«Να πληρώσουν αυτοί που έφταιξαν▪ δηλαδή;»

“Πώς το «αναγκαίο» και το «αναγκαστικό» συνεργούν στην χάραξη της οικονομικής πολιτικής;”

Επειδή πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για τα οικονομικά μέτρα της Κυβέρνησης και εάν αυτά συνάδουν με την πολιτική της φιλοσοφία, εις τρόπον ώστε αρκετοί μεν εντός του ΠΑΣΟΚ να έρχονται σε λεκτικές προστριβές, εξ αριστερών δε να ξιφουλκήσουν εναντίον της με λαϊκίστικους όρους του στυλ ότι η Κυβέρνηση κινείται τάχα βάσει σχεδίου για την υφαρπαγή των εισοδημάτων των πολιτών και άλλα τοιαύτα χαριτωμένα, ενώ εκ δεξιών, ελλείψει επιχειρηματολογίας, επιχειρείται η υιοθέτηση της συνθηματολογίας περί καθυστερήσεως λήψεως των αναγκαίων μέτρων, προς αντιμετώπισιν των οξύτατων προβλημάτων της οικονομίας μας, αλλά και προς ενημέρωσιν των μεγάλης μερίδας των πολιτών που δείχνουν κατανόηση για τον “Γολγοθά” που ανεβαίνει η Κυβέρνηση και όλοι εμείς μαζί της, προκειμένου να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα της ολιγωρίας των τελευταίων ετών, κρίθηκε σκόπιμη η εκπόνηση του παρόντος άρθρου, προκειμένου να αναδειχθεί ο σημαίνων ρόλος κάποιων εννοιών, που βρίσκονται μεν στο περιθώριο των εξελίξεων, πλην, όμως, πρωταγωνιστούν άθελά τους στην διαμόρφωσή τους.

Στην τρέχουσα περίοδο της έντονης εθνικής ανάγκης για την ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας και την διατήρηση της πιστοληπτικής ικανότητας της Χώρας μας, φαντάζει ως ψευτοδίλημμα το εάν τα οικονομικά μέτρα, που ανακοινώθηκαν, συνάδουν ή όχι με την πολιτική φιλοσοφία της Κυβέρνησης και τούτο διότι πρέπει πρωτίστως να απαντήσουμε στο αμείλικτο ερώτημα εάν τα μέτρα αυτά ήταν “αναγκαία” ή “αναγκαστικά”.

Και επειδή η ελληνική γλώσσα «δεν μασάει τα λόγια της» ας δούμε ποια είναι η διαφορά μεταξύ των εννοιών αυτών. Ως “αναγκαίο” ορίζεται αυτό που είναι απαραίτητο να γίνει, ενώ ως “αναγκαστικό” ορίζεται αυτό που είναι υποχρεωτικό να γίνει, ελλείψει άλλης επιλογής.

Ύστερα, από την επισήμανση αυτή είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τι ήταν απαραίτητο να έχει γίνει και δεν έγινε τα τελευταία χρόνια στη Χώρα μας, ιδίως στη διάρκεια των τελευταίων 5 ½ χρόνων, προκειμένου να θωρακιστούν τα δημόσια οικονομικά απέναντι στον υπέρογκο δανεισμό, που υπέσκαπτε τα θεμέλια της ανάπτυξης και στην επερχόμενη διεθνή οικονομική κρίση από τη μια και στα μέτρα που μας επιβλήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και που ήμασταν αναγκασμένοι να εφαρμόσουμε, προκειμένου να αποφύγουμε την επερχόμενη χρεοκοπία, μη έχοντας άλλη επιλογή, από την άλλη;

Όταν προσφάτως ο πρωθυπουργός μιλούσε για μείωση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και ο γράφων προεκλογικά επεσήμαινε, φέρνοντας το παράδειγμα του Αλκιβιάδη, που έθετε πριν από 2.500 χρόνια στους Αθηναίους το δίλημμα «ή θα επικρατήσουμε ή θα υποταχθούμε», ακριβώς σε αυτήν την περίπτωση που κάποιος άλλος θα σου υπαγορεύει το τι θα κάνεις αναφερόμασταν.

Κι αν μεν αναγκάστηκε η Κυβέρνηση να εφαρμόσει τα μέτρα, που της ορίστηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εντούτοις το αξιοπρόσεκτο ήταν ότι απέναντι σε τoύτο το “αναγκαστικό”, αντιπρόβαλε με θάρρος και έγινε στην διεθνή κοινότητα αντιληπτό, αλλά και αποδεκτό, αυτό που ήταν άκρως “αναγκαίο”, δηλαδή να δανειζόμαστε με τους όρους που ισχύουν και για τις άλλες χώρες, δηλαδή με χαμηλά επιτόκια, διότι σε διαφορετική περίπτωση τα ποσά, που θα εξοικονομούνται από την δυσάρεστη αυτή πολιτική, δεν θα καταλήξουν στην μείωση του εξωτερικού χρέους και εν τέλει στην έξοδό μας από την οικονομική κρίση, αλλά στην αποπληρωμή των υπέρογκων τόκων, με αποτέλεσμα να μπούμε σε μια διαδικασία, που θυμίζει κυλιόμενη άμμο, όπου αργά, αλλά σταθερά βυθίζεται αυτός που παγιδεύεται, μέχρι να έρθει το τέλος του…

Η ελληνική αυτή αντίληψη ήταν εν μέρει αιρετική, αφού είναι παράδοξο ο αφερέγγυος να υπαγορεύει και τους όρους του δανεισμού του στους δανειστές, παραδοξότητα, όμως, που με την συνέργεια των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών ήδη κατέστη ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Αυτό που απομένει να δούμε είναι εάν πράγματι οι αποφάσεις που λήφθηκαν στις 25 Μαρτίου στην Ευρώπη θα φέρουν τα αναμενόμενα απτά αποτελέσματα για την αποφυγή της οικονομικής ασφυξίας μας, έτσι ώστε να ακολουθήσει και η χάραξη της αναπτυξιακής πολιτικής, που ενώ δεν θίγεται άμεσα με τα μέτρα που μέχρι σήμερα έχουν ληφθεί, εντούτοις είναι άκρως αναγκαία για να τονωθεί η αγορά, μέσω της μεταφοράς της ρευστότητας και με όρους ευνοϊκούς στην μαστιζόμενη μεσαία τάξη, που αποτελεί τον πραγματικό αιμοδότη μιας οικονομίας, που στερείται ακόμη αναπτυξιακών υποδομών, χαρακτήρα και προοπτικής...

“Αγροτικές κινητοποιήσεις και ο ρόλος του ΚΚΕ”*

Το ΚΚΕ (πρώην ΣΕΚΕ), από τη στιγμή που ιδρύθηκε, έδειξε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο ενδιαφέρον για το αγροτικό ζήτημα, αλλά ούτε έτοιμες μελέτες υπήρχαν για την όλη αγροτική οικονομία της χώρας, ούτε, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, ήταν δυνατόν να κατατοπιστεί θεωρητικά και να έχει ξεκάθαρη γνώμη για τη λύση του αγροτικού ζητήματος. Για αυτό και δεν είχε ένα συγκεκριμένο αγροτικό πρόγραμμα δράσης άμεσων απαιτήσεων.  

Στο Β’ Συνέδριο του ΣΕΚΕ τον Απρίλιο του 1920 ορίστηκε, από την τότε Κεντρική Επιτροπή, εισηγητής του αγροτικού ο Γιάννης Κορδάτος, από τους θεμελιωτές του μαρξισμού στην Ελλάδα, η εισήγηση του οποίου καταπολεμήθηκε από τον Κεντρικό Επίτροπο Π. Δημητράτο. 

Στις σελίδες του «Ριζοσπάστη» της εποχής εκείνης, ο Κορδάτος τόνιζε ότι: «Η πρότασις εκείνη περί «Εθνικοποιήσεως», εξακολουθεί να είναι αόριστη και να μη δίνη μια προγραμματική κατεύθυνσι στην αγροτική μας πολιτική ούτε στο Θεσσαλικό αγροτικό ζήτημα. Αναγνωρίζω πως η «Εθνικοποίησι» είναι μια θεμελιώδης αρχή του σοσιαλισμού αλλά … θα γίνει πραγματικότης ίσως για το πολύ απώτερον μέλλον της Ελλάδας….Η εθνικοποίησις της γης ούτε στην Σοβιετική Ρωσία δεν είναι ακόμα ένα θετικό γεγονός. Ακόμα και κάτι άλλο… μέχρις ότου φθάσουμε στην εθνικοποίησι της γης θ’ αντικρύσουμε τους σημερινούς και αυριανούς πόθους και ανάγκας των αγροτών και κάτι παραπάνω ακόμα ένα σχεδόν τετελεσμένο γεγονός… Δεν μπορούμε να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και να μιλούμε μόνο για την εθνικοποίηση της γης σαν άμεσο και προσεχές γεγονός. Η χωρίς αποζημίωσι απαλλοτρίωσι δεν είναι ένας αναγκαίος συμβιβασμός αλλά μια επαναστατική προπαγάνδα…».

Σαφώς το απώτατο σχέδιο του Κομμουνισμού, μετά την επικράτησή του, είναι να εθνικοποιήσει τη γη και συνεπώς να καταργήσει τις παντός είδους ιδιοκτησίες της γης κ.τ.λ., όμως, η εθνικοποίηση της γης και κυρίως της μικροϊδιοκτησίας είναι έργο πολύ μελλοντικό, επιδίωξη πολύ απώτερη. «Όταν θα καταλάβουμε την πολιτική εξουσίαν», λέει ο Ένγκελς στο βιβλίο του «Το αγροτικό ζήτημα στη Δύση», «ούτε να σκεφθούμε καν θα είναι δυνατόν για την απαλλοτρίωση των μικροϊδιοκτησιών των χωρικών (κατόπιν αποζημιώσεως ή άνευ) όπως θα είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε για τους μεγάλους γαιοκτήμονας (τσιφλικούχους)».  

Ο Αβραάμ Μπεναρόγια, από τους ιδρυτές του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), διατύπωσε μια ανάλυση των αγροτών αρκετά διαφορετική από τη μέχρι τότε καθιερωμένη μεταξύ των σοσιαλιστών. Στη μελέτη του «Οι αγρότες στην Ελλάδα», τόνισε ότι οι αγρότες καπνοπαραγωγοί είναι τυπικά μόνο ανεξάρτητοι, ενώ στην πραγματικότητα είναι υποδουλωμένοι στο εμποροβιομηχανικό κεφάλαιο. Δεν δίστασε να διακηρύξει ότι οι αγρότες έπρεπε να θεωρηθούν απροσχημάτιστα ως ιδιότυποι βιομηχανικοί εργάτες, ο δε Γ. Γεωργιάδης, μέλος της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1921, διαπίστωσε ότι, παρόλη την «δογματική, στείρα και αρνητική πολιτική προπαγάνδα του», το κομμουνιστικό κόμμα κατόρθωνε να βρίσκει μια σημαντική απήχηση ιδίως μεταξύ των αγροτών, κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε και στη σημερινή εποχή.  

Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι η τακτική του ΚΚΕ απέναντι στους αγρότες έπαιρνε κατά κύριο λόγο καιροσκοπική μορφή, που κάτω από μια πολιτική ιδεολογία, όπου το θεωρητικό έλλειμμα και η σύγχυση συνόδευε την κοινωνική τάξη του αγρότη, εξαντλούνταν σε αφηρημένα επαναστατικά συνθήματα που συμπτωματικά εξέφραζαν πότε την «μπολσεβίκικη» και πότε την οπορτουνιστική του τάση. Το γεγονός αυτό δεν είχε μόνο επίδραση στην ιδεολογική φυσιογνωμία του κόμματος, αλλά, το κυριότερο, είχε άμεση επίδραση στη δυναμική και στις διεκδικήσεις του αγροτικού κινήματος της εποχής.  

Στην ίδια καιροσκοπική λογική κινείται και η από 19/1/2010 Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για τις αγροτικές κινητοποιήσεις: «Η ουσιαστική στήριξη του αγροτοπαραγωγού στις σημερινές συνθήκες απαιτεί φθηνά λιπάσματα, σύγχρονες υποδομές και μηχανήματα, επιστημονική γνώση, συγκέντρωση της παραγωγής και αξιοποίησή της στο πλαίσιο μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας με γνώμονα τις ανάγκες του λαού. Γι' αυτό και το ΚΚΕ προβάλλει την ανάγκη να συνεταιρισθεί ο παραγωγός και να συνδεθεί με τη βιομηχανία, το εμπόριο και την τράπεζα που θα αποτελούν λαϊκή κρατική ιδιοκτησία. Προβάλλει την προοπτική της λαϊκής οικονομίας που θα διασφαλίσει την ευημερία της αγροτικής οικογένειας».  

Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα, η οποία, ως γνωστόν, κατάφερε “με τις αιματηρές της οικονομίες” να σπουδάσει την κόρη της στο Αμερικανικό Κολέγιο Αθηνών και ήταν επιφανές μέλος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του, ενώ δεν δέχεται τον κρατικό έλεγχο των οικονομικών του κόμματός της, περιόδευσε στο μπλόκο της Χαλκηδόνας στη Θεσσαλονίκη «με το μήνυμα να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις», ενώ στο μπλόκο του Κάστρου Βοιωτίας δήλωσε «Ο αγώνας είναι σε κρίσιμο σημείο. Βεβαίως η αγροτιά και η αγροτική παραγωγή ήταν και είναι εδώ και καιρό σε κρίσιμο σημείο. Αύριο το υπουργείο και η κυβέρνηση σας καλεί σε διάλογο. Μετράει την αντοχή σας, μετράει το πείσμα σας. Θέλει να σφυγμομετρήσει αν μπορεί να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες.  

Εσείς πρέπει να μετρήσετε τη δική σας δύναμη, πρέπει να δείξετε τη δύναμή σας και πιστεύω ότι αυτή είναι η διάθεσή σας και γι' αυτό άλλωστε είστε στο δρόμο. Γιατί από αυτόν τον αγώνα πρέπει να κερδίσετε για να μπορείτε να συνεχίσετε τον αγώνα. Γιατί το ζήτημα της επιβίωσης αν πρώτα ήταν ένα ζήτημα για το τι θα γίνει σε 5,6,7 χρόνια τώρα κρίνεται το 2010, το 11, το πολύ έως το 2013. Το ζήτημα λοιπόν είναι το ποιος θα δείξει τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και την μεγαλύτερη αδιαλλαξία. Αυτός που πρέπει να είναι αδιάλλακτος είναι ο αγρότης που υποφέρει χρόνια και δεν υπάρχει προοπτική χωρίς τον αποφασιστικό και μεθοδευμένο αγώνα».  

Κανένας δεν κλείνει τους δρόμους για πλάκα. Μας είπαν ότι οι κλειστοί δρόμοι κλείνουν και σπίτια. Όχι δεν ζημιώνεται ο λαός. Από τις αγροτικές κινητοποιήσεις ωφελείται και θα ωφεληθεί περισσότερο αν έχουν αποτέλεσμα. Ο αγώνας πρέπει να έχει και αλληλεγγύη, αλλιώς είναι αδύναμος. Ταλαιπωρία δεν είναι μια παράκαμψη. Ταλαιπωρία δεν είναι να είσαι άνεργος; Ταλαιπωρία δεν είναι οι ακριβές τιμές στο σουπερμάρκετ; Και στο τέλος, τέλος ας λύσουν τα προβλήματα».  

Από την στάση και τις δηλώσεις της ΓΓ του ΚΚΕ είναι προφανές ότι αυτό είναι ο ηθικός αυτουργός των μπλόκων. Πολύ πριν κατέβουν οι αγρότες στην εθνική οδό, κατέβηκαν τα στελέχη του ΚΚΕ, τα οποία είναι ή παριστάνουν τους αγρότες, με την δικαιολογία της αγροτικής "διαμαρτυρίας". Όταν όμως στέλεχος με ιδεολογική σκοπιμότητα οδηγεί τρακτέρ στην εθνική οδό, τότε το τρακτέρ παύει να είναι τέτοιο και κάπου αλλού αποσκοπεί και μάλιστα μεθοδευμένα.  

Είναι απολύτως βέβαιο ότι οι του ΚΚΕ - παρότι αποκρύπτουν συστηματικά ότι δεν υπολογίζουν τον μικροαγρότη και την μικροϊδιοκτησία του, για τους λόγους που αναφέρθηκαν στην αρχή του παρόντος - γνωρίζουν πολύ καλά ότι η χώρα δεν είναι σε θέση να διαθέσει ούτε ένα ευρώ για να ικανοποιήσει τα αιτήματα των αγροτών, όπως γνωρίζουν ότι αφενός μεν δεν επιτρέπονται οι εθνικές επιδοτήσεις, αφετέρου δε ακόμη και αν ικανοποιούσε τα αιτήματά τους το πρόβλημα των αγροτών δεν θα λυνόταν διότι δεν είναι οικονομικό, αλλά πρόβλημα γενικότερης αναδιάρθρωσης της αγροτικής οικονομίας. Γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι κλείνοντας τους δρόμους οι αγρότες εκβιάζουν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, ότι παραβιάζουν τον νόμο, ότι εκθέτουν τη χώρα διεθνώς, σε μια στιγμή που ήδη βρισκόμαστε στη δίνη του κυκλώνα, που δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει. Δυστυχώς το ΚΚΕ για ακόμη μία φορά λειτουργεί διχαστικά, εκμεταλλευόμενο την ανοχή της κοινωνίας. Από τη μια προκαλεί και υποδαυλίζει τα μπλόκα και από την άλλη έρχεται προσποιητικά και τα ευλογεί πολιτικά, ονομάζοντας τα κινητοποιήσεις, πράξεις παράνομες, εκβιαστικές και επιζήμιες για το σύνολο των πολιτών.  

Μικροεπιχειρηματίες και μικροεπαγγελματίες, οι οποίοι μετά βίας επιβιώνουν σε κανονικές συνθήκες, έρχονται αντιμέτωποι με ένα φαινόμενο, το οποίο μπορεί να βάλει "ταφόπλακα" στις όποιες ελπίδες διατηρούσαν για επιβίωση. Όλοι αυτοί δυσφορούν, γιατί ο δρόμος είναι γι' αυτούς ό,τι είναι το χωράφι για τον γεωργό. Είναι το μέσον με το οποίο επιβιώνουν. Δυσφορούν λοιπόν, όπως θα δυσφορούσαν και οι αγρότες, αν κάποιοι εργάτες, για να μεγιστοποιήσουν τη δύναμη της διαμαρτυρίας τους, πήγαιναν και έκλειναν τα αρδευτικά κανάλια των αγροτών μέσα στο καλοκαίρι. Πόσο θα άντεχαν οι αγρότες έναν εργατικό "αγώνα", αν αυτός τους έκλεινε τα αρδευτικά κανάλια και τους απειλούσε με απόλυτη καταστροφή;  Κατανοούν τα προβλήματα των αγροτών, γιατί βρίσκονται και οι ίδιοι σε μια ανάλογη κατάσταση.  

Ήδη κάποιοι επαγγελματίες έκαναν μήνυση στους αγρότες για τις κινητοποιήσεις που τους "πνίγουν". Αν από τη νομική σύγκρουση ξεφύγουμε και πάμε στη φυσική σύγκρουση, ποιες θα είναι οι συνέπειες;  

Κι αν μεν στο ΚΚΕ μπορούν να υπερηφανεύονται για την ιστορία του, παραβλέποντας τα όσα δήλωνε στο παρελθόν για την "ελεύθερη" Μακεδονία, που κάποτε ονειρευόταν, τον εμφύλιο, τις "μάχες" της Αθήνας και των εθνικών οδών, όπως και ότι το πραγματικό του όραμα είναι να καταλάβει την εξουσία, μέσω μιας γενικευμένης λαϊκής εξέγερσης, προκειμένου να επιφέρει την σοσιαλιστική μεταρρύθμιση, όπως μόνο αυτό την εννοεί (!), εμείς οι υπόλοιποι, αγρότες και μη, χάσαμε την στοιχειώδη λογική; Αν το πλοίο (βλ. χώρα) βουλιάξει, τότε και ο μούτσος, που ήθελε να είναι ΚΚΕ, θα έχει την ίδια τύχη με το υπόλοιπο πλήρωμα. Θα πνιγεί. Ας το καταλάβουμε επιτέλους, πριν είναι πολύ αργά!!
_______________________
*βλ. και τα αξιόλογα άρθρα:
α) "ΚΚΕ και αγρότες", που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα ("http://aixmi.wordpress.com/2009/02/04/κκε-και-αγρότες-1ο-μέρος/),
β) "ΚΚΕ και αγρότες εκβιάζουν", του Γρηγ.Νικολόπουλου, που δημοσιεύθηκε στις 23/1/10 στην Ελευθεροτυπία και
γ) "Αγροτικό - Ο βρόμικος ρόλος του ΚΚΕ", του Παναγ. Τραϊανού, που δημοσιεύθηκε στις 29/1/09 στην ιστοσελία politicsgr.com/

“Quo Vadis Ελλάδα;”

«“Η δύναμη ενός έθνους δεν βρίσκεται στα οχυρά του, ούτε στους στόλους του, ούτε στο μόνιμο στρατό του, μα στην ευτυχία και την καλοπέραση των πολιτών του, που είναι πάντοτε έτοιμοι να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους και την ευημερία που απολαμβάνουν” (Αριστείδης Μπριάν)»

Λίγο ως πολύ όλοι πλέον καταλαβαίνουμε τι σημαίνει “διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση”, η οποία οδήγησε σε πρωτόγνωρη ύφεση την παγκόσμια οικονομία, με τρομακτικές επιπτώσεις στο εισόδημα, στην απασχόληση, στην ανάπτυξη, στην κοινωνική συνοχή. Απαιτήθηκε ο κρατικός παρεμβατισμός προκειμένου να διασωθεί το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και να διατηρηθεί ο ρόλος του στις αγορές.

Αυτή η κρίση δεν είχε, βέβαια, την ίδια επίδραση σε όλες τις χώρες. Στην Ελλάδα προέκυψε με εξαμηνιαία καθυστέρηση έναντι των υπολοίπων της Ευρωζώνης. Το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα δεν είχε τον ίδιο βαθμό έκθεσης στις αγορές και τα προϊόντα που οδήγησαν στην κατάρρευση των μεγάλων διεθνών χρηματοπιστωτικών ομίλων, εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων της ελληνικής οικονομίας και του περιορισμού της δράσης του, κυρίως στον ελληνικό και βαλκανικό χώρο.

Στη χώρα, σε συντονισμό με την Ε.Ε., επιχειρήθηκε η εφαρμογή σχεδίου στήριξης του τραπεζικού συστήματος ύψους 28 δις ευρώ, το οποίο εξασφάλισε χρηματοπιστωτική ρευστότητα, δίχως, όμως, να υπάρξει ουσιαστικό αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία. Η επίδραση της διεθνούς κρίσης στη χώρα μας εντοπίζεται κυρίως στη Ναυτιλία και τον Τουρισμό και είναι μικρότερη έναντι των άλλων χωρών της Ευρωζώνης.

Η κρίση στην Ελλάδα είναι Εσωτερική, κυρίως δομική και οι ευθύνες κατεξοχήν πολιτικές. Η αποτυχία της ΝΔ, στην υλοποίηση του προϋπολογισμού του 2009, είναι πρωτοφανής. Το αποδεικνύουν τα στοιχεία. Καθαρά έσοδα μόλις 49,26 δις, δηλαδή 13 δις λιγότερα των προϋπολογισθέντων. Δαπάνες 71,44 δις, δηλαδή 5,5 δις περισσότερα των προϋπολογισθέντων. Έλλειμμα 30,56 δις, δημόσιο χρέος 300 δις.
Η αποτυχία του Προϋπολογισμού 2009 αποτυπώνεται παράλληλα στη σημαντική μείωση του ρυθμού ανάπτυξης κατά 2,3 μονάδες αλλά και στις ποσοστιαίες μεταβολές των βασικών μεγεθών της Ελληνικής Οικονομίας με πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης κατά 1,5 μονάδα, αύξηση της δημόσιας κατανάλωσης κατά 11 μονάδες, μείωση των επενδύσεων κατά 19,8 μονάδες, μείωση των αγαθών και υπηρεσιών κατά 21 μονάδες, μείωση του ΑΕΠ κατά 1,2 % και με τον πληθωρισμό στο 1.2% και την ανεργία στο 9,3%.

Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν τις πολιτικές ευθύνες και την ανικανότητά της ΝΔ να διαχειριστεί τα δημοσιονομικά και να συμβάλλει στην άρση των στρεβλώσεων.

Η πολιτική ευθύνη όμως της ΝΔ, δεν περιορίζεται μόνο στο 2009, αφορά στα τελευταία 5.5 χρόνια, διότι ξεκινώντας από την απογραφή του κ. Αλογοσκούφη έφθασε τη χώρα στην υπαγωγή της πιο σκληρής κοινοτικής επιτήρησης. Μια κατάσταση που προσβάλλει τους Έλληνες πολίτες, εξέθεσε τη χώρα, την κατέστησε ευάλωτη στις διεθνείς κερδοσκοπικές μεθοδεύσεις με αποτέλεσμα τη μείωση της πιστοληπτικής της ικανότητας.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό το ερώτημα είναι ποια μέτρα παίρνει η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και πού αποσκοπούν αυτά;

Έχοντας επίγνωση της δύσκολης οικονομικής κατάστασης, ότι η Ελλάδα τούτη την ώρα στενάζει από το βάρος του δημοσίου χρέους των 300 δις και ότι ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας σηκώνει φορτίο χρέους 27.000 ευρώ και πλέον (!!) και χωρίς να χάνει το κοινωνικό του προσανατολισμό, προωθεί την μετάβαση από την απραξία, στην πράξη, από τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, στο νοικοκύρεμα, από τις σπατάλες, στη σωστή διαχείριση του δημοσίου χρήματος, από την αναξιοπιστία, στην αξιοπιστία και τη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης.

Παράλληλα, προχωρεί στην υλοποίηση των προγραμματικών δεσμεύσεων με μέτρα κοινωνικής και δημοσιονομικής πολιτικής, που ενισχύουν την κοινωνική συνοχή και στηρίζουν την πραγματική οικονομία. Τα μέτρα αυτά στοχεύουν στη μείωση του ελλείμματος, στη συγκράτηση του ρυθμού αύξησης του δημόσιου χρέους, στην ενίσχυση των εσόδων, στην περιστολή της κρατικής σπατάλης, σε ένα δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, στην ορθολογική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, στην στήριξη του εισοδήματος, στην ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων, στην αύξηση του επιδόματος ανεργίας, στην αύξηση των αγροτικών συντάξεων, στην αύξηση επιστροφής του ΦΠΑ των αγροτών από 7% σε 11%, στην αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση, την υγεία και τις επενδύσεις, στην αύξηση των θέσεων παραγωγικής απασχόλησης και στην αύξηση των δαπανών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Ο νέος Προϋπολογισμός του 2010 επιχειρεί δημοσιονομική αναπροσαρμογή μείωσης του ελλείμματος στο 9,1% του ΑΕΠ, δηλαδή μία μείωση 8,4 δις ευρώ, που προκύπτει σχεδόν ισόποσα από την μείωση κατά 2,25 δις στις πρωτογενείς δαπάνες, 0,46 δις στις προμήθειες νοσοκομείων, 0,46 δις στις εξοπλιστικές δαπάνες και αύξηση των καθαρών εσόδων κατά 4,44 δις.

Σημαντική πολιτική επιλογή της νέας κυβέρνησης αποτελεί η φορολογική διεύρυνση στη βάση της πραγματικής κατάστασης των εισοδημάτων και της φοροδοτικής ικανότητας των φορολογουμένων. Η υλοποίηση αυτής της πολιτικής θα γίνει με τα μέτρα της ενιαίας προοδευτικής τιμαριθμοποιημένης φορολογικής κλίμακας για όλα τα εισοδήματα, την εφαρμογή της προοδευτικής φορολόγησης της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, την επαναφορά του φόρου κληρονομιάς και γονικών παροχών, την κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης για όλα τα εισοδήματα και τα μισθολογικά επιδόματα του Δημοσίου, την κατάργηση των χαριστικών φοροαπαλλαγών, την φορολόγηση των διανεμόμενων κερδών στα φυσικά πρόσωπα, την φορολόγηση της υπεραξίας από βραχυχρόνιες χρηματιστηριακές συναλλαγές με συμψηφισμό των ζημιών και την φορολόγηση των συναλλαγών με τις off shore (οφ-σορ) εταιρείες.

Παράλληλα, η πάταξη της φοροδιαφυγής αποτελεί ζήτημα στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης και διαφάνειας, διότι σε διαφορετική περίπτωση τα βάρη θα πέφτουν πάντα στους μισθωτούς και συνταξιούχους. Ο συνδυασμός της διαφάνειας, της δίκαιης φορολογίας και της ορθής χρήσης των δαπανών επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου αποτελεί το μεγάλο στοίχημα.

Γι’ αυτούς που μας οδήγησαν στην αφόρητη κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας, μια ελάχιστη, ειλικρινής, συγνώμη δεν βλάπτει, ενώ για κείνους της άλλης Αριστεράς, που σκέφτηκαν να διοργανώσουν όσες διαδηλώσεις δεν είχαν γίνει στα πεντέμισι χρόνια της διακυβέρνησης της ΝΔ. αναγκαία είναι η επισήμανση ότι η επίτευξη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας προϋποθέτει μεγάλες ρήξεις και συγκρούσεις, αλλά και παράλληλη ωρίμανση των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών.

Τώρα είναι η ώρα της ευθύνης, της Εθνικής ευθύνης, για όλους μας, γιατί το έλλειμμα εκτροχιάστηκε, γιατί το δημόσιο χρέος αποτελεί εθνικό ζήτημα και είναι επιτακτική η ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε το πού έχουμε φτάσει και ότι δεν μας περισσεύει πλέον καμία ημέρα. Δυστυχώς σήμερα, η ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου «είτε η Ελλάδα θα αφανίσει το χρέος, είτε το χρέος την Ελλάδα» καθίσταται επίκαιρη όσο ποτέ και μας αφορά όλους. Ως Ελλάδα έχουμε ασφαλώς δυνατότητες και ως Έλληνες έχουμε χρέος να ανταποκριθούμε άμεσα, εάν θέλουμε να υπερασπίσουμε  τους εαυτούς μας και την ευημερία που απολαμβάνουμε. Εδώ και τώρα…

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

O λαός, στις εκλογές της 4 του Οκτώβρη, ανέδειξε πρωθυπουργό τον ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης Γιώργο Παπανδρέου. Υπάρχει ελπίδα για το λαό μας, για τη πατρίδα μας. Αυτό το μήνυμα εκπέμπει το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο λαός της Μαγνησίας συνέβαλε σημαντικά σε αυτή τη νίκη. Στη νίκη αυτή, με τη παρουσία μου στο ψηφοδέλτιο, συνέβαλα κι εγώ με τις δικές μου δυνάμεις και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό.
Αισθάνομαι την υποχρέωση από τα βάθη της καρδιάς μου να ευχαριστήσω όλους, που με τίμησαν με το σταυρό προτίμησης. Θέλω να διαβεβαιώσω τον καθένα ξεχωριστά ότι παραμένω σταθερά αταλάντευτος στις αρχές και τις αξίες, για τις οποίες αγωνιστήκαμε μαζί.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει όλους μαζί ενωμένους, στη προσπάθεια να ξαναμπεί ο Νομός μας σε τροχιά ανάπτυξης. Πάμε μαζί, στηρίζοντας τον Γιώργο Παπανδρέου, στη προσπάθειά του να αλλάξει την Ελλάδα και να ξαναδώσει την χαμένη υπερηφάνεια στο λαό μας.