Η απεργία του Σικάγου του 1886 είχε ως βασικό αίτημα τις 8 ώρες εργασία, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ψυχαγωγία. Τελικά, πέτυχαν να καθιερωθεί η 8ωρη εργασία για τους εργαζομένους. Γιατί εκείνη η απεργία συνεχίζει να γιορτάζεται κάθε χρόνο, συμπυκνώνοντας κάθε φορά τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων; Τι οδήγησε τους δώδεκα φοιτητές, με επικεφαλής τους Καλλέργη και Αντύπα, να γιορτάσουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα την Πρωτομαγιά το 1891; Πώς αυτή η μικρή φοιτητική παρέα κατάφερε, δύο χρόνια μετά, να οργανώσει τον πρώτο μαζικό εορτασμό της Πρωτομαγιάς στη χώρα μας και να εκδώσει το Εγκόλπιο του Εργάτη; Τι οδήγησε, την αμέσως επόμενη χρονιά, στην επέμβαση της χωροφυλακής, των φαντάρων, των ιππέων, που όρμησαν εναντίον των χιλίων διαδηλωτών με υποκόπανους, βούρδουλες και ξιφολόγχες να τους διαλύσουν, με αποτέλεσμα πενήντα συλληφθέντες και την Αθήνα ανάστατη για μια ολόκληρη εβδομάδα;
Κι αν μεν τα ερωτήματα αυτά, ίσως, δεν φαίνεται να αγγίζουν τον εργαζόμενο του σήμερα, έχει να αντιμετωπίσει άμεσα άλλα κρίσιμα προβλήματα, που τον αφορούν άμεσα, όπως τη σημερινή οικονομική κρίση, την ευέλικτη και επισφαλή εργασία, την μαύρη ή ανασφάλιστη εργασία των μεταναστών, την απειλή των απολύσεων και της ανεργίας, την εργασία των 4 ημερών, τις εταιρίες μίσθωσης εργαζομένων και τις αμαρτωλές συμβάσεις ορισμένου χρόνου με το Δημόσιο, την περίφημη ελαστικοποίηση, τις χαμηλές συντάξεις και την επαπειλούμενη πτώχευση των ασφαλιστικών ταμείων.
Με αυτά ως δεδομένα, ποιο είναι σήμερα το νόημα της Πρωτομαγιάς; Τι σημαίνει για τον υπάλληλο της ιδιωτικής εταιρείας που, αφού ταλαιπωρηθεί ολόκληρη τη μέρα στη δουλειά (για 400 - 500 ευρώ το μήνα), πρέπει στη συνέχεια να συνεχίσει να δουλεύει και στην ταβέρνα ή το βενζινάδικο της γειτονιάς μέχρι αργά το βράδυ για να τα βγάλει πέρα; Πώς να ζητήσει από το αφεντικό να εργάζεται για 8 ώρες και ακολούθως να φεύγει, εκτός και εάν πληρώνεται για τις υπερωρίες, όταν στο κεφάλι του κρέμεται η Δαμόκλειος σπάθη της ανεργίας; Και για ποιο 8ωρο να μιλήσουν οι πωλήτριες των σουπερμάρκετ, που πάνε στη δουλειά μόνο για 4 ώρες τη μέρα;
Για ποια εργατικά δικαιώματα μιλάμε σήμερα, όταν τα δεδομένα μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, σήμερα έχουν καταστεί ζητούμενα; Το άνευ όρων πισωγύρισμα στις εργασιακές σχέσεις και η διεύρυνση του χάσματος στις σχέσεις εργοδότη - εργαζομένου φέρουν παγκοσμίως την σφραγίδα της φιλελεύθερης οικονομίας και τον καταποντισμό των σοσιαλιστικών ιδεών.
Με ποιο τρόπο μπορούμε να περάσουμε σε ένα ποιο δίκαιο κοινωνικά οικονομικό σύστημα με τη μικρότερη δυνατή κοινωνική ανισότητα, που θα διασφαλίζει τον δίκαιο οικονομικό καταμερισμό, την κοινωνική αλληλεγγύη αλλά και την ελευθερία της έκφρασης; Πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί με ένα τρόπο ευέλικτο αλλά και ουσιαστικό, παρακάμπτοντας τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα;
Σήμερα, η Πρωτομαγιά δεν έχει χάσει τίποτα από το νόημα που της έδωσε το 1889 η Σοσιαλιστική Διεθνής. Εάν οι ανά τον κόσμο κυβερνήσεις εμμείνουν στον εξοβελισμό των εργαζομένων και την αντιμετώπισή τους ως μια απλή οικονομική συνιστώσα στην διαμόρφωση των οικονομικών πεπραγμένων μιας επιχείρησης, δημόσιας ή ιδιωτικής, παραβλέποντας ότι οι ίδιοι δεν είναι παράσιτα της κοινωνίας και αναλώσιμο είδος, τότε η κοινωνική αδικία θα οδηγήσει σε γενικευμένες νέες κοινωνικές συγκρούσεις, που, από απόψεως κλίμακας, δεν θα έχουν προηγούμενο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Εμπρός, άφρονες, συνεχίστε. Δοκιμάστε τις αντοχές του συστήματός σας, για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος…
Κι αν μεν τα ερωτήματα αυτά, ίσως, δεν φαίνεται να αγγίζουν τον εργαζόμενο του σήμερα, έχει να αντιμετωπίσει άμεσα άλλα κρίσιμα προβλήματα, που τον αφορούν άμεσα, όπως τη σημερινή οικονομική κρίση, την ευέλικτη και επισφαλή εργασία, την μαύρη ή ανασφάλιστη εργασία των μεταναστών, την απειλή των απολύσεων και της ανεργίας, την εργασία των 4 ημερών, τις εταιρίες μίσθωσης εργαζομένων και τις αμαρτωλές συμβάσεις ορισμένου χρόνου με το Δημόσιο, την περίφημη ελαστικοποίηση, τις χαμηλές συντάξεις και την επαπειλούμενη πτώχευση των ασφαλιστικών ταμείων.
Με αυτά ως δεδομένα, ποιο είναι σήμερα το νόημα της Πρωτομαγιάς; Τι σημαίνει για τον υπάλληλο της ιδιωτικής εταιρείας που, αφού ταλαιπωρηθεί ολόκληρη τη μέρα στη δουλειά (για 400 - 500 ευρώ το μήνα), πρέπει στη συνέχεια να συνεχίσει να δουλεύει και στην ταβέρνα ή το βενζινάδικο της γειτονιάς μέχρι αργά το βράδυ για να τα βγάλει πέρα; Πώς να ζητήσει από το αφεντικό να εργάζεται για 8 ώρες και ακολούθως να φεύγει, εκτός και εάν πληρώνεται για τις υπερωρίες, όταν στο κεφάλι του κρέμεται η Δαμόκλειος σπάθη της ανεργίας; Και για ποιο 8ωρο να μιλήσουν οι πωλήτριες των σουπερμάρκετ, που πάνε στη δουλειά μόνο για 4 ώρες τη μέρα;
Για ποια εργατικά δικαιώματα μιλάμε σήμερα, όταν τα δεδομένα μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, σήμερα έχουν καταστεί ζητούμενα; Το άνευ όρων πισωγύρισμα στις εργασιακές σχέσεις και η διεύρυνση του χάσματος στις σχέσεις εργοδότη - εργαζομένου φέρουν παγκοσμίως την σφραγίδα της φιλελεύθερης οικονομίας και τον καταποντισμό των σοσιαλιστικών ιδεών.
Με ποιο τρόπο μπορούμε να περάσουμε σε ένα ποιο δίκαιο κοινωνικά οικονομικό σύστημα με τη μικρότερη δυνατή κοινωνική ανισότητα, που θα διασφαλίζει τον δίκαιο οικονομικό καταμερισμό, την κοινωνική αλληλεγγύη αλλά και την ελευθερία της έκφρασης; Πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί με ένα τρόπο ευέλικτο αλλά και ουσιαστικό, παρακάμπτοντας τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα;
Σήμερα, η Πρωτομαγιά δεν έχει χάσει τίποτα από το νόημα που της έδωσε το 1889 η Σοσιαλιστική Διεθνής. Εάν οι ανά τον κόσμο κυβερνήσεις εμμείνουν στον εξοβελισμό των εργαζομένων και την αντιμετώπισή τους ως μια απλή οικονομική συνιστώσα στην διαμόρφωση των οικονομικών πεπραγμένων μιας επιχείρησης, δημόσιας ή ιδιωτικής, παραβλέποντας ότι οι ίδιοι δεν είναι παράσιτα της κοινωνίας και αναλώσιμο είδος, τότε η κοινωνική αδικία θα οδηγήσει σε γενικευμένες νέες κοινωνικές συγκρούσεις, που, από απόψεως κλίμακας, δεν θα έχουν προηγούμενο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Εμπρός, άφρονες, συνεχίστε. Δοκιμάστε τις αντοχές του συστήματός σας, για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου