“Ζητείται συναίνεση ή Kυβέρνηση;”*

“Όλες οι ενώσεις είναι θεμελιωμένες πάνω στις αμοιβαίες ανάγκες” (Σαρλ Ντε Mοντοσκιέ)

Αναγνωρίζοντας πως η κατάσταση στην οικονομία βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο και ότι σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με πολλά ανυπέρβλητα εμπόδια, η κυβέρνηση ζητεί συναίνεση, χωρίς να διευκρινίζει από ποιους, σε ποια βάση και με ποιο σχέδιο, ρίχνοντας γενικά και αόριστα το γάντι στα κόμματα της αντιπολίτευσης, στους κοινωνικούς εταίρους και στις συνδικαλιστικές οργανώσεις για συνεννόηση σε υποθέσεις εθνικής σημασίας.
Με την κίνησή του αυτή ο κ. Καραμανλής θεωρεί ότι η κυβέρνηση θα είναι κερδισμένη σε κάθε περίπτωση, είτε τα κόμματα αποδεχθούν την πρόταση, είτε όχι, αφού -στην τελευταία περίπτωση - οι ευθύνες για την έλλειψη μιας συζήτησης ουσίας στη βαριά σκιά της κρίσης θα τούς αποδοθούν από τους πολίτες, που ζητούν από τους πολιτικούς να συνεννοηθούν για να περιοριστούν κατά το δυνατόν οι συνέπειες της ύφεσης.
Tα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα είναι πλέον εξαιρετικά σύνθετα και μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με συναινετικές διαδικασίες. Είναι σίγουρα λογικό ότι θα έπρεπε να υπάρχει διάλογος για τη δύσκολη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, για την διεύρυνση ή όχι του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων, για την οποιαδήποτε προσπάθεια περιορισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος, για τα χρονίζοντα προβλήματα της παιδείας, για την εσωτερική ασφάλεια της χώρας που απειλείται, για την υγεία που βρίσκεται στο κόκκινο, για την επερχόμενη διεθνή οικονομική κρίση και τόσα άλλα.
Μολαταύτα, την κατάσταση περιπλέκει ακόμα περισσότερο ο επί 5ετίας ιδιόμορφος αυταρχισμός της κυβέρνησης. Υποτίθεται ότι η επιστροφή της NΔ στην εξουσία θα οδηγούσε στη βελτίωση του πολιτικού πολιτισμού μας. H Bουλή λειτουργεί σαν κομματικό παραμάγαζο που ειδικεύεται σε νυχτερινές τροπολογίες και η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται το διάλογο σαν απλή ενημέρωση των πολιτικών κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων για τις αποφάσεις που έχει ήδη πάρει και πρόκειται να εφαρμόσει. Πρόκειται για μία πολιτικά ιδιοτελή ασυνεννοησία των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής της χώρας. O ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο, το γεγονός, όμως, είναι ότι με τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα οδηγούμαστε στην πολυδιάσπαση των κοινωνικών δυνάμεων και στην αδυναμία κοινής αποτελεσματικής αντιμετώπισης των μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων.
Ακόμη, όμως, κι αν υπήρχε περιθώριο συνεννόησης λ.χ. στο δύσκολο πεδίο της οικονομίας, αυτή είναι αδύνατον να επιτευχθεί αφού δεν υπάρχει η κοινή βάση. Πώς να χαραχθεί κοινή πολιτική π.χ. για την αύξηση των φορολογικών εσόδων, όταν ο μεν εκ συστήματος, αλλά και εκ πεποιθήσεως στοχεύει το βάρος να το σηκώσουν οι πολλοί και να εκπέσουν οι πραγματικοί “έχοντες και κατέχοντες”, ο δε θα επιθυμούσε το αντίστροφο ή για την κοινωνική πολιτική, όταν ο ένας έκανε λ.χ. θεσμό το επίδομα θέρμανσης και ο άλλος το επαγγέλθηκε εκ των υστέρων κι αυτό μόνον στα λόγια;
Μια δημοκρατία χρειάζεται συναινέσεις, αλλά πρωτίστως χρειάζεται την έκφραση των αντιθέσεων. Αυτό είναι το μεγαλείο της: κατάφερε τη συμφωνία όλων στους κανόνες της πολιτικής ώστε να εκφράζονται και να επιλύονται διά του κανόνα της πλειοψηφίας οι αντιθέσεις. Η λογική ότι τα κόμματα πρέπει να συμφωνούν στην πολιτική της κυβέρνησης είναι εκ του πονηρού. Αν είναι έτσι, τότε γιατί χρειαζόμαστε πολυκομματικό σύστημα; Τα κόμματα, ακόμη και όταν συγκλίνουν ως προς τους στόχους, μπορεί να προτείνουν διαφορετικό τρόπο επίλυσης των ίδιων προβλημάτων. Κάποιοι θα θέλουν διεύρυνση των ελλειμμάτων και άλλοι συρρίκνωσή τους, για να επιτευχθούν οι ίδιοι αναπτυξιακοί στόχοι. Κι αυτό είναι το επωφελές της δημοκρατίας. Πολλοί προτείνουν διαφορετικά πράγματα και στο τέλος η πλειοψηφία αποφασίζει ποια πρόταση θα εφαρμοστεί.
Παρότι τα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς ανέκαθεν έστελναν μηνύματα συνολικής απόρριψης του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος, απαξιώνοντας την οποιαδήποτε κοινή αναζήτηση λύσεων, εντούτοις το ζητούμενο εν προκειμένω είναι εάν η ίδια η Κυβέρνηση, που την εμπιστεύθηκε σε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις ο ελληνικός λαός, έχει να προτείνει συγκεκριμένους τρόπους επίλυσης των προβλημάτων ή όχι. Γιατί αυτή κατ’ ουσίαν κρίνεται και όχι η αντιπολίτευση. Και το ερώτημα παραμένει∙ η Κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει να προτείνει και να εφαρμόσει λύσεις, ναι ή όχι;; Γιατί εδώ που φτάσαμε τα πολλά τα λόγια είναι …φτώχεια (και φέρνουν φτώχεια κατά κυριολεξία)!!

* βλ. σχετ. το άρθρο, με τίτλο "ζητείται συναίνεση", που δημοσιεύθηκε στη " CITY PRESS" στις 30/8/2005 και το άρθρο, με τίτλο "Συναίνεση στην οικονομία από κόμματα και εταίρους ζητεί η κυβέρνηση", που δημοσιεύθηκε στην "ΕΞΠΡΕΣ" στις 11/2/2009