«“Είναι γελοίο να επικρίνεις τα έργα ενός άλλου, όταν εσύ ο ίδιος δεν έχεις προηγουμένως διακριθεί από δικά σου έργα” Τόμας Εντισον»
Η υιοθέτηση της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης της Λισαβόνας είχε ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση του θεσμικού ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο έχει καταστεί πλέον, μετά το Συμβούλιο, το σημαντικότερο, δημοκρατικά νομιμοποιημένο, όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ισότιμος συν-νομοθέτης ως προς τον επηρεασμό και τη λήψη αποφάσεων.
Έτσι, πάνω από το 90% των αποφάσεων θα λαμβάνονται και με τη δική του σύμφωνη γνώμη, ενώ μέχρι σήμερα το 80% περίπου των αποφάσεων που υλοποιούνται σε κάθε χώρα μέλος, άρα και στην χώρα μας, έχουν αποφασιστεί από το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και υλοποιούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με τη βοήθεια του Δικαστηρίου και του Πρωτοδικείου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Αυτό, με τη σειρά του έχει ως άμεσο αντίκτυπο το συντριπτικό ποσοστό του νομοθετικού έργου του ελληνικού κοινοβουλίου να έχει κοινοτική προέλευση!! Μιας, λοιπόν, και ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου καθίσταται στο εξής καθοριστικός για την καθημερινή ζωή όλων μας, για το λόγο αυτό οι τοποθετήσεις των ελλήνων ευρωβουλευτών, οι τροπολογίες που θα καταθέτουν, η ικανότητα να εντάσσουν τις εθνικές και κοινωνικές προτεραιότητες στην ευρωπαϊκή συνθετική διαδικασία, να διαμορφώνουν συσχετισμούς δυνάμεων υπέρ ή κατά των συμφερόντων και των προσδοκιών μας, αξιοποιώντας τους μηχανισμούς και τις ευκαιρίες που θέτει στη διάθεσή τους το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, παίζουν εξέχουσα σημασία.
Με το δεδομένο, όμως, ότι δεν είναι το ελληνικό κοινοβούλιο αυτό που πραγματικά αποφασίζει για μια σειρά από ζητήματα της “καθημερινότητάς” μας, όπως λ.χ. το περιβάλλον, την ενέργεια, την δημόσια υγεία, την προστασία του καταναλωτή, την εργασία, τον αγρότη, τα θεμελιώδη δικαιώματα, για το πώς θα αξιοποιηθεί, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, η γεωστρατηγική και γεωοικονομική θέση των Περιφερειών της χώρας μας, αλλά το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, για το λόγο αυτό παραμένει δικαιολογημένα διάχυτη η απορία στον πολίτη για ποιο λόγο οι ευρωβουλευτές δεν εκλέγονται απευθείας από τον ίδιο το λαό, ώστε να εκπροσωπούν πολίτες και περιφέρειες, αλλά κατ’ ουσίαν “διορίζονται”, μέσω της τοποθετήσεώς τους στις κάθε φορά εκλόγιμες θέσεις της λίστας, που καταρτίζουν τα κόμματα, τοποθετήσεις που γίνονται με όρους που παραπέμπουν είτε σε λόγους «τιμητικής αποστρατείας», είτε σε προσωρινό ή μονιμότερο «βόλεμα» ανθρώπων, που βρίσκονται κοντά στα περιβάλλοντα των εκάστοτε ηγετικών ομάδων, χωρίς, ωστόσο, να λείπουν και τα παραδείγματα όπου η Ευρωβουλή έχει λειτουργήσει ως «φυτώριο» για την είσοδο στο προσκήνιο νέων πολιτικών ή και ως εφαλτήριο παλαιότερων που χρησιμοποίησαν τη θεωρούμενη «πολιτική εξορία» των Βρυξελλών για δυναμικότερη επιστροφή στην εγχώρια πολιτική σκηνή.
Χωρίς να υποβαθμίζουμε τον ρόλο των κομμάτων και των διαδικασιών συλλογικής και συντεταγμένης έκφρασης θέσεων και προγραμμάτων, ως και ότι η δημοκρατία χρειάζεται τις πολιτικές ομάδες, τα κόμματα για να είναι ισχυρή και σταθερή, εντούτοις έχουμε, ως χώρα, και την πολιτειακή παράδοση και τις εκλογικές αρχές, για αλλαγή στο σύστημα διεξαγωγής των ευρωεκλογών, έτσι ώστε οι ευρωβουλευτές να εκπροσωπούν στο ευρωκοινοβούλιο τους έλληνες πολίτες και όχι το κόμμα που του τοποθετεί.
Μέχρι τότε, όμως, το βασικότερο ερώτημα που απομένει στον έλληνα ψηφοφόρο είναι ποια είναι η πρόταση των κομμάτων στα θέματα της "καθημερινότητας", που προαναφέραμε. Ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα των επικείμενων ευρωεκλογών; Ποιες είναι οι εθνικές προτεραιότητες και το συμφέρον της πατρίδας μας, που θα αποτελέσουν γνώμονα και σημείο αναφοράς της δράσης του Έλληνα Ευρωβουλευτή;
Μπροστά στα ερωτηματικά αυτά ο πολίτης έχει να επιλέξει είτε την συμμετοχή του τόσο στην εκλογική διαδικασία, αλλά και στην μετέπειτα διαμόρφωση ανά περιοχή και Περιφέρεια των προτεραιοτήτων, πάνω στις οποίες θα πρέπει να εργαστούν οι έλληνες ευρωβουλευτές, είτε την πλήρη αποχή και την απόλαυση του 3ημέρου του Αγ.Πνεύματος!!
Κι αν μεν αυτός, που θεωρεί τον εαυτό του ενεργό πολίτη, μπορεί εν δικαίω να κρίνει, θετικά ή αρνητικά, αυτούς που έχουν αναλάβει να προωθήσουν τα συμφέροντά του, εκείνος που επέλεξε την απραξία και την αποχή, δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει εκ των υστέρων κανέναν και για τίποτα, αφού η απάθεια και η αδράνεια δεν έχουν το δικαίωμα να κρίνουν την δράση, όποια και εάν είναι αυτή…
Η υιοθέτηση της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης της Λισαβόνας είχε ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση του θεσμικού ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο έχει καταστεί πλέον, μετά το Συμβούλιο, το σημαντικότερο, δημοκρατικά νομιμοποιημένο, όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ισότιμος συν-νομοθέτης ως προς τον επηρεασμό και τη λήψη αποφάσεων.
Έτσι, πάνω από το 90% των αποφάσεων θα λαμβάνονται και με τη δική του σύμφωνη γνώμη, ενώ μέχρι σήμερα το 80% περίπου των αποφάσεων που υλοποιούνται σε κάθε χώρα μέλος, άρα και στην χώρα μας, έχουν αποφασιστεί από το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και υλοποιούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με τη βοήθεια του Δικαστηρίου και του Πρωτοδικείου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Αυτό, με τη σειρά του έχει ως άμεσο αντίκτυπο το συντριπτικό ποσοστό του νομοθετικού έργου του ελληνικού κοινοβουλίου να έχει κοινοτική προέλευση!! Μιας, λοιπόν, και ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου καθίσταται στο εξής καθοριστικός για την καθημερινή ζωή όλων μας, για το λόγο αυτό οι τοποθετήσεις των ελλήνων ευρωβουλευτών, οι τροπολογίες που θα καταθέτουν, η ικανότητα να εντάσσουν τις εθνικές και κοινωνικές προτεραιότητες στην ευρωπαϊκή συνθετική διαδικασία, να διαμορφώνουν συσχετισμούς δυνάμεων υπέρ ή κατά των συμφερόντων και των προσδοκιών μας, αξιοποιώντας τους μηχανισμούς και τις ευκαιρίες που θέτει στη διάθεσή τους το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, παίζουν εξέχουσα σημασία.
Με το δεδομένο, όμως, ότι δεν είναι το ελληνικό κοινοβούλιο αυτό που πραγματικά αποφασίζει για μια σειρά από ζητήματα της “καθημερινότητάς” μας, όπως λ.χ. το περιβάλλον, την ενέργεια, την δημόσια υγεία, την προστασία του καταναλωτή, την εργασία, τον αγρότη, τα θεμελιώδη δικαιώματα, για το πώς θα αξιοποιηθεί, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, η γεωστρατηγική και γεωοικονομική θέση των Περιφερειών της χώρας μας, αλλά το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, για το λόγο αυτό παραμένει δικαιολογημένα διάχυτη η απορία στον πολίτη για ποιο λόγο οι ευρωβουλευτές δεν εκλέγονται απευθείας από τον ίδιο το λαό, ώστε να εκπροσωπούν πολίτες και περιφέρειες, αλλά κατ’ ουσίαν “διορίζονται”, μέσω της τοποθετήσεώς τους στις κάθε φορά εκλόγιμες θέσεις της λίστας, που καταρτίζουν τα κόμματα, τοποθετήσεις που γίνονται με όρους που παραπέμπουν είτε σε λόγους «τιμητικής αποστρατείας», είτε σε προσωρινό ή μονιμότερο «βόλεμα» ανθρώπων, που βρίσκονται κοντά στα περιβάλλοντα των εκάστοτε ηγετικών ομάδων, χωρίς, ωστόσο, να λείπουν και τα παραδείγματα όπου η Ευρωβουλή έχει λειτουργήσει ως «φυτώριο» για την είσοδο στο προσκήνιο νέων πολιτικών ή και ως εφαλτήριο παλαιότερων που χρησιμοποίησαν τη θεωρούμενη «πολιτική εξορία» των Βρυξελλών για δυναμικότερη επιστροφή στην εγχώρια πολιτική σκηνή.
Χωρίς να υποβαθμίζουμε τον ρόλο των κομμάτων και των διαδικασιών συλλογικής και συντεταγμένης έκφρασης θέσεων και προγραμμάτων, ως και ότι η δημοκρατία χρειάζεται τις πολιτικές ομάδες, τα κόμματα για να είναι ισχυρή και σταθερή, εντούτοις έχουμε, ως χώρα, και την πολιτειακή παράδοση και τις εκλογικές αρχές, για αλλαγή στο σύστημα διεξαγωγής των ευρωεκλογών, έτσι ώστε οι ευρωβουλευτές να εκπροσωπούν στο ευρωκοινοβούλιο τους έλληνες πολίτες και όχι το κόμμα που του τοποθετεί.
Μέχρι τότε, όμως, το βασικότερο ερώτημα που απομένει στον έλληνα ψηφοφόρο είναι ποια είναι η πρόταση των κομμάτων στα θέματα της "καθημερινότητας", που προαναφέραμε. Ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα των επικείμενων ευρωεκλογών; Ποιες είναι οι εθνικές προτεραιότητες και το συμφέρον της πατρίδας μας, που θα αποτελέσουν γνώμονα και σημείο αναφοράς της δράσης του Έλληνα Ευρωβουλευτή;
Μπροστά στα ερωτηματικά αυτά ο πολίτης έχει να επιλέξει είτε την συμμετοχή του τόσο στην εκλογική διαδικασία, αλλά και στην μετέπειτα διαμόρφωση ανά περιοχή και Περιφέρεια των προτεραιοτήτων, πάνω στις οποίες θα πρέπει να εργαστούν οι έλληνες ευρωβουλευτές, είτε την πλήρη αποχή και την απόλαυση του 3ημέρου του Αγ.Πνεύματος!!
Κι αν μεν αυτός, που θεωρεί τον εαυτό του ενεργό πολίτη, μπορεί εν δικαίω να κρίνει, θετικά ή αρνητικά, αυτούς που έχουν αναλάβει να προωθήσουν τα συμφέροντά του, εκείνος που επέλεξε την απραξία και την αποχή, δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει εκ των υστέρων κανέναν και για τίποτα, αφού η απάθεια και η αδράνεια δεν έχουν το δικαίωμα να κρίνουν την δράση, όποια και εάν είναι αυτή…
