“Νομιμοποίηση κατ’επίφασιν και δημοψήφισμα”

Στις 28 Ιουλίου 2007, σε προγενέστερο άρθρο του γράφοντος, με τίτλο «H Δημοκρατία μας σε αδιέξοδο», είχε αναφερθεί, αναφορικά με το ζήτημα ποια είναι η ποιότητα της δημοκρατίας που βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας, ότι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σύγχρονο αντιπροσωπευτικό-κοινοβουλευτικό μοντέλο μας έχει να κάνει με τον μερικό -ή και ολικό πολλές φορές- αποκλεισμό των πολιτών από τις διαδικασίες διαμόρφωσης και λήψης των αποφάσεων, το οποίο όχι μόνον απαξίωσε την πολιτική, μετατρέποντας τα άτομα-πολίτες σε άτομα-ιδιώτες, αλλά – το κυριότερο – έφεραν τη δημοκρατία μας σε πραγματικό αδιέξοδο, αφού της προσέδωσε τα χαρακτηριστικά μιας παθητικής δημοκρατίας, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να ενισχύονται τα οικονομικά κέντρα λήψης αποφάσεων έναντι των αντίστοιχων πολιτικών, διογκώνοντας το πρόβλημα του δημοκρατικού ελλείμματος.
Ότι σήμερα που ο λαός μας έχει ένα άλλο, πολύ ανώτερο βιοτικό και διανοητικό – παρόλες τις προσπάθειες για τον υποβιβασμό του- επίπεδο, ιδιαίτερα σοβαρά ζητήματα δεν μπορούν να διευθετηθούν με αποτελεσματικότητα και προοπτική να αντέξουν στο χρόνο, αν δεν αποφασιστούν με τη συμμετοχή του ίδιου του Λαού. Η συγκατάθεση, η συναίνεση του λαϊκού παράγοντα αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την λήψη, αλλά και για τη διατήρηση και ευόδωση των θεμελιωδών τουλάχιστον αποφάσεων, όπως απαραίτητη είναι ασφαλώς η ουσιαστική και διαρκής ενημέρωση του ελληνικού λαού, ώστε να αποφασίσει υπεύθυνα ασκώντας το κυριαρχικό του δικαίωμα.
Ως απάντηση, μάλιστα, σε όλα αυτά καταδείχθηκε η ισχυροποίηση της Κοινωνικής Δημοκρατίας, το θεμέλιο της οποίας είναι η ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, οι θεσμοί της οποίας είναι τρεις: το δημοψήφισμα, η ανάκληση και η νομοθετική πρωτοβουλία πολιτών, δηλαδή η λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία. Οι θεσμοί αυτοί και κυρίως το δημοψήφισμα – ένας κατεξοχήν θεμελιώδης, δημοκρατικός, ελληνικός θεσμός - αποτελούν την μόνη απάντηση στην γενικότερη κρίση που μας περιβάλλει, η οποία είναι μεταξύ άλλων κρίση πολιτική, είναι κρίση θεσμών, κρίση αξιών. Και το παράδοξο είναι ότι όσο αυτή η κρίση του αντιπροσωπευτικού συστήματος μεγαλώνει τόσο, όσο πιο κοντά είναι η δημοκρατία των πολιτών.
Είχε, τέλος, επισημανθεί ότι η συμμετοχική δημοκρατία είναι αυτή που μπορεί να ξανακάνει τη δημοκρατία μας ενεργητική, ότι είναι η απάντηση της σύγχρονης αριστεράς στον νεοδεξιό λαϊκισμό και ότι αποτελεί τον ριζοσπαστισμό που απαιτείται για να στρέψουν και πάλι το βλέμμα οι πολίτες στην πολιτική με πίστη και αισιοδοξία, προειδοποιώντας, παράλληλα, ότι αν δεν αναληφθεί άμεσα δράση, αύριο ο πολίτης θα γίνει περισσότερο κυνικός, την επόμενη ημέρα θα είναι θυμωμένος και την μεθεπόμενη θα χάσει κάθε ελπίδα ή θα βρει ελπίδα στον εξτρεμισμό, τον φονταμενταλισμό και τη βία…
Οι ανωτέρω επισημάνσεις βρίσκουν την απόλυτη επιβεβαίωση στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ για να την διενέργεια δημοψηφίσματος επί του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, πρόταση την οποία, σιωπηρώς, φαίνεται ότι απορρίπτει η κυβέρνηση της Ν.Δημοκρατίας ακριβώς διότι δεν επιθυμεί την πραγματική συμμετοχή των πολιτών σε ιδιαίτερα σοβαρά ζητήματα, όπως είναι το ασφαλιστικό, το οποίο δεν μπορεί να διευθετηθεί με αποτελεσματικότητα και προοπτική για να αντέξει στο χρόνο, αν δεν αποφασιστεί με τη συμμετοχή του ίδιου του Λαού και ασφαλώς δεν πρόκειται να έχει προοπτική στο χρόνο, αφού ακόμη και οι συνδικαλιστές της Ν.Δημοκρατίας τάχθηκαν κατά του νομοσχεδίου αυτού.
Εν δικαίω, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ είπε ότι μόλις γίνει κυβέρνηση θα καταργήσει το νομοσχέδιο της Ν.Δ., εάν και εφόσον ψηφιστεί από την ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία και καταστεί νόμος του Κράτους. Πέραν του ότι η έλλειψη συναίνεσης του λαϊκού παράγοντα σ’ αυτό το άκρως σοβαρό ζήτημα, που αγγίζει όλες τις επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες, θέτει ευθέως ζήτημα νομιμοποίησης για την κυβέρνηση της Ν.Δημοκρατίας, αναγκαία είναι, επιπροσθέτως, η επισήμανση ότι η εποχή του «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» παρήλθε ανεπιστρεπτί και αλίμονο σε όποιον δεν διαβάζει τα σημεία των καιρών…