Με αφορμή το νέο κύκλο συζητήσεων που ξεκίνησαν στη χώρα μας για την κατάργηση ή μη ή την τροποποίηση του υφιστάμενου καθεστώτος λειτουργίας του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά και της βουλευτικής ασυλίας, κρίθηκε σκόπιμο να φωτιστούν κάποιες ενδιαφέρουσες πτυχές τους, για να μπορούμε όλοι μας να κατανοήσουμε το τι πραγματικά συμβαίνει.
1.- ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ: Θεσπίστηκε μετά τη Χούντα, όταν οι μνήμες της δικτατορίας ήταν νωπές, για να εμποδίσει την καταστολή των φοιτητικών κινημάτων εντός των τειχών των Σχολών και να προστατεύσει τη διακίνηση των ιδεών στους χώρους διδασκαλίας.
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, το άσυλο προστατεύει ιδέες και όχι εγκληματικές πράξεις. Ακόμη κι όταν τα εγκλήματα συντελούνται στο όνομα των οποιωνδήποτε ιδεών, δεν καλύπτονται από καμιά ασυλία. Άρα, λοιπόν, δεν ευθύνεται ούτε το άσυλο, το οποίο “λιθοβολείται” λεκτικά κατά καιρούς, ούτε η περί αυτού νομοθεσία για τη δυσφήμιση και την αποδυνάμωσή του, αλλά αντίθετα, η συστηματική μη εφαρμογή αυτής της νομοθεσίας, με ευθύνη των δικαστικών και αστυνομικών αρχών.
Σε καμιά σοβαρή χώρα κανένα άσυλο δεν εμποδίζει την αστυνομία να προστατεύει τα καταστήματα από τις καταστροφές και τα αυτοκίνητα από τους πυρπολισμούς, στο κέντρο των πόλεων!! Η εισαγγελική παρέμβαση με την οποία η αστυνομία θα εντέλλεται να προετοιμάσει σχέδια εισβολής σε ένα πανεπιστήμιο, στην περίπτωση που συμβούν κακουργηματικές πράξεις, είναι και νομικά ορθή, αλλά και ηθικά αναγκαία, παρότι δεν λείπουν και τα παράδοξα, λόγω άγνοιας ή ημιμάθειας, να εκδηλώνονται αντιδράσεις σε τέτοιες περιπτώσεις που η αστυνομία καλείται να πράξει το αυτονόητο, δηλαδή την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, αλλά και την προστασία των ιδιωτικών περιουσιών.
Η σχετική νομοθετική τροπολογία, που ετοίμασε η κυβέρνηση, παραβιάζει ανοικτές πύλες, αφού υφίσταται η νομοθεσία για την προάσπιση της περιουσίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των ιδιωτικών περιουσιών, αλλά και της ανθρώπινης ζωής και δεν απαιτούνται νέα νομοθετήματα, απεναντίας θέλει να καλύψει τις δικές της ανεπάρκειες στην προάσπιση της δημόσιας ασφάλειας, αφήνοντας παράλληλα ανοικτή κερκόπορτα για την πλήρη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, που δεν έχει σχέση με εγκληματικές ενέργειες, αλλά με ιδέες, διάκριση που δεν φαίνεται ή δεν θέλει να κατανοήσει...
2.- ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ: Όλα τα δημοκρατικώς οργανωμένα κράτη προβλέπουν τον θεσμό της βουλευτικής ασυλίας, που αποβλέπει στην απεριόριστη ελευθερία, με την οποία πρέπει να ασκούν τα καθήκοντά τους οι εκπρόσωποι του έθνους, αλλά και στην εξουδετέρωση των μεθοδευμένων ποινικοποιήσεων της πολιτικής μας ζωής.
Ειδικότερα στη χώρα μας, που η πολιτική της ζωή συχνά - πυκνά γίνεται έντονα τρικυμιώδης, με αποτέλεσμα τη συχνή διαταραχή της ομαλής λειτουργίας της, η βουλευτική ασυλία, η οποία περιλαμβάνει το “ανεύθυνο”, το οποίο αποσκοπεί στην προστασία του βουλευτή ως προς τις πολιτικές του ιδιότητες και το “ακαταδίωκτο”, το οποίο προασπίζει την προσωπική του κατάσταση, είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένη.
Συγκεκριμένα, το ανεύθυνο του βουλευτή προσδιορίζεται στο άρθρο 61 του Συντάγματος, το οποίο και ορίζει ότι «ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων». Ο μόνος περιορισμός που μπορεί να υποστεί ο βουλευτής, όσον αφορά τη διατύπωση της πολιτικής του έκφρασης, σχετίζεται με τη διάπραξη συκοφαντικής δυσφήμησης σε βάρος κάποιου (άρθρο 61 § 2 Σ).
Το ακαταδίωκτο του βουλευτή, το οποίο προσδιορίζεται στην παρ. 1 του άρθρου 62 του Συντάγματος ορίζει ότι «όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος» και αναφέρεται σε αξιόποινες πράξεις, τις οποίες τελεί ο βουλευτής ακόμη και στην προσωπική ή ιδιωτική του ζωή και αφορά την οποιαδήποτε ποινική δίωξη, ανάκριση ή προανάκριση, προκαταρκτική εξέταση και φυσικό περιορισμό, προφυλάκιση ή και εκδίκαση υποθέσεως ενός βουλευτή στα ποινικά δικαστήρια.
Όμως, η βουλευτική ασυλία δεν μπορεί να εξασφαλίζει γενικώς και αορίστως το ακαταδίωκτο στους βουλευτές από κραυγαλέα αδικήματα που δεν έχουν σχέση με τα εν στενή εννοία κοινοβουλευτικά τους καθήκοντα. Σήμερα, η ασυλία έχει καταντήσει να είναι συνώνυμο, πρόσχημα και χρυσή πανοπλία της προσωπικής ασυδοσίας και μέσο υπεροπλίας, αλλά και επίδειξης αδιαφορίας και δύναμης έναντι των ευαισθησιών του ελληνικού λαού.
Η πρακτική της Βουλής αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο που μπορεί να εντοπιστεί σε ανώτερο θεσμικό όργανο. Προσβάλλει τις βασικές αρχές της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της ισότητας. Δημιουργεί οιονεί ατιμωρησία για μια κατηγορία πολιτών. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Βουλής, από το 1974 μέχρι και το 2005 είχαν υποβληθεί συνολικά 808 αιτήσεις άρσης της ασυλίας (οι πιο πολλές, 172, την περίοδο 1990-1993 της κυβέρνησης Μητσοτάκη). Από αυτές συζητήθηκαν στην ολομέλεια της Βουλής οι 581 αιτήσεις και έγιναν δεκτές μόνον οι 10 (!!) και ήρθη (με το ζόρι και λόγω της δημοσιότητας που είχε πάρει η υπόθεσή τους), η ασυλία μόνο σε 5 βουλευτές!!
Δικαιολογημένα, λοιπόν, σκανδαλίζεται και αγανακτεί η κοινή γνώμη, όσο βλέπει να πληθαίνουν απαράδεκτα και προκλητικά φαινόμενα ασυδοσίας με πρόσχημα τη βουλευτική ασυλία, τα οποία όχι απλά επιβαρύνουν την πολιτική ζωή, αλλά “λιθοβολούν” την ίδια την δημοκρατική λειτουργία των θεσμών και την σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πολίτη και πολιτικών κομμάτων, όπως δικαιολογημένα και ο ίδιος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε πρόσφατα από το βήμα της βουλής την κυβέρνηση της Ν.Δ., λέγοντας "Είστε το παράδειγμα της ανομίας. Εσείς κάνετε την ανομία πολιτικό ιδεολόγημα. Είστε εσείς που καταρρακώσατε κάθε θεσμό αξιοπιστίας και διαφάνειας. Προτείναμε να σταματήσουμε τα φαινόμενα της διαφθοράς, της σπατάλης, δεν το θελήσατε δεν το τολμήσατε γιατί βρίσκεται η κυβέρνηση σας σε ομηρία, γιατί η κυβέρνηση είναι αυτή που παράγει τη διαφθορά την ανομία του ελληνικού κράτους".
Ήδη, με δεδομένο ότι η τακτική που ακολουθούσε και ακολουθεί η κυβέρνηση που καταρρέει οδηγεί τον προσεχή Ιούνιο σε παραγραφή τις όποιες ευθύνες υπάρχουν σε μια σειρά σκανδάλων που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία, το ΠΑΣΟΚ δήλωσε ότι θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν, έτσι ώστε την περίοδο που μας απομένει, να έρθουν οι υποθέσεις που εκκρεμούν στη Βουλή και να συζητηθούν για να αναδειχθούν οι όποιες ευθύνες. Στο πλαίσιο αυτό, επανέφερε την πρόταση που είχε κάνει στο παρελθόν - και απερρίφθη από τη Νέα Δημοκρατία - για Εξεταστική Επιτροπή για την υπόθεση της SIEMENS. Στο πλαίσιο αυτό ζήτησε να επανεξεταστούν και όλες οι θεσμικές δυνατότητες, για να επανέλθουν στο προσκήνιο τα σκάνδαλα των δομημένων ομολόγων, των υποκλοπών, της Μ.Βατοπαιδίου και της εξαγοράς της εταιρείας «Γερμανός» από την Cosmote.
Αυτό που ενδιαφέρει σε όλες τις υποθέσεις των σκανδάλων είναι να λάμψει η αλήθεια, να καταλογιστούν οι ευθύνες, όπου υπάρχουν, και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, όποιοι και αν είναι και από όπου κι αν προέρχονται. Άλλωστε, «για τον πολιτικό κόσμο τα ψέματα τελειώσανε. Είτε θα δράσουμε, είτε θα μας πάρει ο κόσμος με τις πέτρες», (Γ. Παπανδρέου, συνέντευξη τύπου, 26/6/2008) δήλωση η οποία είναι πιο επίκαιρη από ποτέ…
1.- ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ: Θεσπίστηκε μετά τη Χούντα, όταν οι μνήμες της δικτατορίας ήταν νωπές, για να εμποδίσει την καταστολή των φοιτητικών κινημάτων εντός των τειχών των Σχολών και να προστατεύσει τη διακίνηση των ιδεών στους χώρους διδασκαλίας.
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, το άσυλο προστατεύει ιδέες και όχι εγκληματικές πράξεις. Ακόμη κι όταν τα εγκλήματα συντελούνται στο όνομα των οποιωνδήποτε ιδεών, δεν καλύπτονται από καμιά ασυλία. Άρα, λοιπόν, δεν ευθύνεται ούτε το άσυλο, το οποίο “λιθοβολείται” λεκτικά κατά καιρούς, ούτε η περί αυτού νομοθεσία για τη δυσφήμιση και την αποδυνάμωσή του, αλλά αντίθετα, η συστηματική μη εφαρμογή αυτής της νομοθεσίας, με ευθύνη των δικαστικών και αστυνομικών αρχών.
Σε καμιά σοβαρή χώρα κανένα άσυλο δεν εμποδίζει την αστυνομία να προστατεύει τα καταστήματα από τις καταστροφές και τα αυτοκίνητα από τους πυρπολισμούς, στο κέντρο των πόλεων!! Η εισαγγελική παρέμβαση με την οποία η αστυνομία θα εντέλλεται να προετοιμάσει σχέδια εισβολής σε ένα πανεπιστήμιο, στην περίπτωση που συμβούν κακουργηματικές πράξεις, είναι και νομικά ορθή, αλλά και ηθικά αναγκαία, παρότι δεν λείπουν και τα παράδοξα, λόγω άγνοιας ή ημιμάθειας, να εκδηλώνονται αντιδράσεις σε τέτοιες περιπτώσεις που η αστυνομία καλείται να πράξει το αυτονόητο, δηλαδή την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, αλλά και την προστασία των ιδιωτικών περιουσιών.
Η σχετική νομοθετική τροπολογία, που ετοίμασε η κυβέρνηση, παραβιάζει ανοικτές πύλες, αφού υφίσταται η νομοθεσία για την προάσπιση της περιουσίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των ιδιωτικών περιουσιών, αλλά και της ανθρώπινης ζωής και δεν απαιτούνται νέα νομοθετήματα, απεναντίας θέλει να καλύψει τις δικές της ανεπάρκειες στην προάσπιση της δημόσιας ασφάλειας, αφήνοντας παράλληλα ανοικτή κερκόπορτα για την πλήρη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, που δεν έχει σχέση με εγκληματικές ενέργειες, αλλά με ιδέες, διάκριση που δεν φαίνεται ή δεν θέλει να κατανοήσει...
2.- ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ: Όλα τα δημοκρατικώς οργανωμένα κράτη προβλέπουν τον θεσμό της βουλευτικής ασυλίας, που αποβλέπει στην απεριόριστη ελευθερία, με την οποία πρέπει να ασκούν τα καθήκοντά τους οι εκπρόσωποι του έθνους, αλλά και στην εξουδετέρωση των μεθοδευμένων ποινικοποιήσεων της πολιτικής μας ζωής.
Ειδικότερα στη χώρα μας, που η πολιτική της ζωή συχνά - πυκνά γίνεται έντονα τρικυμιώδης, με αποτέλεσμα τη συχνή διαταραχή της ομαλής λειτουργίας της, η βουλευτική ασυλία, η οποία περιλαμβάνει το “ανεύθυνο”, το οποίο αποσκοπεί στην προστασία του βουλευτή ως προς τις πολιτικές του ιδιότητες και το “ακαταδίωκτο”, το οποίο προασπίζει την προσωπική του κατάσταση, είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένη.
Συγκεκριμένα, το ανεύθυνο του βουλευτή προσδιορίζεται στο άρθρο 61 του Συντάγματος, το οποίο και ορίζει ότι «ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων». Ο μόνος περιορισμός που μπορεί να υποστεί ο βουλευτής, όσον αφορά τη διατύπωση της πολιτικής του έκφρασης, σχετίζεται με τη διάπραξη συκοφαντικής δυσφήμησης σε βάρος κάποιου (άρθρο 61 § 2 Σ).
Το ακαταδίωκτο του βουλευτή, το οποίο προσδιορίζεται στην παρ. 1 του άρθρου 62 του Συντάγματος ορίζει ότι «όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος» και αναφέρεται σε αξιόποινες πράξεις, τις οποίες τελεί ο βουλευτής ακόμη και στην προσωπική ή ιδιωτική του ζωή και αφορά την οποιαδήποτε ποινική δίωξη, ανάκριση ή προανάκριση, προκαταρκτική εξέταση και φυσικό περιορισμό, προφυλάκιση ή και εκδίκαση υποθέσεως ενός βουλευτή στα ποινικά δικαστήρια.
Όμως, η βουλευτική ασυλία δεν μπορεί να εξασφαλίζει γενικώς και αορίστως το ακαταδίωκτο στους βουλευτές από κραυγαλέα αδικήματα που δεν έχουν σχέση με τα εν στενή εννοία κοινοβουλευτικά τους καθήκοντα. Σήμερα, η ασυλία έχει καταντήσει να είναι συνώνυμο, πρόσχημα και χρυσή πανοπλία της προσωπικής ασυδοσίας και μέσο υπεροπλίας, αλλά και επίδειξης αδιαφορίας και δύναμης έναντι των ευαισθησιών του ελληνικού λαού.
Η πρακτική της Βουλής αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο που μπορεί να εντοπιστεί σε ανώτερο θεσμικό όργανο. Προσβάλλει τις βασικές αρχές της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της ισότητας. Δημιουργεί οιονεί ατιμωρησία για μια κατηγορία πολιτών. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Βουλής, από το 1974 μέχρι και το 2005 είχαν υποβληθεί συνολικά 808 αιτήσεις άρσης της ασυλίας (οι πιο πολλές, 172, την περίοδο 1990-1993 της κυβέρνησης Μητσοτάκη). Από αυτές συζητήθηκαν στην ολομέλεια της Βουλής οι 581 αιτήσεις και έγιναν δεκτές μόνον οι 10 (!!) και ήρθη (με το ζόρι και λόγω της δημοσιότητας που είχε πάρει η υπόθεσή τους), η ασυλία μόνο σε 5 βουλευτές!!
Δικαιολογημένα, λοιπόν, σκανδαλίζεται και αγανακτεί η κοινή γνώμη, όσο βλέπει να πληθαίνουν απαράδεκτα και προκλητικά φαινόμενα ασυδοσίας με πρόσχημα τη βουλευτική ασυλία, τα οποία όχι απλά επιβαρύνουν την πολιτική ζωή, αλλά “λιθοβολούν” την ίδια την δημοκρατική λειτουργία των θεσμών και την σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πολίτη και πολιτικών κομμάτων, όπως δικαιολογημένα και ο ίδιος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε πρόσφατα από το βήμα της βουλής την κυβέρνηση της Ν.Δ., λέγοντας "Είστε το παράδειγμα της ανομίας. Εσείς κάνετε την ανομία πολιτικό ιδεολόγημα. Είστε εσείς που καταρρακώσατε κάθε θεσμό αξιοπιστίας και διαφάνειας. Προτείναμε να σταματήσουμε τα φαινόμενα της διαφθοράς, της σπατάλης, δεν το θελήσατε δεν το τολμήσατε γιατί βρίσκεται η κυβέρνηση σας σε ομηρία, γιατί η κυβέρνηση είναι αυτή που παράγει τη διαφθορά την ανομία του ελληνικού κράτους".
Ήδη, με δεδομένο ότι η τακτική που ακολουθούσε και ακολουθεί η κυβέρνηση που καταρρέει οδηγεί τον προσεχή Ιούνιο σε παραγραφή τις όποιες ευθύνες υπάρχουν σε μια σειρά σκανδάλων που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία, το ΠΑΣΟΚ δήλωσε ότι θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν, έτσι ώστε την περίοδο που μας απομένει, να έρθουν οι υποθέσεις που εκκρεμούν στη Βουλή και να συζητηθούν για να αναδειχθούν οι όποιες ευθύνες. Στο πλαίσιο αυτό, επανέφερε την πρόταση που είχε κάνει στο παρελθόν - και απερρίφθη από τη Νέα Δημοκρατία - για Εξεταστική Επιτροπή για την υπόθεση της SIEMENS. Στο πλαίσιο αυτό ζήτησε να επανεξεταστούν και όλες οι θεσμικές δυνατότητες, για να επανέλθουν στο προσκήνιο τα σκάνδαλα των δομημένων ομολόγων, των υποκλοπών, της Μ.Βατοπαιδίου και της εξαγοράς της εταιρείας «Γερμανός» από την Cosmote.
Αυτό που ενδιαφέρει σε όλες τις υποθέσεις των σκανδάλων είναι να λάμψει η αλήθεια, να καταλογιστούν οι ευθύνες, όπου υπάρχουν, και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, όποιοι και αν είναι και από όπου κι αν προέρχονται. Άλλωστε, «για τον πολιτικό κόσμο τα ψέματα τελειώσανε. Είτε θα δράσουμε, είτε θα μας πάρει ο κόσμος με τις πέτρες», (Γ. Παπανδρέου, συνέντευξη τύπου, 26/6/2008) δήλωση η οποία είναι πιο επίκαιρη από ποτέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου