“Οι παραδοξότητες ενός …φτωχού λαού”

"Μπορεί οι σταφίδες να ’ναι το καλύτερο μέρος του κέικ· όμως μια σακούλα σταφίδες δεν είναι καλύτερη από ένα κέικ. Κι αν κάποιος είναι σε θέση να μας προμηθεύσει μια σακούλα σταφίδες, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να φτιάξει ένα κέικ, πόσο μάλλον να κάνει κάτι καλύτερο.. Ένα κέικ δεν είναι σαν να λέμε: αραιωμένες σταφίδες". Βιτγκενστάιν (Στοχασμοί)

Η Ελλάδα, έπειτα από μία δεκαετία με πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και αφού διαχειρίστηκε δισεκατομμύρια κοινοτικά ευρώ, εμφανίζεται να έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι σήμερα η χώρα με τους περισσότερους φτωχούς κατοίκους από κάθε άλλο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι μόνο της "παλιάς", που απαρτιζόταν από δυτικοευρωπαϊκά επί το πλείστον και πλούσια κράτη, αλλά ακόμη και της "νέας" (με μοναδική εξαίρεση τη Λιθουανία)!!
Ιδιαίτερη θέση στην ομάδα των φτωχών Ελλήνων κατέχουν οι συνταξιούχοι. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία (ΠΟΠΟΚΠ), αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι περίπου 1.300.000 συνταξιούχοι προσπαθούν να επιβιώσουν σε μία από τις ακριβότερες χώρες της Ευρώπης με μηνιαία εισοδήματα που δεν ξεπερνούν τα 400 ευρώ, ενώ άλλοι 450.000 συνταξιούχοι έχουν αποδοχές μεταξύ 400-500 ευρώ. Όσο για το κοινωνικό κράτος, αυτό αποδεικνύεται πρόχειρο, υστερόβουλο και αναποτελεσματικό.
Ο λόγος είναι απλός: Ενώ στην Ευρώπη οι περίφημες "κοινωνικές μεταβιβάσεις" (τύπου ΕΚΑΣ) μειώνουν τον κίνδυνο της φτώχειας του πληθυσμού κατά περίπου 40%, στην Ελλάδα οι αντίστοιχες δαπάνες και τα επιδόματα μειώνουν τον ίδιο κίνδυνο κατά λιγότερο από 20% κι αυτό γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις τα επιδόματα και οι ενισχύσεις, αντί να πηγαίνουν σε αυτούς που τα έχουν πραγματική ανάγκη, καταλήγουν σε νοικοκυριά που δεν είναι φτωχά, έχουν, όμως, αυξημένη πολιτική "Βαρύτητα".
Έτσι, σήμερα: α) περισσότεροι από τέσσερις στους δέκα Έλληνες (το 41,2%) δηλώνουν αδυναμία να αντιμετωπίσουν έκτακτες, αλλά αναγκαίες δαπάνες (π.χ. το κόστος θεραπείας μιας ασθένειας), με το ποσοστό αυτό να εκτοξεύεται στο 61.2% στην περίπτωση του φτωχού πληθυσμού, β)σχεδόν οι μισοί Έλληνες δεν έχουν καν τη δυνατότητα να πάνε για μία εβδομάδα διακοπές, γ) το 51,3% των Ελλήνων και το 75% των φτωχών νοικοκυριών της χώρας αντιμετωπίζουν δυσκολία στην κάλυψη ακόμη και των Βασικών αναγκών τους, καθώς δεν τους φτάνει το συνολικό μηνιαίο ή εβδομαδιαίο εισόδημα τους, δ) μεταξύ των φτωχών νοικοκυριών το ένα στα δέκα δυσκολεύεται να πληρώσει το ενοίκιο ή τη δόση του στεγαστικού δανείου του, το 27,3% τα βρίσκει "μπαστούνια" με τους πάγιους λογαριασμούς (φως, νερό, τηλέφωνο), ενώ περισσότεροι από 650.000 Έλληνες διαμαρτύρονται ότι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ούτε καν για να θερμάνουν επαρκώς τα σπίτια τους!!
Αλλά και σύμφωνα με τα στοιχεία της κοινοτικής στατιστικής υπηρεσίας Eurostat, την ώρα που σε πολλές χώρες της αναπτυγμένης Ευρώπης δεν υπάρχει μισθός χαμηλότερος από 1.250 ευρώ το μήνα, στην Ελλάδα οι μικτές αποδοχές του μέσου εργαζόμενου δεν ξεπερνούν τα 950 ευρώ, ενώ περίπου ο ένας στους δύο Έλληνες που έχει την τύχη να μην ανήκει στις στρατιές των ανέργων αμείβεται με ακόμη λιγότερα. Πρόκειται κυρίως για την περίφημη "γενιά των 700 ευρώ", τις τάξεις της οποίας συνθέτουν νέοι άνθρωποι, που δουλεύουν με ελάχιστες αποδοχές, πολλές φορές ανασφάλιστοι ή με σχέσεις μερικής απασχόλησης.
Έτσι, δίδεται η εντύπωση ότι στην Ελλάδα υφίσταται τεράστια εισοδηματική ανισότητα, αφού από τα 100 ευρώ του συνολικού εισοδήματος πάνω από 40 ευρώ καταλήγουν στο 20% των πλουσιότερων Ελλήνων, ενώ στην τσέπη του 20% των φτωχότερων Ελλήνων καταλήγουν μόλις 7 ευρώ. Αν περάσουμε δε στο διαθέσιμο εισόδημα (δηλαδή στα χρήματα που μας μένουν στην τσέπη μετά την καταβολή των φόρων και των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης), θα διαπιστώσουμε ότι το 10% των πλουσιότερων Ελλήνων ελέγχει το 1/4 του διαθέσιμου εισοδήματος, ενώ το 10% των φτωχότερων νοικοκυριών μόλις το 2,5%.
Όλες δε οι σχετικές δημοσκοπήσεις, που γίνονται στη χώρα μας δείχνουν ότι η ανεργία και η ακρίβεια είναι μακράν τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα, με αποτέλεσμα και το "ηθικό" της πλειοψηφίας των συμπατριωτών μας, αναφορικά με την πορεία της οικονομίας και της τσέπης τους να είναι καταβαραθρωμένο.
Στον αντίποδα των επισημάνσεων αυτών, υπάρχει ένα δυσεξήγητο μυστήριο, αφού άλλα λένε οι αριθμοί και οι στατιστικές και διαφορετική είναι η γενική εικόνα του πληθυσμού της χώρας.
Πώς εξηγείται το γεγονός ότι το 80% των ελλήνων ζουν σε ιδιόκτητα σπίτια που ακόμη και στις φτωχογειτονιές είναι καλύτερα από αντίστοιχες γειτονιές άλλων ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων; Με τι λεφτά και από ποιους αγοράζονται όλα αυτά τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στους ελληνικούς δρόμους με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να φρακάρει το σύμπαν σε μερικά χρόνια; Ποιοι ζουν στις εκτεταμένες περιοχές των μεγαλουπόλεων, όπου τα σπίτια είναι ακριβά και ποιοι γεμίζουν τα εστιατόρια, τα τσιπουράδικα, τα μπαρ, τις καφετέριες και ποιοι καταναλώνουν ανελέητα;
Σύμφωνα, μάλιστα, με τα ιδιαίτερα αποκαλυπτικά στοιχεία που δημοσιοποίησε ο δρ. Λέανδρος Δραγώνας στην «Εστία» (21/6/07):
- το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων ανέρχεται σε 23.970 δολάρια και μαζί με την παραοικονομία στα 30.000, όπερ σημαίνει ότι είμαστε ο 23ος πλουσιότερος λαός της γης επί συνόλου 212 κρατών,
- το 85% των Ελλήνων έχει ιδιόκτητο σπίτι, ενώ σε κάθε τρεις Έλληνες αντιστοιχεί ένα εξοχικό σπίτι,
- αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα κυκλοφορούν 4.548.469 αυτοκίνητα Ι.Χ. και περίπου 12.000.000 συνδέσεις κινητών τηλεφώνων!! Δηλαδή ένας στους δύο Έλληνες έχει Ι.Χ.. Στους μη έχοντες προφανώς αντιστοιχεί μία από τις 767.455 μοτοσικλέτες που, επίσης, κυκλοφορούν,
- είμαστε οι πρώτοι στην Ευρώπη σε κατανάλωση ουίσκι, καλλυντικών, ειδών ενδύσεως και σε παχύσαρκα παιδιά,
- 65.000 Έλληνες νέοι σπουδάζουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, δηλαδή ο μεγαλύτερος αριθμός στον κόσμο αναλογικά προς τον πληθυσμό μας,
- ένα με ενάμισι (1 - 1,5) εκατομμύριο Έλληνες μετακινούνται μόνο από την περιοχή της Αττικής κατά τις αλλεπάλληλες τριήμερες αργίες,
- Πολλοί από τους 1.000.000 αλλοδαπούς, που ήλθαν πάμπτωχοι στην Ελλάδα την περίοδο 1989-95, είναι σήμερα ιδιοκτήτες σπιτιών, αυτοκινήτων και τραπεζικών καταθέσεων, που για τους Αλβανούς μόνο ανέρχονται σε 14 δισ. ευρώ!! πιο εύκολη απάντηση είναι ότι οι έλληνες δανείζονται και βυθίζονται όλο και περισσότερο στα δάνεια. Αυτό σίγουρα ισχύει ως ένα βαθμό, αλλά δεν αποτελεί αποκλειστικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων. Συμβαίνει και σε άλλες χώρες, μολονότι στην Ελλάδα υπάρχει και σημαντικό ποσοστό ανθρώπων που δανείζονται για να ζουν πέρα από τις δυνατότητες τους. Μία δεύτερη απάντηση είναι ότι οι έλληνες φοροδιαφεύγουν και έχουν περισσότερα χρήματα από αυτά που δηλώνουν επίσημα, αλλά οι κατηγορίες που εμφανίζονται ως φτωχοί δεν έχουν ούτως ή άλλως υψηλά φορολογητέα εισοδήματα. Μία τρίτη απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι υπάρχει εκτεταμένη μαύρη οικονομία στην Ελλάδα και αυτό είναι ένα γεγονός (30% του ΑΕΠ). Παράγεται και υπάρχει ένας πλούτος, που προέρχεται από νόμιμες και παράνομες δραστηριότητες που δεν δηλώνεται και δεν φορολογείται, αλλά δεν ξέρουμε πόσοι είναι εκείνοι που ωφελούνται άμεσα από αυτόν.

Φτωχοί αναπόφευκτα υπάρχουν και μερικοί μάλιστα σε δραματική κατάσταση, καθώς τα εισοδήματα είναι και στην Ελλάδα, όπως και παντού, άνισα κατανεμημένα. Όπως, είναι αλήθεια ότι η διεύρυνση της φτώχειας - σχετικής και απόλυτης - θα καταφέρει γερά χτυπήματα στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής αν η κατάσταση δεν αλλάξει, προκαλώντας αναπόφευκτες κοινωνικές συγκρούσεις (“η φτώχεια είναι ο γονέας της επανάστασης και του εγκλήματος” κατά τον Αριστοτέλη), εάν η κυβέρνηση συνεχίζει να μιλά για μέτρα καταπολέμησης της φτώχειας, μέσω της δια της «Συστάσεως Εθνικού Ταμείου Κοινωνικής Συνοχής (ΕΤΑΚΣ)» επινοήσεως εξευτελιστικών επιδομάτων, που απλά θα διαχειριστούν την εξαθλίωση, καθώς κινούνται στη λογική της «φιλανθρωπίας» και σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν αποτελεσματική αντιμετώπιση.

Σίγουρα, δεν μπορεί κανείς να είναι ικανοποιημένος και δεν θα είναι ποτέ, όσο υπάρχουν φτωχοί, άστεγοι, άνεργοι, απροστάτευτοι και παιδιά που αδυνατούν να αποκτήσουν τις βασικές γνώσεις εκπαίδευσης. Δεν μπορούμε να συμβιβαζόμαστε με ό,τι δημιουργεί και αναπαράγει την φτώχεια και κυρίως δεν μπορεί να είναι ανεκτό να υπάρχουν δίπλα μας πολίτες και κοινωνικές ομάδες που στερούνται των βασικών αναγκών για αξιοπρεπή διαβίωση.

Η φτώχεια δεν είναι απλώς κοινωνικό φαινόμενο. Ήταν, είναι και θα είναι το πολιτικό πρόβλημα που αντικατοπτρίζει αδυναμίες και ανεπάρκειες του πολιτικού, οικονομικού και διοικητικού μας συστήματος, για την διασφάλιση, σε όλους, ίσων ευκαιριών ένταξης στον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό (“Άριστη είναι η δημοκρατία εκείνη, όπου οι πολίτες δεν είναι ούτε πάρα πολύ πλούσιοι, ούτε πάρα πολύ φτωχοί” κατά τον Θαλή).

Για την αντιμετώπιση της φτώχειας απαιτούνται στοχευμένες δράσεις, που θα χτυπάνε την κάθε μορφή φτώχειας στη ρίζα της, ασχέτως του γεγονότος ότι στη πραγματικότητα οι φτωχοί στην Ελλάδα είναι πολύ λιγότεροι από τους 2.000.000, που εμφανίζουν τα επίσημα στατιστικά στοιχεία. Όπως θα πρέπει να διερευνηθούν με περισσή προσοχή ποιες είναι εκείνες οι ομάδες των "ψευδοπτωχών", οι οποίες, επωφελούμενες από τις διάφορες κοινωνικές παροχές, δρουν σε τελική ανάλυση σε βάρος όλων, καθόσον απομυζούν πολύτιμους πόρους από τον προϋπολογισμό, αλλά και περιορίζουν τα διαθέσιμα κονδύλια ιδιαίτερα για εκείνες τις ομάδες του πληθυσμού που είναι οι πλέον αδύναμες (παιδία, ηλικιωμένοι, ανάπηροι και οι ομάδες που αντιμετωπίζουν πολλαπλό κοινωνικό αποκλεισμό) και οι οποίες πρέπει να ενταχθούν αποτελεσματικά στην οικονομία και την κοινωνία, ώστε «η φτώχεια να μην παράγει φτώχεια»...

Τελικά, σε μια χώρα, όπως η δική μας, που έχει αναγάγει την υπερβολή, τις ακρότητες και την μιζέρια σε εθνικά πρότυπα συμπεριφοράς, ο ορισμός της φτώχειας δεν βασίζεται μόνον στην ανάγκη, αλλά και σε ποικίλες σκοπιμότητες…

"Θεωρίες συνωμοσίας"

"Στην περιοχή του γνωστού, η ιδέα του αγαθού είναι τελευταία και μετά βίας διακρίνεται, όταν όμως τη διακρίνει κανείς δεν μπορεί να μην συλλογιστεί πως αυτή είναι η αιτία για όλα γενικά τα σωστά και καλά πράγματα, γεννώντας μέσα στον ορατό κόσμο το φως και τον κύριο του φωτός. Και γιατί μέσα στον νοητό κόσμο αυτή είναι που διευθύνει και παρέχει την αλήθεια και τον νου και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να την ατενίσει αυτός που εννοεί να ενεργήσει φρόνιμα και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή". ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Πολιτεία)

«Θέλεις να σου πω εγώ τι κρύβεται από πίσω;». Η φράση αυτή ακούγεται κάτι περισσότερο από συχνά στις ιδιωτικές συζητήσεις των Ελλήνων. Και φυσικά κρύβει πίσω της κάτι περισσότερο από μια απλή «θεωρία συνωμοσίας» που εξηγεί οτιδήποτε - από παγκόσμια ζητήματα μέχρι θέματα της ελληνικής καθημερινότητας.
Η καχυποψία ότι πάντα «κάτι κρύβεται» πίσω από καθετί αποτελεί ίδιον των Ελλήνων. Καθόλου περίεργο. Ο ελληνικός λαός γνώρισε αμέτρητες ξένες κατοχές και εισβολές, με αποτέλεσμα να αναπτύξει μια ιδιαίτερη μορφή σκέψης, όπου η βαθιά καχυποψία συνδυάζεται με ένα συλλογικό σύμπλεγμα κατωτερότητας. Το αποτέλεσμα: άνθηση των θεωριών συνωμοσίας, από τις πλέον σοβαρές μέχρι τις πλέον φαιδρές.
Ίσως, η πλέον καθαρόαιμη ελληνική θεωρία συνωμοσίας να είναι εκείνη που αφορά την περιβόητη Ομάδα Έψιλον: μια υπέρ-μυστική ομάδα με σχεδόν υπερφυσικές οικονομικές, επιστημονικές και πνευματικές δυνάμεις, η οποία βρίσκεται διασκορπισμένη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, προωθώντας κρυφά τα ελληνικά συμφέροντα και μαχόμενη τα «ξένα κέντρα αποφάσεων». Σύμβολό της το Δελφικό Έψιλον, που μοιάζει με δύο κεφαλαία Ε τοποθετημένα «πλάτη με πλάτη». Υποτίθεται ότι η Ομάδα Έψιλον χρησιμοποιεί υπέρ-τεχνολογία όπως αντιβαρύτητα και τηλεμεταφορά για την άμυνα της Ελλάδας και την παγκόσμια κυριαρχία του ελληνικού πολιτισμού. Με βάση αυτήν την κεντρική ιδέα, οι «μεταλλάξεις» είναι πολυάριθμες και αλληλοσυμπλεκόμενες και περιλαμβάνουν μέχρι και εξωγήινους.
Σύμφωνα με κάποιους, οι ιδρυτές της Ομάδας Έψιλον - και κατ’ άλλους όλοι οι Έλληνες - προέρχονται από τον... Σείριο. Ότι το φαινόμενο των UFO έχει βασικά προέλευση τα διαστημόπλοια των Έψιλον. Ότι το σύμβολο των Έψιλον έχει παρατηρηθεί σε διάφορα UFO. Διάφοροι συγγραφείς ανέπτυξαν τα δικά τους παρακλάδια της θεωρίας περί Ομάδας Έψιλον, ενώ κάποιοι άλλοι διατείνονται ότι είναι και μέλη της.
Το εύλογο ερώτημα είναι ότι αφού η Ομάδα Έψιλον διαθέτει τέτοιες υπεράνθρωπες δυνάμεις και τεχνολογίες, τότε γιατί παραμένει στην αφάνεια; Πού ήταν οι Έψιλον όταν οι Έλληνες κατατροπώνονταν από τον στρατό του Κεμάλ και «συνωστίζονταν» στο λιμάνι της Σμύρνης; Πού ήταν στα ολοκαυτώματα των Καλαβρύτων, του Διστόμου και της Κανδάνου; Στη διάρκεια των Σεπτεμβριανών του 1955 στην Κωνσταντινούπολη; Το 1974 στην Κύπρο; Κανένα λογικό επιχείρημα δεν μπορεί να αντιταχθεί στη συνωμοσιολογία. Η τελευταία το αφομοιώνει και διαθέτει εξηγήσεις για τα πάντα. Τώρα, αν αυτές οι εξηγήσεις δεν έχουν καμία σχέση με την κοινή λογική, είναι μια άλλη ιστορία...
Σύμφωνα, πάντως, με τη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Βικιπαιδεία, η Ομάδα Έψιλον θεωρείται ότι αποτελεί κάτι «μεταξύ θεωρίας συνωμοσίας και περιαστικού θρύλου (urban legend)».
Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι πάμπολλες και συνεχώς μεταλλασσόμενες. Όμως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: αφορούν τη δράση «σκοτεινών κέντρων αποφάσεων» που στρέφονται ενάντια στον ελληνισμό. Όμως υπάρχουν - ελάχιστες είναι η αλήθεια - θεωρίες συνωμοσίας, στις οποίες εγχώρια κέντρα αποφάσεων έπαιξαν ρόλο σε διεθνείς εξελίξεις.
ΑΝ υπάρχει, τελικά, η ομάδα Έψιλον αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι ο Ελληνισμός θα πρέπει να επαναπαυτεί και να εναποθέσει την τύχη του στις ενέργειες αυτής. Ουδέποτε επήλθε λύση στα εθνικά ζητήματα μέσω κάποιων οργανώσεων (περίπτωση ΚΥΠΡΟΥ , καταστροφή ΣΜΥΡΝΗΣ κ.α.).
ΑΝ ΔΕΝ υπάρχει, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επικρατήσει ηττοπάθεια και να κυριαρχήσει το πνεύμα της υποταγής.
Ο Ελληνισμός ανέκαθεν διέθετε πρότυπα ηρωισμού και πατριωτικής αυτοθυσίας, όπως μας έχει διδάξει η ιστορία. Μέλη της Ομάδος Έψιλον ας θεωρήσουμε ότι είμαστε ο καθένας μας ξεχωριστά, δηλαδή όποιος αγωνίζεται, έστω και από μέσα του, για την διάσωση του Ελληνισμού, ανεξαρτήτως πολιτικής ή θρησκευτικής πεποιθήσεως…
Είτε, λοιπόν, υπάρχει, είτε όχι η ομάδα Έψιλον, το ζήτημα εντοπίζεται στην δική μας δράση, και στον προσωπικό αγώνα του καθενός μας. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς προς ανατροπή της υφισταμένης παρακμιακής καταστάσεως. Ας μην αναμένουμε ούτε από αυτή, ούτε από κανένα άλλο την "εξ ουρανού σωτηρία μας", εάν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε την βούληση και την δύναμη να αγωνισθούμε για την Εθνική μας κυριαρχία και Αξιοπρέπεια…
Άλλωστε, όπως έλεγε και ο γέρο – ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (Ελένη): “με σταυρωμένα χέρια και μόνο με θυσίες τίποτα δεν γίνεται. Η σύνεση είναι μάντης. Και η φώτιση” - …

*(Αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσε το συγκλονιστικό νέο μυθιστόρημα του προικισμένου Βολιώτη συγγραφέα, φίλου και συναγωνιστή Θανάση Νικολάου, με τον τίτλο «ΟΙ ΕΨΙΛΟΝ», το οποίο αξίζει να διαβάσει κανείς).
Πηγή: ΕΘΝΟΣ

“Σύστημα Κοινωνικής (Αν)ασφάλισης”

“Όσοι εκχωρούν ελευθερία εν ονόματι της ασφάλειας δεν δικαιούνται ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια” (ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΦΡΑΓΚΛΙΝOΣ)

O διεθνής οίκος αξιολόγησης Standard & Poors, εξαιτίας της γήρανσης του πληθυσμού, προβλέπει για την Ελλάδα ότι το χρέος θα ανέλθει στο 436% του ΑΕΠ το 2050, εάν συνεχιστεί η πολιτική που ακολουθείται τώρα και δεν προωθηθούν μεταρρυθμίσεις. Στην έκθεσή του εκτιμά συγκεκριμένα ότι «τα δημόσια οικονομικά των περισσότερων χωρών θα εμφανίσουν επιδείνωση, στο επόμενο μισό του αιώνα, ως αποτέλεσμα των δημογραφικών αλλαγών, εκτός και εάν αυτές αντισταθμιστούν από πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής ή από μεταρρυθμίσεις στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και στο σύστημα των σχετικών δαπανών».
Το αξιοσημείωτο στην έκθεση αυτή είναι ότι προς αποφυγήν της δημοσιονομικής επιδείνωσης ο διεθνής αυτός οίκος ούτε διακατέχεται από υιοθέτηση μονόδρομων λύσεων, ούτε θεωρεί ότι μόνον οι μεταρρυθμίσεις στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί το διαζευκτικό “ή” στην εκτίμησή του. Άλλη λύση είναι η εφαρμογή πολιτικών δημοσιονομικής προσαρμογής, αφήνοντας ανέπαφο το ασφαλιστικό!!
Σύμφωνα δε με το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), αυτή η δημοσιονομική προσαρμογή πρέπει να στηριχθεί σ' ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης, που θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την αύξηση των εσόδων, η οποία πρέπει να προέλθει από διεύρυνση της φορολογικής βάσης, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και ένταξη παραοικονομικών δραστηριοτήτων στην οικονομία. Ως προϋποθέσεις γι’ αυτό κατονομάζει την μεταρρύθμιση, απλοποίηση και κωδικοποίηση της φορολογικής νομοθεσίας, την μεταρρύθμιση της φορολογικής διοίκησης, με εκσυγχρονισμό των μηχανισμών συλλογής των φόρων και περιορισμό του κόστους τους, καθώς και την εμπέδωση κλίματος εμπιστοσύνης και συνέπειας απέναντι στο φορολογικό σύστημα, με κατάργηση των φορολογικών αμνηστιών.
Ακόμη και ο ΣΕΒ, με επιστολή που απέστειλε αμέσως μετά τις εκλογές προς τον πρωθυπουργό ο πρόεδρός του Δημήτρης Δασκαλόπουλος, τονίζει, μεταξύ άλλων, πως «η νέα λαϊκή εντολή ενισχύει αποφασιστικά τη διακηρυγμένη βούλησή σας να προχωρήσετε με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, στο κράτος, στην κοινωνία». Παράλληλα, επισημαίνεται ότι «η επιχειρηματική κοινότητα, με την καθημερινή της δράση και τις πρωτοβουλίες της, καταθέτει τη συνεισφορά της στη συλλογική προοπτική μίας οικονομικά ισχυρής και κοινωνικά δίκαιης Ελλάδας».
Πώς, όμως, μπορείς να επιτύχεις μια οικονομικά ισχυρή και κοινωνικά δίκαιη Ελλάδα; Εφαρμόζοντας ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης, που υποστηρίζουν αξιόπιστοι οικονομικοί αναλυτές ή διαλύοντας το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, σύμφωνα με τις εισηγήσεις τεχνικών επιτροπών «σοφών», στις οποίες βολικά παρέπεμψε το ζήτημα η Ν.Δ.;
Ο κάθε καλοπροαίρετος θα επέλεγε την πρώτη περίπτωση, η οποία αποτελεί πραγματική λύση, χωρίς να θίγει τις πλατιές κοινωνικές μάζες, που μαστίζονται από την οικονομική ανέχεια. Μολαταύτα, η ΝΔ επέλεξε συνειδητά να “βάλει χέρι” στο ασφαλιστικό σύστημα, υπονομεύοντας τόσο με πράξεις, όσο και με παραλείψεις το μέλλον του, χωρίς μέχρι στιγμής να έχει προβάλει καμιά ολοκληρωμένη και διαρθρωτική λύση, καθηλώνοντας μισθούς και συντάξεις, δίνοντας αβέβαια μηνύματα για τα μέτρα που θα λάβει στο μέλλον, εντείνοντας την ανασφάλεια και προσφέροντας γη και ύδωρ στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Κι εδώ είναι το μυστικό…
Η δημοσιονομική εξυγίανση απαιτεί γενναία αύξηση των προς είσπραξιν άμεσων φόρων από αυτούς τους λίγους, που πραγματικά κατέχουν. Εάν η Ν.Δ. επέλεγε αυτή τη λύση, τότε θα πήγαινε κόντρα στις αρχές και τη φυσιογνωμία της ως ένα καθαρό δεξιό, νεοφιλελεύθερο κόμμα. Γι’ αυτό και είναι μονόδρομος για την ίδια η επιλογή της εκ νέου επιβάρυνσης των πολλών. Ως ιδέα μάλιστα ξεκίνησε πολύ νωρίτερα.
Με την ολοκλήρωση της θητείας των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, κατά την οποία επιχειρήθηκε και σε γενικές γραμμές επιτεύχθηκε ο συνδυασμός της μεγέθυνσης (ανάπτυξης) με την εμβάθυνση (επέκταση) του κοινωνικού κράτους, άρχισαν οι γκρίνιες. Ήδη βιώνουμε την αντίστροφη πορεία: από τις παροχές στις περικοπές, από τους ανταποδοτικούς φόρους ανάλογα με τα εισοδήματα στους έμμεσους (κεφαλικούς) φόρους. Και καθώς οι φοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων επεκτείνονται, ενώ την ίδια στιγμή οι σημερινοί 60άρηδες συνταξιοδοτούνται, κυριάρχησε η συζήτηση για το Ασφαλιστικό. Δηλαδή, για την παράταση του εργασιακού βίου και την περικοπή των συντάξεων. Έστω κι αν αυτό σημαίνει βίαιη ανατροπή του οικονομικού και κοινωνικού προγραμματισμού εκατομμυρίων πολιτών.
Η ύπαρξη, όμως, και η ενίσχυση των συστημάτων κοινωνικής προστασίας, για τα οποία μιλούσε προεκλογικά η Ν.Δ., ζητώντας ανανέωση της λαϊκής εντολής στο πρόσωπό της, απαιτεί πολιτική βούληση που εκφράζεται στην πράξη και όχι στη θεωρία. Η κυβέρνηση της Ν.Δ., αφού απώλεσε το προεκλογικό κοινωνικό προσωπείο, από την επομένη, κιόλας, των εκλογών, έσπευσε να ανακοινώσει αλλαγές στο Ασφαλιστικό, επιβεβαιώνοντας την υποψία ότι υπήρχε προαποφασισμένο σχέδιο, που απλώς δεν ετέθη υπόψη των ψηφοφόρων· επέλεξε την παλιά καλή και πολλαπλώς δοκιμασμένη συνταγή να ρίξει όλα τα βάρη από την αποτυχημένη πολιτική της στα λαϊκά στρώματα, στους πολίτες.
Εις εκτέλεσιν, λοιπόν, του παραπάνω σχεδίου, στο οποίο δώσαμε επιγραμματικά τον τίτλο «κοινωνική αποδόμηση και καλλιέργεια κλίματος ανασφάλειας», η κυβέρνηση προχώρησε και προχωρά σε ιδιωτικοποιήσεις τραπεζών και δημόσιων επιχειρήσεων, χωρίς να συζητά καν τις υποχρεώσεις που πρέπει να αναλάβουν οι επιχειρήσεις αυτές για το ασφαλιστικό των Ταμείων τους. Έτσι επιχειρείται να μεταφερθεί το κόστος των ενοποιήσεων στο Ι.Κ.Α. και στο κοινωνικό σύνολο. Με τις προκλητικές εθελούσιες εξόδους, όπως έγινε στον ΟΤΕ, δίνονται σε ηλικία 48 και 50 ετών υψηλές συντάξεις σε λίγους. Η αντισυνταγματική λύση στο συνταξιοδοτικό πρόβλημα των Τραπεζοϋπαλλήλων επιβαρύνει δυσβάστακτα το ΙΚΑ και το ασφαλιστικό σύστημα. Μόνο για τις συντάξεις της Εμπορικής δόθηκαν εντός του 2006 από το ΙΚΑ 10 εκ. ευρώ. Σχετικά με την ένταξη των επικουρικών ταμείων στο ΕΤΕΑΜ η κυβέρνηση φορτώνει αυτό το ταμείο με νέα βάρη, ενώ εξακολουθεί να μη αποδίδει σ' αυτό τις ασφαλιστικές εισφορές που του ανήκουν. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο νομοθετικό, αλλά και άμεσα πολιτικό και πρακτικό. Γιατί ο νόμος Ρέππα προέβλεπε τη συντεταγμένη και ορθολογική ομαδοποίηση όλων των ταμείων και όχι μόνο την ένταξη των προβληματικών στο ΕΤΕΑΜ, όπως κάνει η κυβέρνηση.
Αλλά και με την λεγόμενη εισφοροδιαφυγή, τα τελευταία τριάμισι χρόνια άφησε και συνεχίζει να αφήνει την εισφοροδιαφυγή να καλπάζει σε πρωτοφανή ύψη, απαξιώνοντας τους υπάρχοντες μηχανισμούς ελέγχου και πάταξής της. Οι ανασφάλιστοι - κατεξοχήν μετανάστες - εργαζόμενοι ξεπερνούν το 1.000.000 και οι οικονομικές απώλειες φτάνουν τα 4,5 δις €. Ταυτόχρονα προωθούνται «κυλιόμενες» ρυθμίσεις χρεών των επιχειρήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία, οι οποίες μάλιστα εξαγγέλλονται μήνες πριν, έτσι ώστε να σταματήσει κάθε κίνητρο εξόφλησης. Όμως η ένταξη του συνόλου των εργαζομένων στο σύστημα, όπως και η πληρωμή των βεβαιωθεισών εισφορών των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ (σ.σ. κάθε χρόνο ευνοϊκή ρύθμιση χρεών των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ), θα σήμαινε αύξηση της ανεργίας για τη βαλκάνια εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, η οποία βασίζεται στο χαμηλό εργατικό κόστος και όχι στην επένδυση στην παιδεία και την κατάρτιση. Έτσι η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών στηρίζεται στη «μαύρη»-ανασφάλιστη εργασία και την παραοικονομία.
Βάσει αυτής της λογικής και το έμμεσο μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων τίθεται στο στόχαστρο, ως αρνητικό μέγεθος για την ανταγωνιστικότητα. Τα ταμεία αναλαμβάνουν, από τις επιχειρήσεις, τους «ακριβούς»-ηλικιωμένους υπαλλήλους, μέσω των προγραμμάτων πρόωρης-εθελούσιας εξόδου. Οι επιχειρήσεις απαλλάσσονται από τις κοινωνικές ευθύνες τους και το κοινωνικό σύνολο αναλαμβάνει κι αυτό το βάρος…
Η κυβέρνηση καλλιεργεί κλίμα ανασφάλειας, το οποίο οδηγεί χιλιάδες εργαζομένους σε πρόωρη συνταξιοδότηση, με εμφανείς τις προθέσεις της: α) να αποχωρήσουν από το Δημόσιο και τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα όσο το δυνατόν περισσότεροι, μέσα από μια “εθελουσία” έξοδο χωρίς κίνητρα, κάτι που όμως είναι επιζήμιο για τα Ταμεία, αλλά και για τους ίδιους τους εργαζομένους και β) η μείωση του μέσου όρου συνταξιοδότησης, μέσα από δικές της πολιτικές επιλογές, οδηγεί σε διάλογο με προδιαγεγραμμένες λύσεις, την αύξηση ορίων ηλικίας και περικοπές στο σύνολο των μεσαίων και υψηλών συντάξεων, οι οποίες θα βλάψουν τα χαμηλά κυρίως εισοδήματα, διαμορφώνοντας ένα ομοιόμορφο καθεστώς ανέχειας, αν όχι φτώχειας.
Η πολιτική αυτή άρχισε ήδη να δημιουργεί εκτός από μεγάλα προβλήματα στη λειτουργία των υπηρεσιών, δυσβάστακτα ελλείμματα στα Ταμεία των Δημοσίων Υπαλλήλων. Παράλληλα, με τον τρόπο αυτό δημιουργείται μια νέα ομάδα χαμηλοσυνταξιούχων με σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις.
Εάν σ’αυτά προσθέσουμε και τα χρέη του Δημοσίου προς τα Ασφαλιστικά Ταμεία, τα οποία έφθασαν από 2,7 δις ευρώ το 2004 σε 6 δις ευρώ το 2006, αλλά και τις δαπάνες Υγείας, οι οποίες κινούνται πλέον εκτός ελέγχου και μάλιστα με ρυθμό πάνω από 30%, τότε αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό εύρος της επιδιωκόμενης καταστροφής.
Σίγουρα, κανείς σήμερα δεν αισθάνεται ασφαλής με το Ασφαλιστικό, το οποίο βέβαιο είναι ότι χρειάζεται άμεση παρέμβαση, αλλά μόνον για την επιδιόρθωση των δομικών προβλημάτων του και την διασφάλιση ενός ανεκτού και εγγυημένου επιπέδου ζωής των πολιτών. Όπως σίγουρο είναι ότι χρειάζεται άμεση εξυγίανση και η δημοσιονομική πολιτική, προκειμένου να διασφαλιστεί η συνέχιση των ρυθμών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, καθόσον με τους σημερινούς χειρισμούς της κυβέρνησης κι αυτός ο τομέας απειλείται με συρρίκνωση.
Δυστυχώς, όμως, η κυρίαρχη πολιτική επιλογή της Ν.Δ. είναι να στηρίξει τους λίγους και ισχυρούς και στα πλαίσια αυτής της πολιτικής δημιουργεί μια νέα ιδιωτική αγορά πρόνοιας εις βάρος του κράτους πρόνοιας, εις βάρος των πολιτών, ακυρώνοντας στην ουσία του την κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα, όπως την γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Με αυτές τις μεθοδεύσεις το μόνο σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση, κατ’ αντίθεσιν των προβλέψεων και προτάσεων σοβαρών οικονομικών αναλυτών, θα επιτύχει να μεταβάλλει τη χώρα σε μια οικονομικά ανίσχυρη και κοινωνικά άδικη Ελλάδα, εμμένοντας στο να μας παραμυθιάζει ότι μονίμως “στραβός είναι ο γιαλός”...