«Ναρκωτικά – ένας σύγχρονος …Μινώταυρος»

Αν αποφάσισα να καταπιαστώ με τα ναρκωτικά και ό,τι αυτά συνεπάγονται για την κοινωνία μας, είναι γιατί πρόκειται για ένα πραγματικά άκρως σοβαρό ζήτημα, στο άκουσμα του οποίου πολλοί, ίσως, έχουν την εντύπωση ότι δεν τους αφορά άμεσα, παρά μόνον την Αστυνομία και τον …υπόκοσμο.
Κι, όμως, η δραματική αύξηση των χρηστών, των τοξικοεξαρτημένων, αλλά και των θανάτων από ναρκωτικά έχουν ήδη πάρει ανησυχητικές διαστάσεις και στη Χώρα μας, σηματοδοτώντας την έκταση του προβλήματος.
Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα σήμερα το “τέρας” αυτό, στο οποίο καταβάλλουμε ένα ολοένα αυξανόμενο φόρο αίματος, όχι απλά κατατρώει τη νέα γενιά της πατρίδας μας, αλλ’ απεναντίας της αποστερεί την δυνατότητα της αναγκαίας φυσικής της ανανέωσης, καθόσον έχουμε:
i) περίπου 200 νεκρούς νέους ανθρώπους το χρόνο,
ii) σχεδόν 100.000 νέους μπλεγμένους στο κύκλωμα της χρήσης με συνεχή επέκταση ιδιαίτερα στον ευαίσθητο χώρο των μαθητών,
iii) σχεδόν το 50% των κρατουμένων στον Κορυδαλλό αφορά χρήστες ναρκωτικών ουσιών,
iv) ενώ ελάχιστοι είναι οι έμποροι που βρίσκονται στη φυλακή και, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλονται από τα Τμήματα Δίωξης Ναρκωτικών της Ελληνικής Αστυνομίας, άθικτα εμφανίζονται τα κυκλώματα διακίνησης και εμπορίας, αφού αυτοί που κατά κανόνα συλλαμβάνονται είναι ή μικροέμποροι ή χρήστες ναρκωτικών, που αναλαμβάνουν, κατά παραγγελίαν πολλών ενδιαμέσων μεσολαβητών και όχι απευθείας από τους εμπόρους, να διακινούν ναρκωτικά, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ημερήσια δόση τους, με αποτέλεσμα οι πραγματικοί έμποροι να βρίσκονται στο παρασκήνιο και να πλουτίζουν, αντικαθιστώντας αμέσως όσους από τους διακινητές τους τύχει να συλληφθούν.
Ας μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η εμπορία ναρκωτικών ουσιών είναι μία από τις τρεις πιο επικερδείς "επιχειρήσεις" παγκοσμίως μαζί με τα όπλα και το πετρέλαιο. Και τις τρεις αυτές "επιχειρήσεις" με όλους τους τρόπους ελέγχουν οι ΗΠΑ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Αφγανιστάν, όπου, μετά την εισβολή των Αμερικανών, η παραγωγή οπίου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο!!
Μέσα σε όλο αυτό το παραλογισμό, αλλά και τον προβληματισμό, ξεπήδησαν φωνές που μας λένε ότι “το χασίς δε δημιουργεί εξάρτηση”!! Το επιχείρημα αυτό, από τους θιασώτες της νομιμοποίησης των ναρκωτικών, δεν είναι τίποτα άλλο από μια συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η οποία έχει δείξει ότι οι εξαρτησιογόνες ουσίες παρεμβαίνουν και απορυθμίζουν τη λεπτή ισορροπία μεταξύ χημικών και ηλεκτρικών ερεθισμάτων στον εγκέφαλο των ζώων και του ανθρώπου.
Και πώς μπορεί να υπολογίσει κανείς τις μακροχρόνιες συνέπειες στη συμπεριφορά των ανθρώπων; Οι συνέπειες αυτές είναι πιθανόν μακροχρόνιες και μη αναστρέψιμες. Είναι γνωστό το σύνδρομο έλλειψης κινήτρων και στόχων, κατά το οποίο ο χρόνιος χρήστης δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο από το πώς θα εξασφαλίσει την επόμενη δόση του. Κι εδώ, αφήνοντας για λίγο την χημική και φαρμακολογική πλευρά των ναρκωτικών και υπεισερχόμενοι στην άλλη, τη ζώσα κοινωνική και ψυχολογική διάσταση του φαινομένου, θα διαπιστώσουμε ότι η αλήθεια είναι ότι ακόμη και το ηπιότερο, σε σύγκριση με την ηρωίνη και την κοκαΐνη, χασίς έχει έντονη ψυχολογική δράση και δημιουργεί πολλά και σοβαρά οργανικά προβλήματα. Επιδρά στο κεντρικό νευρικό σύστημα και προκαλεί ψυχική εξάρτηση. Συνδέεται με τη φιλοσοφία της φυγής.
Είναι προφανές ότι τα αίτια που οδηγούν στη χρήση, όσο και στην εξάρτηση είναι πολυπρόσωπα και συγκεκριμένα τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, όπως η ανεργία, η φτώχεια, η διαρκής ανασφάλεια, ο οικονομικός και κοινωνικός αποκλεισμός, η διάρρηξη του οικογενειακού ιστού, η κατάπτωση των αξιών, η κοινωνική σήψη, συνθέτουν μια πραγματικότητα βάρβαρη, η οποία εξωθεί τους νέους στα ναρκωτικά. Η χρήση καλύπτει την ίδια κοινωνική ανάγκη, την ανάγκη φυγής από την πραγματικότητα.
Οι αιτίες αυτές, μεμονωμένα ή σε συνδυασμό μεταξύ τους, όχι μόνο δεν αίρονται, αλλά συνεχώς οξύνονται, καθιστώντας το πρόβλημα εκρηκτικό, καθόσον δημιουργούν ασφυκτικά πλαίσια, μέσα στα οποία φυτρώνει, υποθάλπεται και συνεχώς αναπτύσσεται η χρήση των ναρκωτικών ουσιών, η οποία στοιχίζει σε χιλιάδες νέους και νέες ακόμη και τη ζωή τους.
Κοντολογίς, θα πρέπει σε πανελλαδικό επίπεδο και καθ’ ο μέρος μας αφορά στον ίδιο το Νομό μας, όπου προ πολλού χτύπησε κόκκινος συναγερμός, με άμεση και από κοινού πρωτοβουλία και δράση της Νομαρχίας και των Δήμων, να υπάρξει δέσμη μέτρων για τη νεολαία, που να προστατεύει τους νέους από τα κοινωνικά αίτια που τους οδηγούν στα ναρκωτικά. Να δημιουργηθούν οι αναγκαίες υποδομές στήριξης και θεραπείας των τοξικομανών στα δημόσια νοσοκομεία της Χώρας. Να ενισχυθούν και επεκταθούν οι θεραπευτικές κοινότητες (ΚΕΘΕΑ-18 ΑΝΩ) σε όλους τους νομούς της Χώρας, με άμεση προτεραιότητα και στο δικό μας Νομό, μέσω της εξασφάλισης πόρων και ικανού ανθρώπινου στελεχικού δυναμικού και προσαρμογής στα σύγχρονα επιστημονικά και διεθνή δεδομένα. Να χορηγούνται, ελεγχόμενα, υποκατάστατες ουσίες (μεθαδόνη) σε χρήστες που δεν έχουν δυνατότητα να επιλέξουν άλλα μέσα θεραπείας. Να ενισχυθούν τα προγράμματα ενημέρωσης και πρόληψης, ενταγμένα μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία. Να δημιουργηθούν οι δομές και οι υπηρεσίες κοινωνικής επανένταξης, οι οποίες θα σχεδιάζουν τις πολιτικές και τα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης και κοινωνικής επανένταξης των εξαρτημένων ατόμων. Να θεσμοθετηθούν πολιτικές θετικών διακρίσεων πρόσληψης στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, με στόχο τη στήριξή τους και την αποτροπή του κινδύνου να επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση. Να συσταθούν και λειτουργήσουν τα προβλεπόμενα από το νόμο «τοπικά συμβούλια πρόληψης της εγκληματικότητας» και να ενισχυθούν από τη Νομαρχία Μαγνησίας και τους Δήμους οι υπηρεσίες δουλειάς στο δρόμο, οι οποίες θα στοχεύουν την προσέγγιση ομάδας χρηστών που βρίσκονται στους δρόμους και τα πάρκα. Να προωθηθεί άμεσα η ένταξη στην Ελληνική Αστυνομία κοινωνικών επαγγελμάτων (κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι) που θα αντιμετωπίσουν το χρήστη με κοινωνικές πολιτικές και όχι με βία. Να προωθηθούν άμεσα προγράμματα πρόληψης και στήριξης των φαντάρων. Να σπάσουν τα στεγανά και να δημιουργηθούν κοινωνικές υπηρεσίες μέσα στα στρατόπεδα.
Μέχρι να επιστρέψει το πλοίο με αναρτημένα τα λευκά πανιά, κατά πως έλεγε ο μύθος, ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής. Δεν πρέπει να υποκύψουμε στον σύγχρονο αυτό “Μινώταυρο”, ούτε να δεχθούμε νομοτελειακά ότι είναι κάτι φυσικό ή της μοίρας μας γραφτό να θυσιάζονται τόσα και τόσα παλικάρια μας στις αιμοβόρες διαθέσεις του…

«Τα ΜΜΕ και η θέση τους στη σύγχρονη κοινωνία»

Ο ρόλος που διαδραματίζουν τα ΜΜΕ στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, είναι σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρος και σημαντικός. Τα ίδια τα ΜΜΕ σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνουν τη συμπεριφορά του ίδιου του πολίτη και την κοινή γνώμη. Έχουν τη δύναμη να χαλκεύουν ή να εκμηδενίζουν αντιστάσεις. Να δημιουργούν ενεργούς ή παθητικούς πολίτες. Να αναδεικνύουν πρότυπα και στάσεις ζωής. Να προάγουν την πολιτισμική στάθμη, αν όντως εκτελούν το λειτούργημα τους σωστά, ή να συμβάλουν στη μείωση του πολιτισμικού πήχη της κοινωνίας. Να προωθούν αρχές, αξίες, οράματα και προσδοκίες. Να προασπίζονται ανθρώπινα δικαιώματα. Να προάγουν έργα ανθρώπων. Να συμβάλουν σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής, διαποτισμένης με ίσες ευκαιρίες, ισότητα, σεβασμό των φύλων, ελευθεροτυπία, πλουραλισμό, πολυφωνία, πολιτισμική ανοχή και αποδοχή. Να βοηθούν στη λειτουργία του Δημοκρατικού πολιτεύματος, όταν αντικειμενικά ενημερώνουν τον πολίτη για τις δραστηριότητες της εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας.
Κι, όμως, ζώντας σε μια Χώρα, με έντονα τα σημάδια της κόπωσης, της φθοράς, της σήψης, δεν μπορούμε να παραμένουμε παθητικοί αποδέκτες των όσων γίνονται για μας χωρίς εμάς. Δεν μπορεί να μιλούμε όλοι για σήψη και διαφθορά, για το σπάσιμο του οικογενειακού ιστού και να μην αναζητούμε τα αίτια ή να μην προβληματιζόμαστε για το είδος και την ποιότητα των ανθρώπων, που γεννοβολούμε κι αναθρέφουμε, όταν μάλιστα δεν τους μεγαλώνουμε απομονωμένους μέσα σε ένα γυάλινο κλουβί, αλλά σε μια κοινωνία με έντονες αλληλοεπιδράσεις. Δεν μπορούμε να ωραιοποιούμε καταστάσεις ή να εθελοτυφλούμε για να είμαστε αρεστοί. Δεν μπορούμε να αναμένουμε από τον άγνωστο τρίτο να αντιδράσει “για να βγάλει το φίδι από τη τρύπα”, αν εμείς προτιμούμε τη σαγήνη του κοινωνικού ξεπεσμού ως πρότασης ζωής!! Δεν μπορούμε να μην αναλογιζόμαστε πόσο ευάλωτοι είναι οι νέοι και τα παιδιά από αλλαγές που μας κατακλύζουν κι από αρνητικές καταιγιστικές επιδράσεις των ΜΜΕ που μας βομβαρδίζουν ανελέητα. Αντίθετα, όλοι συνειδητοποιούμε τη δύναμη των ΜΜΕ και αντιλαμβανόμαστε πως στη σύγχρονη εποχή των ραγδαίων τεχνολογικών αλλαγών και της θαυμαστής ανάπτυξης της επικοινωνίας, ο ίδιος ο πλανήτης έγινε μια γειτονιά. Η ίδια η παγκοσμιοποίηση αναπαράγει ομοιογένεια στους τρόπους συμπεριφοράς. Η κουλτούρα κάθε τόπου μεταβάλλεται ραγδαία, ομοιογενειοποιείται κι αυτή. Τα ίδια πρότυπα ζωής μάς επιβάλλονται μέσα από τις ξενόφερτες σαπουνόπερες. Κι ο καθημερινός καταιγισμός αλλότριων προτύπων, των οποίων την ποιότητα ή το ήθος δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε ή επιλέγουμε, μας καθιστά παθητικούς αποδέκτες και παρατηρητές. Όταν ο καταιγισμός αυτός γίνεται με κακής ποιότητας ερεθίσματα, σίγουρα μας ισοπεδώνει. Μας σμικρύνει ως ανθρώπους και μας αποξενώνει στις πλείστες περιπτώσεις, από την πραγματικότητα. Μας αναισθητοποιεί. Φτάσαμε στο σημείο να συμφιλιωθούμε με τον ίδιο τον θάνατο, τους φόνους, τους βιασμούς, τις κλοπές, τον ανθρώπινο πόνο, γιατί παρελαύνουν καθημερινά μπροστά στα μάτια μας και δεν μας κάνουν αίσθηση. Παρακολουθήσαμε τον πόλεμο στο Κόσσοβο, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και δεν αντιδρούμε. Λες και βλέπουμε ταινίες. Βλέπουμε αιματοχυσίες στην Παλαιστίνη και στο Λίβανο και δεν ανατριχιάζουμε. Βλέπουμε βιαστές, θύματα τροχαίων, πτώματα, κακοποιά στοιχεία και έχουμε σε τέτοιο βαθμό αποκτήσει ανοσία που να μην μας κάνει αίσθηση η εικόνα.
Η πολυπλοκότητα στη σχέση πολιτικών και ΜΜΕ, οικονομικών και πολιτικών διασυνδέσεων και αλληλοεμπλεκόμενων συμφερόντων, σίγουρα είναι ένας φαύλος κύκλος και στη πραγματικότητα χρειάζεται σθεναρή πολιτική βούληση, ανεξαρτήτως πολιτικού ή άλλου κόστους, για να υποχρεωθούν τα ΜΜΕ να προωθούν με αντικειμενικότητα τις ειδήσεις, χωρίς, στο βωμό της ακροαματικότητας, να λαϊκίζουν.
Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος ακριβώς είναι που αποφασίζει τα πρότυπα ζωής που πλασάρουμε καθημερινά στα παιδιά μας μέσα από τις τηλεοπτικές μας οθόνες. Πρότυπα πλασματικά, φτιαχτά, που εξιδανικεύουν την δόξα, τη φήμη, τα λεφτά, την εξωτερική ομορφιά και καθίστανται ασυναγώνιστα, συγκριτικά με τα λιγότερο φανταχτερά, λιγότερο ελκυστικά πρότυπα που το σχολείο, η οικογένεια και η εκκλησία προωθούν.
Το εξίσου μεγάλο ερώτημα είναι ποιο μήνυμα εκπέμπουν καθημερινά και καθενυχτικά οι μικρές μας οθόνες, όταν ο ατομικισμός κονταροχτυπιέται με την κοινωνική αλληλεγγύη, όταν η ουσιαστική είδηση δεν πουλά και πρέπει να αντικατασταθεί με την αντιδεοντολογική υπερβολή κι όταν η αλήθεια γκρεμοτσακίζεται στο βωμό της τηλεθέασης και στην αρένα του ανταγωνισμού των καναλαρχών. Ή ακόμα όταν η ατάκα ανοίγει δρόμους προβολής και γίνεται πρώτη είδηση, διαμορφώνοντας μια συνειδητή επιλογή εκμαυλισμού της πολιτικής και εκφυλισμού της σοβαρότητας του ατόμου.
Η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση στη Χώρα μας πρωτοεμφανίστηκε για να χτυπήσει το κρατικό μονοπώλιο, να περιορίσει, όπως έλεγαν ευρύτατα τότε, την προπαγάνδα της εκάστοτε κυβέρνησης, να προσφέρει πολυφωνία, πλουραλισμό και περισσότερες επιλογές. Όμως, αξιολογώντας την πορεία της, διαφαίνεται πως, δυστυχώς, άναρχα και ραγδαία αναπτύχθηκε ο χώρος των ραδιοτηλεοπτικών μέσων. Το νομοθετικό πλαίσιο δεν στάθηκε ικανό να αναχαιτίσει κενά, να περιορίσει διαπλοκές, να ελέγξει την ποιότητα των προγραμμάτων, να αναχαιτίσει τον κοινωνικό εξευτελισμό. Το ίδιο το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) δεν φαίνεται ότι μπορεί να αντιμετωπίζει καίρια παραβάτες του νόμου, να απλώσει μακρύ χέρι και να επιβάλλει υποδειγματικές κυρώσεις σε όσους δεν συμμορφώνονται με αυτόν, με αποτέλεσμα να έχουν αποθρασυνθεί οι καναλάρχες. Απότοκος της ασυδοσίας αυτής είναι οι μαύρες λίστες, οι χρόνιοι αποκλεισμοί πολιτικών από προγράμματα, ο καθημερινός κατακλυσμός μας από σαπουνόπερες και εκπομπές που απευθύνονται σε αναλφάβητους πνευματικά και πολιτιστικά ανθρώπους.
Το όργιο της βίας, οι σεξουαλικές διαστροφές, τα υπονοούμενα, το φαινόμενο του αισθησιασμού προκαλεί, διεγείρει, προβληματίζει. Ο έρωτας, οι αρχές, οι αξίες, ο ρομαντισμός, η ευγένεια, η λεπτότητα, δεν πουλάνε πια. Η γυναίκα δεν είναι παρά μόνο σκεύος ηδονής και όσο πιο ξεγύμνωτη, τόσο πιο αρεστή στον παραγωγό. Η υποκουλτούρα πρυτανεύει. Θέλουν το μάτι μας να βρίσκεται καρφωμένο στη τηλεοπτική κλειδαρότρυπα, αχόρταγο, να εθίζεται στη ξένη υποκουλτούρα, στα ξενόφερτα πρότυπα, στα νέα ήθη και ύφη. Η κακή ποιότητα και τα χαμηλά τηλεοπτικά επίπεδα ανεξέλεγκτα λεηλατούν την οποιανδήποτε καλλιέργεια θα έπρεπε να καλλιεργεί η παιδεία, η οικογένεια, η εκκλησία. Ανταγωνίζεται επικίνδυνα το έργο των εκπαιδευτικών. Ρημάζει ανελέητα νεανικές ψυχές, περισσότερο ευάλωτες και επιδεκτικές σε τέτοια φαινόμενα, προτού προλάβουν καν να αποκτήσουν κριτική στάση απέναντι στα ραδιοτηλεοπτικά προγράμματα, χωρίς καν να καταφέρουν να αντιδράσουν. Η ηρωοποίηση και ωραιοποίηση αμφισβητούμενων προτύπων ζωής, δράσης και συμπεριφοράς εμπλουτίζουν το αρνητικό σκηνικό κι έρχεται να αντιπαλέψει και να καταστρέψει σωστά πρότυπα.
Τα ίδια τα παιδιά μας θεοποιούν τον κάθε “Πρόδρομο” και την κάθε «Καλομοίρα», που θα έκαναν το παν για να κερδίσουν στο παιγνίδι, εμπαίζοντας τη νοημοσύνη μας για να αμειφθούν πλουσιοπάροχα από την ανοχή μας. Η μαζική και ψυχοφθόρος υποκουλτούρα έγινε το καθημερινό μας ψωμοτύρι. Άρχισαν να μας αρέσουν τα κλουβιά με τις κάμερες, το τσίρκο με τα παιδιά να πιθηκίζουν ανθρώπινα και το ξεγύμνωμα, ψυχικό και σωματικό, για μια χούφτα ευρώ και μια δόση δημοσιότητας στον κόσμο του Τίποτα.
Εμείς οι ίδιοι οι γονείς και γενικότερα οι παντός είδους καταναλωτές πρέπει κάποτε να κατανοήσουμε από τη μια τις ευθύνες της αδράνειας και από την άλλη ότι όπου το κέρδος είναι κυρίαρχο στοιχείο, η αυτορρύθμιση ως μέτρο δεν είναι αρκετό. Το να κρυβόμαστε ή να χαλαρώνουμε επικίνδυνα τα αντανακλαστικά μας, γιατί κάποιοι έμποροι σκουπιδιών θέλουν να περάσουν τις πολιτισμικές χωματερές ως πρόταση αισθητικής, είναι επικίνδυνο, δεν μπορούμε, με πρόσχημα την ελευθεροτυπία, να κατεβάζουμε τον πήχη του πολιτισμού μας χαμηλά, τόσο χαμηλά, τόσο επικίνδυνα χαμηλά που νέα παιδιά, ρακοσυλλέκτες στο τηλεοπτικό σκουπιδαριό να αισθάνονται …σαν στο σπίτι τους!! Πρέπει να αντιδράσουμε και μάλιστα άμεσα στον κατήφορο που έχουμε πάρει ως κοινωνία, δεν πάει άλλο…ή μήπως έχετε την απορία να γνωρίσετε εάν “το πηγάδι έχει πάτο”;

«Μπορεί η οικονομική εξαθλίωση να οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις;»

Κάποτε ο πρώην Γερμανός Καγκελάριος Γκ.Σρέντερ, στην αντιπαράθεσή του με τον Όσκαρ Λαφοντέν, είχε πει: «Δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε εναντίον της οικονομίας», δήλωση, η οποία βρήκε, όπως εκ των υστέρων φάνηκε, σύμφωνες όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης, αλλά και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση (βλ. ευρωπαϊκό σύνταγμα), αφού όλες τάχθηκαν στην υιοθέτηση μιας πολιτικής, που έδινε έμφαση υπέρ της οικονομίας και κατά της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής συνοχής, μιας πολιτικής, όμως, η οποία βλάπτει το λαϊκό τους έρεισμα, τον κόσμο που τους ψήφισε, για να ανακόψουν την άγρια επέλαση του καπιταλισμού, να αντιμετωπίσουν την ανεργία και τη φτώχεια, να αποτρέψουν τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις, όπως έγινε με την περίπτωση της Γαλλίας.

Αυτές οι κοινωνικές εκρήξεις δεν αποτρέπονται από την ευημερία των δεικτών του χρηματιστηριακού τζόγου. Όλα θα τα λύσει η αγορά, έλεγαν οι “ειδήμονες”, αλλά στην πραγματικότητα τίποτα δεν λύνει, όπως πολύ καλά το διαπίστωσαν οι εν Ελλάδι υπέρμαχοι του τζόγου.
Η κατάρρευση του κεϋνσιανισμού - δηλαδή της χρηματοδότησης της οικονομικής ανάπτυξης από το κράτος - κι η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού επέφεραν το τέλος της δυτικοευρωπαϊκής καταναλωτικής ευμάρειας. Εκατομμύρια ευρωπαίοι και χιλιάδες Έλληνες βρέθηκαν έξω από την "παραγωγική διαδικασία", αποζητώντας τη λύτρωση στον άμετρο τραπεζικό δανεισμό, με αποτέλεσμα να έχουν υποθηκεύσει την ίδια τους την επιβίωση. Παράλληλα, η αποσάθρωση του λεγόμενου κράτους πρόνοιας διέρρηξε κάθε προστατευτικό ιστό για τους ανέργους, ωθώντας στρατιές ανθρώπων στην εξαθλίωση.
Η έκρηξη της ανεργίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη νεοφιλελεύθερη θύελλα. Κι όσο αυτή θα συνεχίζεται, τόσο περισσότεροι άνθρωποι δεν θα μπορούν να αποκτήσουν τα στοιχειώδη. Η ανεργία θα συνεχίζει την αλματώδη άνοδο της όσο:
α) η αμείλικτη τρομοκρατία των "επενδυτών" θα πιέζει για ολοένα και πιο εξωφρενικά κέρδη, για ολοένα και μεγαλύτερη "συμπίεση του κόστους", για ολοένα και λιγότερες θέσεις εργασίας,
β) η "επιστήμη της διοίκησης επιχειρήσεων" θα αποβλέπει ακριβώς στη συρρίκνωση των θέσεων εργασίας, με απώτερο πάντα σκοπό τη μεγιστοποίηση των κερδών,
γ) η πληροφορική θα είναι προσανατολισμένη στο να αφαιρεί εργατικά χέρια από την παραγωγική διαδικασία - με δεδομένο ότι οι θέσεις εργασίας που καταργεί η πληροφορική είναι λιγότερες από αυτές που δημιουργεί και
δ) το φόβητρο της ανεργίας θα είναι το μέσο για να εκμαιεύεται η υποταγή των εργαζομένων και για να "αυξάνεται η παραγωγικότητα".
O φόβος ότι η εξαθλίωση θα προκαλέσει αλυσιδωτές κοινωνικές εκρήξεις απίστευτης έντασης είναι πλέον διάχυτος στην κυρίαρχη οικονομοπολιτική ελίτ της ηπείρου μας. Γι’ αυτό φροντίζουν εγκαίρως να πάρουν τα μέτρα τους, τα οποία έχουν υιοθετηθεί και από την ελληνική κυβέρνηση, κατόπιν ρητής επιταγής των Βρυξελλών. Στην ουσία, τα δήθεν "μέτρα καταπολέμησης της ανεργίας" αποσκοπούν, από τη μια μεριά, στο να μετριάσουν κάπως την εξαθλίωση, να καταπραΰνουν την οργή κι από την άλλη, στο να αποτελέσουν άλλοθι της περαιτέρω συμπίεσης του εργασιακού κόστους.
Μερική απασχόληση, ελαστικό ωράριο εργασίας, επιμήκυνση των ετών εργασίας (συνταξιοδότηση στα 67 και βάλε) επί τη απειλή της κατάργησης της ασφάλισης. Με πιο απλά λόγια, επιμερισμός της φτώχιας σε πιο πολλούς, πιο πολλοί εργαζόμενοι χωρίς μεγαλύτερες μισθολογικές δαπάνες. Επιπρόσθετα, η προπαγάνδα των "έγκυρων αναλυτών" πασχίζει να πείσει ότι τα συμφέροντα των εργαζομένων έρχονται σε αντίθεση με αυτά των ανέργων. Διαίρει και βασίλευε δηλαδή.
Μολονότι τα ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά πιεστικά και άλυτα και η πολιτική και προγραμματική έκφραση των δύο μεγαλύτερων Κομμάτων της Χώρας να εμφανίζεται όσο ποτέ συρρικνωμένη, εντούτοις ως παραδοξότητα στα καθ’ ημάς εξακολουθούν να εμφανίζονται εκείνοι εκ των συμπατριωτών μας που, αν και βιώνουν τις συνέπειες της επαγγελματικής ανασφάλειας, της συρρίκνωσης των εισοδημάτων τους ή της ανεργίας και βρίσκονται εντός ή πλησίον των ορίων της φτώχειας, αυτοχαρακτηρίζονται πλέον όχι ως νεοδημοκράτες, αλλά – υιοθετήσαντες άκριτα την επιβληθείσα νέα ορολογία - ως νεοφιλελεύθεροι, παρότι στην ουσία δεν γνωρίζουν ούτε τι ακριβώς σημαίνει ο όρος αυτός, ούτε και ποιους πραγματικούς σκοπούς επιδιώκει!!
Είναι, όμως, ολοφάνερο ότι ο πόλεμος του νεοφιλελευθερισμού ενάντια στην ανθρωπότητα θα καθίσταται ολοένα και περισσότερο καταστροφικός. Για όλους εκείνους, όμως, που το όνειρό τους δεν είναι μια κοινωνία άγριου νεοφιλελευθερισμού, όπου "ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άλλο άνθρωπο", κατά τη φράση του Τόμας Χόμπς (Thomas Hobbes), η ενίσχυση των θεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης και η ανάπτυξη μιας κοινωνικής οικονομίας είναι η εναλλακτική λύση. Η προστασία της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας, Υγείας και Πρόνοιας πρέπει να συνδυαστεί με την ενθάρρυνση του τρίτου τομέα, αυτού που δεν είναι ούτε ιδιωτικός, ούτε δημόσιος, του τομέα των συνεταιρισμών, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, των καταναλωτικών οργανώσεων, των ενώσεων πολιτών που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους, που κάνουν τη δημοκρατία καθημερινή πράξη, που καθιερώνουν νέες μορφές κοινωνικού ελέγχου και αυτοδιαχείρισης.
Περαιτέρω, απαιτείται η άμεση ριζική μείωση των ωρών εργασίας (30 ώρες), η ενδυνάμωση της προστασίας των μισθωτών, η νομιμοποίηση των μεταναστών και η εξίσωση των μισθών, η δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας στην προστασία της φύσης, στη βιομηχανία των ήπιων μορφών ενέργειας, η οποία έχει απεριόριστες δυνατότητες, στην ανακύκλωση, στον εναλλακτικό τουρισμό και στην αναστύλωση μνημείων και παραδοσιακών οικισμών, κ.α., διαφορετικά, εάν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα και ουσιαστικά η ανεργία και η έξαρση της φτώχειας, οι οποίες αποτελούν σημαντικότατο κοινωνικό πρόβλημα, θα οδηγήσουν και στη Χώρα μας σε κοινωνικές εκρήξεις, όπως αυτές της Γαλλίας…
Κλείνοντας, αξίζει να θυμηθεί κανείς τα λόγια του Όσκαρ Γουάιλντ, εγκλείστου στη φυλακή του Ρέντινγκ:

Ακόμα κάθε άτομο σκοτώνει το πράγμα που αγαπά,
Από κάθε έναν αφήστε αυτό να ακουστεί,
Μερικοί το κάνουν με ένα πικρό βλέμμα,
Μερικοί με μια λέξη κολακείας,
Ο δειλός το κάνει με ένα φιλί,
Το γενναίο άτομο με ένα ξίφος!

«Γιατί η σημερινή Παιδεία παιδεύει, αλλά δεν εκπαιδεύει;»

Στην Αρχαιότητα τα ελληνόπουλα εκπαιδεύονταν πάνω σε έννοιες όπως το Όν, η Γνώση, η Αλήθεια, ο Νόμος, η Φύση, η Μεταφυσική, η Πολιτεία, η Ηθική, η Τέχνη, το Υπερβατικό, το Απόλυτο. Γενικότερα, ο,τιδήποτε αφορούσε ή σχετιζόταν με τη ζωή και τον Άνθρωπο ήταν δυνατό να αποτελέσει αντικείμενο εκπαίδευσης, η οποία αποσκοπούσε στην μόρφωση, δηλαδή στην διαμόρφωση πρώτιστα του χαρακτήρα των νέων και εν συνεχεία στην συσσώρευση γνώσεων, η οποία θα οδηγούσε στην διαμόρφωση μιας σκέψης κριτικής, συνθετικής και αναλυτικής.
Σήμερα, όμως, βιώνουμε, δυστυχώς, τον ισοπεδωτικό θρίαμβο της μετριότητας και του κακού γούστου, που κάνουν το σημερινό ελληνόπουλο, εμποτισμένο από την λογική της απομνημόνευσης και όχι της σκέψης, να λέει πως ο Κολοκοτρώνης ήταν …αρχαίος Έλληνας και πως «όταν μεγαλώσω θα γίνω Σάκης»!!
Αλλά και για εκείνους από τους νέους που βάζουν υψηλούς στόχους, πτυχία στο εξωτερικό, μεταπτυχιακά και ξενύχτια στις βιβλιοθήκες, είναι αβέβαιο εάν θα βρουν απασχόληση, εάν δεν έχουν προηγουμένως “Μπάρμπα στη Κορώνη”.
Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα είναι εκρηκτική. Αποσπασματικά και ευκαιριακά μέτρα, δημαγωγικές εξαγγελίες, υπουργικές αλλαγές, χωρίς συνέχεια και ενιαία πολιτική, έχουν οδηγήσει τα σχολεία σήμερα σε μία ακόμα αναστάτωση, τους εκπαιδευτικούς σε μία ακόμη απογοήτευση και οργή και τις οικογένειες σε μιαν ακόμη αρνητική εμπειρία, καθώς βλέπουν να λείπει από τη χώρα μας η πραγματική πολιτική για την Παιδεία που θα την καταστήσει προϋπόθεση σωστής ανάπτυξης και προόδου.
Από την άλλη, για την κατανόηση του προβλήματος της Παιδείας και όχι μόνον, αναγκαία είναι η άρση της σύγχυσης ανάμεσα στην έννοια "δημόσιο" και στην έννοια "κοινωνικό". Το φαινομενικό διακύβευμα των συγκρούσεων είναι αν η Παιδεία θα παραμείνει στο "δημόσιο" τομέα ή αν θα περάσει, εν μέρει, στον "ιδιωτικό" τομέα, η οποία, σημειωτέον, σε καμιά της μορφή δεν είναι Παιδεία αλλά μια πλημμελέστατη, όπως - όπως εν μέρει εκπαίδευση, η οποία παρέχεται κατ’ επίφασιν δωρεάν από τον δημόσιο τομέα. Ένα μεγάλο μέρος της πουλιέται από τον ιδιωτικό τομέα (βλ. Φροντιστήρια, κέντρα μελέτης, κ.λ.π.). Αυτό που έχει τελικά σημασία είναι πως αποδέκτης αυτής της ανεπαρκέστατης εκπαίδευσης, τόσο της "δημόσιας" όσο και της "ιδιωτικής", είναι η κοινωνία. Το πραγματικό διακύβευμα επομένως για την κοινωνία δεν είναι ποιό μέρος της παιδείας θα είναι "δημόσιο" και ποιό θα είναι "ιδιωτικό", αλλά κατά πόσο η Παιδεία θα παράγεται σύμφωνα με της δυνατότητες της σύγχρονης κοινωνίας και θα προσφέρεται σύμφωνα με τις ανάγκες της ίδιας σύγχρονης κοινωνίας.
Κι, όμως, η Παιδεία είναι ουσιαστικός όρος ανάπτυξης και κοινωνικής εξέλιξης. Είναι το πραγματικό στοιχείο που μετρά τους δείκτες ευημερίας κάθε Χώρας. Έχει μεγάλες ευθύνες η εκάστοτε Κυβέρνηση γιατί ακολουθεί την πεπατημένη των ευκαιριακών υπουργικών μέτρων που προσπαθούν να συγκαλύψουν την έλλειψη της ενιαίας πολιτικής, οδηγώντας Πανεπιστήμια και σχολεία σε διάλυση, μαθητές και εκπαιδευτικούς σε ανασφάλεια και τους γονείς σε απόγνωση.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει ανάγκη από ένα μεγάλο ποιοτικό άλμα με τρεις κυρίως στόχους:
α) την αποτελεσματική σύνδεση της παιδείας με την εργασία,
β) την εξασφάλιση ολοκληρωμένου συστήματος Παιδείας για όλους τους πολίτες. Ένα εκπαιδευτικό, δηλαδή, σύστημα που θα προσφέρει σε όλες τις βαθμίδες, μόρφωση, καλλιέργεια, κουλτούρα, δημοκρατική και ανθρωπιστική κοινωνική συνείδηση και
γ) την υποστήριξη, τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση των σχολείων και των δημόσιων πανεπιστημίων που ήδη λειτουργούν, προκειμένου αυτά να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής.
Για την επίτευξη του άλματος αυτού, τα μεγάλα ζητούμενα για την ελληνική εκπαίδευση συνοψίζονται σήμερα στα εξής:
i) Η διατήρηση του δημόσιου, του ακαδημαϊκού και του κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης,
ii) η διασφάλιση της ελεύθερης και ισότιμης πρόσβασης στην εκπαίδευση όλων των Ελλήνων πολιτών, έτσι ώστε να συνεχίσει να υπηρετεί τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας,
iii)η εξεύρεση πόρων για τη χρηματοδότηση και την υλικοτεχνική υποστήριξη των υπαρχόντων σχολείων και λοιπών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η δυνατότητά τους να ανταποκρίνονται στις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες,
iv) η αξιολόγηση και διασφάλιση της ποιότητας των παρεχόμενων από την εκπαίδευση υπηρεσιών,
v) η αναζήτηση τρόπων καταπολέμησης του συγκεντρωτικού, ελάχιστα ευέλικτου και συχνά αναποτελεσματικού τρόπου λειτουργίας της εκπαίδευσης, που οφείλεται στην άμεση εξάρτησή της από το κράτος, δηλαδή την κεντρική εξουσία, η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην ίδρυση μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, με την προϋπόθεση όμως της διατήρησης του δημόσιου, του ακαδημαϊκού και του κοινωνικού τους χαρακτήρα,
vi) η εναρμόνιση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας, έτσι ώστε αυτά να οδηγούν σε πτυχία και διπλώματα με πραγματικό αντίκρισμα για τους αποφοίτους τους.
Εν κατακλείδι, όσοι υποστηρίζουν σήμερα ότι τα προβλήματα στον χώρο της εκπαίδευσης θα λυθούν, ως δια μαγείας, απλά και μόνον με την παροχή ιδιαίτερα αυξημένων αποδοχών στους εκπαιδευτικούς ή με υποκινούμενες προς τους μαθητές – φοιτητές καταλήψεις των σχολείων και των πανεπιστημίων, κατ’ελάχιστον γεννούν υποψίες για τις πραγματικές προθέσεις τους ή, κατά το επιεικέστερο, τα προσεγγίζουν κοντόφθαλμα και συντεχνιακά…

«Όταν μιλούν τα …“πρόβατα”»

Οι λαοί της Μαγνησίας και της Καρδίτσας έδωσαν στη Θεσσαλία το μήνυμα της ολικής ανατροπής μιας παθητικής αντίληψης και μιας αυτάρεσκης άσκησης της εξουσίας από τους Νομάρχες και τους Δημάρχους των πρωτευουσών των Νομών και έδωσε την εντολή άσκησης της εξουσίας αυτής σε νέους – ηλικιακά και πολιτικά - ανθρώπους, άφθαρτους και με οράματα για την ανάπτυξη του τόπου τους.
Ποιο είναι, όμως, το κυρίαρχο κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ των δύο αυτών Νομών;
Κατά την τριετία 2003 έως 2005, με μέτρο αναφοράς τον αριθμό των έργων, η Μαγνησία κατατάχθηκε στην τελευταία θέση και η Καρδίτσα στην προτελευταία θέση, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους νομούς της περιφέρειας, ενώ με μέτρο αναφοράς τους Προϋπολογισμούς, η Μαγνησία κατέχει την προτελευταία θέση και η Καρδίτσα την τελευταία.
Τριταθλητές και τετραθλητές λοιπόν κατάντησαν και οι δύο Νομοί επί θητείας των κ.κ. Πρίντζου και Αναγνωστόπουλου.
Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που οι Μαγνησιώτες και οι Καρδιτσιώτες δεν μπορούσαν και πάλι – όπως έγινε στο παρελθόν - να πειθαρχήσουν σε κομματικά κελεύσματα και αποφάσισαν να ανατρέψουν με την δύναμη της ψήφου τους την υπάρχουσα παρακμιακή κατάσταση.
Οι Μαγνησιώτες, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης - με την ψήφο τους και αντίθετα από όλα τα προγνωστικά προκάλεσαν πραγματική ανατροπή και έδωσαν την εντολή στον Απόστολο Παπατόλια να δώσει έμφαση στην άμεση παραγωγή έργων και να αφήσει κατά μέρους τα λόγια, με τα οποία χάνεται πολύτιμος χρόνος, λόγια τα οποία δεν μπορούν να βαπτίζονται εσαεί ως έργα, όπως, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, έπραξε επί μακρόν ο κ.Πρίντζος.
Απόστολε Παπατόλια, ως νέος Νομάρχης Μαγνησίας πλέον, δικαιούσαι να χαρείς για τον πραγματικό εκλογικό σου θρίαμβο και χάριν όλων αυτών που σε εμπιστεύθηκαν και όχι μόνον, οφείλεις στο διάστημα μέχρι και την ουσιαστική ανάληψη των καθηκόντων σου (σ.σ. 1/1/2007) να έχεις αποκτήσει από τον απερχόμενο Νομάρχη, κ.Πρίντζο, πλήρη ενημέρωση επί παντός επιστητού και να προετοιμαστείς άρτια για την τετραετία που σε λίγο αρχίζει, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Γνωρίζεις, λοιπόν, καλύτερα από τον καθένα ότι θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να:
α) επιτευχθεί ποιοτική εξυπηρέτηση του πολίτη και αλλαγή της καθημερινότητάς του απέναντι στις δυσβάσταχτες γι’ αυτόν γραφειοκρατικές διαδικασίες,
β) θωρακισθεί αντιπλημμυρικά ο Νομός, ώστε να μην ξαναζήσουμε καταστροφές, όπως πρότινος, αλλά και το 1994,
γ) αξιοποιηθούν πλήρως οι πόροι από Δ΄ Κ.Π.Σ., η περίοδος του οποίου ξεκινάει επίσημα την 1/1/ 2007 και ολοκληρώνεται στο τέλος του 2013. Ούτε ένα ευρώ να μην πάει χαμένο,
δ) αντιμετωπισθεί άμεσα η δολοφονική αέρια ρύπανση,
ε) αναπτυχθούν τα νησιά και οι ορεινές περιοχές της Μαγνησίας, τα οποία ένοιωσαν την 4ετία που παρήλθε την εγκατάλειψη και την περιφρόνηση,
στ) αποτελέσει η βιομηχανία και το λιμάνι του Βόλου και πάλι τα μεγάλα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της περιοχής, μέσω της ανάπτυξης και προώθησης νέων πρωτοβουλιών και νέων προσανατολισμών,
ζ) ολοκληρωθούν, επιτέλους, τα Μεγάλα Έργα της Μαγνησίας (Νοσοκομείο, Κάρλα, Περιφερειακός, Λιμάνι, Πανθεσσαλικό Στάδιο, Παναγιώτικο, Εμπορευματικό Κέντρο, Σιδηροδρομικές συνδέσεις), με τα οποία θα ολοκληρωθεί ο προηγούμενος κύκλος ανάπτυξης του Νομού,
η) συνεργάζονται στενά και αρμονικά οι δύο βαθμοί της Αυτοδιοίκησης για την προώθηση του τοπικού συμφέροντος. Όχι πια προτιμήσεις και παραγκωνισμοί, ούτε να είναι αποξενωμένες μεταξύ τους.
Οι εκλογές της 22ας Οκτωβρίου ανέδειξαν ως νικητή τον λαό και μόνον και σε καμία περίπτωση το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή οποιοδήποτε άλλο Κόμμα και ως ηττημένους όχι την Νέα Δημοκρατία κ.λ.π., αλλά μόνον αυτούς που μας μετρούσαν με κομματικά μέτρα και σταθμά, προς τους οποίους θα πρέπει να αναφωνήσουμε, προκειμένου να τους βοηθήσουμε στην όποια αυτοκριτική επιχειρήσουν να κάνουν τις επόμενες ημέρες, ότι «Πρόβατα είστε και φαίνεστε!!» και ο “νοών νοείτω”.