Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

“Νεολαία και πολιτική έκφραση”


Η ιδέα είναι μια εικόνα που ζωγραφίζεται μέσα στο μυαλό μου” (Βολταίρος)

Ερχόμενος κανείς από την καθημερινότητα μιας από τις χώρες της προηγμένης Δυτικής Ευρώπης στην Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που θα διαπιστώσει είναι ότι δεν υπάρχει δημόσιος ή ιδιωτικός χώρος, που να μην είναι γραμμένος με γκράφιτι, δηλαδή αυτές τις αλλόκοτες, καμιά φορά, καλλιτεχνικές απεικονίσεις ή τα πολιτικά συνθήματα, μέσα από τα οποία βρίσκει διέξοδο το ανήσυχο πνεύμα της νεολαίας μας, η οποία, σε πείσμα των καιρών και της γενικής απαξίας των πάντων, εξακολουθεί να ονειρεύεται, αλλά και να εκφράζεται με έναν τρόπο, που εκ πρώτης όψεως ασχημονεί και κινείται στο χώρο του ποινικού δικαίου.

Δεν θα σταθώ στο εάν αυτός είναι ο ενδεικνυόμενος τρόπος ή όχι, άλλωστε την πρόθεση θέλω να αξιολογήσω και όχι το μέσον, αλλά στο ότι η ελληνική νεολαία εξακολουθεί να είναι μια ζώσα νεολαία, η οποία ανά τους καιρούς προσπαθεί να βρει τον κατάλληλο τρόπο για να εκφράσει τις σκέψεις και τις ανησυχίες της, ακόμη και την οργή ή την απογοήτευσή της, με τον πιο προκλητικό τρόπο, απλά και μόνον για να προκαλέσει την προσοχή μας.
Στην σημερινή εποχή της “τηλεοπτικής δημοκρατίας” - της εικονικής πραγματικότητας θα έλεγα εγώ - και της συστηματικής προσπάθειας για τον εκφυλισμό του πνεύματος με άθλιες τηλεοπτικές εκπομπές, που δεν αποσκοπούν στην αφύπνιση, αλλά στην ύπνωσή του, τα συνθήματα στους τοίχους φαντάζουν ως μια σιωπηλή διαμαρτυρία, όχι από περιθωριακούς τύπους, αλλά από μια υπαρκτή νεολαία, που φωνάζει ενάντια στα “αφεντικά” και στην συστηματική εκμετάλλευση των εργαζομένων, στον πατριδοκάπηλο εθνικισμό, στην περιχαράκωση των φτωχών σε έθνη και φυλές, όταν δεν έχουν στη πραγματικότητα να μοιράσουν τίποτα, πέρα από τη μιζέρια τους, στον βιασμό της φύσης, αλλά και στο απάνθρωπο και κυνικό πρόσωπο του καπιταλισμού.
Την επομένη φορά που θα περιδιαβείτε τους δρόμους των πόλεών μας προσέξτε τα με πιο διερευνητική ματιά, για να νοιώσετε τον σφυγμό των αποτυπωμένων στους τοίχους φωνών, που αν κάποτε καταστούν φωνές στα χείλη μας, θα αποτελέσουν την απαρχή ενός νέου δυναμικού κοινωνικού κινήματος, αλλά και για να ξαναθυμηθούμε οι παλαιότεροι συνθήματα και αρχές, που ξεχάσαμε, αποκαμωμένοι από την κούραση της καθημερινότητας και αποπροσανατολισμένοι από την “ευδαιμονία” των καταναλωτικών αγαθών μας.
Όταν θα φτάσουμε στο σημείο να μην καταλαβαίνουμε το νόημα, αλλά και την σκοπιμότητα των γκράφιτι, τότε θα πρέπει να ανησυχούμε όχι για το μέλλον της χώρας μας, αλλά για τη δική μας ποιότητα ως αφυπνισμένων πολιτών!!
Συμμεριζόμενος, τέλος, εκείνους που αισθάνονται απογοητευμένοι από την ποιότητα της δημοκρατίας μας, αλλά και των μεγάλων κομμάτων της χώρας μας, θα ήθελα να τους επισημάνω ότι η σοσιαλιστική άποψη για την πολιτική είναι ότι δεν πορεύεται απερίσπαστη, ανεξαρτήτως συγκυριών, προς κάποιον τελικό προορισμό, όπου και το τέλος της ιστορίας, αλλά μέσα από συχνές στάσεις στην ιστορία, στοχεύει σε μια ατέρμονη πορεία της κοινωνίας προς τον “ήλιο”, δηλαδή προς την δημιουργία κοινωνιών, όπου ο άνθρωπος θα ζει αρμονικά με τον συνάνθρωπό του, αλλά και το περιβάλλον του, σε συνθήκες αμοιβαίου αλληλοσεβασμού και όχι αλληλοεξόντωσης… Μέχρι τότε οι ονειροπόλοι ας αρκεστούμε στα όνειρά μας και στις ιδέες μας και οι λοιποί …στο μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης Καραμανλή!!
Υ.Γ. το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο στον συνάδελφό μου Απόστολο Λιβανό, που ευτύχησε να ζήσει πολλά χρόνια, παραμένοντας, ωστόσο, νέος στο πνεύμα και έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, παροτρύνοντάς με από τα πρώτα χρόνια της δικηγορίας μου να γράφω… Καλό σου ταξίδι Απόστολε…

Δεν υπάρχουν σχόλια: