Είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες, αφού, κατά βάσιν, η μεν “προτίμηση” αποσκοπεί στην ικανοποίηση προσωπικών επιθυμιών και εκφράζεται με το “θέλω”, ενώ η “προτεραιότητα” στην ικανοποίηση άμεσων και επιτακτικών βιοτικών αναγκών και εκφράζεται με το “πρέπει”.
Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπάρχουν και περιπτώσεις όπου το “θέλω” δεν αναιρεί το “πρέπει” και το αντίθετο και είναι τούτο αληθές, αφού υπάρχουν κάποιες ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, οι οποίες, όμως, δεν αναιρούν τον κανόνα, όπως αλήθεια είναι ότι αναλώνουμε τη ζωή μας ευρισκόμενοι σε μια διαρκή πάλη ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες, πλην, όμως, ο τρόπος στάθμισής τους και ικανοποιήσεως του ενός ή του άλλου αποτελεί το στίγμα της προσωπικής στάσης ζωής και του χαρακτήρα του καθενός από μας.
Αναβιβάζοντας το ζήτημα τούτο στο στίβο της πολιτικής, έχει πραγματικό ενδιαφέρον για τον τρόπο που θα μπορούσαμε να κρίνουμε και χαρακτηρίζουμε τους Κυβερνήτες μας. Έτσι, εάν για παράδειγμα ένας πολιτικός ηγέτης, στον οποίο ο λαός έχει εναποθέσει τις τύχες του, προβαίνει σε έργα και επιλογές, που ικανοποιούν προσωπικές του φιλοδοξίες ή μεγαλεπίβολους οραματισμούς του και μόνον, πιστεύοντας με τον τρόπο αυτό ότι φέρνει το αύριο στο σήμερα, ενώ παραλείπει να δώσει άμεσες λύσεις σε άκρως επιτακτικές ανάγκες των πολιτών, το λιγότερο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί είναι αποτυχημένος και αιθεροβάμων. Εάν, όμως, έδινε άμεση προτεραιότητα στην ικανοποίηση των επιτακτικών αναγκών, βελτιώνοντας το βιοτικό επίπεδό τους, τότε, μπορεί μεν να μην έκανε το μεγάλο άλμα στο μέλλον, θα έκανε, όμως, ελκυστικότερο το παρόν και ευοίωνο το μέλλον, το λιγότερο δε που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί είναι ρεαλιστής και επιτυχημένος.
Άλλωστε, για τα μεγάλα επιτεύγματα στην παγκόσμια ιστορία προηγήθηκαν πάντοτε πολλά συντονισμένα μικρότερα βήματα και ουδέποτε έγιναν ως “κεραυνός εν αιθρία”.
Αποκωδικοποιώντας το έργο της απερχόμενης νομαρχιακής αρχής είναι φανερό ότι ο κ.Πρίντζος σχοινοβατούσε μεταξύ του “θέλω” και του “πρέπει”, μη μπορώντας να ξεχωρίσει το άκρως επιτακτικό από το επιθυμητό και ποιο είναι αυτό που άξιζε την απολύτου προσοχής του.
Τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι ενώ το οδικό δίκτυο του Πηλίου είναι μια ανοιχτή πληγή, ο ίδιος δε έλεγε ότι τάχα εργαζόταν για την τουριστική ανάπτυξή του, εντούτοις στη πραγματικότητα έδινε προτεραιότητα, ωσάν νέος Φαραώ, για την επίτευξη του οράματός του περί εγκρίσεως ενός έργου, που διέφευγε από τα διοικητικά όρια της Μαγνησίας, ήτοι της ζεύξης του Μαλιακού Κόλπου, που θα συντόμευε τη διαδρομή προς την Αθήνα κατά 70χλμ. και, ίσως, κατ’αυτόν, θα έκανε τους Θεσσαλούς και όχι μόνον να τον μνημονεύουν στους επερχόμενους αιώνες!!
Από την άλλη, γνωστό είναι ότι υπάρχουν περιοχές στο Νομό μας, που ζουν ως επί το πλείστον από τη θάλασσα ή έχουν ιδιαίτερη ναυτική παράδοση, ως λ.χ. το Τρίκερι, το οποίο, σημειωτέον, διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους αλιευτικούς στόλους στην Ελλάδα, πλην, όμως, δεν διαθέτουν αλιευτικά καταφύγια, με αποτέλεσμα ο ελλιμενισμός των σκαφών και η διασφάλιση της περιουσίας των ναυτικών να εξακολουθεί να επαφίεται στις διαθέσεις των καιρικών φαινομένων…
Επί του ζητήματος τούτου ο κ.Πρίντζος παρέκαμψε και πάλι το “πρέπει” και αντί να αποτελέσει γι’αυτόν προτεραιότητα η κατασκευή αλιευτικών καταφυγίων στο Τρίκερι, αλλά και σε άλλες μικρότερες περιοχές του ανατολικού Πηλίου, εντούτοις προτίμησε να κατασκευαστούν λιμάνια σε περιοχές με τις οποίες διατηρεί ιδιαίτερες σχέσεις (συναισθηματικές και ιδιοκτησιακές) και συγκεκριμένα στο Πηγάδι και στο Αχίλλειο, συνολικού κόστους 12.000.000 ευρώ.
Ναι μεν τα λιμάνια αυτά αναβάθμισαν την περιοχές αυτές και είναι δικαιολογημένο οι κάτοικοι να τον ευγνωμονούν, μολαταύτα, θα απαιτηθούν χρόνια, για να μετατραπούν οι κάτοικοι του Αχιλλείου από αγρότες σε ναυτικούς, αποκτώντας τοιουτοτρόπως και αλιευτικό στόλο, ενώ προς το παρόν αντιμετωπίζουν τον λιμένα με δυσπιστία και άγνοια για τον τρόπο αξιοποίησής του, εκφράζοντας ακόμη και δυσανασχέτηση προς τα επιβατικά πλοία, που κατέφθασαν προς ελλιμενισμόν!!
Με την δαπάνη αυτή θα μπορούσαν να είχαν κατασκευασθεί αλιευτικά καταφύγια εκεί που τα έχουν πραγματική ανάγκη και θα έπιναν και ένα νερό στην υγειά του κ.Πρίντζου οι κάτοικοι των Τρικέρων, από το δίκτυο που όφειλε να έχει αποπερατωθεί και όχι να εξακολουθούν να περιμένουν …την υδροφόρα!!
Εάν υπήρχε περίπτωση η Νομαρχία Μαγνησίας να αντιμετωπίζει περίσσευμα ρευστότητας, τότε πράγματι θα μπορούσαν να συνυπάρξουν οι έννοιες που μας απασχόλησαν και ο κ.Πρίντζος θα μπορούσε να σχεδιάζει ανενόχλητα την μετατροπή της Μαγνησίας σε …μια σύγχρονη Εδέμ. Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα είναι σκληρή, με αποτέλεσμα να μετριάζεται αυτόματα ακόμη και η διάθεση για αστεϊσμούς.
Αγαπητοί αναγνώστες, είναι πάρα πολλά αυτά που θα μπορούσαν έτι περαιτέρω να ειπωθούν, εάν τα έργα και οι ημέρες της απερχόμενης νομαρχιακής αρχής έμπαιναν στην διαδικασία της βασανιστικής κριτικής, σεβόμενος, όμως, την στενότητα της στήλης και μέχρι την επόμενη συνάντησή μας, σε σας αφήνω το έργο αυτό, με την ελπίδα να έχω θέσει ένα λιθαράκι ως προς τις κατευθύνσεις του προβληματισμού σας.
Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπάρχουν και περιπτώσεις όπου το “θέλω” δεν αναιρεί το “πρέπει” και το αντίθετο και είναι τούτο αληθές, αφού υπάρχουν κάποιες ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, οι οποίες, όμως, δεν αναιρούν τον κανόνα, όπως αλήθεια είναι ότι αναλώνουμε τη ζωή μας ευρισκόμενοι σε μια διαρκή πάλη ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες, πλην, όμως, ο τρόπος στάθμισής τους και ικανοποιήσεως του ενός ή του άλλου αποτελεί το στίγμα της προσωπικής στάσης ζωής και του χαρακτήρα του καθενός από μας.
Αναβιβάζοντας το ζήτημα τούτο στο στίβο της πολιτικής, έχει πραγματικό ενδιαφέρον για τον τρόπο που θα μπορούσαμε να κρίνουμε και χαρακτηρίζουμε τους Κυβερνήτες μας. Έτσι, εάν για παράδειγμα ένας πολιτικός ηγέτης, στον οποίο ο λαός έχει εναποθέσει τις τύχες του, προβαίνει σε έργα και επιλογές, που ικανοποιούν προσωπικές του φιλοδοξίες ή μεγαλεπίβολους οραματισμούς του και μόνον, πιστεύοντας με τον τρόπο αυτό ότι φέρνει το αύριο στο σήμερα, ενώ παραλείπει να δώσει άμεσες λύσεις σε άκρως επιτακτικές ανάγκες των πολιτών, το λιγότερο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί είναι αποτυχημένος και αιθεροβάμων. Εάν, όμως, έδινε άμεση προτεραιότητα στην ικανοποίηση των επιτακτικών αναγκών, βελτιώνοντας το βιοτικό επίπεδό τους, τότε, μπορεί μεν να μην έκανε το μεγάλο άλμα στο μέλλον, θα έκανε, όμως, ελκυστικότερο το παρόν και ευοίωνο το μέλλον, το λιγότερο δε που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί είναι ρεαλιστής και επιτυχημένος.
Άλλωστε, για τα μεγάλα επιτεύγματα στην παγκόσμια ιστορία προηγήθηκαν πάντοτε πολλά συντονισμένα μικρότερα βήματα και ουδέποτε έγιναν ως “κεραυνός εν αιθρία”.
Αποκωδικοποιώντας το έργο της απερχόμενης νομαρχιακής αρχής είναι φανερό ότι ο κ.Πρίντζος σχοινοβατούσε μεταξύ του “θέλω” και του “πρέπει”, μη μπορώντας να ξεχωρίσει το άκρως επιτακτικό από το επιθυμητό και ποιο είναι αυτό που άξιζε την απολύτου προσοχής του.
Τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι ενώ το οδικό δίκτυο του Πηλίου είναι μια ανοιχτή πληγή, ο ίδιος δε έλεγε ότι τάχα εργαζόταν για την τουριστική ανάπτυξή του, εντούτοις στη πραγματικότητα έδινε προτεραιότητα, ωσάν νέος Φαραώ, για την επίτευξη του οράματός του περί εγκρίσεως ενός έργου, που διέφευγε από τα διοικητικά όρια της Μαγνησίας, ήτοι της ζεύξης του Μαλιακού Κόλπου, που θα συντόμευε τη διαδρομή προς την Αθήνα κατά 70χλμ. και, ίσως, κατ’αυτόν, θα έκανε τους Θεσσαλούς και όχι μόνον να τον μνημονεύουν στους επερχόμενους αιώνες!!
Από την άλλη, γνωστό είναι ότι υπάρχουν περιοχές στο Νομό μας, που ζουν ως επί το πλείστον από τη θάλασσα ή έχουν ιδιαίτερη ναυτική παράδοση, ως λ.χ. το Τρίκερι, το οποίο, σημειωτέον, διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους αλιευτικούς στόλους στην Ελλάδα, πλην, όμως, δεν διαθέτουν αλιευτικά καταφύγια, με αποτέλεσμα ο ελλιμενισμός των σκαφών και η διασφάλιση της περιουσίας των ναυτικών να εξακολουθεί να επαφίεται στις διαθέσεις των καιρικών φαινομένων…
Επί του ζητήματος τούτου ο κ.Πρίντζος παρέκαμψε και πάλι το “πρέπει” και αντί να αποτελέσει γι’αυτόν προτεραιότητα η κατασκευή αλιευτικών καταφυγίων στο Τρίκερι, αλλά και σε άλλες μικρότερες περιοχές του ανατολικού Πηλίου, εντούτοις προτίμησε να κατασκευαστούν λιμάνια σε περιοχές με τις οποίες διατηρεί ιδιαίτερες σχέσεις (συναισθηματικές και ιδιοκτησιακές) και συγκεκριμένα στο Πηγάδι και στο Αχίλλειο, συνολικού κόστους 12.000.000 ευρώ.
Ναι μεν τα λιμάνια αυτά αναβάθμισαν την περιοχές αυτές και είναι δικαιολογημένο οι κάτοικοι να τον ευγνωμονούν, μολαταύτα, θα απαιτηθούν χρόνια, για να μετατραπούν οι κάτοικοι του Αχιλλείου από αγρότες σε ναυτικούς, αποκτώντας τοιουτοτρόπως και αλιευτικό στόλο, ενώ προς το παρόν αντιμετωπίζουν τον λιμένα με δυσπιστία και άγνοια για τον τρόπο αξιοποίησής του, εκφράζοντας ακόμη και δυσανασχέτηση προς τα επιβατικά πλοία, που κατέφθασαν προς ελλιμενισμόν!!
Με την δαπάνη αυτή θα μπορούσαν να είχαν κατασκευασθεί αλιευτικά καταφύγια εκεί που τα έχουν πραγματική ανάγκη και θα έπιναν και ένα νερό στην υγειά του κ.Πρίντζου οι κάτοικοι των Τρικέρων, από το δίκτυο που όφειλε να έχει αποπερατωθεί και όχι να εξακολουθούν να περιμένουν …την υδροφόρα!!
Εάν υπήρχε περίπτωση η Νομαρχία Μαγνησίας να αντιμετωπίζει περίσσευμα ρευστότητας, τότε πράγματι θα μπορούσαν να συνυπάρξουν οι έννοιες που μας απασχόλησαν και ο κ.Πρίντζος θα μπορούσε να σχεδιάζει ανενόχλητα την μετατροπή της Μαγνησίας σε …μια σύγχρονη Εδέμ. Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα είναι σκληρή, με αποτέλεσμα να μετριάζεται αυτόματα ακόμη και η διάθεση για αστεϊσμούς.
Αγαπητοί αναγνώστες, είναι πάρα πολλά αυτά που θα μπορούσαν έτι περαιτέρω να ειπωθούν, εάν τα έργα και οι ημέρες της απερχόμενης νομαρχιακής αρχής έμπαιναν στην διαδικασία της βασανιστικής κριτικής, σεβόμενος, όμως, την στενότητα της στήλης και μέχρι την επόμενη συνάντησή μας, σε σας αφήνω το έργο αυτό, με την ελπίδα να έχω θέσει ένα λιθαράκι ως προς τις κατευθύνσεις του προβληματισμού σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου