«Γιατί η σημερινή Παιδεία παιδεύει, αλλά δεν εκπαιδεύει;»

Στην Αρχαιότητα τα ελληνόπουλα εκπαιδεύονταν πάνω σε έννοιες όπως το Όν, η Γνώση, η Αλήθεια, ο Νόμος, η Φύση, η Μεταφυσική, η Πολιτεία, η Ηθική, η Τέχνη, το Υπερβατικό, το Απόλυτο. Γενικότερα, ο,τιδήποτε αφορούσε ή σχετιζόταν με τη ζωή και τον Άνθρωπο ήταν δυνατό να αποτελέσει αντικείμενο εκπαίδευσης, η οποία αποσκοπούσε στην μόρφωση, δηλαδή στην διαμόρφωση πρώτιστα του χαρακτήρα των νέων και εν συνεχεία στην συσσώρευση γνώσεων, η οποία θα οδηγούσε στην διαμόρφωση μιας σκέψης κριτικής, συνθετικής και αναλυτικής.
Σήμερα, όμως, βιώνουμε, δυστυχώς, τον ισοπεδωτικό θρίαμβο της μετριότητας και του κακού γούστου, που κάνουν το σημερινό ελληνόπουλο, εμποτισμένο από την λογική της απομνημόνευσης και όχι της σκέψης, να λέει πως ο Κολοκοτρώνης ήταν …αρχαίος Έλληνας και πως «όταν μεγαλώσω θα γίνω Σάκης»!!
Αλλά και για εκείνους από τους νέους που βάζουν υψηλούς στόχους, πτυχία στο εξωτερικό, μεταπτυχιακά και ξενύχτια στις βιβλιοθήκες, είναι αβέβαιο εάν θα βρουν απασχόληση, εάν δεν έχουν προηγουμένως “Μπάρμπα στη Κορώνη”.
Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα είναι εκρηκτική. Αποσπασματικά και ευκαιριακά μέτρα, δημαγωγικές εξαγγελίες, υπουργικές αλλαγές, χωρίς συνέχεια και ενιαία πολιτική, έχουν οδηγήσει τα σχολεία σήμερα σε μία ακόμα αναστάτωση, τους εκπαιδευτικούς σε μία ακόμη απογοήτευση και οργή και τις οικογένειες σε μιαν ακόμη αρνητική εμπειρία, καθώς βλέπουν να λείπει από τη χώρα μας η πραγματική πολιτική για την Παιδεία που θα την καταστήσει προϋπόθεση σωστής ανάπτυξης και προόδου.
Από την άλλη, για την κατανόηση του προβλήματος της Παιδείας και όχι μόνον, αναγκαία είναι η άρση της σύγχυσης ανάμεσα στην έννοια "δημόσιο" και στην έννοια "κοινωνικό". Το φαινομενικό διακύβευμα των συγκρούσεων είναι αν η Παιδεία θα παραμείνει στο "δημόσιο" τομέα ή αν θα περάσει, εν μέρει, στον "ιδιωτικό" τομέα, η οποία, σημειωτέον, σε καμιά της μορφή δεν είναι Παιδεία αλλά μια πλημμελέστατη, όπως - όπως εν μέρει εκπαίδευση, η οποία παρέχεται κατ’ επίφασιν δωρεάν από τον δημόσιο τομέα. Ένα μεγάλο μέρος της πουλιέται από τον ιδιωτικό τομέα (βλ. Φροντιστήρια, κέντρα μελέτης, κ.λ.π.). Αυτό που έχει τελικά σημασία είναι πως αποδέκτης αυτής της ανεπαρκέστατης εκπαίδευσης, τόσο της "δημόσιας" όσο και της "ιδιωτικής", είναι η κοινωνία. Το πραγματικό διακύβευμα επομένως για την κοινωνία δεν είναι ποιό μέρος της παιδείας θα είναι "δημόσιο" και ποιό θα είναι "ιδιωτικό", αλλά κατά πόσο η Παιδεία θα παράγεται σύμφωνα με της δυνατότητες της σύγχρονης κοινωνίας και θα προσφέρεται σύμφωνα με τις ανάγκες της ίδιας σύγχρονης κοινωνίας.
Κι, όμως, η Παιδεία είναι ουσιαστικός όρος ανάπτυξης και κοινωνικής εξέλιξης. Είναι το πραγματικό στοιχείο που μετρά τους δείκτες ευημερίας κάθε Χώρας. Έχει μεγάλες ευθύνες η εκάστοτε Κυβέρνηση γιατί ακολουθεί την πεπατημένη των ευκαιριακών υπουργικών μέτρων που προσπαθούν να συγκαλύψουν την έλλειψη της ενιαίας πολιτικής, οδηγώντας Πανεπιστήμια και σχολεία σε διάλυση, μαθητές και εκπαιδευτικούς σε ανασφάλεια και τους γονείς σε απόγνωση.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει ανάγκη από ένα μεγάλο ποιοτικό άλμα με τρεις κυρίως στόχους:
α) την αποτελεσματική σύνδεση της παιδείας με την εργασία,
β) την εξασφάλιση ολοκληρωμένου συστήματος Παιδείας για όλους τους πολίτες. Ένα εκπαιδευτικό, δηλαδή, σύστημα που θα προσφέρει σε όλες τις βαθμίδες, μόρφωση, καλλιέργεια, κουλτούρα, δημοκρατική και ανθρωπιστική κοινωνική συνείδηση και
γ) την υποστήριξη, τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση των σχολείων και των δημόσιων πανεπιστημίων που ήδη λειτουργούν, προκειμένου αυτά να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής.
Για την επίτευξη του άλματος αυτού, τα μεγάλα ζητούμενα για την ελληνική εκπαίδευση συνοψίζονται σήμερα στα εξής:
i) Η διατήρηση του δημόσιου, του ακαδημαϊκού και του κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης,
ii) η διασφάλιση της ελεύθερης και ισότιμης πρόσβασης στην εκπαίδευση όλων των Ελλήνων πολιτών, έτσι ώστε να συνεχίσει να υπηρετεί τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας,
iii)η εξεύρεση πόρων για τη χρηματοδότηση και την υλικοτεχνική υποστήριξη των υπαρχόντων σχολείων και λοιπών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η δυνατότητά τους να ανταποκρίνονται στις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες,
iv) η αξιολόγηση και διασφάλιση της ποιότητας των παρεχόμενων από την εκπαίδευση υπηρεσιών,
v) η αναζήτηση τρόπων καταπολέμησης του συγκεντρωτικού, ελάχιστα ευέλικτου και συχνά αναποτελεσματικού τρόπου λειτουργίας της εκπαίδευσης, που οφείλεται στην άμεση εξάρτησή της από το κράτος, δηλαδή την κεντρική εξουσία, η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην ίδρυση μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, με την προϋπόθεση όμως της διατήρησης του δημόσιου, του ακαδημαϊκού και του κοινωνικού τους χαρακτήρα,
vi) η εναρμόνιση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας, έτσι ώστε αυτά να οδηγούν σε πτυχία και διπλώματα με πραγματικό αντίκρισμα για τους αποφοίτους τους.
Εν κατακλείδι, όσοι υποστηρίζουν σήμερα ότι τα προβλήματα στον χώρο της εκπαίδευσης θα λυθούν, ως δια μαγείας, απλά και μόνον με την παροχή ιδιαίτερα αυξημένων αποδοχών στους εκπαιδευτικούς ή με υποκινούμενες προς τους μαθητές – φοιτητές καταλήψεις των σχολείων και των πανεπιστημίων, κατ’ελάχιστον γεννούν υποψίες για τις πραγματικές προθέσεις τους ή, κατά το επιεικέστερο, τα προσεγγίζουν κοντόφθαλμα και συντεχνιακά…

«Όταν μιλούν τα …“πρόβατα”»

Οι λαοί της Μαγνησίας και της Καρδίτσας έδωσαν στη Θεσσαλία το μήνυμα της ολικής ανατροπής μιας παθητικής αντίληψης και μιας αυτάρεσκης άσκησης της εξουσίας από τους Νομάρχες και τους Δημάρχους των πρωτευουσών των Νομών και έδωσε την εντολή άσκησης της εξουσίας αυτής σε νέους – ηλικιακά και πολιτικά - ανθρώπους, άφθαρτους και με οράματα για την ανάπτυξη του τόπου τους.
Ποιο είναι, όμως, το κυρίαρχο κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ των δύο αυτών Νομών;
Κατά την τριετία 2003 έως 2005, με μέτρο αναφοράς τον αριθμό των έργων, η Μαγνησία κατατάχθηκε στην τελευταία θέση και η Καρδίτσα στην προτελευταία θέση, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους νομούς της περιφέρειας, ενώ με μέτρο αναφοράς τους Προϋπολογισμούς, η Μαγνησία κατέχει την προτελευταία θέση και η Καρδίτσα την τελευταία.
Τριταθλητές και τετραθλητές λοιπόν κατάντησαν και οι δύο Νομοί επί θητείας των κ.κ. Πρίντζου και Αναγνωστόπουλου.
Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που οι Μαγνησιώτες και οι Καρδιτσιώτες δεν μπορούσαν και πάλι – όπως έγινε στο παρελθόν - να πειθαρχήσουν σε κομματικά κελεύσματα και αποφάσισαν να ανατρέψουν με την δύναμη της ψήφου τους την υπάρχουσα παρακμιακή κατάσταση.
Οι Μαγνησιώτες, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης - με την ψήφο τους και αντίθετα από όλα τα προγνωστικά προκάλεσαν πραγματική ανατροπή και έδωσαν την εντολή στον Απόστολο Παπατόλια να δώσει έμφαση στην άμεση παραγωγή έργων και να αφήσει κατά μέρους τα λόγια, με τα οποία χάνεται πολύτιμος χρόνος, λόγια τα οποία δεν μπορούν να βαπτίζονται εσαεί ως έργα, όπως, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, έπραξε επί μακρόν ο κ.Πρίντζος.
Απόστολε Παπατόλια, ως νέος Νομάρχης Μαγνησίας πλέον, δικαιούσαι να χαρείς για τον πραγματικό εκλογικό σου θρίαμβο και χάριν όλων αυτών που σε εμπιστεύθηκαν και όχι μόνον, οφείλεις στο διάστημα μέχρι και την ουσιαστική ανάληψη των καθηκόντων σου (σ.σ. 1/1/2007) να έχεις αποκτήσει από τον απερχόμενο Νομάρχη, κ.Πρίντζο, πλήρη ενημέρωση επί παντός επιστητού και να προετοιμαστείς άρτια για την τετραετία που σε λίγο αρχίζει, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Γνωρίζεις, λοιπόν, καλύτερα από τον καθένα ότι θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να:
α) επιτευχθεί ποιοτική εξυπηρέτηση του πολίτη και αλλαγή της καθημερινότητάς του απέναντι στις δυσβάσταχτες γι’ αυτόν γραφειοκρατικές διαδικασίες,
β) θωρακισθεί αντιπλημμυρικά ο Νομός, ώστε να μην ξαναζήσουμε καταστροφές, όπως πρότινος, αλλά και το 1994,
γ) αξιοποιηθούν πλήρως οι πόροι από Δ΄ Κ.Π.Σ., η περίοδος του οποίου ξεκινάει επίσημα την 1/1/ 2007 και ολοκληρώνεται στο τέλος του 2013. Ούτε ένα ευρώ να μην πάει χαμένο,
δ) αντιμετωπισθεί άμεσα η δολοφονική αέρια ρύπανση,
ε) αναπτυχθούν τα νησιά και οι ορεινές περιοχές της Μαγνησίας, τα οποία ένοιωσαν την 4ετία που παρήλθε την εγκατάλειψη και την περιφρόνηση,
στ) αποτελέσει η βιομηχανία και το λιμάνι του Βόλου και πάλι τα μεγάλα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της περιοχής, μέσω της ανάπτυξης και προώθησης νέων πρωτοβουλιών και νέων προσανατολισμών,
ζ) ολοκληρωθούν, επιτέλους, τα Μεγάλα Έργα της Μαγνησίας (Νοσοκομείο, Κάρλα, Περιφερειακός, Λιμάνι, Πανθεσσαλικό Στάδιο, Παναγιώτικο, Εμπορευματικό Κέντρο, Σιδηροδρομικές συνδέσεις), με τα οποία θα ολοκληρωθεί ο προηγούμενος κύκλος ανάπτυξης του Νομού,
η) συνεργάζονται στενά και αρμονικά οι δύο βαθμοί της Αυτοδιοίκησης για την προώθηση του τοπικού συμφέροντος. Όχι πια προτιμήσεις και παραγκωνισμοί, ούτε να είναι αποξενωμένες μεταξύ τους.
Οι εκλογές της 22ας Οκτωβρίου ανέδειξαν ως νικητή τον λαό και μόνον και σε καμία περίπτωση το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή οποιοδήποτε άλλο Κόμμα και ως ηττημένους όχι την Νέα Δημοκρατία κ.λ.π., αλλά μόνον αυτούς που μας μετρούσαν με κομματικά μέτρα και σταθμά, προς τους οποίους θα πρέπει να αναφωνήσουμε, προκειμένου να τους βοηθήσουμε στην όποια αυτοκριτική επιχειρήσουν να κάνουν τις επόμενες ημέρες, ότι «Πρόβατα είστε και φαίνεστε!!» και ο “νοών νοείτω”.

«Περί συνέπειας λόγων και έργων»

“Είναι χρέος μας να θαυμάζουμε έργα και πράξεις αρετής και όχι λόγια” (ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ, Αποσπ. 55 diels)

Γνωστό μού ήταν ήδη από την θητεία μου στα σχολικά έδρανα ότι ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό των μεγάλων πολιτικών ανδρών είναι η συνέπειά τους μεταξύ των λόγων και των έργων τους. Και επειδή δεν ευτύχησα να βιώσω συνειδητά από κοντά κάποιον απ’αυτούς, για το λόγο αυτό παρακολούθησα από κοντά την προεκλογική περίοδο, ιδίως στη Μαγνησία, αναζητώντας στοιχεία, που θα σχημάτιζαν την εικόνα ενός τέτοιου πολιτικού άνδρα και για να έχει αξία μια τέτοια έρευνα είχα εξαρχής προσδιορίσει ακόμη και τους άξονες της μεθοδολογίας, που θα ακολουθούσα, προκειμένου να ολοκληρώσω με αξιοπιστία και ασφάλεια την εικόνα, για την οποία μιλήσαμε πριν. Αρχικά, λοιπόν, θα συνέλεγα αποσπάσματα από κείμενα, που θα είχαν δημοσιευθεί στον έντυπο ή ηλεκτρονικό Τύπο, ακολούθως θα επιχειρούσα την ανασύνθεση των κειμένων αυτών σε ένα ενιαίο συνοπτικό κείμενο (περίληψη), στο οποίο θα έπρεπε να συμπυκνωθεί το όλο πολιτικό του σχέδιο και οι απόψεις του για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και στο τέλος θα συνέκρινα αυτά με την ύστερη συμπεριφορά του.
Για σήμερα, επέλεξα …εντελώς τυχαία να σας παρουσιάσω την εργασία μου για έναν εκ των πολιτικών ανδρών της περιοχής μας και υποψήφιο Νομάρχη, τον κ.Κοκκίνη.
Α) ΚΕΙΜΕΝΟ 1ο: (Λήφθηκε από την επίσημη ιστοσελίδα του συνδυασμού “ΝΕΟΙ ΔΡΟΜΟΙ”): «Αγωνιζόμαστε ώστε στη Νομαρχία Μαγνησίας, να φυσήξει επιτέλους μέσα της ο φρέσκος, ο ζωντανός, ο δροσερός και ελπιδοφόρος άνεμος της νιότης. Σήμερα, η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μαγνησίας, με κυρίαρχη ευθύνη της ηγεσίας της, από στρατηγείο συνεργασίας και ανάπτυξης που θα έπρεπε να είναι, διέπεται από στάση αδράνειας, απραξίας, ή απλής διαχείρισης της καθημερινότητας. Στο πλαίσιο αυτό, έργα ζωτικής σημασίας για το Νομό παραπέμπονται στις καλένδες. Το Νοσοκομείο Βόλου, ο Περιφερειακός, η Κάρλα και τόσα άλλα μεγάλα έργα της περιοχής, καρκινοβατούν, ενώ κυριαρχεί η αβεβαιότητα για το εάν και πότε θα υλοποιηθούν. Οι επόμενες Νομαρχιακές εκλογές, δεν θα αναδείξουν απλά ένα Νομάρχη ή μια Παράταξη. Στην ουσία θα κρίνουν αυτό το ίδιο το παρόν και το μέλλον της Μαγνησίας. Αυτές οι προσπάθειες, είναι λάθος να υπονομευθούν στη βάση επιλογών πειραματισμού ή καταγραφής των κομματικών δυνάμεων. Αντίθετα, μπορούν και πρέπει να πολλαπλασιασθούν στη βάση μιας ελπιδοφόρας και νικηφόρας στρατηγικής, η οποία θα περιλαμβάνει στους κόλπους της πολίτες που ανεξάρτητα από την κομματική τους αφετηρία… Ο αγώνας μας είναι δημιουργικός και θετικός …Χωρίς κίβδηλες και άγονες υποσχέσεις και αντιπαραθέσεις…Χωρίς αρνητική προπαγάνδα που φέρνει τη δημόσια ζωή πίσω, σ' ένα ξεπερασμένο πια παρελθόν.Ανοίγουμε μαζί με τους πολίτες της Μαγνησίας, μια μεγάλη πορεία:* Πορεία Αλήθειας και Ευθύνης. Σάκης Κοκκίνης Υπ. Νομάρχης Μαγνησίας»
Β) ΚΕΙΜΕΝΟ 2ο: “Δήλωση Σάκη Κοκκίνη για την Κάρλα (ΘΕΣΣΑΛΙΑ, 7/10/2006): “«Από τα πλέον επίσημα χείλη ακούμε πως ένα ακόμη ζωτικής σημασίας για τη Μαγνησία έργο δεν προχωράει… Στενοχωριόμαστε επίσης γιατί η σημερινή Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση -ακόμη μία φορά- μας κοροϊδεύει… Η ηγεσία της Νομαρχιακής Αρχής…και ο ίδιος ο Νομάρχης, ως «καρλάρχης», υπερηφανεύεται για την ολοκλήρωση -τάχα- των εργασιών στην Κάρλα. Τα γεγονότα όμως και εδώ τον διαψεύδουν. Ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να πείσει κανέναν. Και για το μεγάλο αυτό έργο συνεπώς χρεώνουμε στην ηγεσία της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης χαμένη τετραετία»”.
Γ) ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ: Στη Νομαρχία Μαγνησίας θα πρέπει να φυσήξει επιτέλους ο άνεμος της νιότης, η οποία από στρατηγείο συνεργασίας και ανάπτυξης που θα έπρεπε να είναι, διέπεται από στάση αδράνειας, απραξίας, ή απλής διαχείρισης της καθημερινότητας, με αποτέλεσμα έργα ζωτικής σημασίας για το Νομό να καρκινοβατούν, ενώ κυριαρχεί η αβεβαιότητα για το εάν και πότε θα υλοποιηθούν. Οι επόμενες Νομαρχιακές εκλογές στην ουσία θα κρίνουν αυτό το ίδιο το παρόν και το μέλλον της Μαγνησίας και θα είναι λάθος να υπονομευθούν από κομματικές δυνάμεις ή από πολίτες που εξαρτώνται από την πολιτική τους αφετηρία. Ο αγώνας για να είναι δημιουργικός και θετικός και για να ανοίξει μια πορεία αλήθειας και ευθύνης, δεν θα πρέπει να περιέχει κίβδηλες και άγονες υποσχέσεις και αντιπαραθέσεις που φέρνει τη δημόσια ζωή πίσω, σ' ένα ξεπερασμένο πια παρελθόν. Η σημερινή Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση μας κοροϊδεύει. Ο ίδιος ο Νομάρχης ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να πείσει κανέναν. Τα γεγονότα τον διαψεύδουν. Για τα μεγάλα έργα του χρεώνουμε την χαμένη τετραετία.
Δ) ΔΗΛΩΣΗ – ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ κ.ΠΡΙΝΤΖΟΥ (ΘΕΣΣΑΛΙΑ, 18/10/2006): “O κ. Κοκκίνης … οφείλει χάριν της Ν.Δ., στην οποία ανήκει και χάριν της δικής του προσωπικής πολιτικής προοπτικής να μην τραυματίσει περισσότερο τη φιλελεύθερη παράταξη. Η παράταξη αυτή … επιτρέπει τις παρεκκλίσεις που δεν απειλούν την παραταξιακή συνοχή (σ.σ. διαφορετικά τι θα γίνει;). Από εκεί και πέρα …όλα έχουν τα όριά τους. Θα είναι, λοιπόν, μεγάλο πολιτικό λάθος, αν οι πρωταγωνιστές της διαμορφωθείσης κατάστασης, με αιτία διαπροσωπικές αντιθέσεις και ατομικές στρατηγικές ενεργοποιήσουν διεργασίες και κινητοποιήσουν διαδικασίες πολιτικής και κομματικής αυτοκαταστροφής (σ.σ. εννοεί ότι δεν θα έχει πολιτικό μέλλον, αν καταλαβαίνουμε καλά).
Ε) ΔΗΛΩΣΗ κ.Σ.ΚΟΚΚΙΝΗ (ΘΕΣΣΑΛΙΑ, 19/10/2006), ενόψει των επαναληπτικών εκλογών της Κυριακής στη Νομαρχία, η οποία θα μπορούσε να ενσωματωθεί στα σχολικά βιβλία ως έξοχο δείγμα λόγων και έργων και γιατί όχι και ως ύμνου προς την ελευθερίαν: «την παρούσα περίοδο η Μαγνησία έχει ανάγκη από μια αυτοδιοικητική και πολιτική συνέχεια, μακριά από ενδεχόμενους πειραματισμούς οι οποίοι ενδέχεται να υποσκάψουν την προοπτική του νομού μας...κατά την παρουσίαση της ιδρυτικής διακήρυξης του συνδυασμού Νέοι Δρόμοι την 23η Ιουνίου δήλωσα ότι παραμένω στον ιδεολογικό χώρο της Νέας Δημοκρατίας και στηρίζω το πρόγραμμα και το όραμα του Κ. Καραμανλή».
ΣΤ) ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Εάν θέλω να έχω πολιτική συνέχεια στην αυτοδιοίκηση, θα πρέπει να σταθώ μακριά από πειραματισμούς, οι οποίοι θα υποσκάψουν την προοπτική μου. Για το λόγο αυτό παραμένω στη Νέα Δημοκρατία και στηρίζω το πρόγραμμα και το όραμά της…
Δυστυχώς το παρόν άρθρο ξεπέρασε σε έκταση την επιθυμία του γράφοντος και γι’αυτό εμπιστεύομαι σε σας τον σχολιασμό και την αξιολόγηση των παραπάνω, ελπίζοντας να γίνατε σοφότεροι... Όσο για μένα, προβλέπεται να συνεχίσω την έρευνα και όπου με βγάλει, αν με βγάλει πουθενά…

Για μια αδέσμευτη Νομαρχιακή Αρχή

«Τα μολυβένια στρατιωτάκια, η σημαδεμένη τράπουλα και η αμηχανία τους μπροστά στη κάλπη»
Ημέρα με την ημέρα πλησιάζει ο δεύτερος γύρος των εκλογών και καλούμαστε να επιλέξουμε, μεταξύ των δύο υποψηφίων Νομαρχών, κ.κ. Παπατόλια και Πρίντζου, που συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο ποσοστό της προτίμησης των εκλογέων, εκείνον που θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις και να βάλει την Νομαρχία Μαγνησίας σε τροχιά ανάπτυξης.
Η χρονική αυτή στιγμή παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διότι πράγματι επικρατεί έντονη αμηχανία κυρίως σε εκείνους από τους εκλογείς, που ψήφισαν υπέρ συνδυασμών, που ήδη τέθηκαν εκτός της εκλογικής μάχης και καλούνται στις 22 Οκτωβρίου 2006 να επιλέξουν για Νομάρχη κάποιον άλλον, απ’αυτόν που ψήφισαν στις 15 Οκτωβρίου.
Πώς θα ενεργήσουν και με ποια κριτήρια θα ψηφίσουν;
Το ενδιαφέρον και η εντεύθεν αμηχανία εκπορεύεται στην ουσία από το γεγονός ότι στην παρούσα χρονική συγκυρία οι στενοί κομματικοί μηχανισμοί, οι οποίοι, κατευθυνόμενοι από γνωστά κέντρα που θέλουν να χειραγωγούν την τοπική κοινωνία και να παίζουν ρυθμιστικό ρόλο, προς ικανοποίησιν τοπικών μικροσυμφερόντων, δρούσαν στο παρασκήνιο μέχρι και την 15η Οκτωβρίου, μετερχόμενοι διάφορα τεχνάσματα για να επηρεάσουν τους υποτελείς σε κομματικές εντολές εκλογείς – “μολυβένια στρατιωτάκια” (ψήφοι κατευθυνόμενοι από κομματικούς και άλλους παράγοντες που δόθηκαν με χαρτάκια και λίστες) υπέρ των συνδυασμών και των υποψηφίων, που παρείχαν την υποστήριξή τους και απ’ αυτούς αναδύθηκαν, δεν μπορούν, πλέον, να λειτουργήσουν αποτελεσματικά απέναντι σε εκλογείς αντιπάλων συνδυασμών και κομμάτων.
Κάθε πράγμα έρχεται στο προσκήνιο όταν ωριμάσει μέσα στο χρόνο και εν προκειμένω έχουν αποσαφηνιστεί πια τα όρια της δυναμικής των κομματικών αυτών μηχανισμών, όπως έχει αποκαλυφθεί ότι μέσα στα πλαίσια μιας κατά τα άλλα δημοκρατικής διαδικασίας, όπως είναι οι εκλογές, δεν άφησαν ακηδεμόνευτη, για άλλη μια φορά, την ανάδειξη των εκπροσώπων στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά έδρασαν με μία στημένη διαδικασία, η οποία αποσκοπούσε στην παροχή ωμής εύνοιας προς τούς προεπιλεγμένους και όχι τους καταξιωμένους υποψήφιους, διαιωνίζοντας ένα κακό που φωλιάζει για αιώνες μέσα στα σπλάχνα της ωραίας αυτής υπόθεσης των τοπικών κοινωνιών. Ευτυχώς η ωμή αυτή επέμβαση πέτυχε εν μέρει, ενώ απέτυχε σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις.
Τώρα, στο προσκήνιο τίθενται μόνον οι δύο υποψήφιοι Νομάρχες και ο αγώνας αυτός είναι αποκλειστικά δικός τους. Θα πρέπει να μας πείσουν για τους λόγους, που θα πρέπει να επιλέξουμε τον έναν απ’ αυτούς.
Αλλά και όλοι εμείς που αποτελούμε το εκλογικό σώμα και επιλέξαμε κάποιον υποψήφιο από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., τον Συνασπισμό, τον ΛΑ.Ο.Σ. ή το Κ.Κ.Ε., κ.λ.π., θα πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε ότι πρέπει να διώξουμε τα κόμματα από την τοπική υπόθεση που είναι καθαρά αποκλειστικό δικαίωμα των τοπικών κοινωνιών. Χωρίς να παραβλέπουμε ότι το μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο, σε συνδυασμό με την εξέλιξη του πολιτισμού και της μάθησης στην σύγχρονη κοινωνία μας, παίζουν σημαντικό ρόλο για την πραγματική της ανέλιξη, εντούτοις το καινούργιο και το ωφέλιμο που θα έρθει στη τοπική μας κοινωνία θα είναι η απελευθέρωσή μας, ώστε να καθορίζουμε χωρίς δεσμεύσεις και εντολές άνωθεν για την τύχη μας.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, εάν προσέλθουμε στις κάλπες πραγματικά αποδεσμευμένοι από κομματικές περιχαρακώσεις και προστάγματα, τότε να είστε βέβαιοι ότι στις 22 Οκτωβρίου θα γιορτάσουμε όχι μόνον για τον Νομάρχη που εμείς θα επιλέξουμε, αλλά και για την επιτυχία των αδέσμευτων και ακηδεμόνευτων από τα κόμματα εκλογών. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, αφού στόχος μας θα είναι η προκοπή και η πρόοδος του τόπου μας, η οποία είναι υπόθεση όλων μας και όχι των ολίγων.
Σε όλους εμάς που βιώνουμε χρόνια τώρα τα προβλήματα του Νομού μας και είμαστε μάρτυρες της οπισθοδρόμησης και της απραξίας στα νομαρχιακά πράγματα, οραματιζόμαστε τη χρονική στιγμή της αλλαγής για προκοπή και αναγέννηση των πάντων. Αυτό το όραμα που είναι κοινός πόθος σ' όλους μας, δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί χωρίς μια αδέσμευτη και ελεύθερη Νομαρχιακή Αρχή, που θα υπηρετεί όλους τους κατοίκους της Μαγνησίας και σαφώς όχι τα κόμματα, τα οποία είναι ανασταλτικός παράγοντας στην υπόθεση της αυτοδιοίκησης, μία αντίληψη που υπηρέτησε ωμά ο νυν Νομάρχης και έθεσε το συμφέρον της κυβερνώντος κόμματος της Νέας Δημοκρατίας πάνω από εκείνο των πολιτών της Μαγνησίας.
Κι εδώ ακριβώς χρειάζεται να φανεί η σοφία του κατοίκου της Μαγνησίας, που του παρέχεται η μεγάλη ευκαιρία να επιλέξει και να ψηφίσει τον άριστο, που θα μπορέσει να φέρει την πραγματική αλλαγή και αναγέννηση στη Μαγνησία, εκεί όπου χτυπά η καρδιά της Θεσσαλίας, η καρδιά της Κεντρικής Ελλάδος.
Απόστολε Παπατόλια, κλείσε τα αυτιά σου στις κομματικές σειρήνες και ανταπόδωσε στην ταπεινή, αλλά υπερήφανη κοινωνία μας, που σε γέννησε και σε έθρεψε, τις ευεργεσίες που τις οφείλεις και να θυμάσαι ότι "η διαχείριση της εξουσίας δείχνει το ποιόν του ανθρώπου (ΠΙΤΤΑΚΟΥ Διογ.Λαερτ. Βίοι Φιλ. Α,77)". Καλή επιτυχία!! Εδώ θα είμαι και απ’αυτήν εδώ τη στήλη θα τα λέμε και από την επομένη της εκλογής σου ως Νομάρχη (…), όπως το τελευταίο καιρό τα λέμε και με σένα …άγνωστε αναγνώστη.

«Ο βασιλιάς είναι γυμνός!»*

* (βασισμένο στο παραμύθι του Χ.Κ.Αντερσεν “η καινούργια φορεσιά του αυτοκράτορα”)

Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε ένας αυτοκράτορας, στον οποίο άρεσαν τόσο πολύ οι καινούριες φορεσιές, που ξόδευε όλα του τα χρήματα για να ντύνεται όμορφα. Το μοναδικό του ενδιαφέρον ήταν να πηγαίνει στα θέατρα με την άμαξά του και να επιδεικνύει τα καινούρια του ρούχα. Είχε διαφορετική στολή για κάθε ώρα της μέρας.
Μια μέρα ήρθαν στο βασίλειο δύο απατεώνες. Είπαν ότι ήταν υφαντές και ράφτες, υποστηρίζοντας πως ήξεραν να φτιάχνουν τα καλύτερα ρούχα που μπορούσε να φανταστεί κανείς. Δεν ήταν μόνο υπέροχα τα σχέδια και τα χρώματα, που δούλευαν, αλλά υποστήριξαν πως γνώριζαν έναν τρόπο να κατασκευάζουν ένα ύφασμα που είχε την εκπληκτική ιδιότητα να είναι αόρατο σε όποιον ήταν ανεπαρκής ή ηλίθιος.
"Θα ήταν υπέροχο να είχα ρούχα φτιαγμένα από τέτοιο ύφασμα" σκέφτηκε ο αυτοκράτορας. "Έτσι θα γνώριζα ποιοι από τους υπηκόους μου δεν ταιριάζουν στις θέσεις τους και θα ξεχώριζα τους έξυπνους από τους ανόητους". Έτσι αμέσως έδωσε στους δύο απατεώνες ένα μεγάλο ποσόν για να του υφάνουν τη στολή του.
Έστησαν λοιπόν τους αργαλειούς τους και άρχισαν να προσποιούνται ότι δουλεύουν, αν και δεν υπήρχε τίποτα απολύτως σ' αυτούς. Ζητούσαν το καλύτερο μετάξι και το αγνότερο χρυσάφι, και μόλις τους τα έδιναν αυτοί τα έκρυβαν, συνεχίζοντας να δουλεύουν στον άδειο αργαλειό, ακόμα και αργά τη νύχτα.
Μετά από κάμποσες μέρες, ο αυτοκράτορας σκέφτηκε: "Θα στείλω τον πιστό μου πρωθυπουργό στους ράφτες. Είναι ο πιο κατάλληλος για να δει πως πάει η κατασκευή του υφάσματος. Είναι πολύ λογικός και κανείς άλλος δεν αξίζει περισσότερο από αυτόν τη θέση που κατέχει."
Έτσι ο καλός γέρο-πρωθυπουργός, πήγε στην αίθουσα όπου οι δύο απατεώνες δούλευαν στους άδειους τους αργαλειούς. “Κύριε ελέησον!" σκέφτηκε, γουρλώνοντας τα μάτια του. "Δεν βλέπω τίποτα!". Δεν τόλμησε όμως να το παραδεχτεί…
Οι δυο απατεώνες τον κάλεσαν να πλησιάσει, και να τους πει αν η φορεσιά δεν ήταν τέλεια, και αν τα χρώματα δεν ήταν υπέροχα. Του έδειξαν τον άδειο αργαλειό, κι ο καημένος ο πρωθυπουργός, άνοιξε τα μάτια του ακόμα περισσότερο, χωρίς και πάλι να μπορέσει να δει τίποτα. "Θεέ μου, σκέφτηκε, μήπως είμαι ηλίθιος; Ποτέ μου δεν το σκέφτηκα. Μήπως δεν κάνω για τη θέση μου; Κανείς δεν πρέπει να το μάθει αυτό. Όχι, δεν θα πω ποτέ ότι δεν κατάφερα να δω το ύφασμα."
"Δεν λέτε τίποτε…", του είπαν οι ράφτες. "Ω, μα είναι υπέροχη! Τέλεια!", είπε ο πρωθυπουργός, κοιτάζοντας με προσοχή μες απ' τα γυαλιά του. "Τι υπέροχο σχέδιο, τι χρώματα! Μάλιστα, θα πω στον αυτοκράτορα ότι είμαι πολύ ικανοποιημένος μαζί σας!"
Ο Αυτοκράτορας, έστειλε κι άλλους αξιωματούχους να παρακολουθήσουν την πρόοδο των υφαντών. Στην αρχή ξαφνιάζονταν κι αυτοί όταν δεν έβλεπαν τίποτα, όμως όταν γύριζαν πίσω, του ανέφεραν πόσο σπουδαίο ύφασμα ήταν, και τον συμβούλευαν να φορέσει τη νέα στολή του σε κάποια μεγάλη παρέλαση. Όλη η πόλη ζούσε παινεύοντας τα ρούχα.
Όλο το βράδυ, πριν την παρέλαση οι απατεώνες έμειναν ξύπνιοι, "δουλεύοντας" πυρετωδώς. Όλοι μπορούσαν να δουν ότι βιάζονταν να τελειώσουν τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα. Προσποιούνταν πως έβγαζαν το ύφασμα από τους αργαλειούς τους. Το έκοβαν με μεγάλα ψαλίδια. Το έραβαν με βελόνες που δεν είχαν κλωστή. Τελικά ανακοίνωσαν: "Ορίστε! Τα ρούχα τέλειωσαν!"
Το πρωί ο αυτοκράτορας παρουσιάστηκε με δύο από τους πιο διακεκριμένους του ιππότες. Οι απατεώνες ύψωσαν τα χέρια τους, σαν να κρατούσαν κάτι και είπαν: "Κοιτάξτε αυτό το παντελόνι! Να και το πουκάμισο! Δεν είναι εκπληκτικός αυτός ο χιτώνας; Είναι τόσο αραχνοΰφαντα που θα νομίσετε ότι δεν φοράτε τίποτα. Κι αυτό είναι το σπουδαιότερο!"
"Ναι", είπαν οι ιππότες, αν και δεν μπορούσαν να δουν τίποτα, αφού δεν υπήρχε τίποτα να δουν…
"Θα μπορούσε η Μεγαλειότητά σας να βγάλει τα ρούχα Της;" είπαν οι απατεώνες. "Στη συνέχεια θα σας φορέσουμε τα καινούρια, μπροστά σ' αυτό το μεγάλο καθρέφτη".
Ο αυτοκράτορας έβγαλε όλα του τα ρούχα και οι απατεώνες προσποιήθηκαν ότι τον έντυναν, ένα - ένα τα καινούρια ρούχα που είχαν φτιάξει. Τέλος ο βασιλιάς κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.
"Ναι, είμαι έτοιμος", είπε ο αυτοκράτορας. "Δεν μου πάνε υπέροχα;" Κοίταξε μια φορά ακόμη τον καθρέφτη, διότι έπρεπε να φανεί ότι θαύμαζε τον εαυτό του σε όλο του το μεγαλείο.
Οι αυλάρχες που θα κρατούσαν την ουρά της στολής, ακούμπησαν τα χέρια τους στο πάτωμα σαν να έπιαναν τις άκρες της. Καθώς περπατούσαν, έκαναν πως κρατούσαν την ουρά ψηλά, γιατί δεν έπρεπε να καταλάβει κανείς πως δεν έβλεπαν τίποτα.
Ο αυτοκράτορας προχώρησε κάτω από μια ολοστόλιστη τέντα προς την παρέλαση, και όλοι οι άνθρωποι στα παράθυρα και τους δρόμους έλεγαν: "Θεέ μου, η καινούρια στολή του αυτοκράτορα είναι ασύγκριτη! Τι πανέμορφη ουρά που έχει! Πόσο του ταιριάζει!" Κανείς δεν ήθελε να παραδεχτεί πως δεν έβλεπε τίποτε, γιατί τότε θα έλεγαν ότι δεν έκανε για το πόστο του ή ότι ήταν ηλίθιος.
"Μα αυτός είναι ολόγυμνος!", είπε ένα μικρό παιδί.
"Μα το Θεό, το παιδί έχει δίκιο", είπε ο πατέρας του και ψιθύρισε στο διπλανό του τι είπε ο μικρός. "Ένα παιδί είπε ότι δεν φοράει τίποτα". Τελικά όλοι το παραδέχθηκαν: "Δεν φοράει τίποτα!"
Ο αυτοκράτορας ανατρίχιασε, γιατί ήξερε ότι αυτό ήταν αλήθεια, αλλά σκέφτηκε: "Η παρέλαση πρέπει να συνεχιστεί!" Σήκωσε ακόμη περισσότερο το κεφάλι του, κορδώθηκε με περηφάνια και οι αυλικοί του συνέχιζαν να προχωρούν πίσω του, κουβαλώντας μια ουρά που δεν υπήρχε.
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ αυτής της ιστορίας; όπως μας ρωτούσαν κάποτε οι δάσκαλοι στο σχολείο και τι νόημα μπορεί να έχει η διήγηση ενός παραμυθιού προεκλογικά; Κι, όμως, ένα παραμύθι είναι, ίσως, ο καλύτερος τρόπος να πεις ορισμένες αλήθειες.
H μεγάλη αξία αυτής της ιστορίας, λοιπόν, δεν βρίσκεται τόσο στο ότι ένα παιδί, ξεσκεπάζει τελικά την απάτη, αλλά στις λεπτομέρειες με τις οποίες περιγράφεται πώς μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων, ωθούμενη από φόβο, νωθρότητα, ανασφάλεια ή ιδιοτέλεια, συναινεί σ' ένα ψέμα και ρυθμίζει τη συμπεριφορά της σύμφωνα με αυτό, ώσπου μια "φάλτσα" ατάκα αρκεί για να προκαλέσει την κατάρρευση αυτής της πάνδημης θεατρικής παράστασης.
Το παραμύθι αυτό είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους εκείνους που διατείνονται ότι “βλέπουν” ότι “ο Νομάρχης κ.Πρίντζος εκπλήρωσε όλες τις προγραμματικές του δεσμεύσεις και παρήγαγε έργο, το οποίο είναι όχι απλά μεγάλο, αλλά θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί πραγματική κοσμογονία”, όπως, με κομπασμό υποστήριξε και νομαρχιακός σύμβουλος της απερχόμενης πλειοψηφίας της Νομαρχιακής Αρχής και νυν υποψήφιος, πλην, όμως, δεν ήθελε να παραδεχτεί πως δεν έβλεπε τίποτε, γιατί τότε όλοι θα έλεγαν ότι δεν έκανε για το πόστο του ή ότι ήταν …ηλίθιος (σ.σ. κατά τον ΄Αντερσεν).
Μολαταύτα, στις 9/10/2006, με το που ξεχύθηκαν τα ορμητικά νερά του χειμάρρου Ξηριά στη πόλη του Βόλου, μετατρέποντας σε λίγες ώρες την συνοικία της Νεαπόλεως σε λίμνη η ατάκα ακούστηκε και καταγράφηκε. Και το συμπέρασμα βγήκε: Δυστυχώς, ο βασιλιάς είναι γυμνός!
Τώρα, για ποιο λόγο ορισμένοι επιμένουν ότι η ατάκα αυτή αφορά και τον, κατά τα άλλα, ευδιάθετο (σ.σ. από απόψεως φωτογένειας) Δήμαρχό μας κ.Μήτρου, ο οποίος δήλωσε με πάσα ειλικρίνεια ότι έπραξε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό, εγώ …δεν το γνωρίζω. Άλλωστε, δεν πρέπει να τα περιμένετε όλα από μένα. Αφήνω και κάτι για σας…