Δικαίωση συμβασιούχου δημοτικής εταιρείας*

Ανοίγει ο δρόμος για τη δικαίωση δεκάδων συμβασιούχων έργου που διεκδικούν τη μονιμοποίησή τους στο Δημόσιο απόφαση του Εφετείου της Λάρισας, όπου προσέφυγε συμβασιούχα σε παιδικό σταθμό των Άνω Λεχωνίων του Δήμου Αρτέμιδος και δικαιώθηκε, αφού οι συνεχιζόμενες συμβάσεις τής παρείχαν τη δυνατότητα να αποδείξει ότι καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Η συγκεκριμένη συμβασιούχος απασχολούνταν στον Παιδικό Σταθμό Άνω Λεχωνίων μέσω της Εταιρείας Ανάπτυξης Λεχωνίων από το 2000, υπογράφοντας συνεχείς συμβάσεις έργου, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, δεδομένου ότι σε όλη τη διάρκεια της εργασίας της κάλυπτε πάγιες ανάγκες του συγκεκριμένου Παιδικού Σταθμού. Το Εφετείο έκανε αποδεκτή την έφεση της συμβασιούχου και τη δικαίωσε.
Η συμβασιούχος, που είχε όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα γι’ αυτή τη θέση, αρχικά είχε προσφύγει στο Πρωτοδικείο Βόλου, το οποίο ωστόσο είχε απορρίψει την αγωγή που κατέθεσε. Ο δικηγόρος Βασίλης Νιζάμης που είχε αναλάβει την υπόθεση κατέθεσε έφεση στο Εφετείο της Λάρισας, η οποία εκδικάστηκε στις 8 Οκτωβρίου του 2010 και μόλις χθες δημοσιοποιήθηκε η σχετική δικαιωτική απόφαση για τη συμβασιούχο.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι ορισμένου χρόνου συμβάσεις της εναγομένης ανανεώνονταν διαδοχικά κάθε χρόνο από 1.1.2000 έως 31.12.2006, χαρακτηρίστηκαν προσχηματικά ως συμβάσεις έργου, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, δεδομένου ότι σε όλη τη διάρκεια της εργασίας της κάλυπτε πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Παιδικού Σταθμού ως διευθύντρια αυτού.
Σύμφωνα με την απόφαση το Εφετείο αναγνώρισε ότι οι συμβάσεις έργου έγιναν από το Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου όχι γιατί είχαν χαρακτήρα τέτοιο, αλλά κατ’ απαίτηση της Εταιρείας Ανάπτυξης Λεχωνίων προκειμένου να αποφύγει τις ασφαλιστικές εισφορές κ.λ.π. που έχει η σύμβαση εξαρτημένης εργασίας
Η συμβασιούχος, απασχολούνταν επτά συνολικά χρόνια στον Παιδικό Σταθμό χωρίς κενό και ειδικότερα από 1-1-2000 μέχρι 31-2-2006 που κατατέθηκε η ένδικη αγωγή.
Το Εφετείο αναγνώρισε ότι αφενός η απασχόλησή της περιλάμβανε συνολική χρονική διάρκεια διαδοχικών συμβάσεων τουλάχιστον 24 μηνών και αφετέρου ότι καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες που εξυπηρετούσαν τις μόνιμες ανάγκες λειτουργίας του Παιδικού Σταθμού και ότι ουσιαστικά έπρεπε να έχει γίνει βάσει του προεδρικού διατάγματος Παυλόπουλου. Σύμφωνα ωστόσο με την απόφαση η μετατροπή της σύμβασής της ως αορίστου με εξηρτημένη εργασία καταλογίζεται από το 2004 και έπειτα.

Υ.Γ. Το άρθρο προέρχεται από την εφημερίδα ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ - ΠΑΝΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ