ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ…

 

Πριν από λίγες ημέρες είδε το φως της δημοσιότητας η ακόλουθη είδηση:

                                                    ****

"SOS από τους δικαστές προς τους κυβερνώντες: Ο ελληνικός λαός έχασε δικαιώματα και κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα

Η Ένωση Διοικητικών Δικαστών, μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της τακτικής Γενικής Συνέλευσης εξέδωσε ψήφισμα,στο οποίο, μεταξύ των άλλων, αναφέρει «δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί η θέσπιση "έκτακτων" μέτρων που κατατείνουν σε υπέρμετρη φορολογική επιβάρυνση των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων» ενώ σε άλλο σημείο σημειώνει ότι «δεν νοείται να κληθούν άλλη μία φορά οι ασφαλισμένοι αλλά και οι συνταξιούχοι, οι οποίοι κατέβαλαν τις εισφορές τους κατά τον εργασιακό βίο τους, να καλύψουν τα ελλείμματα του ασφαλιστικού συστήματος».

Επίσης, οι διοικητικοί δικαστές επισημαίνουν την αδυναμία, πλέον, των οικονομικά ασθενέστερων

ιδίως πολιτών να έχουν πρόσβαση στα δικαστήρια, ενώ τονίζουν ότι «η περαιτέρω υποτίμηση της δικαστικής προστασίας θίγει πλέον τον πυρήνα του δικαιώματος του άρθρου 20 παρ. 1 του Συντάγματος».

Ζητούν, δε, «την αναβάθμιση των δικονομικών δικαιωμάτων των πολιτών και την άρση των υπέρμετρων κωλυμάτων πρόσβασης στη Δικαιοσύνη» και προτείνουν «την ισότιμη δικονομική αντιμετώπιση των φορολογικών και εν γένει χρηματικών διαφορών (άρθρα 79 και 202 ΚΔΔ), την κατάργηση του θεσμού της πιλοτικής δίκης και τη διεύρυνση των πολυμελών συνθέσεων».

Παράλληλα, η Ένωση Διοικητικών Δικαστών υπογραμμίζει: «Τα τελευταία χρόνια, ο ελληνικός λαός έχασε δικαιώματα και κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα. 

Οι δραματικές περικοπές μισθών και συντάξεων, η απαξίωση της στέγης και της αγροτικής γης, η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, της παιδείας και της πρόνοιας και η ανεργία που καλπάζει, συνδυάστηκαν με μία σχεδιασμένη πρωτοφανή υποβάθμιση των δικονομικών δικαιωμάτων. 

Σήμερα η προσφυγή ειδικά στο διοικητικό δικαστήριο είναι απρόσιτη για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Υπέρμετρα παράβολα, αδικαιολόγητα δικονομικά βάρη, ενδικοφανείς διαδικασίες, συνδυάζονται με τη μεγάλη καθυστέρηση στην εκδίκαση των υποθέσεων και δημιουργούν συνθήκες δικονομικής ασφυξίας στους πολίτες».

Τέλος, οι διοικητικοί δικαστές «απαιτούν την κάλυψη των ελλείψεων σε προσωπικό και υποδομές, τον εκσυγχρονισμό της λειτουργικής οργάνωσης της διοικητικής δικαιοσύνης και την επίλυση του κτιριακού προβλήματος πολλών διοικητικών δικαστηρίων»".

                                                              ****

 Όταν η Δικαιοσύνη είναι τυφλή μόνον ως προς το ποιοι είναι οι διάδικοι και όχι και ως προς το τι ακριβώς συμβαίνει στο τόπο μας, τότε ναι, μπορούν κάποια πράγματα να λέγονται με το όνομά τους.

Τελικά, η Δικαιοσύνη, όπως εκπροσωπείται αυτή τη στιγμή από τους δικαστές, αλλά και από τους δικηγόρους, φαίνεται να αποτινάσσει τον λήθαργο, την υπομονή και την ανοχή.
Η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται και από την προ ολίγων μόνον ημερών δημοσιευθείσα ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι «Το καθεστώς των μνημονίων, που έχει επιβληθεί στη Χώρα μας οδηγεί, πλέον, σε αδιέξοδο. Μετά από έξι χρόνια παρατεινόμενης οικονομικής κρίσης, που ανέδειξε συγχρόνως θεσμική και αξιακή κρίση και διασάλευσης των αρχών του Κράτους Δικαίου και του Κράτους Πρόνοιας, από τις οποίες διαπνέεται η δημοκρατική έννομη τάξη μας, η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, η οποία, ως θεσμικός φορέας, έχει υποχρέωση να παρεμβαίνει όχι μόνον επί ζητημάτων, που άπτονται της απονομής της Δικαιοσύνης αλλά και επί μείζονος και ευρύτερης δικαιοπολιτικής σημασίας θεμάτων...".
Και για να μην ξεχνιόμαστε, ενώ οι Δικηγόροι συνεχίζουν από τις αρχές του Γενάρη να βρίσκονται στα “χαρακώματα”, αποκηρύσσοντας τις σχεδιαζόμενες νέες αδικίες σε βάρος των μικρομεσαίων και των συνταξιούχων, εντούτοις η πλειονότητα όλων των άλλων επαγγελματιών (λ.χ. μηχανικοί, γιατροί, πρατήρια υγρών καυσίμων, κ.α.), με ευτελείς δικαιολογίες του στυλ “τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;” συνεχίζουν να εργάζονται και να διεκδικούν το μεροκάματό τους, λες και το ασφαλιστικό θα θίξει μόνον τους δικηγόρους και όχι και τους ίδιους.
Εάν συνεχιστεί αυτό το χάλι, τότε θα σκεφτώ να αυτοεξαιρεθώ (σ.σ. κατά το αυτορυθμίζομαι) και να ασχοληθώ με την επιβίωση του σαρκίου μου και μόνον…Έτσι δεν σκέφτονται οι “έξυπνοι»; Τι, μόνον αυτοί, ε, τότε κι εμείς! Ή όχι;