Ειδικότερα, ανέφερε ότι «Ο όρος “Μακεδονία” περιλαμβάνει μια ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, της οποίας μόνον ένα τμήμα βρίσκεται στην ΠΓΔΜ. Αναρωτιέται λοιπόν κάποιος αν η ΠΓΔΜ έχει εδαφικές βλέψεις στο σύνολο της περιοχής. Οι ηγέτες της υποστηρίζουν το αντίθετο και η Ελλάδα πολύ θα ήθελε να τους πιστέψει. Πώς θα μπορούσε όμως να εξηγήσει κανείς την ύπαρξη επισήμων χαρτών και εγγράφων που απεικονίζουν τη Μακεδονία στην Ελλάδα, την οποία αποκαλούν “Μακεδονία του Αιγαίου”, ως “κατεχόμενο έδαφος”, ως ανήκουσα στην ΠΓΔΜ που κάποια ημέρα θα “απελευθερωθεί”, καθώς και τις ιστορικές και γεωγραφικές ανακρίβειες στα σχολικά βιβλία της ΠΓΔΜ που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα; Τέτοιες ενέργειες, που γίνονται με κρατική ενθάρρυνση, δηλητηριάζουν τόσο τις διμερείς σχέσεις όσο και τις σχέσεις των δύο λαών.»
Έχοντας ως αφορμή την δήλωση αυτή και επειδή σκόπιμο είναι, μακριά από εθνικιστικές εξάρσεις, να γνωρίζει με λεπτομέρειες ο ελληνικός λαός ποιες είναι οι επίσημες θέσεις των βορείων γειτόνων μας, γιατί για να οικοδομήσεις φιλικές σχέσεις με κάποιον θα πρέπει να γνωρίζεις και το τι άποψη έχει αυτός για σένα, ειδάλλως “θα σου έρθει από κει που δεν το περιμένεις”, κρίθηκε σκόπιμο να υπάρξει μια εκτενής αναφορά τόσο για το ιστορικό πλαίσιο δημιουργίας των Σκοπίων, όσο και για το σύνολο της επιχειρηματολογίας, που προβάλλουν εντός και εκτός των συνόρων τους, ιδίως τώρα που εξακολουθεί να αναπτύσσεται η διαμεσολάβηση του ΟΗΕ, για την εξεύρεση λύσης, μέσω του κ.Νίμιτς, ενώ, παράλληλα, τα Σκόπια έχουν εισέλθει σε προεκλογική περίοδο για τις εκλογές της 1ης Ιουνίου.
Άλλωστε, ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός Νίκολα Γκρουέφκσι, ο οποίος διατηρεί, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, μεγάλο και με ανοδικές τάσεις προβάδισμα, μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση, τόνισε ότι η χώρα του δεν θα εγκαταλείψει τη «μακεδονική» της ταυτότητα, προκειμένου να ενταχθεί στις ευρωατλαντικές δομές, όπως ούτε οι Έλληνες θα εγκατέλειπαν τη δική τους ταυτότητα, ενώ σε ευχαριστήρια επιστολή που απέστειλε στον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, τόνισε, αναφορικά με την μη είσοδο της χώρας του στο ΝΑΤΟ ότι "Δυστυχώς αυτό δεν κατέστη δυνατό στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου λόγω της ανεύθυνης συμπεριφοράς μίας χώρας", με αντίστοιχο δε περιεχόμενο και με την ενδεικτική φράση ότι "η Ελλάδα, στις 2 Απριλίου, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, προέβη σε κατάφορη παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας", ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της ΠΓΔΜ Ίβιτσα Μπότεφσκι, δήλωσε ότι η χώρα του ξεκινάει καμπάνια ενημέρωσης των διεθνών οργανισμών.
Προκύπτει, ύστερα από όλα αυτά αβίαστα μια σειρά ερωτημάτων, όπως ποια είναι η ταυτότητα των Σκοπίων, από ποιους κατοικείται, πότε και πώς δημιουργήθηκε, ποιο είναι το ιστορικό και πολιτικό υπόβαθρο των όρων “Mακεδονία”, “Μακεδονικός λαός”, “Μακεδονική γλώσσα”, ποια η σχέση των Σκοπίων με την ιστορική Μακεδονία, τον Μέγα Αλέξανδρο, κ.λ.π., προς απάντησιν των οποίων καταβλήθηκαν μεγάλες προσπάθειες όχι μόνον για να συγκεντρωθούν από πολλές διασταυρούμενες πηγές οι απαραίτητες τεκμηριωμένες πληροφορίες, αλλά και για να απαντηθούν μέσα από μια σειρά άρθρων με τα δεδομένα της στενότητας μιας δημοσιογραφικής στήλης. Θα συνιστούσαμε, για το λόγο αυτό τους αναγνώστες όχι απλά να διαβάσουν τα κείμενα που ακολουθούν με μεγάλη προσοχή, αλλά και να τα διαφυλάξουν, γιατί δεν πρόκειται να τα ξαναδείτε σε εφημερίδες και περιοδικά, καθόσον ο πρώτιστος στόχος της πολιτικής ηγεσίας του τόπου είναι να συγκρατήσει τους Έλληνες από μελλοντικές αντιδράσεις, που θα μπορούσαν να επιφέρουν την μέγιστη αναστάτωση, με απρόβλεπτες συνέπειες, στην εύθραυστη ισορροπία των Βαλκανικών Σχέσεων.
Τον 9ο αιώνα η περιοχή κατακτήθηκε από τους Βούλγαρους. Από τότε και έπειτα πέρασε στα χέρια των Βυζαντινών, οι οποίοι ονόμασαν την περιοχή “Μοναστήρι”, των Σέρβων και πάλι των Βουλγάρων, ώσπου κατακτήθηκε οριστικά το 1389 από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, για την οποία αποτέλεσε το Μιλλιέτ του “Μοναστίρ”.
Πέντε αιώνες αργότερα, το 1893, Βούλγαρoι ιδρύουν την τότε "Βουλγαρική Επαναστατική Ένωση Μακεδονίας- Aδριανούπολης" ("Bulgarian Macedonian-Adrianople Revolutionary Committee - BMARC), το μετέπειτα ΒΜΡΟ (Vatreshna Makedonska Revolyutsionna Organizatsiya (ВМРО)) – "Εσωτερική (Βουλγαρική) Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση" και ξεκινάει έτσι ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία.
Μολονότι ο εθνικιστής ηγέτης Γκότσε Ντέλτσεφ (Gotse Delchev, 1872-1903), από το Κιλκίς, σκοτώθηκε από τους Τούρκους πριν την εξέγερση του προφήτη Ηλία (Ilinden) στο Κρούσεβο (Kruševo) το 1903, έγινε σύμβολο του Βουλγαρικού εθνικισμού στην ευρύτερη περιοχή της ιστορικής Μακεδονίας και το ΒΜΡΟ συνέχισε τον αγώνα κατά της φιλοβασιλικής Σερβίας, η οποία πήρε τον έλεγχο της γεωγραφικής περιοχής της Βόρειας Μακεδονίας (ή Μακεδονίας του Βαρδάρη, όπως αναφέρεται αποκλειστικά από τους μη Έλληνες), το 1913.
Αξιοσημείωτο, είναι ότι μετά τον θάνατό του, σε αψιμαχία με την Τουρκική αστυνομία, ενταφιάσθηκε στο σημείο που σκοτώθηκε, κοντά στις Σέρρες. Το 1915 τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Σόφια από τον Βουλγαρικό στρατό. Τον Οκτώβριο 1946, λίγο πριν την ρήξη της Cominform με τον Τίτο, ο τότε πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Γκεόργκυ Ντιμίτρωφ επέτρεψε την μεταφορά τους στην νεοσύστατη Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία Μακεδονίας. Από τότε τα λείψανά του αναπαύονται στα Σκόπια, μέσα σε μαρμάρινη σαρκοφάγο που βρίσκεται στο προαύλιο της εκκλησίας του Sv. Spas (Άγ.Σωτήρας).
Έτσι, η ιστορία των Σλάβων της ΠΓΔΜ είναι συνδεδεμένη με την ιστορία της Βουλγαρίας από τον 6ο αιώνα μ.Χ. μέχρι το έτος 1913.
Τα εδάφη της ΠΓΔΜ ήταν παλιότερα το νοτιότερο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας. Ως το 1929 είχαν την ονομασία «Νότιος Σερβία», ενώ την περίοδο 1929 - 1941 χαρακτηρίζονταν ως «Βαρντάρσκα Μπανόβινα» ("Vardarska banovina"). Τα σύνορά της ορίστηκαν λίγο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο· η Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία του Tίτο δημιούργησε την Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Αυτό έγινε δυνατό με τη συvαίvεση του Στάλιν και την αναγνώριση των Σλαβομακεδόνων ως ξεχωριστό συστατικό έθνος εντός της Γιουγκοσλαβίας. Το νεοσύστατο κράτος έγινε έτσι μία από τις έξι (6) ισότιμες ομόσπονδες δημοκρατίες.
Ανεξαρτησία: Τον Ιανουάριο του 1991 ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας Κίρο Γκλιγκόροφ (Kiro Gligorov) κηρύσσει την πλήρη ανεξαρτησία της χώρας, μετά από τα συντριπτικά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και τη μετονομασία της με το αμφισβητούμενο συνταγματικό όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας. Το Βελιγράδι συνεργάστηκε και απέσυρε όλες τις ομοσπονδιακές Γιουγκοσλάβικες δυνάμεις από την χώρα και η απόσχιση ήταν ειρηνική και αναίμακτη.
Ονομασία:
Πριν από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας το θέμα της ονομασίας ήταν περιορισμένα γνωστό στον Ελληνικό χώρο. Κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου εγέρθηκε θέμα "συνένωσης" των δύο Μακεδονιών, της Σλαβικής και της Ελληνικής:
Στο συμφωνητικό που υπέγραψαν στο Πετρίτσι στις 12 Ιουλίου 1943, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και το Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας για την δημιουργία μιας ενιαίας Μακεδονίας, δήλωσαν ότι προτίθενται να εργασθούν από κοινού για ..."την εγκαθίδρυση στη Βαλκανική Ένωσης Σοβιετικών Δημοκρατιών που θα περιλαμβάνει την Ελλάδα, την Μακεδονία και την Σερβία" και περιγράφει (στην έκτη παράγραφο) την Μακεδονία σαν χώρα "Ελληνική, Σερβική και Βουλγαρική". Ή συμφωνία αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν το εφαλτήριο για το φορτισμένο -πλέον- πολιτικά κλίμα που επακολούθησε και που οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα.
Από την διακήρυξη της ανεξαρτησίας της, η ΠΓΔΜ βρίσκεται σε πολιτική και διπλωματική διαμάχη με τη χώρα μας, με επίκεντρο το συνταγματικό της όνομα, «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Η Ελλάδα προέταξε ως επιχειρήματα την ελληνική προέλευση του όρου και τον ήδη υπάρχοντα χαρακτηρισμό της βόρειας περιοχής της Ελλάδας ως «Μακεδονία».
Μέρος της διαμάχης αποτέλεσε και η τεράστια κινητοποίηση του ελληνισμού σε όλο τον κόσμο. Κορυφαία στιγμή αυτής ήταν το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης στις 14 Φεβρουάριου 1992, με ένα εκατομμύριο διαδηλωτές και σύνθημα «η Μακεδονία είναι Ελληνική».
Ταυτόχρονα, ενεργοποιείτο το παλιό σχέδιο της Κομιντέρν για την ίδρυση της “Βαλκανικής Ομοσπονδίας”. Απλά ο φορέας θα ήταν η Γιουγκοσλαβία και όχι η Βουλγαρία όπως είχε προταθεί το 1923. Εκείνη την εποχή, που εξυφαίνονταν το σχέδιο αυτό, ο Τίτο ήταν ακόμη το αγαπημένο παιδί του Ιωσήφ Στάλιν. Η ρήξη ανάμεσα στους δύο ηγέτες δεν είχε έλθει ακόμη.
Στο έδαφος της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας η σύνθεση του πληθυσμού ήταν εξαιρετικά ανομοιογενής τόσο από εθνολογική, όσο και από θρησκευτική άποψη. Κατοικούσαν Μουσουλμάνοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Τσιγγάνοι, Έλληνες, Βούλγαροι κλπ. Ταυτόχρονα η δύναμη της Περιφερειακής Επιτροπής Σκοπίων του Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας ήταν εξαιρετικά ισχνή. Ο Τίτο, σ’ ένα γράμμα που στέλνει από το Παρίσι στον Δημητρόφ το 1938, του αναφέρει ότι, αντίθετα με ότι συνέβαινε στις άλλες οργανώσεις του Κ.Κ.Γ., στη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία οι τοπικές οργανώσεις είναι ασύνδετες μεταξύ τους, ενώ δεν υπάρχουν καθοδηγητικά στελέχη. Για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες που υπήρχαν στη δράση του Κ.Κ.Γιουγκοσλαβίας στην περιοχή των Σκοπίων, το κόμμα προσανατολιζόταν στη δημιουργία Κ.Κ. Μακεδονίας, που θα προσπαθούσε να συσπειρώσει κυρίως το σλαβικό στοιχείο της περιοχής. Έτσι η 4η Συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Γιουγκοσλαβίας, που συνήλθε το Δεκέμβριο του 1934 στη Λιουμπλιάνα, αποφάσισε στο πλαίσιο του Κ.Κ.Γιουγκοσλαβίας, να δημιουργηθούν Κ.Κ.Κροατίας και Κ.Κ.Σλοβενίας και αργότερα Κ.Κ.Μακεδονίας.
Η ίδρυση του αυτόνομου Κ.Κ.Μακεδονίας, έγινε τελικά 9 χρόνια αργότερα από τον Τέμπο, το Μάρτιο του 1943 για να προσελκυσθεί η πλειοψηφία του πληθυσμού από την επιρροή της Βουλγαρίας, που με την Γερμανική κάλυψη είχε καταλάβει τα εδάφη της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, όσο και για να δημιουργηθεί Γιουγκοσλαβικός φορέας αντίστασης στη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία.
Οι Βουλγαρικές αρχές κατοχής στην Γιουγκοσλαβική Μακεδονία, εφάρμοζαν εκτεταμένο σχέδιο εκβουλγαρισμού, ανάλογο με αυτό που είχε επιβληθεί και στην Ελληνική ανατολική Μακεδονία. Οι Βουλγαρικές αρχές Κατοχής στην Γιουγκοσλαβική Μακεδονία, δεν συνάντησαν αντίσταση. Σε αυτό, συνέβαλαν τόσο η γλώσσα, όσο και η σλαβική συνείδηση του πληθυσμού που κατοικούσε στην περιοχή (ο οποίος αργότερα βαφτίστηκε “Μακεδονικός"). Είναι χαρακτηριστικό, ότι μετά την εισβολή των βουλγαρικών στρατευμάτων στην περιοχή των Σκοπίων, ολόκληρη η Περιφερειακή Επιτροπή “Μακεδονίας" του Κ.Κ.Γιουγκοσλαβίας, με επικεφαλής τον γραμματέα της Μεθόδιο Σάρλο-Σάτοροφ, δήλωσε ότι εγκαταλείπει το Κ.Κ.Γ. και ότι στο εξής ανήκει στο Κ.Κ.Βουλγαρίας.
Ο Τίτο, το Σεπτέμβριο του 1941, αναγκάσθηκε να αποκηρύξει δημόσια τον Σάλο, ο οποίος ήταν από τα πλέον γνωστά στελέχη της Κομμουνιστικής Διεθνούς και είχε μεταβεί στην περιοχή των Σκοπίων, για να αναλάβει την καθοδήγηση της Περιφερειακής Επιτροπής “Μακεδονίας" του Κ.Κ.Γ., με απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομιντέρν. Για να αναπληρωθεί το κενό το Κ.Κ.Γ. ίδρυσε, τον Αύγουστο του 1941, στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία, νέα Περιφερειακή Επιτροπή του Κ.Κ.Γ. με γραμματέα της τον Λαζάρ Κολισέφσκι. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι κομμουνιστές της περιοχής, στελέχη και μέλη, εξακολουθούσαν να αναγνωρίζουν μόνο την παλιά Περιφερειακή Επιτροπή και να θεωρούν ότι ανήκουν στο Βουλγαρικό και όχι στο Γιουγκοσλαβικό Κ.Κ. Τα γεγονότα αυτά δείχνουν ότι η πλειοψηφία του σλαβικού πληθυσμού στην περιοχή είχε Βουλγαρική Εθνική συνείδηση.
Η κατάσταση άλλαξε το καλοκαίρι του 1943, όταν άρχισε να φαίνεται η πιθανότητα Γερμανικής ήττας και στάλθηκε από τον Τίτο στα Σκόπια ο Τέμπο. Παράλληλα από τις αρχές εκείνου του χρόνου το Κ.Κ.Γ. άρχισε να προπαγανδίζει τη νέα θέση που θεωρούσε τους κατοίκους της νότιας Γιουγκοσλαβίας σαν “Μακεδόνες”, σαν μια νέα ισότιμη εθνότητα, μεταξύ όλων των άλλων εθνοτήτων που κατοικούσαν στη Γιουγκοσλαβία. Οι κάτοικοι της περιοχής το εξέλαβαν σαν αναγνώριση της Βουλγαρικής τους καταγωγής. Εκείνο το καλοκαίρι του 1943, όταν ο Σοβιετικός στρατός άρχισε να προελαύνει στο Ανατολικό μέτωπο και οι σύμμαχοι στην Βόρεια Αφρική άρχισαν να οργανώνονται και τα πρώτα ανταρτικά τμήματα στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία και με πολύ μικρό αριθμό παρτιζάνων (σε μια εποχή που στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Γιουγκοσλαβία χιλιάδες αντάρτες στελέχωναν ήδη τις αντιστασιακές οργανώσεις δεξιές και αριστερές), δημιουργήθηκε ο “Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός Μακεδονίας” (ΛΑΣΜ).
Τον Οκτώβριο του 1943, το γενικό στρατηγείο του ΛΑΣΜ, που διέθετε λίγες εκατοντάδες αντάρτες, με μανιφέστο του προς τον “μακεδονικό λαό”, διακήρυξε τα ακόλουθα ως σκοπό του απελευθερωτικού αγώνα: “Θα εργαστούμε ώστε μαζί με όλους τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας να δημιουργήσουμε την αδελφική Ένωση των νοτιοσλαβικών λαών, παίρνοντας υπό την αδελφική προστασία μας και τον αδελφικό βουλγαρικό λαό... Ποτέ ως τώρα, μακεδονικέ λαέ, δεν βρισκόσουν σε καλύτερη κατάσταση και δεν είχες τόσο πολλούς συμμάχους για την πραγματοποίηση του μακροχρόνιου ιδεώδους σου, την ένωση της Μακεδονίας”.
Ένα μήνα αργότερα, το Νοέμβριο του 1943, με αφορμή την 26η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, η ΚΕ του Κ.Κ.Γ., απηύθυνε προκήρυξη, στην οποία μεταξύ άλλων τόνιζε: “Σέρβοι, Κροάτες, Σλοβένοι, Μαυροβουνιώτες, Μακεδόνες! ...Ενώστε ακόμα πιο πολύ τις δυνάμεις σας στις τελευταίες μάχες. Κρατάτε σφιχτά τα όπλα, πραγματοποιείστε μ’ αυτά όλα τα εθνικά και δημοκρατικά δικαιώματά σας. Σφυρηλατείτε αποφασιστικά, με τα πυρά των όπλων σας, τη νέα δημοκρατική Γιουγκοσλαβία των ισότιμων λαών, λίκνο της αδελφικής ομόσπονδης κοινότητας των νοτίων Σλάβων”.
Ήδη το Νοέμβριο του 1942, είχε τεθεί σε ισχύ το σχέδιο του Τίτο για το Βαλκανικό Γενικό Στρατηγείο Ανταρτών και τη Βαλκανική Ομοσπονδία, στην οποία θα μετείχε και η Μακεδονία, “ενωμένη” και φυσικά υπό σλαβική κυριαρχία. Αξίζει εδώ να αναφερθούν οι κατηγορίες του γνωστού Βενιζελικού πολιτικού Γ. Μόδη ο οποίος κατηγορούσε συγκεκριμένους καπετάνιους του ΕΛΑΣ για συνεργασία με τους Σλαβομακεδόνες και αθρόες εκτελέσεις γνωστών Ελλήνων μακεδονομάχων. Σε άλλες, όμως, περιπτώσεις μονάδες του ΕΛΑΣ συγκρούσθηκαν με μονάδες του ΛΑΣΜ στην περιοχή της Φλώρινας. Γενικά το Κ.Κ.Ε. δεν είχε ενιαία πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα και παρέπαιε ανάμεσα στην διάθεση της ηγεσίας να υποστηρίξει τις εντολές της Μόσχας και την αντίδραση των νεοφώτιστων οπαδών/ανταρτών του ΕΛΑΣ οι οποίοι αντιδρούσαν στα σλαβικά σχέδια.
Τελικά, το σχέδιο αυτό αποσύρθηκε το Σεπτέμβριο του 1943, κυρίως λόγω της αντίδρασης της Βρετανίας αλλά και των άλλων, πλην του γιουγκοσλαβικού, κομμουνιστικών κομμάτων της βαλκανικής. Και τότε άρχισε να ισχύει το σχέδιο για τη νοτιοσλαβική ομοσπονδία, η οποία βέβαια θα περιλάμβανε και ολόκληρη τη Μακεδονία.
Ο Πέτρος Ρούσος, (στέλεχος του Κ.Κ.Ε.) αναφερόμενος στους λόγους που σωστά η ηγεσία του ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος δεν αποδέχθηκε την πρόταση του Τίτο για τη δημιουργία κοινού “Βαλκανικού Στρατηγείου Ανταρτών”, σημείωνε ότι παρά το γεγονός πως στο μεγαλύτερο μέρος της Γιουγκοσλαβίας, το καλοκαίρι του 1943, είχε αναπτυχθεί το αντάρτικο κίνημα, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, εντούτοις στην Γιουγκοσλαβική Μακεδονία, μόλις είχε αρχίσει να συστηματοποιείται το αντάρτικο το οποίο αριθμούσε λίγες εκατοντάδες παρτιζάνους, ενώ ο ΕΛΑΣ ήταν ήδη πολύ ισχυρός.
Στις 29 Νοεμβρίου 1943, συνήλθε στο Γιάιτσε, η 2η σύνοδος της Αντιφασιστικής Συνέλευσης Λαϊκής Απελευθέρωσης Γιουγκοσλαβίας (ΑΣΛΑΓ), η οποία αποφάσισε ότι η Γιουγκοσλαβική Μακεδονία θα ήταν ομοσπονδιακό κράτος, συστατική ισότιμη μονάδα της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας με κύριο όργανο λαϊκής εξουσίας την “Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την σύγκληση Αντιφασιστικού Συμβουλίου Λαϊκής Απελευθέρωσης Μακεδονίας”. Η Επιτροπή αυτή εμφανίζεται την άνοιξη του 1944, με πρόεδρό της τον Μετόντι Αντόνοφ-Τσέντο και γραμματέα της τον Κίρο Γκλιγκόροφ, όταν στέλνει αντιπροσωπεία στο στρατηγείο του Τίτο, στο Βις, για να του εκθέσει την κατάσταση και να συμφωνήσει στη λύση του “μακεδονικού” ζητήματος. Η αντιπροσωπεία είχε την οδηγία να εξετασθεί σε συμφωνία με τα ανώτατα σώματα της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας και σε αρμονία με τη διεθνή κατάσταση, το κύριο πρόβλημα του μακεδονικού αγώνα - το ζήτημα της πλήρως ενωμένης Μακεδονίας. Η αντιπροσωπεία ζητούσε να απευθυνθεί προς το μακεδονικό λαό στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία και να τον καλέσει να προχωρήσει στον αγώνα εναντίον των κατακτητών και εάν το επιτρέπει η διεθνής κατάσταση να εκδοθεί προκήρυξη προς το μακεδονικό λαό στη Βουλγαρία και Ελλάδα με την οποία να προσκαλείται να προσχωρήσει στον αγώνα που διεξάγει ο μακεδονικός λαός στην Γιουγκοσλαβία. Προσκαλούσαν δηλαδή τους Έλληνες και τους Βούλγαρους να αγωνισθούν για ένωση της Μακεδονίας υπό Γιουγκοσλαβική κυριαρχία.
Στην συνάντηση που έγινε στο Βις, υπό την προεδρία του Τίτο, εγκρίθηκαν αυτά που ο Τίτο είχε ζητήσει εκ των προτέρων να του υποβληθούν, δηλαδή η κατασκευή "Μακεδονικής" εθνότητας, με τα παρακάτω άρθρα.
"Ο μακεδονικός λαός εκφράζει τον ιστορικό πόθο του για την ένωση όλων των τμημάτων του. Αυτό αποτελεί δικό του εθνικό δίκαιο γι’ αυτό αυτός ο πόθος παραμένει πάγιο αίτημά του. Παίρνοντας υπόψη τη σημερινή διεθνή κατάσταση, την εσωτερική κατάσταση στον μακεδονικό λαό στις γειτονικές χώρες και το επίπεδο ανάπτυξης του ένοπλου αγώνα του μακεδονικού λαού, θα ήταν, ωστόσο, πρόωρο να τεθεί ο εθνικός πόθος του μακεδονικού λαού με τη μορφή επίκαιρου αιτήματος είτε από την πλευρά των ανωτάτων εκπροσώπων της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας, είτε από την πλευρά των καθοδηγητικών οργάνων του μακεδονικού λαό. Τέτοια θέση σήμερα θα φρέναρε την ενότητα του αντιχιτλερικού μετώπου των ηνωμένων λαών, πράγμα που θα οδηγούσε σε δυσμενή διεθνή θέση και τη Γιουγκοσλαβία συνολικά και τον μακεδονικό λαό τελικά.
Ο δρόμος για την απελευθέρωση και αυτοδιάθεση όλων των τμημάτων του μακεδονικού λαού σήμερα προχωρεί με την ανάπτυξη ευρέως απελευθερωτικού λαϊκού κινήματος εναντίον των φασιστών κατακτητών με την οργάνωση αποφασιστικού ένοπλου αγώνα εναντίον αυτού του κύριου εχθρού του μακεδονικού λαού. Στο πλαίσιο αυτού του κινήματος και αγώνα, μπορεί και ο μακεδονικός λαός εκτός των συνόρων της παλιάς Γιουγκοσλαβίας, να θέσει το αίτημα για εθνική αυτοδιάθεση και δημοκρατικά δικαιώματα. Ο μακεδονικός λαός στη Γιουγκοσλαβία επιθυμεί την ανάπτυξη του λαϊκοαπελευθερωτικού αγώνα του μακεδονικού λαού εναντίον των φασιστών κατακτητών σε όλα τα τμήματά του, έχοντας επίγνωση ότι ακριβώς με αυτόν τον αγώνα αποκτά το δικαίωμα της απελευθέρωσης και αυτοδιάθεσης σε ολόκληρη τη χώρα του. Σύμφωνα μ’ αυτή την επιθυμία, αυτός θα βοηθήσει όλα τα παρόμοια απελευθερωτικά κινήματα, οπουδήποτε και αν παρουσιαστούν αυτά."
Τέλος στις 2 Αυγούστου 1944, στο μοναστήρι Πρόχορ Πτσίνσκι, συνήλθε η ιδρυτική σύνοδος του "Αντιφασιστικού Συμβουλίου Λαϊκής Απελευθέρωσης Μακεδονίας” (ASNOM). Στο "μανιφέστο προς το μακεδονικό λαό” που εξέδωσε το ASNOM, μεταξύ άλλων τονίζονταν πως: "...Ως τμήμα της νέας δημοκρατικής και ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας, ο μακεδονικός λαός αποβαίνει σύμμαχος των νικητριών μεγάλων δυνάμεων. Εκκινώντας από τα αιώνια ιδεώδη του μακεδονικού λαού, η πρώτη μακεδονική λαϊκή εθνοσυνέλευση διακηρύττει μπροστά σε όλο τον κόσμο τη δίκαιη και ακλόνητη θέλησή της "ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ” σύμφωνα με τις αρχές του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης. Με αυτό θα τεθεί τέρμα στη δουλεία του μακεδονικού λαού σε όλα τα τμήματά του και θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ειλικρινή αλληλεγγύη και ειρήνη μεταξύ των βαλκανικών λαών. Μακεδόνες υπό την κυριαρχία Βουλγαρίας και Ελλάδας. Η ένωση ολοκλήρου του μακεδονικού λαού εξαρτάται από τη δική σας συμμετοχή στο γιγαντιαίο αντιφασιστικό μέτωπο. Μονάχα με τον αγώνα θα αποκτήσετε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και ένωσης ολοκλήρου του μακεδονικού λαού υπό τη στέγη της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, η οποία απέβη ελεύθερη κοινότητα ελευθέρων και ισότιμων λαών”.
Ο Tίτο, στην προσπάθειά του να καλλιεργήσει στους κατοίκους του Γιουγκοσλαβικού ομόσπονδου κράτους της Μακεδονίας εθνική ταυτότητα, τους χαρακτήρισε όλους ως "Mακεδόνες", αν και αυτοί ήταν Σλάβοι, Bούλγαροι, Έλληνες, Aλβανοί, Eβραίοι, Τσιγγάνοι κ.ά. Ταυτόχρονα προσπάθησε με πιέσεις και πλαστές απογραφές να εξαφανίσει τις εθνοτικές ομάδες που δεν ήθελε να εμφανίζονται. Το απολυταρχικό καθεστώς του έδινε τα μέσα για κάτι τέτοιο. Οι Έλληνες που κατοικούσαν στην περιοχή δεν μπορούσαν να δηλώσουν στις απογραφές την εθνικότητα τους, αλλά η επιλογή ήταν μόνο "Μακεδόνες". Ταυτόχρονα, η προπαγάνδα του προσπαθούσε να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι οι σλαβόφωνοι της Ελλάδας, δεν είναι Έλληνες την καταγωγή, όπως επί αιώνες υπερηφανεύονται οι ίδιοι, αλλά ανήκουν στη "μακεδονική" εθνότητα και ότι αποτελούν μειονότητα που καταδυναστεύεται από το ελληνικό κράτος και, συνεπώς, πρέπει να "λυτρωθούν", με απώτερο σκοπό να δημιουργηθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες για την προσάρτηση του εντός της Ελλάδας τμήματος της Μακεδονίας στην ευρύτερη γιουγκοσλαβική κομμουνιστική ομοσπονδία.
Οι μεταπολεμικές Ελληνικές κυβερνήσεις λίγο αντέδρασαν εκείνη την εποχή λόγω του ότι το κλείσιμο των Γιουγκοσλαβικών συνόρων ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την νίκη των κυβερνητικών στρατευμάτων στον Εμφύλιο. Η ηγεσία της αριστεράς πάλι είχε απόλυτη ανάγκη τόσο τα εφόδια και τις βάσεις ανεφοδιασμού που τους παρείχε ο Τίτο, όσο και τους μαχητές του SNOF, οι οποίοι, με το πρόσχημα της συμμαχίας με τον Δημοκρατικό Στρατό, τρομοκρατούσαν τα χωριά της Ελληνικής Μακεδονίας, εξοντώνοντας όσους αντιστεκόταν. Έτσι ο Τίτο μπορούσε να ασκεί πίεση και στις δύο παρατάξεις την εποχή του Εμφυλίου. Η Σοβιετική ένωση πάλι προωθούσε το συγκεκριμένο σχέδιο από το 1923, ενώ οι δυτικές δυνάμεις δεν ήθελαν να στενοχωρήσουν τον Τίτο, ο οποίος, μετά την ρήξη του με τον Στάλιν, έγινε το χαϊδεμένο παιδί της Δύσης. Έτσι το πρόβλημα διαιωνίσθηκε και διογκώθηκε.
Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι η ονομασία Μακεδονία είναι αναμφίβολα ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της. Η ιστορία της Μακεδονίας και ειδικά η ονομασία της δεν είναι διαπραγματεύσιμη και ως πατρική ταυτότητα και κληρονομιά δεν δύναται να παραχωρηθεί σε τρίτους.
Τον Απρίλιο του 1991 εκλέγεται η πρώτη μετακομμουνιστική πολυκομματική βουλή και ψηφίζεται το νέο Σύνταγμά της νέας αυτής Δημοκρατίας, με την ψήφιση τροπολογιών ισχυουσών Συνταγματικών Διατάξεων, προς τη μετάβαση από καθεστώς σοσιαλιστικής δημοκρατίας, σε καθεστώς δυτικού τύπου δημοκρατίας, χωρίς η μετάβαση αυτή να στερείται διαφόρων ιδιαιτεροτήτων, όπως είναι οι διατάξεις περί μεταβολής συνόρων, οι οποίες βρίσκονται στο προοίμιο των άρθρων 3, 68 και 74, αλλά και περί προστασίας μειονοτήτων σε γειτονικές χώρες άρθρο 49 παρ. 1, στο οποίο αναφέρεται: «Η Δημοκρατία, μεριμνά για την κατάσταση και τα δικαιώματα του "σλαβομακεδονικού" λαού στις γειτονικές χώρες». Εδώ αναφέρεται καθαρά σε πολίτες της Αλβανίας, της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Σερβίας, τους οποίους τα Σκόπια θεωρούν αποτελούν «σλαβομακεδονική μειονότητα».
Επίσης, σχεδίασαν μια νέα σημαία με τον Ήλιο της Βεργίνας στο μέσον και τύπωσαν νέα χαρτονομίσματα με τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, σύμβολα δανεισμένα από την βόρεια Ελλάδα.
H Ελλάδα πιέζει μέσω της τότε ΕΟΚ την νέα αυτή Δημοκρατία να συμμορφωθεί.
Στις 13 Απριλίου 1992 η Ελλάδα λαμβάvει θέση για το θέμα της ονομασίας του κράτους της γείτονος με την απόφαση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν το πρόβλημα του ονόματος πήρε την πλήρη σαφή και ουσιαστική μορφή του και αποφασίστηκε να μην γίνει αποδεκτό κανένα όνομα που θα αναφέρεται στον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγά του.
Στις 27 Ιουνίου στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής της Λισσαβόνας έχουμε την υποστήριξη της Ευρώπης στις Ελληνικές θέσεις. Η αναγνώριση της νέας αυτής Δημοκρατίας από την Ελλάδα και την τότε ΕΟΚ συνδέεται με τις εξής προϋποθέσεις:
-Αλλαγή της αμφισβητούμενης Συνταγματικής της ονομασίας "Δημοκρατία της Μακεδονίας" , ενώ το όνομα της γείτονος δεν θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγά του.
-Παύση της αλυτρωτικής και εχθρικής της προπαγάνδας και επίσης προσφορά συνταγματικών και πολιτικών εγγυήσεων σχετικά με τις δήθεν εδαφικές διεκδικήσεις της Νέας αυτής Δημοκρατίας από τις γειτονικές της χώρες και για τροποποιήσεις των επίμαχων άρθρων του Συντάγματος της στις διατάξεις περί μεταβολής συνόρων και περί δήθεν προστασίας μειονοτήτων σε γειτονικές χώρες και την άμεση αλλαγή του συμβόλου που υπάρχει στη σημαία της και του νέου χαρτονομίσματος.
Την 8 Απριλίου 1993, αναγνωρίστηκε στα Ηνωμένη Έθνη (με την Απόφαση 817/1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας) με την προσωρινή ονομασία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, χωρίς το δικαίωμα ανάρτησης σημαίας. H ΠΓΔΜ έχει επισήμως αποδεχθεί ότι το όνομα του κράτους αποτελεί αντικείμενο διαπραγματεύσεων. Οι δύο χώρες (ΠΓΔΜ και Ελλάδα) ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ για την τελική ονομασία του κρατιδίου.
Την 16 Φεβρουάριου 1994, η Ελλάδα αποφάσισε τον οικονομικό αποκλεισμό (εμπάργκο) της ΠΓΔΜ και τη διακοπή λειτουργίας του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στα Σκόπια, ως μέσο πίεσης για την αποδοχή των ελληνικών όρων.
Αρχίζουν οι πιέσεις από τους μεσολαβητές για άρση του εμπάργκο. Η Ελλάδα παραπέμπεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Το Δικαστήριο όμως δεν κάνει δεκτό το αίτημα για λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά της Ελλάδας.
Ενδιάμεση Συμφωνία: Οι ΗΠΑ εντείνουν τις πιέσεις τους για άρση του ελληνικού εμπάργκο και στις 4 Σεπτεμβρίου 1995 από τα Σκόπια ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, από την Αθήνα ο τότε πρέσβης Τόμας Μίλερ και από την Ουάσινγκτον ο τότε εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νίκολας Μπέρνς, ανακοινώνουν ταυτόχρονα την επίτευξη συμφωνίας Ελλάδας – ΠΓΔΜ για απευθείας διάλογο υπό την αιγίδα του Σάιρους Βάνς, με σκοπό την υπογραφή μιας Ενδιάμεσης Συμφωνίας.
Στις 13 Σεπτεμβρίου στην Νέα Υόρκη των Η.Π.Α., υπογράφεται η Ενδιάμεση Συμφωνία από τον τότε υπουργό Εξωτερικών και νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ.Παπούλια και τον τότε υπουργό Εξωτερικών της ΠΓΔΜ κ. Τσερβενκόφσκι και προβλέπει:
- Τον σεβασμό των υπαρχόντων συνόρων.
- Την υποχρέωση από την Ελλάδα να αναγνωρίσει τα Σκόπια με την προσωρινή ονομασία της ‘‘πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας ( ΠΓΔΜ ) ’’ .
- Η ΠΓΔΜ θα πρέπει να προχωρήσει σε άμεση αλλαγή του συμβόλου ( με τον Ήλιο της Βεργίνας ) που υπάρχει στη σημαία της και να σχεδιάσει μια νέα σημαία.
- Η ΠΓΔΜ θα πρέπει να σταματήσει την έκδοση και να διακηρύξει την άμεση αλλαγή του νέου χαρτονομίσματος με την απεικόνιση του Λευκού Πύργου της Θεσσαλονίκης.
- Η ΠΓΔΜ θα πρέπει να διακηρύξει ότι η ερμηνεία των επίμαχων άρθρων στο Σύνταγμά της δεν ερμηνεύονται ως διεκδίκηση ελληνικού εδάφους, αλλά ούτε και ως ανάμιξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας.
- H Ελλάδα έχει τη δυνατότητα βάση του άρθρου 11, να αντιταχθεί στην ένταξη της γείτονος χώρας σε διεθνείς οργανισμούς με ονομασία διαφορετική από της ΠΓΔΜ (FYROM).
- Άρση του ελληνικού εμπάργκο. (Το ελληνικό εμπάργκο επέφερε ζημιά 1,5 δις δολαρίων στην οικονομία της ΠΓΔΜ. Τα διυλιστήρια και τα χαλυβουργεία διέκοψαν τη λειτουργία τους, επειδή δεν μπορούσαν να ανεφοδιαστούν από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Από τότε μέχρι σήμερα όλοι, ακόμη και οι ίδιοι οι σλάβοι κάτοικοι της ΠΓΔΜ-(σλαβομακεδόνες), συμφωνούν ότι η ΠΓΔΜ δεν μπορεί να αναπνεύσει οικονομικά χωρίς την Ελλάδα).
- Μέχρι να βρεθεί μόνιμη και τελική λύση συμφωνήθηκε να χρησιμοποιείται ως προσωρινό όνομα το «ΠΓΔΜ» (πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας), με το οποίο έγινε δεκτή και στον ΟΗΕ (στις 8/4/1993 με την Απόφαση 817/1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας).
Στις 12 Οκτωβρίου, το Μόνιμο Συμβούλιο του Ο.Α.Σ.E. αποφασίζει, με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας, την ένταξη των Σκοπίων με την αγγλική ονομασία Former Yugoslav Republic of Macedonia ή με την συντομογραφία FYROM.
Οι δύο χώρες (ΠΓΔΜ και Ελλάδα) άρχισαν ξανά διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ για την τελική ονομασία του κρατιδίου.
Τον Απρίλιο του 2008 η Ελλάδα άσκησε βέτο στην ένταξη της όμορης χώρας στο ΝΑΤΟ, κατά τη σύνοδο κορυφής στο Βουκουρέστι.
ΠΓΔΜ και Βουλγαρία: Η Βουλγαρία ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την ανεξαρτησία του ΠΓΔΜ, αλλά από τον Ιανουάριο 2007 και μετέπειτα επανειλημμένα προειδοποιεί ότι η βουλγαρική υποστήριξη για την προσχώρηση του ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι υπό όρους, και θα εξαρτηθεί από την πραγματική δυνατότητά της να εφαρμόσει τις πολιτικές ενός καλού γείτονα.
Συγκεκριμένα, το γεμάτο σύγχυση, άγνοια και ανακρίβειες άρθρο για την κατάσταση στην Μακεδονία από την ιστοσελίδα της υποστηρίζει την ύπαρξη ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ενάντια στα Σκόπια (!) και την ύπαρξη ΑΓΑΣΤΗΣ συνεργασίας των Ελλήνων με τις ΗΠΑ (!). Διαβάστε αναλυτικά:
“Η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν είναι Κόσοβο
18.03.08
Μακεδονία
Για τη Δημοκρατία της Μακεδονίας τα πράγματα είναι διαφορετικά: Κατ’ αρχάς, όσον αφορά το όνομα, ας σκεφτούμε ότι Μακεδόνες λέγονται και οι κάτοικοι της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας, παρότι η μεγάλη τους πλειονότητα εγκαταστάθηκε εκεί μόλις από το 1922 και μετά προερχόμενη από τη Μικρά Ασία.
Κατά δεύτερον, η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν προέκυψε από την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην περιοχή. Δεν αποσπάστηκε βίαια από τη Σερβία, αλλά ανεξαρτητοποιήθηκε με «βελούδινο» διαζύγιο από την ενιαία Γιουγκοσλαβία, όπως π.χ. η Σλοβακία από την Τσεχία. Τρίτον, η γειτονική χώρα δεν είναι προτεκτοράτο της Δύσης, παρότι σήμερα έχει μια φιλοδυτική νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που θέλει να μπει στο ΝΑΤΟ (αλλά τέτοιες είναι οι περισσότερες κυβερνήσεις στην Α. Ευρώπη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παντού εκεί υπάρχουν προτεκτοράτα). Αλίμονο αν η Αριστερά είχε ως κριτήριο όσον αφορά την αναγνώριση ενός κράτους το αν υπάρχει εκεί αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική κυβέρνηση! Βεβαίως η Δημ. της Μακεδονίας παρέχει στρατιωτικές διευκολύνσεις στις ΗΠΑ, όμως αυτό δεν μπορεί να το επικαλείται μια χώρα που έχει στο έδαφός της τη στρατηγική βάση της Σούδας.
Εξάλλου το ποιος είναι καλύτερα ενταγμένος στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο φάνηκε πολύ παραστατικά από τις πρόσφατες δηλώσεις της Κοντολίζα Ράις και άλλων Αμερικανών αξιωματούχων. «Η Ελλάδα», έλεγαν, «είναι παλιό και πιστό μέλος του ΝΑΤΟ, κι αν κάποια χώρα θέλει να μπει στη Συμμαχία πρέπει να σέβεται τους κανόνες της».
Απέναντι στα διάφορα διεθνή λόμπι των «Σκοπιανών» υπάρχουν πολύ ισχυρότερα ελληνικά λόμπι: Στις αρχές Μάρτη εμφανίστηκε καταχώριση στην εφημερίδα του Κογκρέσου, «The Hill» με τα ονόματα των 110 Αμερικανών βουλευτών που συγκηδεμονεύουν το ψήφισμα 356 το οποίο «καλεί την ΠΓΔΜ να παύσει τις εχθρικές ενέργειες και την προπαγάνδα και να συνεργαστεί με τον ΟΗΕ και την Ελλάδα για εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο θέμα του ονόματος». «Τρία εκατομμύρια Αμερικανοί ελληνικής καταγωγής είναι ευγνώμονες για την ηγετική στάση που έχουν επιδείξει τα παρακάτω μέλη του Κογκρέσου που έχουν συνυπογράψει το ψήφισμα 356», τονίζεται στην καταχώριση την οποία υπογράφει η «Εθνική Συντονιστική Προσπάθεια Ελλήνων».
Εξάλλου, το αναλυτικό σχήμα της «εξάρτησης» που υποστηρίζει μέρος της ελληνικής Αριστεράς οδηγεί σε λογικά αδιέξοδα. Δεν μπορεί εκατέρωθεν των συνόρων να υπάρχουν ενδοτικές προς τις ΗΠΑ κυβερνήσεις. Αν τόσο στην Αθήνα όσο και στα Σκόπια υπήρχαν «οσφυοκάμπτες» τότε το πρόβλημα θα είχε λυθεί. Η παράταση της διένεξης σημαίνει ότι είτε στην Αθήνα είτε στα Σκόπια υπάρχει μια πατριωτική αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση που εμμένει στα «δίκαια» της χώρας! Διαλέξετε, σύντροφοι: είτε Γκρουέφσκι είτε Καραμανλή.
Σήμερα η κατά μέτωπο επίθεση της Ν.Δ. ενάντια στους εργαζόμενους έκανε ξεκάθαρο και στον τελευταίο Έλληνα/ίδα ότι αυτή η κυβέρνηση υπηρετεί αταλάντευτα τα συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης. Τα ίδια ακριβώς συμφέροντα υπηρετεί και με την εξωτερική πολιτική της. Όπως θέλουν να αρπάξουν τα ταμεία μας, οι Έλληνες καπιταλιστές θέλουν να αρπάξουν και κάθε άλλη ευκαιρία στα Βαλκάνια, και η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση είναι ταγμένη σε αυτό το στόχο. Η Ν.Δ. δεν έχει άλλον αφέντη εντός συνόρων και άλλον εκτός.
Η φιλολογία γύρω από το όνομα της γειτονικής χώρας επιτρέπει στην κυβέρνηση να προχωρήσει σε στενότερη συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό με αντάλλαγμα ένα «καλύτερο όνομα». Θα πουν π.χ.: έπρεπε να στείλουμε κι άλλες ελληνικές μονάδες στο Αφγανιστάν, ή έπρεπε να αναγνωρίσουμε το Κόσοβο γιατί έτσι θα «παίρναμε καλύτερο όνομα για τα Σκόπια». Ήδη σε διάφορες εφημερίδες εμφανίζεται ανοιχτά αυτή η πρόταση. Στον «Επενδυτή» της 15/3, ο Σ. Λυγερός γράφει: «Το εθνικά επιβεβλημένο είναι να διαπραγματευθεί [η Ελλάδα] την αναγνώριση [του Κοσόβου] και με τους Αμερικανούς και με τους Αλβανούς της Πρίστινα και του Τετόβου για να εξασφαλίσει συγκεκριμένα ανταλλάγματα στο μέτωπο της ονομασίας».
Κοινοί αγώνες
Η ελληνική απειλή για χρήση βέτο στο ΝΑΤΟ συνέβαλε αποφασιστικά στην κυβερνητική κρίση στα Σκόπια, η οποία προήλθε από την αποχώρηση του αλβανικού κόμματος DPA από την κυβέρνηση. Με αυτή την εξέλιξη η αποσταθεροποίηση και η απειλή πολέμου ήρθαν πιο κοντά. Είναι έτσι κροκοδείλια τα δάκρυα εκείνων των Ελλήνων αντιιμπεριαλιστών που από τη μια προειδοποιούν ότι η βίαιη απόσπαση του Κοσόβου από τη Σερβία εγκυμονεί κινδύνους για τους λαούς της περιοχής κι από την άλλη δεν επιτρέπουν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας να έχει το όνομά της.
Το «όχι» στην αναγνώριση του Κοσόβου είναι γνήσια αντιιμπεριαλιστικό μόνο αν συνοδεύεται από το «ναι» στο όνομα που θέλουν να χρησιμοποιούν οι γείτονές μας. Μόνον έτσι θα μειωθεί η επιρροή του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Μόνον έτσι ως ελληνική Αριστερά και εργατικό κίνημα θα τείνουμε χείρα φιλίας στους συντρόφους μας στην άλλη πλευρά των συνόρων. Ως μεγαλύτερη Αριστερά των Βαλκανίων έχουμε καθήκον να συμβάλλουμε στην εμφάνιση και την ενίσχυση μιας Αριστεράς στις γειτονικές χώρες. Αλλά και το ελληνικό εργατικό κίνημα πρέπει να συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός εργατικού κινήματος στις γειτονικές χώρες.
Έλληνες και Μακεδόνες εργαζόμενοι δεν μπορούμε να έχουμε τα ίδια αφεντικά (την Εθνική Τράπεζα, την Cosmote, το Γερμανό, τα ΕΛΠΕ, τον Τιτάνα) και εμείς να είμαστε διασπασμένοι ή, χειρότερα, να θεωρούμε ο ένας τον άλλον ως εχθρό. Μπορεί να φαντάζει αδιανόητο σήμερα ότι θα παλέψουμε μαζί. Όμως αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική λύση.
Πέτρος Τσάγκαρης”
Το άρθρο αυτό αντανακλά τα αδιέξοδα της άλλης Αριστεράς του ελλαδικού χώρου, η οποία δέχεται μονοδιάστατα την ενότητα των λαών, στα πλαίσια της πάλαι ποτέ απλοϊκής διάκρισης “προλετάριοι & ιμπεριαλισμός”, όπως έπραξε στο παρελθόν και το Κ.Κ.Ε., συνυπογράφοντας στις 12 Ιουλίου 1943 το συμφωνητικό, που περιγράψαμε στο πρώτο άρθρο της σειράς, με το Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας για την δημιουργία μιας ενιαίας Μακεδονίας, παραβλέποντάς, ωστόσο, ότι η συμπαράταξη και συνεργασία μεταξύ λαών, πολλώ μάλλον πολιτικών κομμάτων, που προέρχονται από διαφορετικές χώρες και όχι μόνον, προϋποθέτουν τον σεβασμό της εθνικής, ιστορικής, πολιτιστικής και πολιτικής ταυτότητας του άλλου και γενικά όλα εκείνα τα στοιχεία που καθορίζουν την ταυτότητά του στο τόπο και χρόνο, στοιχεία που η πολιτική ιδεολογία αυτού του είδους δεν αναγνωρίζει και γι’ αυτό δεν αποδέχεται, βρίσκεται δε στον αντίποδα του εθνικισμού, που υποστηρίζει την μοναδική υπεροχή ενός λαού έναντι κάποιου άλλου και την απάρνηση δια βδελυγμίας της συνύπαρξης διαφόρων εθνοτήτων σε ένα κοινό χώρο, στα πλαίσια της μετατροπής μιας εθνικής σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, όπως συμβαίνει στη χώρα μας.
Και εν πάση περιπτώσει τι νόημα έχει εσύ να αναγνωρίζεις όλους τους λαούς σαν αδελφούς σου και να απορρίπτεις την ύπαρξη εθνών και κρατών, ως κατασκευάσματα της πλουτοκρατίας, όταν οι άλλοι δεν συμμερίζονται την δική σου άποψη, αλλ’ αντιθέτως, διαποτισμένοι από εθνικιστικές διαθέσεις, εποφθαλμιούν ακόμη και την ίδια σου τη χώρα; Κι αυτό γιατί δεν κυβερνούν αριστεροί στη ΠΓΔΜ, αλλά ακραίοι εθνικιστές (σ.σ. το VMRO-DPMNE, που κυβερνά, αποτελεί δεξιό κόμμα, με εθνικιστική αντίληψη), με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ομαλή εξεύρεση λύσης ανάμεσα στις δύο χώρες και ειρηνικής συνύπαρξης…
Ας δούμε επί παραδείγματι τι έχει επώνυμα ειπωθεί από την άλλη πλευρά, για να καταλάβουμε το μέγεθος της άγνοιας που προαναφέραμε και εν πολλοίς το επικίνδυνο από την υιοθέτηση τέτοιων ακραίων θέσεων:
α) "Είμαστε Σλάβοι και ήλθαμε σε αυτή την περιοχή τον 6ο αι. μΧ. Δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων" άλλοτε Πρόεδρος Μακεδονίας Κίρο Γκλιγκόρωφ (Foreign Information Service Daily Report, Eastern Europe, February 26, 1992, p. 35),
β) "Είμαστε Μακεδόνες και ταυτόχρονα Σλαβομακεδόνες. Δεν έχουμε σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο. Οι αρχαίοι Μακεδόνες έπαψαν να υπάρχουν πριν από πολύ καιρό, εξαφανίσθηκαν από την ιστορία. Οι πρόγονοί μας ήλθαν στην Μακεδονία τον 5-6ο αι. μΧ" Κίρο Γκλιγκόρωφ (Toronto Star newspaper, March 15, 1992),
γ) "Δεν ισχυριζόμαστε ότι είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είμαστε Σλάβοι και μιλάμε Σλαβική γλώσσα" Λούμπιτσα Ασέβσκα, πρέσβεια ΠΓΔΜ στην Ουάσινγκτον, 22 Ιαν. 1999,
δ) "Η Ελλάδα απειλεί με βέτο την ένταξη της Μακεδονίας επειδή αυτή αρνείται να αλλάξει το όνομά της. Το μέλλον της Ατλαντικής Συμμαχίας είναι πολύ σημαντικό για να εμποδίζεται από περιορισμένης αντίληψης διαμάχες και τακτικές εκφοβισμού που ταιριάζουν περισσότερο στον περασμένο αιώνα" Donald Ramsfeld τ. ΥΠ. ΕΞ. ΗΠΑ (δήλωση στην Wall Street Journal 28-3-08),
ε) «Το μόνο εμπόδιο που εμπόδισε την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ, είναι τα απωθημένα του νότιου γείτονά μας» Μπράνκο Τσερβένκοφσκι, Πρόεδρος ΠΓΔΜ, 5-4-08,
στ) "Η Ελλάδα θα πληρώσει υψηλό τίμημα γι’ αυτό που έκανε", Νίκολα Γκρούεφσκι, Πρωθυπουργός ΠΓΔΜ, 5-4-08.
Ο ίδιος τον Ιανουάριο του 2008 κατέθεσε στέφανο στο ηρώο του Βούλγαρου επαναστάτη Γκότσε Ντέλτσεφ (Georgi Delchev 1872-1903), για τον οποίο αναφερθήκαμε στο πρώτο άρθρο μας. Η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης αυτής ήταν οτι πάνω στο μνημείο δέσποζε
αναρτημένος ο χάρτη της “Μεγάλης Μακεδονίας”!!
Ο Νίκολα Γκρούεφσκυ δεν ήταν απλά Πρωθυπουργός της FYROM και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, πρόκειται να επανεκλεγεί, αλλά και πρόεδρος του εθνικιστικού κυβερνόντος κόμματος VMRO-DPMNE, φέρεται δε, σύμφωνα με στοιχεία που προέρχονται από την γείτονα χώρα, ότι είναι “γιός πρόσφυγα από την κατεχόμενη Μακεδονία του Αιγαίου. Μία μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα που δεν μπορεί να επισκεφθεί, ούτε και να επιστρέψει μόνιμα στην Ελλάδα, είναι οι 50.000 εν ζωή πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Σοσιαλιστική Δημοκρατία Μακεδονίας την περίοδο 1945-1949. Το 1982 η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου δημοσίευε Υπουργική Απόφαση που εξαιρούσε από τον επαναπατρισμό όσους δεν ήσαν Έλληνες το γένος. Το μέτρο αποσκοπούσε απροκάλυπτα στην παρεμπόδιση εισόδου αυτών που πολιτογραφήθηκαν Μακεδόνες μετά τον εμφύλιο” και στο σημείο αυτό διερωτούνται οι βόρειοι γείτονές μας “πως θα εμποδιστεί η εισροή των Begalci (φυγάδων) μόλις η Δημοκρατία Μακεδονίας εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αποκτήσουν Ευρωπαϊκό διαβατήριο; Πολύ σύντομα θα το μάθουμε” (!!),
ζ) Ο υπουργός εξωτερικών της ΠΓΔΜ Αντόνιο Μιλόσοσκυ επισείει την παύση αναγνώρισης της Ελλάδας με το συνταγματικό της όνομα (!!), στη περίπτωση που δεν αποδεχτούμε την ΠΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα (σχ.άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημ.Ελευθεροτυπία),
η) οι Αρχές της γείτονος απαγόρευσαν τις παραμονές Χριστουγέννων 2007 σε ελληνικά αεροσκάφη να κάνουν χρήση του εναέριου χώρου της χώρας, με σχέδια πτήσης στο όνομα FYROM αντί Μακεδονία.
Έτσι εξανάγκασαν αρχικά το αεροσκάφος του αρχηγού ΓΕΕΘΑ στρατηγού Δ. Γράψα και στην συνέχεια δύο ελληνικά μεταγωγικά C-130, να κατευθυνθούν σε Βοσνία και Κόσσοβο αντίστοιχα, μέσω ..Βουλγαρίας και Αλβανίας.
Αντίστοιχες παρακάμψεις έγιναν και στις πτήσεις του υφυπουργού Αμυνας Κ. Τασούλα και του αρχηγού ΓΕΣ αντιστρατήγου Δ. Βούλγαρη προς Κόσοβο καθώς και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ προς Βοσνία, όπου μετέβησαν για να ευχηθούν στις εκεί ευρισκόμενες ελληνικές αποστολές.
Παράλληλα, η ΠΓΔΜ, με επιστολή προς το ΝΑΤΟ, που εστάλη στις 29 Νοεμβρίου, ενημέρωσε τη Συμμαχία ότι στο εξής τα αεροσκάφη που θέλουν να κάνουν χρήση του εναέριου χώρου της θα καταθέτουν σχέδια πτήσης με την συντομογραφία «ΜΚ», δηλαδή «Δημοκρατία Μακεδονίας».
Η κλιμάκωση αυτή ήταν η απάντηση στην απειλή της Αθήνας ότι θα ασκούσε – όπως και έγινε – βέτο, μπλοκάροντας την είσοδο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, αλλά και αντίποινα στο ότι οι Ελληνικές Αρχές δεν παραχωρούν άδεια υπερπτήσεων και προσγείωσης στην εταιρεία αερομεταφορών Macedonian airlines (MAT),
θ) το διεθνές αεροδρόμιο των Σκοπίων μετονομάστηκε σε "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ",
ι) μετά την πρόσφατη απόφαση του Βουκουρεστίου, που δεν έκανε δεκτή την είσοδο στο ΝΑΤΟ της FYROM ως μέλος του, αναρτήθηκαν σε κεντρικά των Σκοπίων φωτογραφίες, που εμφάνιζαν τον πρωθυπου
ργό της Ελλάδας ως Χίτλερ
και τον σταυρό της Ελληνικής σημαίας παραλλαγμένο σε σβάστικα,
με την ανοχή, αν όχι με πρωτοβουλία των Αρχών και διατηρήθηκαν για αρκετές ημέρες, έως ότου τις κατέβασαν μετά τις διεθνείς αντιδράσεις.
ια) Ο Λούπτσο Γκεοργκιέφσκυ, ο οποίος ίδρυσε το 1990 το τωρινό κυβερνόν κόμμα VMRO-DPMNE, διετέλεσε πρωθυπουργός της FYROM την περίοδο 1998-2002. Το 2002 έχασε τις εκλογές από το αντιπολιτευόμενο Σοσιαλιστικό κόμμα SDSM, κάτω από το βάρος κατηγοριών για οικονομική διαφθορά. Το 2006 αποσχίσθηκε από το κόμμα VMRO-DPMNE, που ο ίδιος είχε ιδρύσει, λόγω ιδεολογικών διαφορών με τον τωρινό πρωθυπουργό Νίκολα Γκρούεφσκυ (Nikola Gruevski) που υπήρξε υπουργός οικονομικών στην διάρκεια της πρωθυπουργίας του. Στην συνέχεια ίδρυσε νέο κόμμα με επωνυμία VMRO-NP (VMRO-Λαϊκό κόμμα).
Στις 14 Ιουλίου 2006 ζήτησε και έλαβε Βουλγαρική υπηκοότητα και ταυτότητα (όπως πριν απ’ αυτόν έκανε και ο Κίρο Γκλιγκόρωφ), με το επιχείρημα ότι οι γονείς του ήσαν Βούλγαροι. Το όνομά του παραλλάχθηκε από Γκεοργκιέφσκυ (Σερβική κατάληξη) σε Γκεοργκίεφ (Βουλγαρική κατάληξη). Παράλληλα διατήρησε την Σκοπιανή υπηκοότητα διότι παραμένει βουλευτής του κοινοβουλίου της FYROM.
Το διάταγμα που του αναγνωρίζει τη βουλγαρική υπηκοότητα, που ισοδυναμεί με την ευρωπαϊκή, υπεγράφη από τον αντιπρόεδρο της Βουλγαρίας Ανγκελ Μάριν. Βουλγαρική υπηκοότητα δόθηκε ταυτόχρονα και στην σύζυγό του Snezhana Georgievska.
Το καλοκαίρι του 2007 άρχισε να συμμετέχει στην Βουλγαρική πολιτική ζωή ως μέλος της επιτροπής υποστήριξης του Kiril Pendev στην δημαρχία της Βουλγαρικής πόλης Blagoevgrad, στην οποία γράφηκε ως δημότης. Πρόεδρος της επιτροπής είναι ο δήμαρχος Σόφιας Boyko Borisov. Ο κ. Γκεοργκιέφσκυ σε πρόσφατη δήλωσή του που προκάλεσε σάλο, αναφέρει ότι επιθυμεί να διορισθή πρεσβευτής της Βουλγαρίας στα Σκόπια.
Τον Οκτώβριο 2007 εξέδωσε στην Βουλγαρία το βιβλίο του “Αντιμετωπίζοντας την αλήθεια”. Στο βιβλίο αναπτύσσει το επίμαχο ζήτημα της Βουλγαρικής εθνικής καταγωγής των Μακεδόνων. Αναφέρει χαρακτηριστικά: "Γιατί ντρεπόμαστε να παραδεχθούμε ότι η ολόκληρη η επαναστατική παράδοση της Μακεδονίας προέρχεται από το Εξαρχικό (Βουλγαρικό) τμήμα του Μακεδονικού λαού; Δεν θα προσθέσουμε καμιά καινούργια αλήθεια αν αναφέρουμε ότι το σύνολο των επαναστατών μας όπως οι Γκότσε Ντέλτσε, Ντάμε Γκρούεφ, Γκιόρκι Πέτρωγ, Πέρε Τόσεφ, ήσαν διδάσκαλοι της Βουλγαρικής Εξαρχίας στην Μακεδονία".
Το παράδειγμά του ακολούθησαν δεκάδες χιλιάδες πολίτες της ΠΓΔΜ. Μέχρι σήμερα 22.000 έχουν λάβει Βουλγαρική υπηκοότητα, παράλληλα με εκείνη των Σκοπίων. Μεταξύ αυτών οκτώ (8) μέλη του κοινοβουλίου της ΠΓΔΜ και 15 δήμαρχοι από την περιοχή Σκοπίων απέκτησαν διπλό διαβατήριο, ενώ εκκρεμούν 50.000 αιτήσεις. Απροσδιόριστος αριθμός παρόμοιων αιτήσεων έχει υποβληθεί από κατοίκους της Σερβίας, Μολδαβίας, Ουκρανίας, Μαυροβουνίου και Αλβανίας!!
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να παραθέτουμε πλειάδα στοιχείων που αποδεικνύουν την ανιστόρητη προπαγάνδα των Σκοπίων, τα οποία σε τίποτα περισσότερο δεν θα είχαν να συνεισφέρουν από το να κατανοήσουμε ότι η Ελλάδα (λαός και πολιτική ηγεσία) δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει την είσοδο της γείτονος στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., εάν προηγουμένως η ΠΓΔΜ δεν επιδείξει πνεύμα αλληλοκατανόησης, εγκαταλείποντας προκλητικές συμπεριφορές και την συστηματική πλαστογράφηση της ιστορίας, χωρίς να παραβλέπουμε, βεβαίως, ότι το θράσος τους δεν θα έβρισκε πεδίο έκφρασης εάν δεν θεωρούσαν ότι είχαν την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Τουρκίας και διαφόρων άλλων “καλοθελητών”, οι οποίοι έσπευσαν επανειλημμένα στο παρελθόν να προειδοποιήσουν την Ελλάδα για το πόσο κακό θα μας έκανε εάν ασκούσαμε βέτο, κ.λ.π..
Στην ίδια λογική κινήθηκε και η ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου, στις 10/4/2008, στη Βουλή, στη συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως με θέμα «ονομασία της FYROM», όπου ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι «Στόχος μας ήταν και είναι η λύση του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων. Λύση αμοιβαία αποδεκτή, λύση σύνθετης ονομασίας, με γεωγραφικό προσδιορισμό και για όλες ανεξαιρέτως τις χρήσεις. Στόχος μας είναι η ενίσχυση της ασφάλειας και της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή. Σε έναν ρευστό κόσμο, το να εδραιώσουμε αρχές και καθαρούς κανόνες, είναι συμφέρον για την Ελλάδα. Και η Ελλάδα επιθυμεί την συνεννόηση, επιθυμεί να είναι ακόμα και το όχημα για την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, ακριβώς όπως πράξαμε και για την ένταξη άλλων Βαλκανικών χωρών σ' αυτούς τους Οργανισμούς. Και αυτό αποτελεί και θετικό μήνυμα προς τη γείτονα χώρα», στάση την οποία τήρησε υπεύθυνα το ΠΑΣΟΚ και προ της συνόδου του Βουκουρεστίου με την δήλωση στήριξης στους χειρισμούς της Κυβέρνησης.
Αντί επιλόγου, κλείνουμε το πόνημα αυτό με τον τρόπο που κλείνει το άρθρο της και η κ.Ντ.Μπακογιάννη στους Times της Ουάσινγκτον, για το οποίο αναφερθήκαμε στο πρώτο κατά σειρά άρθρο μας, ότι «το μέλλον της ΠΓΔΜ βρίσκεται στα ίδια της τα χέρια», στους δε Αμερικανούς υποστηρικτές της το μήνυμα εστάλη· διεύρυνση των εμπορικών σχέσεων με τη Ρωσία και υποστήριξη της περαιτέρω προώθησης των επαφών της με την Ευρώπη, μέσω …Ελλάδας. Ο νοών νοείτω…
*η πλειονότητα των ιστορικών στοιχείων λήφθηκε από την Βικιπαιδεία, όπου υπάρχει αξιόλογη παρουσίαση του όλου θέματος, γι'αυτό και διατηρήθηκαν οι παραπομπές, στις οποίες μπορεί να ανατρέξει ο αναγνώστης.
Έχοντας ως αφορμή την δήλωση αυτή και επειδή σκόπιμο είναι, μακριά από εθνικιστικές εξάρσεις, να γνωρίζει με λεπτομέρειες ο ελληνικός λαός ποιες είναι οι επίσημες θέσεις των βορείων γειτόνων μας, γιατί για να οικοδομήσεις φιλικές σχέσεις με κάποιον θα πρέπει να γνωρίζεις και το τι άποψη έχει αυτός για σένα, ειδάλλως “θα σου έρθει από κει που δεν το περιμένεις”, κρίθηκε σκόπιμο να υπάρξει μια εκτενής αναφορά τόσο για το ιστορικό πλαίσιο δημιουργίας των Σκοπίων, όσο και για το σύνολο της επιχειρηματολογίας, που προβάλλουν εντός και εκτός των συνόρων τους, ιδίως τώρα που εξακολουθεί να αναπτύσσεται η διαμεσολάβηση του ΟΗΕ, για την εξεύρεση λύσης, μέσω του κ.Νίμιτς, ενώ, παράλληλα, τα Σκόπια έχουν εισέλθει σε προεκλογική περίοδο για τις εκλογές της 1ης Ιουνίου.
Άλλωστε, ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός Νίκολα Γκρουέφκσι, ο οποίος διατηρεί, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, μεγάλο και με ανοδικές τάσεις προβάδισμα, μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση, τόνισε ότι η χώρα του δεν θα εγκαταλείψει τη «μακεδονική» της ταυτότητα, προκειμένου να ενταχθεί στις ευρωατλαντικές δομές, όπως ούτε οι Έλληνες θα εγκατέλειπαν τη δική τους ταυτότητα, ενώ σε ευχαριστήρια επιστολή που απέστειλε στον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, τόνισε, αναφορικά με την μη είσοδο της χώρας του στο ΝΑΤΟ ότι "Δυστυχώς αυτό δεν κατέστη δυνατό στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου λόγω της ανεύθυνης συμπεριφοράς μίας χώρας", με αντίστοιχο δε περιεχόμενο και με την ενδεικτική φράση ότι "η Ελλάδα, στις 2 Απριλίου, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, προέβη σε κατάφορη παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας", ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της ΠΓΔΜ Ίβιτσα Μπότεφσκι, δήλωσε ότι η χώρα του ξεκινάει καμπάνια ενημέρωσης των διεθνών οργανισμών.
Προκύπτει, ύστερα από όλα αυτά αβίαστα μια σειρά ερωτημάτων, όπως ποια είναι η ταυτότητα των Σκοπίων, από ποιους κατοικείται, πότε και πώς δημιουργήθηκε, ποιο είναι το ιστορικό και πολιτικό υπόβαθρο των όρων “Mακεδονία”, “Μακεδονικός λαός”, “Μακεδονική γλώσσα”, ποια η σχέση των Σκοπίων με την ιστορική Μακεδονία, τον Μέγα Αλέξανδρο, κ.λ.π., προς απάντησιν των οποίων καταβλήθηκαν μεγάλες προσπάθειες όχι μόνον για να συγκεντρωθούν από πολλές διασταυρούμενες πηγές οι απαραίτητες τεκμηριωμένες πληροφορίες, αλλά και για να απαντηθούν μέσα από μια σειρά άρθρων με τα δεδομένα της στενότητας μιας δημοσιογραφικής στήλης. Θα συνιστούσαμε, για το λόγο αυτό τους αναγνώστες όχι απλά να διαβάσουν τα κείμενα που ακολουθούν με μεγάλη προσοχή, αλλά και να τα διαφυλάξουν, γιατί δεν πρόκειται να τα ξαναδείτε σε εφημερίδες και περιοδικά, καθόσον ο πρώτιστος στόχος της πολιτικής ηγεσίας του τόπου είναι να συγκρατήσει τους Έλληνες από μελλοντικές αντιδράσεις, που θα μπορούσαν να επιφέρουν την μέγιστη αναστάτωση, με απρόβλεπτες συνέπειες, στην εύθραυστη ισορροπία των Βαλκανικών Σχέσεων.
Κεφάλαιο Α΄
Ιστορία - Ανεξαρτησία - Ονομασία
Ιστορία: Η Γιουγκοσλαβική Στρατιωτική Εγκυκλοπαίδεια κατατάσσει τους προγόνους των σημερινών κατοίκων της ΠΓΔΜ ως Σλάβους, ανθρώπους των πρώτων Σλαβικών φυλών, που ονομάζονταν Βερεζίτοι, Δραγουβίτοι, Σμόλιανοι, Ρίνχινοι, Βελεγιζίτοι και άλλων, οι οποίοι κατέφτασαν στην περιοχή τον 6ο αιώνα μ.Χ..Ιστορία - Ανεξαρτησία - Ονομασία
Τον 9ο αιώνα η περιοχή κατακτήθηκε από τους Βούλγαρους. Από τότε και έπειτα πέρασε στα χέρια των Βυζαντινών, οι οποίοι ονόμασαν την περιοχή “Μοναστήρι”, των Σέρβων και πάλι των Βουλγάρων, ώσπου κατακτήθηκε οριστικά το 1389 από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, για την οποία αποτέλεσε το Μιλλιέτ του “Μοναστίρ”.
Πέντε αιώνες αργότερα, το 1893, Βούλγαρoι ιδρύουν την τότε "Βουλγαρική Επαναστατική Ένωση Μακεδονίας- Aδριανούπολης" ("Bulgarian Macedonian-Adrianople Revolutionary Committee - BMARC), το μετέπειτα ΒΜΡΟ (Vatreshna Makedonska Revolyutsionna Organizatsiya (ВМРО)) – "Εσωτερική (Βουλγαρική) Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση" και ξεκινάει έτσι ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία.
Μολονότι ο εθνικιστής ηγέτης Γκότσε Ντέλτσεφ (Gotse Delchev, 1872-1903), από το Κιλκίς, σκοτώθηκε από τους Τούρκους πριν την εξέγερση του προφήτη Ηλία (Ilinden) στο Κρούσεβο (Kruševo) το 1903, έγινε σύμβολο του Βουλγαρικού εθνικισμού στην ευρύτερη περιοχή της ιστορικής Μακεδονίας και το ΒΜΡΟ συνέχισε τον αγώνα κατά της φιλοβασιλικής Σερβίας, η οποία πήρε τον έλεγχο της γεωγραφικής περιοχής της Βόρειας Μακεδονίας (ή Μακεδονίας του Βαρδάρη, όπως αναφέρεται αποκλειστικά από τους μη Έλληνες), το 1913.
Αξιοσημείωτο, είναι ότι μετά τον θάνατό του, σε αψιμαχία με την Τουρκική αστυνομία, ενταφιάσθηκε στο σημείο που σκοτώθηκε, κοντά στις Σέρρες. Το 1915 τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Σόφια από τον Βουλγαρικό στρατό. Τον Οκτώβριο 1946, λίγο πριν την ρήξη της Cominform με τον Τίτο, ο τότε πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Γκεόργκυ Ντιμίτρωφ επέτρεψε την μεταφορά τους στην νεοσύστατη Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία Μακεδονίας. Από τότε τα λείψανά του αναπαύονται στα Σκόπια, μέσα σε μαρμάρινη σαρκοφάγο που βρίσκεται στο προαύλιο της εκκλησίας του Sv. Spas (Άγ.Σωτήρας).
Έτσι, η ιστορία των Σλάβων της ΠΓΔΜ είναι συνδεδεμένη με την ιστορία της Βουλγαρίας από τον 6ο αιώνα μ.Χ. μέχρι το έτος 1913.
Τα εδάφη της ΠΓΔΜ ήταν παλιότερα το νοτιότερο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας. Ως το 1929 είχαν την ονομασία «Νότιος Σερβία», ενώ την περίοδο 1929 - 1941 χαρακτηρίζονταν ως «Βαρντάρσκα Μπανόβινα» ("Vardarska banovina"). Τα σύνορά της ορίστηκαν λίγο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο· η Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία του Tίτο δημιούργησε την Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Αυτό έγινε δυνατό με τη συvαίvεση του Στάλιν και την αναγνώριση των Σλαβομακεδόνων ως ξεχωριστό συστατικό έθνος εντός της Γιουγκοσλαβίας. Το νεοσύστατο κράτος έγινε έτσι μία από τις έξι (6) ισότιμες ομόσπονδες δημοκρατίες.
Ανεξαρτησία: Τον Ιανουάριο του 1991 ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας Κίρο Γκλιγκόροφ (Kiro Gligorov) κηρύσσει την πλήρη ανεξαρτησία της χώρας, μετά από τα συντριπτικά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και τη μετονομασία της με το αμφισβητούμενο συνταγματικό όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας. Το Βελιγράδι συνεργάστηκε και απέσυρε όλες τις ομοσπονδιακές Γιουγκοσλάβικες δυνάμεις από την χώρα και η απόσχιση ήταν ειρηνική και αναίμακτη.
Ονομασία:
Πριν από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας το θέμα της ονομασίας ήταν περιορισμένα γνωστό στον Ελληνικό χώρο. Κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου εγέρθηκε θέμα "συνένωσης" των δύο Μακεδονιών, της Σλαβικής και της Ελληνικής:Στο συμφωνητικό που υπέγραψαν στο Πετρίτσι στις 12 Ιουλίου 1943, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και το Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας για την δημιουργία μιας ενιαίας Μακεδονίας, δήλωσαν ότι προτίθενται να εργασθούν από κοινού για ..."την εγκαθίδρυση στη Βαλκανική Ένωσης Σοβιετικών Δημοκρατιών που θα περιλαμβάνει την Ελλάδα, την Μακεδονία και την Σερβία" και περιγράφει (στην έκτη παράγραφο) την Μακεδονία σαν χώρα "Ελληνική, Σερβική και Βουλγαρική". Ή συμφωνία αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν το εφαλτήριο για το φορτισμένο -πλέον- πολιτικά κλίμα που επακολούθησε και που οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα.
Από την διακήρυξη της ανεξαρτησίας της, η ΠΓΔΜ βρίσκεται σε πολιτική και διπλωματική διαμάχη με τη χώρα μας, με επίκεντρο το συνταγματικό της όνομα, «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Η Ελλάδα προέταξε ως επιχειρήματα την ελληνική προέλευση του όρου και τον ήδη υπάρχοντα χαρακτηρισμό της βόρειας περιοχής της Ελλάδας ως «Μακεδονία».
Μέρος της διαμάχης αποτέλεσε και η τεράστια κινητοποίηση του ελληνισμού σε όλο τον κόσμο. Κορυφαία στιγμή αυτής ήταν το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης στις 14 Φεβρουάριου 1992, με ένα εκατομμύριο διαδηλωτές και σύνθημα «η Μακεδονία είναι Ελληνική».
Κεφάλαιο Β΄-
Μακεδονικό Πρόβλημα
Ο ρόλος του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο στη δημιουργία της FYROM ήταν καθοριστικός. Η δημιουργία από τον Τίτο, στις 2 Αυγούστου 1944 της "Λαϊκής Ομόσπονδης Δημοκρατίας Μακεδονίας¨" αποτελούσε μέρος των επιδιώξεων του Γιουγκοσλάβου ηγέτη, για την σύσταση της “Νοτιοσλαβικής Ομοσπονδίας”, στην οποία θα περιλαμβάνονταν, εκτός της Γιουγκοσλαβίας, τμήματα της Βουλγαρίας, της Ελλάδας και της Αλβανίας.Μακεδονικό Πρόβλημα
Ταυτόχρονα, ενεργοποιείτο το παλιό σχέδιο της Κομιντέρν για την ίδρυση της “Βαλκανικής Ομοσπονδίας”. Απλά ο φορέας θα ήταν η Γιουγκοσλαβία και όχι η Βουλγαρία όπως είχε προταθεί το 1923. Εκείνη την εποχή, που εξυφαίνονταν το σχέδιο αυτό, ο Τίτο ήταν ακόμη το αγαπημένο παιδί του Ιωσήφ Στάλιν. Η ρήξη ανάμεσα στους δύο ηγέτες δεν είχε έλθει ακόμη.
Στο έδαφος της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας η σύνθεση του πληθυσμού ήταν εξαιρετικά ανομοιογενής τόσο από εθνολογική, όσο και από θρησκευτική άποψη. Κατοικούσαν Μουσουλμάνοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Τσιγγάνοι, Έλληνες, Βούλγαροι κλπ. Ταυτόχρονα η δύναμη της Περιφερειακής Επιτροπής Σκοπίων του Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας ήταν εξαιρετικά ισχνή. Ο Τίτο, σ’ ένα γράμμα που στέλνει από το Παρίσι στον Δημητρόφ το 1938, του αναφέρει ότι, αντίθετα με ότι συνέβαινε στις άλλες οργανώσεις του Κ.Κ.Γ., στη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία οι τοπικές οργανώσεις είναι ασύνδετες μεταξύ τους, ενώ δεν υπάρχουν καθοδηγητικά στελέχη. Για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες που υπήρχαν στη δράση του Κ.Κ.Γιουγκοσλαβίας στην περιοχή των Σκοπίων, το κόμμα προσανατολιζόταν στη δημιουργία Κ.Κ. Μακεδονίας, που θα προσπαθούσε να συσπειρώσει κυρίως το σλαβικό στοιχείο της περιοχής. Έτσι η 4η Συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Γιουγκοσλαβίας, που συνήλθε το Δεκέμβριο του 1934 στη Λιουμπλιάνα, αποφάσισε στο πλαίσιο του Κ.Κ.Γιουγκοσλαβίας, να δημιουργηθούν Κ.Κ.Κροατίας και Κ.Κ.Σλοβενίας και αργότερα Κ.Κ.Μακεδονίας.
Η ίδρυση του αυτόνομου Κ.Κ.Μακεδονίας, έγινε τελικά 9 χρόνια αργότερα από τον Τέμπο, το Μάρτιο του 1943 για να προσελκυσθεί η πλειοψηφία του πληθυσμού από την επιρροή της Βουλγαρίας, που με την Γερμανική κάλυψη είχε καταλάβει τα εδάφη της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, όσο και για να δημιουργηθεί Γιουγκοσλαβικός φορέας αντίστασης στη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία.
Οι Βουλγαρικές αρχές κατοχής στην Γιουγκοσλαβική Μακεδονία, εφάρμοζαν εκτεταμένο σχέδιο εκβουλγαρισμού, ανάλογο με αυτό που είχε επιβληθεί και στην Ελληνική ανατολική Μακεδονία. Οι Βουλγαρικές αρχές Κατοχής στην Γιουγκοσλαβική Μακεδονία, δεν συνάντησαν αντίσταση. Σε αυτό, συνέβαλαν τόσο η γλώσσα, όσο και η σλαβική συνείδηση του πληθυσμού που κατοικούσε στην περιοχή (ο οποίος αργότερα βαφτίστηκε “Μακεδονικός"). Είναι χαρακτηριστικό, ότι μετά την εισβολή των βουλγαρικών στρατευμάτων στην περιοχή των Σκοπίων, ολόκληρη η Περιφερειακή Επιτροπή “Μακεδονίας" του Κ.Κ.Γιουγκοσλαβίας, με επικεφαλής τον γραμματέα της Μεθόδιο Σάρλο-Σάτοροφ, δήλωσε ότι εγκαταλείπει το Κ.Κ.Γ. και ότι στο εξής ανήκει στο Κ.Κ.Βουλγαρίας.
Ο Τίτο, το Σεπτέμβριο του 1941, αναγκάσθηκε να αποκηρύξει δημόσια τον Σάλο, ο οποίος ήταν από τα πλέον γνωστά στελέχη της Κομμουνιστικής Διεθνούς και είχε μεταβεί στην περιοχή των Σκοπίων, για να αναλάβει την καθοδήγηση της Περιφερειακής Επιτροπής “Μακεδονίας" του Κ.Κ.Γ., με απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομιντέρν. Για να αναπληρωθεί το κενό το Κ.Κ.Γ. ίδρυσε, τον Αύγουστο του 1941, στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία, νέα Περιφερειακή Επιτροπή του Κ.Κ.Γ. με γραμματέα της τον Λαζάρ Κολισέφσκι. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι κομμουνιστές της περιοχής, στελέχη και μέλη, εξακολουθούσαν να αναγνωρίζουν μόνο την παλιά Περιφερειακή Επιτροπή και να θεωρούν ότι ανήκουν στο Βουλγαρικό και όχι στο Γιουγκοσλαβικό Κ.Κ. Τα γεγονότα αυτά δείχνουν ότι η πλειοψηφία του σλαβικού πληθυσμού στην περιοχή είχε Βουλγαρική Εθνική συνείδηση.
Η κατάσταση άλλαξε το καλοκαίρι του 1943, όταν άρχισε να φαίνεται η πιθανότητα Γερμανικής ήττας και στάλθηκε από τον Τίτο στα Σκόπια ο Τέμπο. Παράλληλα από τις αρχές εκείνου του χρόνου το Κ.Κ.Γ. άρχισε να προπαγανδίζει τη νέα θέση που θεωρούσε τους κατοίκους της νότιας Γιουγκοσλαβίας σαν “Μακεδόνες”, σαν μια νέα ισότιμη εθνότητα, μεταξύ όλων των άλλων εθνοτήτων που κατοικούσαν στη Γιουγκοσλαβία. Οι κάτοικοι της περιοχής το εξέλαβαν σαν αναγνώριση της Βουλγαρικής τους καταγωγής. Εκείνο το καλοκαίρι του 1943, όταν ο Σοβιετικός στρατός άρχισε να προελαύνει στο Ανατολικό μέτωπο και οι σύμμαχοι στην Βόρεια Αφρική άρχισαν να οργανώνονται και τα πρώτα ανταρτικά τμήματα στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία και με πολύ μικρό αριθμό παρτιζάνων (σε μια εποχή που στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Γιουγκοσλαβία χιλιάδες αντάρτες στελέχωναν ήδη τις αντιστασιακές οργανώσεις δεξιές και αριστερές), δημιουργήθηκε ο “Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός Μακεδονίας” (ΛΑΣΜ).
Τον Οκτώβριο του 1943, το γενικό στρατηγείο του ΛΑΣΜ, που διέθετε λίγες εκατοντάδες αντάρτες, με μανιφέστο του προς τον “μακεδονικό λαό”, διακήρυξε τα ακόλουθα ως σκοπό του απελευθερωτικού αγώνα: “Θα εργαστούμε ώστε μαζί με όλους τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας να δημιουργήσουμε την αδελφική Ένωση των νοτιοσλαβικών λαών, παίρνοντας υπό την αδελφική προστασία μας και τον αδελφικό βουλγαρικό λαό... Ποτέ ως τώρα, μακεδονικέ λαέ, δεν βρισκόσουν σε καλύτερη κατάσταση και δεν είχες τόσο πολλούς συμμάχους για την πραγματοποίηση του μακροχρόνιου ιδεώδους σου, την ένωση της Μακεδονίας”.
Ένα μήνα αργότερα, το Νοέμβριο του 1943, με αφορμή την 26η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, η ΚΕ του Κ.Κ.Γ., απηύθυνε προκήρυξη, στην οποία μεταξύ άλλων τόνιζε: “Σέρβοι, Κροάτες, Σλοβένοι, Μαυροβουνιώτες, Μακεδόνες! ...Ενώστε ακόμα πιο πολύ τις δυνάμεις σας στις τελευταίες μάχες. Κρατάτε σφιχτά τα όπλα, πραγματοποιείστε μ’ αυτά όλα τα εθνικά και δημοκρατικά δικαιώματά σας. Σφυρηλατείτε αποφασιστικά, με τα πυρά των όπλων σας, τη νέα δημοκρατική Γιουγκοσλαβία των ισότιμων λαών, λίκνο της αδελφικής ομόσπονδης κοινότητας των νοτίων Σλάβων”.
Ήδη το Νοέμβριο του 1942, είχε τεθεί σε ισχύ το σχέδιο του Τίτο για το Βαλκανικό Γενικό Στρατηγείο Ανταρτών και τη Βαλκανική Ομοσπονδία, στην οποία θα μετείχε και η Μακεδονία, “ενωμένη” και φυσικά υπό σλαβική κυριαρχία. Αξίζει εδώ να αναφερθούν οι κατηγορίες του γνωστού Βενιζελικού πολιτικού Γ. Μόδη ο οποίος κατηγορούσε συγκεκριμένους καπετάνιους του ΕΛΑΣ για συνεργασία με τους Σλαβομακεδόνες και αθρόες εκτελέσεις γνωστών Ελλήνων μακεδονομάχων. Σε άλλες, όμως, περιπτώσεις μονάδες του ΕΛΑΣ συγκρούσθηκαν με μονάδες του ΛΑΣΜ στην περιοχή της Φλώρινας. Γενικά το Κ.Κ.Ε. δεν είχε ενιαία πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα και παρέπαιε ανάμεσα στην διάθεση της ηγεσίας να υποστηρίξει τις εντολές της Μόσχας και την αντίδραση των νεοφώτιστων οπαδών/ανταρτών του ΕΛΑΣ οι οποίοι αντιδρούσαν στα σλαβικά σχέδια.
Τελικά, το σχέδιο αυτό αποσύρθηκε το Σεπτέμβριο του 1943, κυρίως λόγω της αντίδρασης της Βρετανίας αλλά και των άλλων, πλην του γιουγκοσλαβικού, κομμουνιστικών κομμάτων της βαλκανικής. Και τότε άρχισε να ισχύει το σχέδιο για τη νοτιοσλαβική ομοσπονδία, η οποία βέβαια θα περιλάμβανε και ολόκληρη τη Μακεδονία.
Ο Πέτρος Ρούσος, (στέλεχος του Κ.Κ.Ε.) αναφερόμενος στους λόγους που σωστά η ηγεσία του ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος δεν αποδέχθηκε την πρόταση του Τίτο για τη δημιουργία κοινού “Βαλκανικού Στρατηγείου Ανταρτών”, σημείωνε ότι παρά το γεγονός πως στο μεγαλύτερο μέρος της Γιουγκοσλαβίας, το καλοκαίρι του 1943, είχε αναπτυχθεί το αντάρτικο κίνημα, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, εντούτοις στην Γιουγκοσλαβική Μακεδονία, μόλις είχε αρχίσει να συστηματοποιείται το αντάρτικο το οποίο αριθμούσε λίγες εκατοντάδες παρτιζάνους, ενώ ο ΕΛΑΣ ήταν ήδη πολύ ισχυρός.
Στις 29 Νοεμβρίου 1943, συνήλθε στο Γιάιτσε, η 2η σύνοδος της Αντιφασιστικής Συνέλευσης Λαϊκής Απελευθέρωσης Γιουγκοσλαβίας (ΑΣΛΑΓ), η οποία αποφάσισε ότι η Γιουγκοσλαβική Μακεδονία θα ήταν ομοσπονδιακό κράτος, συστατική ισότιμη μονάδα της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας με κύριο όργανο λαϊκής εξουσίας την “Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την σύγκληση Αντιφασιστικού Συμβουλίου Λαϊκής Απελευθέρωσης Μακεδονίας”. Η Επιτροπή αυτή εμφανίζεται την άνοιξη του 1944, με πρόεδρό της τον Μετόντι Αντόνοφ-Τσέντο και γραμματέα της τον Κίρο Γκλιγκόροφ, όταν στέλνει αντιπροσωπεία στο στρατηγείο του Τίτο, στο Βις, για να του εκθέσει την κατάσταση και να συμφωνήσει στη λύση του “μακεδονικού” ζητήματος. Η αντιπροσωπεία είχε την οδηγία να εξετασθεί σε συμφωνία με τα ανώτατα σώματα της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας και σε αρμονία με τη διεθνή κατάσταση, το κύριο πρόβλημα του μακεδονικού αγώνα - το ζήτημα της πλήρως ενωμένης Μακεδονίας. Η αντιπροσωπεία ζητούσε να απευθυνθεί προς το μακεδονικό λαό στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία και να τον καλέσει να προχωρήσει στον αγώνα εναντίον των κατακτητών και εάν το επιτρέπει η διεθνής κατάσταση να εκδοθεί προκήρυξη προς το μακεδονικό λαό στη Βουλγαρία και Ελλάδα με την οποία να προσκαλείται να προσχωρήσει στον αγώνα που διεξάγει ο μακεδονικός λαός στην Γιουγκοσλαβία. Προσκαλούσαν δηλαδή τους Έλληνες και τους Βούλγαρους να αγωνισθούν για ένωση της Μακεδονίας υπό Γιουγκοσλαβική κυριαρχία.
Στην συνάντηση που έγινε στο Βις, υπό την προεδρία του Τίτο, εγκρίθηκαν αυτά που ο Τίτο είχε ζητήσει εκ των προτέρων να του υποβληθούν, δηλαδή η κατασκευή "Μακεδονικής" εθνότητας, με τα παρακάτω άρθρα.
"Ο μακεδονικός λαός εκφράζει τον ιστορικό πόθο του για την ένωση όλων των τμημάτων του. Αυτό αποτελεί δικό του εθνικό δίκαιο γι’ αυτό αυτός ο πόθος παραμένει πάγιο αίτημά του. Παίρνοντας υπόψη τη σημερινή διεθνή κατάσταση, την εσωτερική κατάσταση στον μακεδονικό λαό στις γειτονικές χώρες και το επίπεδο ανάπτυξης του ένοπλου αγώνα του μακεδονικού λαού, θα ήταν, ωστόσο, πρόωρο να τεθεί ο εθνικός πόθος του μακεδονικού λαού με τη μορφή επίκαιρου αιτήματος είτε από την πλευρά των ανωτάτων εκπροσώπων της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας, είτε από την πλευρά των καθοδηγητικών οργάνων του μακεδονικού λαό. Τέτοια θέση σήμερα θα φρέναρε την ενότητα του αντιχιτλερικού μετώπου των ηνωμένων λαών, πράγμα που θα οδηγούσε σε δυσμενή διεθνή θέση και τη Γιουγκοσλαβία συνολικά και τον μακεδονικό λαό τελικά.
Ο δρόμος για την απελευθέρωση και αυτοδιάθεση όλων των τμημάτων του μακεδονικού λαού σήμερα προχωρεί με την ανάπτυξη ευρέως απελευθερωτικού λαϊκού κινήματος εναντίον των φασιστών κατακτητών με την οργάνωση αποφασιστικού ένοπλου αγώνα εναντίον αυτού του κύριου εχθρού του μακεδονικού λαού. Στο πλαίσιο αυτού του κινήματος και αγώνα, μπορεί και ο μακεδονικός λαός εκτός των συνόρων της παλιάς Γιουγκοσλαβίας, να θέσει το αίτημα για εθνική αυτοδιάθεση και δημοκρατικά δικαιώματα. Ο μακεδονικός λαός στη Γιουγκοσλαβία επιθυμεί την ανάπτυξη του λαϊκοαπελευθερωτικού αγώνα του μακεδονικού λαού εναντίον των φασιστών κατακτητών σε όλα τα τμήματά του, έχοντας επίγνωση ότι ακριβώς με αυτόν τον αγώνα αποκτά το δικαίωμα της απελευθέρωσης και αυτοδιάθεσης σε ολόκληρη τη χώρα του. Σύμφωνα μ’ αυτή την επιθυμία, αυτός θα βοηθήσει όλα τα παρόμοια απελευθερωτικά κινήματα, οπουδήποτε και αν παρουσιαστούν αυτά."
Τέλος στις 2 Αυγούστου 1944, στο μοναστήρι Πρόχορ Πτσίνσκι, συνήλθε η ιδρυτική σύνοδος του "Αντιφασιστικού Συμβουλίου Λαϊκής Απελευθέρωσης Μακεδονίας” (ASNOM). Στο "μανιφέστο προς το μακεδονικό λαό” που εξέδωσε το ASNOM, μεταξύ άλλων τονίζονταν πως: "...Ως τμήμα της νέας δημοκρατικής και ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας, ο μακεδονικός λαός αποβαίνει σύμμαχος των νικητριών μεγάλων δυνάμεων. Εκκινώντας από τα αιώνια ιδεώδη του μακεδονικού λαού, η πρώτη μακεδονική λαϊκή εθνοσυνέλευση διακηρύττει μπροστά σε όλο τον κόσμο τη δίκαιη και ακλόνητη θέλησή της "ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ” σύμφωνα με τις αρχές του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης. Με αυτό θα τεθεί τέρμα στη δουλεία του μακεδονικού λαού σε όλα τα τμήματά του και θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ειλικρινή αλληλεγγύη και ειρήνη μεταξύ των βαλκανικών λαών. Μακεδόνες υπό την κυριαρχία Βουλγαρίας και Ελλάδας. Η ένωση ολοκλήρου του μακεδονικού λαού εξαρτάται από τη δική σας συμμετοχή στο γιγαντιαίο αντιφασιστικό μέτωπο. Μονάχα με τον αγώνα θα αποκτήσετε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και ένωσης ολοκλήρου του μακεδονικού λαού υπό τη στέγη της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, η οποία απέβη ελεύθερη κοινότητα ελευθέρων και ισότιμων λαών”.
Ο Tίτο, στην προσπάθειά του να καλλιεργήσει στους κατοίκους του Γιουγκοσλαβικού ομόσπονδου κράτους της Μακεδονίας εθνική ταυτότητα, τους χαρακτήρισε όλους ως "Mακεδόνες", αν και αυτοί ήταν Σλάβοι, Bούλγαροι, Έλληνες, Aλβανοί, Eβραίοι, Τσιγγάνοι κ.ά. Ταυτόχρονα προσπάθησε με πιέσεις και πλαστές απογραφές να εξαφανίσει τις εθνοτικές ομάδες που δεν ήθελε να εμφανίζονται. Το απολυταρχικό καθεστώς του έδινε τα μέσα για κάτι τέτοιο. Οι Έλληνες που κατοικούσαν στην περιοχή δεν μπορούσαν να δηλώσουν στις απογραφές την εθνικότητα τους, αλλά η επιλογή ήταν μόνο "Μακεδόνες". Ταυτόχρονα, η προπαγάνδα του προσπαθούσε να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι οι σλαβόφωνοι της Ελλάδας, δεν είναι Έλληνες την καταγωγή, όπως επί αιώνες υπερηφανεύονται οι ίδιοι, αλλά ανήκουν στη "μακεδονική" εθνότητα και ότι αποτελούν μειονότητα που καταδυναστεύεται από το ελληνικό κράτος και, συνεπώς, πρέπει να "λυτρωθούν", με απώτερο σκοπό να δημιουργηθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες για την προσάρτηση του εντός της Ελλάδας τμήματος της Μακεδονίας στην ευρύτερη γιουγκοσλαβική κομμουνιστική ομοσπονδία.
Οι μεταπολεμικές Ελληνικές κυβερνήσεις λίγο αντέδρασαν εκείνη την εποχή λόγω του ότι το κλείσιμο των Γιουγκοσλαβικών συνόρων ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την νίκη των κυβερνητικών στρατευμάτων στον Εμφύλιο. Η ηγεσία της αριστεράς πάλι είχε απόλυτη ανάγκη τόσο τα εφόδια και τις βάσεις ανεφοδιασμού που τους παρείχε ο Τίτο, όσο και τους μαχητές του SNOF, οι οποίοι, με το πρόσχημα της συμμαχίας με τον Δημοκρατικό Στρατό, τρομοκρατούσαν τα χωριά της Ελληνικής Μακεδονίας, εξοντώνοντας όσους αντιστεκόταν. Έτσι ο Τίτο μπορούσε να ασκεί πίεση και στις δύο παρατάξεις την εποχή του Εμφυλίου. Η Σοβιετική ένωση πάλι προωθούσε το συγκεκριμένο σχέδιο από το 1923, ενώ οι δυτικές δυνάμεις δεν ήθελαν να στενοχωρήσουν τον Τίτο, ο οποίος, μετά την ρήξη του με τον Στάλιν, έγινε το χαϊδεμένο παιδί της Δύσης. Έτσι το πρόβλημα διαιωνίσθηκε και διογκώθηκε.
Κεφάλαιο Γ΄-
Σχέσεις με την Ελλάδα – Ενδιάμεση Συμφωνία – Σχέσεις με την Βουλγαρία
ΠΓΔΜ και Ελλάδα: Από το 1991, έτος ανεξαρτησίας της ΠΓΔΜ, μέχρι και σήμερα συνεχίζεται η πολιτική και διπλωματική διαμάχη για τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» στο συνταγματικό όνομα της γείτονος.Σχέσεις με την Ελλάδα – Ενδιάμεση Συμφωνία – Σχέσεις με την Βουλγαρία
Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι η ονομασία Μακεδονία είναι αναμφίβολα ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της. Η ιστορία της Μακεδονίας και ειδικά η ονομασία της δεν είναι διαπραγματεύσιμη και ως πατρική ταυτότητα και κληρονομιά δεν δύναται να παραχωρηθεί σε τρίτους.
Τον Απρίλιο του 1991 εκλέγεται η πρώτη μετακομμουνιστική πολυκομματική βουλή και ψηφίζεται το νέο Σύνταγμά της νέας αυτής Δημοκρατίας, με την ψήφιση τροπολογιών ισχυουσών Συνταγματικών Διατάξεων, προς τη μετάβαση από καθεστώς σοσιαλιστικής δημοκρατίας, σε καθεστώς δυτικού τύπου δημοκρατίας, χωρίς η μετάβαση αυτή να στερείται διαφόρων ιδιαιτεροτήτων, όπως είναι οι διατάξεις περί μεταβολής συνόρων, οι οποίες βρίσκονται στο προοίμιο των άρθρων 3, 68 και 74, αλλά και περί προστασίας μειονοτήτων σε γειτονικές χώρες άρθρο 49 παρ. 1, στο οποίο αναφέρεται: «Η Δημοκρατία, μεριμνά για την κατάσταση και τα δικαιώματα του "σλαβομακεδονικού" λαού στις γειτονικές χώρες». Εδώ αναφέρεται καθαρά σε πολίτες της Αλβανίας, της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Σερβίας, τους οποίους τα Σκόπια θεωρούν αποτελούν «σλαβομακεδονική μειονότητα».
Επίσης, σχεδίασαν μια νέα σημαία με τον Ήλιο της Βεργίνας στο μέσον και τύπωσαν νέα χαρτονομίσματα με τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, σύμβολα δανεισμένα από την βόρεια Ελλάδα.
H Ελλάδα πιέζει μέσω της τότε ΕΟΚ την νέα αυτή Δημοκρατία να συμμορφωθεί.
Στις 13 Απριλίου 1992 η Ελλάδα λαμβάvει θέση για το θέμα της ονομασίας του κράτους της γείτονος με την απόφαση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν το πρόβλημα του ονόματος πήρε την πλήρη σαφή και ουσιαστική μορφή του και αποφασίστηκε να μην γίνει αποδεκτό κανένα όνομα που θα αναφέρεται στον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγά του.
Στις 27 Ιουνίου στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής της Λισσαβόνας έχουμε την υποστήριξη της Ευρώπης στις Ελληνικές θέσεις. Η αναγνώριση της νέας αυτής Δημοκρατίας από την Ελλάδα και την τότε ΕΟΚ συνδέεται με τις εξής προϋποθέσεις:
-Αλλαγή της αμφισβητούμενης Συνταγματικής της ονομασίας "Δημοκρατία της Μακεδονίας" , ενώ το όνομα της γείτονος δεν θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγά του.
-Παύση της αλυτρωτικής και εχθρικής της προπαγάνδας και επίσης προσφορά συνταγματικών και πολιτικών εγγυήσεων σχετικά με τις δήθεν εδαφικές διεκδικήσεις της Νέας αυτής Δημοκρατίας από τις γειτονικές της χώρες και για τροποποιήσεις των επίμαχων άρθρων του Συντάγματος της στις διατάξεις περί μεταβολής συνόρων και περί δήθεν προστασίας μειονοτήτων σε γειτονικές χώρες και την άμεση αλλαγή του συμβόλου που υπάρχει στη σημαία της και του νέου χαρτονομίσματος.
Την 8 Απριλίου 1993, αναγνωρίστηκε στα Ηνωμένη Έθνη (με την Απόφαση 817/1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας) με την προσωρινή ονομασία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, χωρίς το δικαίωμα ανάρτησης σημαίας. H ΠΓΔΜ έχει επισήμως αποδεχθεί ότι το όνομα του κράτους αποτελεί αντικείμενο διαπραγματεύσεων. Οι δύο χώρες (ΠΓΔΜ και Ελλάδα) ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ για την τελική ονομασία του κρατιδίου.
Την 16 Φεβρουάριου 1994, η Ελλάδα αποφάσισε τον οικονομικό αποκλεισμό (εμπάργκο) της ΠΓΔΜ και τη διακοπή λειτουργίας του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στα Σκόπια, ως μέσο πίεσης για την αποδοχή των ελληνικών όρων.
Αρχίζουν οι πιέσεις από τους μεσολαβητές για άρση του εμπάργκο. Η Ελλάδα παραπέμπεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Το Δικαστήριο όμως δεν κάνει δεκτό το αίτημα για λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά της Ελλάδας.
Ενδιάμεση Συμφωνία: Οι ΗΠΑ εντείνουν τις πιέσεις τους για άρση του ελληνικού εμπάργκο και στις 4 Σεπτεμβρίου 1995 από τα Σκόπια ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, από την Αθήνα ο τότε πρέσβης Τόμας Μίλερ και από την Ουάσινγκτον ο τότε εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νίκολας Μπέρνς, ανακοινώνουν ταυτόχρονα την επίτευξη συμφωνίας Ελλάδας – ΠΓΔΜ για απευθείας διάλογο υπό την αιγίδα του Σάιρους Βάνς, με σκοπό την υπογραφή μιας Ενδιάμεσης Συμφωνίας.
Στις 13 Σεπτεμβρίου στην Νέα Υόρκη των Η.Π.Α., υπογράφεται η Ενδιάμεση Συμφωνία από τον τότε υπουργό Εξωτερικών και νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ.Παπούλια και τον τότε υπουργό Εξωτερικών της ΠΓΔΜ κ. Τσερβενκόφσκι και προβλέπει:
- Τον σεβασμό των υπαρχόντων συνόρων.
- Την υποχρέωση από την Ελλάδα να αναγνωρίσει τα Σκόπια με την προσωρινή ονομασία της ‘‘πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας ( ΠΓΔΜ ) ’’ .
- Η ΠΓΔΜ θα πρέπει να προχωρήσει σε άμεση αλλαγή του συμβόλου ( με τον Ήλιο της Βεργίνας ) που υπάρχει στη σημαία της και να σχεδιάσει μια νέα σημαία.
- Η ΠΓΔΜ θα πρέπει να σταματήσει την έκδοση και να διακηρύξει την άμεση αλλαγή του νέου χαρτονομίσματος με την απεικόνιση του Λευκού Πύργου της Θεσσαλονίκης.
- Η ΠΓΔΜ θα πρέπει να διακηρύξει ότι η ερμηνεία των επίμαχων άρθρων στο Σύνταγμά της δεν ερμηνεύονται ως διεκδίκηση ελληνικού εδάφους, αλλά ούτε και ως ανάμιξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας.
- H Ελλάδα έχει τη δυνατότητα βάση του άρθρου 11, να αντιταχθεί στην ένταξη της γείτονος χώρας σε διεθνείς οργανισμούς με ονομασία διαφορετική από της ΠΓΔΜ (FYROM).
- Άρση του ελληνικού εμπάργκο. (Το ελληνικό εμπάργκο επέφερε ζημιά 1,5 δις δολαρίων στην οικονομία της ΠΓΔΜ. Τα διυλιστήρια και τα χαλυβουργεία διέκοψαν τη λειτουργία τους, επειδή δεν μπορούσαν να ανεφοδιαστούν από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Από τότε μέχρι σήμερα όλοι, ακόμη και οι ίδιοι οι σλάβοι κάτοικοι της ΠΓΔΜ-(σλαβομακεδόνες), συμφωνούν ότι η ΠΓΔΜ δεν μπορεί να αναπνεύσει οικονομικά χωρίς την Ελλάδα).
- Μέχρι να βρεθεί μόνιμη και τελική λύση συμφωνήθηκε να χρησιμοποιείται ως προσωρινό όνομα το «ΠΓΔΜ» (πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας), με το οποίο έγινε δεκτή και στον ΟΗΕ (στις 8/4/1993 με την Απόφαση 817/1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας).
Στις 12 Οκτωβρίου, το Μόνιμο Συμβούλιο του Ο.Α.Σ.E. αποφασίζει, με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας, την ένταξη των Σκοπίων με την αγγλική ονομασία Former Yugoslav Republic of Macedonia ή με την συντομογραφία FYROM.
Οι δύο χώρες (ΠΓΔΜ και Ελλάδα) άρχισαν ξανά διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ για την τελική ονομασία του κρατιδίου.
Τον Απρίλιο του 2008 η Ελλάδα άσκησε βέτο στην ένταξη της όμορης χώρας στο ΝΑΤΟ, κατά τη σύνοδο κορυφής στο Βουκουρέστι.
ΠΓΔΜ και Βουλγαρία: Η Βουλγαρία ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την ανεξαρτησία του ΠΓΔΜ, αλλά από τον Ιανουάριο 2007 και μετέπειτα επανειλημμένα προειδοποιεί ότι η βουλγαρική υποστήριξη για την προσχώρηση του ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι υπό όρους, και θα εξαρτηθεί από την πραγματική δυνατότητά της να εφαρμόσει τις πολιτικές ενός καλού γείτονα.
Κεφάλαιο Δ΄-
Ελληνική Άγνοια –
Σχέσεις με την Βουλγαρία –
Προώθηση των σχέσεών μας με τη Ρωσία
Αναφορικά με το ποιες είναι οι γνώσεις μας για την αλυτρωτική προπαγάνδα που αναπτύσσεται στη γείτονα χώρα, επιλέχθηκε από το διαδίκτυο η ιστοσελίδα της ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (http://www.dea.org.gr), η οποία, σημειωτέον, δρα και στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως μέλος του (βλ. άρθρο της 6.3.08 με τίτλο “Η ΔΕΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ”, που υπογράφει η Κ.Ε. του ΔΕΑ), όπου διαπιστώθηκε ότι η ΑΓΝΟΙΑ δεν έχει όρια, αφού διαβάζουμε ότι στην Ελληνική Μακεδονία κατοικούν κατά πλειοψηφία...πρόσφυγες!Ελληνική Άγνοια –
Σχέσεις με την Βουλγαρία –
Προώθηση των σχέσεών μας με τη Ρωσία
Συγκεκριμένα, το γεμάτο σύγχυση, άγνοια και ανακρίβειες άρθρο για την κατάσταση στην Μακεδονία από την ιστοσελίδα της υποστηρίζει την ύπαρξη ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ενάντια στα Σκόπια (!) και την ύπαρξη ΑΓΑΣΤΗΣ συνεργασίας των Ελλήνων με τις ΗΠΑ (!). Διαβάστε αναλυτικά:
“Η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν είναι Κόσοβο
18.03.08
Μακεδονία
Για τη Δημοκρατία της Μακεδονίας τα πράγματα είναι διαφορετικά: Κατ’ αρχάς, όσον αφορά το όνομα, ας σκεφτούμε ότι Μακεδόνες λέγονται και οι κάτοικοι της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας, παρότι η μεγάλη τους πλειονότητα εγκαταστάθηκε εκεί μόλις από το 1922 και μετά προερχόμενη από τη Μικρά Ασία.
Κατά δεύτερον, η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν προέκυψε από την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην περιοχή. Δεν αποσπάστηκε βίαια από τη Σερβία, αλλά ανεξαρτητοποιήθηκε με «βελούδινο» διαζύγιο από την ενιαία Γιουγκοσλαβία, όπως π.χ. η Σλοβακία από την Τσεχία. Τρίτον, η γειτονική χώρα δεν είναι προτεκτοράτο της Δύσης, παρότι σήμερα έχει μια φιλοδυτική νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που θέλει να μπει στο ΝΑΤΟ (αλλά τέτοιες είναι οι περισσότερες κυβερνήσεις στην Α. Ευρώπη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παντού εκεί υπάρχουν προτεκτοράτα). Αλίμονο αν η Αριστερά είχε ως κριτήριο όσον αφορά την αναγνώριση ενός κράτους το αν υπάρχει εκεί αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική κυβέρνηση! Βεβαίως η Δημ. της Μακεδονίας παρέχει στρατιωτικές διευκολύνσεις στις ΗΠΑ, όμως αυτό δεν μπορεί να το επικαλείται μια χώρα που έχει στο έδαφός της τη στρατηγική βάση της Σούδας.
Εξάλλου το ποιος είναι καλύτερα ενταγμένος στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο φάνηκε πολύ παραστατικά από τις πρόσφατες δηλώσεις της Κοντολίζα Ράις και άλλων Αμερικανών αξιωματούχων. «Η Ελλάδα», έλεγαν, «είναι παλιό και πιστό μέλος του ΝΑΤΟ, κι αν κάποια χώρα θέλει να μπει στη Συμμαχία πρέπει να σέβεται τους κανόνες της».
Απέναντι στα διάφορα διεθνή λόμπι των «Σκοπιανών» υπάρχουν πολύ ισχυρότερα ελληνικά λόμπι: Στις αρχές Μάρτη εμφανίστηκε καταχώριση στην εφημερίδα του Κογκρέσου, «The Hill» με τα ονόματα των 110 Αμερικανών βουλευτών που συγκηδεμονεύουν το ψήφισμα 356 το οποίο «καλεί την ΠΓΔΜ να παύσει τις εχθρικές ενέργειες και την προπαγάνδα και να συνεργαστεί με τον ΟΗΕ και την Ελλάδα για εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο θέμα του ονόματος». «Τρία εκατομμύρια Αμερικανοί ελληνικής καταγωγής είναι ευγνώμονες για την ηγετική στάση που έχουν επιδείξει τα παρακάτω μέλη του Κογκρέσου που έχουν συνυπογράψει το ψήφισμα 356», τονίζεται στην καταχώριση την οποία υπογράφει η «Εθνική Συντονιστική Προσπάθεια Ελλήνων».
Εξάλλου, το αναλυτικό σχήμα της «εξάρτησης» που υποστηρίζει μέρος της ελληνικής Αριστεράς οδηγεί σε λογικά αδιέξοδα. Δεν μπορεί εκατέρωθεν των συνόρων να υπάρχουν ενδοτικές προς τις ΗΠΑ κυβερνήσεις. Αν τόσο στην Αθήνα όσο και στα Σκόπια υπήρχαν «οσφυοκάμπτες» τότε το πρόβλημα θα είχε λυθεί. Η παράταση της διένεξης σημαίνει ότι είτε στην Αθήνα είτε στα Σκόπια υπάρχει μια πατριωτική αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση που εμμένει στα «δίκαια» της χώρας! Διαλέξετε, σύντροφοι: είτε Γκρουέφσκι είτε Καραμανλή.
Σήμερα η κατά μέτωπο επίθεση της Ν.Δ. ενάντια στους εργαζόμενους έκανε ξεκάθαρο και στον τελευταίο Έλληνα/ίδα ότι αυτή η κυβέρνηση υπηρετεί αταλάντευτα τα συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης. Τα ίδια ακριβώς συμφέροντα υπηρετεί και με την εξωτερική πολιτική της. Όπως θέλουν να αρπάξουν τα ταμεία μας, οι Έλληνες καπιταλιστές θέλουν να αρπάξουν και κάθε άλλη ευκαιρία στα Βαλκάνια, και η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση είναι ταγμένη σε αυτό το στόχο. Η Ν.Δ. δεν έχει άλλον αφέντη εντός συνόρων και άλλον εκτός.
Η φιλολογία γύρω από το όνομα της γειτονικής χώρας επιτρέπει στην κυβέρνηση να προχωρήσει σε στενότερη συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό με αντάλλαγμα ένα «καλύτερο όνομα». Θα πουν π.χ.: έπρεπε να στείλουμε κι άλλες ελληνικές μονάδες στο Αφγανιστάν, ή έπρεπε να αναγνωρίσουμε το Κόσοβο γιατί έτσι θα «παίρναμε καλύτερο όνομα για τα Σκόπια». Ήδη σε διάφορες εφημερίδες εμφανίζεται ανοιχτά αυτή η πρόταση. Στον «Επενδυτή» της 15/3, ο Σ. Λυγερός γράφει: «Το εθνικά επιβεβλημένο είναι να διαπραγματευθεί [η Ελλάδα] την αναγνώριση [του Κοσόβου] και με τους Αμερικανούς και με τους Αλβανούς της Πρίστινα και του Τετόβου για να εξασφαλίσει συγκεκριμένα ανταλλάγματα στο μέτωπο της ονομασίας».
Κοινοί αγώνες
Η ελληνική απειλή για χρήση βέτο στο ΝΑΤΟ συνέβαλε αποφασιστικά στην κυβερνητική κρίση στα Σκόπια, η οποία προήλθε από την αποχώρηση του αλβανικού κόμματος DPA από την κυβέρνηση. Με αυτή την εξέλιξη η αποσταθεροποίηση και η απειλή πολέμου ήρθαν πιο κοντά. Είναι έτσι κροκοδείλια τα δάκρυα εκείνων των Ελλήνων αντιιμπεριαλιστών που από τη μια προειδοποιούν ότι η βίαιη απόσπαση του Κοσόβου από τη Σερβία εγκυμονεί κινδύνους για τους λαούς της περιοχής κι από την άλλη δεν επιτρέπουν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας να έχει το όνομά της.
Το «όχι» στην αναγνώριση του Κοσόβου είναι γνήσια αντιιμπεριαλιστικό μόνο αν συνοδεύεται από το «ναι» στο όνομα που θέλουν να χρησιμοποιούν οι γείτονές μας. Μόνον έτσι θα μειωθεί η επιρροή του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Μόνον έτσι ως ελληνική Αριστερά και εργατικό κίνημα θα τείνουμε χείρα φιλίας στους συντρόφους μας στην άλλη πλευρά των συνόρων. Ως μεγαλύτερη Αριστερά των Βαλκανίων έχουμε καθήκον να συμβάλλουμε στην εμφάνιση και την ενίσχυση μιας Αριστεράς στις γειτονικές χώρες. Αλλά και το ελληνικό εργατικό κίνημα πρέπει να συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός εργατικού κινήματος στις γειτονικές χώρες.
Έλληνες και Μακεδόνες εργαζόμενοι δεν μπορούμε να έχουμε τα ίδια αφεντικά (την Εθνική Τράπεζα, την Cosmote, το Γερμανό, τα ΕΛΠΕ, τον Τιτάνα) και εμείς να είμαστε διασπασμένοι ή, χειρότερα, να θεωρούμε ο ένας τον άλλον ως εχθρό. Μπορεί να φαντάζει αδιανόητο σήμερα ότι θα παλέψουμε μαζί. Όμως αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική λύση.
Πέτρος Τσάγκαρης”
Το άρθρο αυτό αντανακλά τα αδιέξοδα της άλλης Αριστεράς του ελλαδικού χώρου, η οποία δέχεται μονοδιάστατα την ενότητα των λαών, στα πλαίσια της πάλαι ποτέ απλοϊκής διάκρισης “προλετάριοι & ιμπεριαλισμός”, όπως έπραξε στο παρελθόν και το Κ.Κ.Ε., συνυπογράφοντας στις 12 Ιουλίου 1943 το συμφωνητικό, που περιγράψαμε στο πρώτο άρθρο της σειράς, με το Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας για την δημιουργία μιας ενιαίας Μακεδονίας, παραβλέποντάς, ωστόσο, ότι η συμπαράταξη και συνεργασία μεταξύ λαών, πολλώ μάλλον πολιτικών κομμάτων, που προέρχονται από διαφορετικές χώρες και όχι μόνον, προϋποθέτουν τον σεβασμό της εθνικής, ιστορικής, πολιτιστικής και πολιτικής ταυτότητας του άλλου και γενικά όλα εκείνα τα στοιχεία που καθορίζουν την ταυτότητά του στο τόπο και χρόνο, στοιχεία που η πολιτική ιδεολογία αυτού του είδους δεν αναγνωρίζει και γι’ αυτό δεν αποδέχεται, βρίσκεται δε στον αντίποδα του εθνικισμού, που υποστηρίζει την μοναδική υπεροχή ενός λαού έναντι κάποιου άλλου και την απάρνηση δια βδελυγμίας της συνύπαρξης διαφόρων εθνοτήτων σε ένα κοινό χώρο, στα πλαίσια της μετατροπής μιας εθνικής σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, όπως συμβαίνει στη χώρα μας.
Και εν πάση περιπτώσει τι νόημα έχει εσύ να αναγνωρίζεις όλους τους λαούς σαν αδελφούς σου και να απορρίπτεις την ύπαρξη εθνών και κρατών, ως κατασκευάσματα της πλουτοκρατίας, όταν οι άλλοι δεν συμμερίζονται την δική σου άποψη, αλλ’ αντιθέτως, διαποτισμένοι από εθνικιστικές διαθέσεις, εποφθαλμιούν ακόμη και την ίδια σου τη χώρα; Κι αυτό γιατί δεν κυβερνούν αριστεροί στη ΠΓΔΜ, αλλά ακραίοι εθνικιστές (σ.σ. το VMRO-DPMNE, που κυβερνά, αποτελεί δεξιό κόμμα, με εθνικιστική αντίληψη), με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ομαλή εξεύρεση λύσης ανάμεσα στις δύο χώρες και ειρηνικής συνύπαρξης…
Ας δούμε επί παραδείγματι τι έχει επώνυμα ειπωθεί από την άλλη πλευρά, για να καταλάβουμε το μέγεθος της άγνοιας που προαναφέραμε και εν πολλοίς το επικίνδυνο από την υιοθέτηση τέτοιων ακραίων θέσεων:
α) "Είμαστε Σλάβοι και ήλθαμε σε αυτή την περιοχή τον 6ο αι. μΧ. Δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων" άλλοτε Πρόεδρος Μακεδονίας Κίρο Γκλιγκόρωφ (Foreign Information Service Daily Report, Eastern Europe, February 26, 1992, p. 35),
β) "Είμαστε Μακεδόνες και ταυτόχρονα Σλαβομακεδόνες. Δεν έχουμε σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο. Οι αρχαίοι Μακεδόνες έπαψαν να υπάρχουν πριν από πολύ καιρό, εξαφανίσθηκαν από την ιστορία. Οι πρόγονοί μας ήλθαν στην Μακεδονία τον 5-6ο αι. μΧ" Κίρο Γκλιγκόρωφ (Toronto Star newspaper, March 15, 1992),
γ) "Δεν ισχυριζόμαστε ότι είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είμαστε Σλάβοι και μιλάμε Σλαβική γλώσσα" Λούμπιτσα Ασέβσκα, πρέσβεια ΠΓΔΜ στην Ουάσινγκτον, 22 Ιαν. 1999,
δ) "Η Ελλάδα απειλεί με βέτο την ένταξη της Μακεδονίας επειδή αυτή αρνείται να αλλάξει το όνομά της. Το μέλλον της Ατλαντικής Συμμαχίας είναι πολύ σημαντικό για να εμποδίζεται από περιορισμένης αντίληψης διαμάχες και τακτικές εκφοβισμού που ταιριάζουν περισσότερο στον περασμένο αιώνα" Donald Ramsfeld τ. ΥΠ. ΕΞ. ΗΠΑ (δήλωση στην Wall Street Journal 28-3-08),
ε) «Το μόνο εμπόδιο που εμπόδισε την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ, είναι τα απωθημένα του νότιου γείτονά μας» Μπράνκο Τσερβένκοφσκι, Πρόεδρος ΠΓΔΜ, 5-4-08,
στ) "Η Ελλάδα θα πληρώσει υψηλό τίμημα γι’ αυτό που έκανε", Νίκολα Γκρούεφσκι, Πρωθυπουργός ΠΓΔΜ, 5-4-08.
Ο ίδιος τον Ιανουάριο του 2008 κατέθεσε στέφανο στο ηρώο του Βούλγαρου επαναστάτη Γκότσε Ντέλτσεφ (Georgi Delchev 1872-1903), για τον οποίο αναφερθήκαμε στο πρώτο άρθρο μας. Η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης αυτής ήταν οτι πάνω στο μνημείο δέσποζε
αναρτημένος ο χάρτη της “Μεγάλης Μακεδονίας”!!Ο Νίκολα Γκρούεφσκυ δεν ήταν απλά Πρωθυπουργός της FYROM και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, πρόκειται να επανεκλεγεί, αλλά και πρόεδρος του εθνικιστικού κυβερνόντος κόμματος VMRO-DPMNE, φέρεται δε, σύμφωνα με στοιχεία που προέρχονται από την γείτονα χώρα, ότι είναι “γιός πρόσφυγα από την κατεχόμενη Μακεδονία του Αιγαίου. Μία μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα που δεν μπορεί να επισκεφθεί, ούτε και να επιστρέψει μόνιμα στην Ελλάδα, είναι οι 50.000 εν ζωή πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Σοσιαλιστική Δημοκρατία Μακεδονίας την περίοδο 1945-1949. Το 1982 η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου δημοσίευε Υπουργική Απόφαση που εξαιρούσε από τον επαναπατρισμό όσους δεν ήσαν Έλληνες το γένος. Το μέτρο αποσκοπούσε απροκάλυπτα στην παρεμπόδιση εισόδου αυτών που πολιτογραφήθηκαν Μακεδόνες μετά τον εμφύλιο” και στο σημείο αυτό διερωτούνται οι βόρειοι γείτονές μας “πως θα εμποδιστεί η εισροή των Begalci (φυγάδων) μόλις η Δημοκρατία Μακεδονίας εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αποκτήσουν Ευρωπαϊκό διαβατήριο; Πολύ σύντομα θα το μάθουμε” (!!),
ζ) Ο υπουργός εξωτερικών της ΠΓΔΜ Αντόνιο Μιλόσοσκυ επισείει την παύση αναγνώρισης της Ελλάδας με το συνταγματικό της όνομα (!!), στη περίπτωση που δεν αποδεχτούμε την ΠΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα (σχ.άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημ.Ελευθεροτυπία),
η) οι Αρχές της γείτονος απαγόρευσαν τις παραμονές Χριστουγέννων 2007 σε ελληνικά αεροσκάφη να κάνουν χρήση του εναέριου χώρου της χώρας, με σχέδια πτήσης στο όνομα FYROM αντί Μακεδονία.
Έτσι εξανάγκασαν αρχικά το αεροσκάφος του αρχηγού ΓΕΕΘΑ στρατηγού Δ. Γράψα και στην συνέχεια δύο ελληνικά μεταγωγικά C-130, να κατευθυνθούν σε Βοσνία και Κόσσοβο αντίστοιχα, μέσω ..Βουλγαρίας και Αλβανίας.
Αντίστοιχες παρακάμψεις έγιναν και στις πτήσεις του υφυπουργού Αμυνας Κ. Τασούλα και του αρχηγού ΓΕΣ αντιστρατήγου Δ. Βούλγαρη προς Κόσοβο καθώς και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ προς Βοσνία, όπου μετέβησαν για να ευχηθούν στις εκεί ευρισκόμενες ελληνικές αποστολές.
Παράλληλα, η ΠΓΔΜ, με επιστολή προς το ΝΑΤΟ, που εστάλη στις 29 Νοεμβρίου, ενημέρωσε τη Συμμαχία ότι στο εξής τα αεροσκάφη που θέλουν να κάνουν χρήση του εναέριου χώρου της θα καταθέτουν σχέδια πτήσης με την συντομογραφία «ΜΚ», δηλαδή «Δημοκρατία Μακεδονίας».
Η κλιμάκωση αυτή ήταν η απάντηση στην απειλή της Αθήνας ότι θα ασκούσε – όπως και έγινε – βέτο, μπλοκάροντας την είσοδο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, αλλά και αντίποινα στο ότι οι Ελληνικές Αρχές δεν παραχωρούν άδεια υπερπτήσεων και προσγείωσης στην εταιρεία αερομεταφορών Macedonian airlines (MAT),
θ) το διεθνές αεροδρόμιο των Σκοπίων μετονομάστηκε σε "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ",
ι) μετά την πρόσφατη απόφαση του Βουκουρεστίου, που δεν έκανε δεκτή την είσοδο στο ΝΑΤΟ της FYROM ως μέλος του, αναρτήθηκαν σε κεντρικά των Σκοπίων φωτογραφίες, που εμφάνιζαν τον πρωθυπου
ργό της Ελλάδας ως Χίτλερ και τον σταυρό της Ελληνικής σημαίας παραλλαγμένο σε σβάστικα,
με την ανοχή, αν όχι με πρωτοβουλία των Αρχών και διατηρήθηκαν για αρκετές ημέρες, έως ότου τις κατέβασαν μετά τις διεθνείς αντιδράσεις.ια) Ο Λούπτσο Γκεοργκιέφσκυ, ο οποίος ίδρυσε το 1990 το τωρινό κυβερνόν κόμμα VMRO-DPMNE, διετέλεσε πρωθυπουργός της FYROM την περίοδο 1998-2002. Το 2002 έχασε τις εκλογές από το αντιπολιτευόμενο Σοσιαλιστικό κόμμα SDSM, κάτω από το βάρος κατηγοριών για οικονομική διαφθορά. Το 2006 αποσχίσθηκε από το κόμμα VMRO-DPMNE, που ο ίδιος είχε ιδρύσει, λόγω ιδεολογικών διαφορών με τον τωρινό πρωθυπουργό Νίκολα Γκρούεφσκυ (Nikola Gruevski) που υπήρξε υπουργός οικονομικών στην διάρκεια της πρωθυπουργίας του. Στην συνέχεια ίδρυσε νέο κόμμα με επωνυμία VMRO-NP (VMRO-Λαϊκό κόμμα).
Στις 14 Ιουλίου 2006 ζήτησε και έλαβε Βουλγαρική υπηκοότητα και ταυτότητα (όπως πριν απ’ αυτόν έκανε και ο Κίρο Γκλιγκόρωφ), με το επιχείρημα ότι οι γονείς του ήσαν Βούλγαροι. Το όνομά του παραλλάχθηκε από Γκεοργκιέφσκυ (Σερβική κατάληξη) σε Γκεοργκίεφ (Βουλγαρική κατάληξη). Παράλληλα διατήρησε την Σκοπιανή υπηκοότητα διότι παραμένει βουλευτής του κοινοβουλίου της FYROM.
Το διάταγμα που του αναγνωρίζει τη βουλγαρική υπηκοότητα, που ισοδυναμεί με την ευρωπαϊκή, υπεγράφη από τον αντιπρόεδρο της Βουλγαρίας Ανγκελ Μάριν. Βουλγαρική υπηκοότητα δόθηκε ταυτόχρονα και στην σύζυγό του Snezhana Georgievska.
Το καλοκαίρι του 2007 άρχισε να συμμετέχει στην Βουλγαρική πολιτική ζωή ως μέλος της επιτροπής υποστήριξης του Kiril Pendev στην δημαρχία της Βουλγαρικής πόλης Blagoevgrad, στην οποία γράφηκε ως δημότης. Πρόεδρος της επιτροπής είναι ο δήμαρχος Σόφιας Boyko Borisov. Ο κ. Γκεοργκιέφσκυ σε πρόσφατη δήλωσή του που προκάλεσε σάλο, αναφέρει ότι επιθυμεί να διορισθή πρεσβευτής της Βουλγαρίας στα Σκόπια.
Τον Οκτώβριο 2007 εξέδωσε στην Βουλγαρία το βιβλίο του “Αντιμετωπίζοντας την αλήθεια”. Στο βιβλίο αναπτύσσει το επίμαχο ζήτημα της Βουλγαρικής εθνικής καταγωγής των Μακεδόνων. Αναφέρει χαρακτηριστικά: "Γιατί ντρεπόμαστε να παραδεχθούμε ότι η ολόκληρη η επαναστατική παράδοση της Μακεδονίας προέρχεται από το Εξαρχικό (Βουλγαρικό) τμήμα του Μακεδονικού λαού; Δεν θα προσθέσουμε καμιά καινούργια αλήθεια αν αναφέρουμε ότι το σύνολο των επαναστατών μας όπως οι Γκότσε Ντέλτσε, Ντάμε Γκρούεφ, Γκιόρκι Πέτρωγ, Πέρε Τόσεφ, ήσαν διδάσκαλοι της Βουλγαρικής Εξαρχίας στην Μακεδονία".
Το παράδειγμά του ακολούθησαν δεκάδες χιλιάδες πολίτες της ΠΓΔΜ. Μέχρι σήμερα 22.000 έχουν λάβει Βουλγαρική υπηκοότητα, παράλληλα με εκείνη των Σκοπίων. Μεταξύ αυτών οκτώ (8) μέλη του κοινοβουλίου της ΠΓΔΜ και 15 δήμαρχοι από την περιοχή Σκοπίων απέκτησαν διπλό διαβατήριο, ενώ εκκρεμούν 50.000 αιτήσεις. Απροσδιόριστος αριθμός παρόμοιων αιτήσεων έχει υποβληθεί από κατοίκους της Σερβίας, Μολδαβίας, Ουκρανίας, Μαυροβουνίου και Αλβανίας!!
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να παραθέτουμε πλειάδα στοιχείων που αποδεικνύουν την ανιστόρητη προπαγάνδα των Σκοπίων, τα οποία σε τίποτα περισσότερο δεν θα είχαν να συνεισφέρουν από το να κατανοήσουμε ότι η Ελλάδα (λαός και πολιτική ηγεσία) δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει την είσοδο της γείτονος στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., εάν προηγουμένως η ΠΓΔΜ δεν επιδείξει πνεύμα αλληλοκατανόησης, εγκαταλείποντας προκλητικές συμπεριφορές και την συστηματική πλαστογράφηση της ιστορίας, χωρίς να παραβλέπουμε, βεβαίως, ότι το θράσος τους δεν θα έβρισκε πεδίο έκφρασης εάν δεν θεωρούσαν ότι είχαν την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Τουρκίας και διαφόρων άλλων “καλοθελητών”, οι οποίοι έσπευσαν επανειλημμένα στο παρελθόν να προειδοποιήσουν την Ελλάδα για το πόσο κακό θα μας έκανε εάν ασκούσαμε βέτο, κ.λ.π..
Στην ίδια λογική κινήθηκε και η ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου, στις 10/4/2008, στη Βουλή, στη συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως με θέμα «ονομασία της FYROM», όπου ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι «Στόχος μας ήταν και είναι η λύση του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων. Λύση αμοιβαία αποδεκτή, λύση σύνθετης ονομασίας, με γεωγραφικό προσδιορισμό και για όλες ανεξαιρέτως τις χρήσεις. Στόχος μας είναι η ενίσχυση της ασφάλειας και της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή. Σε έναν ρευστό κόσμο, το να εδραιώσουμε αρχές και καθαρούς κανόνες, είναι συμφέρον για την Ελλάδα. Και η Ελλάδα επιθυμεί την συνεννόηση, επιθυμεί να είναι ακόμα και το όχημα για την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, ακριβώς όπως πράξαμε και για την ένταξη άλλων Βαλκανικών χωρών σ' αυτούς τους Οργανισμούς. Και αυτό αποτελεί και θετικό μήνυμα προς τη γείτονα χώρα», στάση την οποία τήρησε υπεύθυνα το ΠΑΣΟΚ και προ της συνόδου του Βουκουρεστίου με την δήλωση στήριξης στους χειρισμούς της Κυβέρνησης.
Αντί επιλόγου, κλείνουμε το πόνημα αυτό με τον τρόπο που κλείνει το άρθρο της και η κ.Ντ.Μπακογιάννη στους Times της Ουάσινγκτον, για το οποίο αναφερθήκαμε στο πρώτο κατά σειρά άρθρο μας, ότι «το μέλλον της ΠΓΔΜ βρίσκεται στα ίδια της τα χέρια», στους δε Αμερικανούς υποστηρικτές της το μήνυμα εστάλη· διεύρυνση των εμπορικών σχέσεων με τη Ρωσία και υποστήριξη της περαιτέρω προώθησης των επαφών της με την Ευρώπη, μέσω …Ελλάδας. Ο νοών νοείτω…
*η πλειονότητα των ιστορικών στοιχείων λήφθηκε από την Βικιπαιδεία, όπου υπάρχει αξιόλογη παρουσίαση του όλου θέματος, γι'αυτό και διατηρήθηκαν οι παραπομπές, στις οποίες μπορεί να ανατρέξει ο αναγνώστης.
2 σχόλια:
Φίλε μου, όταν συναντιέται μια ανιστόρητη προπαγάνδα με μια τηλεοπτική εκπομπή της παραπολιτίκ τηλεόρασης, η οποία - συνήθως - έχει και υψηλή ακροαματικότητα, τότε έχουμε τέτοια αποτελέσματα, σαν αυτό του βίντεο, που ενδεικτικά ανέφερες. Δυστυχώς, η άγνοια πάντοτε αποτέλεσε, αποτελεί και θα αποτελεί πρόσφορο έδαφος για να φυτρώσουν ζιζάνια, ακόμη και στο καλύτερο χωράφι...
δείτε κι αυτό το βίντεο:
http://video.google.com/videoplay?docid=6613517402308670769&hl=en
Δημοσίευση σχολίου