Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008

"Ποιος κυβερνάει αυτό το τόπο;"

Δύσοσμα, δυσάρεστα, απογοητευτικά τα όσα «επίκαιρα» αλλά και ταυτόχρονα ύποπτα ετεροχρονισμένα αποκαλύπτονται, καθώς ξετυλίγονται μέρα με τη μέρα πτυχές της πρωτοφανούς αυτής υπόθεσης… “Ζαχόπουλου”. Και το τραγικό είναι πως δεν εκπλήττουν την κοινωνία, αφού τέτοια εντύπωση και γνώμη είχε για το «σύστημα» όλων των «εξουσιών» που το απαρτίζουν, απλώς πλέον την τροφοδοτούν και με… επίσημα στοιχεία για να παγιώσει τις απόψεις και εκτιμήσεις της, πυροδοτώντας ως «μετακαυστήρας» την ανεξέλεγκτη περιδίνησή της. Αυτήν την ξέφρενη «πτήση» σε ένα περιβάλλον παρακμής, αδράνειας, δίχως σχέδιο και όραμα, χωρίς να φαίνονται στον ορίζοντα δυνάμεις υγιείς, αποφασισμένες και αποτελεσματικές να ξαναθέσουν το «σκάφος» σε έλεγχο. Να ανακόψουν την αποχαυνωτική βύθιση σε ένα τέλμα…
Ασαφέστατα, αδιευκρίνιστα τα όρια μεταξύ «ελεγχομένων» και «ελεγκτών», δημόσιου και ιδιωτικού συμφέροντος, εντολέων και εντολοδόχων, υπευθυνότητας των «αρχόντων» και υποχρεώσεων μα και δικαιωμάτων των άλλων δυνάμεων της κοινωνίας… Και προκλητική η ουσιαστική απουσία ισχυρών και σεβαστών κανόνων, αφού και όταν τυπικά υπάρχουν, βολικοί και «προσβάσιμοι» έναντι ανταλλάγματος οι τρόποι να «παραγραφούν» και να παρακαμφθούν, με νεοελληνικό «πρωτότυπο» αντίθετα με όλο τον υπόλοιπο δημοκρατικά πολιτισμένο κόσμο, οι κανόνες να θεωρούνται… καταστροφή για το «παιχνίδι»!
Κοινή πλέον η πεποίθηση πως αν το «απρόβλεπτο», η κίνηση Ζαχόπουλου να θέσει τέρμα στη ζωή του, δεν είχε μεσολαβήσει, τίποτε απ’ όλα τούτα τα δύσοσμα και τα ερεβώδη που βιώνουμε δεν θα είχε αποκαλυφθεί – τα αλισβερίσια θα είχαν ολοκληρωθεί στο παρασκήνιο, οι «αμοιβαίες εξυπηρετήσεις» θα είχαν συντελεστεί μακριά από το φως της δημοσιότητας, όλες οι πλευρές «εκτεθειμένες» μόνο μεταξύ τους, άρα... λίγο το κακό, θα είχαν μείνει «ικανοποιημένες» σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, θα είχε διασφαλισθεί το... σύνηθες «σημείο συνεννόησης» και συνδιαλλαγής, και... ούτε γάτα ούτε ζημιά! Business as usual!
«Απλώς»... προέκυψε το «τυχαίο», που ως παράγων συχνά έχει επιδράσει στη διαμόρφωση της ιστορίας. Προσπάθησαν οι της κυβέρνησης να περισώσουν ό,τι είναι δυνατόν, ενώ είναι σαφές πως «παίζονται» ακόμη στο παρασκήνιο κάποιες «χρυσές εφεδρείες», από τη μια, και, από την άλλη, «επ’ ευκαιρία» ξεδιπλώνονται και κάποια άλλα σχέδια, που βρίσκουν «βολική» τη συγκυρία για να επιδιωχθούν διάφοροι «στόχοι»...
Οι όσοι αθεράπευτα αισιόδοξοι θα διακινδυνεύσουν την ελπίδα πως «τώρα, ύστερα από όλα αυτά, κάτι θα γίνει και θα το ξεπεράσουμε», πολύ φοβούμαι πως γι’ άλλη μια φορά θα διαψευσθούμε και θα βουλιάξουμε πιο βαθιά στο τέλμα της αδράνειας, της παρακμής, της έλλειψης άφθαρτων δυνάμεων με διάθεση αναγέννησης και δράσης. Μήπως, άλλωστε, είναι η πρώτη φορά που η κοινωνία «συγκλονίζεται» από κάτι «φοβερό» και τις αποκαλύψεις που ακολούθησαν; Δεν υπήρξαν και πριν σκανδαλώδεις, παράνομες συμπεριφορές υπεράγαν αμφιλεγόμενες, αν μη τι άλλο, που –τουλάχιστον– καταγγέλθηκαν και δηλητηρίασαν το πολιτικό προσκήνιο και θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ευκαιρία της κάθαρσης, διά «των τοιούτων παθημάτων»;
Δεν ήταν το σημερινό κυβερνών κόμμα εκείνο που κατήγγειλε αδιαφάνεια και διαπλοκή, που κατηγορούσε για ανοίκειο, αντιδημοκρατικό «παραγοντισμό» και εκβιασμούς «εθνικούς εργολάβους» και «εθνικούς προμηθευτές», τους περιβόητους «νταβατζήδες», που θα ξερίζωνε από τους πρώτους μήνες της πρώτης της διακυβέρνησης; Που θα χρηματοδοτούσε την εθνική ανάπτυξη από το «προϊόν» της πάταξης της διαφθοράς, το οποίο μάλιστα είχε προσδιορίσει στο επίπεδο των 10 δισ. ευρώ ετησίως, που θα «επανίδρυε το κράτος» στο πλαίσιο της «νομιμότητας παντού, διαφάνειας παντού, χρηστής διοίκησης παντού!», που και πρόσφατα διακήρυξε για πολλοστή φορά ο ίδιος ο πρωθυπουργός;
Σύμφωνοι, «δεν γίνονται όλα από τη μια μέρα στην άλλη...», αλλά κάποτε, βρε αδερφέ, γίνεται το... πρώτο βήμα γι’ αυτή τη φιλόδοξη μα και τόσο εθνικά αναγκαία «πορεία ανέλιξης»! Όλοι παραδεχόμαστε πως «έχουμε πιάσει πάτο!» – και όμως δεν αναλαμβάνεται από τους υπεύθυνους πολιτικούς ταγούς η “αυτονόητη” πρωτοβουλία ζωής, για να τραβήξει την έτσι κι αλλιώς δυσκίνητη, ράθυμη, «βολεμένη» κοινωνία μας, αυτό που θα ’κανε σε κάθε περίπτωση ενστικτωδώς ο τελευταίος ζων οργανισμός: να τινάξουμε τα πόδια στον «πάτο», να ανέβουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε στην «επιφάνεια», να ανασάνουμε τον ζωογόνο αέρα, να γεμίσουμε τα πνευμόνια μας, να ξανακολυμπήσουμε...
Αντ’ αυτού, «απλώς»... διαχειρίζεται η κυβέρνηση της Ν.Δ. και ο ίδιος ο πρωθυπουργός προσωπικά την κατάντια του κυβερνητικού “θιάσου” του και, μάλιστα, πρόχειρα, κοντόφθαλμα, αποσπασματικά, «επικοινωνιακά», με «στόχο» το όσο το δυνατόν μικρότερο πολιτικό κόστος, «ενόψει» των αμέσως επόμενων οσονούπω εκλογών (!), χωρίς πραγματική και γενναιόφρονα διάθεση για ρήξη και τομές, για δράση και πρωτοπορία, δίχως όραμα και περίσσευμα «προσφοράς», με πρόσωπα κουρασμένα, συχνά... «ασφαλή» εξαιτίας της προβολής, αλλά και αποδοχής της θεωρίας και των δημοσκοπήσεων (;) περί ανυπαρξίας και αναποτελεσματικότητας του «αντιπάλου» ΠΑΣΟΚ και με τον νου στραμμένο στην εξασφάλιση και στη συνέχιση της... νομής της εξουσίας!
Μέρα με τη μέρα, εξέλιξη την εξέλιξη, αποκάλυψη (έστω και από σπόντα!) την αποκάλυψη, διαχείριση τη διαχείριση, αποδεικνύεται περίτρανα και εξόχως θλιβερά πως ο πυρήνας του τεράστιου νεοελληνικού προβλήματος είναι το... πελατειακό κράτος που επιτρέψαμε (και έχουμε όλοι την ευθύνη μας!) να αναπτυχθεί και να γιγαντωθεί! Από την πλέον ανώδυνη ρουσφετολογική πρόσληψη, μέχρι την «ομηρία» των εξαρτώμενων από το Δημόσιο και το τέρας της αυτοτροφοδοτούμενης διαπλοκής και αδιαφάνειας, το επαίσχυντο και αποστεωτικό αλισβερίσι πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, με την πρώτη να... δέχεται ανοήτως και δίχως περίσκεψη το «σχοινί» που της προσφέρει η δεύτερη για να τη «δέσει» και να την ποδηγετήσει, αυτό το καταστροφικό πελατειακό σύστημα μπορεί μεν να εξασφαλίζει πρόσκαιρα εξουσίες, αλλά σε βάθος χρόνου κατατρώει τον ιστό της πολιτείας, της ίδιας μας της δημοκρατίας...
Κι ενώ η κυβέρνηση της Ν.Δ., μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα κρίσης, που αποδεικνύει την ορθότητα της κριτικής που το ΠΑΣΟΚ έκανε προεκλογικά, καταρρέει, ποιος να το περίμενε, πως σαράντα τόσα χρόνια μετά, έστω και προσαρμοσμένο, θα παρέμενε επίκαιρο το αγωνιώδες ερώτημα, «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;». Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πλάι στο ερώτημα αυτό έθεσε και ένα άλλο ερώτημα «αν κυβερνάει ο εκλεγμένος πρωθυπουργός, τα αδιαφανή συμφέροντα που τον στηρίζουν ή εκείνοι με τους οποίους αλληλοεκβιάζεται. Το βέβαιο είναι ότι δεν κυβερνάει ο ελληνικός λαός»…

"Δυστυχώς επτωχεύσαμεν…"

Θα θυμούνται οι παλαιότεροι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να «αναρωτιέται»: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο», μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη, όταν πλέον το τέρας που είχε οργανωθεί κατά την 8ετία της διακυβέρνησής του είχε μετουσιωθεί σε μια ανεξέλεγκτη παρακρατική πηγή εξουσίας, μια αντιδημοκρατική «μαύρη τρύπα», μέσα στην οποία έπεφταν πρώτα η Αριστερά και μετά, σιγά - σιγά, όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, για να φτάσει η διαπλοκή να γίνει ένα από τα μεγάλα προβλήματα που εμποδίζουν τόσο την κοινωνία, όσο και την οικονομία και την πολιτική να λειτουργήσουν σωστά, χρειάζεται να συνεργήσουν τρεις παράγοντες που, είτε με την ισχύ τους, είτε με τις παραλείψεις τους, να επιτρέψουν σε ένα νοσηρό φαινόμενο να πάρει απειλητικές διαστάσεις, σε σημείο που να μην ξέρουμε πώς ακριβώς να χαρακτηρίσουμε το πολίτευμα που έχουμε, ούτε και το ποιος στ’ αλήθεια κυβερνάει αυτό τον τόπο. Αυτοί οι παράγοντες είναι, πρώτον, η ίδια η κοινωνία, δεύτερον η πολιτική και, τρίτον, τα οικονομικά συμφέροντα.
Όταν στην Ελλάδα λέμε «διαπλεκόμενοι», έρχονται κυρίως στο μυαλό μας 6-7 γνωστά ονόματα και θεωρούμε ότι αυτό είναι όλο. Για να είμαστε ακριβείς, όμως, το ζήτημα δεν τελειώνει εκεί. Εκτός από αυτά τα 6-7 γνωστά ονόματα, υπάρχουν και καμιά εκατοστή τουλάχιστον ακόμη που είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό. Επίσης, υπάρχουν και μερικές χιλιάδες ακόμη, που βρίσκονται από την άλλη μεριά. Άλλοι μεγάλοι, άλλοι μικροί και άλλοι μικρομεσαίοι. Στις μέρες μας, η λέξη «διαπλεκόμενος» έχει κατά κύριο λόγο άσχημη χροιά. Ίσως η κοινή γνώμη, που είναι συνήθως σοφή σε κάτι τέτοια, σε μεγάλο μέρος να έχει δίκιο. Σε μεγάλο μέρος. Αλλά όχι πάντα. Yπάρχουν και άνθρωποι που συναλλάσσονται με το κράτος και που κάνουν απλώς τη δουλειά τους. Yπάρχουν και άλλοι που μπορεί να λαδώνουν ή να λαδώνονται ή να επηρεάζουν την εξουσία σε λάθος αποφάσεις, αλλά σε κλίμακα μικρή, που σύμφωνα με το κοινό αίσθημα θα λέγαμε πως είναι «συγχωρητέα». Είναι γνωστό πως δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Yπάρχουν, βέβαια, και πολλοί που κάνουν ζημιά.
Kαι μάλιστα, μεγάλη ζημιά. Όπως σε κάθε ομάδα ανθρώπων, έτσι και ανάμεσα στους «διαπλεκόμενους» υπάρχουν οι «καλοί», οι «κακοί» και οι «άσχημοι». Το να τους βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι θα ήταν λάθος.
Eδώ και 50 περίπου χρόνια η ελληνική κοινωνία περνάει τη χειρότερη, μάλλον, φάση της ιστορίας της. Ταλαιπωρημένη από τις συνέπειες ενός παγκόσμιου και ενός εμφύλιου πολέμου, και μπερδεμένη ανάμεσα στις δυνάμεις του Ψυχρού Πολέμου, της καλπάζουσας τεχνολογικής εξέλιξης, που στις μέρες μας καλπάζει ακόμη πιο γρήγορα, και με τεράστιες ελλείψεις στην «ανάγνωση» των οικονομικών δεδομένων της εποχής, η ελληνική κοινωνία έχει σε γενικές γραμμές χάσει τον μπούσουλα. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχει κάπως αρχίσει να μαθαίνει από τα παθήματά της, ακόμη βρίσκεται μακριά από το να μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών μας. Έτσι, σε γενικές γραμμές, κινείται ακόμη αυτοκτονικά. Kάνει, δηλαδή, επιλογές που αποβαίνουν εις βάρος της.
Aπό «τεχνική» άποψη και σε σχέση με την παραγωγή αντικοινωνικών και αντιοικονομικών φαινομένων, όπως οι διαπλεκόμενοι, για παράδειγμα, που τελικά της ρουφάνε το αίμα και δεν είναι οι μόνοι, κάνει ουσιαστικά κεφαλαιώδη λάθη. Διατηρεί ακόμη εκείνη την ψευδαίσθηση της κουτοπονηριάς που γεννήθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘50. Το ότι, δηλαδή, οι άλλοι είναι κουτοί κι εμείς είμαστε οι έξυπνοι. Αυτή η αντίληψη έχει οδηγήσει σε μια βασική παρανόηση.
Εξάλλου, δεν είναι τα συστήματα αυτά που συνήθως πάσχουν. Είναι οι άνθρωποι που τα εφαρμόζουν. Kαι ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι πολύ ατελής ως είδος. Mερικά από τα χαρακτηριστικά ή πιο σημαντικά σφάλματα της ανθρώπινης φύσης καταγράφονται και στη Bίβλο, κάτω από την επωνυμία «Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα»
· η Απληστία, η Λαιμαργία, η Υπερηφάνεια, η Πορνεία, ο Φθόνος, η Μνησικακία, η Ακηδία. Ίσως η Απληστία να είναι το κύριο χαρακτηριστικό του σύγχρονου διαπλεκόμενου.
Πριν από τις εκλογές ακούγαμε με πολύ μεγάλη προσοχή τον κ. Καραμανλή να μιλάει για την επανίδρυση του κράτους, και πραγματικά ο κ. Καραμανλής και η κυβέρνησή του, από τη μέρα που πήραν τις εκλογές και κυβερνούν τον τόπο, μας πάνε από έκπληξη σε έκπληξη. Έχει αναβιώσει μια αδέξια δεξιά παράταξη και αυτό το ζούμε έντονα. Δεν έχει στόχους σε ό,τι αφορά την επανίδρυση του κράτους. Είμαστε ένα κράτος φορέων, οργανισμών επιχειρήσεων κ.τ.λ. και δεν είμαστε ένα κράτος θεσμών.
Είναι γενικά πλέον αποδεκτό ότι η ΝΔ κυβερνάει αυτόν τον τόπο με επικοινωνιακά μόνο κριτήρια. Δημιούργησε και πορεύεται μέσα σε μια επικοινωνιακά δομημένη εικονική πραγματικότητα, με όχημα τη μισή αλήθεια, τη διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, τα «πειραγμένα» στατιστικά στοιχεία.
Στα πλαίσια αυτής της πλαστής πραγματικότητας
“δυστυχώς επτωχεύσαμεν”, πολιτικά, αλλά και ηθικά, παρασυρμένοι ως κοινωνία από την κρυφή γοητεία της …αποτελμάτωσης!!

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008

Πελατειακές σχέσεις, αδιαφανές Δημόσιο και η ανάγκη περιστολής του Κράτους


Οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες, που υποτίθεται ότι ξεκίνησε ή θα ξεκινούσε η κυβέρνηση, δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποδώσουν τα προσδοκώμενα για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας αποτελέσματα, εάν παράλληλα δεν επιλυθεί το τεράστιο και οξύ δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας. Για να προχωρήσει, όμως, η όποια κυβέρνηση στη μεγάλη αυτή δομική αλλαγή της οικονομίας και τον απεγκλωβισμό της κοινωνίας από την ιδεολογία του βολέματος, του ρουσφετιού και της ήσσονος προσπάθειας, θα πρέπει να αποφασίσει η ίδια να σπάσει τους πελατειακούς δεσμούς που επί δεκαετίες δημιουργήθηκαν από το πολιτικό σύστημα.
Η διαπλοκή κράτους και πολιτών αποδεικνύεται στην παρούσα φάση των ελεύθερων οικονομιών, των ανοικτών συνόρων και της συνεχούς αύξησης της ανταγωνιστικότητας, πολύ πιο καταστροφική για το μέλλον της χώρας και από τη διαπλοκή των πολιτικών με τους μεγάλους επιχειρηματίες. Εκεί πρέπει κυρίως να δοθεί η μάχη για να αλλάξει η χώρα νοοτροπία και να πλησιάσει τα ευρωπαϊκά δεδομένα η ελληνική οικονομία.
Η πολιτική διαφθορά, σύμφωνα με τον R.Κ.Merton, αποτελεί μια λανθάνουσα λειτουργία του πολιτικού συστήματος, η οποία έχει σχέση με τη δημιουργία και τη διατήρηση ενός δικτύου σχέσεων προς όφελος συγκεκριμένου πολιτικού. Ο Merton θεωρεί την πολιτική διαφθορά λειτουργικό στοιχείο για τη διατήρηση του πολιτικού συστήματος. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που παρουσιάζει η θεωρία του έγκειται, εκτός των άλλων, στη συστηματοποίηση των σχέσεων, στις οποίες αναλύεται το φαινόμενο της πολιτικής διαφθοράς.
Ειδικότερα, κάθε πολιτικός,­ υποστηρίζει ο Merton,­ αναπτύσσει πελατειακές σχέσεις με τις εξής υποομάδες του κοινωνικού σώματος:
α) με την τοπική κοινωνία και τη γειτονιά,
β) με τον επιχειρηματικό κόσμο,
γ) με μεμονωμένα άτομα,

δ) με το οργανωμένο έγκλημα
και,
όπως σημειώνει, οι παρεχόμενες υπηρεσίες των επιχειρήσεων και του οργανωμένου εγκλήματος έχουν συχνά συμπληρωματικό χαρακτήρα ως προς τις υπηρεσίες που παρέχει το κράτος !!
Εκείνο που πρέπει, επιτέλους, να γίνει συνείδηση είναι ότι η πολιτική αντίληψη για τη χρησιμοποίηση του κράτους (δαπάνες και προσλήψεις) εις βάρος της οικονομίας για καθαρά πελατειακούς λόγους του πολιτικού συστήματος, είναι σήμερα μία βόμβα, η οποία και στο παρελθόν λειτούργησε εντελώς διαβρωτικά στην οικονομική ανάπτυξη, αλλά και στην κοινωνία, υπονομεύοντας συμπεριφορές. Κι έτσι έφθασε η Ελλάδα να έχει εισπράξει απίστευτα χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και να παραμένει, ωστόσο, ουραγός της ευρωπαϊκής οικογένειας. Διότι καταδαπανήθηκαν στην κρατική κατανάλωση.
Για το τι μπορεί να συνεισφέρει, όμως, ένα κράτος δαπανών για πολιτικούς λόγους, χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα που αναφύεται στις μέρες μας από την αποκάλυψη του τρόπου που δίνονταν ανεξέλεγκτα δισεκατομμύρια ευρώ, μέσω εμφανών και αφανών κονδυλίων του Υπουργείου Πολιτισμού, προς πάσαν κατεύθυνσιν, όταν οι κοινωνικές δαπάνες για την παιδεία και την υγεία περικόπηκαν δραματικά. Μήπως, λοιπόν, αυτός ο πολιτικός φαύλος κύκλος πρέπει κάποτε να σπάσει;
Η ελληνική δημόσια διοίκηση έχει αναπτύξει ένα ρυθμιστικό στυλ αδιαφάνειας και έντονων διακρίσεων, όπως κατ’ επανάληψιν την στιγμάτισαν με τις εκθέσεις τους οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί. Οι ρυθμίσεις για τις τιμές, την φορολογία, τις επιδοτήσεις, τις προσλήψεις, τις απολύσεις, την επέκταση των πιστώσεων και πάει λέγοντας, όλα είναι εν δυνάμει αντικείμενα αδιαφανών συνδιαλλαγών, διαπραγματεύσεων και πολιτικοοικονομικών συνεννοήσεων. Γιατί δεν υπήρχε ελεύθερη και πραγματικά ανταγωνιστική αγορά.
Εν κατακλείδι, η σημερινή κυβέρνηση, παρόλες τις προεκλογικές μεγαλοστομίες του 2004 και του 2007, με την πολιτική της έχει μετατραπεί από λεκτικός πολέμιος της διαφθοράς σε βασικό παραγωγό και εστία της διαφθοράς. Η ευθύνη της είναι, πλέον, μεγάλη και αποκλειστική, αφού κατά τη διάρκεια της δεύτερης συνεχόμενης κυβερνητικής της θητείας η όποια εκ νέου προσπάθεια προσφυγής στην τακτική της μεταθέσεως των ευθυνών της στο απώτερο παρελθόν της θητείας των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται πια να πείσει κανέναν. Απλά και ξεκάθαρα…

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008

Σταματήστε να μας … "αναπτύσσετε"


«“Το καθήκον της κυβέρνησης δεν είναι να προσφέρει την ευτυχία, αλλά να δίνει στους ανθρώπους τις προϋποθέσεις να δημιουργήσουν την ευτυχία τους” Τζώρτζ Κάνιγκ»

Σε κάθε βρέφος 22 εβδομάδων στην Ελλάδα αναλογούν όσα αέρια θερμοκηπίου αντιστοιχούν σε έναν κάτοικο της Τανζανίας για όλη του τη ζωή! Δεν πρόκειται για αυθαίρετη αναγωγή. Στην έκθεση για το 2006 του βρετανικού New Economics Foundation (NEF) η Ελλάδα εμφανίζεται να καταναλώνει τριπλάσιους φυσικούς πόρους από τους αναγκαίους, προκαλώντας αντίστοιχου μεγέθους υποβάθμιση στο περιβάλλον. Η έκθεση βασίζεται στην έννοια του «οικολογικού αποτυπώματος». Πρόκειται για ένα δείκτη που μετρά πόση έκταση γης και φυσικών πόρων δεσμεύονται για να παραχθεί ό,τι καταναλώνει μία χώρα και για να απορροφηθεί η αντίστοιχη επιβάρυνση στο περιβάλλον.
Το 2005 η Ελλάδα, όπως κι άλλες χώρες της Ευρώπης, κατέθεσαν το εθνικό τους σχέδιο κατανομής ρύπων για την περίοδο 2005-2007, στο οποίο αναφέρονται όλες οι βιομηχανίες τους και τα δικαιώματα εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα που έχει καθεμία, ούτως ώστε όποια υπερβαίνει το όριο να πληρώνει. Κατ' αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα προέβλεπε εκπομπές 71.135.340 τόνων διοξειδίου του άνθρακα από 141 βιομηχανίες. Οι πραγματικές εκπομπές για το 2005 ήταν 71.033.294 τόνοι, χωρίς όμως να έχουν δώσει στοιχεία …28 μονάδες!! Σε κάθε περίπτωση ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Στην έκθεση του Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης (ΕΚΠΑΑ) αναφέρεται ότι τα αέρια του θερμοκηπίου στη χώρα μας προέρχονται κατά 75% από τον ενεργειακό τομέα. Από αυτό το ποσοστό, το 54% αφορά την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, λόγω της καύσης λιγνίτη. Του καυσίμου δηλαδή που έχει υψηλό δείκτη εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, του πιο βασικού αερίου που συμβάλλει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η υπέρβαση εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα της ΔΕΗ για το 2005 ανέρχεται σε 625.689 τόνους.
«Πρέπει να γίνει κατανοητό απ' όλους πως όταν μιλάμε για Σύστημα Εμπορίας Ρύπων στη χώρα μας, εννοούμε σχεδόν αποκλειστικά τη ΔΕΗ. Οι εγκαταστάσεις της ευθύνονται για το 74% των 71.033.294 τόνων CO2 που εξέπεμψαν οι ελληνικές επιχειρήσεις, οι οποίες συμμετέχουν στο Σύστημα Εμπορίας Ρύπων», εξηγούσε στην «Κ.Ε.» της 4/6/2006, ο υπεύθυνος εκστρατειών πολιτικής του WWF, Αχιλλέας Πληθάρας. Και προσέθετε: «Η κατά τ' άλλα Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού οφείλει να εφαρμόσει συστήματα περιβαλλοντικής προστασίας και μείωσης των εκπομπών της, ενώ η ελληνική πολιτεία πρέπει να της επιβάλλει αυστηρότερα όρια κατά τη 2η περίοδο του Συστήματος Εμπορίας Ρύπων (2008-2012)».
Μολαταύτα, η ΔΕΗ συνεχίζει να ρυπαίνει και έτσι το 2007, με καθυστέρηση ενός χρόνου, το ΥΠΕΧΩΔΕ, χωρίς να προσμετρά στους βασικούς ρύπους το διοξείδιο του άνθρακα (!), της επέβαλε πρόστιμο για τις πολλαπλές υπερβάσεις του ημερήσιου ορίου το 2006, το οποίο, πέραν από τον όποιο λαϊκό αντίκτυπο, στη πράξη δεν σημαίνει τίποτα, αφού ο περιορισμός των οξειδίων του θείου και των αιωρούμενων σωματιδίων θα κόστιζε ακριβότερα στη ΔΕΗ από το δήθεν "αποτρεπτικό πρόστιμο" .
Αν θέλει ο υπουργός Γιώργος Σουφλιάς να συμβάλει, όπως δηλώνει, στην αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών (σ.σ.: σε ό,τι αναλογεί στη χώρα μας), οφείλει να είναι τροχοπέδη στη δημιουργία νέων σταθμών λιγνίτη ή στην εισαγωγή λιθάνθρακα. Εδώ απαιτείται μια άμεση και στενή συνεργασία μεταξύ του ΥΠΕΧΩΔΕ και του υπουργείου Ανάπτυξης (ΥΠΑΝ), αφού στα σχέδια του δεύτερου για το μέλλον υπάρχουν αρκετοί νέοι σταθμοί λιθάνθρακα. Όσο για τον λιγνίτη, η εξαιρετικά χαμηλή θερμογόνος δύναμη του ελληνικού προϊόντος συνεπάγεται πολύ χαμηλούς βαθμούς απόδοσης, που πέφτουν και στο 28% σε κάποιες περιπτώσεις. Αποτέλεσμα αυτού του χαμηλού βαθμού απόδοσης είναι οι υψηλές εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα από τις λιγνιτικές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής.
Η χώρα διαθέτει για την προστασία του περιβάλλοντος υπουργείο Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων. Θα ήταν ειλικρινέστερο αν το ονομάζαμε υπουργείο Υποτυπώδους Προστασίας και Ευρείας Τσιμεντοποίησης του Περιβάλλοντος. Στις άλλες προηγμένες χώρες το υπουργείο Περιβάλλοντος είναι σκέτο, χωρίς τσιμέντο και άσφαλτο, και διευθύνεται από ανθρώπους με εκπαίδευση στη βιολογία και τις περιβαλλοντικές επιστήμες και όχι του πολιτικού μηχανικού.
Το δικό μας ΥΠΕΧΩΔΕ, το οποίο επιμένει στην καύση λιγνίτη που εκπέμπει τεράστιες ποσότητες αερίων που θερμαίνουν το κλίμα, παρέχει μόνο επί χάρτου προστασία σε πολλά εθνικά πάρκα, έχοντας αφήσει δάση και ακτές να γίνουν βορά του μπετόν. Σε πρόσφατο απολογισμό του ΥΠΕΧΩΔΕ, ο υπουργός μίλησε για υψηλούς ρυθμούς δημοπρατήσεων έργων, αλλά όχι περιβαλλοντικής προστασίας. Δυστυχώς, τα είδη που χάνονται και το μεταβαλλόμενο κλίμα δεν μιλούν. Τέτοιοι απολογισμοί σήμερα συνιστούν αναχρονισμό. Θα νόμιζε κανείς ότι οι κυβερνώντες και τα παιδιά τους ζουν σε άλλο πλανήτη και δεν διατρέχουν τους ίδιους κινδύνους μ’ εμάς.
Παρακολουθούμε ότι η τεχνολογία των φιλικών προς το περιβάλλον πηγών ενέργειας (υδροηλεκτρικοί σταθμοί, αιολικά πάρκα, φωτοβολταϊκά τόξα, θερμικά πεδία κλπ.) δεν έχει προχωρήσει όσο θα έπρεπε, παρά τις σημαντικές προσπάθειες που έχουν γίνει από τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Είναι προφανές ότι τα κέντρα λήψης αποφάσεων σε παγκόσμια κλίμακα έχουν ακόμα διαφορετική άποψη και εξυπηρετούν βραχυπρόθεσμα άλλου είδους οικονομικά συμφέροντα.
Η πλειονότητα των κυβερνώντων μαζί με πολλούς τεχνοκράτες και οικονομολόγους αγνοούν τους νόμους της φύσης και διατείνονται ότι η διαρκής οικονομική ανάπτυξη είναι καλή για όλους μας και βεβαίως το περιβάλλον. Πρόκειται περί κακοήθους ανοησίας. Αν ήταν έτσι, γιατί αυτή η χωρίς όρια ανάπτυξη μας οδήγησε στην παρούσα, συχνά μη αναστρέψιμη, περιβαλλοντική κρίση;
Χρειάζεται, επομένως, επειγόντως να υιοθετηθεί η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία υπουργείου Περιβάλλοντος χωρίς χωροταξία και δημόσια έργα, που να στελεχωθεί με άτομα ειδικά στην οικολογία και όχι το μπετόν. Και χρειάζεται η κυβέρνηση να αποκτήσει περιβαλλοντική ευαισθησία, πέρα από προεκλογικές κενές ρητορείες, παίρνοντας ουσιαστικά μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Το οφείλουν στους εαυτούς τους, στα παιδιά τους, σε όλους μας.
Ούτε η Μαγνησία, όπως και κανενός άλλου νομού της Ελλάδας, της πρέπει να έχει την “τύχη” της μετατροπής της σε βιομηχανική χαβούζα. Ούτε και είμαστε υπανάπτυκτοι ιθαγενείς, που ασχολούμαστε μόνον με τα πνεύματα και τα στοιχειά της φύσης, μη έχοντες γνώμη για ο,τιδήποτε άλλο. Εάν, αρμόδιοι κύριοι του ΥΠΕΧΩΔΕ και του Υπουργείου Ανάπτυξης δεν είστε σε θέση να αντιληφθείτε τι κάνετε, εάν δεν καταλαβαίνετε ότι η συνεχιζόμενη ανεξέλεγκτη λειτουργία των ρυπογόνων βιομηχανιών, αλλά και η παροχή αδείας για την κατασκευή νέων λιγνιτικών μονάδων ηλεκτροπαραγωγής θα σημάνουν την ασφυξία μας, ε, τότε «σταματήστε να μας αναπτύσσετε. Τέτοια ανάπτυξη δεν την θέλουμε. Καλύτερα να μείνουμε …υπανάπτυκτοι»!!

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008

Οι Έλληνες "Σαμουράι"



Τι κοινό έχουν o Χρ.Ζαχόπουλος, ο πρώην δικηγόρος κ. Ηρ.Κουτελίδας και οι γιαπωνέζοι σαμουράι; Την αυτοκτονία. Στην επίσημη γιαπωνέζικη γλώσσα ο όρος είναι «σεπούκου» και δηλώνει την τελετουργική αυτοκτονία, ενώ η λέξη «χαρακίρι» χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη. H αυτοχειρία αποτελούσε για τους σαμουράι δικαίωμα και συχνά τον μόνο σωστό τρόπο αντιμετώπισης της ατίμωσης και της ήττας. H τελετουργία για την πράξη της αυτοκτονίας έπρεπε να γίνει ήρεμα, χωρίς λιποψυχία, προκειμένου ο σαμουράι να δώσει ένα τέλος μόνος του και να μην ατιμαστεί στα χέρια του δημίου.
Οι άνθρωποι, λοιπόν, πάντα προσπαθούσαν να κατανοήσουν πώς φθάνει κανείς σε αυτό το πλέον απονενοημένο διάβημα H πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό είναι ότι ο αυτόχειρας είχε ψυχολογικά προβλήματα, κάποια διαταραχή που τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Πρόκειται για ανακρίβεια, αφού τις περισσότερες φορές ο αυτόχειρας έχει μεν προβλήματα τα οποία όμως οδηγούν σε αφόρητη ψυχολογική πίεση (και όχι αντίστροφα) και καταλήγει να επιλέξει την έσχατη λύση ως απάντηση στο αδιέξοδο.
Σε επαγγέλματα που απαιτούν την άσκηση ελέγχου, όπως στην πολιτική ή σε διοικητικές θέσεις, ο έλεγχος είναι πρωταρχικό στοιχείο στην κουλτούρα τους, που σχετίζεται με το ζήτημα της αυτοκτονίας. Όταν, λοιπόν, μια κατάσταση ξεφεύγει εκτός ελέγχου, και αφού εξαντλήσουν όλους τους πιθανούς τρόπους επίλυσής της, τότε πρέπει να βρουν μια λύση· όταν δεν βρίσκεται τέτοια λύση και τα πράγματα έχουν εκφυλιστεί, η αυτοκτονία φαίνεται ως η μόνη πιθανή λύση. Πρόκειται για μια επιλογή διαφυγής, που, κατά κάποιον τρόπο, είναι προτιμότερη από άλλες αφόρητες και τρομακτικές περιστάσεις, όπως επώδυνα αρνητικά συναισθήματα, συμπεριλαμβανομένων ντροπής, ενοχής, θυμού, φόβου, λύπης, τα οποία το άτομο φοβάται περισσότερο και από τον θάνατο.
Από τα περίπου 2,5 δις ευρώ που διακινήθηκαν μέσω του Υπουργείου Πολιτισμού επί κυβερνητικής θητείας της Ν.Δημοκρατίας, ποσό 1,5 δις ευρώ διαχειρίστηκε πέραν κάθε λογικής και ελεγχόμενης πλέον χρηστής διοίκησης μόνος ο Χρ.Ζαχόπουλος με την μεταβίβαση σχετικής αρμοδιότητας από τον ίδιο τον κ.Καραμανλή. Δεκάδες καταγγελίες ακόμη και υπουργών θάφτηκαν στα συρτάρια της διοίκησης της Εισαγγελίας και του μεγάρου Μαξίμου, αποδίδοντας ανάγλυφα το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού του κ. Καραμανλή και την αντίληψη του περί ηθικής στη διοίκηση.
Η πτώση και ο τραυματισμός του μέχρι πρόσφατα Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού και στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού, συγκλονίζει το πανελλήνιο. Ήδη, κοντά σ’αυτόν προστέθηκε και ο Ηρακλής Κουτελίδας, πρώην δικηγόρος, ο οποίος φέρεται να εμπλέκεται στην υπόθεση εκβιασμού του τέως γενικού γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού και ο οποίος προσπάθησε στις 4/1/2008, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, να αυτοκτονήσει πέφτοντας μπροστά σε ένα φορτηγό στη λεωφόρο Ποσειδώνος, στην Αθήνα. Η υπόθεση χαρακτηρίζεται «σκοτεινή», πληροφορίες δε και φήμες συναρτούν την πτώση του πρώην Γενικού Γραμματέα με ενδεχόμενα σκάνδαλα στο Υπουργείο Πολιτισμού και σχετικές πολιτικές παραμέτρους. Η υπόθεση έχει προφανώς μεγάλες πολιτικές προεκτάσεις και είναι «εξαιρετικής φύσης», ώστε να εφαρμοστεί το άρθρο 30 παρ. 3 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, δηλαδή ο υπουργός Δικαιοσύνης οφείλει να ζητήσει από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να παραγγείλει την διενέργεια της ανάκρισης κατά απόλυτη προτεραιότητα, επί όλων των πτυχών της υπόθεσης.
Ενόψει αυτών, το ΠΑΣΟΚ κάλεσε ήδη τον υπουργό Δικαιοσύνης να τοποθετηθεί επί του εάν συμμερίζεται την έκδηλη ανησυχία και αναστάτωση της κοινής γνώμης από την «εξαιρετικής φύσης» υπόθεση αυτή και να εφαρμόσει την διάταξη αυτή, δηλαδή την κατά προτεραιότητα διενέργεια ανάκρισης. Σε διαφορετική περίπτωση ο υπουργός Δικαιοσύνης οφείλει να εξηγήσει αναλυτικά τους λόγους της άρνησής του να εφαρμόσει τις ως άνω διατάξεις σε μια τόσο σοβαρή υπόθεση, όπως η υπόθεση Ζαχόπουλου.
Εν κατακλείδι, η συγγραφή του παρόντος ερμηνευτικού άρθρου κρίθηκε απαραίτητη, επειδή ο πολιτικός μας βίος άρχισε να εμπλουτίζεται με πρακτικές που θυμίζουν πλέον την μακρινή Ιαπωνία, και όπως δείχνουν τα πράγματα η κατάσταση έχει ξεφύγει πλέον κάθε ελέγχου από το περιβάλλον Καραμανλή, έτσι που η γνώση των συμβολισμών από τις ιαπωνικές μεθόδους αυτοχειρίας φαντάζει χρήσιμη και για το μέλλον…