Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007

“Υπόθεση Ζαχόπουλου∙ μια απλή ροζ ιστορία ή κάτι περισσότερο;”


«“Στην προσπάθεια της έρευνας για την αλήθεια, είναι ανάγκη να αμφιβάλλουμε για το καθετί, όσο μπορούμε περισσότερο ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ (Ρενέ ντε Κάρτ)»

Σε θρίλερ με σοβαρές πολιτικές διαστάσεις εξελίσσεται η υπόθεση Ζαχόπουλου. Η αναστάτωση στην κυβερνητική παράταξη είναι εμφανής και από το γεγονός ότι την ώρα που
η κυβέρνηση Καραμανλή, βυθισμένη στις επικοινωνιακές της αυταπάτες, προσπαθεί να κρατήσει χαμηλά τους τόνους για το θέμα, με μοναδικό γνώμονα τον περιορισμό των δυσμενών εντυπώσεων και αδιαφορώντας για τα σοβαρά ζητήματα κατάχρησης εξουσίας, που, κατά κοινή πεποίθηση, φαίνεται να προκύπτουν, στελέχη της, που είχαν συνεργαστεί με τον κ. Ζαχόπουλο, έσπευσαν να αφήσουν σαφείς αιχμές για τον ίδιο και το ρόλο του, εμπλέκοντας μάλιστα και την κα Φάνη Πάλλη - Πετραλιά!
Άλλωστε, ο Χρήστος Ζαχόπουλος αποτελούσε μέχρι πριν από λίγους μήνες άνθρωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του Μεγάρου Μαξίμου και διατηρούσε φιλικές σχέσεις με την σύζυγο του Πρωθυπουργού. Από το Μέγαρο Μαξίμου αντλούσε και τη δύναμή του, για να συγκρουστεί με προϊσταμένους του υπουργούς και υφυπουργούς. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο τέως υφυπουργός Πολιτισμού Πέτρος Τατούλης, ο οποίος είχε πει, ότι ο Χρήστος Ζαχόπουλος, ως γενικός γραμματέας, είχε αρμοδιότητες υπερυπουργού, κάτι που τον έβρισκε αντίθετο. Μιλώντας προ ημερών στον ρ/σ ΣΚΑΪ 100,4 ο κ. Τατούλης είπε ότι «ήθελα όλη την ευθύνη να την έχω εγώ, για να έχω τον απόλυτο έλεγχο. Δόθηκαν αρμοδιότητες τότε από την τότε αναπληρώτρια υπουργό, την κ. Πετραλιά και δόθηκαν μεγαλύτερες αρμοδιότητες μετά την δική μου απομάκρυνση, από τον τέως υπουργό Πολιτισμού κ. Βουλγαράκη».
Την στιγμή, λοιπόν, που ακόμα και οι φανατικότεροι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος αντιλαμβάνονται ότι κάτι «σάπιο» κρύβεται πίσω από το άλμα στο κενό που επιχείρησε ο πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού, η κυβέρνηση δοκιμάζει να υποβιβάσει την υπόθεση στα όρια μιας σκανδαλιστικής «ροζ ιστορίας», λες και απευθύνεται σε μία μάζα άβουλων πολιτών, διατεθειμένων να καταναλώσουν ό,τι και όπως τους προσφέρεται.
Οι κυβερνητικές προσδοκίες από τη σκόπιμη υποβάθμιση του θέματος είναι προφανείς. Προφανέστερη είναι, ωστόσο, η αδυναμία να εκτονωθούν, όπως πεισματικά επιχειρείται, οι εξαιρετικά αρνητικές εντυπώσεις, καθώς το κεντρικό πρόσωπο του δράματος δεν ήταν ένα όποιο - όποιο μεσαίο κυβερνητικό στέλεχος, αλλά πρόσωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού, οικογενειακός φίλος και επιστήθιος συνεργάτης του.
Υπ’ αυτή την έννοια, η συστηματική προσπάθεια που καταβάλλεται να «αποχρωματισθεί» πολιτικά η υπόθεση, δεν αφορά μόνο τους χειρισμούς ορισμένων κυβερνητικών επιτελών, που θα ένιωθαν δικαιωμένοι αν «έπνιγαν» τις πολιτικές διαστάσεις του ζητήματος μέσα σε ένα «ροζ» φόντο.
Αφορά και «ακουμπά» τον κύριο Καραμανλή προσωπικά, ο οποίος, αντί να πρωτοστατήσει στην προσπάθεια να έρθει όλη η αλήθεια στο φως, ανέχεται χειρισμούς που παραπέμπουν σε απόπειρα συγκάλυψης, εκθέτοντας την κυβέρνησή του και τον ίδιο.
Ούτως ή άλλως, το ηθικό και πολιτικό πλήγμα που υπέστησαν η κυβέρνηση και ο επικεφαλής της από τα συγκεκριμένα γεγονότα δεν μειώνεται με τεχνάσματα και επικοινωνιακές μεθοδεύσεις, πολλώ μάλλον από την προσπάθεια να μετατραπεί η «υπόθεση Ζαχόπουλου
» σε «υπόθεση Τσέκου», όπως επιχειρούν αφελώς να καταφέρουν πολλοί παράγοντες του δημοσίου βίου...
Εν κατακλείδι, σίγουρο είναι ότι η βουτιά του Χρήστου Ζαχόπουλου στο κενό δεν ήταν απόφαση της στιγμής. Στο ερώτημα «τι έσπρωξε, λοιπόν, τον πρώην γ.γ. του υπουργείου Πολιτισμού στην απόπειρα αυτοκτονίας;», ελλείψει κυβερνητικής ενημέρωσης, δεν έχουμε παρά να αναμένουμε την δημοσιογραφική, αλλά και την δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης, προκειμένου να διαπιστώσουμε εάν πράγματι ο κ. Ζαχόπουλος προχώρησε στο απονενοημένο διάβημα, ως προσπάθεια αποφυγής των απόνερων μιας – κατά τα άλλα, αδιάφορης για το κοινωνικό σύνολο - ανάρμοστης ερωτικής σχέσης ή υπό την πίεση αποκαλύψεων για εμπλοκή του σε υποθέσεις διαφθοράς. Οψόμεθα…