“Η παρ-εξήγηση του Χάους”

“Η δυστυχία δημιουργεί στάσεις και επαναστάσεις. Ακόμα οι πολίτες επαναστατούν όχι μόνο για την ανισότητα του πλούτου, αλλά και για την ανισότητα των τιμών” (Αριστοτέλης).

Ο πυροβολισμός του περασμένου Σαββάτου και ο απροσδόκητος θάνατος ενός παιδιού, δικού μας παιδιού, του Αλέξη, ηλικίας μόλις 16 ετών, ήταν μόνο ένας λόγος για την αναταραχή, που απλώθηκε σαν ντόμινο σε όλη τη Χώρα και ήδη εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη, με διαδηλώσεις από τη Μόσχα μέχρι τη Μαδρίτη. Ήδη, σε παρακείμενη είσοδο του κτηρίου, όπου στεγάζεται το επίτιμο προξενείο της Ελλάδας, στη γαλλική Μπορντό, εντοπίσθηκε σύνθημα: «Συμπαράσταση στις φωτιές της Ελλάδας, εξέγερση ενόψει».
Στην ελληνική κοινωνία σιγοβράζει από καιρό μια οργή για την διακυβέρνηση της χώρας, για τις καταγγελίες για διαφθορά, για την κατάσταση της οικονομίας, για το ασφαλιστικό, για την έλλειψη θέσεων εργασίας. Όταν έχει στραγγίζει η αγορά από ρευστό χρήμα, η ακρίβεια καλπάζει και η αβεβαιότητα έχει ενσκήψει πάνω από τα κεφάλια μας, όταν δεν έχει μείνει κατά κυριολεξία “ούτε ιερό, ούτε όσιο” και οι προκλητικές αποκαλύψεις για χλιδάτη μονή-επιχειρηματία, με τραπεζικούς λογαριασμούς δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ έρχονται η μια μετά την άλλη, όταν βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας τα έργα και οι ημέρες πρόθυμων δημόσιων λειτουργών, που ξεπουλούν, δια της “φάμπρικας” της ανταλλαγής, εκατοντάδες εκτάσεις φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, προκειμένου να ενισχύσουν τα δικά τους πουγκιά, δίνοντας την αίσθηση ότι το δημόσιο ταμείο είναι δικαιωματική λεία για τους ασκούντες την εξουσία, όταν έχει χαθεί κάθε ίχνος φιλότιμου και κανείς από τους κυβερνώντες δεν αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη για τίποτα και να μας κάνει την χάρη να παραιτηθεί, αναλαμβάνοντας αυτήν την ελάχιστη πολιτική ευθύνη, όπως κάνουν τα μικρά παιδιά, που πεισμώνουν όταν τα ζητάμε να ζητήσουν συγνώμη για μια απερισκεψία τους, όταν ο πολιτικός μας βίος παραπαίει μεταξύ σκανδάλων, εξεταστικών επιτροπών και εισαγγελικών λειτουργών, ε τότε δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι πλέον δεν αρμενίζουμε, έστω και στραβά, αλλά έχουμε πλέον, ως κοινωνία, βυθιστεί σε αδιέξοδο.
Η σφαίρα που καρφώθηκε στο στήθος του Αλέξη προκάλεσε τον θυμό των εφήβων μας, με αποτέλεσμα μικρά παιδιά, με κουκούλες ή μη, έβαλαν φωτιές και πετροβόλησαν δημόσια κτήρια και ιδιωτικές περιουσίες, επιβεβαιώνοντας τον Πέρσι Σέλεϊ, όταν έλεγε ότι “θερίζεις αυτό που σπέρνεις. Η βία πάντα προκαλεί βία”, μα στη πραγματικότητα πετροβόλησαν τον κόσμο που τους δώσαμε, αυτόν τον δύσοσμο, κούφιο και αδιέξοδο κόσμο, που ενώ καταλαβαίνουμε ότι δεν πάει άλλο και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, εντούτοις ανεχόμαστε, κοιτάζοντας αμήχανα το σήμερα και ανησυχώντας απροσδιόριστα για το τι μας περιμένει αύριο…
Κι αν μεν οι έφηβοι απάντησαν με πέτρες, εάν η σημερινή κατάσταση συνεχιστεί και μπολιάσει η θλίψη και η απελπισία των ημερών με την γενικότερη δυστυχία, τότε να είστε σίγουροι ότι αυτή τη φορά θα μιλήσουν οι ενήλικοι και τα χειρότερα έπονται, όπως πρόβλεψε και ο Αριστοτέλης και ήδη έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στο παρελθόν, εκτός και εάν η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή την ύστατη τούτη στιγμή κάνει, επιτέλους, κάτι υπεύθυνο∙ δηλώσει παραίτηση και καλέσει τον ελληνικό λαό να αποφασίσει για το τι μέλλειν γενέσθαι. Φτάνει πια!!