Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

“Νομιμοποίηση κατ’επίφασιν και δημοψήφισμα”


Στις 28 Ιουλίου 2007, σε προγενέστερο άρθρο του γράφοντος, με τίτλο «H Δημοκρατία μας σε αδιέξοδο», είχε αναφερθεί, αναφορικά με το ζήτημα ποια είναι η ποιότητα της δημοκρατίας που βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας, ότι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σύγχρονο αντιπροσωπευτικό-κοινοβουλευτικό μοντέλο μας έχει να κάνει με τον μερικό -ή και ολικό πολλές φορές- αποκλεισμό των πολιτών από τις διαδικασίες διαμόρφωσης και λήψης των αποφάσεων, το οποίο όχι μόνον απαξίωσε την πολιτική, μετατρέποντας τα άτομα-πολίτες σε άτομα-ιδιώτες, αλλά – το κυριότερο – έφεραν τη δημοκρατία μας σε πραγματικό αδιέξοδο, αφού της προσέδωσε τα χαρακτηριστικά μιας παθητικής δημοκρατίας, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να ενισχύονται τα οικονομικά κέντρα λήψης αποφάσεων έναντι των αντίστοιχων πολιτικών, διογκώνοντας το πρόβλημα του δημοκρατικού ελλείμματος.
Ότι σήμερα που ο λαός μας έχει ένα άλλο, πολύ ανώτερο βιοτικό και διανοητικό – παρόλες τις προσπάθειες για τον υποβιβασμό του- επίπεδο, ιδιαίτερα σοβαρά ζητήματα δεν μπορούν να διευθετηθούν με αποτελεσματικότητα και προοπτική να αντέξουν στο χρόνο, αν δεν αποφασιστούν με τη συμμετοχή του ίδιου του Λαού. Η συγκατάθεση, η συναίνεση του λαϊκού παράγοντα αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την λήψη, αλλά και για τη διατήρηση και ευόδωση των θεμελιωδών τουλάχιστον αποφάσεων, όπως απαραίτητη είναι ασφαλώς η ουσιαστική και διαρκής ενημέρωση του ελληνικού λαού, ώστε να αποφασίσει υπεύθυνα ασκώντας το κυριαρχικό του δικαίωμα.
Ως απάντηση, μάλιστα, σε όλα αυτά καταδείχθηκε η ισχυροποίηση της Κοινωνικής Δημοκρατίας, το θεμέλιο της οποίας είναι η ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, οι θεσμοί της οποίας είναι τρεις: το δημοψήφισμα, η ανάκληση και η νομοθετική πρωτοβουλία πολιτών, δηλαδή η λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία. Οι θεσμοί αυτοί και κυρίως το δημοψήφισμα – ένας κατεξοχήν θεμελιώδης, δημοκρατικός, ελληνικός θεσμός - αποτελούν την μόνη απάντηση στην γενικότερη κρίση που μας περιβάλλει, η οποία είναι μεταξύ άλλων κρίση πολιτική, είναι κρίση θεσμών, κρίση αξιών. Και το παράδοξο είναι ότι όσο αυτή η κρίση του αντιπροσωπευτικού συστήματος μεγαλώνει τόσο, όσο πιο κοντά είναι η δημοκρατία των πολιτών.
Είχε, τέλος, επισημανθεί ότι η συμμετοχική δημοκρατία είναι αυτή που μπορεί να ξανακάνει τη δημοκρατία μας ενεργητική, ότι είναι η απάντηση της σύγχρονης αριστεράς στον νεοδεξιό λαϊκισμό και ότι αποτελεί τον ριζοσπαστισμό που απαιτείται για να στρέψουν και πάλι το βλέμμα οι πολίτες στην πολιτική με πίστη και αισιοδοξία, προειδοποιώντας, παράλληλα, ότι αν δεν αναληφθεί άμεσα δράση, αύριο ο πολίτης θα γίνει περισσότερο κυνικός, την επόμενη ημέρα θα είναι θυμωμένος και την μεθεπόμενη θα χάσει κάθε ελπίδα ή θα βρει ελπίδα στον εξτρεμισμό, τον φονταμενταλισμό και τη βία…
Οι ανωτέρω επισημάνσεις βρίσκουν την απόλυτη επιβεβαίωση στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ για να την διενέργεια δημοψηφίσματος επί του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, πρόταση την οποία, σιωπηρώς, φαίνεται ότι απορρίπτει η κυβέρνηση της Ν.Δημοκρατίας ακριβώς διότι δεν επιθυμεί την πραγματική συμμετοχή των πολιτών σε ιδιαίτερα σοβαρά ζητήματα, όπως είναι το ασφαλιστικό, το οποίο δεν μπορεί να διευθετηθεί με αποτελεσματικότητα και προοπτική για να αντέξει στο χρόνο, αν δεν αποφασιστεί με τη συμμετοχή του ίδιου του Λαού και ασφαλώς δεν πρόκειται να έχει προοπτική στο χρόνο, αφού ακόμη και οι συνδικαλιστές της Ν.Δημοκρατίας τάχθηκαν κατά του νομοσχεδίου αυτού.
Εν δικαίω, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ είπε ότι μόλις γίνει κυβέρνηση θα καταργήσει το νομοσχέδιο της Ν.Δ., εάν και εφόσον ψηφιστεί από την ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία και καταστεί νόμος του Κράτους. Πέραν του ότι η έλλειψη συναίνεσης του λαϊκού παράγοντα σ’ αυτό το άκρως σοβαρό ζήτημα, που αγγίζει όλες τις επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες, θέτει ευθέως ζήτημα νομιμοποίησης για την κυβέρνηση της Ν.Δημοκρατίας, αναγκαία είναι, επιπροσθέτως, η επισήμανση ότι η εποχή του «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» παρήλθε ανεπιστρεπτί και αλίμονο σε όποιον δεν διαβάζει τα σημεία των καιρών…

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

“Το 8ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ∙ μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί”

Ξεκίνησαν οι εργασίες του 8ου Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ με τις ελπίδες όλων μας, στελεχών, μελών, αλλά και απλών φίλων του Κινήματος και όχι μόνον, ότι κάτι καινούργιο πρόκειται να προκύψει από τις εργασίες του∙ ότι θα μπορέσει να ξεκαθαρίσει τις πολιτικές του θέσεις για τα κρίσιμα κοινωνικά, οικονομικά, αλλά και πολιτικά ζητήματα, που απασχολούν τον τόπο μας και αναζητούν επιτακτικά λύση, ανακτώντας, εκ παραλλήλου, τη δυναμική εκείνη που θα δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό του ως Κίνημα, προκειμένου να ανακοπεί ο κατήφορος, στον οποίο έχει εισέλθει το πολιτικό σύστημα, αλλά και το αδιέξοδο, στο οποίο έχουν υπεισέλθει μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες από την αδιέξοδη πολιτική της Ν.Δημοκρατίας.
Από τις πρώτες ομιλίες φαίνεται ότι, πράγματι, κάτι αλλάζει. Είναι ευδιάκριτη η αριστερή ιδεολογική κατεύθυνση, χαρακτηριστικό που δεικνύει την πορεία πλεύσης που έχει χαράξει το ΠΑΣΟΚ και το οποίο θα περιμένουμε να γίνει πιο έντονο στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.
Συγκεκριμένα, έγινε και συνεχίζει να γίνεται εκτενής αναφορά για την ανάδειξη μιας κοινωνίας αξιών, η οποία θα διασφαλίζει την αξιοπρέπεια όλων, ενώ, παράλληλα, καθορίστηκαν οι άξονες της νέας πολιτικής του Κινήματος, οι οποίοι επιγραμματικά είναι: 1) ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, που θα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες αξίας, ανταγωνιστικά, με ταυτότητα ελληνική, 2) η επένδυση στη γνώση, στην καινοτομία, η επένδυση στην παιδεία, στο ανθρώπινο δυναμικό, η συνεχής αναβάθμιση της γνώσης και των δεξιοτήτων όλων των πολιτών και παντού, 3) η συμμαχία του σοσιαλισμού και της οικολογίας, 4) η επένδυση στον πολιτισμό, στη σύνδεσή του με τις παραγωγικές μας διαδικασίες, στη σύνδεση του πολιτισμού με τα προϊόντα μας, για να είναι προϊόντα με ταυτότητα, με ελληνική ταυτότητα, 5) η στήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας, 6) η στήριξη ενός κοινωνικού κράτους, που θα παρέχει, επιτέλους, υπηρεσίες ποιότητας, 7) η δημιουργία ενός κράτους δικαίου, που θα ικανοποιεί βασικές ανάγκες των πολιτών, 8) η προώθηση της αναδιανομής του εισοδήματος, μέσω της φορολόγησης του πλούτου, της μειώσεως των έμμεσων φόρων που πληρώνουμε ως καταναλωτές, της αναμόρφωσης του φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας, της φορολογίας των μερισμάτων των εταιρειών με την ίδια κλίμακα με εκείνη των μισθών, της φορολόγησης με χαμηλό συντελεστή των αδιανέμητων κερδών που ξαναπηγαίνουν στην επένδυση, προκειμένου να διευκολυνθεί η διαμόρφωση νέων θέσεων εργασίας, της ενίσχυσης του ανταγωνισμού στις αγορές και των κανόνων στις αγορές, μέσω της εφαρμογής πολιτικών, που θα χτυπούν τα καρτέλ και τα ολιγοπώλια, 9) η στήριξη των δημόσιων αγαθών, της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας, αγαθά που δυστυχώς μόνο κατ' όνομα σήμερα είναι δωρεάν, 10) η ανάδειξη της αξίας στον πολίτη, μέσω της ανάδειξης μιας δίκαιης κοινωνία, 11) η υιοθέτηση τετραετούς συμβολαίου εισόδου στην αγορά εργασίας για τον νέο, όπου το κράτος θα αναλαμβάνει τις ασφαλιστικές υποχρεώσεις, 12) η δημιουργία και στήριξη νέων βρεφονηπιακών σταθμών, που θα αποδεσμεύουν την εργαζόμενη μητέρα, 13) η ενίσχυση του θεσμού της κοινωνικής εργασίας, που θα δίνει αξία στο εισόδημα στους άνω των 50, παρέχοντάς τους την ευκαιρία να προσφέρουν κοινωνική εργασία, όταν χάσουν τη δουλειά τους και 14) η προώθηση και ενίσχυση μιας νέας κοινωνικής συμμαχίας των δημιουργικών, των δυνάμεων της εργασίας, της καινοτομίας, της επιχειρηματικότητας, μαζί με τους αδύνατους, τους μη προνομιούχους και τους περιθωριοποιημένους, η οποία θα προωθήσει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.
Εν τέλει, παρότι δεν έλειψαν και πάλι φαινόμενα παθογένειας του παρελθόντος, ιδίως αναφορικά με την διαδικασία ανάδειξης των νέων μελών του Εθνικού Συμβουλίου, εντούτοις η δημοκρατία εξακολουθεί να παραμένει η μοναδική διαδικασία, αλλά και ευκαιρία, μέσω της κορυφαίας αυτής πολιτικής εκδήλωσης που αποτελεί ένα συνέδριο, για να βρει το ΠΑΣΟΚ το στίγμα του στο νέο πολιτικό γίγνεσθαι, αλλά και για να βγει η ίδια η κοινωνία από τα αδιέξοδά της, σε πείσμα των καιροσκόπων, που προσπαθούν να δρέψουν οφέλη πανταχόθεν μόνον για τους εαυτούς τους…

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

“Βάρος και …βαρίδια”

«“οι θέσεις μιας χώρας μέλους της Συμμαχίας (όπως η Ελλάδα) και οι θέσεις μιας χώρας (όπως η ΠΓΔΜ) που επιθυμεί να ενταχθεί στη Συμμαχία δεν έχουν την ίδια βαρύτητα για το ΝΑΤΟ Γιαπ Ντε Χοπ Σέφερ, Γ.Γ. του ΝΑΤΟ»

Τον τελευταίο καιρό επανήλθε στο προσκήνιο και μονοπωλεί - όχι άδικα - την καθημερινότητά μας το αποκαλούμενο “Σκοπιανό”, ζήτημα που οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου τη μια έπιαναν και την άλλη άφηναν για αργότερα, ως μια “καυτή πατάτα”, που, παρότι όλες αναγνώριζαν ότι απαιτούσε ριζική και άμεση αντιμετώπιση, εντούτοις, εμπρός στον κίνδυνο να έχει πολιτικό κόστος για τις ίδιες, επέλεγαν την λύση της μετάθεσης της επίλυσής του για το μέλλον, τότε που θα είναι “ώριμες οι συνθήκες”…
Την τάση να μεταθέτουμε τα δύσκολα για αργότερα την έχουμε στο πετσί μας, παραβλέποντας ότι η αποφασιστικότητα και η αξιοπρέπεια δεν συνάδει με σκοπιμότητες.Και στα εθνικά θέματα αντί να βγάζουμε προς τα έξω αυτά που μας διακρίνουν ως φυλή, αλλά και να αξιοποιήσουμε το γεγονός ότι η ιστορία μας δεν είναι απλά κτήμα δικό μας, αλλά το μαλακό υπογάστριο όλης της δυτικής και εν μέρει και της ανατολικής κουλτούρας και πολιτισμού, παγιδευτήκαμε σε μια παιδική αψιμαχία με τους γείτονές μας Σκοπιανούς, οι οποίοι ως νεόκοποι εθνικιστές, ελλείψει ταυτότητας, έκαναν χρήση αυτού, που όλους τους Βαλκάνιους, σε γενικές γραμμές, μας διακρίνει· την αντιγραφή και οικειοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας των άλλων.
Ουδέποτε ο ελληνισμός απέκλειε την συμμετοχή των ξένων στην “ημετέρα παιδεία”, αλλά και ουδέποτε θα επέτρεπε την καπήλευση του Είναι του, αυτού που εν πάση περιπτώσει τον κάνει να λέγεται και να νοιώθει ό,τι είναι.
Η αντιμετώπιση, όμως, αυτού του είδους της καπηλείας, δεν γίνεται με εθνικιστικές εξάρσεις και γραφικές ρητορικές κορώνες, ούτε ενδυναμώνουμε την επιχειρηματολογία μας, ως Χώρα, εάν όλοι μας την επαύριο ντυθούμε και κυκλοφορούμε με αντίγραφα αρχαίων ελληνικών ενδυμασιών, έχοντας προηγουμένως καλύψει και την αγέρωχη κεφαλή μας, που, ως γνωστόν, ζυγό δεν υπομένει, με τσίγκινα αντίγραφα περικεφαλαίας!! Το μόνο που θα επιτυγχάναμε θα ήταν να προκαλέσουμε τη θυμηδία και την λύπηση της παγκόσμιας κοινότητας, η οποία θα νόμιζε ότι η Ελλάδα – μέρες που είναι – γιορτάζει κι αυτή …τον Καρνάβαλο!!
Χρειάζεται ψυχραιμία και επίγνωση ότι ως Χώρα έχουμε ειδικό βάρος στο παγκόσμιο γίγνεσθαι· είμαστε από τα παλαιότερα μέλη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ και η πνευματική τροφός Δύσης και Ανατολής και γι’ αυτό τα δικαιώματά μας θα πρέπει να προβάλλουμε και υποστηρίζουμε ΟΛΟΙ σταθερά, συστηματικά και αταλάντευτα στο χρόνο, προς όλες τις κατευθύνσεις, μακριά από τσαρλατανισμούς, υπαναχωρήσεις και γραφικότητες.
Οι “Ελληνάρες” ας περιοριστούν στις εορταστικές εκδηλώσεις του τριωδίου και στην στελέχωση πειραματικών θεατρικών σκηνών, εκεί όπου θα μπορούν ανενόχλητοι να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους. Είναι άλλο πράγμα το λεγόμενο βάρος μιας Χώρας κι άλλο να λέγεσαι βαρίδι αυτής.
Οι Σκοπιανοί είναι απλά γείτονες, που θα μπορούσαν να γίνουν και συμπαθείς, εάν ζητούσαν την βοήθειά μας. Με το να εμφανίζουν για δικό τους, ό,τι ανήκει σε άλλους, συμπεριφέρονται ως κακομαθημένα παιδιά, που δεν θέλει κανένας στο παιχνίδι τους. Εμείς, όμως, όχι απλά δεν σταθήκαμε έξω από το ανόητο αυτό παιχνίδι, αλλ’ αντιθέτως μπήκαμε και δείξαμε μάλιστα, χαρακτήρα ενός δυναμικού παιδιού, που, όταν θυμώνει, και δέρνει και σπάει. Γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια, στο ζήτημα αυτό, μάλλον εμάς δεν παίζει κανένας και όχι τα γειτονόπουλα, που εμφανίζονται ως μικρά, ανήμπορα και αδικημένα…