“Ο γρίφος της …άδειας τρύπας”

“Ο Νασραντίν ανοίγει στον κήπο του μια βαθειά τρύπα και μετά την γεμίζει με πέτρες. Ο γείτονας το βλέπει και τού κάνει ειρωνικά: - Χότζα, καλά τις ξεφορτώθηκες τις πέτρες, αλλά το χώμα που έβγαλες που θα το βάλεις; - είναι απλό: θα ανοίξω μια τρύπα και θα το ρίξω μέσα! - μπράβο! αλλά δεν μού λες, το χώμα που θα βγάλεις από την δεύτερη τρύπα, πού θα το βάλεις; θα ανοίξεις μήπως μια τρίτη; - κοίτα, μη μού ζαλίζεις τα αυτιά!....δεν αδειάζω να σού εξηγήσω το σχέδιό μου σε όλες του τις λεπτομέρειες”.

Όταν ρωτούσαν προεκλογικά τον κ.Αλογοσκούφη για το τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα της Ν.Δημοκρατίας για την λύση του ασφαλιστικού ζητήματος, απαντούσε σιβυλλικά: “ψηφίστε μας και θα δείτε”. Η ίδια μυστικοπαθή απάντηση ταίριαζε “γάντι” σε κάθε ερώτηση δύσπιστου δημοσιογράφου, αλλά και πολίτη, που ήθελε να αποσπάσει κάποια απάντηση για τα μελλοντικά σχέδια της μέχρι τότε και, όπως προέκυψε και κατόπιν των πρόσφατων εκλογών, μετέπειτα κυβέρνησης της Ν.Δ.. Δεν άδειαζαν, βλέπετε, να μας εξηγήσουν το σχέδιό τους σε όλες του τις λεπτομέρειες…
Τελικά το σχέδιο αυτό άρχισε να εξυφαίνεται σιγά-σιγά, προκειμένου να μπορούμε να το κατανοήσουμε και εμείς οι …αμύητοι της πολιτικής. Και καταλάβαμε, μεταξύ άλλων που θα αποτελέσουν αντικείμενο μελλοντικού σχολιασμού, ότι με 31 συμβολαιογραφικές πράξεις, τις οποίες συνέταξε η σύζυγος γνωστού πρώην υπουργού πολιτισμού (βλ. Πελέκη και Βουλγαράκης αντίστοιχα για τους μυημένους), μία Μονή (βλ. Βατοπεδίου), επικαλούμενη έγγραφα, που έφεραν τη σφραγίδα βυζαντινών αυτοκρατόρων (τέτοια εγκυρότητα!!) και αναφέρονταν στο ιδιοκτησιακό καθεστώς μιας λωρίδας γης, πριν αυτή καταστεί λίμνη (!!), απόκτησε με τη μέθοδο της ανταλλαγής, την κυριότητα 260 κτημάτων του Δημοσίου, το δε Δημόσιο απέκτησε την κυριότητά του…108% μιας λίμνης, που είναι χαρακτηρισμένος υδροβιότοπος (προστατεύεται από την διεθνή συνθήκη Ραμσάρ) και το μόνο που θα μπορούσες να χτίσεις εκεί είναι κανένα παρατηρητήριο για πουλιά, άντε και κανένα ξενώνα για οικολόγους.
Και βέβαια προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι νομικοί, που υποτίθεται ότι εργάζονται για την διασφάλιση των δικαιωμάτων του Δημοσίου, όπως νομικός είναι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αγνοούν τη διάταξη του άρθρου 967 του Αστικού Κώδικα, η οποία ορίζει ότι κοινόχρηστα πράγματα, όπως είναι και οι μεγάλες λίμνες, ανήκουν στη δημόσια κτήση και προορίζονται για την άμεση εξυπηρέτηση δημόσιου σκοπού, τουτέστιν ότι δεν μπορούν να αποτελούν αντικείμενο ιδιοκτησίας οποιουδήποτε φυσικού ή νομικού προσώπου, πολλώ μάλλον της όποιας Μονής, αλλά ανήκουν σε όλους μας!!
Ακίνητο, εμβαδού 8.500 τ.μ., στην Ουρανούπολη αποτιμήθηκε και αποδόθηκε στην ίδια Μονή αντί 1,3 εκατομμυρίων ευρώ, όταν η πραγματική της αξία είναι τουλάχιστον οκταπλάσια! Στη δε περίπτωση της έκτασης των 10,5 στρεμμάτων, που βρίσκεται στο Δήμο Καλαμαριάς, όπου στεγάζονταν οι αποθήκες του Εθνικού Οργανισμού Καπνού, η αξία τους, όταν παραχωρήθηκαν στην ίδια Μονή, αποτιμήθηκε στα 3 εκατομμύρια ευρώ, ενώ η πραγματική αξία υπολογίζεται σε 25 εκατομμύρια ευρώ και η παραχώρηση, όπως υποστηρίζει ο Δήμος της Καλαμαριάς, έγινε ερήμην του. Ο δε δήμαρχος, με δύο επιστολές του προς τον υφυπουργό και τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, ζητούσε να αποδοθεί η έκταση στο Δήμο, ώστε να γίνει χώρος πρασίνου, αναψυχής και στάθμευσης για τους πολίτες. Πόσο βαθιά νυχτωμένος ήταν…
Η συνολική ζημιά που έχει υποστεί το Δημόσιο με τις ανταλλαγές των 260 ακινήτων, σύμφωνα με εκτιμήσεις, ξεπερνά το 1 δις ευρώ!
Παράλληλα, αποκαλύφθηκε πως ο τότε υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας ήταν αυτός που υπέγραψε, ώστε να σταματήσει η δικαστική διαδικασία μεταξύ Δημοσίου και μονής Βατοπεδίου για την κυριότητα της λίμνης.
Μιλώντας στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, ο μοναχός Ευδόκιμος, οικονομικός διαχειριστής της Μονής, επιβεβαίωσε ότι η κυπριακή υπεράκτια εταιρεία με την κωδικοποιημένη ονομασία “RASSADEL” (εκ του ΡΑΣΑ - ιερατικό ένδυμα για τους μυημένους - η πληροφορία ότι η κατάληξη DEL προέρχεται εκ του BORDEL ελέγχεται ως ανακριβής), αντί της πραγματικής που είναι “ΜΑSSADEL” (εκ του ΜΑΣΑ για τους γνωρίζοντες + ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ, η προσθήκη αυτή είναι αυθαίρετη και ευφάνταστη και αποτελεί προϊόν παραπληροφόρησης του γράφοντα, αφού οι επιφανείς του Κλήρου είναι γνωστό σε όλους ότι βασανίζουν το σαρκίο τους με απανωτές νηστείες, φτωχές σε πρωτεΐνες, η δε υπερτραφής εικόνα τους οφείλεται στην υπέρμετρη συγκράτηση αέρα από τα κύτταρα του δέρματος και μόνον), ανήκει εξ ολοκλήρου στην ίδια Μονή, η οποία και την προικοδότησε με το ευτελές ποσό των μόλις …30.000.000 ευρώ, για να κάνει επενδύσεις σε ξένα κεφάλαια και αγορές ελληνικών μετοχών, τα οποία είναι προφανές πως θα περιέρχονταν …στους φτωχούς και απόρους, όπως και τόσα άλλα!!
Ειρήσθω εν παρόδω ότι υφέρπει στην κοινωνία η φαιδρή διάκριση των πολιτικών ανάμεσα σε κείνους που, επειδή τυγχάνουν αριστερών φρονημάτων, είναι άθεοι ή αντίχριστοι ή ότι δεν κάνουν το σταυρό τους ή ότι είναι εχθροί της ορθοδοξίας και σε κείνους, που επειδή είναι ευσεβείς χριστιανοί, είναι επομένως και ωφέλιμοι για το τόπο. Γι’ αυτούς, λοιπόν, που ασπάζονταν ή εξακολουθούν να ασπάζονται τέτοιου είδους κριτήρια, η αγαστή συνεργασία των κυβερνητικών στελεχών, με τους εκπροσώπους Μεγίστης Μονής του Αγίου Όρους και η επιχειρηματική δεινότητα των τελευταίων, αποτελεί την πλέον αποστομωτική απάντηση.
Εν τέλει, ο ηγούμενος κ.Εφραίμ, κατόπιν σχετικού αιτήματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δεσμεύθηκε να θέσει στην αδελφότητα της Μονής την πρόθεσή του να αποσυρθεί από τις διοικητικές και διαχειριστικές ευθύνες του και να υποβάλει την απόφαση της αδελφότητας στο Πατριαρχείο μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου, ο δε κ.Μεϊμαράκης παραδέχθηκε ότι για το σκάνδαλο αυτό υπάρχουν και πολιτικές ευθύνες.
Κι αν μεν ο κ.Εφραίμ, υπό την ιδιότητά του ως Ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου και υπό το βάρος των βαρυτάτων ευθυνών του υποχρεώθηκε σε παραίτηση, οι ιθύνοντες της εκλεγμένης πολιτικής ηγεσίας του τόπου διακατέχονται από παρόμοια αισθήματα ή γι’ αυτούς εξακολουθεί να ισχύει το δόγμα “δεν αδειάζω να σού εξηγήσω το σχέδιό μου σε όλες του τις λεπτομέρειες”, οπότε κάποιοι άλλοι θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να τον μιμηθούν;;

“Ψυχορραγεί ο …τέντζερης!!”

Ο Νασρεντίν Χότζας είχε ένα γείτονα όχι και πολύ τίμιο κι ήθελε να του δώσει ένα καλό μαθηματάκι. Μια μέρα, λοιπόν, πήγε και του γύρεψε δανεικό ένα μεγάλο τέντζερη που είχε. Ο γείτονας του τον έδωσε. Δυο μέρες μετά ο Χότζας έβαλε μες τον τέντζερη ένα μικρότερο και τον επέστρεψε στο νόμιμο κάτοχό του. Ο γείτονας ρώτησε για ποιο λόγο είχε βάλει μέσα στο μεγάλο τέντζερη ένα μικρότερο και ο Χότζας απάντησε ότι ο τέντζερης είχε γεννήσει ένα παιδάκι το οποίο κατά το νόμο έπρεπε να δοθεί στο κάτοχο του τέντζερη. Ο γείτονας πήρε τα δύο μαγειρικά σκεύη και μπήκε σπίτι του. Μετά από λίγες μέρες ο Χότζας του ξαναγύρεψε το τέντζερη κι αυτός δεν έφερε καμιά αντίρρηση ελπίζοντας και πάλι σε γεννητούρια. Πέρασαν μέρες και ο Χότζας δεν επέστρεφε τον τέντζερη. Κάποια στιγμή ο γείτονας αποφάσισε να πάει να του τον ζητήσει. "Αχ" του απάντησε ο Χότζας με πολύ λυπημένη έκφραση, "δεν ήξερα πώς να σας το πω. Δεχτείτε τα ειλικρινά μου συλλυπητήρια. Ο τέντζερής σας πέθανε". "Πέθανε ο τέντζερης; τι ανοησία είναι πάλι αυτή; Ποιος άκουσε ποτέ ένα τέντζερη να πεθαίνει;". "Μην είσθε δύσπιστος αγά μου" είπε ο Χότζας, "πού βλέπετε το παράξενο να πεθαίνει ένας τέντζερης ικανός να φέρει στον κόσμο ένα παιδί;"
Ο ΝΑΣΡΕΝΤΙΝ, τούρκος χότζας, ιεροδίκης του 13ου αιώνα, έγινε γνωστός για τα θρυλικά ανέκδοτα της θυμοσοφίας του. Την εποχή εκείνη, βέβαια, δεν υπήρχε Ελλάδα, ούτε και κυβέρνηση αντίστοιχη της σημερινής, έτσι ώστε ο Χότζας να είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με τα πεπραγμένα μιας κυβέρνησης ανάλογης με αυτήν της Ν.Δημοκρατίας. Με τον τέντζερή του, όμως, έδωσε κάποια λύση στις αντιφατικές διαπιστώσεις της ελληνικής πραγματικότητας. Και ο Κώστας Καραμανλής, είχε το ίδιο πρόβλημα με τον τέντζερη του Χότζα.
Με σημαία την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και την αποκατάσταση της σχέσης μεταξύ πολιτικής και ηθικής κέρδισε τις εκλογές του 2004 και για την συνέχιση των μεταρρυθμίσεων τις εκλογές του 2007. Αλλά, δυστυχώς, όχι μόνον τα “γεννητούρια”, που περιμέναμε, δεν ήρθαν, όπου ως “γεννητούρια” αναφερόμαστε στις μεταρρυθμίσεις, αλλά κοντεύει να μας πεθάνει ακόμη και ο τέντζερης, όπου ως “τέντζερη” αναφερόμαστε στην ίδια την πολιτική εξουσία και σε ευρεία έννοια την πολιτική ζωή του τόπου, η οποία έχει βυθιστεί στα σκάνδαλα, τις εισαγγελικές έρευνες και τις εξεταστικές επιτροπές, ενώ η καθημερινότητα γίνεται, ανεξέλεγκτα, ολοένα και σκληρότερη για τον μέσο έλληνα πολίτη. Ας δούμε μερικές από τις ακόλουθες επισημάνσεις, για τις οποίες ούτε δύσπιστος μπορεί να είναι κανείς, ούτε και ειδικός, για να τις κατανοήσει.
1. Στην εθνική οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης το κόστος των διοδίων σημείωσε αύξηση 120% σε 4 χρόνια.
2. Μέχρι τώρα ξέραμε την ακριβή Ελλάδα των τροφίμων, των καυσίμων, των υπηρεσιών. Με τη διεθνή κρίση ανακαλύπτουμε και την Ελλάδα του «ακριβού χρήματος». Συγκεκριμένα, ενώ τα διεθνή τραπεζικά επιτόκια για καταναλωτικά και επιχειρηματικά δάνεια πέφτουν, το επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έχει υποχωρήσει κατά 1% και το Euribor κατά 0,65% σε σχέση με τα υψηλά επίπεδα των τελευταίων 6 μηνών, την ίδια στιγμή οι ελληνικές τράπεζας αυξάνουν τα επιτόκια κατά 0,4 - 0,7% !! Κάπως έτσι οι Έλληνες πληρώνουν τα ακριβότερα επιτόκια καταναλωτικών δανείων στην ευρωζώνη.
3. Από τον Ιούλιο του 2008 οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου (BRENT) έχουν πέσει κατά 54%, δηλαδή στις τιμές που ίσχυαν πριν 2 χρόνια. Στην Ελλάδα, όχι μόνον δεν υπάρχει ανάλογη πτώση στις τιμές πετρελαίου, αλλ’ απεναντίας η ελληνική αγορά καυσίμων βάζει ένα καπέλο 10 λεπτά/λίτρο στις τιμές των πετρελαιοειδών. Σήμερα, η τιμή της βενζίνης, με βάση τα διεθνή στάνταρτ, ενώ θα έπρεπε να κυμαίνεται στα 90λεπτά/λίτρο, εντούτοις βρίσκεται στο 1,006/λίτρο.
4. Οι ειδικοί διαπιστώνουν ότι στις 10 μειώσεις τιμών που γίνονται στις διεθνείς τιμές των καυσίμων, μόνο 3 περνάνε στην ελληνική αγορά. Ξέρετε τι αποφέρει αυτό στις τσέπες των κερδοσκόπων μόνο από την πώληση της αμόλυβδης βενζίνης; 650 εκ. ευρώ, ποσό το οποίο είναι τρεις φορές το επίδομα θέρμανσης, όπως το έχει κοστολογήσει το Υπουργείο Οικονομίας, το οποίο επίμονα αρνούνταν να δώσει τα προηγούμενα 4 χρόνια. Φανταστείτε τι περιθώρια για άσκηση κοινωνικής πολιτικής θα υπήρχαν αν η κυβέρνηση διέθετε τη βούληση να τα βάλει με τους κερδοσκόπους.
5. Με το ράλι του κόστους της ενεργείας, όλο και περισσότερα νοικοκυριά χαρακτηρίζονται ως «ενεργειακά φτωχά». Ως ενεργειακά φτωχοί ορίζονται όσοι δαπανούν πάνω από 10% του εισοδήματος τους για να καλύψουν ενεργειακές ανάγκες (πετρέλαιο, φυσικό αέριο κλπ). Με μετριοπαθείς υπολογισμούς σήμερα αυτά τα νοικοκυριά ανέρχονται σε 1.564.225 νοικοκυριά...
6. Οι διεθνείς τιμές στο στάρι, το ρύζι, κ.λ.π., πέφτουν συνεχώς τους τελευταίους μήνες. Παρά την μείωση στις διεθνείς τιμές των τροφίμων κατά 31,9% για το ρύζι από τον Μάιο του 2008, κατά 35,47% για το σιτάρι από τον Ιούλιο του 2008 και κατά 10% για τα γαλακτοκομικά προϊόντα, το συνολικό επίπεδο τιμών του καλαθιού τροφίμων στην Ελλάδα δεν μειώνεται, αντιθέτως είναι το 4^ο υψηλότερο στην ΕΕ.
7. Έχουμε χάσει το λογαριασμό από τις αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Η κυβέρνηση, μέσω των διορισμένων από αυτή Προέδρων της επιχείρησης, όχι μόνο κατέστησε τη ΔΕΗ ελλειμματική (είχε 500 εκ. ευρώ κέρδη το 2004}, αλλά φορτώνει την τρομακτική αποτυχία της στα νοικοκυριά. Παρότι έχουν αυξηθεί τα τιμολόγια της ΔΕΗ την τελευταία τριετία κατά 25%, εντούτοις πρόσφατα ανακοινώθηκαν νέες αυξήσεις από 1/1/2009, πάνω από 5%!
8. Μαζί με τους νέους φόρους, αυτό το φθινόπωρο άρχισαν να έρχονται και τα νέα τσουχτερά τέλη κυκλοφορίας. Ξέρετε πόσο αυξήθηκαν σε 4 χρόνια; Από το 2004 μέχρι σήμερα η κυβέρνηση αύξησε δύο φορές τα τέλη κυκλοφορίας, συνολικά κατά 40%. Άλλος ένας έμμεσος φόρος για να καλύψουν όσο μπορούν την πλήρη κατάρρευση των φορολογικών εσόδων.
9. Πριν λίγους μήνες, η κυβέρνηση απέρριψε την πρόταση νόμου του ΠΑΣΟΚ για την ανακούφιση των νοικοκυριών από την υπερχρέωση (η πρόταση προέβλεπε π.χ. απαγόρευση κατάσχεσης κύριας κατοικίας, υποχρέωση των τραπεζών να μειώνουν τα επιτόκια όταν πέφτουν τα ευρωπαϊκά, κ.α). Γνωρίζετε πόσο έχει αυξηθεί (ή μειωθεί) ο δανεισμός των νοικοκυριών από τις τράπεζες μεταξύ του 2004 και του 2007; Στα τέλη του 2003, τα δάνεια των νοικοκυριών (στεγαστικά, καταναλωτικά, κάρτες κλπ) ανέρχονταν σε 40,1 δις ευρώ. Σήμερα έχουν υπερδιπλασιαστεί, στα 109,9 δις ευρώ [αύξηση 16,9% σε ετήσια βάση), σχεδόν το 45,5% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Κάτι που πρέπει να μας ανησυχεί ιδιαίτερα, αφού το όριο κινδύνου που έθετε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τα δάνεια των νοικοκυριών είναι να μην ξεπερνούν το 1/3 του ΑΕΠ.
10. Ο «επίσημος» πληθωρισμός την τελευταία 4ετία έχει αυξηθεί κατά 15,5%. Ποιος είναι όμως ο πραγματικός πληθωρισμός; Πόσο έχει αυξηθεί το πραγματικό κόστος ζωής μιας μέσης οικογένειας σε σχέση με το 2004; Σήμερα, προκειμένου μία οικογένεια να διατηρήσει το ίδιο ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ, ΕΠΙΠΕΔΟ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ & ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ με το 2004 χρειάζεται 843 ευρώ επιπλέον, όταν έχει δει τα εισοδήματα της να αυξάνονται μόλις κατά 446 ευρώ. Συνεπώς «μπαίνει μέσα» κατά 397 ευρώ το μήνα. Η πραγματική ακρίβεια έχει αυξηθεί κατά 36,7%, υπερβαίνοντας κατά πολύ τον στατιστικό πληθωρισμό (15,5%).
ΜΕΝΕΙ το δίδαγμα από την ιστορία του Χότζα, διότι άμεση λύση δεν μας δίνει. Θα έπρεπε ως πολίτες να είμαστε περισσότεροι δύσπιστοι στην αρχή και ιδιαίτερα απαιτητικοί στη συνέχεια, με αυστηρά κριτήρια κρίσεως των κυβερνώντων και όχι να παραπλανούμαστε με ψευδοπαροχές, νομίζοντας ότι αυτές είναι προοίμιο μεγάλων μεταρρυθμίσεων, ενώ ήταν το ευτελές πρόσχημα για την νομή της εξουσίας και την κατασπατάληση του δημοσίου πλούτου. Όταν η κυβέρνηση μας γνωστοποιήσει, οσονούπω, ότι, δυστυχώς, μεν πέθανε ο “τέντζερης” και δεν έχει να μας δώσει τίποτα, αλλά δε θα διστάσει να μας ζητήσει να πάρει κι από πάνω, εμείς τι θα πράξουμε; Θα το σκεφτούμε τότε ή την έχουμε ήδη από τώρα την απάντηση;;;

“Παρασιτική και παραγωγική Ελλάδα”*

Γι' αυτούς που άφησαν τις παρωπίδες στον κάλαθο των αχρήστων και μπορούν με αντικειμενικότητα να διαπιστώσουν το τι συμβαίνει γύρω τους, θα αντιλήφθηκαν ότι η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας όχι μόνον στόχευσε εξαρχής και στοχεύει στο να βοηθά την ολιγαρχία, τους λίγους, τους παράγοντες, τους μεσάζοντες, ενισχύοντας την άνθηση μιας παρασιτικής και όχι μιας παραγωγικής Ελλάδας, αλλά εξακολουθεί να νομίζει ότι μπορεί να κυβερνήσει, ελέγχοντας την τοπική κοινωνία, μέσω της διαχωρισμού των Ελλήνων σε μικρές Κοινότητες, σε «πράσινους», «κόκκινους», «γαλάζιους». Νομίζει ότι μπορεί έτσι, με αυτόν τον τρόπο, να ελέγξει τα πάντα…
Ευαγγελίστηκε τις μεταρρυθμίσεις και ως τέτοιες εννοεί την αποβιομηχάνιση, την πρόωρη συνταξιοδότηση. Είναι στρουθοκαμηλισμός. Δεν κοιτάει την πραγματικότητα. Ακόμη κι αν συνταξιοδοτηθούν πρόωρα κάποιοι άνεργοι, το ερώτημα είναι, τι γίνεται για τους επόμενους; Πού είναι η ανάπτυξη; Πού θα βρουν δουλειά οι νέοι άνθρωποι; Πώς θα οικοδομήσει ένα σίγουρο μέλλον; Και αυτοί που συνταξιοδοτούνται και τους αποσύρει κανείς από την ενεργό αγορά εργασίας, είναι πολύ πιθανό να συμπληρώσουν το εισόδημά τους μέσα από τη μαύρη εργασία. Αρκείται η κυβέρνηση στο να μετατρέπει τους ανέργους σε πρόωρους συνταξιούχους. Αυτή είναι η λογική της. Μια στρατιά ανθρώπων έξω από την παραγωγική διαδικασία. Λείπει δραματικά το σχέδιο για μια προοπτική ανάπτυξης, για μια ουσιαστική προοπτική ελπίδας για τις περιοχές σε κρίση. Απουσιάζει εντελώς μια ολοκληρωμένη στρατηγική και στα θέματα της απασχόλησης.
Μετατρέπει το ασφαλιστικό σύστημα σε μια «χωματερή ελλειμμάτων», αντί να είναι εγγύηση της ποιότητας και της ανθρωπιάς. Από τη μια μεταφέρει με την πολιτική της ελλείμματα στο ασφαλιστικό σύστημα, υπονομεύοντας την προοπτική του ασφαλιστικού συστήματος και από την άλλη βάζει τον φτωχό και μέσο πολίτη να πληρώσει για προληπτικές εξετάσεις.
Απέναντι στην γενικευμένη αποσάθρωση, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες ομιλίες του μίλησε, μεταξύ άλλων, για την ανάγκη διαχωρισμού ανάμεσα στην «παραγωγική Ελλάδα» και την «παρασιτική Ελλάδα», σημειώνοντας, επιπροσθέτως, ότι η διάκριση αυτή, χωρίς να αποτελεί ένα νέο ταξικό διαχωρισμό, μπορεί, ωστόσο, να προσδώσει ένα ιδεολογικό στίγμα στην εποχή την οποία διανύουμε και κατέληξε λέγοντας ότι “Εμείς ως σοσιαλιστικό κόμμα θέλουμε να δούμε παραγωγικούς τους Έλληνες, θέλουμε να αυξήσουμε τη συμμετοχή στην απασχόληση…Θέλουμε την παραγωγική Ελλάδα και θέλουμε και όλους τους Έλληνες παραγωγικούς. Όχι στην άκρη, όχι στο περιθώριο”.
Υποστήριξε, μάλιστα την ανάγκη για τον συντονισμό και το σχεδιασμό του κράτους, με την συνέργια κοινωνικών εταίρων, εργαζομένων, Αυτοδιοίκησης, εργοδοτών, επιμελητηρίων, σε Ολοκληρωμένα Προγράμματα Ανασυγκρότησης των Περιοχών. Ότι οι μεταρρυθμίσεις χρειάζεται να στοχεύουν στην αύξηση της απασχόλησης, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στη δίκαιη κατανομή του πλούτου, στην προστασία του περιβάλλοντος, στην ανταγωνιστικότητα και στην εξωστρέφεια, στη διαφάνεια, στην ποιότητα και τη λογοδοσία προς τον πολίτη, στην επένδυση στον άνθρωπο, στην παιδεία, στην καινοτομία, στην αποκέντρωση, στην εξυγίανση της αγοράς, στην πάταξη της γραφειοκρατίας, σε κανόνες διαφάνειας και αξιοκρατίας. Η ανάπτυξη τότε θα είναι διασφαλισμένη. Ότι τα λεφτά που υπάρχουν στην Ελλάδα να πιάνουν τόπο, στοχεύοντας σε μια παραγωγική Ελλάδα και όχι να καταλήγουν σε μεσάζοντες, σε ολιγαρχίες, σε παράγοντες, σε μια παρασιτική Ελλάδα. Ότι η παραγωγική δυναμικότητα, ο μόχθος του ελληνικού λαού πάει στράφι, δεν έχει προοπτική.
Σε αντίθεση με την Ν.Δημοκρατία, κάθε προοδευτική κυβέρνηση σήμερα στην Ελλάδα πρέπει να έχει ως πρώτη υποχρέωση την προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, την ενθάρρυνση της εγχώριας επιχειρηματικότητας και την δημιουργία κρατικών επιχειρήσεων σε συγκεκριμένους στρατηγικούς τομείς, ιδιαίτερα δε στην εφαρμοσμένη έρευνα.
Τα κρατικά χρήματα που θα πηγαίνουν στις δημόσιες δαπάνες για τις λαϊκές μάζες (υγεία, συντάξεις, εκπαίδευση) θα είναι πολύ περισσότερα, ακόμα και με τους σημερινούς όρους παραγωγής, όταν πολλοί φόροι δε θα πηγαίνουν, όπως σήμερα, για να θρέψουν μια παρασιτική γραφειοκρατία που δεν προσφέρει παρά αδιαφορία στους πολίτες ή για να θρέψουν μια σειρά μιζαδόρους ή μια σειρά αρπακτικούς ολιγάρχες.
Όσο για κίνητρα του τύπου «ελαστικές εργασιακές σχέσεις», που στις περισσότερες περιπτώσεις σημαίνουν πτώση αμοιβών και χειροτέρευση εργασιακών συνθηκών, αυτά δε χρειάζονται ούτε στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες. Αυτές όφειλαν να προστατέψουν την αγορά εργασίας τους με φορολογία στα προϊόντα των χωρών που εκμεταλλεύονται την εργατική τους τάξη με όρους δουλοκτησίας και όχι ελεύθερης αγοράς για το εμπόρευμα που λέγεται εργατική δύναμη. Είναι κυρίως η Κίνα που βυθίζει σήμερα στα έγκατα τα παγκόσμια μεροκάματα και τους μισθούς. Όμως οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, και πιο πολύ οι αμερικανοί, χρησιμοποιούν ευχαρίστως τον κινέζικο φασισμό για να συντρίψουν το παγκόσμιο μεροκάματο και να εκβιάσουν στις δικές τους χώρες τους μισθωτούς, δείχνοντας τους κινέζους εργάτες ως ανταγωνιστές τους. Απέναντι σε αυτούς τους μονοπωλιστές με τα πελώρια υπερκέρδη πρέπει οι εργαζόμενοι να οξύνουν την οικονομική διεκδικητική τους πάλη.
Ειδικά, όμως, για τη χώρα μας τέτοιου είδους κίνητρα δε χρειάζονται ούτε από την πιο ιδιοτελή καπιταλιστική άποψη, καθώς αυτή η χώρα βάλλεται εκ των έσω, από μια συγκεκριμένη κάστα αυτόκλητων κερδοσκόπων, της παρασιτικής ολιγαρχίας, η οποία δεν στηρίζει την κυριαρχία της σε κάποιο αυτόκεντρο οικονομικό και παραγωγικό δυναμισμό, αλλά στην ωμή υποστήριξη της Ν.Δημοκρατίας και αυτός ο βομβαρδισμός έχει ρίξει τα ελληνικά μεροκάματα στα έγκατα της Ευρώπης, ιδιαίτερα τα πραγματικά «μαύρα» μεροκάματα. Αρκεί να καταργήσει κάποιος τα τρομερά εμπόδια ή αλλιώς τα αντικίνητρα στις επενδύσεις και την έρευνα, και αυτές θα είναι άφθονες ακόμα και όταν οι πραγματικοί μισθοί ανεβούν πολύ περισσότερο από όσο σήμερα.
Παράλληλα, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα ο ελληνικός δημόσιος τομέας, η πιο μεγάλη νεοελληνική, ιδιαίτερα μεταπολιτευτική, πληγή. Το κλασικό χαρακτηριστικό του ήταν πάντα ότι λειτούργησε ως χώρος για την ενδιαίτηση ενός μεγάλου τμήματος των ψηφοφορικών στρατών της αστικής τάξης, ενώ θα μπορούσε να παίξει θετικό ρόλο στη διαδικασία της διοίκησης, της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και της παροχής ουσιαστικών υπηρεσιών στους πολίτες.
Τελικά, δεν μπορεί να είναι όλα μαύρα και άραχνα. Υπάρχει λύση και αξίζει να το παλέψουμε και να την διεκδικήσουμε, για μας, αλλά και για τα παιδιά μας, κόντρα σ’αυτούς που καλλιεργούν μονίμως ένα κλίμα απαισιοδοξίας, προκειμένου να μένουμε καθηλωμένοι και χωρίς ελπίδα…

*βλ. την συνέντευξη στις 4/8/2008 του Η.Ζαφειρόπουλου στον Θ.Λαζαρίδη (http://www.oakke.gr/na427/sinentefxi_427.htm.) και την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στην Κοινότητα Στάνου Αιτωλοακαρνανίας στις 20/3/2006 (http://www.pasok.gr/portal/gr/23/31966/3/7/1/showdoc.html.).

“Νεολαία και πολιτική έκφραση”

“Η ιδέα είναι μια εικόνα που ζωγραφίζεται μέσα στο μυαλό μου” (Βολταίρος)

Ερχόμενος κανείς από την καθημερινότητα μιας από τις χώρες της προηγμένης Δυτικής Ευρώπης στην Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που θα διαπιστώσει είναι ότι δεν υπάρχει δημόσιος ή ιδιωτικός χώρος, που να μην είναι γραμμένος με γκράφιτι, δηλαδή αυτές τις αλλόκοτες, καμιά φορά, καλλιτεχνικές απεικονίσεις ή τα πολιτικά συνθήματα, μέσα από τα οποία βρίσκει διέξοδο το ανήσυχο πνεύμα της νεολαίας μας, η οποία, σε πείσμα των καιρών και της γενικής απαξίας των πάντων, εξακολουθεί να ονειρεύεται, αλλά και να εκφράζεται με έναν τρόπο, που εκ πρώτης όψεως ασχημονεί και κινείται στο χώρο του ποινικού δικαίου.
Δεν θα σταθώ στο εάν αυτός είναι ο ενδεικνυόμενος τρόπος ή όχι, άλλωστε την πρόθεση θέλω να αξιολογήσω και όχι το μέσον, αλλά στο ότι η ελληνική νεολαία εξακολουθεί να είναι μια ζώσα νεολαία, η οποία ανά τους καιρούς προσπαθεί να βρει τον κατάλληλο τρόπο για να εκφράσει τις σκέψεις και τις ανησυχίες της, ακόμη και την οργή ή την απογοήτευσή της, με τον πιο προκλητικό τρόπο, απλά και μόνον για να προκαλέσει την προσοχή μας.
Στην σημερινή εποχή της “τηλεοπτικής δημοκρατίας” - της εικονικής πραγματικότητας θα έλεγα εγώ - και της συστηματικής προσπάθειας για τον εκφυλισμό του πνεύματος με άθλιες τηλεοπτικές εκπομπές, που δεν αποσκοπούν στην αφύπνιση, αλλά στην ύπνωσή του, τα συνθήματα στους τοίχους φαντάζουν ως μια σιωπηλή διαμαρτυρία, όχι από περιθωριακούς τύπους, αλλά από μια υπαρκτή νεολαία, που φωνάζει ενάντια στα “αφεντικά” και στην συστηματική εκμετάλλευση των εργαζομένων, στον πατριδοκάπηλο εθνικισμό, στην περιχαράκωση των φτωχών σε έθνη και φυλές, όταν δεν έχουν στη πραγματικότητα να μοιράσουν τίποτα, πέρα από τη μιζέρια τους, στον βιασμό της φύσης, αλλά και στο απάνθρωπο και κυνικό πρόσωπο του καπιταλισμού.
Την επομένη φορά που θα περιδιαβείτε τους δρόμους των πόλεών μας προσέξτε τα με πιο διερευνητική ματιά, για να νοιώσετε τον σφυγμό των αποτυπωμένων στους τοίχους φωνών, που αν κάποτε καταστούν φωνές στα χείλη μας, θα αποτελέσουν την απαρχή ενός νέου δυναμικού κοινωνικού κινήματος, αλλά και για να ξαναθυμηθούμε οι παλαιότεροι συνθήματα και αρχές, που ξεχάσαμε, αποκαμωμένοι από την κούραση της καθημερινότητας και αποπροσανατολισμένοι από την “ευδαιμονία” των καταναλωτικών αγαθών μας.
Όταν θα φτάσουμε στο σημείο να μην καταλαβαίνουμε το νόημα, αλλά και την σκοπιμότητα των γκράφιτι, τότε θα πρέπει να ανησυχούμε όχι για το μέλλον της χώρας μας, αλλά για τη δική μας ποιότητα ως αφυπνισμένων πολιτών!!
Συμμεριζόμενος, τέλος, εκείνους που αισθάνονται απογοητευμένοι από την ποιότητα της δημοκρατίας μας, αλλά και των μεγάλων κομμάτων της χώρας μας, θα ήθελα να τους επισημάνω ότι η σοσιαλιστική άποψη για την πολιτική είναι ότι δεν πορεύεται απερίσπαστη, ανεξαρτήτως συγκυριών, προς κάποιον τελικό προορισμό, όπου και το τέλος της ιστορίας, αλλά μέσα από συχνές στάσεις στην ιστορία, στοχεύει σε μια ατέρμονη πορεία της κοινωνίας προς τον “ήλιο”, δηλαδή προς την δημιουργία κοινωνιών, όπου ο άνθρωπος θα ζει αρμονικά με τον συνάνθρωπό του, αλλά και το περιβάλλον του, σε συνθήκες αμοιβαίου αλληλοσεβασμού και όχι αλληλοεξόντωσης… Μέχρι τότε οι ονειροπόλοι ας αρκεστούμε στα όνειρά μας και στις ιδέες μας και οι λοιποί …στο μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης Καραμανλή!!
Υ.Γ. το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο στον συνάδελφό μου Απόστολο Λιβανό, που ευτύχησε να ζήσει πολλά χρόνια, παραμένοντας, ωστόσο, νέος στο πνεύμα και έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, παροτρύνοντάς με από τα πρώτα χρόνια της δικηγορίας μου να γράφω… Καλό σου ταξίδι Απόστολε…

“Οικονομική ανάπτυξη και πράσινα άλογα”

Οι τρέχουσες οικονομικές εξελίξεις σε παγκόσμιο οικονομικό επίπεδο και η προκύψασα οικονομική ύφεση, δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, όπως ίσως νομίζουν ή εξακολουθούν να νομίζουν ορισμένοι, αφού το προεόρτια αυτής είχαν πολλές φορές εμφανιστεί με διάφορες εκφάνσεις την τελευταία κυρίως δεκαετία.

Οι αξίες στα μεγάλα – κεντρικά χρηματιστήρια της γης βυθίζονταν απότομα, αρχής γενομένης, συνήθως, από τις ΗΠΑ, παρασύροντας στο διάβα τους και όλα τα περιφερειακά, όπως και το δικό μας, υπενθυμίζοντας σε όλους μας, εργαζόμενους, επιχειρηματίες, κ.λ.π., την σκληρότητα της παγκοσμιοποίησης, ενός συστήματος, που πολλοί υπερθεμάτισαν, αναβιβάζοντάς το ακόμη και σε “ιδεολογία”, αλλά στην πραγματικότητα αποτέλεσε μια καλοστημένη παγίδα από λίγους για το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού, αφού μέσα από τον φαύλο κύκλο της δομής, αλλά και της λειτουργίας του, απομυζά σε τακτούς κύκλους των 8 με 10 ετών περίπου ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου εισοδήματος.
Το σενάριο, λοιπόν, που δοκιμάστηκε στο παρελθόν και κορυφώνεται στις μέρες μας έχει ως εξής: η κατάρρευση των αξιών στα χρηματιστήρια οδηγεί στην έλλειψη ρευστού που αντλούσαν οι εισηγμένες επιχειρήσεις απ’ αυτά, η έλλειψη δε αυτή με τη σειρά της συμπιέζει την παραγωγικότητα μιας χώρας, τους ρυθμούς ανάπτυξης του εμπορίου κ.τ.λ., οι επιχειρήσεις που δεν διαθέτουν μεγάλη οικονομική ρευστότητα δεν μπορούν να υποστηρίξουν την παραγωγική τους λειτουργία και αναγκάζονται να στραφούν στον τραπεζικό δανεισμό και όσες απ’ αυτές έχουν εμπράγματες εξασφαλίσεις ή μεγάλη οικονομική επιφάνεια, επιτυγχάνουν δανεισμό με υψηλό κόστος (διότι για τις άλλες μαύρο φίδι που τις έφαγε), που μέρα με την ημέρα απομυζά το κέρδος τους, αναγκαζόμενες αρχικά να προχωρήσουν σε σταδιακές απολύσεις εργαζομένων, ώσπου τελικά να οδηγηθούν σε χρεοκοπία, με μαζικές πλέον απολύσεις εργαζομένων, οι οποίοι με τη σειρά τους, μη μπορώντας πλέον να είναι συνεπείς με της δανειακές τους υποχρεώσεις (δόσεις για στεγαστικά δάνεια, αγορά αυτοκινήτων και λοιπών καταναλωτικών αγαθών, πιστωτικές κάρτες, κ.λ.π.) οδηγούνται σε κατάρρευση, καταστρέφοντας ζωές και κόπους δεκαετιών.
Ακολουθούν μαζικοί πλειστηριασμοί ακινήτων, οι τιμές των προϊόντων ανεβαίνουν λόγω της αύξησης του κόστους της παραγωγής, αλλά και της ανεξέλεγκτης δράσης των κερδοσκόπων, το λιανικό εμπόριο υφίσταται καθίζηση και οι μικροεπιχειρήσεις που ζουν από τους καταναλωτές, δηλαδή όλους εμάς, οδηγούνται γρήγορα σε μαρασμό και το λουκέτο, με άμεσο απότοκο την περαιτέρω συρρίκνωση της οικονομίας μιας χώρας, η οποία συντηρείται από τους άμεσους και έμμεσους φόρους, που φρόντισε προηγουμένως να στρέψει στην κεφαλή των πολλών, παρέχοντας μειώσεις στην φορολογία των επιχειρήσεων και του μεγάλου κεφαλαίου γενικά, αντανάκλαση της οποίας είναι η μείωση στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) της, στους δείκτες ανάπτυξής της και στην περαιτέρω αδυναμία της να καλύψει τις ανάγκες λειτουργίας των υπερδιογκωμένων δημοσίων υπηρεσιών, αλλά και στην εξυπηρέτηση του εξωτερικού της χρέους, με περαιτέρω ανάγκη για νέο δημόσιο δανεισμό που απαιτεί υψηλότερο κόστος αποπληρωμής, κ.λ.π., ώσπου να επιτευχθεί και η κατάρρευση των παγκόσμιων οικονομιών.
Ωραίο σενάριο, που τώρα βιώνουμε και που το καπιταλιστικό σύστημα ευαγγελίστηκε, στο βωμό της απελευθέρωσης των οικονομιών, μια ψευδεπίγραφη ονομασία της πραγματικής οικονομικής αναρχίας και της ληστείας των πάντων με νομιμοφάνεια και πλήρη αποδοχή.
Η ευτέλεια του συστήματος αυτού αναδεικνύει το μέγιστο των ευθυνών των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων παγκοσμίως, που εξακολουθούν να μιλούν σε μια γλώσσα της προηγουμένης 20ετίας και αδυνατούν να βροντοφωνάξουν το απλούστερο “σταματήστε, εδώ και τώρα. Πρώτα ο άνθρωπος και το περιβάλλον και μετά η οικονομία”.
Η διέξοδος από τη σήραγγα της παγκόσμιας καπιταλιστικής ύφεσης υπάρχει και εμπεριέχεται στον σοσιαλισμό. ΄Ολες οι παραπάνω ενδείξεις μαζί με πλήθος άλλων επίσημων στατιστικών στοιχείων καταδεικνύουν πως οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την οριστική κατάρρευση του συστήματος πλησιάζουν, αρκεί να υπάρξει και η μαζική συμμετοχή που θα ενδυναμώσει το λαϊκό κίνημα ενόψει μιάς ριζικής αλλαγής στην κοινωνία και την οικονομία.
Ο καπιταλισμός μας έδειξε με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο τα δόντια του• προτεραιότητα στην οικονομία, με αποτέλεσμα οι “φούσκες” πάσης φύσεως, δηλαδή οι υπερτιμημένες αξίες, να αποτελούν την προτεραιότητα και όλα τα άλλα να τίθενται στο περιθώριο. Πάγωμα και εν τέλει μείωση μισθών, κατάρρευση και απαξίωση του ασφαλιστικού συστήματος, γενικότερη απαξία των πάντων και όλα αυτά στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης. Της ποιάς;;