“Ψηφίζω «Δημοκρατική Αριστερά» γιατί:”

α) Ξεπρόβαλε ως ένα κόμμα που εκφράζει την αριστερή κοινωνική ευαισθησία, σε συνδυασμό με την περισσότερο κεντρογενή τάση για πρόοδο, εξωστρέφεια και εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση,

β) δεν επέλεξε τον εύκολο δρόμο της καταγγελίας, αλλά προσπαθεί να παρουσιάζει προτάσεις, δεν ενθουσιάζεται με μαοϊκά τσιτάτα τύπου «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» και δεν επενδύει στο χάος και στο μπάχαλο, αλλά διεκδικεί το δικαίωμα να συμμετέχει, να συμβάλει, να εκτεθεί, να δοκιμαστεί,

γ) επέλεξε να ισορροπήσει ανάμεσα στον αποδεδειγμένα ανεπιτυχώς εφαρμοσμένο φιλελευθερισμό και τον ανέξοδο ακροαριστερό λαϊκίζοντα αρνητισμό, που μοιραία αδυνατεί στη πραγματικότητα να εμπνεύσει,

δ) αποτελεί την ελπίδα για έναν μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων που, αγανακτισμένοι με την λαϊκίστικη ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ, την ακροαριστερή αμετροέπεια των συνεχών απαιτήσεων και τον εμμένοντα αρνητισμό για οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική κίνηση, έδειξαν να στρέφονται σε μια υγιή αριστερή έκφανση της σοσιαλδημοκρατίας,

ε) στη κρισιμότερη, ίσως, καμπή της νεώτερης ιστορίας μας μπορεί, ως η Αριστερά της Ευθύνης, ενισχυμένη από την κάλπη, να βάλει τις βάσεις για μια ορθολογική, δημιουργική, υπεύθυνη, προοδευτική, μεταρρυθμιστική, φιλοευρωπαϊκή, πολυσυλλεκτική διακυβέρνηση, μακριά από τα αδιέξοδα, στα οποία περιχαρακώνεται η άλλη αριστερά, προτάσσοντας εγωισμούς και προφασιζόμενη ευφάνταστες διαφορές,

στ) η ψήφος στη ΔΗΜΑΡ είναι μια ψήφος θετική και όχι μια ψήφος διαμαρτυρίας. Μια ψήφος που λέει «ναι, πιστεύω ότι υπάρχει λύση, υπάρχει τρόπος να μείνουμε στην Ευρώπη αλλά να μην χάσουμε την αξιοπρέπειά μας σαν κοινωνία». Σε μία εποχή όπου τα διλήμματα παίζουν σε επίπεδο «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», η ΔΗΜΑΡ πασχίζει με τις μικρές της δυνάμεις να αρθρώσει έναν διαφορετικό λόγο,

ζ) τη στιγμή που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έφερναν στο κοινοβούλιο προκλητικές τροπολογίες, προκειμένου να θεσπίσουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα οφειλόμενα προς τις τράπεζες δάνειά τους, που αγγίζουν τα 230 εκατομμύρια ευρώ, η ΔΗΜΑΡ δεν έχει πάρει από τη μέρα της ίδρυσής της δεκάρα τσακιστή από τον εθνικό κουμπαρά,

η) συγχρόνως, έφερε προτάσεις που εφάρμοσε πρώτα στο δικό της “σπίτι”:

· ζητά δραστική μείωση της κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων και της βουλευτικής αποζημίωσης, τη στιγμή που οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ είναι οι μόνοι που έχουν παραιτηθεί από τις αποζημιώσεις για τη συμμετοχή τους σε επιτροπές στη βουλή,

· ζητά την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και την ταυτόχρονη μεταφορά του ελέγχου των... πράξεων των πολιτικών προσώπων στη Δικαιοσύνη,

· ζητά να γίνει έλεγχος και να φορολογηθούν οι μεγάλες περιουσίες, που αποκτήθηκαν από πολιτικά πρόσωπα, τα τελευταία 20 χρόνια και να γίνει αναδρομικός έλεγχος των περιουσιακών στοιχείων, που απέκτησαν όσοι διετέλεσαν βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, γενικοί γραμματείς και σύμβουλοι υπουργείων, διοικητές, διευθύνοντες σύμβουλοι και διαχειριστές Οργανισμών δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, καθώς και οι σύζυγοι και οι συγγενείς αυτών α' βαθμού, από το έτος 1981 μέχρι σήμερα και φορολόγηση,

· ζητά κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης, τη στιγμή που 110 πρώην βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων διεκδικούσαν αναδρομικά εκατομμύρια ευρώ σαν αποζημίωση και διαφορές αποδοχών,

θ) έχει όλα τα αναγκαία στοιχεία (καθαρότητα της ιδεολογίας και του πολιτικού της λόγου, απελευθερωμένη από φθαρμένα σχήματα και αφερέγγυα πρόσωπα), αλλά και την δημοκρατική νομιμοποίηση να διαδραματίσει καίριο και καθοριστικό ρόλο για την συγκρότηση μιας πανίσχυρης μεταρρυθμιστικής παράταξης του δημοκρατικού σοσιαλισμού, που γύρω της θα συγκεντρωθούν οι πιο ζωντανές, τίμιες και δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, που αισθάνονται αποστροφή για το σημερινό ΠΑΣΟΚ,

ι) στέκεται με ωριμότητα και υπευθυνότητα απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και οι πολίτες της και αφουγκράζεται την λαϊκή απαίτηση για κάτι διαφορετικό,

ια) η σοβαρή Αριστερά μπορεί να εμπνεύσει και να προσφέρει ένα εναλλακτικό δρόμο προοπτικής, ανάπτυξης και δικαιοσύνης.

Σ’ αυτόν τον δρόμο αξίζει να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας…

“Η ΔΗΜΑΡ εμπρός στα εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα των καιρών ”

Η πιστή, μέχρι κεραίας, εφαρμογή του μνημονίου οδήγησε σε συρρίκνωση τη ΝΔ και σε συντριβή το ΠΑΣΟΚ, τους υπεύθυνους και υπόλογους της κατάστασης, στην οποία περιήλθε η χώρα. Από την άλλη, η συνθηματολογία περί μονομερούς καταγγελίας του μνημονίου και η προσδοκία επαναφοράς των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ σε εκλογική επιτυχία, αλλά τώρα – όπως συμβαίνει πάντα με τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα – οδηγεί την ηγεσία του από την μια αντίφαση στην άλλη κι από την μια υπαναχώρηση στην άλλη.
Το κυρίαρχο ζήτημα, που μας απασχολεί ως πολίτες και με ακόμα πιο εκρηκτικό τρόπο θα είναι στο τραπέζι μετά τις 17 Ιουνίου, είναι αν η χώρα θα έχει κυβέρνηση. Κι εδώ, όση ευθύνη έχουν αυτοί που οδήγησαν την χώρα και την κοινωνία στα αδιέξοδα του μνημονίου και τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της φτώχειας, άλλη τόση έχουν πλέον κι εκείνοι που αρνήθηκαν στη χώρα και τους εργαζόμενους το δικαίωμα να έχουν μια κυβέρνηση και την έριξαν στην περιπέτεια των επαναληπτικών εκλογών.
Και τα αποτελέσματα της παρατεινόμενης ακυβερνησίας συμπληρώνουν την μνημονιακή καταστροφή: άδεια ταμεία, ουσιαστικά στάση πληρωμών του δημοσίου, νέες περικοπές στις συντάξεις, μετενέργεια, πλήγμα στη διεθνή εικόνα της χώρας, ενίσχυση των σεναρίων για επιστροφή στη δραχμή. Κινδυνολογία αλλά και πραγματικοί κίνδυνοι συνυπάρχουν και ο πολίτης νοιώθει την πίεση των πραγμάτων στο πετσί του.
Κι, όμως, ενόψει των προσεχών εκλογών το σύστημα αντιστέκεται και στήνει και πάλι ένα κατά βάσιν “πολυφορεμένο” σκηνικό, που μόνο ο λαός πρέπει να αποτρέψει. Πρόκειται για μια καρικατούρα δικομματισμού, για ένα επικίνδυνο λαϊκίστικο δίπολο που αποσκοπεί στην παγίδευση των πολιτών. Από την μια οι συσπειρωμένες δυνάμεις της «δεξιάς πολυκατοικίας», που ξαναμπαίνουν στα διαμερίσματα, όχι γιατί συμφωνούν μεταξύ τους, αλλά για να διεκδικήσουν την πρώτη θέση, επισείοντας τον κίνδυνο μιας αριστεράς που κινείται σε αντιευρωπαϊκή τροχιά.
Κι από την άλλη μια αριστερά, που την μια μιλάει για καταγγελία του μνημονίου, την άλλη για επαναδιαπραγμάτευση, ενώ όταν απευθύνεται στον Μπαρόζο περιορίζεται στην επανεξέταση. Τελευταία μας είπε ότι όταν ομιλεί για μονομερή καταγγελία του μνημονίου, δεν εννοεί την καταγγελία, με την νομική έννοια του όρου, αλλά την «πολιτική» καταγγελία!! Με δυο λόγια, επινοεί όρους ανύπαρκτους για να ψαρεύει σε θολά νερά.
Η δεξιά θα κινηθεί με τις γνωστές νεοφιλελεύθερες συνταγές, με τις οποίες κινείται η δεξιά στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να έχει οδηγηθεί η ΕΕ σε αδιέξοδα. Είναι η πολιτική που αρχίζει ακόμα και στην Γερμανία να ηττάται, πλην, όμως, συνεχίζει να απειλεί και απαράδεκτα να παρεμβαίνει σε βάρος της χώρας μας, επισείοντας τον κίνδυνο της διακοπής της χρηματοδότησης, της αποπομπής της χώρας μας από το ευρώ, κ.α..
Και θα είναι παράδοξο να επικρατήσει αυτή την στιγμή – έστω και προσωρινά – στη χώρα μας, που τόσο υπέφερε από τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, που εφάρμοσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Είναι μια αμετανόητη δεξιά του χτες, χωρίς πρόγραμμα και όραμα για την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Όμως ο κίνδυνος ενίσχυσης της «δεξιάς πολυκατοικίας» είναι υπαρκτός, αν απέναντι σε αυτή την δεξιά οι πολίτες βλέπουν μόνο τον πόλο μιας λαϊκίστικης, ανεύθυνης και αντιευρωπαϊκής στην ουσία της αριστεράς, που ανοιχτά ερωτοτροπεί με την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Αυτή η αριστερά δεν έχει οικονομικό πρόγραμμα ή μάλλον έχει όσα προγράμματα έχουν οι συνιστώσες της και κάθε φορά που οι εκπρόσωποι της προσπαθούν να γίνουν συγκεκριμένοι σπέρνουν σύγχυση και πανικό.
Αυτή η Αριστερά αναπαράγει τις χειρότερες παραδόσεις της παραδοσιακής αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ και κλείνει το μάτι στον λαϊκισμό. Αυτή η Αριστερά ζητάει ψήφο για να μείνει στην αντιπολίτευση, τρέμει στην ιδέα ότι υπάρχει περίπτωση να κυβερνήσει. Όταν λέει «κυβέρνηση της Αριστεράς» εννοεί «μένουμε στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης».
Αυτή η Αριστερά δεν έχει σχέση με τον ορθολογισμό που εκφράζεται από την Δημοκρατική Αριστερά και ας μην ματαιοπονούν με «επιθέσεις φιλίας».
Αυτό το ψευδεπίγραφο δίπολο εξυπηρετεί και τους δύο. Η δεξιά θα κακοποιήσει την υπόθεση του ευρωπαϊσμού, αλλά θα εισπράξει από τον φόβο απέναντι στην ανεύθυνη Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θέλει - γιατί δεν μπορεί - να κυβερνήσει, θα περιοριστεί να καθίσει στις δάφνες της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό είναι το σχέδιο που βολεύει και τους δυο.
Η δεξιά θα προβάλλει μόνο το δίλημμα “ευρώ ή δραχμή” και ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο το δίλημμα “μνημόνιο – αντιμνημόνιο”.
Εμπρός, όμως, σ’ αυτά τα υποκριτικά διλήμματα, το πραγματικό δίλημμα, που, με βάση τους κανόνες της λογικής, καλείται ο πολίτης να επιλέξει για το αύριο της χώρας μας, είναι άλλο: “σταδιακή αποδέσμευση - απαγκίστρωση και επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου με ευρώ ή καταγγελία μονομερής και δραχμή;”
Η ΔΗΜΑΡ, προτάσσοντας το εθνικό συμφέρον και μόνον, δεσμεύεται να κινηθεί σταθερά και αταλάντευτα στις δύο αλληλοσυμπληρούμενες κατευθύνσεις: Μέσα στην Ευρώπη και το ευρώ και σταδιακή αποδέσμευση από το μνημόνιο. Αξιοποιώντας το ευνοϊκότερο πολιτικό κλίμα που υπάρχει στην Ευρώπη, μετά το αποτέλεσμα των εκλογών στη Γαλλία και την υποχώρηση των συντηρητικών δυνάμεων στην Γερμανία, μπορούμε να διαπραγματευτούμε σκληρά για τα συμφέροντα των εργαζομένων, χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο την θέση της χώρας μέσα στην ευρωζώνη.
Θέτει ως άμεση προτεραιότητα την διαπραγμάτευση για την επιμήκυνση μέχρι το 2017 του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής, για να πάρει ο τόπος μια βαθειά ανάσα. Παράλληλα, προτάσσει την κατάργηση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου για την μείωση των κατώτατων μισθών που συμπαρέσυρε όλες τις αμοιβές προς τα κάτω και την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και τη μετενέργεια.
Οι ειλημμένες δεσμεύσεις της χώρας μας για νέα μέτρα τον Ιούνιο του 2012, με στόχευση τις συντάξεις και το κοινωνικό κράτος, μπορούν να υποκατασταθούν από:
α) περικοπές των δημοσίων δαπανών, με στόχο τη μείωση 4 δις και απορρέουν από την περιστολή των δαπανών για την άμυνα, τη νοσοκομειακή και φαρμακευτική δαπάνη, που βρίσκεται σε μαύρη τρύπα, χωρίς, ωστόσο, να θίγεται η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ασφαλισμένων που δεινοπαθούν και ως προς τη δημόσια διοίκηση μόνο κατά το σημαντικό σκέλος της καταπολέμησης της σπατάλης και της ανορθολογικής διαχείρισης πόρων και όχι με περικοπές μισθών και δαπανών στο κοινωνικό κράτος,
β) καταπολέμηση της διαφθοράς, μέσω των νέων συστημάτων ελέγχου των δημοσίων δαπανών και των διαγωνισμών, με στόχο τη μείωση κατά 2 δις του ποσού των δημόσιων προμηθειών και
γ) καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, που υπολογίζεται στο 30% του ΑΕΠ, με στόχο να συλληφθεί το 1/3 και να προστεθούν στα έσοδα 6 δις.
Αυτά θα είναι τα άμεσα μέτρα και η επαναδιαπραγμάτευση θα συνεχίζεται. Όμως, για να διαπραγματευτεί η χώρα και να προχωρήσει στην σταδιακή αποδέσμευση από το μνημόνιο και τους επαχθείς όρους του, πρέπει να έχει κυβέρνηση. Και όσο ισχυρότερη βγει η ΔΗΜΑΡ και ο τρίτος πόλος που συγκροτεί από την κάλπη, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να σχηματιστεί προοδευτική κυβέρνηση, ικανή να κρατήσει τη χώρα μέσα στην Ευρώπη και να προχωρήσει στη σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο.
Δεν πάμε, λοιπόν, στις εκλογές με μόνο αυτούς τους δυο πόλους. Ο πολίτης έχει μπροστά του ένα τρίτο πόλο, αριστερό και ευρωπαϊκό, δημοκρατικό και σοσιαλιστικό, βαθειά μεταρρυθμιστικό. Αλλιώς η χώρα θα μπει σε μεγαλύτερες περιπέτειες.
Και δεν μένουμε εδώ. Η εκλογική αποτυχία του ΠΑΣΟΚ, που πνέει τα λοίσθια, δεν μπορεί να κινητοποιήσει τον δημοκρατικό κόσμο της ευρύτερης αριστεράς, της «κεντροαριστεράς», σε αντίθεση με την ΔΗΜΑΡ, που, καλούμενη να ανταποκριθεί στην ιστορική της ευθύνη και απελευθερωμένη από φθαρμένα σχήματα και αφερέγγυα πρόσωπα, σηκώνει την σημαία αυτού του τρίτου πόλου και δίνει διέξοδο στους πολίτες εκείνους που αρνούνται να παγιδευτούν όχι μόνο στα συντρίμμια της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και στην καρικατούρα του δικομματισμού που στήνεται από το σύστημα άρον – άρον.
Το εκλογικό αποτέλεσμα θα δώσει το έναυσμα για τη συγκρότηση μιας πανίσχυρης μεταρρυθμιστικής παράταξης του δημοκρατικού σοσιαλισμού, που γύρω της θα συγκεντρωθούν οι πιο ζωντανές, τίμιες και δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, μιας παράταξης που πολύ σύντομα θα κληθεί να πάρει τις τύχες της Ελλάδας στα χέρια της. Μπορεί, προς στιγμήν, να φαντάζει φιλόδοξος στόχος, ωστόσο, είναι στο χέρι μας να τον κάνουμε πραγματικότητα…

“Ποιό είναι το διακύβευμα των προσεχών εκλογών;”

Μπήκαμε πια και επίσημα στην προεκλογική περίοδο και ήδη τα Κόμματα παρουσίασαν τις λίστες των υποψηφίων βουλευτών τους, ξεδιπλώνουν το “πρόγραμμά” τους, ενώ παράλληλα άρχισαν να προβάλλονται στα ΜΜΕ τα διαφημιστικά σποτ τους, με θεματολογία, που σαφέστατα δεν απαντά στα ακανθώδη προβλήματα που βιώνουν οι πολίτες αυτής της χώρας, ούτε και στο τι πρέπει να γίνει για να επανέλθει η ανάπτυξη, αντιθέτως επικεντρώνονται σε “πιασάρικες” εκφράσεις, όλο αοριστία και με υπονοούμενα, τα οποία καλείται να αποκρυπτογραφήσει ο κάθε ψηφοφόρος, όπως η καφετζού της γειτονιάς, περιστρέφοντας το φλιτζάνι με περισπούδαστη σοβαρότητα.

Κι, όμως, το ζητούμενο δεν είναι ποιο τοπικό στέλεχος κόμματος “κόπηκε” στο νήμα της ανακήρυξης των υποψηφίων ή ποιος υποψήφιος βουλευτής προβλέπεται πως θα εκλεγεί ή όχι, ούτε το πόσες έδρες θα συγκεντρώσει το α΄ ή β΄ Κόμμα, αυτά πλέον δεν έχουν καμία απολύτως σημασία και σε τελική ανάλυση η εμπειρία του τρόπου άσκησης της Δημοκρατίας στο τόπο μας τα τελευταία τριάντα (30) τουλάχιστον χρόνια έχει δείξει ότι όποιος και να εκλεγεί βουλευτής, δεν πρόκειται να του επιτραπεί να συμπράξει στη διαμόρφωση της πολιτικής του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, όσο καλή θέληση και να έχει, αντίθετα θα καλείται να υπερψηφίζει αυτά που μια κλειστή ομάδα εξουσίας θα αποφασίζει υπό την απειλή της αποπομπής του από την κοινοβουλευτική ομάδα. Είναι κι αυτό ένα από τα παθογόνα νοσήματα της Δημοκρατίας μας, που χρήζει άμεσης ίασης. 

Ούτε το ζητούμενο είναι ποιο από τα κόμματα θέλει μια μεγάλη ή μια μικρή Ελλάδα, όπως διατυμπανίζει υποκριτικά τηλεοπτικό σποτ της Ν.Δημοκρατίας, αφού η Ελλάδα κατάντησε μικρή και ανυπόληπτη, ανυπεράσπιστο θύμα στις ορέξεις των δανειστών, με ευθύνη των δύο μεγάλων κομμάτων, που κυβέρνησαν ανεύθυνα και με επιπολαιότητα τη χώρα.  

Ούτε το ζητούμενο είναι ποιο κόμμα είναι υπέρ του μνημονίου και ποιο όχι, ούτε το ποιο είναι περισσότερο ή λιγότερο υπέρ ή κατά της σωτηρίας της χώρας. Τα διλλήματα αυτής της μορφής, όπου οι υπέρ του μνημονίου προβάλλουν τους εαυτούς τους ως επίδοξους σωτήρες της χώρας και τους κατά του μνημονίου ως ανεύθυνους και επικίνδυνους για τη χώρα, δεν απηχούν τη πραγματικότητα, αφού στα δύο χρόνια εφαρμογής των συνταγών του μνημονίου η χώρα υφίσταται μια συνεχή υποτίμηση σε όλα τα επίπεδα, το βιοτικό επίπεδο έχει υποχωρήσει πολλές δεκαετίες πίσω, ο παραγωγικός ιστός της χώρας έχει καταρρεύσει, η ανεργία έχει ξεφύγει και όλα τα στοιχεία καταδεικνύουν ότι η ύφεση ήρθε για να μείνει. Όλα τα χαρακτηριστικά που απέκτησε η οικονομία μας αποτελούν χαρακτηριστικά μιας εφαρμοζόμενης ήπιας χρεοκοπίας. Επομένως, αποτελεί δίλλημα πλέον ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο υπέρ αυτής της μορφής χρεοκοπίας; 

Το πραγματικό ζητούμενο είναι ποιο κόμμα ή ποιος δυνατός συνδυασμός κομμάτων και με ποιο συγκεκριμένο τρόπο θα σταματήσουν αυτό το κατήφορο και με ποιο συγκεκριμένο τρόπο θα επιστρέψει η ανάπτυξη και το χαμόγελο σ’ αυτό το τόπο. Εδώ σηκώνει πολλή κουβέντα, γιατί στο ερώτημα αυτό γεννιούνται και άλλα παράλληλα ερωτήματα, όπως πώς θα γίνει αυτό, με την συνέχιση ή μη της παραμονής μας στην Ευρωζώνη, με το ευρώ ή την επιστροφή στη δραχμή, κ.λ.π..

Για όλα αυτά θα πρέπει να απαντήσουν άμεσα, υπεύθυνα και συγκεκριμένα τα κόμματα και μάλιστα ΤΩΡΑ, καθόσον οι εξελίξεις που έρχονται θα καθορίσουν, πέραν των άλλων, και το δικό τους μέλλον.

Παράλληλα, η κρισιμότητα των περιστάσεων δεν δικαιολογεί πλέον την αόριστη εμπιστοσύνη μας στο  πρόσωπο του εκάστοτε αρχηγού (λ.χ. αυτός είναι δεινός ρήτορας, εκείνος είναι καλός άνθρωπος, κ.ο.κ.), ούτε το επηρεασμό μας από τις συμπάθειες που τρέφουμε προς το πρόσωπο κάποιου υποψηφίου (λ.χ. είναι γιος ή κόρη φίλου μου, ή εκείνος κάποτε μου έκανε το τάδε καλό, κ.ο.κ.).

Από την άλλη, η επιβεβλημένη συμμετοχή μας στην εκλογική διαδικασία δεν αποτελεί εκπλήρωση υποχρέωσης καλής θέλησης, ούτε την ευκαιρία για να τιμωρήσουμε αυτούς, για τον τρόπο που κυβέρνησαν αυτό το τόπο, αλλά την ύστατη πράξη αποκρυσταλλωμένης αξιολόγησης του πως και με ποιους θα πορευτούμε για τη διαμόρφωση του «αύριο» αυτής της δύσμοιρης χώρας, είτε μιλάμε για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας, είτε για την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας, είτε για την αποτίναξη του βρόχου που περισφίγγει απειλητικά την ζωτική ανάσα της οικονομίας μας.  

Ως ψηφοφόροι με τη ψήφο μας πρέπει να στείλουμε το μήνυμα ότι ούτε παραβλέπουμε το χθες, ούτε απεμπολούμε το αύριο. Κι εδώ απαιτείται υπεύθυνη κρίση για να ξεφύγουμε από τη κρίση…

Υπάρχει (;) εναλλακτική λύση

Ζώντας τα τελευταία 2,5 χρόνια το “μαρτύριο της σταγόνας”, όπως το χαρακτήρισαν ορισμένοι, με την χρεοκοπία ή μη της χώρας και έχοντας σοβαρά υπόψη την στάση του Υπουργού Οικονομικών, αλλά και των άλλων κορυφαίων στελεχών της παρούσας κυβέρνησης, οι οποίοι πασχίζουν εναγώνια να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για την έξοδο από την κρίση, παρεκτός από την προσυπογραφή και την πιστή εφαρμογή των όσων αναφέρονται στο Μνημόνιο 2, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την απασχόληση, τους μισθούς, τις συντάξεις, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, ενώ, παράλληλα, δεν διστάζουν να χαρακτηρίζουν ως τουλάχιστον αφελείς και εν δυνάμει επικίνδυνους για τη χώρα όσους υποστηρίζουν ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, διερωτώμαι με την αφέλεια, που μπορεί να με διακατέχει και σίγουρα το δικαιολογημένο ακαταλόγιστο ως πνευματικά υστερών, τα παρακάτω:
α) με βάση ποια στοιχεία το 1981, έτος αφετηρία της εισόδου της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή κοινότητα ως 10ο μέλος, ο πρόεδρος της τότε ΕΟΚ Γκάστον Τορν δήλωνε ότι: «Η Ελλάδα μπαίνει στην Ευρώπη με 3 πλεονεκτήματα: 1) την Εμπορική Ναυτιλία, 2) τον Ορυκτό της πλούτο και 3) το επιχειρηματικό δαιμόνιο των ελλήνων»;
β) είναι αλήθεια ότι αν είχαμε εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα της Ελλάδας από τη Χαλκιδική, τη Θάσο και τη Θράκη, σήμερα θα είχαμε τουλάχιστον 60 τόνους χρυσού, 300 τόνους αργυρού και πολλούς τόνους των άλλων προϊόντων, τα οποία είναι στρατηγικής σημασίας και πολλά απ’ αυτά δεν υπάρχουν σε άλλες χώρες της Ε.Ε., όπως βωξίτες, λευκόλιθοι, νικέλιο, χρώμιο, στα οποία εν προστεθούν το ουράνιο και τα μεικτά θειούχα, η Ελλάδα μόνο με τον ορυκτό πλούτο της θα ήταν στην πρωτοπορία της Ευρώπης;
γ) με βάση ποια στοιχεία οι FINANCIAL TIMES ανέφεραν σε άρθρο τους το 1978 (Βιομηχανική Επιθεώρηση, Απρίλιος 1978, σελ. 257) ότι: «Όταν η Ελλάδα γίνει το δέκατο μέλος της ΕΟΚ, ο εκτεταμένος ορυκτός της πλούτος θα προμηθεύσει την Κοινή Αγορά με μία μεγάλη ποικιλία πρώτων υλών, που θα συμβάλλουν στην εξασφάλιση ουσιαστικής αυτάρκειας της Κοινότητας ως προς πολλά προϊόντα»;
δ) πώς αξιολογούνται οι δηλώσεις του καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης, Αντώνη Φώσκολου, ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι καιρός η Ελλάδα να ξεκινήσει την εκμετάλλευση των τεράστιων φυσικών της πόρων; Ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου σε Αιγαίο, Νότια Κρήτη και Ιόνιο, μετά τις μελέτες Νορβηγών, Αμερικανών και Γάλλων, μπορούν να χαρακτηριστούν ως τα μεγαλύτερα στον ευρωπαϊκό χώρο; Ότι στη λεγόμενη «λεκάνη του Ηροδότου» τα κοιτάσματα πετρελαίου υπολογίζονται στα τρία τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, όγκος που μπορεί να συγκριθεί μονάχα με τα αντίστοιχα κοιτάσματα πετρελαίου της Αλάσκας και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου είναι τρεις φορές μεγαλύτερα από τα κοιτάσματα στη Νορβηγία, μια από τις χώρες που παράγουν τις μεγαλύτερες ποσότητες φυσικού αερίου σε ολόκληρο τον κόσμο. Ότι, σύμφωνα με τις δηλώσεις του καθηγητή κ. Φώσκολου σε επιστημονικά συνέδρια, αρκεί να δώσει η Ελλάδα της άδεια εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων για να εξοικονομήσει περί τα 279 δισεκατομμύρια δολάρια; Μονάχα από την άδεια εκμετάλλευσης, τίποτε άλλο και μόνο για την περιοχή της Κρήτης. Ότι “σε τέσσερα χρόνια από σήμερα εγγυώμαι ότι μπορεί να επιστρέψει το χαμόγελο στον Έλληνα”;
ε) πώς αξιολογείται η μελέτη της εταιρείας McKinsey «Η Ελλάδα 10 χρόνια μπροστά», που έγινε για λογαριασμό του ΣΕΒ, σε συνεργασία με την Τράπεζα της Ελλάδος και την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, σύμφωνα με την οποία προκύπτει ότι μέχρι το 2020 αναμένεται να δημιουργηθούν 450.000 με 520.000 νέες θέσεις εργασίας εάν αναπτυχθούν περαιτέρω οι 5 μεγαλύτεροι κλάδοι της χώρας (τουρισμός, λιανεμπόριο, ενέργεια, βιομηχανία και αγροτική παραγωγή), που καλύπτουν ήδη το 42% της συνολικής Ακαθάριστης Προστιθέμενης Αξίας. Ότι αν προσεχθούν οι «Αναδυόμενοι Αστέρες» της οικονομίας μας, όπως τους χαρακτηρίζουν και αυτοί είναι: i) η φαρμακοβιομηχανία, ii) η ιχθυοκαλλιέργεια, iii) ο ιατρικός τουρισμός, iv) η φροντίδα των ηλικιωμένων και των χρόνια ασθενών, v) η δημιουργία περιφερειακού διαμετακομιστικού κέντρου εμπορευμάτων και vi) Η διαχείριση αποβλήτων, έχουν τη δυνατότητα να καταγράψουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης στο μέλλον, ενώ υπάρχουν και 2 δευτερεύοντες κλάδοι, που μπορούν να αποτελέσουν το νέο εξωστρεφές μοντέλο ανάπτυξης της οικονομίας, όπως είναι οι εξειδικευμένες κατηγορίες τροφίμων, μιας και η χώρα μας διαθέτει περισσότερα από 50 προϊόντα, από τα οποία άλλα διαθέτουν πιστοποίηση ΠΟΠ (Προστατευόμενη Ονομασία Προελεύσεως) και άλλα ΠΓΕ (Προστατευόμενη Γεωγραφική Ένδειξη) και η δημιουργία και ανάπτυξη προγραμμάτων κλασσικών σπουδών, μιας και η χώρα μας κατέχει τόσο την ιστορική κληρονομιά, όσο και την εγγύτητα σε αρχαιολογικούς χώρους και εγκαταστάσεις, ώστε να θεωρείται και «φυσικός οικοδεσπότης» για προγράμματα κλασικών σπουδών;
Είναι σαφές ότι ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας έχει μείνει ανεκμετάλλευτος, με αποτέλεσμα η χώρα να έχει αφεθεί έρμαιο των μεγάλων οικονομιών, δανειστών και αγορών. Και από την αναμενόμενη Μεταλλουργία της Ευρώπης έχει πια γίνει ο.. ζητιάνος της Ευρώπης. Τα νούμερα από την αξία του ορυκτού πλούτου της χώρας μας προκαλούν σοκ, ιδιαίτερα στους καιρούς του μνημονίου.
Μετά την κρίση, την ανεργία και την χρεοκοπία είναι καιρός να αρχίσουμε να συζητάμε για την ανάπτυξη, την εργασία και την ευημερία, απαντώντας σε ένα βασικό ερώτημα. Πού θα πρέπει, άραγε, να «ποντάρει» η ελληνική οικονομία μέσα στα επόμενα χρόνια για να μπορέσουν να επανέλθουν οι θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας;
Αν και θα περίμενε κανείς η απάντηση να δοθεί από την κυβέρνηση, εντούτοις αποστρέφει επιδεικτικά το βλέμμα της σε όσα προαναφέρθηκαν και δεν διστάζει να χαρακτηρίζει αφελείς και επικίνδυνους όσους δείχνουν προσοχή και επισημαίνουν την αναγκαιότητα αξιοποίησής τους. Αν σε όλα αυτά αναζητήστε όλοι εσείς, που διακατέχεστε από την ίδια αφέλεια, απάντηση και στο άλλο αμείλικτο ερώτημα, πότε επιτέλους θα εγείρουμε τις αξιώσεις μας προς την Γερμανία, για την απόδοση των όσων μας οφείλει από τις αποζημιώσεις της Κατοχής, τότε μάλλον θα έχετε αντιληφθεί ότι είμαστε πράγματι αφελείς αν πιστεύουμε ότι αυτός ο τόπος μπορεί να έχει καλύτερη τύχη μ’ αυτούς που βρίσκονται στο τιμόνι της...

Τέλος εποχής…

Ο τρόπος διακυβέρνησης του τόπου την τελευταία διετία υπό την ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου και τους πέριξ αυτού κατέδειξε την άμεση ανάγκη επιστροφής της πολιτικής στις ρίζες του, στην άμεση δημοκρατία. Η πολιτική των διλημμάτων της τελευταίας στιγμής, που σε ωθεί να πιστεύεις ότι όλα αποφασίζονται και εκτελούνται σε καθεστώς μόνιμου εκβιασμού και η απουσία σχεδίου και προοπτικής ανάπτυξης για τον τόπο, εις τρόπον ώστε όλα να επιτάσσονται και επιβάλλονται από εξωχωρικούς παράγοντες, με πάντα πρόθυμο το ντόπιο κυβερνητικό στελεχικό δυναμικό να αποδέχεται και υλοποιεί τις υποδείξεις, ελλείψει θέσεων και αντιπροτάσεων, κατέδειξε την ανάγκη για μια δυναμική αυτοδιάλυση του χρόνια νοσούντος εγχώριου πολιτικού συστήματος. Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα μαμούθ, που εξελίχτηκαν σε κόμματα Βαβέλ, φαντάζει περισσότερο από ποτέ σήμερα ότι ανήκουν στο παρελθόν.

Μολαταύτα, κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να φαντάζονται ότι κάτι – γενικά και απροσδιόριστα - μπορεί να γίνει και να αναγεννηθεί. Μακάρι, αλλά φαντάζει εξαιρετικά απίθανο. Επιλέξαμε λίγες από τις πολλές δηλώσεις επιφανών στελεχών του και πεισθήκαμε ότι ο κύκλος του ΠΑΣΟΚ έκλεισε.

Χάρης Καστανίδης: «Η χώρα μπαίνει στην πιο κρίσιμη φάση κι εμείς ως ΠΑΣΟΚ χτενιζόμαστε».

Ανδρέας Λοβέρδος: «Όποιος επιχειρήσει να πειράξει τον Γιώργο Παπανδρέου θα μετατρέψει τη χώρα σε μακελειό».

Πάρης Κουκουλόπουλος: «Πέμπτη θέση στις δημοσκοπήσεις και πολύ μας είναι».

Μιχάλης Χρυσοχοίδης: «Δεν είχα διαβάσει το μνημόνιο γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις στο υπουργείο μου...».

Κώστας Σκανδαλίδης: «Υπάρχει κενό ηγεσίας και πολιτικής διεύθυνσης στο ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να εκλέξει άμεσα νέο πρόεδρο».

Χρήστος Παπουτσής: «Δικαιούμαι να αναρωτιέμαι, τι ήταν αυτό που κρατούσε κλειστά τόσο καιρό τα στόματα και ποιες δυνάμεις τα απελευθέρωσαν; Είναι άραγε τόσο αθώοι όλοι;».

Είναι θλιβεροί, δυστυχώς. Κατώτεροι των περιστάσεων, εξουσιολάγνοι, αναξιόπιστοι, λίγοι. Κατάφεραν να παραδώσουν τη χώρα στο μνημόνιο και στο έλεος των δανειστών, να διαλύσουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ., να αποδομήσουν τον κοινωνικό ιστό... Ο αγνός κόσμος του ΠΑΣΟΚ, όσοι τέλος πάντων πιστεύουν στην αναγκαιότητα ύπαρξης ενός ισχυρού κεντροαριστερού κόμματος, έχει αγανακτήσει με την απουσία οποιασδήποτε προγραμματικής συζήτησης γύρω από το μέλλον του Κινήματος. Στέκεται αμήχανος παρατηρητής μιας πασαρέλας υποψήφιων προέδρων, οι οποίοι όλο αυτό το διάστημα δεν έχουν διατυπώσει ούτε μια σοβαρή πρόταση για το πώς θέλουν να είναι το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός τους. Έτσι, μοιραία, διαπιστώνουμε ότι ο κύκλος έκλεισε με δραματικό τρόπο, όμως η ανατροπή θα έρθει μέσα από την αυτοδιάλυση και το καινούριο.

Μια αυτοδιάλυση, που θα δώσει την ευκαιρία να ξαναφτιαχτεί ο χώρος της κεντροαριστεράς σε νέες βάσεις. Θα μπορέσει ένας ολόκληρος κόσμος, αποδεσμευμένος επιτέλους, να κάνει το απαραίτητο εκείνο βήμα για το καλό της χώρας και του εργαζόμενου λαού. Παράλληλα, θα οδηγηθούν μαζικά στο περιθώριο της ιστορίας μια σειρά στελεχών, που βρήκαν την ευκαιρία, μέσω της πολιτικής, να δουλέψουν για το ατομικό τους συμφέρον – και αυτοί είναι πολλοί, από βουλευτές και υπουργούς μέχρι μεσαία στελέχη, επιτυγχάνοντας την επονομαζόμενη κάθαρση, που οι ίδιοι ευαγγελίζονταν στα λόγια μόνον, ώστε να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας.

Η σύγκρουση κεντροαριστεράς – κεντροδεξιάς, που ορισμένοι έσπευσαν να ενταφιάσουν, αναβιώνει στην Ευρώπη. Το ίδιο θα συμβεί και στην χώρα μας. Μια κυβέρνηση Σαμαρά ή μια κυβέρνηση ΝΔ - ΛΑΟΣ θα καταρρεύσει πιο γρήγορα και με μεγαλύτερο πάταγο από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο κόσμος θα αναζητήσει τότε κεντροαριστερή λύση. Η συγκρότηση του πόλου μιας πολύχρωμης κεντροαριστεράς, συσπειρωμένης γύρω από ένα πρόγραμμα με αριστερό πρόσημο προϋποθέτει την παρουσία μιας ισχυρής Δημοκρατικής Αριστεράς.

Ήδη άρχισαν να δημιουργούνται γέφυρες συνεννόησης και συνεργασίας της πλατιάς μάζας των πολιτών, που στήριζαν το ΠΑΣΟΚ επί τόσες δεκαετίες και τυγχάνουν κεντροαριστερών αντιλήψεων, με την ανερχόμενη ΔΗΜ.ΑΡ., η οποία έδειξε το τελευταίο διάστημα ότι δεν θέλει να περιχαρακωθεί μόνον στην απαραίτητη διαμαρτυρία, αλλά ενδιαφέρεται και για το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα.

Ύστατη προειδοποίηση προς την ηγεσία της ΔΗΜ.ΑΡ. να διδαχθεί από τα λάθη της αλαζονικής ηγεσίας του ΣΥΝ. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόμματος αυτού οραματίζεται τη μεγάλη Κεντροαριστερά. Οι άλλοι μια μικρή λέσχη με καλούς συντρόφους και ένσημα από τους κομματικούς αγώνες. Θέλουν μια ιστορικοδίαιτη Ανανεωτική Αριστερά. Και κυρίως τη θεωρούν τιμάριό τους! Ωστόσο, έφτασε η ώρα να συζητήσουμε επιτέλους για πολιτικές και όχι για μωροφιλόδοξους πολιτικούς…