κοινωνικού κράτους, την κατάρρευση των δημοσίων εσόδων, την καταβαράθρωση της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό και τόσα άλλα.
Αλλά είπαμε, παρότι όσο πιο ψηλά φτάνει κάποιος τόσο μεγαλύτερη ευθιξία πρέπει να έχει, επειδή ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχει το ανάστημα να πει «Μέχρις εδώ, τέλος...», η ίδια η ελληνική κοινωνία πρέπει να του στείλει το σχετικό μήνυμα και οι ευρωεκλογές αποτελούν την μεγάλη ευκαιρία…

Σάββατο 30 Μαΐου 2009

“Ευρωεκλογές∙ υπάρχει λόγος να ψηφίσεις;”

«“Είναι γελοίο να επικρίνεις τα έργα ενός άλλου, όταν εσύ ο ίδιος δεν έχεις προηγουμένως διακριθεί από δικά σου έργα” Τόμας Εντισον»

Η υιοθέτηση της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης της Λισαβόνας είχε ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση του θεσμικού ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο έχει καταστεί πλέον, μετά το Συμβούλιο, το σημαντικότερο, δημοκρατικά νομιμοποιημένο, όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ισότιμος συν-νομοθέτης ως προς τον επηρεασμό και τη λήψη αποφάσεων.

Έτσι, πάνω από το 90% των αποφάσεων θα λαμβάνονται και με τη δική του σύμφωνη γνώμη, ενώ μέχρι σήμερα το 80% περίπου των αποφάσεων που υλοποιούνται σε κάθε χώρα μέλος, άρα και στην χώρα μας, έχουν αποφασιστεί από το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και υλοποιούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με τη βοήθεια του Δικαστηρίου και του Πρωτοδικείου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Αυτό, με τη σειρά του έχει ως άμεσο αντίκτυπο το συντριπτικό ποσοστό του νομοθετικού έργου του ελληνικού κοινοβουλίου να έχει κοινοτική προέλευση!! Μιας, λοιπόν, και ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου καθίσταται στο εξής καθοριστικός για την καθημερινή ζωή όλων μας, για το λόγο αυτό οι τοποθετήσεις των ελλήνων ευρωβουλευτών, οι τροπολογίες που θα καταθέτουν, η ικανότητα να εντάσσουν τις εθνικές και κοινωνικές προτεραιότητες στην ευρωπαϊκή συνθετική διαδικασία, να διαμορφώνουν συσχετισμούς δυνάμεων υπέρ ή κατά των συμφερόντων και των προσδοκιών μας, αξιοποιώντας τους μηχανισμούς και τις ευκαιρίες που θέτει στη διάθεσή τους το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, παίζουν εξέχουσα σημασία.
Με το δεδομένο, όμως, ότι δεν είναι το ελληνικό κοινοβούλιο αυτό που πραγματικά αποφασίζει για μια σειρά από ζητήματα της “καθημερινότητάς” μας, όπως λ.χ. το περιβάλλον, την ενέργεια, την δημόσια υγεία, την προστασία του καταναλωτή, την εργασία, τον αγρότη, τα θεμελιώδη δικαιώματα, για το πώς θα αξιοποιηθεί, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, η γεωστρατηγική και γεωοικονομική θέση των Περιφερειών της χώρας μας, αλλά το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, για το λόγο αυτό παραμένει δικαιολογημένα διάχυτη η απορία στον πολίτη για ποιο λόγο οι ευρωβουλευτές δεν εκλέγονται απευθείας από τον ίδιο το λαό, ώστε να εκπροσωπούν πολίτες και περιφέρειες, αλλά κατ’ ουσίαν “διορίζονται”, μέσω της τοποθετήσεώς τους στις κάθε φορά εκλόγιμες θέσεις της λίστας, που καταρτίζουν τα κόμματα, τοποθετήσεις που γίνονται με όρους που παραπέμπουν είτε σε λόγους «τιμητικής αποστρατείας», είτε σε προσωρινό ή μονιμότερο «βόλεμα» ανθρώπων, που βρίσκονται κοντά στα περιβάλλοντα των εκάστοτε ηγετικών ομάδων, χωρίς, ωστόσο, να λείπουν και τα παραδείγματα όπου η Ευρωβουλή έχει λειτουργήσει ως «φυτώριο» για την είσοδο στο προσκήνιο νέων πολιτικών ή και ως εφαλτήριο παλαιότερων που χρησιμοποίησαν τη θεωρούμενη «πολιτική εξορία» των Βρυξελλών για δυναμικότερη επιστροφή στην εγχώρια πολιτική σκηνή.
Χωρίς να υποβαθμίζουμε τον ρόλο των κομμάτων και των διαδικασιών συλλογικής και συντεταγμένης έκφρασης θέσεων και προγραμμάτων, ως και ότι η δημοκρατία χρειάζεται τις πολιτικές ομάδες, τα κόμματα για να είναι ισχυρή και σταθερή, εντούτοις έχουμε, ως χώρα, και την πολιτειακή παράδοση και τις εκλογικές αρχές, για αλλαγή στο σύστημα διεξαγωγής των ευρωεκλογών, έτσι ώστε οι ευρωβουλευτές να εκπροσωπούν στο ευρωκοινοβούλιο τους έλληνες πολίτες και όχι το κόμμα που του τοποθετεί.
Μέχρι τότε, όμως, το βασικότερο ερώτημα που απομένει στον έλληνα ψηφοφόρο είναι ποια είναι η πρόταση των κομμάτων στα θέματα της "καθημερινότητας", που προαναφέραμε. Ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα των επικείμενων ευρωεκλογών; Ποιες είναι οι εθνικές προτεραιότητες και το συμφέρον της πατρίδας μας, που θα αποτελέσουν γνώμονα και σημείο αναφοράς της δράσης του Έλληνα Ευρωβουλευτή;
Μπροστά στα ερωτηματικά αυτά ο πολίτης έχει να επιλέξει είτε την συμμετοχή του τόσο στην εκλογική διαδικασία, αλλά και στην μετέπειτα διαμόρφωση ανά περιοχή και Περιφέρεια των προτεραιοτήτων, πάνω στις οποίες θα πρέπει να εργαστούν οι έλληνες ευρωβουλευτές, είτε την πλήρη αποχή και την απόλαυση του 3ημέρου του Αγ.Πνεύματος!!
Κι αν μεν αυτός, που θεωρεί τον εαυτό του ενεργό πολίτη, μπορεί εν δικαίω να κρίνει, θετικά ή αρνητικά, αυτούς που έχουν αναλάβει να προωθήσουν τα συμφέροντά του, εκείνος που επέλεξε την απραξία και την αποχή, δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει εκ των υστέρων κανέναν και για τίποτα, αφού η απάθεια και η αδράνεια δεν έχουν το δικαίωμα να κρίνουν την δράση, όποια και εάν είναι αυτή…

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

“Πρωτομαγιά˙ έχει πλέον κάποιο νόημα;”

«”Η ανάγκη σπρώχνει σε απονενοημένα διαβήματα” Μιγκέλ Ντε Θερβάντες»
Η απεργία του Σικάγου του 1886 είχε ως βασικό αίτημα τις 8 ώρες εργασία, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ψυχαγωγία. Τελικά, πέτυχαν να καθιερωθεί η 8ωρη εργασία για τους εργαζομένους. Γιατί εκείνη η απεργία συνεχίζει να γιορτάζεται κάθε χρόνο, συμπυκνώνοντας κάθε φορά τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων; Τι οδήγησε τους δώδεκα φοιτητές, με επικεφαλής τους Καλλέργη και Αντύπα, να γιορτάσουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα την Πρωτομαγιά το 1891; Πώς αυτή η μικρή φοιτητική παρέα κατάφερε, δύο χρόνια μετά, να οργανώσει τον πρώτο μαζικό εορτασμό της Πρωτομαγιάς στη χώρα μας και να εκδώσει το Εγκόλπιο του Εργάτη; Τι οδήγησε, την αμέσως επόμενη χρονιά, στην επέμβαση της χωροφυλακής, των φαντάρων, των ιππέων, που όρμησαν εναντίον των χιλίων διαδηλωτών με υποκόπανους, βούρδουλες και ξιφολόγχες να τους διαλύσουν, με αποτέλεσμα πενήντα συλληφθέντες και την Αθήνα ανάστατη για μια ολόκληρη εβδομάδα;
Κι αν μεν τα ερωτήματα αυτά, ίσως, δεν φαίνεται να αγγίζουν τον εργαζόμενο του σήμερα, έχει να αντιμετωπίσει άμεσα άλλα κρίσιμα προβλήματα, που τον αφορούν άμεσα, όπως τη σημερινή οικονομική κρίση, την ευέλικτη και επισφαλή εργασία, την μαύρη ή ανασφάλιστη εργασία των μεταναστών, την απειλή των απολύσεων και της ανεργίας, την εργασία των 4 ημερών, τις εταιρίες μίσθωσης εργαζομένων και τις αμαρτωλές συμβάσεις ορισμένου χρόνου με το Δημόσιο, την περίφημη ελαστικοποίηση, τις χαμηλές συντάξεις και την επαπειλούμενη πτώχευση των ασφαλιστικών ταμείων.
Με αυτά ως δεδομένα, ποιο είναι σήμερα το νόημα της Πρωτομαγιάς; Τι σημαίνει για τον υπάλληλο της ιδιωτικής εταιρείας που, αφού ταλαιπωρηθεί ολόκληρη τη μέρα στη δουλειά (για 400 - 500 ευρώ το μήνα), πρέπει στη συνέχεια να συνεχίσει να δουλεύει και στην ταβέρνα ή το βενζινάδικο της γειτονιάς μέχρι αργά το βράδυ για να τα βγάλει πέρα; Πώς να ζητήσει από το αφεντικό να εργάζεται για 8 ώρες και ακολούθως να φεύγει, εκτός και εάν πληρώνεται για τις υπερωρίες, όταν στο κεφάλι του κρέμεται η Δαμόκλειος σπάθη της ανεργίας; Και για ποιο 8ωρο να μιλήσουν οι πωλήτριες των σουπερμάρκετ, που πάνε στη δουλειά μόνο για 4 ώρες τη μέρα;
Για ποια εργατικά δικαιώματα μιλάμε σήμερα, όταν τα δεδομένα μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, σήμερα έχουν καταστεί ζητούμενα; Το άνευ όρων πισωγύρισμα στις εργασιακές σχέσεις και η διεύρυνση του χάσματος στις σχέσεις εργοδότη - εργαζομένου φέρουν παγκοσμίως την σφραγίδα της φιλελεύθερης οικονομίας και τον καταποντισμό των σοσιαλιστικών ιδεών.
Με ποιο τρόπο μπορούμε να περάσουμε σε ένα ποιο δίκαιο κοινωνικά οικονομικό σύστημα με τη μικρότερη δυνατή κοινωνική ανισότητα, που θα διασφαλίζει τον δίκαιο οικονομικό καταμερισμό, την κοινωνική αλληλεγγύη αλλά και την ελευθερία της έκφρασης; Πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί με ένα τρόπο ευέλικτο αλλά και ουσιαστικό, παρακάμπτοντας τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα;
Σήμερα, η Πρωτομαγιά δεν έχει χάσει τίποτα από το νόημα που της έδωσε το 1889 η Σοσιαλιστική Διεθνής. Εάν οι ανά τον κόσμο κυβερνήσεις εμμείνουν στον εξοβελισμό των εργαζομένων και την αντιμετώπισή τους ως μια απλή οικονομική συνιστώσα στην διαμόρφωση των οικονομικών πεπραγμένων μιας επιχείρησης, δημόσιας ή ιδιωτικής, παραβλέποντας ότι οι ίδιοι δεν είναι παράσιτα της κοινωνίας και αναλώσιμο είδος, τότε η κοινωνική αδικία θα οδηγήσει σε γενικευμένες νέες κοινωνικές συγκρούσεις, που, από απόψεως κλίμακας, δεν θα έχουν προηγούμενο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Εμπρός, άφρονες, συνεχίστε. Δοκιμάστε τις αντοχές του συστήματός σας, για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος…

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

"Αλήθειες και ψέματα - Τι δείχνει η απογραφή της κυβερνητικής θητείας της Ν.Δ.;"

Το 2004, σε ομιλία του ο κ.Καραμανλής στη Βουλή, κατά το κλείσιμο της συζήτησης επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, έλεγε "ανάμεσα στ' άλλα, η Αξιωματική Αντιπολίτευση έθεσε και το ερώτημα «που θα βρούμε τους πόρους για την κοινωνική πολιτική που σχεδιάζουμε». Εμμέσως πλην σαφώς άφησε να εννοηθεί πως δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στο κοινωνικό κράτος που δεσμευόμαστε, να δημιουργήσουμε.Θα σας διαψεύσουμε. Οι Έλληνες έχουμε μεγαλύτερες δυνατότητες. Η Ελλάδα μπορεί πολύ περισσότερα. Δυνατότητες υπάρχουν. Πόροι μπορεί να βρεθούν. Εκείνο που χρειάζεται είναι απόφαση, σχέδιο, θέληση. Και εμείς έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας. Έχουμε σχέδιο. Έχουμε πρόγραμμα. Έχουμε όραμα για την Ελλάδα του νέου αιώνα. Έχουμε και τη θέληση να προχωρήσουμε. Τη στρατηγική και το σχέδιό μας, τα αναπτύξαμε κατ επανάληψη. Επαναλαμβάνω τρεις λέξεις: «Απογραφή, νοικοκύρεμα, δράση». Γνωρίζουμε πια πολύ καλά ότι η πραγματική κατάσταση της Οικονομίας είναι πολύ διαφορετική σε σχέση με ό,τι παρουσιάζονταν. Το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος υπερέβησαν, σημαντικά τους αρχικούς στόχους. Η δημοσιονομική διαχείριση, αντί πλεονασμάτων, αφήνει βαρειά κληρονομιά. Έχουμε ήδη ξεκινήσει την προσπάθεια για το συμμάζεμα και το νοικοκύρεμα. Είμαστε προετοιμασμένοι. Είμαστε αποφασισμένοι. Πόροι μπορεί να εξοικονομηθούν:
- Πρώτον: Από την αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης. Στόχος μας είναι να πετύχουμε ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από το 5% του ΑΕΠ.
Κι όμως, ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης ήταν 5,6% το 2003 και η Ελλάδα κατείχε την 4η θέση στην Ε.Ε.-27. Σήμερα, ενώ η επίσημη κυβερνητική πρόβλεψη αναφέρεται σε ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ 1,1%, στην έκθεση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ.Προβόπουλου περιλαμβάνεται η εκτίμηση ότι ο ρυθμός ανάπτυξης θα υποχωρήσει έως το 0,5% και ότι η ανεργία το 2009 θα αυξηθεί ενδεχομένως και πάνω από το 8%. Η πρόβλεψή του για το ρυθμό ανάπτυξης είναι υψηλότερη από εκείνη της Κομισιόν, που προέβλεπε ρυθμό ανάπτυξης 0,2%, αλλά αποτελεί σημαντική επιβράδυνση σε σχέση με το 3,1% το 2008.
- Δεύτερον: Από την πλήρη, την έγκαιρη, την ορθολογική και διαφανή αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω, ούτε ότι χάθηκαν τεράστιοι κοινοτικοί πόροι επειδή δεν ζητήθηκαν από κανένα, ούτε ότι η Χώρα μας δέχθηκε μεγάλα κοινοτικά πρόστιμα για αδιαφανείς διαδικασίες, ούτε τους εξαιρετικά χαμηλούς ρυθμούς απορροφητικότητας.
Κι, όμως, σημαντικά οδικά έργα, ύδρευσης, βιολογικών καθαρισμών, διαχείρισης απορριμμάτων, αλλά και πυροπροστασίας που χρηματοδοτεί το κοινοτικό Ταμείο Συνοχής κινδυνεύουν να μη γίνουν ποτέ. Η συνολική απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων φτάνει στο 59,5 % του συνόλου των δεσμεύσεων (2,6 δισ. ευρώ), όπως προκύπτει από απάντηση της αρμόδιας επιτρόπου για θέματα Περιφερειακής Πολιτικής Danuta Hubner σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Σταύρου Αρναουτάκη. Πολύ μεγάλη είναι η καθυστέρηση των έργων Περιβάλλοντος (μόλις 47,2%), ενώ στα έργα του τομέα μεταφορών, η απορροφητικότητα ανέρχεται στο 68,9%. Το μέλλον δεν αναμένεται ιδιαίτερα... ρόδινο: ο φετινός προϋπολογισμός προβλέπει κονδύλι για το Ταμείο Συνοχής μόνο 492 εκατ. ευρώ. Τα έργα του πρέπει να ολοκληρώνονται το πολύ 2 χρόνια μετά την υπογραφή της σύμβασης. Ωστόσο, στην πράξη «επιβιώνουν» μέσα στον χρόνο με συνεχείς παρατάσεις. Ομως, για όποιο έργο μείνει στη μέση, θα πρέπει να επιστραφεί στην Ε.Ε. το σύνολο των κονδυλίων που δόθηκαν, ενώ τα λεφτά θα πάνε σε άλλο κράτος. Όσο για τα κοινοτικά πρόστιμα, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ χάνονται κάθε χρόνο σε πρόστιμα, ενώ δεν αξιοποιούνται τα κοινοτικά ταμεία για να εισρεύσουν κεφάλαια που έχει ανάγκη η οικονομία.Για ποιο λόγο; Μα, γιατί η κυβέρνηση δεν θέλει ή δεν μπορεί να οργανώσει στοιχειωδώς το δημόσιο τομέα. Δεν προχωρεί παρά τις επανειλημμένες διακηρύξεις σε μεταρρύθμιση του Δημοσίου. Κατά τα λοιπά μας βομβαρδίζει με παχιά λόγια. Μόνο που τώρα έπαψε-ευτυχώς-να πείθει
- Τρίτον: Από τη μείωση του δημόσιου χρέους και, κατ επέκταση, τη μείωση των τόκων εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους.
Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει εύστοχα ότι «ή η χώρα θα φάει το χρέος ή το χρέος τη χώρα». Κι, όμως, το δημόσιο χρέος προβλέπεται να αναρριχηθεί στα 260,7 δις ευρώ, το 2009. Ποσό αστρονομικό που αντιπροσωπεύει το 93,8% του ΑΕΠ και υποχρεώνει την Ελληνική Οικονομία σε διαρκή αφαίμαξη, αφού οι τόκοι και τα χρεολύσια θα επιβαρύνουν τη χώρα με 41,1 δις ευρώ.Με την αναιτιολόγητη σύναψη νέων δανείων στη πρώτη τριετία διακυβέρνησης, η ΝΔ διόγκωσε το Δημόσιο χρέος κατά 68 δις ευρώ. Μόνο το 2008 δανείστηκε 20 δις ευρώ, παραπάνω. Σύμφωνα με τον Προϋπολογισμό του 2009 το ύψος του Δημόσιου χρέους θα ξεπεράσει τα 260,7 δις ευρώ! Εύλογα θα ερωτήσει ο πολίτης. Γιατί; Την τελευταία 20ετία το Δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 191 δις ευρώ. Απ’ αυτά, ιδού η αποκάλυψη, τα 111,3 δις ευρώ ή το 45,8% του ποσού με το οποίο αυξήθηκε το χρέος στην 20ετία οφείλονται στις περιόδους διακυβέρνησης της Χώρας από τη ΝΔ. Ιδιαίτερα η περίοδος 1989-1993 δεν έχει προηγούμενο στην οικονομία της χώρας. Μόλις σε μια τριετία η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, που επίμονα αποσιωπείται στις προσφιλείς αναδρομές της ΝΔ, ύψωσε το Δημόσιο χρέος κατά 35 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Παρέλαβε ο επίτιμος, το ύψος του χρέους το 1989 στο 65,7% του ΑΕΠ και το παρέδωσε το 1993 στο 100,5% του ΑΕΠ! Αντίθετα, στη δεκαετία 1994-2004 μειώθηκε στο μισό από το ύψος ρεκόρ της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, παρά τις αυξημένες Δημόσιες επενδύσεις που απορρόφησαν τα μεγάλα Ολυμπιακά έργα. Στην Ολυμπιακή τετραετία 2001-2004 το Δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 43 δις ευρώ, δικαιολογημένα, για την αποπεράτωση των έργων. Όμως το γεγονός της αύξησης του Δημοσίου χρέους κατά 45,6 δις ευρώ, στη μετά Ολυμπιακή τετραετία (2005-2008) γεννά απορίες. Γιατί παρά την κατακόρυφη μείωση των Δημοσίων επενδύσεων, την αλματώδη αύξηση της φορολογίας και τις αποκρατικοποιήσεις το Δημόσιο χρέος απογειώθηκε 4 χρόνια μετά.. Οφείλει λοιπόν η ΝΔ να απαντήσει για τη σπατάλη των 5 τελευταίων ετών. Με τις ισχνές επενδύσεις, τη φοροεπιδρομή και την εκποίηση του Δημόσιου πλούτου πώς θα εκλογικευτεί η κατακόρυφη αύξηση του Δημόσιου χρέους; Πώς θα δικαιολογηθούν οι Πρωθυπουργικοί εξορκισμοί για το σπάταλο και διεφθαρμένο Κράτος; Και ακόμη, η προγραμματική δέσμευση για τη «χρηστή διοίκηση» κατά την προεκλογική περίοδο;
Συνολικά, από τα 200 δισεκ. ευρώ που αυξήθηκε το χρέος κατά την τελευταία εικοσαετία, τα 114 δισεκ. ευρώ αυξήθηκαν σε περιόδους διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
- Τέταρτον: Από τη μεσοπρόθεσμη μείωση των αμυντικών δαπανών, που μπορεί να προέλθει, τόσο από την εδραίωση της ειρήνης στην περιοχή μας, όσο και από το σεβασμό του δημόσιου χρήματος, που χάνεται σε αδιαφανείς και ύποπτες μεθοδεύσεις.
Παρότι είναι πασιφανές ότι οι αμυντικές δαπάνες είναι υποχρεωτικές, εντούτοις τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ θα πληρώσουμε για εξοπλισμούς την επόμενη δεκαετία παρά την οικονομική ύφεση και τις δυσοίωνες προβλέψεις.
- Πέμπτον: Από το δραστικό περιορισμό της φοροδιαφυγής, αλλά και της εισφοροδιαφυγής που αποτελεί μεγάλη πληγή για τα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Κι, όμως, από το 2004 που ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή ξέφυγαν από κάθε έλεγχο. Η φοροαποφυγή χρήστηκε νόμιμη και ηθική και έγινε υπουργικό άθλημα. Μειώθηκαν οι φόροι στα υψηλά εισοδήματα και στις μεγάλες επιχειρήσεις. Καταργήθηκε ο φόρος μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Δεν έγινε η παραμικρή πρόοδος στην αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα και του κοινωνικού κράτους. Έχουμε ένα κράτος που σπαταλά κάθε χρόνο όλο και περισσότερα, ενώ έχει όλο και λιγότερα έσοδα.Το κράτος δεν μπόρεσε να εισπράξει ούτε τους φόρους που είχε υπολογίσει πάνω στην περιουσία (κυρίως το περίφημο ΕΤΑΚ). Η πραγματική καταστροφή ήταν πάντως στην εξαφάνιση του φόρου στις πωλήσεις (ΦΠΑ), παρά στα πρόσθετα μέτρα-κίνητρα. Το δημόσιο ταμείο έλαβε μόλις 5% περισσότερα από το προηγούμενο έτος, με τη φοροδιαφυγή να εκθέτει και τη χώρα (αφού μέρος του ΦΠΑ «επιστρέφει» στα κοινοτικά ταμεία) και όσους πολίτες έχουν την ανάγκη του κράτους. Η εικόνα χειροτερεύει επειδή οι δαπάνες αυξήθηκαν ασταμάτητα και το 2008 με ρυθμό 13% έναντι αύξησης 11% για το 2007. Ο ρυθμός κρατικής σπατάλης έχει γίνει ασυγκράτητος. Αμοιβές προσωπικού που προπορεύονται κατά 10,3%, επιχορηγήσεις στα ταμεία ασφάλισης που μεγαλώνουν κατά σχεδόν 20%.
- Έκτον: Από τη δραστική μείωση της γραφειοκρατίας, που συνεπάγεται σοβαρότατο κόστος για το Δημόσιο, αποτελεί εμπόδιο στην επενδυτική δραστηριότητα και προκαλεί καθημερινή ταλαιπωρία στους πολίτες.
Κι, όμως, η γραφειοκρατία εξακολουθεί να βασιλεύει και τους πολίτες να δυναστεύει. Σε ομιλία του κ.Καραμανλή στη Βουλή, κατά τη συζήτηση επί της πρότασης νόμου της Ν.Δ.για τη διαφάνεια δήλωσε αυτολεξεί ότι "Απόλυτα αξιόπιστη Έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας υπογράμμιζε ότι η διαφθορά και η γραφειοκρατία στοιχίζουν κάθε χρόνο στην Ελλάδα περίπου 10 δισ. ευρώ (3,5 τρις δραχμές).Έγγραφο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για τη διαχείριση των κοινοτικών πόρων, που σημειωτέον ζητήθηκε από την ίδια την Κυβέρνηση, στηλίτευε φαινόμενα αδιαφάνειας και παραβίασης της νομιμότητας. Ανάλογα φαινόμενα επισημαίνονται κάθε χρόνο από το Ελεγκτικό Συνέδριο".
- Έβδομον: Από τη συγκράτηση της αύξησης των καταναλωτικών δαπανών του Δημοσίου. Από την αντιμετώπιση της κακοδιοίκησης, και της κρατικής σπατάλης. Από τη δυναμική σύγκρουση με τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Οι βασικές αιτίες της αύξησης των πρωτογενών δαπανών συνδέονται κατά κύριο λόγο με την κρατική σπατάλη και την αδιαφανή διαχείριση του δημόσιου χρήματος. Συνδέονται με το χάος και την αδιαφάνεια που επικρατεί στο τομέα των κρατικών προμηθειών. Συνδέονται με τις εγγυήσεις του δημοσίου που χορηγούνται αφειδώς σε εταιρείες και οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καταπίπτουν και επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό. Συνδέονται με την κρυφή δημοσιονομική διαχείριση μέσα από ειδικούς λογαριασμούς. Οι πρακτικές αυτές δεν χωρούν στη Νέα Εποχή. Οι πρακτικές αυτές δεν υιοθετούνται από τη Νέα Διακυβέρνηση.
Κι, όμως, η διαχείριση των δημόσιων οικονομικών απέτυχε. Η σπατάλη του κράτους αυξήθηκε χωρίς καμιά ποιοτική αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Οι πρωτογενείς δαπάνες διογκώθηκαν από 18% του ΑΕΠ το 2003 στο 20% το 2008. Τα έσοδα κατέρρευσαν. Οι καταγεγραμμένες απώλειες εσόδων από ΦΠΑ το 2005 ήταν 3 δισεκ. ευρώ και για το 2007 εκτιμάται ότι ξεπέρασαν τα 4 δισεκ. ευρώ. Οι λογιστικές αλχημείες και οι μαύρες τρύπες ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας το 2007 ανήλθε στο 3,5% του ΑΕΠ έναντι προϋπολογισθέντος ελλείμματος 2,2%. Στην περίπτωση της δημοσιονομικής απογραφής μπορούμε τώρα να παραδεχθούμε μεταξύ μας ότι ποτέ τόσο λίγοι δεν κορόιδεψαν τόσους πολλούς – κρατώντας ίσως για μοναδική παρηγοριά μας ότι, ευτυχώς, η μηχανή που στήθηκε δεν κράτησε τόσον πολύ καιρό. Πολλούς μήνες πριν από τις νικηφόρες εκλογές του 2004 η Ν.Δ. είχε επεξεργαστεί ένα χαμηλής πολιτικής νοημοσύνης τέχνασμα, που όμως στις κάλπες αποδείχθηκε εξαιρετικά αποδοτικό. Αντιμέτωπη με έναν επίφοβο όγκο υποσχέσεων που σκόρπισε με τη σέσουλα ο σημερινός πρωθυπουργός στο εκλογικό σώμα, επινόησε το τέχνασμα της απογραφής, ώστε και η πίτα της αξιοπιστίας της νέας κυβέρνησης να μείνει ολάκερη και ο σκύλος – δηλαδή ο λαός – «αχόρταγος» και χωρίς πολλές διαμαρτυρίες. Εκτός από την παράταση της λιτότητας επ’ αόριστον και την ξεγυρισμένη διεθνή ξεφτίλα που εισπράξαμε ως χώρα, το μέλλον είναι γεμάτο έξοδα, αφού ως συνέπειά της η Ελλάδα εισπράττει εφεξής μειωμένους πόρους από τα Ταμεία Συνοχής, καθώς, χάρη και στις ιερόδουλες, λογίζεται πλέον... οικονομική υπερδύναμη!
Τελικά, επί θητείας της Ν.Δ. στην διακυβέρνηση της χώρας η Ελλάδα παίζει κορώνα γράμματα όσα πέτυχε και όσα κατέκτησε με κόπους και θυσίες την τελευταία δεκαετία. Ποιός είναι αυτός που θα συνέχιζε να χειροκροτεί την καταρρέουσα κυβέρνηση, όταν γνωρίζει, πλέον, ότι το φως στην άκρη του τούνελ δεν είναι η ποθούμενη έξοδος από τα προβλήματά μας, αλλά το τρένο που έρχεται κατά πάνω μας... Φτάνει πιά!!

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

“Oι πανανθρώπινοι συμβολισμοί του Σταυρού”


Κάθε φορά που εισερχόμαστε στην Μεγάλη Εβδομάδα αναδιπλώνεται συνειρμικά στη μνήμη μας η πορεία της Θείου δράματος, που ξεκινά από την σύλληψη του Ιησού, την βιαία προσαγωγή του σε δίκη, την άδικη καταδίκη του σε θάνατο, ως επικύρωση της καθοδηγούμενης από το παντοδύναμο Εκκλησιαστικό Ιερατείο της εποχής λαϊκής “απαίτησης”, παρότι από τη σύντομη ακροαματική διαδικασία δεν προέκυψε ο,τιδήποτε επιβαρυντικό σε βάρος του, τον μετέπειτα ευτελισμό του και την κορύφωσή του μέσω της σταυρώσεώς του, της καθόδου του στον Άδη και την ακολουθούμενη Ανάστασή του. Το κορυφαίο, όμως, σύμβολο της περιόδου αυτής είναι ο ίδιος ο σταυρός, ο οποίος αποτελεί στη πραγματικότητα όχι ένα απλό χριστιανικό σύμβολο, που συμβολίζει το μαρτύριο του Χριστού, την εξιλέωση και λύτρωση, αλλά ένα αληθινά πανανθρώπινο σύμβολο, αρχαιότερο ακόμα και του κύκλου. Ελάτε, λοιπόν, να κάνουμε μαζί μια νοερή περιπλάνηση στα ενδιαφέροντα δαιδαλώδη μονοπάτια της ιστορίας, για να δούμε το τι συμβόλιζε, πού και από πότε… Τις πρώτες εικόνες σταυρού τις συναντάμε σε σπηλιές της Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας, που χρονολογούνται την Λίθινη εποχή. Αργότερα, με την εμφάνιση των πρώτων -πρωτόγονων ακόμα - οργανωμένων κοινωνιών και θρησκειών, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του παγκοσμίως, σε κάθε περιοχή του πλανήτη μας, συμβολίζοντας τους εκάστοτε τοπικούς Θεούς. Κοσμούσε και κοσμεί μέχρι σήμερα ναούς ανά την υφήλιο και οι παραλλαγές του έφτασαν τις αρκετές δεκάδες. Στην Αίγυπτο αναγνωρίζουμε το Ανχ, τον θείο κόμπο της ένωσης των αρσενικών και θηλυκών στοιχείων. Σύμβολο ζωής και αθανασίας. Στη Βαβυλώνα, έναν από τους αρχαιότερους γνωστούς πολιτισμούς, ο σταυρός απεικονίζονταν μαζί με την ημισέληνο, για να συμβολίζει τη Σεληνιακή Θεά. Χωρίς την ημισέληνο, συμβόλιζε τον Ηλιακό Θεό και ο αναμενόμενος Βαβυλώνιος Μεσσίας έφερε πολλούς σταυρούς στο μέτωπό του. Στην αρχαία Ασσυρία, ο ισοσκελής σταυρός, επίσης, ταυτιζόταν με τον Ηλιακό Θεό και συμβόλιζε τις 4 κατευθύνσεις του ορίζοντα, όπου λάμπουν οι αχτίδες του. Αγάλματα Ασσύριων Βασιλέων που βρέθηκαν, φέρουν εγχάρακτα κοσμήματα με σταυρούς στο λαιμό, προφανώς για να τονιστεί η ευγενική τους τάξη αλλά και να τονισθεί η Θεϊκή προστασία και εύνοια που κατείχαν, κατά τις τότε πεποιθήσεις. Στη Φοινίκη και πάλι σχετίζονταν με τις Ηλιακές Θεότητες. Σε τάφους που βρέθηκαν στην περιοχή, υπήρχαν κεραμικά με εγχάρακτο τον σταυρό και οι νεκροί φορούσαν για σκουλαρίκια σταυρούς, προφανώς για προστασία της ψυχής και ευχή για την αθανασία της. Ακόμα και στα βάθη της Αφρικής, συναντάμε το σταυρό, ως σύμβολο της Μεγάλης Μητέρας Θεάς που γέννησε τον Κόσμο. Οι έγκυες γυναίκες τον φορούσαν στον λαιμό, πιστεύοντας ότι έτσι η Μεγάλη Μητέρα θα τις προστατεύσει κατά τον τοκετό και θα εξασφαλίσει μια καλή γέννα. Στην Ινδία, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του έντονα μέσα στον Ινδουισμό (που χρονολογείται περίπου το 5.000 π.Χ.), συμβολίζοντας τον ιερό ποταμό Γάγγη και τον Θεό Βισνού, που είναι ο ένας από τους τρεις σημαντικότερους Ινδούς Θεούς - της Θείας Τριάδας που εκφράζει τον Ένα Υπέρτατο Θεό. Ο κάθετος άξονας, του απλού ισοσκελή σταυρού, συμβολίζει τη Θεϊκή κατάσταση, ενώ ο οριζόντιος άξονας την υλική/κοσμική κατάσταση. Το κέντρο συμβολίζει τον σοφό άνθρωπο, που ισορροπεί ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις. Πολλοί πιστοί Ινδουιστές φέρουν ζωγραφισμένο σταυρό στο μέτωπό τους, ως σύμβολο της πίστης τους. Αυτή η παράδοση διείσδυσε και στον Βουδισμό. Στον Βουδισμό (που χρονολογείται από το 500 π.Χ.), είναι ο άξονας του Τροχού. Ο Τροχός είναι η Ηλιακή, Θεϊκή προστασία, δημιουργία και εξουσία και ο σταυρός είναι ο Θείος Νόμος, που στηρίζει τον Κύκλο της Ύπαρξης. Το κινέζικο ιδεόγραμμα για τη Γη, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα, είναι ένας ισοσκελής σταυρός μέσα σε τετράγωνο και συμβολίζει την ένωση του Ουρανού με τη Γη. Στην αρχαία Ρώμη, οι παρθένες ιέρειες της Θεάς Vesta (η ελληνίδα Εστία), που ορκίζονταν ισόβια αγνότητα, με τιμωρία να θαφτούν ζωντανές εάν καταπατούσαν τον όρκο τους, φορούσαν σταυρό στο λαιμό τους. Επιπλέον, σε ρωμαϊκά νομίσματα που βρέθηκαν, αναπαριστάται ο Ηλιακός Θεός Απόλλωνας να κρατά σαν σκήπτρο έναν σταυρό. Την εποχή του χαλκού, έχουμε πάμπολλα ευρήματα που φέρουν το σύμβολο του σταυρού, κυρίως από την περιοχή της Γαλατίας. Κοσμήματα, κεραμικά, στολίζονται με το σταυρό, κι ένα άγαλμα που βρέθηκε του Θεού Σούκελου, φαίνεται να φορά μανδύα με σταυρούς. Στους αρχαίους πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής, ο σταυρός εμφανίζεται ως σύμβολο του Θεού Τιάλοκ, Φύλακα των Κοσμικών Νερών και του Θεού Κουετζακοάτλ, του Φτερωτού Όφι, Φύλακα των Ανέμων. Οι Ινδιάνοι της περιοχής χρησιμοποιούσαν τον σταυρό ως σύμβολο των 4 ανέμων και των όσων αντιπροσώπευε ο καθένας: Ο ανατολικός άνεμος είναι η πηγή της ζωής και της αγάπης. Ο δυτικός άνεμος είναι ο απαλός άνεμος που βοηθά στην έξοδο προς το άγνωστο και λεγόταν επίσης ότι «έρχεται από την γη των πνευμάτων». Ο βόρειος άνεμος είναι η δύναμη και η νόηση. Ο νότιος άνεμος είναι το πάθος, η φωτιά που ζεσταίνει, αλλά καταστρέφει. Το κέντρο του σταυρού είναι η γη και ο άνθρωπος. Είναι το σημείο όπου οι 4 δυνάμεις συναντιούνται, αντικρούονται εξουδετερώνοντας η μια την άλλη και ισορροπούν. Οι Σαμάνοι (οι σοφοί της φυλής), συσχέτιζαν το σταυρό με το Δέντρο της Ζωής και τον χάρασσαν μονάχα πάνω σε ξύλο. Την ίδια παράδοση συναντάμε και στους Γότθους, που χάρασσαν σταυρούς πάνω στα πεσμένα δέντρα, πιστεύοντας ότι έτσι θα μπορέσει να επιβιώσει το πνεύμα του δέντρου μέσα στο χάραγμα. Για τους Κέλτες είναι σύμβολο ζωής και του φαλλού. Μέχρι και τις μέρες μας στην Σκωτία, φτιάχνονται σταυροί από ξύλο σορβιάς και κρεμιούνται στις ουρές των ζώων με πορφυρή κλωστή, για προστασία από τη κακή μαγεία και τα δαιμόνια. Πρόκειται για επιβίωση αρχαιότατου Κέλτικου εθίμου, της μεγάλης εορτής την ημέρα πριν την Πρωτομαγιά (Beltane). Στην αρχαία Ελλάδα σχετιζόταν (μεταξύ άλλων) με τον Βάκχο και τον Απόλλωνα και για τους Γνωστικούς συμβόλιζε την ισορροπία της τελειότητας. Σε σφραγιδόλιθο που βρέθηκε και χρονολογείται περίπου στα τέλη του 2ου ή στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ., εμφανίζεται εγχάρακτος ένας σταυρωμένος άνθρωπος, που κάνει το σύμβολο ακόμα πιο παράξενο και αινιγματικό... Ακουμπά πάνω σ’ ένα V, έχει στην κορυφή του σταυρού την ημισέληνο και πιο πάνω εμφανίζονται 7 αστέρια σαν σταυροί. Γνωρίζοντας ότι εκείνη την εποχή επεκτεινόταν με γοργούς ρυθμούς ο Χριστιανισμός, αυτό το εύρημα δεν θα μας εντυπωσίαζε. Αυτό όμως που το κάνει να ξεχωρίζει, είναι ότι φέρει εγχάρακτες τις λέξεις «ΟΡΦΕΥΣ ΒΑΚΧΙΚΟΣ». Στους πρώτους αιώνες της εμφάνισης του Χριστιανισμού, κάποια Γνωστικά Χριστιανικά ρεύματα ταύτισαν τον Χριστό με τον Ορφέα. Ο Σταυρωμένος Ορφέας, ίσως υπενθύμιζε αυτήν την ομοιότητα, ενώνοντας παλαιότερα και νεότερα σύμβολα. Όμως, ενδιαφέρον παρουσιάζει και η σχέση των ονομάτων Βάκχος (ή αλλιώς ‘Ίακχος’) και Ιησούς: στα Εβραϊκά, ο Βάκχος/Ίακχος είναι JEHSU, το οποίο προφέρεται «Ιεσού». Στους Φοίνικες και Κανααϊτες μεταφέρεται απλά ως ΙΗS, δηλαδή για τους Έλληνες ΙΗΣ, και ολόκληρο κατευθείαν από τους Εβραίους «ΙΗΣΟΥ».
Τέλος, ο Ελληνικός Σταυρός, ο οποίος αναπαριστάται ως ένας απλός ισοσκελής και όρθιος σταυρός, θεωρείται η μια από τις 3 αρχαιότερες μορφές σταυρού (μαζί με τον Πλάγιο Σταυρό και τον Ηλιακό Σταυρό). Συμβολίζει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (γη, νερό, αέρας, φωτιά) σε ισορροπία και σταθερότητα. Κατ’ επέκταση, συμβολίζει την αρμονία της φύσης. Συμβολίζει, επίσης, τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τέλος, συμβολίζει την σχέση του Θείου (κάθετος άξονας) με τον Κόσμο (οριζόντιος άξονας). Αργότερα στον Χριστιανισμό, ο απλός ισοσκελής σταυρός συμβόλισε τους 4 Ευαγγελιστές. Περαιτέρω, επειδή μπορεί να διαχωριστεί σε 13 κύβους, συμβολίζει τους 12 αποστόλους και ο κύβος του κέντρου, τον Χριστό.
Συμπερασματικά, βλέπουμε ότι όσο ο άνθρωπος “ωρίμαζε” πνευματικά ανά τους αιώνες, ανέλυσε το σύμβολο του σταυρού περισσότερο και το συνέδεσε με ανώτερες φιλοσοφικές και θεολογικές έννοιες: ο κάθετος άξονας σχετίστηκε με τον Ουρανό, το πνευματισμό, τη δύναμη και το αρσενικό στοιχείο. Ο οριζόντιος άξονας σχετίστηκε με τη Γη, την ευαισθησία, τη λογική και το θηλυκό στοιχείο. Έγινε το σύμβολο της ζωής, της γονιμότητας, της αθανασίας, των 4 εποχών του χρόνου, των 4 στοιχείων της φύσης, των 4 ανέμων και των 4 κατευθύνσεων του ορίζοντα, της ισορροπίας μεταξύ ύλης και πνεύματος, της δυαδικότητας της φύσης και της αρμονικής ένωσης των αντίθετων (αλλά όχι αντίπαλων) Δυνάμεων, αλλά και της δημιουργίας, όπως στον Εβραϊσμό μέχρι και σήμερα, που ο σταυρός με 6 ακτίνες συμβολίζει τις 6 μέρες της Δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό.
Όπως και να’ χει, λοιπόν, ο σταυρός πάντοτε αποτελούσε σύμβολο υπέρτατης αξίας, παρότι για τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους μισθωτούς, αλλά και τους μικρομεσαίους αυτής της χώρας κατά το μάλλον συμβολίζει τις σημερινές συνθήκες της ζωής τους… Καλή Ανάσταση!!

Ευχετήριο Μήνυμα

Εύχομαι ολόψυχα σε όλες και όλους σας Καλό Πάσχα.
Η Ανάσταση του Θεανθρώπου ας γεμίσει τις καρδιές μας με Αγάπη, Ελπίδα, Ειρήνη και Αισιοδοξία για το μέλλον και το μήνυμα που φέρνει ας αποτελέσει το εφαλτήριο για πρόοδο ατομική, αλλά και στο τόπο μας.
Με εκτίμηση




Σάββατο 11 Απριλίου 2009

“Λιθοβολισμός της Ασυλίας ή διά της Ασυλίας;”

Με αφορμή το νέο κύκλο συζητήσεων που ξεκίνησαν στη χώρα μας για την κατάργηση ή μη ή την τροποποίηση του υφιστάμενου καθεστώτος λειτουργίας του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά και της βουλευτικής ασυλίας, κρίθηκε σκόπιμο να φωτιστούν κάποιες ενδιαφέρουσες πτυχές τους, για να μπορούμε όλοι μας να κατανοήσουμε το τι πραγματικά συμβαίνει.
1.- ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ: Θεσπίστηκε μετά τη Χούντα, όταν οι μνήμες της δικτατορίας ήταν νωπές, για να εμποδίσει την καταστολή των φοιτητικών κινημάτων εντός των τειχών των Σχολών και να προστατεύσει τη διακίνηση των ιδεών στους χώρους διδασκαλίας.
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, το άσυλο προστατεύει ιδέες και όχι εγκληματικές πράξεις. Ακόμη κι όταν τα εγκλήματα συντελούνται στο όνομα των οποιωνδήποτε ιδεών, δεν καλύπτονται από καμιά ασυλία. Άρα, λοιπόν, δεν ευθύνεται ούτε το άσυλο, το οποίο “λιθοβολείται” λεκτικά κατά καιρούς, ούτε η περί αυτού νομοθεσία για τη δυσφήμιση και την αποδυνάμωσή του, αλλά αντίθετα, η συστηματική μη εφαρμογή αυτής της νομοθεσίας, με ευθύνη των δικαστικών και αστυνομικών αρχών.
Σε καμιά σοβαρή χώρα κανένα άσυλο δεν εμποδίζει την αστυνομία να προστατεύει τα καταστήματα από τις καταστροφές και τα αυτοκίνητα από τους πυρπολισμούς, στο κέντρο των πόλεων!! Η εισαγγελική παρέμβαση με την οποία η αστυνομία θα εντέλλεται να προετοιμάσει σχέδια εισβολής σε ένα πανεπιστήμιο, στην περίπτωση που συμβούν κακουργηματικές πράξεις, είναι και νομικά ορθή, αλλά και ηθικά αναγκαία, παρότι δεν λείπουν και τα παράδοξα, λόγω άγνοιας ή ημιμάθειας, να εκδηλώνονται αντιδράσεις σε τέτοιες περιπτώσεις που η αστυνομία καλείται να πράξει το αυτονόητο, δηλαδή την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, αλλά και την προστασία των ιδιωτικών περιουσιών.
Η σχετική νομοθετική τροπολογία, που ετοίμασε η κυβέρνηση, παραβιάζει ανοικτές πύλες, αφού υφίσταται η νομοθεσία για την προάσπιση της περιουσίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των ιδιωτικών περιουσιών, αλλά και της ανθρώπινης ζωής και δεν απαιτούνται νέα νομοθετήματα, απεναντίας θέλει να καλύψει τις δικές της ανεπάρκειες στην προάσπιση της δημόσιας ασφάλειας, αφήνοντας παράλληλα ανοικτή κερκόπορτα για την πλήρη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, που δεν έχει σχέση με εγκληματικές ενέργειες, αλλά με ιδέες, διάκριση που δεν φαίνεται ή δεν θέλει να κατανοήσει...
2.- ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ: Όλα τα δημοκρατικώς οργανωμένα κράτη προβλέπουν τον θεσμό της βουλευτικής ασυλίας, που αποβλέπει στην απεριόριστη ελευθερία, με την οποία πρέπει να ασκούν τα καθήκοντά τους οι εκπρόσωποι του έθνους, αλλά και στην εξουδετέρωση των μεθοδευμένων ποινικοποιήσεων της πολιτικής μας ζωής.
Ειδικότερα στη χώρα μας, που η πολιτική της ζωή συχνά - πυκνά γίνεται έντονα τρικυμιώδης, με αποτέλεσμα τη συχνή διαταραχή της ομαλής λειτουργίας της, η βουλευτική ασυλία, η οποία περιλαμβάνει το “ανεύθυνο”, το οποίο αποσκοπεί στην προστασία του βουλευτή ως προς τις πολιτικές του ιδιότητες και το “ακαταδίωκτο”, το οποίο προασπίζει την προσωπική του κατάσταση, είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένη.
Συγκεκριμένα, το ανεύθυνο του βουλευτή προσδιορίζεται στο άρθρο 61 του Συντάγματος, το οποίο και ορίζει ότι «ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων». Ο μόνος περιορισμός που μπορεί να υποστεί ο βουλευτής, όσον αφορά τη διατύπωση της πολιτικής του έκφρασης, σχετίζεται με τη διάπραξη συκοφαντικής δυσφήμησης σε βάρος κάποιου (άρθρο 61 § 2 Σ).
Το ακαταδίωκτο του βουλευτή, το οποίο προσδιορίζεται στην παρ. 1 του άρθρου 62 του Συντάγματος ορίζει ότι «όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος» και αναφέρεται σε αξιόποινες πράξεις, τις οποίες τελεί ο βουλευτής ακόμη και στην προσωπική ή ιδιωτική του ζωή και αφορά την οποιαδήποτε ποινική δίωξη, ανάκριση ή προανάκριση, προκαταρκτική εξέταση και φυσικό περιορισμό, προφυλάκιση ή και εκδίκαση υποθέσεως ενός βουλευτή στα ποινικά δικαστήρια.
Όμως, η βουλευτική ασυλία δεν μπορεί να εξασφαλίζει γενικώς και αορίστως το ακαταδίωκτο στους βουλευτές από κραυγαλέα αδικήματα που δεν έχουν σχέση με τα εν στενή εννοία κοινοβουλευτικά τους καθήκοντα. Σήμερα, η ασυλία έχει καταντήσει να είναι συνώνυμο, πρόσχημα και χρυσή πανοπλία της προσωπικής ασυδοσίας και μέσο υπεροπλίας, αλλά και επίδειξης αδιαφορίας και δύναμης έναντι των ευαισθησιών του ελληνικού λαού.
Η πρακτική της Βουλής αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο που μπορεί να εντοπιστεί σε ανώτερο θεσμικό όργανο. Προσβάλλει τις βασικές αρχές της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της ισότητας. Δημιουργεί οιονεί ατιμωρησία για μια κατηγορία πολιτών. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Βουλής, από το 1974 μέχρι και το 2005 είχαν υποβληθεί συνολικά 808 αιτήσεις άρσης της ασυλίας (οι πιο πολλές, 172, την περίοδο 1990-1993 της κυβέρνησης Μητσοτάκη). Από αυτές συζητήθηκαν στην ολομέλεια της Βουλής οι 581 αιτήσεις και έγιναν δεκτές μόνον οι 10 (!!) και ήρθη (με το ζόρι και λόγω της δημοσιότητας που είχε πάρει η υπόθεσή τους), η ασυλία μόνο σε 5 βουλευτές!!
Δικαιολογημένα, λοιπόν, σκανδαλίζεται και αγανακτεί η κοινή γνώμη, όσο βλέπει να πληθαίνουν απαράδεκτα και προκλητικά φαινόμενα ασυδοσίας με πρόσχημα τη βουλευτική ασυλία, τα οποία όχι απλά επιβαρύνουν την πολιτική ζωή, αλλά “λιθοβολούν” την ίδια την δημοκρατική λειτουργία των θεσμών και την σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πολίτη και πολιτικών κομμάτων, όπως δικαιολογημένα και ο ίδιος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε πρόσφατα από το βήμα της βουλής την κυβέρνηση της Ν.Δ., λέγοντας "Είστε το παράδειγμα της ανομίας. Εσείς κάνετε την ανομία πολιτικό ιδεολόγημα. Είστε εσείς που καταρρακώσατε κάθε θεσμό αξιοπιστίας και διαφάνειας. Προτείναμε να σταματήσουμε τα φαινόμενα της διαφθοράς, της σπατάλης, δεν το θελήσατε δεν το τολμήσατε γιατί βρίσκεται η κυβέρνηση σας σε ομηρία, γιατί η κυβέρνηση είναι αυτή που παράγει τη διαφθορά την ανομία του ελληνικού κράτους".
Ήδη, με δεδομένο ότι η τακτική που ακολουθούσε και ακολουθεί η κυβέρνηση που καταρρέει οδηγεί τον προσεχή Ιούνιο σε παραγραφή τις όποιες ευθύνες υπάρχουν σε μια σειρά σκανδάλων που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία, το ΠΑΣΟΚ δήλωσε ότι θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν, έτσι ώστε την περίοδο που μας απομένει, να έρθουν οι υποθέσεις που εκκρεμούν στη Βουλή και να συζητηθούν για να αναδειχθούν οι όποιες ευθύνες. Στο πλαίσιο αυτό, επανέφερε την πρόταση που είχε κάνει στο παρελθόν - και απερρίφθη από τη Νέα Δημοκρατία - για Εξεταστική Επιτροπή για την υπόθεση της SIEMENS. Στο πλαίσιο αυτό ζήτησε να επανεξεταστούν και όλες οι θεσμικές δυνατότητες, για να επανέλθουν στο προσκήνιο τα σκάνδαλα των δομημένων ομολόγων, των υποκλοπών, της Μ.Βατοπαιδίου και της εξαγοράς της εταιρείας «Γερμανός» από την Cosmote.
Αυτό που ενδιαφέρει σε όλες τις υποθέσεις των σκανδάλων είναι να λάμψει η αλήθεια, να καταλογιστούν οι ευθύνες, όπου υπάρχουν, και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, όποιοι και αν είναι και από όπου κι αν προέρχονται. Άλλωστε, «για τον πολιτικό κόσμο τα ψέματα τελειώσανε. Είτε θα δράσουμε, είτε θα μας πάρει ο κόσμος με τις πέτρες», (Γ. Παπανδρέου, συνέντευξη τύπου, 26/6/2008) δήλωση η οποία είναι πιο επίκαιρη από ποτέ…

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

“Μέτρο και Μετριότητες”

Κατά δυστυχή συγκυρία την τελευταία κυρίως δεκαετία βιώνουμε παγκοσμίως, μετά την κατάρρευση των ιδεολογιών, και την μετά Ηγετών εποχή, διαπίστωση η οποία προκαλεί θλίψη σ’ εκείνον που θα επιχειρήσει να αξιολογήσει τις μετριότητες που κυριαρχούν σήμερα στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι.
Αναμφίβολα γεννιούνται ερωτήματα τόσο για την ποιότητα των σημερινών ηγετικών στελεχών, όσο και για την ίδια την εκλογική βάση, η οποία προτείνει, εκλέγει και αποδέχεται ως αρχηγό τους, αλλά και ως εκπροσώπους τους, άτομα με διαμορφωμένο το προφίλ τους, όχι από τα έργα και τις ημέρες τους, αλλά χάριν των τεχνικών δυνατοτήτων των ΜΜΕ και της στοχευμένης διοχέτευσης, μέσω των μηχανισμών τους, ‘’ασφαλών πληροφοριών'' επί σκοπώ την δημιουργία περιρρέουσας θετικής γι’ αυτούς ατμόσφαιρας, αρκετοί από τους οποίους είναι απορίας άξιο εάν θα μπορούσαν να σταθούν, ως βιοπαλαιστές, στον οξύτατο ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς.
Άλλωστε, γνωστό είναι ότι η μακροχρόνια ανεξέλεγκτη και ιδιοτελής άσκηση της Εξουσίας παρέχει τις προϋποθέσεις για την μετατροπή των κομμάτων σε καταφύγιο μετριοτήτων και φυτώριο συμφεροντολόγων, η οποία με τη σειρά της προκαλεί όχι μόνον την απαξία της πολιτικής, αλλά και την αποστροφή των πολιτών από τα κόμματα, αποστροφή η οποία, περαιτέρω, ανατροφοδοτεί τον ίδιο φαύλο κύκλο της κάρπωσης της Εξουσίας από τους ίδιους και τους ίδιους ή από τους ‘’άξιους’’ απογόνους τους, έτσι ώστε τα κόμματα και η επιδιωκόμενη κατάληψη της εξουσίας να φαντάζει κλειστή υπόθεση κάποιας συντεχνίας και όχι υπόθεση όλων των πολιτών.
Μολαταύτα, πρόθεση του παρόντος άρθρου δεν είναι η αξιολόγηση των πολιτικών, για την αξιολόγηση των οποίων σίγουρα έχει βαρύνουσα αξία η δική σας γνώμη, αλλά να αναδείξει τα προβλήματα που ανακύπτουν από τον εθελότυφλο πολίτη. Γιατί εκεί είναι το ζητούμενο. Ουδείς, σε μια δημοκρατία, μπορεί να επιβληθεί στους πολλούς με τη βία. Άρα, το εάν κυριαρχούν οι μετριότητες, τούτο εν πολλοίς οφείλεται σ’αυτούς που είτε αποδέχονται να αποτελούν μέλος του καθοδηγούμενου ‘’ποιμνίου’’, είτε θεωρούν ότι ανήκουν στο κυρίαρχο εκλογικό σώμα, υπό την έννοια ότι αξιολογούν τον εαυτό τους ως υπεύθυνο και συνειδητό πολίτη.
Άραγε, έχετε σκεφτεί ποιος μπορεί να ευθύνεται (αν ευθύνεται) για την απίστευτη ψυχολογική καταπίεση που δέχεται ένας λαός, που πεινά, που ζει μέσα στη φτώχεια, στην αναξιοκρατία, την διαπλοκή, τα σκάνδαλα, την ανεργία, την ακρίβεια, που έχασε τις ελπίδες του, ένας λαός που ζει καθημερινά μέσα στο στρες, το άγχος, την οργή και χωρίς όραμα;
Αντί απαντήσεων, παραθέτω απόσπασμα από την συνέντευξη που δόθηκε από τον Kορνήλιο Kαστοριάδη (έναν από τους πιο αξιόλογους νέους έλληνες φιλοσόφους, για τους μη γνωρίζοντες) στο δημοσιογράφο κ. Γιώργο Xατζηβασίλη στην ελληνόφωνη εφημερίδας του Σίδνεϋ, ‘’O Kόσμος’’, κατά την επίσκεψη του φιλοσόφου στην Aυστραλία, η οποία δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 23ης Aυγούστου 1991:
«- O λαός, όμως, θέλει ένα όραμα, ένα στόχο. Tι όραμα μπορούμε να δώσουμε στο λαό;
- Εγώ νομίζω ότι το κεντρικό σημείο αυτού του στόχου, του οράματος όπως λέτε, είναι μια κοινωνία, που είναι ελεύθερη με την έννοια ότι και το κοινωνικό σύνολο πραγματικά ασκεί την εξουσία και όχι μια ολιγαρχία· μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό σύνολο ο καθένας είναι αυτόνομος όσο είναι δυνατόν, δεδομένου ότι είμαστε κοινωνικά όντα και δεν μπορεί να κάνει ο καθένας φυσικά ό,τι του κατεβαίνει. Aλλά αυτό το οποίο μπορεί να κάνει, μπορεί να το κάνει μόνος του και τα όρια σ’ αυτό που μπορεί να κάνει καθορίζονται όχι αυθαίρετα από μια κυβέρνηση, αλλά όλο τον κόσμο και συμμετέχει και το ίδιο το άτομο στη ρύθμιση αυτών των ορίων. Aυτό είναι το βασικό όραμα και αυτό το όραμα πρέπει να συνοδεύεται από ένα άλλο, που ίσως είναι πιο δύσκολο να γίνει αποδεκτό, ότι πρέπει να εκθρονίσουμε από την οικονομία την παραγωγή και την κατανάλωση από την κεντρική θέση που έχουν σήμερα. Όσο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σκοπός της ζωής είναι σήμερα να αποκτήσουν μια καινούρια έγχρωμη τηλεόραση του χρόνου, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Γιατί ουδέποτε θα ενδιαφερθούν πραγματικά για τα κοινά, καθένας θα προσπαθήσει, όπως λένε στα σύγχρονα ελληνικά, «να τα πιάσει» όσο γίνεται περισσότερο και αυτό είναι όλο. Aυτή η πορεία είναι όχι μόνο ανάξια των ανθρώπινων όντων, αλλά είναι και παράλογη και οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη. Δεν μπορεί να εξακολουθήσει αυτή η κατάσταση και, αν εξακολουθήσει, πρέπει να σκεφθεί κανείς ολόκληρο τον πλανήτη και όχι μόνο το ένα έβδομο του πληθυσμού της γης που ζει σ’ αυτές τις συνθήκες. Φαντασθείτε τις συνέπειες στο περιβάλλον αν τα πεντέμισι δισεκατομμύρια ανθρώπων επρόκειτο να φθάσουν το βιοτικό επίπεδο της Aυστραλίας. Eίναι ένας εφιάλτης και, από την άλλη μεριά, πώς μπορείς να τα αφήσεις στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα; Συνεπώς χρειάζεται μια βασική αλλαγή στο τι οι άνθρωποι θεωρούν άξιο, τι θεωρούν σημαντικό και τι θεωρούν σκοπό της ζωής τους, για να μπορέσει να γίνει μια πραγματική αλλαγή.
- Άς μιλήσουμε τώρα για την Ελλάδα μετά το 1993. Πιστεύετε ότι θα μπορέσει να διατηρήσει την οντότητά της ή θα «πνιγεί» στην ευρωπαϊκή παλίρροια;
- Eγώ φοβάμαι ότι η Eλλάδα ήδη έχει χάσει την οντότητά της. Πηγαίνω στην Eλλάδα κάθε καλοκαίρι για δυο μήνες και μπορώ να πω ότι αυτό που έγινε από το 1960 και ύστερα με τη συνενοχή και υπαιτιότητα όλων των κυβερνήσεων, αλλά και του ελληνικού λαού, είναι μια καταστροφή που δεν είχε γίνει επί 3.000 χρόνια. Aκόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Oι άνθρωποι που πριν σε φιλοξενούσαν στο σπίτι τους, να σου δώσουν ένα ποτήρι νερό, καφέ κ.λπ., τώρα αν τους ζητήσεις ένα ποτήρι νερό σου λένε «ναι, 500 δραχμές». Aυτό έχει ήδη γίνει· και μετά από το 1993 αν εξακολουθήσουν τα πράγματα να είναι έτσι και ο λαός να μην αντιδρά και οι πολιτικοί να είναι δήθεν πολιτικοί, πολιτικάντηδες, να είναι αυτοί που είναι, τα πράγματα θα χειροτερέψουν και η Eλλάδα θα γίνει ένα τουριστικό ξενοδοχείο ας πούμε. Tα σημαντικά πράγματα θα πέσουν στα χέρια ξένων εταιριών, οι Έλληνες θα είναι διευθυντές ξενοδοχείων και γκαρσόνια, χορευτές στα καμπαρέ κ.λπ.».
Συμπερασματικά, η αναζήτηση «μεσσιανικού» τύπου λύσεων δεν πρόκειται να μας βγάλει από την μιζέρια ενός οράματος που εξαντλείται στο να καταφέρουμε να διοριστούν τα παιδιά μας στο δημόσιο, ώστε να πληρώνονται και να μην δουλεύουν ή τη μιζέρια του να χωριζόμαστε σε αυτούς που τα καταφέρνουν και σε αυτούς που βρίζουν τους άλλους που το κατάφεραν. Θέλω να πιστεύω πως πάντα υπάρχουν στην Ελλάδα υγιείς δυνάμεις που περιμένουν, απομονωμένοι στη γωνία και ίσως η απόγνωση, που φέρνει η μιζέρια, να είναι η ευκαιρία για ένα ξεκίνημα...


Υ.Γ.: Για τους αναγνώστες που θέλουν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, για την βελτίωση της αυτογνωσίας τους, τους συστήνω ανεπιφύλακτα τα ακόλουθα συγγράμματα: «Μωρίας Εγκώμιον» του Εράσμου, «Πώς έγινα βλάκας» του Μαρτέν Παζ, «Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας» του C.M.Cipolla, κάμποσα δοκίμια του Ουμπέρτο Έκο δημοσιευμένα και «Η Σημειολογία Στην Καθημερινή Ζωή», όπου ο Αϊνστάιν δηλώνει ξεκάθαρα ότι θεωρεί απέραντη την ανθρώπινη βλακεία! Άλλωστε, η βλακεία είναι υπόθεση όλων μας, ευφυών και ηλιθίων!

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

“τι εστί Διοικείν;”


Σε συνέντευξή του στο φύλλο της 27.11.2005 της εφημερίδας «Το Βήμα» ο μέχρι πρότινος υπουργός Οικονομίας κ. Γ. Αλογοσκούφης ανέφερε με κομπασμό «Είμαστε μια καλή κυβέρνηση…Είμαστε οι καλύτεροι …Έχουμε παραγάγει σημαντικό έργο σε όλους τους τομείς…H διαχείριση που εφαρμόζουμε είναι η ενδεδειγμένη και γίνεται από τους καταλληλότερους…Έχουμε επιτύχει υψηλό βαθμό ανάπτυξης…H ανεργία μειώθηκε…Οι πολίτες ζουν καλύτερα από πριν».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος, κόντρα στην αντιπολίτευση, που σύσσωμη εξέφραζε τις ανησυχίες της για την μακαριότητα των κυβερνώντων ως προς την πορεία της οικονομίας και την πρόσφατη υπεραισιοδοξία του προϋπολογισμού της κυβέρνησης, δήλωνε ότι: «Κάποιοι επιμένουν να παραπληροφορούν, να κινδυνολογούν, να ψεύδονται. Για άλλη μια φορά επαναλαμβάνω ότι νέοι φόροι δεν υπάρχουν, δεν πρόκειται να υποβληθούν» (22/11/2008). «Απόφασή μας είναι να μην υπάρξει κανένας νέος φόρος. Επιλογή μας είναι να αναπτυχθούν πρόσθετες δράσεις για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής» (5/12/2008). «Είπαμε και επιμένουμε, νέοι φόροι δεν πρόκειται να επιβληθούν» (21/12/2008). «Σας είπα, όπως έχω πει επανειλημμένα, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μας» (σε ερώτηση για φόρους, 1/3/2009).
Κι, όμως, πριν “ο αλέκτωρ λαλήσει τρις” ήρθαν τα καινούργια φορολογικά μέτρα, τα οποία χαρακτηρίστηκαν «αναγκαία για την αντιμετώπιση της κρίσης», παρότι το πραγματικό αίτιο των μέτρων δεν είναι η διεθνής οικονομική κρίση, την οποία χρησιμοποιεί ως πρόφαση, αλλά η ίδια η χρεοκοπία της κυβέρνησης και η αδυναμία της να ελέγξει τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς. Είναι μέτρα αντιμετώπισης της δημοσιονομικής ανικανότητάς της.
Συγκεκριμένα, μας λένε, «με αυτά τα μέτρα πληρώνουν οι έχοντες και οι κατέχοντες» και έχουν μάλιστα την απαίτηση να πιστέψει ο πολίτης ότι κάποιος, ο οποίος έχει λ.χ. μεικτές αποδοχές 1.700 ευρώ, ανήκει στους έχοντες και κατέχοντες. Κι, όμως, δεν νοείται ένα εισόδημα από εργασία να φορολογείται περισσότερο από ό,τι ένα εισόδημα απ' το κεφάλαιο και μάλιστα, χρησιμοποιώντας την εξαιρετικά παραπλανητική ορολογία περί «έκτακτων επιδομάτων». Απλώς, δεν υπάρχουν αυξήσεις και, αντί για αυξήσεις, έχουμε αυτά τα πενιχρά χρήματα τα οποία δίνονται.
Ότι «ενισχύουμε τους ασθενέστερους», χωρίς να αποκαλύπτουν ότι η ενίσχυση αυτή θα ανέλθει στα 80 λεπτά την ημέρα (!!), γιατί περί αυτού πρόκειται. Από 80 λεπτά μέχρι περίπου 1,5 ευρώ την ημέρα αναλογούν στους συνταξιούχους, με βάση τα μέτρα που ανακοίνωσε ο κ. Παπαθανασίου.
Ότι «περιορίζονται οι προσλήψεις στο Δημόσιο», παρότι προηγήθηκαν η περίφημη ανακοίνωση για τις προσλήψεις 60.000 με το πρόγραμμα STAGE στο Δημόσιο, η πολλαπλή ανακοίνωση για προσλήψεις στο χώρο της υγείας, η οποία έρχεται μετά από τις αποκαλύψεις που έκανε το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, για τις περισσότερες από 700.000 εγκρίσεις προσλήψεων στο δημόσιο τομέα, από τις 7/3/2004, που κέρδισε η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές.
Αν ήθελαν πράγματι να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες, τότε θα φορολογούσαν τη μεγάλη ακίνητη περιουσία, θα έκαναν μία έκτακτη φορολογική εισφορά για τις τράπεζες, για τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Θα θέλατε να μάθετε πόσα χρήματα χάθηκαν από τα δημόσια ταμεία και ουσιαστικά χαρίστηκαν στους μετόχους των 200 μεγαλύτερων επιχειρήσεων της χώρας, με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών από 35% στο 25% στα διανεμόμενα (που μοιράζονται στους μετόχους) και όχι στα αδιανέμητα κέρδη των επιχειρήσεων (κέρδη που επανεπενδύονται, αυτή τη μείωση προέβλεπε και το κυβερνητικό πρόγραμμα της Ν.Δ. );
-Γύρω στο 1 δις ευρώ το χρόνο.
Εάν κατορθώσατε να χωνέψετε το προηγούμενο, μάθετε τώρα πόσα χρήματα κόστισαν στο δημόσιο η ίδρυση και λειτουργία 695 νέων Δημοσίων Υπηρεσιών και 467 αμειβόμενων νέων επιτροπών και ομάδων εργασίας (!!), που συστήθηκαν για να βολευτούν τα γαλάζια golden boys:
- Γύρω στα 220 εκ. ευρώ το χρόνο και πάνω από 1 δις ευρώ την πενταετία.
Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κρίνοντας το “εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων” και το “επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης”, που κατέθεσε η κυβέρνηση, τα απέρριψε ως ανεπαρκή, μιλώντας, παράλληλα, για αναποτελεσματικότητα στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών και στην άσκηση μακροοικονομικής πολιτικής.
Ύστερα από τα παραπάνω είναι δυνατόν να μη σε πιάνει κλαυσίγελος με τα “μέτρα” που ανακοίνωσε η κυβέρνηση; Κι αν κατά τους αρχαίους προγόνους μας «το Διοικείν εστι προβλέπειν» και όχι «παραβλέπειν και χαμηλοβλέπειν εν σιγή και απαθεία», τι θα γίνει με μας, τους απογόνους τους; Ως πότε θα ανεχόμαστε τον θίασο (σ.σ. “η καλή κυβέρνηση” κατά τον αποχωρήσαντα ήδη απ’ αυτήν κ.Αλογοσκούφη), που μας κυβερνά; Ως εδώ και μη παρέκει (επί το κοσμιώτερον), παρότι μέσα μου ασκεί ασφυκτική πίεση το χρησιμοποιούμενο στην καθομιλουμένη γνωστό τουρκικό επιφώνημα “άι σ....” !!

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

“Ζητείται συναίνεση ή Kυβέρνηση;”*

Όλες οι ενώσεις είναι θεμελιωμένες πάνω στις αμοιβαίες ανάγκες” (Σαρλ Ντε Mοντοσκιέ)

Αναγνωρίζοντας πως η κατάσταση στην οικονομία βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο και ότι σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με πολλά ανυπέρβλητα εμπόδια, η κυβέρνηση ζητεί συναίνεση, χωρίς να διευκρινίζει από ποιους, σε ποια βάση και με ποιο σχέδιο, ρίχνοντας γενικά και αόριστα το γάντι στα κόμματα της αντιπολίτευσης, στους κοινωνικούς εταίρους και στις συνδικαλιστικές οργανώσεις για συνεννόηση σε υποθέσεις εθνικής σημασίας.
Με την κίνησή του αυτή ο κ. Καραμανλής θεωρεί ότι η κυβέρνηση θα είναι κερδισμένη σε κάθε περίπτωση, είτε τα κόμματα αποδεχθούν την πρόταση, είτε όχι, αφού -στην τελευταία περίπτωση - οι ευθύνες για την έλλειψη μιας συζήτησης ουσίας στη βαριά σκιά της κρίσης θα τούς αποδοθούν από τους πολίτες, που ζητούν από τους πολιτικούς να συνεννοηθούν για να περιοριστούν κατά το δυνατόν οι συνέπειες της ύφεσης.
Tα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα είναι πλέον εξαιρετικά σύνθετα και μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με συναινετικές διαδικασίες. Είναι σίγουρα λογικό ότι θα έπρεπε να υπάρχει διάλογος για τη δύσκολη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, για την διεύρυνση ή όχι του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων, για την οποιαδήποτε προσπάθεια περιορισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος, για τα χρονίζοντα προβλήματα της παιδείας, για την εσωτερική ασφάλεια της χώρας που απειλείται, για την υγεία που βρίσκεται στο κόκκινο, για την επερχόμενη διεθνή οικονομική κρίση και τόσα άλλα.
Μολαταύτα, την κατάσταση περιπλέκει ακόμα περισσότερο ο επί 5ετίας ιδιόμορφος αυταρχισμός της κυβέρνησης. Υποτίθεται ότι η επιστροφή της NΔ στην εξουσία θα οδηγούσε στη βελτίωση του πολιτικού πολιτισμού μας. H Bουλή λειτουργεί σαν κομματικό παραμάγαζο που ειδικεύεται σε νυχτερινές τροπολογίες και η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται το διάλογο σαν απλή ενημέρωση των πολιτικών κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων για τις αποφάσεις που έχει ήδη πάρει και πρόκειται να εφαρμόσει. Πρόκειται για μία πολιτικά ιδιοτελή ασυνεννοησία των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής της χώρας. O ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο, το γεγονός, όμως, είναι ότι με τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα οδηγούμαστε στην πολυδιάσπαση των κοινωνικών δυνάμεων και στην αδυναμία κοινής αποτελεσματικής αντιμετώπισης των μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων.
Ακόμη, όμως, κι αν υπήρχε περιθώριο συνεννόησης λ.χ. στο δύσκολο πεδίο της οικονομίας, αυτή είναι αδύνατον να επιτευχθεί αφού δεν υπάρχει η κοινή βάση. Πώς να χαραχθεί κοινή πολιτική π.χ. για την αύξηση των φορολογικών εσόδων, όταν ο μεν εκ συστήματος, αλλά και εκ πεποιθήσεως στοχεύει το βάρος να το σηκώσουν οι πολλοί και να εκπέσουν οι πραγματικοί “έχοντες και κατέχοντες”, ο δε θα επιθυμούσε το αντίστροφο ή για την κοινωνική πολιτική, όταν ο ένας έκανε λ.χ. θεσμό το επίδομα θέρμανσης και ο άλλος το επαγγέλθηκε εκ των υστέρων κι αυτό μόνον στα λόγια;
Μια δημοκρατία χρειάζεται συναινέσεις, αλλά πρωτίστως χρειάζεται την έκφραση των αντιθέσεων. Αυτό είναι το μεγαλείο της: κατάφερε τη συμφωνία όλων στους κανόνες της πολιτικής ώστε να εκφράζονται και να επιλύονται διά του κανόνα της πλειοψηφίας οι αντιθέσεις. Η λογική ότι τα κόμματα πρέπει να συμφωνούν στην πολιτική της κυβέρνησης είναι εκ του πονηρού. Αν είναι έτσι, τότε γιατί χρειαζόμαστε πολυκομματικό σύστημα; Τα κόμματα, ακόμη και όταν συγκλίνουν ως προς τους στόχους, μπορεί να προτείνουν διαφορετικό τρόπο επίλυσης των ίδιων προβλημάτων. Κάποιοι θα θέλουν διεύρυνση των ελλειμμάτων και άλλοι συρρίκνωσή τους, για να επιτευχθούν οι ίδιοι αναπτυξιακοί στόχοι. Κι αυτό είναι το επωφελές της δημοκρατίας. Πολλοί προτείνουν διαφορετικά πράγματα και στο τέλος η πλειοψηφία αποφασίζει ποια πρόταση θα εφαρμοστεί.
Παρότι τα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς ανέκαθεν έστελναν μηνύματα συνολικής απόρριψης του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος, απαξιώνοντας την οποιαδήποτε κοινή αναζήτηση λύσεων, εντούτοις το ζητούμενο εν προκειμένω είναι εάν η ίδια η Κυβέρνηση, που την εμπιστεύθηκε σε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις ο ελληνικός λαός, έχει να προτείνει συγκεκριμένους τρόπους επίλυσης των προβλημάτων ή όχι. Γιατί αυτή κατ’ ουσίαν κρίνεται και όχι η αντιπολίτευση. Και το ερώτημα παραμένει∙ η Κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει να προτείνει και να εφαρμόσει λύσεις, ναι ή όχι;; Γιατί εδώ που φτάσαμε τα πολλά τα λόγια είναι …φτώχεια (και φέρνουν φτώχεια κατά κυριολεξία)!!

* βλ. σχετ. το άρθρο, με τίτλο "ζητείται συναίνεση", που δημοσιεύθηκε στη " CITY PRESS" στις 30/8/2005 και το άρθρο, με τίτλο "Συναίνεση στην οικονομία από κόμματα και εταίρους ζητεί η κυβέρνηση", που δημοσιεύθηκε στην "ΕΞΠΡΕΣ" στις 11/2/2009

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

“O tempora, o mores! Και τα διαχρονικά προβλήματα της αγροτικής οικονομίας ”

Τώρα που τα τρακτέρ αποσύρθηκαν από τις εθνικές οδούς και κατακάθισε η σκόνη στις παρακαμπτηρίους οδούς, απ’ όπου διοχετευόταν η κίνηση των οχημάτων, με αποτέλεσμα να δράξουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε και πάλι τις …ομορφιές του δευτερεύοντος και τριτεύοντος οδικού δικτύου της χώρας μας, είναι πλέον κατάλληλες οι συνθήκες, μέσα στην ευρύτερη συζήτηση επί των οικονομικών θεμάτων, να ξεδιαλύνουμε το τι συμβαίνει και με την αγροτική μας οικονομία και ποια είναι η θέση της μέσα στο γενικότερο Ευρωπαϊκό περιβάλλον; Πού και πώς οδεύουμε;
Ιστορικά, όταν δημιουργήθηκε το 1962 η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), στόχο είχε να ενοποιήσει την Αγροτική Πολιτική των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι ώστε να καταστεί αυτάρκης. Μέσα από ένα σύνολο νόμων, σχετικών με την γεωργία και την διακίνηση αγροτικών προϊόντων και όλων των παραμέτρων που απορρέουν από αυτές, όπως η σταθερότητα των τιμών, η ποιότητα των προϊόντων, η επιλογή προϊόντων, η χρήση του εδάφους και η απασχόληση στον αγροτικό κλάδο, προτάχθηκε η διάθεση τροφίμων στους Ευρωπαίους καταναλωτές σε ανεκτές τιμές αλλά και τη δίκαιη αμοιβή των παραγωγών και την, κατ’ επέκταση, εξασφάλιση λογικού βιοτικού επιπέδου για τους γεωργούς.
Στα πλαίσια αυτά η ΚΑΠ, η οποία απορροφούσε πάνω από το 70% του κοινοτικού προϋπολογισμού, επιδοτούσε την παραγωγή των βασικών ειδών διατροφής. Με τη πάροδο του χρόνου, όμως, η Ευρωπαϊκή οικονομία μεταμορφώθηκε από αγροτική οικονομία, σε οικονομία παροχής πληροφοριών και υπηρεσιών, με αποτέλεσμα ο αγροτικός πληθυσμός να μειωθεί από 20% πριν 50 χρόνια, στο 4% σήμερα. Η διεύρυνση των 10 νέων μελών το 2004, είχε άμεση επίπτωση στην ΚΑΠ, επειδή ο αγροτικός πληθυσμός της Ένωσης, αυξήθηκε σχεδόν κατά 70%. Σήμερα, η ΚΑΠ καταλαμβάνει περίπου το 40% του κοινοτικού προϋπολογισμού και περίπου επτά εκατομμύρια άνθρωποι (οι περισσότεροι στη Πολωνία) απασχολούνται στο τομέα της γεωργίας.
Και φθάσαμε μοιραία στην νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική, η οποία άρχισε να εφαρμόζεται από το 2006, εισάγοντας μια νέα μέθοδο επιδοτήσεων, η οποία άλλαξε δραματικά το παραγωγικό, αλλά και το κοινωνικό περιβάλλον. Η νέα ΚΑΠ, από επιδοτήσεις στα βασικά είδη διατροφής, έδωσε έμφαση στις άμεσες πληρωμές στους γεωργούς. Όπως χαρακτηριστικά τονίζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση «οι επιδοτήσεις για τη παραγωγή μειώνονται δραστικά και αντικαθίστανται από τις άμεσες ενισχύσεις στους γεωργούς». Πάντως, «η χορήγηση των ενισχύσεων αυτών εξαρτάται από την τήρηση κανόνων για το περιβάλλον, την ασφάλεια των τροφίμων, την υγεία των ζώων και των φυτών, τις συνθήκες διαβίωσης των ζώων, καθώς και τη διατήρηση των γεωργικών εκτάσεων σε καλή κατάσταση, τόσο όσον αφορά τη γεωργία όσο και τη διατήρηση του φυσικού τοπίου».
Προς το καλύτερο και προς το χειρότερο – όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Η καινοτομία της νέας μεθόδου έγκειται στην αποδέσμευση της επιδότησης από το είδος και την ποσότητα της παραγωγής. Ο αγρότης επιδοτείται με καθορισμένο ποσόν ανά στρέμμα καλλιεργούμενης έκτασης, και, για την πρώτη τριετία εφαρμογής τουλάχιστον, ουσιαστικά δεν ελέγχεται καν αν έχει παράγει προϊόν. Μετά το 2009, όμως, η ΚΑΠ θα επανεκτιμηθεί και οι επιδοτήσεις θα παραμείνουν μόνον υπό προϋποθέσεις.
Το παλαιό καθεστώς επιδοτήσεων, ανά ποσότητα, προήγαγε συμπεριφορές εξαπάτησης, υποβάθμισης των προϊόντων και του περιβάλλοντος, ακόμη και εκβιασμού του κοινωνικού σώματος, όταν ο αποκλεισμός της χώρας από τα τρακτέρ έφθασε να είναι τα κύριο διαπραγματευτικό όπλο των επιδοτούμενων αγροτών.
Εξάλλου, η επιδότηση, με ευθύνη των κυβερνήσεων και των ίδιων των αγροτών, δεν χρησιμοποιήθηκε ως αναπτυξιακό εργαλείο για αναδιάρθρωση καλλιεργειών και μετασχηματισμό του παραγωγικού ιστού, αλλά χρησιμοποιήθηκε κυρίως για πρόσκαιρη ανακούφιση, για εφησυχασμό, ακόμη και για παραπλάνηση.
Τις σκληρές αλήθειες κανείς δεν τις λέει έτσι όπως πρέπει, αλλά και κανείς δεν θέλει να τις ακούσει. Μολαταύτα, τα επίσημα στατιστικά στοιχεία απλά επιβεβαιώνουν τον εφιάλτη που ζουν σήμερα οι έλληνες αγρότες. Το αγροτικό εισόδημα έχει μειωθεί κατά 16% στα τελευταία πέντε χρόνια, η αξία της γεωργικής παραγωγής έχει μειωθεί κατά 24%, οι αγρότες εγκαταλείπουν κατά χιλιάδες το επάγγελμα τους, σύμφωνα δε με τα επίσημα στοιχεία, το 2006 και το 2007 εγκατέλειψαν την γεωργία 40.000 αγρότες, φτάσαμε πια σε μονοψήφιο αριθμό απασχολούμενων στον αγροτικό τομέα (γύρω στο 9,5% του ενεργού πληθυσμού) από 17% που ήταν το 2000.
Δεν έχουν συζητηθεί επαρκώς οι δυνατότητες μετασχηματισμού των καλλιεργειών, προσαρμογής στα νέα καταναλωτικά ήθη, αλλά και στον ανταγωνισμό από τα φθηνά προϊόντα τρίτων χωρών. Όσοι φρόντισαν για την προκοπή την ατομική και του τόπου τους, προέβησαν σε αλλαγές και προσαρμογές – δυστυχώς λίγοι. Για τους πολλούς, δυστυχώς, η επιδότηση συνέβαλε στην απαξίωση της γεωργίας και την εξαχρείωση των
Kοινοτήτων.
Πολλοί ήταν μάλιστα αυτοί που είχαν θεωρήσει ότι η αποδέσμευση της επιδότησης από την παραγωγή μάλλον θα εξαφάνιζε τα τρακτέρ από τις εθνικές οδούς - εδώ έπεσαν έξω -, όπως αναμενόμενο ήταν ότι θα εξαφάνιζε την καλλιέργεια καπνού, θα μείωνε την παραγωγή ελαιολάδου και θα εξαφάνιζε ολόκληρους κλάδους της μεταποίησης. Οι μεταποιητικές βιομηχανίες και οι επιχειρήσεις που συνδέονται με την κατεργασία και εμπορία αγροτικών προϊόντων, όπως καπνεργοστάσια και εκκοκκιστήρια, έχουν αρχίσει προ πολλού να μετεγκαθίστανται εκτός Ελλάδος, με προφανείς δυσμενείς επιπτώσεις στο ισοζύγιο πληρωμών και την απασχόληση. Ταυτόχρονα, όμως, πρόβαλε και ως υστάτη ευκαιρία – μάλλον, επείγουσα προειδοποίηση– για αναδιάρθρωση και μετασχηματισμό, η οποία, όμως, ουδέποτε έγινε.
Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές ότι η ευρωπαϊκή Κοινή Αγροτική Πολιτική, αντικείμενο σκληρών διαπραγματεύσεων και κατά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, οδηγεί σε οδυνηρές και βαθιές αναδιαρθρώσεις όχι μόνο των παραγωγικών δομών αλλά και των κοινωνιών.
Το παραγωγικό μοντέλο της χώρας κινδυνεύει με κατάρρευση. Όμως αυτά δεν μπορούν να κρύψουν τις βαριές ευθύνες ιδίως της κυβέρνησης της Ν.Δ., που τα τελευταία 5 χρόνια, χωρίς στρατηγική και όραμα, διαχειρίστηκε τεράστιους εθνικούς και κοινοτικούς πόρους, ανακατανέμοντάς τους προς όφελος των λίγων, κατασπαταλώντας τους σε έργα βιτρίνας και όχι υποδομών και εκσυγχρονισμού της παραγωγής και τους μοίρασαν με αδιαφάνεια για να τροφοδοτήσουν τους μηχανισμούς διαιώνισης της πολιτικής τους εξουσίας. Η, συνεπεία των προσφάτων αγροτικών κινητοποιήσεων, εσπευσμένη επίσκεψη του Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης στις Βρυξέλες, προκειμένου να πείσει για την εκταμίευση οικονομικής ενίσχυσης 500 εκ. ευρώ για τους Έλληνες αγρότες καταδεικνύει τον ευκαιριακό, σπασμωδικό και χωρίς όραμα τρόπο αντιμετώπισης των διαχρονικών προβλημάτων της ελληνικής αγροτικής οικονομίας.
Η Ελλάδα έχει το πανευρωπαϊκό ρεκόρ σε ό,τι αφορά τα πρόστιμα για την κακή διαχείριση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας έχουμε επιβαρυνθεί, ως χώρα, με κοινοτικά πρόστιμα 1 δις ευρώ για την ιδιοτελή κακοδιαχείριση των αγροτικών επιδοτήσεων. Βρισκόμαστε, επίσης, πολύ κοντά στην παρακράτηση του 10% των κοινοτικών πόρων που λαμβάνουν οι Έλληνες αγρότες για τους ίδιους λόγους. Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι εξαιρετικά δυσαρεστημένοι με τους καθυστερημένους και κατά κανόνα αναξιόπιστους ελέγχους που κάνουν οι αρμόδιοι στον αγροτικό τομέα της οικονομίας μας. Ο αντικοινοτικός τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων των Ελλήνων παραγωγών - και όχι μόνον - από την κυβέρνηση Καραμανλή ενισχύει τη διαδικασία ευρωπαϊκής περιθωριοποίησης της Ελλάδας. Δεν απέχει χρονικά η στιγμή που το κόστος στήριξης του ελληνικού αγροτικού τομέα θα αρχίσει να περνά σταδιακά από τον κοινοτικό στον κρατικό προϋπολογισμό, δημιουργώντας μεγάλα προβλήματα στους Έλληνες φορολογούμενους, που θα πρέπει να καλύψουν και αυτόν το λογαριασμό.
Η αναζωογόνηση του αγροτικού τομέα απαιτεί ριζική αλλαγή της ΚΑΠ υπέρ των μικρομεσαίων αγροτών, επεξεργασία ενός προγράμματος αγροτικής ανάπτυξης, με μείωση του κόστους παραγωγής, με καταπολέμηση των «καρτέλ» στην επεξεργασία και εμπορία αγροτικών προϊόντων και τη στήριξη των τοπικών ποιοτικών προϊόντων και των συλλογικών μορφών οργάνωσης των παραγωγών, ώστε να έχουν κυρίαρχο ρόλο στη μεταποίηση και εμπορία. Απαιτούνται άμεσα μέτρα στήριξης της ζωής στην ύπαιθρο, παροχή ειδικών κινήτρων εγκατάστασης νέων αγροτών, εξασφάλιση ισότητας δικαιωμάτων και ευκαιριών ανδρών και γυναικών καθώς και ουσιαστική βελτίωση της θέσης των «εργατο-αγροτών» και «οικονομικών μεταναστών».
Σε μια εποχή έντονων κοινωνικών αντιθέσεων και μεγάλης προβολής των ατομικών λύσεων σε βάρος κάθε τι οργανωμένου και συλλογικού, η αδρανοποίηση, ο εκφυλισμός και η χρεοκοπία των αγροτικών συνεταιρισμών, η απώλεια του αγωνιστικού προσανατολισμού των αγροτικών συλλόγων και η μετατροπή τους στον ένα ή τον άλλο βαθμό σε γραφειοκρατικούς μηχανισμούς και προθαλάμους παραγοντισμού και εκλογικών μηχανισμών νομής της εξουσίας, καθιστά δύσκολες, αν όχι αδύνατες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, πρωτίστως, όμως, απαιτείται βούληση, Εθνική Στρατηγική και ουσιαστικός σχεδιασμός, που θα εκφράζει τα συμφέροντα των μικρομεσαίων αγροτών, κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Μόνο που τίποτε από αυτά δεν είναι εφικτός στόχος την περίοδο που διανύουμε, καθώς η παρούσα Κυβέρνηση, με μόλις 5 χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας, έχει εμφανίσει έντονα σημάδια πρόωρης γήρανσης, οι εξαγγελθείσες μεταρρυθμίσεις αποδείχθηκαν κακόγουστο ανέκδοτο και η επικληθείσα ανάγκη αντιμετώπισης των οξύτατων οικονομικών προβλημάτων, χάριν της οποίας υποτίθεται ότι προκηρύχθηκαν τον Σεπτέμβριο του 2007 οι πρόωρες εκλογές, αποδείχθηκε πρόφαση για την διατήρηση της νομής της εξουσίας, προς εξυπηρέτησιν των συμφερόντων μιας ισχνής μειοψηφίας, αντί της κοινωνίας, ως σύνολο…
"O tempora! O mores!" και σε ελληνική απόδοση "Ω, τι καιροί, τι ήθη!..."