Ο Πιέρ Μπερεγκοβουά, πρωθυπουργός της Γαλλίας από το 1992, κατηγορηθείς το 1993 ότι πήρε άτοκο δάνειο από φίλο του, για να αγοράσει διαμέρισμα στο Παρίσι, αυτοκτονεί ανήμερα της Πρωτομαγιάς του 1993 από ευθιξία.
Στην αντιπέρα όχθη, ο Βρετανός υπουργός Εργασίας, Πίτερ Χέιν, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο μεγάλου σκανδάλου γύρω από τη χρηματοδότηση του Εργατικού Κόμματος, υπέβαλε την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι «Θα ελεγχθώ, θα παραιτηθώ για να “καθαρίσω” το όνομά μου, και τότε θα επιστρέψω».
Στην μακρινή Ιαπωνία, ο υπουργός Τοσικάτσου Ματσουόκα αυτοκτόνησε επειδή κατηγορήθηκε για εμπλοκή σε σκάνδαλο παράνομου χρηματισμού.
Πρόσφατα, στο Βέλγιο, η κυβέρνηση υπέβαλε την παραίτησή της για λόγους ευθιξίας, όχι διότι κατηγορήθηκε για σκάνδαλα υπουργών της, κρούσματα διαφθοράς και πλήρη ανικανότητα, αλλά για άσκηση πίεσης στη δικαιοσύνη, που ακόμη δεν έχει αποδειχθεί...
Και στις τέσσερις ενδεικτικές αυτές περιπτώσεις, κανείς τους δεν περίμενε να αποφανθεί η δικαιοσύνη για να πράξουν τα δέοντα, ούτε ασφαλώς πέρασε από κανενός το μυαλό ότι απλώς θα κατέθεταν την κομματική τους ταυτότητα και θα παρέμεναν ανεξάρτητοι βουλευτές, για να θυμηθούμε τα λόγια ημετέρων βουλευτών περί …ανεξαρτητοποίησης ή θα κατηγορούσαν την αντιπολίτευση για σκανδαλολογία!!
Από την άλλη, όμως, αποδεικνύουν έμπρακτα ότι η πολιτική ευθιξία χαρακτηρίζει τους πολιτικούς που τιμούν την πολιτική και υπάρχει εν αφθονία στις υγιείς δημοκρατίες, εκεί όπου υπάρχουν δημοκρατικές κοινωνίες με αυξημένες ευαισθησίες των πολιτών τους.
Η πολιτική ευθιξία αποτελεί, επομένως, θεμέλιο της δημοκρατίας και της υγιούς πολιτικής ζωής, για το λόγο αυτό και η σύγκριση των πολιτικών ηθών στον τόπο μας με τα παραδείγματα από άλλες προηγμένες δημοκρατίες δείχνει πόσο δρόμο πρέπει να διανύσουμε για να ξεφύγουμε από τις νοσηρότητες που μας τραβάνε προς τα πίσω και να προχωρήσουμε μπροστά.
Ως κοινωνία παρακολουθούμε ανήσυχοι και πολλές φορές αμήχανοι τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς, την έλλειψη πολιτικής ευθιξίας, τον αυταρχισμό. Βλέπουμε πληθώρα πολιτικών, οι οποίοι, παρότι εισήλθαν φτωχοί στην πολιτική σκηνή, σήμερα να επιδεικνύουν δεξιά και αριστερά τα βαθιά τους πλούτη και έχοντας χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της προσωπικής αξιοπρέπειας και πολιτικής ευθιξίας τους, να πολεμούν υπέρ εστιών (αλλά όχι υπέρ βωμών), υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο και, υιοθετώντας την μεθοδολογία των Μέττερνιχ και Γκαίμπελς, να προσπαθούν να σπιλώσουν ή να διακωμωδήσουν όσους αντιστέκονται.
Κλασική περίπτωση αυτούσιας γκαιμπελικής - προπαγανδιστικής πρακτικής και φρασεολογίας αποτελεί ο ίδιος ο κ.Καραμανλής, ο οποίος από τα προεκλογικά μπαλκόνια υποστηρίζει τις τελευταίες ημέρες ότι: «Η πολιτική είχε και έχει, δύο δρόμους μπροστά της. Ο πρώτος, ο δρόμος της υπευθυνότητας, οδηγεί στο συλλογικό, το κοινωνικό, το εθνικό συμφέρον ... Ο δεύτερος, ο δρόμος της ανευθυνότητας, καταλήγει στις μικροκομματικές ιδιοτέλειες», αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο ίδιος ακολουθεί τον δρόμο της υπευθυνότητας και ότι η αντιπολίτευση επινοεί τα σκάνδαλα από το μυαλό της, διαγράφοντας μονοκονδυλιά τα σηπτικά φαινόμενα της διακυβέρνησης της Ν.Δημοκρατίας, τις εκ των υστέρων απομακρύνσεις “παραπλανηθέντων” στελεχών του, που εμπλέκονται σε σωρείες σκανδάλων (τι να πρωτοθυμηθεί κανείς!!), την καθίζηση της οικονομίας και του κοινωνικού κράτους, την κατάρρευση των δημοσίων εσόδων, την καταβαράθρωση της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό και τόσα άλλα.
Αλλά είπαμε, παρότι όσο πιο ψηλά φτάνει κάποιος τόσο μεγαλύτερη ευθιξία πρέπει να έχει, επειδή ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχει το ανάστημα να πει «Μέχρις εδώ, τέλος...», η ίδια η ελληνική κοινωνία πρέπει να του στείλει το σχετικό μήνυμα και οι ευρωεκλογές αποτελούν την μεγάλη ευκαιρία…
Στην αντιπέρα όχθη, ο Βρετανός υπουργός Εργασίας, Πίτερ Χέιν, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο μεγάλου σκανδάλου γύρω από τη χρηματοδότηση του Εργατικού Κόμματος, υπέβαλε την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι «Θα ελεγχθώ, θα παραιτηθώ για να “καθαρίσω” το όνομά μου, και τότε θα επιστρέψω».
Στην μακρινή Ιαπωνία, ο υπουργός Τοσικάτσου Ματσουόκα αυτοκτόνησε επειδή κατηγορήθηκε για εμπλοκή σε σκάνδαλο παράνομου χρηματισμού.
Πρόσφατα, στο Βέλγιο, η κυβέρνηση υπέβαλε την παραίτησή της για λόγους ευθιξίας, όχι διότι κατηγορήθηκε για σκάνδαλα υπουργών της, κρούσματα διαφθοράς και πλήρη ανικανότητα, αλλά για άσκηση πίεσης στη δικαιοσύνη, που ακόμη δεν έχει αποδειχθεί...
Και στις τέσσερις ενδεικτικές αυτές περιπτώσεις, κανείς τους δεν περίμενε να αποφανθεί η δικαιοσύνη για να πράξουν τα δέοντα, ούτε ασφαλώς πέρασε από κανενός το μυαλό ότι απλώς θα κατέθεταν την κομματική τους ταυτότητα και θα παρέμεναν ανεξάρτητοι βουλευτές, για να θυμηθούμε τα λόγια ημετέρων βουλευτών περί …ανεξαρτητοποίησης ή θα κατηγορούσαν την αντιπολίτευση για σκανδαλολογία!!
Από την άλλη, όμως, αποδεικνύουν έμπρακτα ότι η πολιτική ευθιξία χαρακτηρίζει τους πολιτικούς που τιμούν την πολιτική και υπάρχει εν αφθονία στις υγιείς δημοκρατίες, εκεί όπου υπάρχουν δημοκρατικές κοινωνίες με αυξημένες ευαισθησίες των πολιτών τους.
Η πολιτική ευθιξία αποτελεί, επομένως, θεμέλιο της δημοκρατίας και της υγιούς πολιτικής ζωής, για το λόγο αυτό και η σύγκριση των πολιτικών ηθών στον τόπο μας με τα παραδείγματα από άλλες προηγμένες δημοκρατίες δείχνει πόσο δρόμο πρέπει να διανύσουμε για να ξεφύγουμε από τις νοσηρότητες που μας τραβάνε προς τα πίσω και να προχωρήσουμε μπροστά.
Ως κοινωνία παρακολουθούμε ανήσυχοι και πολλές φορές αμήχανοι τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς, την έλλειψη πολιτικής ευθιξίας, τον αυταρχισμό. Βλέπουμε πληθώρα πολιτικών, οι οποίοι, παρότι εισήλθαν φτωχοί στην πολιτική σκηνή, σήμερα να επιδεικνύουν δεξιά και αριστερά τα βαθιά τους πλούτη και έχοντας χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της προσωπικής αξιοπρέπειας και πολιτικής ευθιξίας τους, να πολεμούν υπέρ εστιών (αλλά όχι υπέρ βωμών), υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο και, υιοθετώντας την μεθοδολογία των Μέττερνιχ και Γκαίμπελς, να προσπαθούν να σπιλώσουν ή να διακωμωδήσουν όσους αντιστέκονται.
Κλασική περίπτωση αυτούσιας γκαιμπελικής - προπαγανδιστικής πρακτικής και φρασεολογίας αποτελεί ο ίδιος ο κ.Καραμανλής, ο οποίος από τα προεκλογικά μπαλκόνια υποστηρίζει τις τελευταίες ημέρες ότι: «Η πολιτική είχε και έχει, δύο δρόμους μπροστά της. Ο πρώτος, ο δρόμος της υπευθυνότητας, οδηγεί στο συλλογικό, το κοινωνικό, το εθνικό συμφέρον ... Ο δεύτερος, ο δρόμος της ανευθυνότητας, καταλήγει στις μικροκομματικές ιδιοτέλειες», αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο ίδιος ακολουθεί τον δρόμο της υπευθυνότητας και ότι η αντιπολίτευση επινοεί τα σκάνδαλα από το μυαλό της, διαγράφοντας μονοκονδυλιά τα σηπτικά φαινόμενα της διακυβέρνησης της Ν.Δημοκρατίας, τις εκ των υστέρων απομακρύνσεις “παραπλανηθέντων” στελεχών του, που εμπλέκονται σε σωρείες σκανδάλων (τι να πρωτοθυμηθεί κανείς!!), την καθίζηση της οικονομίας και του κοινωνικού κράτους, την κατάρρευση των δημοσίων εσόδων, την καταβαράθρωση της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό και τόσα άλλα.
Αλλά είπαμε, παρότι όσο πιο ψηλά φτάνει κάποιος τόσο μεγαλύτερη ευθιξία πρέπει να έχει, επειδή ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχει το ανάστημα να πει «Μέχρις εδώ, τέλος...», η ίδια η ελληνική κοινωνία πρέπει να του στείλει το σχετικό μήνυμα και οι ευρωεκλογές αποτελούν την μεγάλη ευκαιρία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου