Θα θυμούνται οι παλαιότεροι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να «αναρωτιέται»: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο», μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη, όταν πλέον το τέρας που είχε οργανωθεί κατά την 8ετία της διακυβέρνησής του είχε μετουσιωθεί σε μια ανεξέλεγκτη παρακρατική πηγή εξουσίας, μια αντιδημοκρατική «μαύρη τρύπα», μέσα στην οποία έπεφταν πρώτα η Αριστερά και μετά, σιγά - σιγά, όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, για να φτάσει η διαπλοκή να γίνει ένα από τα μεγάλα προβλήματα που εμποδίζουν τόσο την κοινωνία, όσο και την οικονομία και την πολιτική να λειτουργήσουν σωστά, χρειάζεται να συνεργήσουν τρεις παράγοντες που, είτε με την ισχύ τους, είτε με τις παραλείψεις τους, να επιτρέψουν σε ένα νοσηρό φαινόμενο να πάρει απειλητικές διαστάσεις, σε σημείο που να μην ξέρουμε πώς ακριβώς να χαρακτηρίσουμε το πολίτευμα που έχουμε, ούτε και το ποιος στ’ αλήθεια κυβερνάει αυτό τον τόπο. Αυτοί οι παράγοντες είναι, πρώτον, η ίδια η κοινωνία, δεύτερον η πολιτική και, τρίτον, τα οικονομικά συμφέροντα.
Όταν στην Ελλάδα λέμε «διαπλεκόμενοι», έρχονται κυρίως στο μυαλό μας 6-7 γνωστά ονόματα και θεωρούμε ότι αυτό είναι όλο. Για να είμαστε ακριβείς, όμως, το ζήτημα δεν τελειώνει εκεί. Εκτός από αυτά τα 6-7 γνωστά ονόματα, υπάρχουν και καμιά εκατοστή τουλάχιστον ακόμη που είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό. Επίσης, υπάρχουν και μερικές χιλιάδες ακόμη, που βρίσκονται από την άλλη μεριά. Άλλοι μεγάλοι, άλλοι μικροί και άλλοι μικρομεσαίοι. Στις μέρες μας, η λέξη «διαπλεκόμενος» έχει κατά κύριο λόγο άσχημη χροιά. Ίσως η κοινή γνώμη, που είναι συνήθως σοφή σε κάτι τέτοια, σε μεγάλο μέρος να έχει δίκιο. Σε μεγάλο μέρος. Αλλά όχι πάντα. Yπάρχουν και άνθρωποι που συναλλάσσονται με το κράτος και που κάνουν απλώς τη δουλειά τους. Yπάρχουν και άλλοι που μπορεί να λαδώνουν ή να λαδώνονται ή να επηρεάζουν την εξουσία σε λάθος αποφάσεις, αλλά σε κλίμακα μικρή, που σύμφωνα με το κοινό αίσθημα θα λέγαμε πως είναι «συγχωρητέα». Είναι γνωστό πως δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Yπάρχουν, βέβαια, και πολλοί που κάνουν ζημιά.
Kαι μάλιστα, μεγάλη ζημιά. Όπως σε κάθε ομάδα ανθρώπων, έτσι και ανάμεσα στους «διαπλεκόμενους» υπάρχουν οι «καλοί», οι «κακοί» και οι «άσχημοι». Το να τους βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι θα ήταν λάθος.
Eδώ και 50 περίπου χρόνια η ελληνική κοινωνία περνάει τη χειρότερη, μάλλον, φάση της ιστορίας της. Ταλαιπωρημένη από τις συνέπειες ενός παγκόσμιου και ενός εμφύλιου πολέμου, και μπερδεμένη ανάμεσα στις δυνάμεις του Ψυχρού Πολέμου, της καλπάζουσας τεχνολογικής εξέλιξης, που στις μέρες μας καλπάζει ακόμη πιο γρήγορα, και με τεράστιες ελλείψεις στην «ανάγνωση» των οικονομικών δεδομένων της εποχής, η ελληνική κοινωνία έχει σε γενικές γραμμές χάσει τον μπούσουλα. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχει κάπως αρχίσει να μαθαίνει από τα παθήματά της, ακόμη βρίσκεται μακριά από το να μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών μας. Έτσι, σε γενικές γραμμές, κινείται ακόμη αυτοκτονικά. Kάνει, δηλαδή, επιλογές που αποβαίνουν εις βάρος της.
Aπό «τεχνική» άποψη και σε σχέση με την παραγωγή αντικοινωνικών και αντιοικονομικών φαινομένων, όπως οι διαπλεκόμενοι, για παράδειγμα, που τελικά της ρουφάνε το αίμα και δεν είναι οι μόνοι, κάνει ουσιαστικά κεφαλαιώδη λάθη. Διατηρεί ακόμη εκείνη την ψευδαίσθηση της κουτοπονηριάς που γεννήθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘50. Το ότι, δηλαδή, οι άλλοι είναι κουτοί κι εμείς είμαστε οι έξυπνοι. Αυτή η αντίληψη έχει οδηγήσει σε μια βασική παρανόηση.
Εξάλλου, δεν είναι τα συστήματα αυτά που συνήθως πάσχουν. Είναι οι άνθρωποι που τα εφαρμόζουν. Kαι ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι πολύ ατελής ως είδος. Mερικά από τα χαρακτηριστικά ή πιο σημαντικά σφάλματα της ανθρώπινης φύσης καταγράφονται και στη Bίβλο, κάτω από την επωνυμία «Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα»· η Απληστία, η Λαιμαργία, η Υπερηφάνεια, η Πορνεία, ο Φθόνος, η Μνησικακία, η Ακηδία. Ίσως η Απληστία να είναι το κύριο χαρακτηριστικό του σύγχρονου διαπλεκόμενου.
Πριν από τις εκλογές ακούγαμε με πολύ μεγάλη προσοχή τον κ. Καραμανλή να μιλάει για την επανίδρυση του κράτους, και πραγματικά ο κ. Καραμανλής και η κυβέρνησή του, από τη μέρα που πήραν τις εκλογές και κυβερνούν τον τόπο, μας πάνε από έκπληξη σε έκπληξη. Έχει αναβιώσει μια αδέξια δεξιά παράταξη και αυτό το ζούμε έντονα. Δεν έχει στόχους σε ό,τι αφορά την επανίδρυση του κράτους. Είμαστε ένα κράτος φορέων, οργανισμών επιχειρήσεων κ.τ.λ. και δεν είμαστε ένα κράτος θεσμών.
Είναι γενικά πλέον αποδεκτό ότι η ΝΔ κυβερνάει αυτόν τον τόπο με επικοινωνιακά μόνο κριτήρια. Δημιούργησε και πορεύεται μέσα σε μια επικοινωνιακά δομημένη εικονική πραγματικότητα, με όχημα τη μισή αλήθεια, τη διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, τα «πειραγμένα» στατιστικά στοιχεία.
Στα πλαίσια αυτής της πλαστής πραγματικότητας “δυστυχώς επτωχεύσαμεν”, πολιτικά, αλλά και ηθικά, παρασυρμένοι ως κοινωνία από την κρυφή γοητεία της …αποτελμάτωσης!!
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, για να φτάσει η διαπλοκή να γίνει ένα από τα μεγάλα προβλήματα που εμποδίζουν τόσο την κοινωνία, όσο και την οικονομία και την πολιτική να λειτουργήσουν σωστά, χρειάζεται να συνεργήσουν τρεις παράγοντες που, είτε με την ισχύ τους, είτε με τις παραλείψεις τους, να επιτρέψουν σε ένα νοσηρό φαινόμενο να πάρει απειλητικές διαστάσεις, σε σημείο που να μην ξέρουμε πώς ακριβώς να χαρακτηρίσουμε το πολίτευμα που έχουμε, ούτε και το ποιος στ’ αλήθεια κυβερνάει αυτό τον τόπο. Αυτοί οι παράγοντες είναι, πρώτον, η ίδια η κοινωνία, δεύτερον η πολιτική και, τρίτον, τα οικονομικά συμφέροντα.
Όταν στην Ελλάδα λέμε «διαπλεκόμενοι», έρχονται κυρίως στο μυαλό μας 6-7 γνωστά ονόματα και θεωρούμε ότι αυτό είναι όλο. Για να είμαστε ακριβείς, όμως, το ζήτημα δεν τελειώνει εκεί. Εκτός από αυτά τα 6-7 γνωστά ονόματα, υπάρχουν και καμιά εκατοστή τουλάχιστον ακόμη που είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό. Επίσης, υπάρχουν και μερικές χιλιάδες ακόμη, που βρίσκονται από την άλλη μεριά. Άλλοι μεγάλοι, άλλοι μικροί και άλλοι μικρομεσαίοι. Στις μέρες μας, η λέξη «διαπλεκόμενος» έχει κατά κύριο λόγο άσχημη χροιά. Ίσως η κοινή γνώμη, που είναι συνήθως σοφή σε κάτι τέτοια, σε μεγάλο μέρος να έχει δίκιο. Σε μεγάλο μέρος. Αλλά όχι πάντα. Yπάρχουν και άνθρωποι που συναλλάσσονται με το κράτος και που κάνουν απλώς τη δουλειά τους. Yπάρχουν και άλλοι που μπορεί να λαδώνουν ή να λαδώνονται ή να επηρεάζουν την εξουσία σε λάθος αποφάσεις, αλλά σε κλίμακα μικρή, που σύμφωνα με το κοινό αίσθημα θα λέγαμε πως είναι «συγχωρητέα». Είναι γνωστό πως δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Yπάρχουν, βέβαια, και πολλοί που κάνουν ζημιά.
Kαι μάλιστα, μεγάλη ζημιά. Όπως σε κάθε ομάδα ανθρώπων, έτσι και ανάμεσα στους «διαπλεκόμενους» υπάρχουν οι «καλοί», οι «κακοί» και οι «άσχημοι». Το να τους βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι θα ήταν λάθος.
Eδώ και 50 περίπου χρόνια η ελληνική κοινωνία περνάει τη χειρότερη, μάλλον, φάση της ιστορίας της. Ταλαιπωρημένη από τις συνέπειες ενός παγκόσμιου και ενός εμφύλιου πολέμου, και μπερδεμένη ανάμεσα στις δυνάμεις του Ψυχρού Πολέμου, της καλπάζουσας τεχνολογικής εξέλιξης, που στις μέρες μας καλπάζει ακόμη πιο γρήγορα, και με τεράστιες ελλείψεις στην «ανάγνωση» των οικονομικών δεδομένων της εποχής, η ελληνική κοινωνία έχει σε γενικές γραμμές χάσει τον μπούσουλα. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχει κάπως αρχίσει να μαθαίνει από τα παθήματά της, ακόμη βρίσκεται μακριά από το να μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών μας. Έτσι, σε γενικές γραμμές, κινείται ακόμη αυτοκτονικά. Kάνει, δηλαδή, επιλογές που αποβαίνουν εις βάρος της.
Aπό «τεχνική» άποψη και σε σχέση με την παραγωγή αντικοινωνικών και αντιοικονομικών φαινομένων, όπως οι διαπλεκόμενοι, για παράδειγμα, που τελικά της ρουφάνε το αίμα και δεν είναι οι μόνοι, κάνει ουσιαστικά κεφαλαιώδη λάθη. Διατηρεί ακόμη εκείνη την ψευδαίσθηση της κουτοπονηριάς που γεννήθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘50. Το ότι, δηλαδή, οι άλλοι είναι κουτοί κι εμείς είμαστε οι έξυπνοι. Αυτή η αντίληψη έχει οδηγήσει σε μια βασική παρανόηση.
Εξάλλου, δεν είναι τα συστήματα αυτά που συνήθως πάσχουν. Είναι οι άνθρωποι που τα εφαρμόζουν. Kαι ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι πολύ ατελής ως είδος. Mερικά από τα χαρακτηριστικά ή πιο σημαντικά σφάλματα της ανθρώπινης φύσης καταγράφονται και στη Bίβλο, κάτω από την επωνυμία «Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα»· η Απληστία, η Λαιμαργία, η Υπερηφάνεια, η Πορνεία, ο Φθόνος, η Μνησικακία, η Ακηδία. Ίσως η Απληστία να είναι το κύριο χαρακτηριστικό του σύγχρονου διαπλεκόμενου.
Πριν από τις εκλογές ακούγαμε με πολύ μεγάλη προσοχή τον κ. Καραμανλή να μιλάει για την επανίδρυση του κράτους, και πραγματικά ο κ. Καραμανλής και η κυβέρνησή του, από τη μέρα που πήραν τις εκλογές και κυβερνούν τον τόπο, μας πάνε από έκπληξη σε έκπληξη. Έχει αναβιώσει μια αδέξια δεξιά παράταξη και αυτό το ζούμε έντονα. Δεν έχει στόχους σε ό,τι αφορά την επανίδρυση του κράτους. Είμαστε ένα κράτος φορέων, οργανισμών επιχειρήσεων κ.τ.λ. και δεν είμαστε ένα κράτος θεσμών.
Είναι γενικά πλέον αποδεκτό ότι η ΝΔ κυβερνάει αυτόν τον τόπο με επικοινωνιακά μόνο κριτήρια. Δημιούργησε και πορεύεται μέσα σε μια επικοινωνιακά δομημένη εικονική πραγματικότητα, με όχημα τη μισή αλήθεια, τη διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, τα «πειραγμένα» στατιστικά στοιχεία.
Στα πλαίσια αυτής της πλαστής πραγματικότητας “δυστυχώς επτωχεύσαμεν”, πολιτικά, αλλά και ηθικά, παρασυρμένοι ως κοινωνία από την κρυφή γοητεία της …αποτελμάτωσης!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου