Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

ΕΥΧΕΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ


Ο χρόνος που πέρασε μας άφησε μια πικρή γεύση και μια έντονη ανησυχία για το αύριο. Με την ευκαιρία των εορτών εύχομαι σε όλους σας, Χρόνια Πολλά, με υγεία, εσωτερική γαλήνη και αγάπη, Καλά Χριστούγεννα κι ευτυχισμένο το Νέο ΄Ετος. Η Γέννηση του Θεανθρώπου και η χρονιά που ανατέλλει ας σηματοδοτήσουν την αυγή μιας πραγματικής αλλαγής για το τόπο μας, που θα φέρει και πάλι την αισιοδοξία και την ελπίδα στο βλέμμα και στις καρδιές όλων μας…
Mε εκτίμηση

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

“ Αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες μου! Ε, και;”

Ο άνθρωπος που χαμογελά, όταν όλα πάνε στραβά, έχει σκεφτεί κάποιον να ρίξει το φταίξιμο ” (Ανώνυμος).

Στην έναρξη του 7ου Τακτικού Συνεδρίου (06/07/07) της Ν.Δ., ο Πρωθυπουργός κ.Κώστας Καραμανλής, προσδιορίζοντας τα χαρακτηριστικά της πολιτικής ευθύνης, ανέφερε, μεταξύ άλλων,: “Όλοι μαζί επιλέξαμε το δρόμο της ευθύνης. Ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας είναι να απευθύνεται στους πολίτες με ξεκάθαρες θέσεις. Ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας είναι να τους μιλά με ρεαλισμό...Οι πολίτες θέλουν από την πολιτική ηγεσία …να λέει την αλήθεια, ακόμα και αν είναι δύσκολη. Οι πολίτες ξέρουν ότι αυτοί που δε τους κρύβουν την αλήθεια, που δεν υπεκφεύγουν, που δεν υποχωρούν μπροστά στο λεγόμενο πολιτικό κόστος, είναι εκείνοι που πραγματικά νοιάζονται για τον Τόπο. Αυτός είναι ο δρόμος της ευθύνης… ”.
Μολαταύτα, την Τρίτη, 16/12/2008, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, αυτή τη φορά από το βήμα της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ και υπό το βάρος των αποκαλύψεων για το σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου, επιχειρώντας να προσδώσει μια άλλη ερμηνευτική διάσταση στην πολιτική ευθύνη, δήλωσε: “Οφείλω να πω - και το λέω ευθέως - ότι υποτίμησα και εγώ το θέμα. Δεν είδα έγκαιρα τις διαστάσεις του. Δεν είχα πλήρη εικόνα, όταν κλήθηκα για πρώτη φορά να τοποθετηθώ. Το λάθος αυτό δεν το χρεώνω σε κανέναν άλλον. Δικό μου ήταν… Αναγνωρίζω ότι οφείλαμε να έχουμε ισχυρότερα αντανακλαστικά. Να ήμασταν περισσότερο υποψιασμένοι σε υστερόβουλες επιδιώξεις... Η Κυβέρνηση έχει αντικειμενική, πολιτική ευθύνη για κάθε ζήτημα που πληγώνει τους πολίτες. Αναλαμβάνω λοιπόν με ευθύτητα το μερίδιο των ευθυνών που μας αναλογεί… ”.
Ύστερα απ’ αυτήν την παραδοχή του πρωθυπουργού περί υπάρξεως πολιτικών ευθυνών στην κυβέρνησή του και την ανάληψή τους, όπως την εννοεί, το θέμα φαίνεται να έλαβε τέλος. Είναι, όμως, τελικά έτσι; Ρώτησε κανείς από την πολιτική ηγεσία του τόπου τους πολίτες, στο όνομα των οποίων συνηθίζει να μιλά ο πρωθυπουργός, εάν θέλουν απλά και μόνο να λέει την αλήθεια, χωρίς υπεκφυγές ή και να επισύρονται συνέπειες σε βάρος εκείνων των στελεχών μιας κυβέρνησης ή ακόμη και αυτής της ίδιας της κυβέρνησης, όταν από την δράση τους έχει προκληθεί ζημία στα συμφέροντα του Δημοσίου, την προάσπιση των οποίων ανέλαβαν με την εκλογή τους; Η λεκτική ανάληψη των ευθυνών, χωρίς την επιβολή δυσμενών συνεπειών, είναι λογική ή ακατανόητη; Τι είναι, τελικά και τι ισχύει με αυτή την “πολιτική ευθύνη”, που μονοπώλησε την καθημερινότητά μας τις τελευταίες ημέρες;
Πολλοί χρησιμοποιούν συχνά τον όρο χωρίς να εννοούν τίποτα, γιατί δεν θέλουν να εννοήσουν κάτι το συγκεκριμένο. Κι, όμως, η πολιτική ευθύνη δεν είναι κάτι αόριστο, αντιθέτως, ως συνταγματικά τυποποιημένη ευθύνη, έχει σοβαρές νομικές εκφάνσεις, εσωτερικά δε διακρίνεται σε αντικειμενική και υποκειμενική. Δεν νοείται διακυβέρνηση και αρμοδιότητες, χωρίς ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Εξουσία και πολιτική ευθύνη πάνε μαζί, εκτός κι αν αποδεχτούμε ότι μπορεί κάποιος να απολαμβάνει το πολιτικό όφελος από τα όποια θετικά συμβαίνουν στον τομέα του, αλλά όχι και το κόστος από τα στραβοπατήματα.
Στα πλαίσια της υπαρκτής διάκρισης μεταξύ κράτους και κοινωνίας, όπου το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της πολιτικής, ενώ η κοινωνία είναι α-πολιτική και ανήκει στον ιδιωτικό χώρο, η πολιτική τάξη, σε αντίθεση με όλους εμάς τους κοινούς θνητούς, που δυνητικά μπορεί να ελεγχθούμε για τυχόν ποινικές, πειθαρχικές και αστικές ευθύνες, τοποθετείται υπεράνω του νόμου, δεν υπόκεινται στη δικαιοσύνη και απολαμβάνει ευρύτατης ασυλίας, η οποία καλύπτει και τα αδικήματα που αφορούν στο κοινό ή ιδιωτικό δίκαιο, δίνοντας τη δυνατότητα στους φορείς της εξουσίας (κυβέρνηση, υπουργοί, κόμματα, βουλευτές) να παριστάνουν τους ανεύθυνους και να επαφίεται στην ευαισθησία του καθενός η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης. Έτσι, κατοχυρώνεται το πολιτικώς ανεύθυνο των φορέων της πολιτικής εξουσίας.
Κατά συνέπεια δεν αναγνωρίζεται στον πολίτη το δικαίωμα να ελέγχει - δεν έχει δηλαδή το λεγόμενο έννομο συμφέρον - τους φορείς της πολιτικής εξουσίας για την καταχρηστική τους λειτουργία (π.χ. διαφθορά), την ορθότητα και το σκοπό της πολιτικής ή να τους εγκαλέσει για τυχόν βλάβη που του προξένησαν.
Η άποψη ότι η μόνη δυνατότητα του πολίτη για την απονομή δικαιοσύνης είναι η, μέσω των εκλογών, «εναλλαγή» των φορέων της εξουσίας, στο τέλος της θητείας τους, είναι τουλάχιστον αφελής, αφού η οποιαδήποτε κύρωση προϋποθέτει την ύπαρξη πραγματικής τάξεως δικαίου, που όμως δεν υπάρχει, αφού η «εκλογή» συνιστά «επιλογή» διακυβέρνησης για το μέλλον και όχι απονομή δικαιοσύνης.
Κι αφού το μόνο που απομένει είναι η σύνδεση της πολιτικής ευθύνης απλά και μόνον με το κόστος απώλειας της εξουσίας, γι’ αυτό και οι φορείς της επικεντρώνονται αρχικά στην συσκότιση των ευθυνών δια της μεθόδου του συμψηφισμού με πράξεις ή παραλείψεις προηγουμένων κυβερνήσεων ή σε συνδυασμό με πολλά άλλα γεγονότα (λ.χ. διεθνείς κρίσεις, κουκουλοφόροι) και μέσα από πολλά άλλα συμφραζόμενα κι αν αυτό δεν πετύχει, ιδίως σε περιπτώσεις λαϊκής κατακραυγής, όπως συμβαίνει την τρέχουσα περίοδο, ακολούθως καταφεύγουν στην ανεύρεση μεθοδεύσεων για την αποφυγή της ανάληψης πολιτικής ευθύνης.
Ιδού μερικά ενδεικτικά διαχρονικά παραδείγματα ανάληψης (σ.σ. κατ’ουσίαν αποποίησης) της πολιτικής ευθύνης:
- Δηλώνω δημόσια ότι «αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες μου» και παραμένω στη θέση μου! Δηλαδή, η ανάληψη ευθύνης είναι ρητορεία και δεν συνοδεύεται από παραίτηση.
- Δηλώνω δημόσια ότι «δεν γνώριζα, δεν ενημερώθηκα» και ξεμπερδεύω! Λες και η άγνοια καθιστά κάποιον πολιτικά ανεύθυνο!
- Μεταθέτω την ευθύνη σε άλλους. Έτσι, δηλώνω δημόσια ότι «δεν φέρω ευθύνη εγώ ή η κυβέρνηση, αλλά …οι άπληστοι μοναχοί με τις υστερόβουλες επιδιώξεις, οι ανεπαρκείς δημόσιοι υπάλληλοι, οι υπνωτισμένοι λειτουργοί, οι ιδιοτελείς εργολάβοι και άλλοτε οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι, η αντιπολίτευση». Λες και ο τόπος είναι ακυβέρνητος και φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από αυτούς που κυβερνούν.
Ο Αριστοτέλης, ωστόσο, δεν παραλείπει να υπογραμμίσει ότι, ευλόγως, το πολιτικό έγκλημα τιμωρείται αυστηρότερα, στη δημοκρατία, επειδή προκαλεί συλλογική, άρα μεγαλύτερη βλάβη, απ’ ότι το κοινό έγκλημα, κι όπως εύστοχα παρατηρεί ο Κώστας Τσουκαλάς, καθηγητής κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε αθηναϊκή εφημερίδα, “ευθύνη σημαίνει κύρωση. Πολιτική ευθύνη σημαίνει πολιτική κύρωση. Πολιτική κύρωση σε μια δημοκρατία σημαίνει είτε παραίτηση είτε αποπομπή. Τα άτομα είτε παραιτούνται οικειοθελώς και φεύγουν είτε διώχνονται. Παραίτηση σημαίνει αναχώρηση. Την αποπομπή την αναλαμβάνει ο λαός. Με άλλα λόγια ο πολιτικός παραιτείται, ο λαός αποπέμπει. Ενδιάμεσος χώρος για κάτι άλλο δεν υφίσταται. Συμπέρασμα: Ο περί πολιτικής ευθύνης λόγος είναι ακόμα ένα άδειο ρητορικό σχήμα. Και γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο αναλαμβάνεται τόσο εύκολα”.
Κι αν μεν για τους άπληστους μοναχούς, με τις υστερόβουλες επιδιώξεις, τους ανεπαρκείς δημοσίους υπαλλήλους, τους υπνωτισμένους λειτουργούς, τους ιδιοτελείς εργολάβους θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη, για την ίδια την κυβέρνηση που όχι με μία, δύο ή τρεις αποφάσεις, αλλά πολλές, πάρα πολλές αποφάσεις πολλών υπουργείων, παραχωρήθηκαν 260 ακίνητα (!!) του Ελληνικού Δημοσίου, επικαλούμενη, δια στόματος του πρωθυπουργού, το ευτελές επιχείρημα ότι δεν έδωσε σημασία, δεν εκτίμησε σωστά, παραπλανήθηκε και τα τοιαύτα, ποιος θα την ελέγξει και θα αποφανθεί; Όλοι εμείς κι επειδή πολλοί από αυτούς, που σήμερα λέγονται φορείς της πολιτικής εξουσίας, μας θεωρούν ότι διαθέτουμε ασθενή μνήμη, ώρα είναι να τους διαψεύσουμε!! Διαφορετικά δεν θα μας αξίζει καμία καλύτερη τύχη και θα είμαστε άξιοι των όσων δεινών ήρθαν, έρχονται, αλλά και θα έρθουν...

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

“Η παρ-εξήγηση του Χάους”


“Η δυστυχία δημιουργεί στάσεις και επαναστάσεις. Ακόμα οι πολίτες επαναστατούν όχι μόνο για την ανισότητα του πλούτου, αλλά και για την ανισότητα των τιμών” (Αριστοτέλης).

Ο πυροβολισμός του περασμένου Σαββάτου και ο απροσδόκητος θάνατος ενός παιδιού, δικού μας παιδιού, του Αλέξη, ηλικίας μόλις 16 ετών, ήταν μόνο ένας λόγος για την αναταραχή, που απλώθηκε σαν ντόμινο σε όλη τη Χώρα και ήδη εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη, με διαδηλώσεις από τη Μόσχα μέχρι τη Μαδρίτη. Ήδη, σε παρακείμενη είσοδο του κτηρίου, όπου στεγάζεται το επίτιμο προξενείο της Ελλάδας, στη γαλλική Μπορντό, εντοπίσθηκε σύνθημα: «Συμπαράσταση στις φωτιές της Ελλάδας, εξέγερση ενόψει».
Στην ελληνική κοινωνία σιγοβράζει από καιρό μια οργή για την διακυβέρνηση της χώρας, για τις καταγγελίες για διαφθορά, για την κατάσταση της οικονομίας, για το ασφαλιστικό, για την έλλειψη θέσεων εργασίας. Όταν έχει στραγγίζει η αγορά από ρευστό χρήμα, η ακρίβεια καλπάζει και η αβεβαιότητα έχει ενσκήψει πάνω από τα κεφάλια μας, όταν δεν έχει μείνει κατά κυριολεξία “ούτε ιερό, ούτε όσιο” και οι προκλητικές αποκαλύψεις για χλιδάτη μονή-επιχειρηματία, με τραπεζικούς λογαριασμούς δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ έρχονται η μια μετά την άλλη, όταν βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας τα έργα και οι ημέρες πρόθυμων δημόσιων λειτουργών, που ξεπουλούν, δια της “φάμπρικας” της ανταλλαγής, εκατοντάδες εκτάσεις φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, προκειμένου να ενισχύσουν τα δικά τους πουγκιά, δίνοντας την αίσθηση ότι το δημόσιο ταμείο είναι δικαιωματική λεία για τους ασκούντες την εξουσία, όταν έχει χαθεί κάθε ίχνος φιλότιμου και κανείς από τους κυβερνώντες δεν αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη για τίποτα και να μας κάνει την χάρη να παραιτηθεί, αναλαμβάνοντας αυτήν την ελάχιστη πολιτική ευθύνη, όπως κάνουν τα μικρά παιδιά, που πεισμώνουν όταν τα ζητάμε να ζητήσουν συγνώμη για μια απερισκεψία τους, όταν ο πολιτικός μας βίος παραπαίει μεταξύ σκανδάλων, εξεταστικών επιτροπών και εισαγγελικών λειτουργών, ε τότε δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι πλέον δεν αρμενίζουμε, έστω και στραβά, αλλά έχουμε πλέον, ως κοινωνία, βυθιστεί σε αδιέξοδο.

Η σφαίρα που καρφώθηκε στο στήθος του Αλέξη προκάλεσε τον θυμό των εφήβων μας, με αποτέλεσμα μικρά παιδιά, με κουκούλες ή μη, έβαλαν φωτιές και πετροβόλησαν δημόσια κτήρια και ιδιωτικές περιουσίες, επιβεβαιώνοντας τον Πέρσι Σέλεϊ, όταν έλεγε ότι “θερίζεις αυτό που σπέρνεις. Η βία πάντα προκαλεί βία”, μα στη πραγματικότητα πετροβόλησαν τον κόσμο που τους δώσαμε, αυτόν τον δύσοσμο, κούφιο και αδιέξοδο κόσμο, που ενώ καταλαβαίνουμε ότι δεν πάει άλλο και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, εντούτοις ανεχόμαστε, κοιτάζοντας αμήχανα το σήμερα και ανησυχώντας απροσδιόριστα για το τι μας περιμένει αύριο…
Κι αν μεν οι έφηβοι απάντησαν με πέτρες, εάν η σημερινή κατάσταση συνεχιστεί και μπολιάσει η θλίψη και η απελπισία των ημερών με την γενικότερη δυστυχία, τότε να είστε σίγουροι ότι αυτή τη φορά θα μιλήσουν οι ενήλικοι και τα χειρότερα έπονται, όπως πρόβλεψε και ο Αριστοτέλης και ήδη έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στο παρελθόν, εκτός και εάν η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή την ύστατη τούτη στιγμή κάνει, επιτέλους, κάτι υπεύθυνο δηλώσει παραίτηση και καλέσει τον ελληνικό λαό να αποφασίσει για το τι μέλλειν γενέσθαι. Φτάνει πια!!

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

“Ο γρίφος της …άδειας τρύπας”

“Ο Νασραντίν ανοίγει στον κήπο του μια βαθειά τρύπα και μετά την γεμίζει με πέτρες. Ο γείτονας το βλέπει και τού κάνει ειρωνικά: - Χότζα, καλά τις ξεφορτώθηκες τις πέτρες, αλλά το χώμα που έβγαλες που θα το βάλεις; - είναι απλό: θα ανοίξω μια τρύπα και θα το ρίξω μέσα! - μπράβο! αλλά δεν μού λες, το χώμα που θα βγάλεις από την δεύτερη τρύπα, πού θα το βάλεις; θα ανοίξεις μήπως μια τρίτη; - κοίτα, μη μού ζαλίζεις τα αυτιά!....δεν αδειάζω να σού εξηγήσω το σχέδιό μου σε όλες του τις λεπτομέρειες”.

Όταν ρωτούσαν προεκλογικά τον κ.Αλογοσκούφη για το τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα της Ν.Δημοκρατίας για την λύση του ασφαλιστικού ζητήματος, απαντούσε σιβυλλικά: “ψηφίστε μας και θα δείτε”. Η ίδια μυστικοπαθή απάντηση ταίριαζε “γάντι” σε κάθε ερώτηση δύσπιστου δημοσιογράφου, αλλά και πολίτη, που ήθελε να αποσπάσει κάποια απάντηση για τα μελλοντικά σχέδια της μέχρι τότε και, όπως προέκυψε και κατόπιν των πρόσφατων εκλογών, μετέπειτα κυβέρνησης της Ν.Δ.. Δεν άδειαζαν, βλέπετε, να μας εξηγήσουν το σχέδιό τους σε όλες του τις λεπτομέρειες…
Τελικά το σχέδιο αυτό άρχισε να εξυφαίνεται σιγά-σιγά, προκειμένου να μπορούμε να το κατανοήσουμε και εμείς οι …αμύητοι της πολιτικής. Και καταλάβαμε, μεταξύ άλλων που θα αποτελέσουν αντικείμενο μελλοντικού σχολιασμού, ότι με 31 συμβολαιογραφικές πράξεις, τις οποίες συνέταξε η σύζυγος γνωστού πρώην υπουργού πολιτισμού (βλ. Πελέκη και Βουλγαράκης αντίστοιχα για τους μυημένους), μία Μονή (βλ. Βατοπεδίου), επικαλούμενη έγγραφα, που έφεραν τη σφραγίδα βυζαντινών αυτοκρατόρων (τέτοια εγκυρότητα!!) και αναφέρονταν στο ιδιοκτησιακό καθεστώς μιας λωρίδας γης, πριν αυτή καταστεί λίμνη (!!), απόκτησε με τη μέθοδο της ανταλλαγής, την κυριότητα 260 κτημάτων του Δημοσίου, το δε Δημόσιο απέκτησε την κυριότητά του…108% μιας λίμνης, που είναι χαρακτηρισμένος υδροβιότοπος (προστατεύεται από την διεθνή συνθήκη Ραμσάρ) και το μόνο που θα μπορούσες να χτίσεις εκεί είναι κανένα παρατηρητήριο για πουλιά, άντε και κανένα ξενώνα για οικολόγους.
Και βέβαια προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι νομικοί, που υποτίθεται ότι εργάζονται για την διασφάλιση των δικαιωμάτων του Δημοσίου, όπως νομικός είναι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αγνοούν τη διάταξη του άρθρου 967 του Αστικού Κώδικα, η οποία ορίζει ότι κοινόχρηστα πράγματα, όπως είναι και οι μεγάλες λίμνες, ανήκουν στη δημόσια κτήση και προορίζονται για την άμεση εξυπηρέτηση δημόσιου σκοπού, τουτέστιν ότι δεν μπορούν να αποτελούν αντικείμενο ιδιοκτησίας οποιουδήποτε φυσικού ή νομικού προσώπου, πολλώ μάλλον της όποιας Μονής, αλλά ανήκουν σε όλους μας!!
Ακίνητο, εμβαδού 8.500 τ.μ., στην Ουρανούπολη αποτιμήθηκε και αποδόθηκε στην ίδια Μονή αντί 1,3 εκατομμυρίων ευρώ, όταν η πραγματική της αξία είναι τουλάχιστον οκταπλάσια! Στη δε περίπτωση της έκτασης των 10,5 στρεμμάτων, που βρίσκεται στο Δήμο Καλαμαριάς, όπου στεγάζονταν οι αποθήκες του Εθνικού Οργανισμού Καπνού, η αξία τους, όταν παραχωρήθηκαν στην ίδια Μονή, αποτιμήθηκε στα 3 εκατομμύρια ευρώ, ενώ η πραγματική αξία υπολογίζεται σε 25 εκατομμύρια ευρώ και η παραχώρηση, όπως υποστηρίζει ο Δήμος της Καλαμαριάς, έγινε ερήμην του. Ο δε δήμαρχος, με δύο επιστολές του προς τον υφυπουργό και τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, ζητούσε να αποδοθεί η έκταση στο Δήμο, ώστε να γίνει χώρος πρασίνου, αναψυχής και στάθμευσης για τους πολίτες. Πόσο βαθιά νυχτωμένος ήταν…
Η συνολική ζημιά που έχει υποστεί το Δημόσιο με τις ανταλλαγές των 260 ακινήτων, σύμφωνα με εκτιμήσεις, ξεπερνά το 1 δις ευρώ!
Παράλληλα, αποκαλύφθηκε πως ο τότε υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας ήταν αυτός που υπέγραψε, ώστε να σταματήσει η δικαστική διαδικασία μεταξύ Δημοσίου και μονής Βατοπεδίου για την κυριότητα της λίμνης.
Μιλώντας στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, ο μοναχός Ευδόκιμος, οικονομικός διαχειριστής της Μονής, επιβεβαίωσε ότι η κυπριακή υπεράκτια εταιρεία με την κωδικοποιημένη ονομασία “RASSADEL” (εκ του ΡΑΣΑ - ιερατικό ένδυμα για τους μυημένους - η πληροφορία ότι η κατάληξη DEL προέρχεται εκ του BORDEL ελέγχεται ως ανακριβής), αντί της πραγματικής που είναι “ΜΑSSADEL” (εκ του ΜΑΣΑ για τους γνωρίζοντες + ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ, η προσθήκη αυτή είναι αυθαίρετη και ευφάνταστη και αποτελεί προϊόν παραπληροφόρησης του γράφοντα, αφού οι επιφανείς του Κλήρου είναι γνωστό σε όλους ότι βασανίζουν το σαρκίο τους με απανωτές νηστείες, φτωχές σε πρωτεΐνες, η δε υπερτραφής εικόνα τους οφείλεται στην υπέρμετρη συγκράτηση αέρα από τα κύτταρα του δέρματος και μόνον), ανήκει εξ ολοκλήρου στην ίδια Μονή, η οποία και την προικοδότησε με το ευτελές ποσό των μόλις …30.000.000 ευρώ, για να κάνει επενδύσεις σε ξένα κεφάλαια και αγορές ελληνικών μετοχών, τα οποία είναι προφανές πως θα περιέρχονταν …στους φτωχούς και απόρους, όπως και τόσα άλλα!!
Ειρήσθω εν παρόδω ότι υφέρπει στην κοινωνία η φαιδρή διάκριση των πολιτικών ανάμεσα σε κείνους που, επειδή τυγχάνουν αριστερών φρονημάτων, είναι άθεοι ή αντίχριστοι ή ότι δεν κάνουν το σταυρό τους ή ότι είναι εχθροί της ορθοδοξίας και σε κείνους, που επειδή είναι ευσεβείς χριστιανοί, είναι επομένως και ωφέλιμοι για το τόπο. Γι’ αυτούς, λοιπόν, που ασπάζονταν ή εξακολουθούν να ασπάζονται τέτοιου είδους κριτήρια, η αγαστή συνεργασία των κυβερνητικών στελεχών, με τους εκπροσώπους Μεγίστης Μονής του Αγίου Όρους και η επιχειρηματική δεινότητα των τελευταίων, αποτελεί την πλέον αποστομωτική απάντηση.
Εν τέλει, ο ηγούμενος κ.Εφραίμ, κατόπιν σχετικού αιτήματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δεσμεύθηκε να θέσει στην αδελφότητα της Μονής την πρόθεσή του να αποσυρθεί από τις διοικητικές και διαχειριστικές ευθύνες του και να υποβάλει την απόφαση της αδελφότητας στο Πατριαρχείο μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου, ο δε κ.Μεϊμαράκης παραδέχθηκε ότι για το σκάνδαλο αυτό υπάρχουν και πολιτικές ευθύνες.
Κι αν μεν ο κ.Εφραίμ, υπό την ιδιότητά του ως Ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου και υπό το βάρος των βαρυτάτων ευθυνών του υποχρεώθηκε σε παραίτηση, οι ιθύνοντες της εκλεγμένης πολιτικής ηγεσίας του τόπου διακατέχονται από παρόμοια αισθήματα ή γι’ αυτούς εξακολουθεί να ισχύει το δόγμα “δεν αδειάζω να σού εξηγήσω το σχέδιό μου σε όλες του τις λεπτομέρειες”, οπότε κάποιοι άλλοι θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να τον μιμηθούν;;

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

“Ψυχορραγεί ο …τέντζερης!!”

Ο Νασρεντίν Χότζας είχε ένα γείτονα όχι και πολύ τίμιο κι ήθελε να του δώσει ένα καλό μαθηματάκι. Μια μέρα, λοιπόν, πήγε και του γύρεψε δανεικό ένα μεγάλο τέντζερη που είχε. Ο γείτονας του τον έδωσε. Δυο μέρες μετά ο Χότζας έβαλε μες τον τέντζερη ένα μικρότερο και τον επέστρεψε στο νόμιμο κάτοχό του. Ο γείτονας ρώτησε για ποιο λόγο είχε βάλει μέσα στο μεγάλο τέντζερη ένα μικρότερο και ο Χότζας απάντησε ότι ο τέντζερης είχε γεννήσει ένα παιδάκι το οποίο κατά το νόμο έπρεπε να δοθεί στο κάτοχο του τέντζερη. Ο γείτονας πήρε τα δύο μαγειρικά σκεύη και μπήκε σπίτι του. Μετά από λίγες μέρες ο Χότζας του ξαναγύρεψε το τέντζερη κι αυτός δεν έφερε καμιά αντίρρηση ελπίζοντας και πάλι σε γεννητούρια. Πέρασαν μέρες και ο Χότζας δεν επέστρεφε τον τέντζερη. Κάποια στιγμή ο γείτονας αποφάσισε να πάει να του τον ζητήσει. "Αχ" του απάντησε ο Χότζας με πολύ λυπημένη έκφραση, "δεν ήξερα πώς να σας το πω. Δεχτείτε τα ειλικρινά μου συλλυπητήρια. Ο τέντζερής σας πέθανε". "Πέθανε ο τέντζερης; τι ανοησία είναι πάλι αυτή; Ποιος άκουσε ποτέ ένα τέντζερη να πεθαίνει;". "Μην είσθε δύσπιστος αγά μου" είπε ο Χότζας, "πού βλέπετε το παράξενο να πεθαίνει ένας τέντζερης ικανός να φέρει στον κόσμο ένα παιδί;"
Ο ΝΑΣΡΕΝΤΙΝ, τούρκος χότζας, ιεροδίκης του 13ου αιώνα, έγινε γνωστός για τα θρυλικά ανέκδοτα της θυμοσοφίας του. Την εποχή εκείνη, βέβαια, δεν υπήρχε Ελλάδα, ούτε και κυβέρνηση αντίστοιχη της σημερινής, έτσι ώστε ο Χότζας να είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με τα πεπραγμένα μιας κυβέρνησης ανάλογης με αυτήν της Ν.Δημοκρατίας. Με τον τέντζερή του, όμως, έδωσε κάποια λύση στις αντιφατικές διαπιστώσεις της ελληνικής πραγματικότητας. Και ο Κώστας Καραμανλής, είχε το ίδιο πρόβλημα με τον τέντζερη του Χότζα.
Με σημαία την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και την αποκατάσταση της σχέσης μεταξύ πολιτικής και ηθικής κέρδισε τις εκλογές του 2004 και για την συνέχιση των μεταρρυθμίσεων τις εκλογές του 2007. Αλλά, δυστυχώς, όχι μόνον τα “γεννητούρια”, που περιμέναμε, δεν ήρθαν, όπου ως “γεννητούρια” αναφερόμαστε στις μεταρρυθμίσεις, αλλά κοντεύει να μας πεθάνει ακόμη και ο τέντζερης, όπου ως “τέντζερη” αναφερόμαστε στην ίδια την πολιτική εξουσία και σε ευρεία έννοια την πολιτική ζωή του τόπου, η οποία έχει βυθιστεί στα σκάνδαλα, τις εισαγγελικές έρευνες και τις εξεταστικές επιτροπές, ενώ η καθημερινότητα γίνεται, ανεξέλεγκτα, ολοένα και σκληρότερη για τον μέσο έλληνα πολίτη. Ας δούμε μερικές από τις ακόλουθες επισημάνσεις, για τις οποίες ούτε δύσπιστος μπορεί να είναι κανείς, ούτε και ειδικός, για να τις κατανοήσει.
1. Στην εθνική οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης το κόστος των διοδίων σημείωσε αύξηση 120% σε 4 χρόνια.
2. Μέχρι τώρα ξέραμε την ακριβή Ελλάδα των τροφίμων, των καυσίμων, των υπηρεσιών. Με τη διεθνή κρίση ανακαλύπτουμε και την Ελλάδα του «ακριβού χρήματος». Συγκεκριμένα, ενώ τα διεθνή τραπεζικά επιτόκια για καταναλωτικά και επιχειρηματικά δάνεια πέφτουν, το επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έχει υποχωρήσει κατά 1% και το Euribor κατά 0,65% σε σχέση με τα υψηλά επίπεδα των τελευταίων 6 μηνών, την ίδια στιγμή οι ελληνικές τράπεζας αυξάνουν τα επιτόκια κατά 0,4 - 0,7% !! Κάπως έτσι οι Έλληνες πληρώνουν τα ακριβότερα επιτόκια καταναλωτικών δανείων στην ευρωζώνη.
3. Από τον Ιούλιο του 2008 οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου (BRENT) έχουν πέσει κατά 54%, δηλαδή στις τιμές που ίσχυαν πριν 2 χρόνια. Στην Ελλάδα, όχι μόνον δεν υπάρχει ανάλογη πτώση στις τιμές πετρελαίου, αλλ’ απεναντίας η ελληνική αγορά καυσίμων βάζει ένα καπέλο 10 λεπτά/λίτρο στις τιμές των πετρελαιοειδών. Σήμερα, η τιμή της βενζίνης, με βάση τα διεθνή στάνταρτ, ενώ θα έπρεπε να κυμαίνεται στα 90λεπτά/λίτρο, εντούτοις βρίσκεται στο 1,006/λίτρο.
4. Οι ειδικοί διαπιστώνουν ότι στις 10 μειώσεις τιμών που γίνονται στις διεθνείς τιμές των καυσίμων, μόνο 3 περνάνε στην ελληνική αγορά. Ξέρετε τι αποφέρει αυτό στις τσέπες των κερδοσκόπων μόνο από την πώληση της αμόλυβδης βενζίνης; 650 εκ. ευρώ, ποσό το οποίο είναι τρεις φορές το επίδομα θέρμανσης, όπως το έχει κοστολογήσει το Υπουργείο Οικονομίας, το οποίο επίμονα αρνούνταν να δώσει τα προηγούμενα 4 χρόνια. Φανταστείτε τι περιθώρια για άσκηση κοινωνικής πολιτικής θα υπήρχαν αν η κυβέρνηση διέθετε τη βούληση να τα βάλει με τους κερδοσκόπους.
5. Με το ράλι του κόστους της ενεργείας, όλο και περισσότερα νοικοκυριά χαρακτηρίζονται ως «ενεργειακά φτωχά». Ως ενεργειακά φτωχοί ορίζονται όσοι δαπανούν πάνω από 10% του εισοδήματος τους για να καλύψουν ενεργειακές ανάγκες (πετρέλαιο, φυσικό αέριο κλπ). Με μετριοπαθείς υπολογισμούς σήμερα αυτά τα νοικοκυριά ανέρχονται σε 1.564.225 νοικοκυριά...
6. Οι διεθνείς τιμές στο στάρι, το ρύζι, κ.λ.π., πέφτουν συνεχώς τους τελευταίους μήνες. Παρά την μείωση στις διεθνείς τιμές των τροφίμων κατά 31,9% για το ρύζι από τον Μάιο του 2008, κατά 35,47% για το σιτάρι από τον Ιούλιο του 2008 και κατά 10% για τα γαλακτοκομικά προϊόντα, το συνολικό επίπεδο τιμών του καλαθιού τροφίμων στην Ελλάδα δεν μειώνεται, αντιθέτως είναι το 4ο υψηλότερο στην ΕΕ.
7. Έχουμε χάσει το λογαριασμό από τις αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Η κυβέρνηση, μέσω των διορισμένων από αυτή Προέδρων της επιχείρησης, όχι μόνο κατέστησε τη ΔΕΗ ελλειμματική (είχε 500 εκ. ευρώ κέρδη το 2004}, αλλά φορτώνει την τρομακτική αποτυχία της στα νοικοκυριά. Παρότι έχουν αυξηθεί τα τιμολόγια της ΔΕΗ την τελευταία τριετία κατά 25%, εντούτοις πρόσφατα ανακοινώθηκαν νέες αυξήσεις από 1/1/2009, πάνω από 5%!
8. Μαζί με τους νέους φόρους, αυτό το φθινόπωρο άρχισαν να έρχονται και τα νέα τσουχτερά τέλη κυκλοφορίας. Ξέρετε πόσο αυξήθηκαν σε 4 χρόνια; Από το 2004 μέχρι σήμερα η κυβέρνηση αύξησε δύο φορές τα τέλη κυκλοφορίας, συνολικά κατά 40%. Άλλος ένας έμμεσος φόρος για να καλύψουν όσο μπορούν την πλήρη κατάρρευση των φορολογικών εσόδων.
9. Πριν λίγους μήνες, η κυβέρνηση απέρριψε την πρόταση νόμου του ΠΑΣΟΚ για την ανακούφιση των νοικοκυριών από την υπερχρέωση (η πρόταση προέβλεπε π.χ. απαγόρευση κατάσχεσης κύριας κατοικίας, υποχρέωση των τραπεζών να μειώνουν τα επιτόκια όταν πέφτουν τα ευρωπαϊκά, κ.α). Γνωρίζετε πόσο έχει αυξηθεί (ή μειωθεί) ο δανεισμός των νοικοκυριών από τις τράπεζες μεταξύ του 2004 και του 2007; Στα τέλη του 2003, τα δάνεια των νοικοκυριών (στεγαστικά, καταναλωτικά, κάρτες κλπ) ανέρχονταν σε 40,1 δις ευρώ. Σήμερα έχουν υπερδιπλασιαστεί, στα 109,9 δις ευρώ [αύξηση 16,9% σε ετήσια βάση), σχεδόν το 45,5% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Κάτι που πρέπει να μας ανησυχεί ιδιαίτερα, αφού το όριο κινδύνου που έθετε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τα δάνεια των νοικοκυριών είναι να μην ξεπερνούν το 1/3 του ΑΕΠ.
10. Ο «επίσημος» πληθωρισμός την τελευταία 4ετία έχει αυξηθεί κατά 15,5%. Ποιος είναι όμως ο πραγματικός πληθωρισμός; Πόσο έχει αυξηθεί το πραγματικό κόστος ζωής μιας μέσης οικογένειας σε σχέση με το 2004; Σήμερα, προκειμένου μία οικογένεια να διατηρήσει το ίδιο ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ, ΕΠΙΠΕΔΟ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ & ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ με το 2004 χρειάζεται 843 ευρώ επιπλέον, όταν έχει δει τα εισοδήματα της να αυξάνονται μόλις κατά 446 ευρώ. Συνεπώς «μπαίνει μέσα» κατά 397 ευρώ το μήνα. Η πραγματική ακρίβεια έχει αυξηθεί κατά 36,7%, υπερβαίνοντας κατά πολύ τον στατιστικό πληθωρισμό (15,5%).
ΜΕΝΕΙ το δίδαγμα από την ιστορία του Χότζα, διότι άμεση λύση δεν μας δίνει. Θα έπρεπε ως πολίτες να είμαστε περισσότεροι δύσπιστοι στην αρχή και ιδιαίτερα απαιτητικοί στη συνέχεια, με αυστηρά κριτήρια κρίσεως των κυβερνώντων και όχι να παραπλανούμαστε με ψευδοπαροχές, νομίζοντας ότι αυτές είναι προοίμιο μεγάλων μεταρρυθμίσεων, ενώ ήταν το ευτελές πρόσχημα για την νομή της εξουσίας και την κατασπατάληση του δημοσίου πλούτου. Όταν η κυβέρνηση μας γνωστοποιήσει, οσονούπω, ότι, δυστυχώς, μεν πέθανε ο “τέντζερης” και δεν έχει να μας δώσει τίποτα, αλλά δε θα διστάσει να μας ζητήσει να πάρει κι από πάνω, εμείς τι θα πράξουμε; Θα το σκεφτούμε τότε ή την έχουμε ήδη από τώρα την απάντηση;;;

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

“Παρασιτική και παραγωγική Ελλάδα”*

Γι' αυτούς που άφησαν τις παρωπίδες στον κάλαθο των αχρήστων και μπορούν με αντικειμενικότητα να διαπιστώσουν το τι συμβαίνει γύρω τους, θα αντιλήφθηκαν ότι η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας όχι μόνον στόχευσε εξαρχής και στοχεύει στο να βοηθά την ολιγαρχία, τους λίγους, τους παράγοντες, τους μεσάζοντες, ενισχύοντας την άνθηση μιας παρασιτικής και όχι μιας παραγωγικής Ελλάδας, αλλά εξακολουθεί να νομίζει ότι μπορεί να κυβερνήσει, ελέγχοντας την τοπική κοινωνία, μέσω της διαχωρισμού των Ελλήνων σε μικρές Κοινότητες, σε «πράσινους», «κόκκινους», «γαλάζιους». Νομίζει ότι μπορεί έτσι, με αυτόν τον τρόπο, να ελέγξει τα πάντα…
Ευαγγελίστηκε τις μεταρρυθμίσεις και ως τέτοιες εννοεί την αποβιομηχάνιση, την πρόωρη συνταξιοδότηση. Είναι στρουθοκαμηλισμός. Δεν κοιτάει την πραγματικότητα. Ακόμη κι αν συνταξιοδοτηθούν πρόωρα κάποιοι άνεργοι, το ερώτημα είναι, τι γίνεται για τους επόμενους; Πού είναι η ανάπτυξη; Πού θα βρουν δουλειά οι νέοι άνθρωποι; Πώς θα οικοδομήσει ένα σίγουρο μέλλον; Και αυτοί που συνταξιοδοτούνται και τους αποσύρει κανείς από την ενεργό αγορά εργασίας, είναι πολύ πιθανό να συμπληρώσουν το εισόδημά τους μέσα από τη μαύρη εργασία. Αρκείται η κυβέρνηση στο να μετατρέπει τους ανέργους σε πρόωρους συνταξιούχους. Αυτή είναι η λογική της. Μια στρατιά ανθρώπων έξω από την παραγωγική διαδικασία. Λείπει δραματικά το σχέδιο για μια προοπτική ανάπτυξης, για μια ουσιαστική προοπτική ελπίδας για τις περιοχές σε κρίση. Απουσιάζει εντελώς μια ολοκληρωμένη στρατηγική και στα θέματα της απασχόλησης.
Μετατρέπει το ασφαλιστικό σύστημα σε μια «χωματερή ελλειμμάτων», αντί να είναι εγγύηση της ποιότητας και της ανθρωπιάς. Από τη μια μεταφέρει με την πολιτική της ελλείμματα στο ασφαλιστικό σύστημα, υπονομεύοντας την προοπτική του ασφαλιστικού συστήματος και από την άλλη βάζει τον φτωχό και μέσο πολίτη να πληρώσει για προληπτικές εξετάσεις.
Απέναντι στην γενικευμένη αποσάθρωση, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες ομιλίες του μίλησε, μεταξύ άλλων, για την ανάγκη διαχωρισμού ανάμεσα στην «παραγωγική Ελλάδα» και την «παρασιτική Ελλάδα», σημειώνοντας, επιπροσθέτως, ότι η διάκριση αυτή, χωρίς να αποτελεί ένα νέο ταξικό διαχωρισμό, μπορεί, ωστόσο, να προσδώσει ένα ιδεολογικό στίγμα στην εποχή την οποία διανύουμε και κατέληξε λέγοντας ότι “Εμείς ως σοσιαλιστικό κόμμα θέλουμε να δούμε παραγωγικούς τους Έλληνες, θέλουμε να αυξήσουμε τη συμμετοχή στην απασχόληση…Θέλουμε την παραγωγική Ελλάδα και θέλουμε και όλους τους Έλληνες παραγωγικούς. Όχι στην άκρη, όχι στο περιθώριο”.
Υποστήριξε, μάλιστα την ανάγκη για τον συντονισμό και το σχεδιασμό του κράτους, με την συνέργια κοινωνικών εταίρων, εργαζομένων, Αυτοδιοίκησης, εργοδοτών, επιμελητηρίων, σε Ολοκληρωμένα Προγράμματα Ανασυγκρότησης των Περιοχών. Ότι οι μεταρρυθμίσεις χρειάζεται να στοχεύουν στην αύξηση της απασχόλησης, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στη δίκαιη κατανομή του πλούτου, στην προστασία του περιβάλλοντος, στην ανταγωνιστικότητα και στην εξωστρέφεια, στη διαφάνεια, στην ποιότητα και τη λογοδοσία προς τον πολίτη, στην επένδυση στον άνθρωπο, στην παιδεία, στην καινοτομία, στην αποκέντρωση, στην εξυγίανση της αγοράς, στην πάταξη της γραφειοκρατίας, σε κανόνες διαφάνειας και αξιοκρατίας. Η ανάπτυξη τότε θα είναι διασφαλισμένη. Ότι τα λεφτά που υπάρχουν στην Ελλάδα να πιάνουν τόπο, στοχεύοντας σε μια παραγωγική Ελλάδα και όχι να καταλήγουν σε μεσάζοντες, σε ολιγαρχίες, σε παράγοντες, σε μια παρασιτική Ελλάδα. Ότι η παραγωγική δυναμικότητα, ο μόχθος του ελληνικού λαού πάει στράφι, δεν έχει προοπτική.
Σε αντίθεση με την Ν.Δημοκρατία, κάθε προοδευτική κυβέρνηση σήμερα στην Ελλάδα πρέπει να έχει ως πρώτη υποχρέωση την προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, την ενθάρρυνση της εγχώριας επιχειρηματικότητας και την δημιουργία κρατικών επιχειρήσεων σε συγκεκριμένους στρατηγικούς τομείς, ιδιαίτερα δε στην εφαρμοσμένη έρευνα.
Τα κρατικά χρήματα που θα πηγαίνουν στις δημόσιες δαπάνες για τις λαϊκές μάζες (υγεία, συντάξεις, εκπαίδευση) θα είναι πολύ περισσότερα, ακόμα και με τους σημερινούς όρους παραγωγής, όταν πολλοί φόροι δε θα πηγαίνουν, όπως σήμερα, για να θρέψουν μια παρασιτική γραφειοκρατία που δεν προσφέρει παρά αδιαφορία στους πολίτες ή για να θρέψουν μια σειρά μιζαδόρους ή μια σειρά αρπακτικούς ολιγάρχες.
Όσο για κίνητρα του τύπου «ελαστικές εργασιακές σχέσεις», που στις περισσότερες περιπτώσεις σημαίνουν πτώση αμοιβών και χειροτέρευση εργασιακών συνθηκών, αυτά δε χρειάζονται ούτε στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες. Αυτές όφειλαν να προστατέψουν την αγορά εργασίας τους με φορολογία στα προϊόντα των χωρών που εκμεταλλεύονται την εργατική τους τάξη με όρους δουλοκτησίας και όχι ελεύθερης αγοράς για το εμπόρευμα που λέγεται εργατική δύναμη. Είναι κυρίως η Κίνα που βυθίζει σήμερα στα έγκατα τα παγκόσμια μεροκάματα και τους μισθούς. Όμως οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, και πιο πολύ οι αμερικανοί, χρησιμοποιούν ευχαρίστως τον κινέζικο φασισμό για να συντρίψουν το παγκόσμιο μεροκάματο και να εκβιάσουν στις δικές τους χώρες τους μισθωτούς, δείχνοντας τους κινέζους εργάτες ως ανταγωνιστές τους. Απέναντι σε αυτούς τους μονοπωλιστές με τα πελώρια υπερκέρδη πρέπει οι εργαζόμενοι να οξύνουν την οικονομική διεκδικητική τους πάλη.
Ειδικά, όμως, για τη χώρα μας τέτοιου είδους κίνητρα δε χρειάζονται ούτε από την πιο ιδιοτελή καπιταλιστική άποψη, καθώς αυτή η χώρα βάλλεται εκ των έσω, από μια συγκεκριμένη κάστα αυτόκλητων κερδοσκόπων, της παρασιτικής ολιγαρχίας, η οποία δεν στηρίζει την κυριαρχία της σε κάποιο αυτόκεντρο οικονομικό και παραγωγικό δυναμισμό, αλλά στην ωμή υποστήριξη της Ν.Δημοκρατίας και αυτός ο βομβαρδισμός έχει ρίξει τα ελληνικά μεροκάματα στα έγκατα της Ευρώπης, ιδιαίτερα τα πραγματικά «μαύρα» μεροκάματα. Αρκεί να καταργήσει κάποιος τα τρομερά εμπόδια ή αλλιώς τα αντικίνητρα στις επενδύσεις και την έρευνα, και αυτές θα είναι άφθονες ακόμα και όταν οι πραγματικοί μισθοί ανεβούν πολύ περισσότερο από όσο σήμερα.
Παράλληλα, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα ο ελληνικός δημόσιος τομέας, η πιο μεγάλη νεοελληνική, ιδιαίτερα μεταπολιτευτική, πληγή. Το κλασικό χαρακτηριστικό του ήταν πάντα ότι λειτούργησε ως χώρος για την ενδιαίτηση ενός μεγάλου τμήματος των ψηφοφορικών στρατών της αστικής τάξης, ενώ θα μπορούσε να παίξει θετικό ρόλο στη διαδικασία της διοίκησης, της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και της παροχής ουσιαστικών υπηρεσιών στους πολίτες.
Τελικά, δεν μπορεί να είναι όλα μαύρα και άραχνα. Υπάρχει λύση και αξίζει να το παλέψουμε και να την διεκδικήσουμε, για μας, αλλά και για τα παιδιά μας, κόντρα σ’αυτούς που καλλιεργούν μονίμως ένα κλίμα απαισιοδοξίας, προκειμένου να μένουμε καθηλωμένοι και χωρίς ελπίδα…


*βλ. την συνέντευξη στις 4/8/2008 του Η.Ζαφειρόπουλου στον Θ.Λαζαρίδη (http://www.oakke.gr/na427/sinentefxi_427.htm.) και την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στην Κοινότητα Στάνου Αιτωλοακαρνανίας στις 20/3/2006 (http://www.pasok.gr/portal/gr/23/31966/3/7/1/showdoc.html.).

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

“Νεολαία και πολιτική έκφραση”


Η ιδέα είναι μια εικόνα που ζωγραφίζεται μέσα στο μυαλό μου” (Βολταίρος)

Ερχόμενος κανείς από την καθημερινότητα μιας από τις χώρες της προηγμένης Δυτικής Ευρώπης στην Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που θα διαπιστώσει είναι ότι δεν υπάρχει δημόσιος ή ιδιωτικός χώρος, που να μην είναι γραμμένος με γκράφιτι, δηλαδή αυτές τις αλλόκοτες, καμιά φορά, καλλιτεχνικές απεικονίσεις ή τα πολιτικά συνθήματα, μέσα από τα οποία βρίσκει διέξοδο το ανήσυχο πνεύμα της νεολαίας μας, η οποία, σε πείσμα των καιρών και της γενικής απαξίας των πάντων, εξακολουθεί να ονειρεύεται, αλλά και να εκφράζεται με έναν τρόπο, που εκ πρώτης όψεως ασχημονεί και κινείται στο χώρο του ποινικού δικαίου.

Δεν θα σταθώ στο εάν αυτός είναι ο ενδεικνυόμενος τρόπος ή όχι, άλλωστε την πρόθεση θέλω να αξιολογήσω και όχι το μέσον, αλλά στο ότι η ελληνική νεολαία εξακολουθεί να είναι μια ζώσα νεολαία, η οποία ανά τους καιρούς προσπαθεί να βρει τον κατάλληλο τρόπο για να εκφράσει τις σκέψεις και τις ανησυχίες της, ακόμη και την οργή ή την απογοήτευσή της, με τον πιο προκλητικό τρόπο, απλά και μόνον για να προκαλέσει την προσοχή μας.
Στην σημερινή εποχή της “τηλεοπτικής δημοκρατίας” - της εικονικής πραγματικότητας θα έλεγα εγώ - και της συστηματικής προσπάθειας για τον εκφυλισμό του πνεύματος με άθλιες τηλεοπτικές εκπομπές, που δεν αποσκοπούν στην αφύπνιση, αλλά στην ύπνωσή του, τα συνθήματα στους τοίχους φαντάζουν ως μια σιωπηλή διαμαρτυρία, όχι από περιθωριακούς τύπους, αλλά από μια υπαρκτή νεολαία, που φωνάζει ενάντια στα “αφεντικά” και στην συστηματική εκμετάλλευση των εργαζομένων, στον πατριδοκάπηλο εθνικισμό, στην περιχαράκωση των φτωχών σε έθνη και φυλές, όταν δεν έχουν στη πραγματικότητα να μοιράσουν τίποτα, πέρα από τη μιζέρια τους, στον βιασμό της φύσης, αλλά και στο απάνθρωπο και κυνικό πρόσωπο του καπιταλισμού.
Την επομένη φορά που θα περιδιαβείτε τους δρόμους των πόλεών μας προσέξτε τα με πιο διερευνητική ματιά, για να νοιώσετε τον σφυγμό των αποτυπωμένων στους τοίχους φωνών, που αν κάποτε καταστούν φωνές στα χείλη μας, θα αποτελέσουν την απαρχή ενός νέου δυναμικού κοινωνικού κινήματος, αλλά και για να ξαναθυμηθούμε οι παλαιότεροι συνθήματα και αρχές, που ξεχάσαμε, αποκαμωμένοι από την κούραση της καθημερινότητας και αποπροσανατολισμένοι από την “ευδαιμονία” των καταναλωτικών αγαθών μας.
Όταν θα φτάσουμε στο σημείο να μην καταλαβαίνουμε το νόημα, αλλά και την σκοπιμότητα των γκράφιτι, τότε θα πρέπει να ανησυχούμε όχι για το μέλλον της χώρας μας, αλλά για τη δική μας ποιότητα ως αφυπνισμένων πολιτών!!
Συμμεριζόμενος, τέλος, εκείνους που αισθάνονται απογοητευμένοι από την ποιότητα της δημοκρατίας μας, αλλά και των μεγάλων κομμάτων της χώρας μας, θα ήθελα να τους επισημάνω ότι η σοσιαλιστική άποψη για την πολιτική είναι ότι δεν πορεύεται απερίσπαστη, ανεξαρτήτως συγκυριών, προς κάποιον τελικό προορισμό, όπου και το τέλος της ιστορίας, αλλά μέσα από συχνές στάσεις στην ιστορία, στοχεύει σε μια ατέρμονη πορεία της κοινωνίας προς τον “ήλιο”, δηλαδή προς την δημιουργία κοινωνιών, όπου ο άνθρωπος θα ζει αρμονικά με τον συνάνθρωπό του, αλλά και το περιβάλλον του, σε συνθήκες αμοιβαίου αλληλοσεβασμού και όχι αλληλοεξόντωσης… Μέχρι τότε οι ονειροπόλοι ας αρκεστούμε στα όνειρά μας και στις ιδέες μας και οι λοιποί …στο μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης Καραμανλή!!
Υ.Γ. το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο στον συνάδελφό μου Απόστολο Λιβανό, που ευτύχησε να ζήσει πολλά χρόνια, παραμένοντας, ωστόσο, νέος στο πνεύμα και έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, παροτρύνοντάς με από τα πρώτα χρόνια της δικηγορίας μου να γράφω… Καλό σου ταξίδι Απόστολε…

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

“Οικονομική ανάπτυξη και πράσινα άλογα”

Οι τρέχουσες οικονομικές εξελίξεις σε παγκόσμιο οικονομικό επίπεδο και η προκύψασα οικονομική ύφεση, δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, όπως ίσως νομίζουν ή εξακολουθούν να νομίζουν ορισμένοι, αφού το προεόρτια αυτής είχαν πολλές φορές εμφανιστεί με διάφορες εκφάνσεις την τελευταία κυρίως δεκαετία.
Οι αξίες στα μεγάλα – κεντρικά χρηματιστήρια της γης βυθίζονταν απότομα, αρχής γενομένης, συνήθως, από τις ΗΠΑ, παρασύροντας στο διάβα τους και όλα τα περιφερειακά, όπως και το δικό μας, υπενθυμίζοντας σε όλους μας, εργαζόμενους, επιχειρηματίες, κ.λ.π., την σκληρότητα της παγκοσμιοποίησης, ενός συστήματος, που πολλοί υπερθεμάτισαν, αναβιβάζοντάς το ακόμη και σε “ιδεολογία”, αλλά στην πραγματικότητα αποτέλεσε μια καλοστημένη παγίδα από λίγους για το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού, αφού μέσα από τον φαύλο κύκλο της δομής, αλλά και της λειτουργίας του, απομυζά σε τακτούς κύκλους των 8 με 10 ετών περίπου ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου εισοδήματος.
Το σενάριο, λοιπόν, που δοκιμάστηκε στο παρελθόν και κορυφώνεται στις μέρες μας έχει ως εξής: η κατάρρευση των αξιών στα χρηματιστήρια οδηγεί στην έλλειψη ρευστού που αντλούσαν οι εισηγμένες επιχειρήσεις απ’ αυτά, η έλλειψη δε αυτή με τη σειρά της συμπιέζει την παραγωγικότητα μιας χώρας, τους ρυθμούς ανάπτυξης του εμπορίου κ.τ.λ., οι επιχειρήσεις που δεν διαθέτουν μεγάλη οικονομική ρευστότητα δεν μπορούν να υποστηρίξουν την παραγωγική τους λειτουργία και αναγκάζονται να στραφούν στον τραπεζικό δανεισμό και όσες απ’ αυτές έχουν εμπράγματες εξασφαλίσεις ή μεγάλη οικονομική επιφάνεια, επιτυγχάνουν δανεισμό με υψηλό κόστος (διότι για τις άλλες μαύρο φίδι που τις έφαγε), που μέρα με την ημέρα απομυζά το κέρδος τους, αναγκαζόμενες αρχικά να προχωρήσουν σε σταδιακές απολύσεις εργαζομένων, ώσπου τελικά να οδηγηθούν σε χρεοκοπία, με μαζικές πλέον απολύσεις εργαζομένων, οι οποίοι με τη σειρά τους, μη μπορώντας πλέον να είναι συνεπείς με της δανειακές τους υποχρεώσεις (δόσεις για στεγαστικά δάνεια, αγορά αυτοκινήτων και λοιπών καταναλωτικών αγαθών, πιστωτικές κάρτες, κ.λ.π.) οδηγούνται σε κατάρρευση, καταστρέφοντας ζωές και κόπους δεκαετιών.
Ακολουθούν μαζικοί πλειστηριασμοί ακινήτων, οι τιμές των προϊόντων ανεβαίνουν λόγω της αύξησης του κόστους της παραγωγής, αλλά και της ανεξέλεγκτης δράσης των κερδοσκόπων, το λιανικό εμπόριο υφίσταται καθίζηση και οι μικροεπιχειρήσεις που ζουν από τους καταναλωτές, δηλαδή όλους εμάς, οδηγούνται γρήγορα σε μαρασμό και το λουκέτο, με άμεσο απότοκο την περαιτέρω συρρίκνωση της οικονομίας μιας χώρας, η οποία συντηρείται από τους άμεσους και έμμεσους φόρους, που φρόντισε προηγουμένως να στρέψει στην κεφαλή των πολλών, παρέχοντας μειώσεις στην φορολογία των επιχειρήσεων και του μεγάλου κεφαλαίου γενικά, αντανάκλαση της οποίας είναι η μείωση στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) της, στους δείκτες ανάπτυξής της και στην περαιτέρω αδυναμία της να καλύψει τις ανάγκες λειτουργίας των υπερδιογκωμένων δημοσίων υπηρεσιών, αλλά και στην εξυπηρέτηση του εξωτερικού της χρέους, με περαιτέρω ανάγκη για νέο δημόσιο δανεισμό που απαιτεί υψηλότερο κόστος αποπληρωμής, κ.λ.π., ώσπου να επιτευχθεί και η κατάρρευση των παγκόσμιων οικονομιών.
Ωραίο σενάριο, που τώρα βιώνουμε και που το καπιταλιστικό σύστημα ευαγγελίστηκε, στο βωμό της απελευθέρωσης των οικονομιών, μια ψευδεπίγραφη ονομασία της πραγματικής οικονομικής αναρχίας και της ληστείας των πάντων με νομιμοφάνεια και πλήρη αποδοχή.
Η ευτέλεια του συστήματος αυτού αναδεικνύει το μέγιστο των ευθυνών των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων παγκοσμίως, που εξακολουθούν να μιλούν σε μια γλώσσα της προηγουμένης 20ετίας και αδυνατούν να βροντοφωνάξουν το απλούστερο “
σταματήστε, εδώ και τώρα. Πρώτα ο άνθρωπος και το περιβάλλον και μετά η οικονομία”.
Η διέξοδος από τη σήραγγα της παγκόσμιας καπιταλιστικής ύφεσης υπάρχει και εμπεριέχεται στον σοσιαλισμό. ΄Ολες οι παραπάνω ενδείξεις μαζί με πλήθος άλλων επίσημων στατιστικών στοιχείων καταδεικνύουν πως οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την οριστική κατάρρευση του συστήματος πλησιάζουν, αρκεί να υπάρξει και η μαζική συμμετοχή που θα ενδυναμώσει το λαϊκό κίνημα ενόψει μιάς ριζικής αλλαγής στην κοινωνία και την οικονομία.

Ο καπιταλισμός μας έδειξε με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο τα δόντια του• προτεραιότητα στην οικονομία, με αποτέλεσμα οι “φούσκες” πάσης φύσεως, δηλαδή οι υπερτιμημένες αξίες, να αποτελούν την προτεραιότητα και όλα τα άλλα να τίθενται στο περιθώριο. Πάγωμα και εν τέλει μείωση μισθών, κατάρρευση και απαξίωση του ασφαλιστικού συστήματος, γενικότερη απαξία των πάντων και όλα αυτά στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης. Της ποιάς;;

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

“Αποθανέτω μετά των αλλοφύλων”

Τι συμβαίνει τελικά με τον Θόδωρο Ρουσόπουλο, ο οποίος στην κυριολεξία τραβά από την μύτη τον Κ.Καραμανλή και την ίδια την Ν.Δημοκρατία στο πάτο του πηγαδιού, με τελικά θύματα τους ίδιους τους πολίτες, αλλά και την Χώρα; Πώς είναι δυνατόν έναν κομματικός “κομήτης”, που δεν προέρχεται από τα στεγανά, ούτε από τον στενό κομματικό πυρήνα του κόμματος αυτού, να αναδεικνύεται σε κορυφαίο κομματικό στέλεχος, σε πείσμα της κομματικής επετηρίδας που επικαλείται το πλείστον των νεοσυντρόφων του, ενώ η προϊστορία του δείχνει ότι προέρχεται από το χώρο του Κ.Κ.Ε.; Τι είδε στο πρόσωπό του ο πρωθυπουργός και έχει κρεμαστεί κυριολεκτικά επάνω του, παραβλέποντας τον αιφνίδιο και γι’ αυτό προκλητικό πλουτισμό αυτού και της συζύγου του, όταν δεν επαρκεί μια ολόκληρη ζωή σκληρής δουλειάς για έναν μέσο έλληνα πολίτη, αλλά και αντίστοιχο συνάδελφό του δημοσιογράφο, για να αποκτήσει αυτά που ο ίδιος κατόρθωσε επί των ημερών διακυβέρνησης της Ν.Δημοκρατίας; Πώς και γιατί εγκατέλειψε το σύνθημά του “σεμνά και ταπεινά”, καθιστώντας αυτό μια παρελθούσα γελοιότητα και γιατί ανέχεται την λειτουργία παράπλευρων κέντρων εξουσίας, που σφετερίζονται προκλητικά τον δημόσιο πλούτο, προς ίδιον όφελος; Η υπόθεση του Βατοπεδίου είναι μέχρι στιγμής η κορυφή του παγόβουνου.
Ύστερα από μόλις τέσσερα χρόνια κυβερνητικής θητείας και δύο εκλογικές αναμετρήσεις, το κυβερνητικό καράβι μοιάζει ακυβέρνητο, με ισχνό στίγμα στο χάρτη και αδύνατο σήμα SOS. Πώς και με ποιους ο Καραμανλής θα αναστρέψει την ηθική απαξία και την γενικότερη κρίση σε όλους τους θεσμούς, που έχει γιγαντωθεί επί των ημερών του, όταν το ζητούμενο για τους περισσοτέρους από τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος είναι το πώς θα σώσουν το δικό τους κομματικό μέλλον;
«Δεν πρόκειται να θυσιάσω το μέλλον μου για να σωθεί ο Θόδωρος, εγώ ένας επαγγελματίας πολιτικός», επισήμαινε με οργή γνωστό ανώτερο στέλεχος της Ρηγίλλης, υπουργός του Κώστα Καραμανλή, βασικό κοινοβουλευτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και με εξαιρετικά επιτυχή πορεία στην εκλογική του Περιφέρεια, σε κατ’ ιδίαν συνομιλία που είχε με δημοσιογράφο αθηναϊκής εφημερίδας, ο οποίος και την έβγαλε στη δημοσιότητα!! Κι αυτή δεν είναι θέση ενός μόνον, αλλά της πλειοψηφίας των στελεχών της Ν.Δημοκρατίας που δεν επιθυμούν να θυσιαστούν μαζικά στις επόμενες εκλογές πιστοί στο σύνθημα «αποθανέτω μετά των αλλοφύλων».
Σε αυτόν το τόπο, όταν οι οιωνοί δεν ήταν καλοί, για να αναστραφεί το κλίμα, πάντα κάποιος θυσιαζόταν. Ο πρωθυπουργός, αν θέλει να πείσει τους οπαδούς, τα μέλη, τους συνεργάτες του και σε τελική ανάλυση όλους εμάς τους πολίτες, ότι δεν είναι άμεσα αναμεμειγμένος με τα φαινόμενα της διαφθοράς και ότι κρατάει στα χέρια του τον έλεγχο των εξελίξεων, να δούμε εάν τελικά θα καταφύγει στην δοκιμασμένη μέθοδο της ανθρωποθυσίας και ποιον τελικά θα θυσιάσει˙ αυτόν που πραγματικά φέρει το μέγιστο των ευθυνών και στοχοποιείται από τους πάντες ή κάποιον από τους λεγόμενους “αντάρτες”, οι οποίοι, παρότι δεν βλάπτουν με την ελευθεροστομία τους το εθνικό συμφέρον, αλλά το στενά κομματικό, εντούτοις φαίνονται προς στιγμήν ως το εύκολο θύμα, κατά το γνωστό “φταίει ο γάιδαρος, χτυπάμε το σαμάρι”.
Εν κατακλείδι, εάν δεν υπάρχει σχέδιο εξόδου από τη κρίση, είναι προτιμότερο να βυθιστεί το ίδιο το καράβι, από το να βυθιστεί η ίδια η Χώρα, παραφράζοντας την επιταγή του άλλοτε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου “βυθίσατε το χόρα”…

Σάββατο 2 Αυγούστου 2008

“Προσοχή στις απομιμήσεις!! ”

«Μια μέρα, ένας φίλος του Νασρεντίν, τον έπεισε να τον πάρει μαζί του σε μια επίδειξη μόδας που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του. Ο Νασρεντίν - που δεν ήξερε ακριβώς τι είναι η επίδειξη μόδας - δέχτηκε, παρακολούθησε προσεκτικά από την αρχή ως το τέλος, κι όταν βγήκαν έξω, ο φίλος του τον ρώτησε πώς του φάνηκε. “Σκέτη απάτη”, απάντησε ο Χότζας αμέσως. “Γιατί το λες αυτό”, ρώτησε ο φίλος του κι ο Χότζας απάντησε: “Σου δείχνουν όλες αυτές τις ωραίες γυναίκες και μετά προσπαθούν να σου πουλήσουν τα ρούχα τους”!!»

Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς διαμορφώνεται η πολιτική επικαιρότητα; Από τυχαία γεγονότα ή υπάρχουν κάποιοι που την διαμορφώνουν, είτε εξυπαρχής, είτε με αφορμή τα τυχαία; Γιατί αυτά που διατυπώνονται προεκλογικά ως δεσμεύσεις, λησμονούνται μετεκλογικά; Γιατί ορισμένοι υποψήφιοι δείχνουν έμφαση στην επανειλημμένη παρουσία τους στα ΜΜΕ και μετά την εκλογή τους συντηρούν αυτή τη παρουσία τους; Και σε τελική ανάλυση πόση σχέση έχουν οι εμφανίσεις τους με το έργο που υποτίθεται ότι πλέον επιτελούν;

Παρότι η διάσταση μεταξύ πολιτικού λόγου και πολιτικής πρακτικής δεν είναι νέο φαινόμενο, ήδη δε από την αρχαιότητα είχε επισημανθεί η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που φαίνεται ότι γίνεται (“φαίνεσθαι”) και σε αυτό που γίνεται στη πραγματικότητα (“πράττειν”) ή που πρέπει να γίνεται (“δέον”), εντούτοις στις μέρες μας ως κύρια εξήγηση στα παραπάνω ερωτήματα αποτελεί ο έσχατος σφιχτός εναγκαλισμός του μάρκετινγκ, με την επικοινωνία και την πολιτική.

Σήμερα, που οι επικοινωνιακές τεχνικές δυνατότητες έχουν μεγαλώσει καταπληκτικά, είναι πλέον δυνατόν πολύ ευκολότερα να κατασκευαστεί, μέσω του λόγου και της εικόνας, μια ψευδής, φαντασιακή πραγματικότητα, η οποία, εν συνεχεία, να απορροφηθεί σαν αληθινή από τον μαζικό καταναλωτή, δηλαδή όλους εμάς. Η προπαγάνδα γίνεται πανίσχυρη και διαμορφώνει ολοκληρωμένους μύθους. Τα πολιτικά θέματα ανεβοκατεβαίνουν τεχνητά στην κλίμακα του κοινωνικού ενδιαφέροντος. Η πραγματικότητα αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακούς αντιπερισπασμούς. Όλο και περισσότερο οι πολιτικές νίκες ή ήττες στηρίζονται όχι στην ασκούμενη πραγματική πολιτική, αλλά στην ασκούμενη επικοινωνιακή πολιτική. Έτσι η πολιτική τείνει να μετατραπεί σε τεχνικό επικοινωνιακό παίγνιο.

Όμως το κύριο είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις, επιχειρώντας, χάριν της εξουσίας, να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις νέες μεγάλες δυνατότητες, σταδιακά μεταλλάσσουν και τη σχέση του μάρκετινγκ με την ιδεολογία και τελικά αυτοπαγιδεύονται σε ένα φαντασιακό κόσμο, εγκαταλείποντας και την εξουσία και την πραγματικότητα στα συμφέροντα εξωπολιτικών κέντρων (οικονομικές δυνάμεις, κρατική γραφειοκρατία κ.λ.π.).

Εάν στα τρία (3) στοιχεία, που προαναφέραμε, προστεθούν και οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες έχουν αναδειχθεί, επικίνδυνα, σε κυρίαρχο εργαλείο έκφρασης τάσεων και απόψεων και λειτουργούν συχνά καθοδηγητικά στην πολιτική απόφαση ή στρατηγική, τότε θα έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα για το ποιες είναι οι παράμετροι που καθοδηγούν σήμερα στην ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών, στη λήψη αποφάσεων και γενικότερα στη διακυβέρνηση.

Έτσι, επί παραδείγματι ο κ.Καραμανλής, ο οποίος συστηματικά υποτάσσει στο «φαίνεσθαι», τόσο το «δέον» όσο και το «πράττειν», έχει καταστεί κι ο ίδιος θύμα αυτής της αυτοπαγίδευσης στον κόσμο του φαντασιακού και τους κανόνες του. Περισσότερο ενδιαφέρεται για την επικοινωνιακή εικόνα του και λιγότερο για την έμπρακτη πολιτική. Έτσι εξηγούνται εν πολλοίς οι μνημειώδεις γκάφες του στο επίπεδο του πραγματικού κόσμου (απογραφή, εξεταστική, σχέδιο Ανάν, ελληνοτουρκική συμφωνία μείωσης των εξοπλισμών(!) κλπ). Έτσι εξηγείται, επίσης, η επιμονή του στην βερμπαλιστική εκστρατεία «ηθικής» κάθαρσης, που βέβαια εξελίσσεται στο επίπεδο του φαντασιακού (βλ.ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις, ομόλογα, Ζαχόπουλος, Siemens, κ.α.). Τέλος, έτσι εξηγείται η προκλητική απουσία του και η εντυπωσιακή παθητικότητά του στην αντιμετώπιση των πιο κρίσιμων ζητημάτων.

Αλλά και σε επίπεδο Πολιτικών, ακόμη και ο κόσμος των πολιτικών ιδεών, των πολιτικών διακυβευμάτων, των δημόσιων ηθικών διλημμάτων, των δομών και των λειτουργιών του τρόπου πολιτικής κυριαρχίας, καθώς και των ιστορικών μηχανισμών, που τις υποστηρίζουν, έρχονται σε δεύτερη μοίρα και αντικαθίστανται βαθμηδόν από ένα συνονθύλευμα “προσωπικοτήτων” και “διασημοτήτων”, που ενεργούν όλο και περισσότερο βάσει των κανόνων της βιομηχανίας του θεάματος και της "κουλτούρας της προβολής".

Τα όποια προσωπικά προσόντα του, εξαρτώμενου ολοένα και περισσότερο από επαγγελματίες συμβούλους πολιτικής επικοινωνίας, που αναλαμβάνουν τη βελτίωση και την προώθηση της εικόνας του, Πολιτικού, αναδεικνύονται και τονίζονται από την τηλεοπτική τεχνολογία και σκηνοθεσία, προκειμένου να επιτύχουν, μέσω της καλλιέργειας στο θεατή της εντύπωσης πως ό,τι ακριβώς βλέπει ανταποκρίνεται σε ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα - γεγονός βεβαίως που δεν ισχύει: α) την εξ αποστάσεως οικειότητα, β) την απαξίωση της ρητορικής και του πολιτικού λόγου και γ) την ασάφεια της πολιτικής πληροφορίας.

Έτσι, πολλοί Πολιτικοί απομακρύνονται, αν δεν έχουν αποξενωθεί πλήρως, από την παλαιά παράδοση της ρητορικής τέχνης. «Πουλώντας» τον εαυτό τους ως προϊόν των Μέσων, συγχέουν το ευπαρουσίαστο με το εύγλωττο, την πειθώ με την πειστικότητα, το φαίνεσθαι με το είναι, το πρόσωπο με το προσωπείο. Η τηλεοπτική, και γι' αυτό προσωποποιημένη, πολιτική παρουσία έχει επιφέρει έναν διπλό διαχωρισμό: της εικόνας από τη λογική κρίση και του πολιτικού λόγου από την πολιτική σκέψη.

Όσο μάλιστα τα μηνύματα αυτά απευθύνονται σε ένα κοινό που είναι αδρανές, αδιάφορο ή μπερδεμένο και κατάπληκτο μπροστά στο ακατανόητο της πολιτικής, τόσο περισσότερο βαρύνει το φαίνεσθαι από το περιεχόμενο αυτών που λέγονται ή υπονοούνται. Αυτά τότε προσαρμόζονται στα εκ των προτέρων έτοιμα διχοτομικά σχήματα: ειλικρινής - ανειλικρινής, δυναμικός - άτονος, ζεστός - ψυχρός, ευχάριστος - δυσάρεστος, συμπαθητικός - αντιπαθής, όμορφος - άσχημος, οξύνους - βραδύνους και ούτω καθεξής. Κατά μία έννοια και μέχρι ενός ορίου, η αναζήτηση του πρακτέου αντικαθίστανται από τη διαχείριση εντυπώσεων.
Βέβαια η πραγματική ζωή δεν είναι δυνατόν να παρακαμφθεί ούτε απόλυτα, ούτε μακροπρόθεσμα. Στην πράξη πρόκειται για μια διελκυστίνδα ανάμεσα στο φαντασιακό και το πραγματικό. Η διαδικασία γίνεται πιο σύνθετη καθώς ο παίκτης δεν είναι μόνος. Υπάρχουν και άλλοι παίκτες που χρησιμοποιούν το φαντασιακό και την προπαγάνδα σε άλλη (ενδεχομένως αντίθετη) κατεύθυνση.
Εν τέλει, για να μην καταστούμε και πάλι θύματα απάτης απ’αυτούς που άλλα σου δείχνουν και άλλα θέλουν να σου λανσάρουν, όπως προειδοποιεί και ο Χότζας, θα πρέπει να θυμηθούμε το αυτονόητο, ότι οι πράξεις είναι αυτές που θα καθορίσουν το τί είναι ένα Κόμμα ή ένας Πολιτικός και όχι οι δηλώσεις ή οι διακηρύξεις τους και καθ’ ο μέρος αφορά τους Πολιτικούς, ούτε οι τίτλοι ή η οικονομική τους κατάσταση ή η εξωτερική τους εμφάνιση…

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008

“ Περί της διακρίσεως της πολιτικής του «φαίνεσθαι» και του «πράττειν»”

Μια μέρα, ένας φίλος του Νασρεντίν, τον έπεισε να τον πάρει μαζί του σε μια επίδειξη μόδας που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του. Ο Νασρεντίν - που δεν ήξερε ακριβώς τι είναι η επίδειξη μόδας - δέχτηκε, παρακολούθησε προσεκτικά από την αρχή ως το τέλος, κι όταν βγήκαν έξω ο φίλος του τον ρώτησε πώς του φάνηκε. “Σκέτη απάτη”, απάντησε ο Χότζας αμέσως. “Γιατί το λες αυτό”, ρώτησε ο φίλος του κι ο Χότζας απάντησε: “Σου δείχνουν όλες αυτές τις ωραίες γυναίκες και μετά προσπαθούν να σου πουλήσουν τα ρούχα τους”!!

******

Η διάσταση ανάμεσα σε πολιτικό λόγο και πολιτική πράξη δεν είναι νέο φαινόμενο. Αυτό που σήμερα αλλάζει ριζικά είναι η ένταση και η έκταση του φαινομένου. Καθώς οι επικοινωνιακές τεχνικές δυνατότητες έχουν μεγαλώσει καταπληκτικά, είναι πλέον δυνατόν πολύ ευκολότερα να κατασκευαστεί, μέσω του λόγου και της εικόνας, μια ψευδής, φαντασιακή πραγματικότητα η οποία εν συνεχεία να απορροφηθεί ως αληθής από τον μαζικό καταναλωτή, δηλαδή το λαό. Η κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται όλο και λιγότερο από τα βιώματα και την άμεση εμπειρία του ατόμου-υποκειμένου και όλο και περισσότερο από την επιβαλλόμενη από τα ΜΜΕ μαζική κουλτούρα. Η προπαγάνδα γίνεται πανίσχυρη και διαμορφώνει ολοκληρωμένους μύθους. Τα πολιτικά θέματα ανεβοκατεβαίνουν τεχνητά στην κλίμακα του κοινωνικού ενδιαφέροντος. Η πραγματικότητα αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακούς αντιπερισπασμούς. ΄Ολο και περισσότερο οι πολιτικές νίκες ή ήττες στηρίζονται όχι στην ασκούμενη πραγματική πολιτική, αλλά στην ασκούμενη επικοινωνιακή πολιτική. ΄Ετσι η πολιτική τείνει να μετατραπεί σε τεχνικό επικοινωνιακό παίγνιο. ΄Όμως το κύριο είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις επιχειρώντας να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις νέες μεγάλες δυνατότητες χάριν της εξουσίας, τελικά αυτοπαγιδεύονται σ’ ένα φαντασιακό κόσμο, εγκαταλείποντας και την εξουσία και την πραγματικότητα στα συμφέροντα εξωπολιτικών κέντρων (οικονομικές δυνάμεις, κρατική γραφειοκρατία κλπ).

Βέβαια η πραγματική ζωή δεν είναι δυνατόν να παρακαμφθεί ούτε απόλυτα ούτε μακροπρόθεσμα. Στην πράξη πρόκειται για μια διελκυστίνδα ανάμεσα στο φαντασιακό και το πραγματικό. Η διαδικασία γίνεται πιο σύνθετη καθώς ο παίκτης δεν είναι μόνος. Υπάρχουν και άλλοι παίκτες που χρησιμοποιούν το φαντασιακό και την προπαγάνδα σε άλλη (ενδεχομένως αντίθετη) κατεύθυνση.

Ο κ. Καραμανλής φαίνεται πως είναι θύμα αυτής της αυτοπαγίδευσης στον κόσμο του φαντασιακού και τους κανόνες του. Περισσότερο ενδιαφέρεται για την επικοινωνιακή εικόνα του και λιγότερο για την έμπρακτη πολιτική. Δηλαδή υποτάσσει συστηματικά στο φαίνεσθαι, τόσο το δέον όσο και το πράττειν. ΄Ετσι εξηγούνται εν πολλοίς οι μνημειώδεις γκάφες του στο επίπεδο του πραγματικού κόσμου (απογραφή, εξεταστική, σχέδιο Ανάν, ελληνοτουρική συμφωνία μείωσης των εξοπλισμών(!) κλπ). Αλλά έτσι εξηγείται επίσης η επιμονή του στην βερμπαλιστική εκστρατεία «ηθικής» κάθαρσης που βέβαια εξελίσσεται στο επίπεδο του φαντασιακού. Τέλος έτσι εξηγείται η προκλητική απουσία του και η εντυπωσιακή παθητικότητά του στην αντιμετώπιση των πιο κρίσιμων ζητημάτων.

Ο κ. Καραμανλής δεν χαρακτηρίζεται φυσικά, μόνον από τα επικοινωνιακά του πάθη. Πολιτικά εκφράζει τον ελληνικό νεοσυντηρητισμό αλλά και την παραδοσιακή κρατικίστικη Δεξιά. ΄Όμως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε κυρίως με λαθεμένους ή αδιέξοδους πολιτικούς προσανατολισμούς στη διακυβέρνηση της χώρας. Λόγω της αυτοπαγίδευσής του, έχουμε να κάνουμε –πολύ χειρότερα- με αδυναμία διακυβέρνησης κυριολεκτικά. Η αδυναμία αυτή δεν κατανοείται αυτομάτως, αμέσως και σ’ όλη της την έκταση από τους πολίτες.

Τόσο πιο γρήγορα και βαθύτερα θα γίνει κατανοητή η κυβερνητική αδυναμία, όσο πιο γρήγορα και πληρέστερα θα γίνει η ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ. Οι συσχετισμοί δύναμης θα αλλάξουν εφ’ όσον το ΠΑΣΟΚ ανανεώσει ριζικά τη φυσιογνωμία του και δεν αρκεστεί σε μικροβελτιώσεις άνευ σημασίας.

Ο κόσμος των πολιτικών ιδεών, των πολιτικών διακυβευμάτων, των δημόσιων ηθικών διλημμάτων, των δομών και των λειτουργιών του τρόπου πολιτικής κυριαρχίας, καθώς και των ιστορικών μηχανισμών που τις υποστηρίζουν μετατρέπεται βαθμιαίως σε ένα ριπίδιο προσωπικοτήτων και διασημοτήτων που ενεργούν όλο και περισσότερο βάσει των κανόνων της βιομηχανίας του θεάματος και της "κουλτούρας της προβολής". Τούτο βεβαίως είναι μια από τις εκφάνσεις της “αμερικανοποίησης” της πολιτικής και της «ενημερω-διασκέδασης» (infotainment), διαδικασιών που παγκοσμιοποιούνται ολοένα και περισσότερο.

Όσο μάλιστα τα μηνύματα απευθύνονται σε ένα κοινό που είναι αδρανές, αδιάφορο ή μπερδεμένο και κατάπληκτο μπροστά στο ακατανόητο της πολιτικής, τόσο περισσότερο βαρύνει το φαίνεσθαι από το περιεχόμενο αυτών που λέγονται ή εξυπονοούνται. Αυτά τότε προσαρμόζονται στα έτοιμα διχοτομικά σχήματα: ειλικρινής- ανειλικρινής, δυναμικός-άτονος, ζεστός-ψυχρός, ευχάριστος-δυσάρεστος, συμπαθητικός-αντιπαθής, όμορφος-άσχημος, οξύνους-βραδύνους και ούτω καθεξής. Κατά μία έννοια και μέχρι ενός ορίου, η αναζήτηση του πρακτέου αντικαθίστανται από τη διαχείριση εντυπώσεων. Πολιτικές αρχές, αξίες, προγράμματα, μέθοδοι και στρατηγικός σχεδιασμός έρχονται σε δεύτερη μοίρα, απέναντι στα όποια προσωπικά προσόντα που αναδεικνύονται και τονίζονται από την τηλεοπτική τεχνολογία και σκηνοθεσία

Τρεις θεωρώ ότι είναι οι βασικές παράμετροι της προσωποποίησης του Πολιτικού δια μέσου της τηλεόρασης: α) η εξ αποστάσεως οικειότητα, β) η απαξίωση της ρητορικής και του πολιτικού λόγου, γ) η ασάφεια της πολιτικής πληροφορίας.

Η τηλεόραση κινητοποιεί ένα ρεαλισμό των αισθήσεων (της όρασης και της ακοής) και καλλιεργεί στο θεατή την εντύπωση πως ό,τι ακριβώς βλέπει ανταποκρίνεται σε ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα- γεγονός βεβαίως που δεν ισχύει

Έχει μεταλλαχθεί το περιεχόμενο και η λειτουργία της ρητορικής· εξαρτώμενοι ολοένα και περισσότερο από επαγγελματίες συμβούλους πολιτικής επικοινωνίας, από επιτελεία πολιτικού μάρκετινγκ που αναλαμβάνουν τη βελτίωση και την προώθηση της εικόνας των πολιτικών ηγετών, καθώς και από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και ιδίως την τηλεόραση, πολλοί πολιτικοί απομακρύνονται, αν δεν έχουν αποξενωθεί πλήρως, από την παλαιά παράδοση της ρητορικής τέχνης. «Πωλώντας» τον εαυτό τους ως προϊόν των Μέσων, συγχέουν το ευπαρουσίαστο με το εύγλωττο, την πειθώ με την πειστικότητα, το φαίνεσθαι με το είναι, το πρόσωπο με το προσωπείο. Η τηλεοπτική, και γι' αυτό προσωποποιημένη, πολιτική παρουσία έχει επιφέρει έναν διπλό διαχωρισμό: α) της εικόνας από τη έλλογη κρίση και β) του πολιτικού λόγου από την πολιτική σκέψη

Τα περισσότερα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης περιβάλλουν τις ειδήσεις με μιαν αναπόφευκτη ασάφεια, που καλλιεργείται από υπαινικτικούς τίτλους, διφορούμενες εκφράσεις, αβαθή ανάλυση, «ισορροπημένη» κάλυψη μιας αντιδικίας ή ενός κοινωνικού προβλήματος, ακόμα και όταν δεν υπάρχει σοβαρός αντίλογος ή αρθρωμένη αντίθετη άποψη, καθώς και από αφηγήσεις που εναλλάσσουν την απειλή με την καθησύχαση

Ο κ. Καραμανλής συστηματικά υποτάσσει στο «φαίνεσθαι», τόσο το «δέον» όσο και το «πράττειν». Όμως οι επικοινωνιακές κατασκευές δεν αντέχουν επί μακρόν στη σύγκρουση με την πραγματική ζωή.

Οι σύγχρονες συγκυρίες ενισχύουν τη συσχέτιση μάρκετινγκ-επικοινωνίας και πολιτικής και σταδιακά μεταλλάσσουν και τη σχέση μάρκετινγκ και ιδεολογίας. Αυτή η εξέλιξη οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι έχουν αλλάξει τα εργαλεία που καθοδηγούν στην ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών, στη λήψη αποφάσεων και γενικότερα στη διακυβέρνηση. Οι δημοσκοπήσεις παραδείγματος χάριν, έχουν αναδειχθεί σε κυρίαρχο εργαλείο έκφρασης τάσεων και απόψεων λειτουργώντας συχνά καθοδηγητικά στην πολιτική απόφαση ή στρατηγική. Γεγονός τόσο αναμφισβήτητο όσο και επικίνδυνο για την μετεξέλιξη της πολιτικής και δημόσιας ζωής, που σε συνδυασμό με τη διαρκή συρρίκνωση του ρόλου των πολιτικών κομμάτων, αλλά και την υπερχείλιση της πληροφορίας θα αλλάξει δραματικά τον τρόπο παραγωγής και διάχυσης της πολιτικής.

Όταν η πληροφόρηση ξεπερνά τα όρια μεταξύ αλήθειας και συνεπειών, προκειμένου να εξυπηρετήσει μια ιδιότυπη ατζέντα αναρωτιέται κανείς αν η ομπρέλα του δημόσιου συμφέροντος αφορά μόνο στα ΜΜΕ, παρέχοντας τους την «εδική» εντολή να διασχίζουν και να παραβιάζουν τα ηθικά, πολιτικά και νομικά σύνορα που όλοι οι άλλοι θα πρέπει να σέβονται. Η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας είναι ο προθάλαμος για την ανεύθυνη δημοσιογραφία που βρίσκει εύπεπτη λεία την ιδιωτική ζωή, την τοποθετεί άκριτα στο προσκήνιο, μετερχόμενη αθέμιτων μέσων, συχνά παραβιάζοντας κανόνες ηθικής και αξιοπρέπειας που αφορούν όχι μόνο στο αντικείμενο της «έρευνας» αλλά και στο υποκείμενο της, τον ίδιο το δημοσιογράφο ο οποίος θριαμβολογεί για την αποκάλυψη που πέτυχε ψευδόμενος ή μη αποκαλυπτόμενος, εγείροντας σωρεία ζητημάτων που δεν αφορούν μόνο την ηθική αλλά και την κοινή λογική.

Οι πράξεις σου έναντι των Πατρώων Θεών θα καθορίσουν το τί είσαι και όχι οι τίτλοι σου, ή η οικονομική σου κατάσταση, ή η εξωτερική σου εμφάνιση.

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

“Ο κλέψας του κλέψαντος”


Κάποτε ένας γείτονας του Νασρεντίν, τον βρήκε γονατισμένο έξω από το σπίτι του να ψάχνει κάτω στο δρόμο για κάτι. «Τι έχασες, Χότζα μου», τον ρωτάει. «Το κλειδί μου», απαντάει ο Νασρεντίν. Αφού τον παρακολούθησε ο γείτονας για λίγα λεπτά να ψάχνει, τον ρωτάει: «Και πού σου έπεσε το κλειδί σου, Χότζα μου;». «Μέσα στο σπίτι μου», απαντάει εκείνος. «Και γιατί τότε, το ψάχνεις εδώ έξω;» «Γιατί, εδώ έχει περισσότερο φως», απάντησε ο Χότζας.

Ο τίτλος αυτής της μελαγχολικής ιταλικής κωμωδίας με τους Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Κλαούντια Καρντινάλε και Βιτόριο Γκάσμαν, ένα έργο σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου, που συμπλήρωσε σχεδόν μισό αιώνα ζωής, ταίριαξε γάντι σε τούτο το αφιέρωμα, αφού παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.
Ναι μεν «το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι», τώρα όμως η σήψη έχει αρχίσει να προχωράει, αλλά ποιά είναι η έκταση της διαφθοράς στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα; Ζούμε σε μια χώρα στην οποία όλοι γνωρίζουμε ότι τα φαινόμενα και κρούσματα διαφθοράς πολλαπλασιάζονται από την μια μέρα στην άλλη. Στην Ελλάδα του 2008, όπου τηρούνται πιστά οι παραδόσεις, η διαφθορά σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, συνεχίζει να υφίσταται, παρά τις όποιες συχνά μικρές προσπάθειες αναδιάταξης και εφαρμογής των νόμων, που συνήθως αυτοαναιρούνται στην πράξη. Η δωροδοκία στην ελληνική κοινωνία, η εικόνα που αντανακλά πλήρως και ο τίτλος "ο κλέψας του κλέψαντος", αλλά και η αδιαφορία για την όποια επανόρθωση της θλιβερής αυτής κατάστασης, συντείνουν στην δημιουργία ενός κλίματος όπου επικρατούν και βασιλεύουν η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και η απουσία μέτρου στις συναλλαγές και συνδιαλλαγές.
Και ενώ όλες οι κυβερνήσεις φωνάζουν για την καταπολέμηση της διαφθοράς, την στιγμή που όλοι κραυγάζουν πως επιτέλους κάτι πρέπει να γίνει για την εξάλειψη του νοσηρού αυτού φαινομένου, ουσιαστικά τίποτε δεν έχει αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες. Έτσι, εάν οι παλιοί μιλούσαν για τον "Μπάρμπα στην Κορώνη", οι νέοι μιλούν για το όποιο "βύσμα" στις όποιες υπηρεσίες και Οργανισμούς. Και δη με οικονομικό αντάλλαγμα, διόλου ευκαταφρόνητο. Τα νοσοκομεία, δημόσια και ιδιωτικά, βρίσκονται με απόσταση στην πρώτη θέση του χώρου όπου έλαβε χώρα κάποιο περιστατικό διαφθοράς, και ακολουθούν κατά πόδας οι πολεοδομίες, οι εφορίες, το υπουργείο Μεταφορών, οι Δήμοι, το Υπουργείο Υγείας, το ΙΚΑ κλπ. Στον ιδιωτικό τομέα τα νοσοκομεία ακολουθούν οι γιατροί και τα ιατρεία, οι Τράπεζες, κ.λ.π..
Το ανησυχητικό πάντως, είναι ότι ενώ είναι διάχυτη η αίσθηση ότι υπάρχει διαφθορά στον πολιτικό βίο, στο δημόσιο, στις συναλλαγές κ.λ.π. κανείς δεν αντιδρά. Όλοι πλέον θεωρούμε λίγο-πολύ φυσιολογικά αυτά τα πράγματα και δεν τα δίνουμε σημασία παρά μόνο για μερικές μέρες. Θεωρούμε δεδομένο ότι κάθε σπίτι έχει λίγο-πολύ κάποια αυθαιρεσία, ότι κάθε επαγγελματίας κλέβει λίγο-πολύ το κράτος, κάθε εφοριακός λίγο-πολύ τα παίρνει, κάθε δημόσιος υπάλληλος λίγο-πολύ λουφάρει, ότι για να περάσεις καλά στο στρατό πρέπει να χεις "βύσμα", ότι για να διοριστείς πρέπει να "λαδώσεις", ότι για να ψηφίσεις κάποιον πρέπει να πάρεις αντάλλαγμα, κ.ο.κ.. Είναι διάχυτη η αίσθηση ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία και ότι γίνεται "το μέσον του μέσου", κ.λ.π..
Φυσιολογικό θα ήταν να ξέρεις ότι αν έχεις τα περισσότερα προσόντα θα πάρεις τη δουλειά, φυσιολογικό θα ήταν να ξέρεις ότι είσαι ίσος, με οποιονδήποτε άλλο πολίτη, απέναντι στους νόμους, φυσιολογικό θα ήταν να ξέρεις ότι αφού πληρώνεις ασφάλεια πρέπει να έχεις ασφάλεια (περίθαλψη, σύνταξη), ότι αφού δουλεύεις θα πάρεις τα χρήματα που δικαιούσαι...
Καταντήσαμε να θεωρούμε ουτοπία το φυσιολογικό και το αυτονόητο και να θεωρούμε φυσιολογικό το διαστρεβλωμένο, την παρενέργεια...
Μέσα σε αυτό το κλίμα γενικής απαξίωσης ακόμη και η πολιτική ζωή του τόπου κινείται συνεχώς μεταξύ λάσπης, συκοφαντίας και διαβολής. Βάλλεται από μια ακατάσχετη φημολογία και σπερμολογία, με ονόματα που εξακοντίζονται αδιακρίτως δεξιά και αριστερά, σε σημείο που να έχουμε καταστεί θύματα μιας επιχείρησης διασυρμού του πολιτικού κόσμου στο σύνολό του, για την οποία πολλοί δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πού αποβλέπει. Και, για να είμαι ειλικρινής, ούτε με νοιάζει, όποιος κι αν εμπλέκεται. Να βρεθεί και να τιμωρηθεί. Αρκεί να εμπλέκεται. Αρκεί να μην κατασκευάζουμε υπόπτους ή ενόχους από συνάφεια. Αρκεί η καταγγελία είναι ορθή, οπότε ασφαλώς έχει πρόβλημα ο καταγγελλόμενος πολιτικός. Αλλά αν δεν είναι, τότε ποιος θα εξαλείψει την υποψία που τον βαραίνει; Και αρκεί ένα σκάνδαλο να μη χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός κατά του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. Από αυτή την άποψη είναι απολύτως ορθή η απόφαση του ΠαΣοΚ να αναστείλει την ιδιότητα του μέλους σε όσους εμπλέκονται στην υπόθεση Siemens, χωρίς αυτό να προδικάζει και την ενοχή τους.
Εν κατακλείδι, αντί να αναλωνόμαστε στην εξιχνίαση μόνον της διερεύνησης του ενός ή του άλλου σκανδάλου, θεωρώντας πως «εδώ έχει περισσότερο φως», όπως απάντησε και ο Χότζας, θα πρέπει να δούμε το πρόβλημα της διαφθοράς στο σύνολό της, επειδή δεν είναι πρόβλημα μιας κατά τα άλλα ηθικής κοινωνίας, αλλά μιας κοινωνίας που έχει χάσει το προσανατολισμό της, τις αρχές και τις αξίες της και χωρίς αυτές η κοινωνική κατάρρευση είναι προ των πυλών…

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

“Για την παγκόσμια ημέρα του περιβάλλοντος”


«“Πήγα στα δάση, γιατί ήθελα να ζήσω λεύτερος, γιατί ήθελα να αντικρίζω μόνο την ουσία της ζωής κι ήθελα να δοκιμάσω, αν μπορώ να μάθω εκείνο που είχα χρέος να διδάξω. Και τότε ένοιωσα πως, ενώ πήγα να πεθάνω κοντά τους, δεν είχα ακόμα ζήσει” (Χένρι Θόρο)»

Στις 15 Δεκεμβρίου 1972, η Γενική Συνέλευση του OΗΕ θέσπισε την 5η Ιουνίου ως Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, με στόχο να υπενθυμίσει στους κατοίκους του πλανήτη ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι άμεσα συνυφασμένο με το μέλλον των οικοσυστημάτων.
Κι ενώ οι κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων, τουλάχιστον, χωρών, οφείλουν να προβούν στην άμεση υιοθέτηση μέτρων για την πλήρη απεξάρτηση από το κάρβουνο και άλλες ρυπογόνες μορφές άνθρακα, επενδύοντας στον ήλιο, τον άνεμο και τα κύματα, η αρχή μπορεί να γίνει από το ίδιο μας σπίτι.
Συγκεκριμένα, για μας τους πολίτες η αρχή μπορεί να γίνει στην καθημερινή μας ζωή, υιοθετώντας τις ακόλουθες απλές πρακτικές: α) επιλέγουμε λάμπες εξοικονόμησης ενέργειας, β) κατεβάζουμε τη θερμοκρασία πλύσης στους 30 βαθμούς, γ) δεν αφήνουμε συσκευές σε κατάσταση αναμονής, δ) αποφεύγουμε το Ι.Χ. μας, όταν δεν είναι απολύτως απαραίτητο και ε) υποστηρίζουμε τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
Ας έχουμε υπόψη μας ότι, σύμφωνα με την εκτίμηση των 3.000 ειδικών που εργάστηκαν για την τελευταία έκθεση της αρμόδιας επιτροπή του ΟΗΕ (IPCC), η ζέστη στον πλανήτη θα ανέβει από 1,1 έως 6,4 βαθμούς Κελσίου έως το 2100, με πιθανότερη μια άνοδο κατά 1,8 έως 4 βαθμούς ανάλογα με τα μέτρα που θα ληφθούν. Η στάθμη των ωκεανών θα ανέβει έως το τέλος του αιώνα κατά 18 έως 59 εκατοστά, αλλά η άνοδος θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη σε περίπτωση που λιώσει το κάλυμμα πάγου στην Ανταρκτική και τη Γροιλανδία. Τις επόμενες δεκαετίες, η Αρκτική θα γίνεται έρημη θάλασσα τα καλοκαίρια αφού δεν θα υπάρχει πάγος.
Στην Ελλάδα οι τρεις ισχυροί καύσωνες του καλοκαιριού του 2007, αλλά και οι καταστροφικές και φονικές για δεκάδες ανθρώπους, φωτιές, έδειξαν ότι οι αλλαγές στο κλίμα είναι εδώ και επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας. Εκτίμηση των επιστημόνων είναι ότι τα φαινόμενα αυτά θα ενταθούν τα επόμενα χρόνια, καθώς η περιοχή της Μεσογείου θα εμφανίζει όλο και περισσότερα επεισόδια καύσωνα. Οι ημέρες με θερμοκρασία άνω των 40 βαθμών θα πολλαπλασιαστούν και θα πλήττουν κυρίως τις ηπειρωτικές περιοχές. Στα νησιά, αντίθετα, θα αυξάνονται οι τροπικές νύχτες, με τον υδράργυρο να δείχνει πάνω από 25 βαθμούς. Την ίδια στιγμή, το κλίμα θα γίνεται πολύ πιο ξηρό, καθώς η μέση βροχόπτωση μειώνεται σταδιακά, με αποτέλεσμα να φθάσουμε το 2100 σε πτώση 20% - 30% σε σύγκριση με τα σημερινά επίπεδα. Η βροχή, ωστόσο, δεν θα πέφτει ισοκατανεμημένη, αλλά σε ακραία, κυρίως, επεισόδια, καθώς τα ακραία καιρικά φαινόμενα -καταιγίδες, θύελλες κ.λπ.- θα είναι συχνότερα, πράγμα καθόλου ευεργετικό για τις καλλιέργειες.
Η Αθήνα αναμένεται να αποκτήσει το κλίμα της Λευκωσίας. Η ελληνική πρωτεύουσα θα αποκτήσει χαρακτηριστικά που έχει σήμερα η Κύπρος -σχεδόν έρημος, με μεγάλο πρόβλημα στα υδατικά αποθέματα και πολύ περισσότερη ζέστη από τη σημερινή Αθήνα.
Η πιθανότητα ερημοποίησης είναι υπαρκτή για τη Νότια Ευρώπη. Ήδη η Βόρεια Αφρική αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα - σε ορισμένες περιοχές φτιάχνουν φράγματα για να προστατέψουν το έδαφος από τη μεταφορά άμμου.
Παράλληλα, λόγω του λιωσίματος των πάγων στους πόλους η στάθμη της Μεσογείου αναμένεται να ανέβει 20 - 60 εκ. έως το 2100. Πρόβλημα θα αντιμετωπίσουν περιοχές με χαμηλό υψόμετρο όπως ο Αμβρακικός κόλπος, τα Δέλτα του Νέστου και του Έβρου, ενώ από τις πόλεις, περισσότερο απειλείται η Θεσσαλονίκη.
Άνοδος της θαλάσσιας στάθμης σημαίνει, επίσης, υφαλμύρωση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα, υποβάθμιση υδατικών πόρων κ.λπ.. Οι συνέπειες αναμένεται να αγγίξουν και τον τουρισμό, καθώς θα υποβαθμιστούν παραλίες - σήμα κατατεθέν για το ελληνικό καλοκαίρι, ενώ ισχυροί και παρατεταμένοι καύσωνες θα αποτρέπουν τους Βορειοευρωπαίους από το να έρθουν στην Ελλάδα το καλοκαίρι. Ίσως ωφεληθεί ο τουρισμός μας άλλους μήνες, το Φθινόπωρο και την Άνοιξη.
Δεν θα πρέπει, τέλος, στο παρόν πόνημα να μην αναφέρω και την 68χρονη σήμερα θαρραλέα Κενυάτισσα Γουάνγκαρι Μούτα Μαατάι, η οποία, αφήνοντας πίσω της μια καλά στρωμένη ακαδημαϊκή καριέρα στις ΗΠΑ, όπου σπούδασε με υποτροφία, προερχόμενη από φτωχή αγροτική οικογένεια με έξι παιδιά, γύρισε στην πατρίδα της με σκοπό να συμβάλει στην απερήμωση της Αφρικής - μόνο το 2% των δασών που την κάλυπταν κάποτε έχει σωθεί. Ίδρυσε το «Κίνημα της Πράσινης Ζώνης» και οργάνωσε δενδροφύτευση 30.000.000 δέντρων σε όλη την Αφρική, από γυναίκες που ταυτόχρονα πληρώνονταν γι΄ αυτήν τους την εργασία (σ.σ. κι εγώ που νόμιζα ότι έχοντας φυτέψει 60 δέντρα έκανα κάτι σπουδαίο)!!
Καιρός δεν είναι κι εμείς, ως χώρα, αλλά και ως λαός, να πάρουμε τα πράγματα στα σοβαρά, κάνοντας κάτι συγκεκριμένο – κι όχι άλλα λόγια - για το περιβάλλον; Και μη μου πείτε ότι εάν αξιοποιήσουμε το ταλέντο μας να ασχολούμαστε μονίμως “περί ανέμων και υδάτων”, αλλά και με τον “αέρα το κοπανιστό” δεν θα πετύχουμε θαύματα. Τώρα που οι άλλοι άρχισαν να ασχολούνται με τους ανέμους και τα ύδατα, τα οποία προσφέρονται για ενεργειακή εκμετάλλευση, εμείς τώρα θα αλλάξουμε ασχολία; Λίγο πιο συγκεκριμένοι να γίνουμε και θα προκαλέσουμε και πάλι τον παγκόσμιο θαυμασμό…