“Αγροτικές κινητοποιήσεις και ο ρόλος του ΚΚΕ”*

Το ΚΚΕ (πρώην ΣΕΚΕ), από τη στιγμή που ιδρύθηκε, έδειξε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο ενδιαφέρον για το αγροτικό ζήτημα, αλλά ούτε έτοιμες μελέτες υπήρχαν για την όλη αγροτική οικονομία της χώρας, ούτε, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, ήταν δυνατόν να κατατοπιστεί θεωρητικά και να έχει ξεκάθαρη γνώμη για τη λύση του αγροτικού ζητήματος. Για αυτό και δεν είχε ένα συγκεκριμένο αγροτικό πρόγραμμα δράσης άμεσων απαιτήσεων.  

Στο Β’ Συνέδριο του ΣΕΚΕ τον Απρίλιο του 1920 ορίστηκε, από την τότε Κεντρική Επιτροπή, εισηγητής του αγροτικού ο Γιάννης Κορδάτος, από τους θεμελιωτές του μαρξισμού στην Ελλάδα, η εισήγηση του οποίου καταπολεμήθηκε από τον Κεντρικό Επίτροπο Π. Δημητράτο. 

Στις σελίδες του «Ριζοσπάστη» της εποχής εκείνης, ο Κορδάτος τόνιζε ότι: «Η πρότασις εκείνη περί «Εθνικοποιήσεως», εξακολουθεί να είναι αόριστη και να μη δίνη μια προγραμματική κατεύθυνσι στην αγροτική μας πολιτική ούτε στο Θεσσαλικό αγροτικό ζήτημα. Αναγνωρίζω πως η «Εθνικοποίησι» είναι μια θεμελιώδης αρχή του σοσιαλισμού αλλά … θα γίνει πραγματικότης ίσως για το πολύ απώτερον μέλλον της Ελλάδας….Η εθνικοποίησις της γης ούτε στην Σοβιετική Ρωσία δεν είναι ακόμα ένα θετικό γεγονός. Ακόμα και κάτι άλλο… μέχρις ότου φθάσουμε στην εθνικοποίησι της γης θ’ αντικρύσουμε τους σημερινούς και αυριανούς πόθους και ανάγκας των αγροτών και κάτι παραπάνω ακόμα ένα σχεδόν τετελεσμένο γεγονός… Δεν μπορούμε να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και να μιλούμε μόνο για την εθνικοποίηση της γης σαν άμεσο και προσεχές γεγονός. Η χωρίς αποζημίωσι απαλλοτρίωσι δεν είναι ένας αναγκαίος συμβιβασμός αλλά μια επαναστατική προπαγάνδα…».

Σαφώς το απώτατο σχέδιο του Κομμουνισμού, μετά την επικράτησή του, είναι να εθνικοποιήσει τη γη και συνεπώς να καταργήσει τις παντός είδους ιδιοκτησίες της γης κ.τ.λ., όμως, η εθνικοποίηση της γης και κυρίως της μικροϊδιοκτησίας είναι έργο πολύ μελλοντικό, επιδίωξη πολύ απώτερη. «Όταν θα καταλάβουμε την πολιτική εξουσίαν», λέει ο Ένγκελς στο βιβλίο του «Το αγροτικό ζήτημα στη Δύση», «ούτε να σκεφθούμε καν θα είναι δυνατόν για την απαλλοτρίωση των μικροϊδιοκτησιών των χωρικών (κατόπιν αποζημιώσεως ή άνευ) όπως θα είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε για τους μεγάλους γαιοκτήμονας (τσιφλικούχους)».  

Ο Αβραάμ Μπεναρόγια, από τους ιδρυτές του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), διατύπωσε μια ανάλυση των αγροτών αρκετά διαφορετική από τη μέχρι τότε καθιερωμένη μεταξύ των σοσιαλιστών. Στη μελέτη του «Οι αγρότες στην Ελλάδα», τόνισε ότι οι αγρότες καπνοπαραγωγοί είναι τυπικά μόνο ανεξάρτητοι, ενώ στην πραγματικότητα είναι υποδουλωμένοι στο εμποροβιομηχανικό κεφάλαιο. Δεν δίστασε να διακηρύξει ότι οι αγρότες έπρεπε να θεωρηθούν απροσχημάτιστα ως ιδιότυποι βιομηχανικοί εργάτες, ο δε Γ. Γεωργιάδης, μέλος της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1921, διαπίστωσε ότι, παρόλη την «δογματική, στείρα και αρνητική πολιτική προπαγάνδα του», το κομμουνιστικό κόμμα κατόρθωνε να βρίσκει μια σημαντική απήχηση ιδίως μεταξύ των αγροτών, κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε και στη σημερινή εποχή.  

Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι η τακτική του ΚΚΕ απέναντι στους αγρότες έπαιρνε κατά κύριο λόγο καιροσκοπική μορφή, που κάτω από μια πολιτική ιδεολογία, όπου το θεωρητικό έλλειμμα και η σύγχυση συνόδευε την κοινωνική τάξη του αγρότη, εξαντλούνταν σε αφηρημένα επαναστατικά συνθήματα που συμπτωματικά εξέφραζαν πότε την «μπολσεβίκικη» και πότε την οπορτουνιστική του τάση. Το γεγονός αυτό δεν είχε μόνο επίδραση στην ιδεολογική φυσιογνωμία του κόμματος, αλλά, το κυριότερο, είχε άμεση επίδραση στη δυναμική και στις διεκδικήσεις του αγροτικού κινήματος της εποχής.  

Στην ίδια καιροσκοπική λογική κινείται και η από 19/1/2010 Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για τις αγροτικές κινητοποιήσεις: «Η ουσιαστική στήριξη του αγροτοπαραγωγού στις σημερινές συνθήκες απαιτεί φθηνά λιπάσματα, σύγχρονες υποδομές και μηχανήματα, επιστημονική γνώση, συγκέντρωση της παραγωγής και αξιοποίησή της στο πλαίσιο μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας με γνώμονα τις ανάγκες του λαού. Γι' αυτό και το ΚΚΕ προβάλλει την ανάγκη να συνεταιρισθεί ο παραγωγός και να συνδεθεί με τη βιομηχανία, το εμπόριο και την τράπεζα που θα αποτελούν λαϊκή κρατική ιδιοκτησία. Προβάλλει την προοπτική της λαϊκής οικονομίας που θα διασφαλίσει την ευημερία της αγροτικής οικογένειας».  

Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα, η οποία, ως γνωστόν, κατάφερε “με τις αιματηρές της οικονομίες” να σπουδάσει την κόρη της στο Αμερικανικό Κολέγιο Αθηνών και ήταν επιφανές μέλος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του, ενώ δεν δέχεται τον κρατικό έλεγχο των οικονομικών του κόμματός της, περιόδευσε στο μπλόκο της Χαλκηδόνας στη Θεσσαλονίκη «με το μήνυμα να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις», ενώ στο μπλόκο του Κάστρου Βοιωτίας δήλωσε «Ο αγώνας είναι σε κρίσιμο σημείο. Βεβαίως η αγροτιά και η αγροτική παραγωγή ήταν και είναι εδώ και καιρό σε κρίσιμο σημείο. Αύριο το υπουργείο και η κυβέρνηση σας καλεί σε διάλογο. Μετράει την αντοχή σας, μετράει το πείσμα σας. Θέλει να σφυγμομετρήσει αν μπορεί να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες.  

Εσείς πρέπει να μετρήσετε τη δική σας δύναμη, πρέπει να δείξετε τη δύναμή σας και πιστεύω ότι αυτή είναι η διάθεσή σας και γι' αυτό άλλωστε είστε στο δρόμο. Γιατί από αυτόν τον αγώνα πρέπει να κερδίσετε για να μπορείτε να συνεχίσετε τον αγώνα. Γιατί το ζήτημα της επιβίωσης αν πρώτα ήταν ένα ζήτημα για το τι θα γίνει σε 5,6,7 χρόνια τώρα κρίνεται το 2010, το 11, το πολύ έως το 2013. Το ζήτημα λοιπόν είναι το ποιος θα δείξει τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και την μεγαλύτερη αδιαλλαξία. Αυτός που πρέπει να είναι αδιάλλακτος είναι ο αγρότης που υποφέρει χρόνια και δεν υπάρχει προοπτική χωρίς τον αποφασιστικό και μεθοδευμένο αγώνα».  

Κανένας δεν κλείνει τους δρόμους για πλάκα. Μας είπαν ότι οι κλειστοί δρόμοι κλείνουν και σπίτια. Όχι δεν ζημιώνεται ο λαός. Από τις αγροτικές κινητοποιήσεις ωφελείται και θα ωφεληθεί περισσότερο αν έχουν αποτέλεσμα. Ο αγώνας πρέπει να έχει και αλληλεγγύη, αλλιώς είναι αδύναμος. Ταλαιπωρία δεν είναι μια παράκαμψη. Ταλαιπωρία δεν είναι να είσαι άνεργος; Ταλαιπωρία δεν είναι οι ακριβές τιμές στο σουπερμάρκετ; Και στο τέλος, τέλος ας λύσουν τα προβλήματα».  

Από την στάση και τις δηλώσεις της ΓΓ του ΚΚΕ είναι προφανές ότι αυτό είναι ο ηθικός αυτουργός των μπλόκων. Πολύ πριν κατέβουν οι αγρότες στην εθνική οδό, κατέβηκαν τα στελέχη του ΚΚΕ, τα οποία είναι ή παριστάνουν τους αγρότες, με την δικαιολογία της αγροτικής "διαμαρτυρίας". Όταν όμως στέλεχος με ιδεολογική σκοπιμότητα οδηγεί τρακτέρ στην εθνική οδό, τότε το τρακτέρ παύει να είναι τέτοιο και κάπου αλλού αποσκοπεί και μάλιστα μεθοδευμένα.  

Είναι απολύτως βέβαιο ότι οι του ΚΚΕ - παρότι αποκρύπτουν συστηματικά ότι δεν υπολογίζουν τον μικροαγρότη και την μικροϊδιοκτησία του, για τους λόγους που αναφέρθηκαν στην αρχή του παρόντος - γνωρίζουν πολύ καλά ότι η χώρα δεν είναι σε θέση να διαθέσει ούτε ένα ευρώ για να ικανοποιήσει τα αιτήματα των αγροτών, όπως γνωρίζουν ότι αφενός μεν δεν επιτρέπονται οι εθνικές επιδοτήσεις, αφετέρου δε ακόμη και αν ικανοποιούσε τα αιτήματά τους το πρόβλημα των αγροτών δεν θα λυνόταν διότι δεν είναι οικονομικό, αλλά πρόβλημα γενικότερης αναδιάρθρωσης της αγροτικής οικονομίας. Γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι κλείνοντας τους δρόμους οι αγρότες εκβιάζουν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, ότι παραβιάζουν τον νόμο, ότι εκθέτουν τη χώρα διεθνώς, σε μια στιγμή που ήδη βρισκόμαστε στη δίνη του κυκλώνα, που δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει. Δυστυχώς το ΚΚΕ για ακόμη μία φορά λειτουργεί διχαστικά, εκμεταλλευόμενο την ανοχή της κοινωνίας. Από τη μια προκαλεί και υποδαυλίζει τα μπλόκα και από την άλλη έρχεται προσποιητικά και τα ευλογεί πολιτικά, ονομάζοντας τα κινητοποιήσεις, πράξεις παράνομες, εκβιαστικές και επιζήμιες για το σύνολο των πολιτών.  

Μικροεπιχειρηματίες και μικροεπαγγελματίες, οι οποίοι μετά βίας επιβιώνουν σε κανονικές συνθήκες, έρχονται αντιμέτωποι με ένα φαινόμενο, το οποίο μπορεί να βάλει "ταφόπλακα" στις όποιες ελπίδες διατηρούσαν για επιβίωση. Όλοι αυτοί δυσφορούν, γιατί ο δρόμος είναι γι' αυτούς ό,τι είναι το χωράφι για τον γεωργό. Είναι το μέσον με το οποίο επιβιώνουν. Δυσφορούν λοιπόν, όπως θα δυσφορούσαν και οι αγρότες, αν κάποιοι εργάτες, για να μεγιστοποιήσουν τη δύναμη της διαμαρτυρίας τους, πήγαιναν και έκλειναν τα αρδευτικά κανάλια των αγροτών μέσα στο καλοκαίρι. Πόσο θα άντεχαν οι αγρότες έναν εργατικό "αγώνα", αν αυτός τους έκλεινε τα αρδευτικά κανάλια και τους απειλούσε με απόλυτη καταστροφή;  Κατανοούν τα προβλήματα των αγροτών, γιατί βρίσκονται και οι ίδιοι σε μια ανάλογη κατάσταση.  

Ήδη κάποιοι επαγγελματίες έκαναν μήνυση στους αγρότες για τις κινητοποιήσεις που τους "πνίγουν". Αν από τη νομική σύγκρουση ξεφύγουμε και πάμε στη φυσική σύγκρουση, ποιες θα είναι οι συνέπειες;  

Κι αν μεν στο ΚΚΕ μπορούν να υπερηφανεύονται για την ιστορία του, παραβλέποντας τα όσα δήλωνε στο παρελθόν για την "ελεύθερη" Μακεδονία, που κάποτε ονειρευόταν, τον εμφύλιο, τις "μάχες" της Αθήνας και των εθνικών οδών, όπως και ότι το πραγματικό του όραμα είναι να καταλάβει την εξουσία, μέσω μιας γενικευμένης λαϊκής εξέγερσης, προκειμένου να επιφέρει την σοσιαλιστική μεταρρύθμιση, όπως μόνο αυτό την εννοεί (!), εμείς οι υπόλοιποι, αγρότες και μη, χάσαμε την στοιχειώδη λογική; Αν το πλοίο (βλ. χώρα) βουλιάξει, τότε και ο μούτσος, που ήθελε να είναι ΚΚΕ, θα έχει την ίδια τύχη με το υπόλοιπο πλήρωμα. Θα πνιγεί. Ας το καταλάβουμε επιτέλους, πριν είναι πολύ αργά!!
_______________________
*βλ. και τα αξιόλογα άρθρα:
α) "ΚΚΕ και αγρότες", που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα ("http://aixmi.wordpress.com/2009/02/04/κκε-και-αγρότες-1ο-μέρος/),
β) "ΚΚΕ και αγρότες εκβιάζουν", του Γρηγ.Νικολόπουλου, που δημοσιεύθηκε στις 23/1/10 στην Ελευθεροτυπία και
γ) "Αγροτικό - Ο βρόμικος ρόλος του ΚΚΕ", του Παναγ. Τραϊανού, που δημοσιεύθηκε στις 29/1/09 στην ιστοσελία politicsgr.com/

“Quo Vadis Ελλάδα;”

«“Η δύναμη ενός έθνους δεν βρίσκεται στα οχυρά του, ούτε στους στόλους του, ούτε στο μόνιμο στρατό του, μα στην ευτυχία και την καλοπέραση των πολιτών του, που είναι πάντοτε έτοιμοι να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους και την ευημερία που απολαμβάνουν” (Αριστείδης Μπριάν)»

Λίγο ως πολύ όλοι πλέον καταλαβαίνουμε τι σημαίνει “διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση”, η οποία οδήγησε σε πρωτόγνωρη ύφεση την παγκόσμια οικονομία, με τρομακτικές επιπτώσεις στο εισόδημα, στην απασχόληση, στην ανάπτυξη, στην κοινωνική συνοχή. Απαιτήθηκε ο κρατικός παρεμβατισμός προκειμένου να διασωθεί το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και να διατηρηθεί ο ρόλος του στις αγορές.

Αυτή η κρίση δεν είχε, βέβαια, την ίδια επίδραση σε όλες τις χώρες. Στην Ελλάδα προέκυψε με εξαμηνιαία καθυστέρηση έναντι των υπολοίπων της Ευρωζώνης. Το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα δεν είχε τον ίδιο βαθμό έκθεσης στις αγορές και τα προϊόντα που οδήγησαν στην κατάρρευση των μεγάλων διεθνών χρηματοπιστωτικών ομίλων, εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων της ελληνικής οικονομίας και του περιορισμού της δράσης του, κυρίως στον ελληνικό και βαλκανικό χώρο.

Στη χώρα, σε συντονισμό με την Ε.Ε., επιχειρήθηκε η εφαρμογή σχεδίου στήριξης του τραπεζικού συστήματος ύψους 28 δις ευρώ, το οποίο εξασφάλισε χρηματοπιστωτική ρευστότητα, δίχως, όμως, να υπάρξει ουσιαστικό αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία. Η επίδραση της διεθνούς κρίσης στη χώρα μας εντοπίζεται κυρίως στη Ναυτιλία και τον Τουρισμό και είναι μικρότερη έναντι των άλλων χωρών της Ευρωζώνης.

Η κρίση στην Ελλάδα είναι Εσωτερική, κυρίως δομική και οι ευθύνες κατεξοχήν πολιτικές. Η αποτυχία της ΝΔ, στην υλοποίηση του προϋπολογισμού του 2009, είναι πρωτοφανής. Το αποδεικνύουν τα στοιχεία. Καθαρά έσοδα μόλις 49,26 δις, δηλαδή 13 δις λιγότερα των προϋπολογισθέντων. Δαπάνες 71,44 δις, δηλαδή 5,5 δις περισσότερα των προϋπολογισθέντων. Έλλειμμα 30,56 δις, δημόσιο χρέος 300 δις.
Η αποτυχία του Προϋπολογισμού 2009 αποτυπώνεται παράλληλα στη σημαντική μείωση του ρυθμού ανάπτυξης κατά 2,3 μονάδες αλλά και στις ποσοστιαίες μεταβολές των βασικών μεγεθών της Ελληνικής Οικονομίας με πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης κατά 1,5 μονάδα, αύξηση της δημόσιας κατανάλωσης κατά 11 μονάδες, μείωση των επενδύσεων κατά 19,8 μονάδες, μείωση των αγαθών και υπηρεσιών κατά 21 μονάδες, μείωση του ΑΕΠ κατά 1,2 % και με τον πληθωρισμό στο 1.2% και την ανεργία στο 9,3%.

Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν τις πολιτικές ευθύνες και την ανικανότητά της ΝΔ να διαχειριστεί τα δημοσιονομικά και να συμβάλλει στην άρση των στρεβλώσεων.

Η πολιτική ευθύνη όμως της ΝΔ, δεν περιορίζεται μόνο στο 2009, αφορά στα τελευταία 5.5 χρόνια, διότι ξεκινώντας από την απογραφή του κ. Αλογοσκούφη έφθασε τη χώρα στην υπαγωγή της πιο σκληρής κοινοτικής επιτήρησης. Μια κατάσταση που προσβάλλει τους Έλληνες πολίτες, εξέθεσε τη χώρα, την κατέστησε ευάλωτη στις διεθνείς κερδοσκοπικές μεθοδεύσεις με αποτέλεσμα τη μείωση της πιστοληπτικής της ικανότητας.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό το ερώτημα είναι ποια μέτρα παίρνει η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και πού αποσκοπούν αυτά;

Έχοντας επίγνωση της δύσκολης οικονομικής κατάστασης, ότι η Ελλάδα τούτη την ώρα στενάζει από το βάρος του δημοσίου χρέους των 300 δις και ότι ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας σηκώνει φορτίο χρέους 27.000 ευρώ και πλέον (!!) και χωρίς να χάνει το κοινωνικό του προσανατολισμό, προωθεί την μετάβαση από την απραξία, στην πράξη, από τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, στο νοικοκύρεμα, από τις σπατάλες, στη σωστή διαχείριση του δημοσίου χρήματος, από την αναξιοπιστία, στην αξιοπιστία και τη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης.

Παράλληλα, προχωρεί στην υλοποίηση των προγραμματικών δεσμεύσεων με μέτρα κοινωνικής και δημοσιονομικής πολιτικής, που ενισχύουν την κοινωνική συνοχή και στηρίζουν την πραγματική οικονομία. Τα μέτρα αυτά στοχεύουν στη μείωση του ελλείμματος, στη συγκράτηση του ρυθμού αύξησης του δημόσιου χρέους, στην ενίσχυση των εσόδων, στην περιστολή της κρατικής σπατάλης, σε ένα δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, στην ορθολογική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, στην στήριξη του εισοδήματος, στην ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων, στην αύξηση του επιδόματος ανεργίας, στην αύξηση των αγροτικών συντάξεων, στην αύξηση επιστροφής του ΦΠΑ των αγροτών από 7% σε 11%, στην αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση, την υγεία και τις επενδύσεις, στην αύξηση των θέσεων παραγωγικής απασχόλησης και στην αύξηση των δαπανών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Ο νέος Προϋπολογισμός του 2010 επιχειρεί δημοσιονομική αναπροσαρμογή μείωσης του ελλείμματος στο 9,1% του ΑΕΠ, δηλαδή μία μείωση 8,4 δις ευρώ, που προκύπτει σχεδόν ισόποσα από την μείωση κατά 2,25 δις στις πρωτογενείς δαπάνες, 0,46 δις στις προμήθειες νοσοκομείων, 0,46 δις στις εξοπλιστικές δαπάνες και αύξηση των καθαρών εσόδων κατά 4,44 δις.

Σημαντική πολιτική επιλογή της νέας κυβέρνησης αποτελεί η φορολογική διεύρυνση στη βάση της πραγματικής κατάστασης των εισοδημάτων και της φοροδοτικής ικανότητας των φορολογουμένων. Η υλοποίηση αυτής της πολιτικής θα γίνει με τα μέτρα της ενιαίας προοδευτικής τιμαριθμοποιημένης φορολογικής κλίμακας για όλα τα εισοδήματα, την εφαρμογή της προοδευτικής φορολόγησης της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, την επαναφορά του φόρου κληρονομιάς και γονικών παροχών, την κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης για όλα τα εισοδήματα και τα μισθολογικά επιδόματα του Δημοσίου, την κατάργηση των χαριστικών φοροαπαλλαγών, την φορολόγηση των διανεμόμενων κερδών στα φυσικά πρόσωπα, την φορολόγηση της υπεραξίας από βραχυχρόνιες χρηματιστηριακές συναλλαγές με συμψηφισμό των ζημιών και την φορολόγηση των συναλλαγών με τις off shore (οφ-σορ) εταιρείες.

Παράλληλα, η πάταξη της φοροδιαφυγής αποτελεί ζήτημα στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης και διαφάνειας, διότι σε διαφορετική περίπτωση τα βάρη θα πέφτουν πάντα στους μισθωτούς και συνταξιούχους. Ο συνδυασμός της διαφάνειας, της δίκαιης φορολογίας και της ορθής χρήσης των δαπανών επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου αποτελεί το μεγάλο στοίχημα.

Γι’ αυτούς που μας οδήγησαν στην αφόρητη κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας, μια ελάχιστη, ειλικρινής, συγνώμη δεν βλάπτει, ενώ για κείνους της άλλης Αριστεράς, που σκέφτηκαν να διοργανώσουν όσες διαδηλώσεις δεν είχαν γίνει στα πεντέμισι χρόνια της διακυβέρνησης της ΝΔ. αναγκαία είναι η επισήμανση ότι η επίτευξη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας προϋποθέτει μεγάλες ρήξεις και συγκρούσεις, αλλά και παράλληλη ωρίμανση των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών.

Τώρα είναι η ώρα της ευθύνης, της Εθνικής ευθύνης, για όλους μας, γιατί το έλλειμμα εκτροχιάστηκε, γιατί το δημόσιο χρέος αποτελεί εθνικό ζήτημα και είναι επιτακτική η ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε το πού έχουμε φτάσει και ότι δεν μας περισσεύει πλέον καμία ημέρα. Δυστυχώς σήμερα, η ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου «είτε η Ελλάδα θα αφανίσει το χρέος, είτε το χρέος την Ελλάδα» καθίσταται επίκαιρη όσο ποτέ και μας αφορά όλους. Ως Ελλάδα έχουμε ασφαλώς δυνατότητες και ως Έλληνες έχουμε χρέος να ανταποκριθούμε άμεσα, εάν θέλουμε να υπερασπίσουμε  τους εαυτούς μας και την ευημερία που απολαμβάνουμε. Εδώ και τώρα…

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

O λαός, στις εκλογές της 4 του Οκτώβρη, ανέδειξε πρωθυπουργό τον ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης Γιώργο Παπανδρέου. Υπάρχει ελπίδα για το λαό μας, για τη πατρίδα μας. Αυτό το μήνυμα εκπέμπει το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο λαός της Μαγνησίας συνέβαλε σημαντικά σε αυτή τη νίκη. Στη νίκη αυτή, με τη παρουσία μου στο ψηφοδέλτιο, συνέβαλα κι εγώ με τις δικές μου δυνάμεις και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό.
Αισθάνομαι την υποχρέωση από τα βάθη της καρδιάς μου να ευχαριστήσω όλους, που με τίμησαν με το σταυρό προτίμησης. Θέλω να διαβεβαιώσω τον καθένα ξεχωριστά ότι παραμένω σταθερά αταλάντευτος στις αρχές και τις αξίες, για τις οποίες αγωνιστήκαμε μαζί.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει όλους μαζί ενωμένους, στη προσπάθεια να ξαναμπεί ο Νομός μας σε τροχιά ανάπτυξης. Πάμε μαζί, στηρίζοντας τον Γιώργο Παπανδρέου, στη προσπάθειά του να αλλάξει την Ελλάδα και να ξαναδώσει την χαμένη υπερηφάνεια στο λαό μας.

“Ουδέν νεώτερον από το αριστερό μέτωπο”

«“Η ένωση δίνει δύναμη” Αίσωπος»
Ύστερα από μια χαμένη 5ετία δήθεν μεταρρυθμίσεων από την κυβέρνηση της Ν.Δ., που ανέδειξαν την κυριαρχία των μεγάλων συμφερόντων, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την μείωση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ασυδοσία των καρτέλ, την ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία των τραπεζών, την αδιαφάνεια στις συναλλαγές του δημοσίου, τα stage και στη πραγματικότητα απορύθμισαν τη χώρα μας από την δυναμική που γνωρίζαμε μέχρι και το 2004, καθιστώντας την πλέον ουραγό των εξελίξεων στην Ευρώπη και βυθίζοντάς την στο ναδίρ της οικονομικής ανάπτυξης, όλοι πλέον συμφωνούμε ότι στην ελληνική κοινωνία υπάρχει άμεση και επιτακτική ανάγκη εκσυγχρονισμού και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Συγκεκριμένα, αναγκαία είναι η διεύρυνση της δημοκρατίας για τη διαφύλαξη, επέκταση και καθολική εφαρμογή του κοινωνικού κράτους, για την προώθηση της αειφορίας και της προστασίας του περιβάλλοντος, για την εκ βάθρων μεταρρύθμιση της αποκέντρωσης και του τρόπου λειτουργίας της αυτοδιοίκησης, για τον εκσυγχρονισμό και την πάταξη της διαφθοράς και της πολιτικής εξάρτησης της δημόσιας διοίκησης, για την αναδιάταξη της φορολογίας, μέσω της εμπέδωσης της αντίληψης περί αναλογικής συνεισφοράς, όπου ο καθένας θα συνεισφέρει αναλόγως των οικονομικών του δυνάμεων, για την περιστολή των εθνικιστικών υστεριών και των ιδιοτελών πατριδοκαπηλιών, για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών, αλληλεγγύης, με αξιόλογη δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία για όλους.
Το προεκλογικό σύνθημα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» του ΠΑΣΟΚ έχει ευρύτερες προεκτάσεις και δεν περιορίζεται μόνον στον τρόπο άσκησης της οικονομικής πολιτικής στη χώρα μας. Η αναγκαιότητα των παραπάνω μεταρρυθμίσεων δεν αποτελεί μια ανεδαφική γραμμική πορεία ρυθμίσεων, ούτε και μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη, καθόσον απαιτεί ρήξεις με αντιλήψεις της αρπαχτής, των ημετέρων, των κουμπάρων, που γιγαντώθηκαν επί θητείας της Ν.Δημοκρατίας. Πρωτίστως, όμως, απαιτεί καθημερινές ρήξεις, με τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας και την ενεργό συμμετοχή των πολιτών.
Στα πλαίσια αυτά, το τμήμα εκείνο της ευρύτερης ελληνικής αριστεράς, το οποίο έχει αυτοπεριθωριοποιηθεί πίσω από την λεκτική διαμαρτυρία και αντίσταση, κατ’ ουσίαν υποτίμησε την πολιτική και ξέμεινε χωρίς προοπτική, κατεύθυνση και όραμα. Για το λόγο αυτό ο μεν ΣΥΡΙΖΑ υπέστη εκλογική καθίζηση και τώρα εισήλθε εύλογα σε ένα κύκλο εσωστρέφειας, ενώ το ΚΚΕ, παρότι μετρά απώλειες, εντούτοις έχει συνηθίσει, στην πολύχρονη ιστορία του, να κρύβει κάτω από το χαλί το πλείστον των προβλημάτων και να προσποιείται ότι όλα βαίνουν καλώς.
Πώς, μετά από αυτά να μην ανεβαίνουν οι εκλογικές ωφέλειες του ΛΑ.ΟΣ., το οποίο, οδηγούμενο από ένα επιτυχημένο επιχειρηματία – πολιτικό, έχει υιοθετήσει την επιχειρηματολογία της ελεύθερης αγοράς, όπου η ανύπαρκτη ιδεολογία έχει αντικατασταθεί με το «πουλάω αυτό που θέλει ο πελάτης. Ό,τι και να είναι αυτό, αρκεί να το αγοράζει...»;
Κι, όμως, ως χώρα δεν μας αξίζει η μιζέρια και η ιδεολογική ναφθαλίνη που αναδύει η Ν.Δ. και ο ΛΑ.ΟΣ., απεναντίας είναι αναγκαίο, όσο και εφικτό ένα μεταρρυθμιστικό πολιτικό σχέδιο, που θα μας βάλει και πάλι σε τροχιά ανάπτυξης και στην πρωτοκαθεδρία των εξελίξεων στην Ευρώπη και όχι μόνο, το οποίο απαιτεί συγκλίσεις όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Στα πλαίσια αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ιστορική ευκαιρία, αντί να αναλωθεί στην εσωτερική ομφαλοσκόπηση, να αναζητήσει τις ιδεολογικές συγγένειες με το ΠΑΣΟΚ και από κοινού να αναζητήσουν και τα δύο κόμματα την οδό της πολιτικής συνεννόησης και συνεργασίας, χάριν όχι της ικανοποίησης του κομματικού εγωϊσμού οιουδήποτε εξ αυτών και αντίστοιχα της ταπείνωσης του ετέρου, αλλά της ιστορικής τους ευθύνης απέναντι στο Τόπο.
Η εκλογική ανάκαμψη της αριστεράς σε μεγέθη αντίστοιχα του 1981 απαιτεί την επανεμφάνιση μιας αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης και σήμερα είναι η κατάλληλη ιστορική στιγμή για να ανταμώσουν οι έλληνες σοσιαλιστές κάτω από μια κοινή πολιτική βάση, η οποία θα σημάνει και την αναδιάταξη της…

“Περί πολιτικής ευθιξίας”

«“Το αξίωμα δεν τιμά τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος το αξίωμα” Φίλων ο Αλεξανδρεύς»

Ο Πιέρ Μπερεγκοβουά, πρωθυπουργός της Γαλλίας από το 1992, κατηγορηθείς το 1993 ότι πήρε άτοκο δάνειο από φίλο του, για να αγοράσει διαμέρισμα στο Παρίσι, αυτοκτονεί ανήμερα της Πρωτομαγιάς του 1993 από ευθιξία.
Στην αντιπέρα όχθη, ο Βρετανός υπουργός Εργασίας, Πίτερ Χέιν, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο μεγάλου σκανδάλου γύρω από τη χρηματοδότηση του Εργατικού Κόμματος, υπέβαλε την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι «Θα ελεγχθώ, θα παραιτηθώ για να “καθαρίσω” το όνομά μου, και τότε θα επιστρέψω».
Στην μακρινή Ιαπωνία, ο υπουργός Τοσικάτσου Ματσουόκα αυτοκτόνησε επειδή κατηγορήθηκε για εμπλοκή σε σκάνδαλο παράνομου χρηματισμού.
Πρόσφατα, στο Βέλγιο, η κυβέρνηση υπέβαλε την παραίτησή της για λόγους ευθιξίας, όχι διότι κατηγορήθηκε για σκάνδαλα υπουργών της, κρούσματα διαφθοράς και πλήρη ανικανότητα, αλλά για άσκηση πίεσης στη δικαιοσύνη, που ακόμη δεν έχει αποδειχθεί...
Και στις τέσσερις ενδεικτικές αυτές περιπτώσεις, κανείς τους δεν περίμενε να αποφανθεί η δικαιοσύνη για να πράξουν τα δέοντα, ούτε ασφαλώς πέρασε από κανενός το μυαλό ότι απλώς θα κατέθεταν την κομματική τους ταυτότητα και θα παρέμεναν ανεξάρτητοι βουλευτές, για να θυμηθούμε τα λόγια ημετέρων βουλευτών περί …ανεξαρτητοποίησης ή θα κατηγορούσαν την αντιπολίτευση για σκανδαλολογία!!
Από την άλλη, όμως, αποδεικνύουν έμπρακτα ότι η πολιτική ευθιξία χαρακτηρίζει τους πολιτικούς που τιμούν την πολιτική και υπάρχει εν αφθονία στις υγιείς δημοκρατίες, εκεί όπου υπάρχουν δημοκρατικές κοινωνίες με αυξημένες ευαισθησίες των πολιτών τους.
Η πολιτική ευθιξία αποτελεί, επομένως, θεμέλιο της δημοκρατίας και της υγιούς πολιτικής ζωής, για το λόγο αυτό και η σύγκριση των πολιτικών ηθών στον τόπο μας με τα παραδείγματα από άλλες προηγμένες δημοκρατίες δείχνει πόσο δρόμο πρέπει να διανύσουμε για να ξεφύγουμε από τις νοσηρότητες που μας τραβάνε προς τα πίσω και να προχωρήσουμε μπροστά.
Ως κοινωνία παρακολουθούμε ανήσυχοι και πολλές φορές αμήχανοι τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς, την έλλειψη πολιτικής ευθιξίας, τον αυταρχισμό. Βλέπουμε πληθώρα πολιτικών, οι οποίοι, παρότι εισήλθαν φτωχοί στην πολιτική σκηνή, σήμερα να επιδεικνύουν δεξιά και αριστερά τα βαθιά τους πλούτη και έχοντας χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της προσωπικής αξιοπρέπειας και πολιτικής ευθιξίας τους, να πολεμούν υπέρ εστιών (αλλά όχι υπέρ βωμών), υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο και, υιοθετώντας την μεθοδολογία των Μέττερνιχ και Γκαίμπελς, να προσπαθούν να σπιλώσουν ή να διακωμωδήσουν όσους αντιστέκονται.
Κλασική περίπτωση αυτούσιας γκαιμπελικής - προπαγανδιστικής πρακτικής και φρασεολογίας αποτελεί ο ίδιος ο κ.Καραμανλής, ο οποίος από τα προεκλογικά μπαλκόνια υποστηρίζει τις τελευταίες ημέρες ότι: «Η πολιτική είχε και έχει, δύο δρόμους μπροστά της. Ο πρώτος, ο δρόμος της υπευθυνότητας, οδηγεί στο συλλογικό, το κοινωνικό, το εθνικό συμφέρον ... Ο δεύτερος, ο δρόμος της ανευθυνότητας, καταλήγει στις μικροκομματικές ιδιοτέλειες», αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο ίδιος ακολουθεί τον δρόμο της υπευθυνότητας και ότι η αντιπολίτευση επινοεί τα σκάνδαλα από το μυαλό της, διαγράφοντας μονοκονδυλιά τα σηπτικά φαινόμενα της διακυβέρνησης της Ν.Δημοκρατίας, τις εκ των υστέρων απομακρύνσεις “παραπλανηθέντων” στελεχών του, που εμπλέκονται σε σωρείες σκανδάλων (τι να πρωτοθυμηθεί κανείς!!), την καθίζηση της οικονομίας και του κοινωνικού κράτους, την κατάρρευση των δημοσίων εσόδων, την καταβαράθρωση της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό και τόσα άλλα.
Αλλά είπαμε, παρότι όσο πιο ψηλά φτάνει κάποιος τόσο μεγαλύτερη ευθιξία πρέπει να έχει, επειδή ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχει το ανάστημα να πει «Μέχρις εδώ, τέλος...», η ίδια η ελληνική κοινωνία πρέπει να του στείλει το σχετικό μήνυμα και οι ευρωεκλογές αποτελούν την μεγάλη ευκαιρία…