“Ψηφίζω «Δημοκρατική Αριστερά» γιατί:”

α) Ξεπρόβαλε ως ένα κόμμα που εκφράζει την αριστερή κοινωνική ευαισθησία, σε συνδυασμό με την περισσότερο κεντρογενή τάση για πρόοδο, εξωστρέφεια και εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση,

β) δεν επέλεξε τον εύκολο δρόμο της καταγγελίας, αλλά προσπαθεί να παρουσιάζει προτάσεις, δεν ενθουσιάζεται με μαοϊκά τσιτάτα τύπου «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» και δεν επενδύει στο χάος και στο μπάχαλο, αλλά διεκδικεί το δικαίωμα να συμμετέχει, να συμβάλει, να εκτεθεί, να δοκιμαστεί,

γ) επέλεξε να ισορροπήσει ανάμεσα στον αποδεδειγμένα ανεπιτυχώς εφαρμοσμένο φιλελευθερισμό και τον ανέξοδο ακροαριστερό λαϊκίζοντα αρνητισμό, που μοιραία αδυνατεί στη πραγματικότητα να εμπνεύσει,

δ) αποτελεί την ελπίδα για έναν μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων που, αγανακτισμένοι με την λαϊκίστικη ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ, την ακροαριστερή αμετροέπεια των συνεχών απαιτήσεων και τον εμμένοντα αρνητισμό για οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική κίνηση, έδειξαν να στρέφονται σε μια υγιή αριστερή έκφανση της σοσιαλδημοκρατίας,

ε) στη κρισιμότερη, ίσως, καμπή της νεώτερης ιστορίας μας μπορεί, ως η Αριστερά της Ευθύνης, ενισχυμένη από την κάλπη, να βάλει τις βάσεις για μια ορθολογική, δημιουργική, υπεύθυνη, προοδευτική, μεταρρυθμιστική, φιλοευρωπαϊκή, πολυσυλλεκτική διακυβέρνηση, μακριά από τα αδιέξοδα, στα οποία περιχαρακώνεται η άλλη αριστερά, προτάσσοντας εγωισμούς και προφασιζόμενη ευφάνταστες διαφορές,

στ) η ψήφος στη ΔΗΜΑΡ είναι μια ψήφος θετική και όχι μια ψήφος διαμαρτυρίας. Μια ψήφος που λέει «ναι, πιστεύω ότι υπάρχει λύση, υπάρχει τρόπος να μείνουμε στην Ευρώπη αλλά να μην χάσουμε την αξιοπρέπειά μας σαν κοινωνία». Σε μία εποχή όπου τα διλήμματα παίζουν σε επίπεδο «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», η ΔΗΜΑΡ πασχίζει με τις μικρές της δυνάμεις να αρθρώσει έναν διαφορετικό λόγο,

ζ) τη στιγμή που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έφερναν στο κοινοβούλιο προκλητικές τροπολογίες, προκειμένου να θεσπίσουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα οφειλόμενα προς τις τράπεζες δάνειά τους, που αγγίζουν τα 230 εκατομμύρια ευρώ, η ΔΗΜΑΡ δεν έχει πάρει από τη μέρα της ίδρυσής της δεκάρα τσακιστή από τον εθνικό κουμπαρά,

η) συγχρόνως, έφερε προτάσεις που εφάρμοσε πρώτα στο δικό της “σπίτι”:

· ζητά δραστική μείωση της κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων και της βουλευτικής αποζημίωσης, τη στιγμή που οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ είναι οι μόνοι που έχουν παραιτηθεί από τις αποζημιώσεις για τη συμμετοχή τους σε επιτροπές στη βουλή,

· ζητά την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και την ταυτόχρονη μεταφορά του ελέγχου των... πράξεων των πολιτικών προσώπων στη Δικαιοσύνη,

· ζητά να γίνει έλεγχος και να φορολογηθούν οι μεγάλες περιουσίες, που αποκτήθηκαν από πολιτικά πρόσωπα, τα τελευταία 20 χρόνια και να γίνει αναδρομικός έλεγχος των περιουσιακών στοιχείων, που απέκτησαν όσοι διετέλεσαν βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, γενικοί γραμματείς και σύμβουλοι υπουργείων, διοικητές, διευθύνοντες σύμβουλοι και διαχειριστές Οργανισμών δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, καθώς και οι σύζυγοι και οι συγγενείς αυτών α' βαθμού, από το έτος 1981 μέχρι σήμερα και φορολόγηση,

· ζητά κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης, τη στιγμή που 110 πρώην βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων διεκδικούσαν αναδρομικά εκατομμύρια ευρώ σαν αποζημίωση και διαφορές αποδοχών,

θ) έχει όλα τα αναγκαία στοιχεία (καθαρότητα της ιδεολογίας και του πολιτικού της λόγου, απελευθερωμένη από φθαρμένα σχήματα και αφερέγγυα πρόσωπα), αλλά και την δημοκρατική νομιμοποίηση να διαδραματίσει καίριο και καθοριστικό ρόλο για την συγκρότηση μιας πανίσχυρης μεταρρυθμιστικής παράταξης του δημοκρατικού σοσιαλισμού, που γύρω της θα συγκεντρωθούν οι πιο ζωντανές, τίμιες και δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, που αισθάνονται αποστροφή για το σημερινό ΠΑΣΟΚ,

ι) στέκεται με ωριμότητα και υπευθυνότητα απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και οι πολίτες της και αφουγκράζεται την λαϊκή απαίτηση για κάτι διαφορετικό,

ια) η σοβαρή Αριστερά μπορεί να εμπνεύσει και να προσφέρει ένα εναλλακτικό δρόμο προοπτικής, ανάπτυξης και δικαιοσύνης.

Σ’ αυτόν τον δρόμο αξίζει να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας…