"Θεωρίες συνωμοσίας"

"Στην περιοχή του γνωστού, η ιδέα του αγαθού είναι τελευταία και μετά βίας διακρίνεται, όταν όμως τη διακρίνει κανείς δεν μπορεί να μην συλλογιστεί πως αυτή είναι η αιτία για όλα γενικά τα σωστά και καλά πράγματα, γεννώντας μέσα στον ορατό κόσμο το φως και τον κύριο του φωτός. Και γιατί μέσα στον νοητό κόσμο αυτή είναι που διευθύνει και παρέχει την αλήθεια και τον νου και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να την ατενίσει αυτός που εννοεί να ενεργήσει φρόνιμα και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή". ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Πολιτεία)

«Θέλεις να σου πω εγώ τι κρύβεται από πίσω;». Η φράση αυτή ακούγεται κάτι περισσότερο από συχνά στις ιδιωτικές συζητήσεις των Ελλήνων. Και φυσικά κρύβει πίσω της κάτι περισσότερο από μια απλή «θεωρία συνωμοσίας» που εξηγεί οτιδήποτε - από παγκόσμια ζητήματα μέχρι θέματα της ελληνικής καθημερινότητας.
Η καχυποψία ότι πάντα «κάτι κρύβεται» πίσω από καθετί αποτελεί ίδιον των Ελλήνων. Καθόλου περίεργο. Ο ελληνικός λαός γνώρισε αμέτρητες ξένες κατοχές και εισβολές, με αποτέλεσμα να αναπτύξει μια ιδιαίτερη μορφή σκέψης, όπου η βαθιά καχυποψία συνδυάζεται με ένα συλλογικό σύμπλεγμα κατωτερότητας. Το αποτέλεσμα: άνθηση των θεωριών συνωμοσίας, από τις πλέον σοβαρές μέχρι τις πλέον φαιδρές.
Ίσως, η πλέον καθαρόαιμη ελληνική θεωρία συνωμοσίας να είναι εκείνη που αφορά την περιβόητη Ομάδα Έψιλον: μια υπέρ-μυστική ομάδα με σχεδόν υπερφυσικές οικονομικές, επιστημονικές και πνευματικές δυνάμεις, η οποία βρίσκεται διασκορπισμένη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, προωθώντας κρυφά τα ελληνικά συμφέροντα και μαχόμενη τα «ξένα κέντρα αποφάσεων». Σύμβολό της το Δελφικό Έψιλον, που μοιάζει με δύο κεφαλαία Ε τοποθετημένα «πλάτη με πλάτη». Υποτίθεται ότι η Ομάδα Έψιλον χρησιμοποιεί υπέρ-τεχνολογία όπως αντιβαρύτητα και τηλεμεταφορά για την άμυνα της Ελλάδας και την παγκόσμια κυριαρχία του ελληνικού πολιτισμού. Με βάση αυτήν την κεντρική ιδέα, οι «μεταλλάξεις» είναι πολυάριθμες και αλληλοσυμπλεκόμενες και περιλαμβάνουν μέχρι και εξωγήινους.
Σύμφωνα με κάποιους, οι ιδρυτές της Ομάδας Έψιλον - και κατ’ άλλους όλοι οι Έλληνες - προέρχονται από τον... Σείριο. Ότι το φαινόμενο των UFO έχει βασικά προέλευση τα διαστημόπλοια των Έψιλον. Ότι το σύμβολο των Έψιλον έχει παρατηρηθεί σε διάφορα UFO. Διάφοροι συγγραφείς ανέπτυξαν τα δικά τους παρακλάδια της θεωρίας περί Ομάδας Έψιλον, ενώ κάποιοι άλλοι διατείνονται ότι είναι και μέλη της.
Το εύλογο ερώτημα είναι ότι αφού η Ομάδα Έψιλον διαθέτει τέτοιες υπεράνθρωπες δυνάμεις και τεχνολογίες, τότε γιατί παραμένει στην αφάνεια; Πού ήταν οι Έψιλον όταν οι Έλληνες κατατροπώνονταν από τον στρατό του Κεμάλ και «συνωστίζονταν» στο λιμάνι της Σμύρνης; Πού ήταν στα ολοκαυτώματα των Καλαβρύτων, του Διστόμου και της Κανδάνου; Στη διάρκεια των Σεπτεμβριανών του 1955 στην Κωνσταντινούπολη; Το 1974 στην Κύπρο; Κανένα λογικό επιχείρημα δεν μπορεί να αντιταχθεί στη συνωμοσιολογία. Η τελευταία το αφομοιώνει και διαθέτει εξηγήσεις για τα πάντα. Τώρα, αν αυτές οι εξηγήσεις δεν έχουν καμία σχέση με την κοινή λογική, είναι μια άλλη ιστορία...
Σύμφωνα, πάντως, με τη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Βικιπαιδεία, η Ομάδα Έψιλον θεωρείται ότι αποτελεί κάτι «μεταξύ θεωρίας συνωμοσίας και περιαστικού θρύλου (urban legend)».
Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι πάμπολλες και συνεχώς μεταλλασσόμενες. Όμως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: αφορούν τη δράση «σκοτεινών κέντρων αποφάσεων» που στρέφονται ενάντια στον ελληνισμό. Όμως υπάρχουν - ελάχιστες είναι η αλήθεια - θεωρίες συνωμοσίας, στις οποίες εγχώρια κέντρα αποφάσεων έπαιξαν ρόλο σε διεθνείς εξελίξεις.
ΑΝ υπάρχει, τελικά, η ομάδα Έψιλον αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι ο Ελληνισμός θα πρέπει να επαναπαυτεί και να εναποθέσει την τύχη του στις ενέργειες αυτής. Ουδέποτε επήλθε λύση στα εθνικά ζητήματα μέσω κάποιων οργανώσεων (περίπτωση ΚΥΠΡΟΥ , καταστροφή ΣΜΥΡΝΗΣ κ.α.).
ΑΝ ΔΕΝ υπάρχει, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επικρατήσει ηττοπάθεια και να κυριαρχήσει το πνεύμα της υποταγής.
Ο Ελληνισμός ανέκαθεν διέθετε πρότυπα ηρωισμού και πατριωτικής αυτοθυσίας, όπως μας έχει διδάξει η ιστορία. Μέλη της Ομάδος Έψιλον ας θεωρήσουμε ότι είμαστε ο καθένας μας ξεχωριστά, δηλαδή όποιος αγωνίζεται, έστω και από μέσα του, για την διάσωση του Ελληνισμού, ανεξαρτήτως πολιτικής ή θρησκευτικής πεποιθήσεως…
Είτε, λοιπόν, υπάρχει, είτε όχι η ομάδα Έψιλον, το ζήτημα εντοπίζεται στην δική μας δράση, και στον προσωπικό αγώνα του καθενός μας. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς προς ανατροπή της υφισταμένης παρακμιακής καταστάσεως. Ας μην αναμένουμε ούτε από αυτή, ούτε από κανένα άλλο την "εξ ουρανού σωτηρία μας", εάν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε την βούληση και την δύναμη να αγωνισθούμε για την Εθνική μας κυριαρχία και Αξιοπρέπεια…
Άλλωστε, όπως έλεγε και ο γέρο – ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (Ελένη): “με σταυρωμένα χέρια και μόνο με θυσίες τίποτα δεν γίνεται. Η σύνεση είναι μάντης. Και η φώτιση” - …

*(Αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσε το συγκλονιστικό νέο μυθιστόρημα του προικισμένου Βολιώτη συγγραφέα, φίλου και συναγωνιστή Θανάση Νικολάου, με τον τίτλο «ΟΙ ΕΨΙΛΟΝ», το οποίο αξίζει να διαβάσει κανείς).
Πηγή: ΕΘΝΟΣ

“Σύστημα Κοινωνικής (Αν)ασφάλισης”

“Όσοι εκχωρούν ελευθερία εν ονόματι της ασφάλειας δεν δικαιούνται ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια” (ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΦΡΑΓΚΛΙΝOΣ)

O διεθνής οίκος αξιολόγησης Standard & Poors, εξαιτίας της γήρανσης του πληθυσμού, προβλέπει για την Ελλάδα ότι το χρέος θα ανέλθει στο 436% του ΑΕΠ το 2050, εάν συνεχιστεί η πολιτική που ακολουθείται τώρα και δεν προωθηθούν μεταρρυθμίσεις. Στην έκθεσή του εκτιμά συγκεκριμένα ότι «τα δημόσια οικονομικά των περισσότερων χωρών θα εμφανίσουν επιδείνωση, στο επόμενο μισό του αιώνα, ως αποτέλεσμα των δημογραφικών αλλαγών, εκτός και εάν αυτές αντισταθμιστούν από πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής ή από μεταρρυθμίσεις στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και στο σύστημα των σχετικών δαπανών».
Το αξιοσημείωτο στην έκθεση αυτή είναι ότι προς αποφυγήν της δημοσιονομικής επιδείνωσης ο διεθνής αυτός οίκος ούτε διακατέχεται από υιοθέτηση μονόδρομων λύσεων, ούτε θεωρεί ότι μόνον οι μεταρρυθμίσεις στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί το διαζευκτικό “ή” στην εκτίμησή του. Άλλη λύση είναι η εφαρμογή πολιτικών δημοσιονομικής προσαρμογής, αφήνοντας ανέπαφο το ασφαλιστικό!!
Σύμφωνα δε με το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), αυτή η δημοσιονομική προσαρμογή πρέπει να στηριχθεί σ' ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης, που θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την αύξηση των εσόδων, η οποία πρέπει να προέλθει από διεύρυνση της φορολογικής βάσης, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και ένταξη παραοικονομικών δραστηριοτήτων στην οικονομία. Ως προϋποθέσεις γι’ αυτό κατονομάζει την μεταρρύθμιση, απλοποίηση και κωδικοποίηση της φορολογικής νομοθεσίας, την μεταρρύθμιση της φορολογικής διοίκησης, με εκσυγχρονισμό των μηχανισμών συλλογής των φόρων και περιορισμό του κόστους τους, καθώς και την εμπέδωση κλίματος εμπιστοσύνης και συνέπειας απέναντι στο φορολογικό σύστημα, με κατάργηση των φορολογικών αμνηστιών.
Ακόμη και ο ΣΕΒ, με επιστολή που απέστειλε αμέσως μετά τις εκλογές προς τον πρωθυπουργό ο πρόεδρός του Δημήτρης Δασκαλόπουλος, τονίζει, μεταξύ άλλων, πως «η νέα λαϊκή εντολή ενισχύει αποφασιστικά τη διακηρυγμένη βούλησή σας να προχωρήσετε με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, στο κράτος, στην κοινωνία». Παράλληλα, επισημαίνεται ότι «η επιχειρηματική κοινότητα, με την καθημερινή της δράση και τις πρωτοβουλίες της, καταθέτει τη συνεισφορά της στη συλλογική προοπτική μίας οικονομικά ισχυρής και κοινωνικά δίκαιης Ελλάδας».
Πώς, όμως, μπορείς να επιτύχεις μια οικονομικά ισχυρή και κοινωνικά δίκαιη Ελλάδα; Εφαρμόζοντας ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης, που υποστηρίζουν αξιόπιστοι οικονομικοί αναλυτές ή διαλύοντας το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, σύμφωνα με τις εισηγήσεις τεχνικών επιτροπών «σοφών», στις οποίες βολικά παρέπεμψε το ζήτημα η Ν.Δ.;
Ο κάθε καλοπροαίρετος θα επέλεγε την πρώτη περίπτωση, η οποία αποτελεί πραγματική λύση, χωρίς να θίγει τις πλατιές κοινωνικές μάζες, που μαστίζονται από την οικονομική ανέχεια. Μολαταύτα, η ΝΔ επέλεξε συνειδητά να “βάλει χέρι” στο ασφαλιστικό σύστημα, υπονομεύοντας τόσο με πράξεις, όσο και με παραλείψεις το μέλλον του, χωρίς μέχρι στιγμής να έχει προβάλει καμιά ολοκληρωμένη και διαρθρωτική λύση, καθηλώνοντας μισθούς και συντάξεις, δίνοντας αβέβαια μηνύματα για τα μέτρα που θα λάβει στο μέλλον, εντείνοντας την ανασφάλεια και προσφέροντας γη και ύδωρ στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Κι εδώ είναι το μυστικό…
Η δημοσιονομική εξυγίανση απαιτεί γενναία αύξηση των προς είσπραξιν άμεσων φόρων από αυτούς τους λίγους, που πραγματικά κατέχουν. Εάν η Ν.Δ. επέλεγε αυτή τη λύση, τότε θα πήγαινε κόντρα στις αρχές και τη φυσιογνωμία της ως ένα καθαρό δεξιό, νεοφιλελεύθερο κόμμα. Γι’ αυτό και είναι μονόδρομος για την ίδια η επιλογή της εκ νέου επιβάρυνσης των πολλών. Ως ιδέα μάλιστα ξεκίνησε πολύ νωρίτερα.
Με την ολοκλήρωση της θητείας των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, κατά την οποία επιχειρήθηκε και σε γενικές γραμμές επιτεύχθηκε ο συνδυασμός της μεγέθυνσης (ανάπτυξης) με την εμβάθυνση (επέκταση) του κοινωνικού κράτους, άρχισαν οι γκρίνιες. Ήδη βιώνουμε την αντίστροφη πορεία: από τις παροχές στις περικοπές, από τους ανταποδοτικούς φόρους ανάλογα με τα εισοδήματα στους έμμεσους (κεφαλικούς) φόρους. Και καθώς οι φοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων επεκτείνονται, ενώ την ίδια στιγμή οι σημερινοί 60άρηδες συνταξιοδοτούνται, κυριάρχησε η συζήτηση για το Ασφαλιστικό. Δηλαδή, για την παράταση του εργασιακού βίου και την περικοπή των συντάξεων. Έστω κι αν αυτό σημαίνει βίαιη ανατροπή του οικονομικού και κοινωνικού προγραμματισμού εκατομμυρίων πολιτών.
Η ύπαρξη, όμως, και η ενίσχυση των συστημάτων κοινωνικής προστασίας, για τα οποία μιλούσε προεκλογικά η Ν.Δ., ζητώντας ανανέωση της λαϊκής εντολής στο πρόσωπό της, απαιτεί πολιτική βούληση που εκφράζεται στην πράξη και όχι στη θεωρία. Η κυβέρνηση της Ν.Δ., αφού απώλεσε το προεκλογικό κοινωνικό προσωπείο, από την επομένη, κιόλας, των εκλογών, έσπευσε να ανακοινώσει αλλαγές στο Ασφαλιστικό, επιβεβαιώνοντας την υποψία ότι υπήρχε προαποφασισμένο σχέδιο, που απλώς δεν ετέθη υπόψη των ψηφοφόρων· επέλεξε την παλιά καλή και πολλαπλώς δοκιμασμένη συνταγή να ρίξει όλα τα βάρη από την αποτυχημένη πολιτική της στα λαϊκά στρώματα, στους πολίτες.
Εις εκτέλεσιν, λοιπόν, του παραπάνω σχεδίου, στο οποίο δώσαμε επιγραμματικά τον τίτλο «κοινωνική αποδόμηση και καλλιέργεια κλίματος ανασφάλειας», η κυβέρνηση προχώρησε και προχωρά σε ιδιωτικοποιήσεις τραπεζών και δημόσιων επιχειρήσεων, χωρίς να συζητά καν τις υποχρεώσεις που πρέπει να αναλάβουν οι επιχειρήσεις αυτές για το ασφαλιστικό των Ταμείων τους. Έτσι επιχειρείται να μεταφερθεί το κόστος των ενοποιήσεων στο Ι.Κ.Α. και στο κοινωνικό σύνολο. Με τις προκλητικές εθελούσιες εξόδους, όπως έγινε στον ΟΤΕ, δίνονται σε ηλικία 48 και 50 ετών υψηλές συντάξεις σε λίγους. Η αντισυνταγματική λύση στο συνταξιοδοτικό πρόβλημα των Τραπεζοϋπαλλήλων επιβαρύνει δυσβάστακτα το ΙΚΑ και το ασφαλιστικό σύστημα. Μόνο για τις συντάξεις της Εμπορικής δόθηκαν εντός του 2006 από το ΙΚΑ 10 εκ. ευρώ. Σχετικά με την ένταξη των επικουρικών ταμείων στο ΕΤΕΑΜ η κυβέρνηση φορτώνει αυτό το ταμείο με νέα βάρη, ενώ εξακολουθεί να μη αποδίδει σ' αυτό τις ασφαλιστικές εισφορές που του ανήκουν. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο νομοθετικό, αλλά και άμεσα πολιτικό και πρακτικό. Γιατί ο νόμος Ρέππα προέβλεπε τη συντεταγμένη και ορθολογική ομαδοποίηση όλων των ταμείων και όχι μόνο την ένταξη των προβληματικών στο ΕΤΕΑΜ, όπως κάνει η κυβέρνηση.
Αλλά και με την λεγόμενη εισφοροδιαφυγή, τα τελευταία τριάμισι χρόνια άφησε και συνεχίζει να αφήνει την εισφοροδιαφυγή να καλπάζει σε πρωτοφανή ύψη, απαξιώνοντας τους υπάρχοντες μηχανισμούς ελέγχου και πάταξής της. Οι ανασφάλιστοι - κατεξοχήν μετανάστες - εργαζόμενοι ξεπερνούν το 1.000.000 και οι οικονομικές απώλειες φτάνουν τα 4,5 δις €. Ταυτόχρονα προωθούνται «κυλιόμενες» ρυθμίσεις χρεών των επιχειρήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία, οι οποίες μάλιστα εξαγγέλλονται μήνες πριν, έτσι ώστε να σταματήσει κάθε κίνητρο εξόφλησης. Όμως η ένταξη του συνόλου των εργαζομένων στο σύστημα, όπως και η πληρωμή των βεβαιωθεισών εισφορών των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ (σ.σ. κάθε χρόνο ευνοϊκή ρύθμιση χρεών των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ), θα σήμαινε αύξηση της ανεργίας για τη βαλκάνια εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, η οποία βασίζεται στο χαμηλό εργατικό κόστος και όχι στην επένδυση στην παιδεία και την κατάρτιση. Έτσι η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών στηρίζεται στη «μαύρη»-ανασφάλιστη εργασία και την παραοικονομία.
Βάσει αυτής της λογικής και το έμμεσο μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων τίθεται στο στόχαστρο, ως αρνητικό μέγεθος για την ανταγωνιστικότητα. Τα ταμεία αναλαμβάνουν, από τις επιχειρήσεις, τους «ακριβούς»-ηλικιωμένους υπαλλήλους, μέσω των προγραμμάτων πρόωρης-εθελούσιας εξόδου. Οι επιχειρήσεις απαλλάσσονται από τις κοινωνικές ευθύνες τους και το κοινωνικό σύνολο αναλαμβάνει κι αυτό το βάρος…
Η κυβέρνηση καλλιεργεί κλίμα ανασφάλειας, το οποίο οδηγεί χιλιάδες εργαζομένους σε πρόωρη συνταξιοδότηση, με εμφανείς τις προθέσεις της: α) να αποχωρήσουν από το Δημόσιο και τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα όσο το δυνατόν περισσότεροι, μέσα από μια “εθελουσία” έξοδο χωρίς κίνητρα, κάτι που όμως είναι επιζήμιο για τα Ταμεία, αλλά και για τους ίδιους τους εργαζομένους και β) η μείωση του μέσου όρου συνταξιοδότησης, μέσα από δικές της πολιτικές επιλογές, οδηγεί σε διάλογο με προδιαγεγραμμένες λύσεις, την αύξηση ορίων ηλικίας και περικοπές στο σύνολο των μεσαίων και υψηλών συντάξεων, οι οποίες θα βλάψουν τα χαμηλά κυρίως εισοδήματα, διαμορφώνοντας ένα ομοιόμορφο καθεστώς ανέχειας, αν όχι φτώχειας.
Η πολιτική αυτή άρχισε ήδη να δημιουργεί εκτός από μεγάλα προβλήματα στη λειτουργία των υπηρεσιών, δυσβάστακτα ελλείμματα στα Ταμεία των Δημοσίων Υπαλλήλων. Παράλληλα, με τον τρόπο αυτό δημιουργείται μια νέα ομάδα χαμηλοσυνταξιούχων με σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις.
Εάν σ’αυτά προσθέσουμε και τα χρέη του Δημοσίου προς τα Ασφαλιστικά Ταμεία, τα οποία έφθασαν από 2,7 δις ευρώ το 2004 σε 6 δις ευρώ το 2006, αλλά και τις δαπάνες Υγείας, οι οποίες κινούνται πλέον εκτός ελέγχου και μάλιστα με ρυθμό πάνω από 30%, τότε αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό εύρος της επιδιωκόμενης καταστροφής.
Σίγουρα, κανείς σήμερα δεν αισθάνεται ασφαλής με το Ασφαλιστικό, το οποίο βέβαιο είναι ότι χρειάζεται άμεση παρέμβαση, αλλά μόνον για την επιδιόρθωση των δομικών προβλημάτων του και την διασφάλιση ενός ανεκτού και εγγυημένου επιπέδου ζωής των πολιτών. Όπως σίγουρο είναι ότι χρειάζεται άμεση εξυγίανση και η δημοσιονομική πολιτική, προκειμένου να διασφαλιστεί η συνέχιση των ρυθμών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, καθόσον με τους σημερινούς χειρισμούς της κυβέρνησης κι αυτός ο τομέας απειλείται με συρρίκνωση.
Δυστυχώς, όμως, η κυρίαρχη πολιτική επιλογή της Ν.Δ. είναι να στηρίξει τους λίγους και ισχυρούς και στα πλαίσια αυτής της πολιτικής δημιουργεί μια νέα ιδιωτική αγορά πρόνοιας εις βάρος του κράτους πρόνοιας, εις βάρος των πολιτών, ακυρώνοντας στην ουσία του την κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα, όπως την γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Με αυτές τις μεθοδεύσεις το μόνο σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση, κατ’ αντίθεσιν των προβλέψεων και προτάσεων σοβαρών οικονομικών αναλυτών, θα επιτύχει να μεταβάλλει τη χώρα σε μια οικονομικά ανίσχυρη και κοινωνικά άδικη Ελλάδα, εμμένοντας στο να μας παραμυθιάζει ότι μονίμως “στραβός είναι ο γιαλός”...

Ανακοίνωση από την επιτροπή στήριξης του Γ.Α.Παπανδρέου Ν.Μαγνησίας

Ευχαριστούμε τον Δημοκρατικό λαό της Μαγνησίας, που με την πρωτοφανή συμμετοχή του και την ψήφο του στις 11 του Νοέμβρη, έδωσε το παρόν σ’ αυτή τη μεγαλειώδη δημοκρατική διαδικασία, για την εκλογή Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, η οποία διεξήχθη σε κλίμα ενότητας και συσπείρωσης. Κερδισμένο απ’ αυτή τη διαδικασία δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ. Κερδισμένη είναι η Δημοκρατία στην πατρίδα μας. Και γι´ αυτό, ειλικρινά, είμαστε υπερήφανοι.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα όλους όσους συμμετείχαν για την θριαμβευτική επανεκλογή του Προέδρου μας Γιώργου Παπανδρέου. Δώσατε μια εντολή, καθαρή και ισχυρή, απέναντι στα εξωθεσμικά κέντρα και συμφέροντα, απέναντι στη μιντιοκρατία, απέναντι σε όσους θέλουν το ΠΑΣΟΚ, μικρό και φοβικό, απέναντι στην συντήρηση.
Αυτή η καθαρή και ισχυρή εντολή μας δεσμεύει όλους. Και είναι η εντολή, να είναι ο Γιώργος Παπανδρέου Πρόεδρος του μεγάλου, του ενιαίου και του νικηφόρου ΠΑΣΟΚ, που διεκδικεί την εξουσία, όχι για να μοιράσει φέουδα και αξιώματα, αλλά για να φέρει ένα άλλο ήθος και ύφος στην εξουσία, στην Δημοκρατία μας, για ν' αλλάξει την Ελλάδα.
Η 11^η του Νοέμβρη δεν είναι η τελευταία μέρα μιας εσωκομματικής διαδικασίας. Είναι η πρώτη μέρα, για την χάραξη μιας νέας νικηφόρας πορείας, με μεγαλύτερη διαφάνεια, με νέα συλλογικότητα, με τομές και γενναίες αποφάσεις ανασυγκρότησης. Για την χάραξη μιας νέας εθνικής στρατηγικής, με νέο αναπτυξιακό όραμα, την «πράσινη ανάπτυξη», για ένα διαφορετικό, ισχυρό κοινωνικό κράτος, ένα κράτος δικαίου. Για την καταπολέμηση της διαφθοράς και της αδικίας στον τόπο μας. Για την αυτονομία της πολιτικής, μακριά από μηχανισμούς και σκοτεινά παιχνίδια. Για την οικοδόμηση ενός πολιτικού συστήματος που σέβεται τον πολίτη, που δίνει δύναμη και φωνή στον Ελληνικό λαό. Για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Κάναμε όλοι μαζί το πρώτο μεγάλο βήμα ανατροπής. Είμαστε σύντροφοι και αδέρφια, στην προσπάθεια να κάνουμε μια μεγάλη αλλαγή για τον τόπο μας και σ’ αυτή τη προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς…

Και οι Αλβανοί της Μαγνησίας «ψήφισαν» ΠΑΣΟΚ*

*Αναδημοσίευση από εφημερίδα "Θεσσαλία" (12/11/07)

Μια ημέρα πριν ανοίξουν οι κάλπες για την εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, ο Σύλλογος Αλβανών Μαγνησίας «ILLIRIA» οργάνωσε στο Εργατικό Κέντρο Βόλου πανθεσσαλική εκδήλωση προκειμένου να συζητηθούν οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, με ομιλητή τον κ. Λυκούργο Χατζάκο, υπεύθυνο του τομέα ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΠΑΣΟΚ και μέλος της πρωτοβουλίας στήριξης του κ. Παπανδρέου.
«Το αποτέλεσμα είναι προφανές. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα είναι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με πολύ ισχυρή πλειοψηφία. Η εντολή θα είναι απόλυτα καθαρή και δεν θα αμφισβητείται από κανέναν όπως δεν θα αμφισβητηθεί και η διαδικασία η οποία είναι στα δημοκρατικά πλαίσια και τις θεσμοθετημένες διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ», υποστήριξε ο κ. Χατζάκος στην ομιλία του.
Ο κ. Χατζάκος τόνισε ότι οι μετανάστες αναγνωρίζουν τη δυνατότητα που τους έδωσε ο Γ. Παπανδρέου στη νέα εποχή του ΠΑΣΟΚ, να συμμετέχουν ισότιμα και καθαρά όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες, στα όργανα και στις οργανώσεις του Κινήματος.
Το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ κ. Βασ.Νιζάμης αναφέρθηκε στην τοποθέτησή του στο ρόλο των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία και υπογράμμισε ότι από τη στιγμή που ξέφυγαν από την ανάγκη της βιοπάλης, αρχίζουν να διαμορφώνουν και να δείχνουν και ένα πολιτικό πρόσωπο.
«Πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να ανοιχτεί και να δεχθεί ότι οι μετανάστες έχουν πολιτικό πρόσωπο και δεν αρκεί μόνο να τους σεβόμαστε σε επίπεδο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά να τους αντιμετωπίζουμε επί ίσοις όροις. Το ΠΑΣΟΚ πιστεύω ότι είναι έτοιμο και έχει δώσει δείγματα γραφής ότι πρέπει οι μετανάστες να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Είμαστε δίπλα στους μετανάστες όχι σήμερα αλλά και αύριο», είπε.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου Αλβανών Μαγνησίας «ILLIRIA» Eduart Tafj ανέφερε ότι στο Βόλο υπάρχει παράρτημα του σοσιαλιστικού κόμματος της Αλβανίας, στο οποίο είναι πρόεδρος, ενώ χαρακτήρισε μεγάλη πρόοδο το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ δέχτηκε τους μετανάστες στο κόμμα.
«Θέλουμε ένα ενωμένο ΠΑΣΟΚ που θα προχωρά μπροστά με αποτελέσματα και γι’ αυτό και εμείς ως κοινωνία μεταναστών το στηρίζουμε» κατέληξε.

“Ομοφωνία και πλειοψηφία”

Επειδή οι εσωκομματικές εκλογές της 11^ης του Νοέμβρη δεν έλυσαν τα προβλήματα στο ΠΑΣΟΚ, αντιθέτως αποτελούν το έναυσμα για την διαδικασία ουσιαστικής επανίδρυσής του, για το λόγο αυτό προκρίθηκε η επισήμανση και ανάδειξη του παρόντος ζητήματος, όπως αναφέρεται στον τίτλο του παρόντος άρθρου, το οποίο έχει άμεση και καθοριστική σχέση τόσο με την διασφάλιση της πραγματικής ενότητας του Κινήματος, όσο και της δημοκρατικής λειτουργίας του.
Πώς πρέπει, λοιπόν, να λαμβάνονται οι αποφάσεις από τα μέλη του κάθε οργάνου του Κινήματος; Ομόφωνα ή κατά πλειοψηφίαν; Ποια τα υπέρ και τα κατά της κάθε περίπτωσης και με ποια από τις δύο αυτές επιλογές λειτούργησε το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία τριάμισι χρόνια;
Θεμελιώδες χαρακτηριστικό γνώρισμα της δημοκρατικής λειτουργίας ενός κόμματος είναι εξ ορισμού ότι διαμορφώνει το ίδιο τις πολιτικές θέσεις και πράξεις του, οι οποίες εκφράζουν την άποψη της πλειοψηφίας (αρχή της πλειοψηφίας) και γίνονται σεβαστές απ’ όλους, μέσα από την ελεύθερη διαβούλευση όσων συμμετέχουν σ’ αυτήν, χωρίς τούτο να αναιρεί ότι η μειοψηφία δεν έχει αποφασιστικό ρόλο, απεναντίας η φωνή της πρέπει να ακούγεται και δύναται να συμβάλει στη λήψη των αποφάσεων (αρχή της συμμετοχής).
Αντιθέτως, αυτή η θεμελιώδης αρχή της λειτουργίας της πλειοψηφίας φαίνεται να παραμερίζεται – παραβιάζεται οριστικά με την ανάδειξη της αρχής της ομοφωνίας. Με βάση την τελευταία, η μόνη αποδεκτή διαδικασία λήψης αποφάσεων είναι κατ’ αρχήν η ομοφωνία και μόνο κατ’ εξαίρεσιν η αυξημένη πλειοψηφία. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση εξαίρεσης, η αυξημένη πλειοψηφία διαμορφώνεται κειμενικά σε ένα πλαίσιο που υπερβαίνει κατά πολύ την κομματική πλειοψηφία. Στην ουσία, η αρχή της ομοφωνίας εισάγει το δικαίωμα του veto, το οποίο φαίνεται να ενδυναμώνει ακόμη περισσότερο την αποφασιστική συμβολή της μειοψηφίας στη λήψη των αποφάσεων.
Η άποψη, επομένως, ότι «άμεση δημοκρατία ίσον ομοφωνία» είναι καταστροφική για την ίδια τη δημοκρατία, επειδή οδηγεί ακριβώς στην τυραννία της μειοψηφίας, καθόσον τα λίγα άτομα που διαφωνούν, μπορούν να εμποδίζουν τους πολλούς να δράσουν. Η ομοφωνία αναπόφευκτα οδηγεί σ’ έναν ακίνδυνο ελάχιστο κοινό παρονομαστή, ο οποίος αυξάνει με τη σειρά του τους κινδύνους παράλυσης του κομματικού οικοδομήματος.
Όλα τα ζητήματα, επομένως, πρέπει να συζητούνται αναλυτικά και να αναζητείται η ομοφωνία ή η μέγιστη δυνατή σύμπτωση απόψεων, αλλά εάν εξακολουθούν να παραμένουν οι διαφωνίες, τότε οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται πλειοψηφικά.
Εξάλλου, αφ’ ης στιγμής ο λόγος και η ψήφος του καθενός μετράει το ίδιο για όλες τις αποφάσεις, δεν τίθεται ζήτημα «καταπίεσης της μειοψηφίας», η οποία έχει κάθε δυνατότητα να ανατρέψει δημοκρατικά την εκάστοτε επικρατούσα άποψη, αρκεί να πείσει την πλειοψηφία για την δική της άποψη.
Εξ αντιθέτου, δεν θα πρέπει στο σημείο αυτό να παροραθεί ότι ιστορικά τα κινήματα ομοφωνίας λειτούργησαν αντιδημοκρατικά, αφού οι μειοψηφίες καταπιέζονταν με χίλιους δυο τρόπους για να μην εκφράσουν καν τις αντιρρήσεις τους και κωλυσιεργήσουν το εκάστοτε κίνημα και τα επιτακτικά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει. Όπως αντιδημοκρατική είναι και η πρακτική παρουσίασης προδιαμορφωμένων αποφάσεων, για τις οποίες καλούνται τα μέλη απλά και μόνον να τις υπερψηφίσουν, προκειμένου να τύχουν και της αναγκαίας τυπικής επικύρωσης. Τα όργανα μετατρέπονται έτσι σε μέσο για να περνάνε άκριτα αποφάσεις, αντί να είναι χώρος αυτόνομης άσκησης πολιτικής.
Είναι κατά συνέπεια αυτονόητο ότι τη δημοκρατία διασφαλίζει η αρχή της πλειοψηφίας και όχι η αρχή της ομοφωνίας.
Με βάση τις ανωτέρω επισημάνσεις και διακρίσεις προκρίθηκε από το ΠΑΣΟΚ η αρχή της πλειοψηφίας και συγκεκριμένα στο άρθρο 8 παρ.7 του καταστατικού του, περί “Εσωκομματικής δημοκρατίας”, καταγράφηκε ότι: «Η αρχή της πλειοψηφίας είναι δεσμευτική για τα μέλη κάθε οργάνου. Είναι σεβαστά και κατοχυρώνονται τα δικαιώματα της μειοψηφίας».
Μολαταύτα, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μιλώντας στις 6 Οκτωβρίου 2007 στην 12η Σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου του Κινήματος, απεκάλυψε ότι:«Αποδέχτηκα, πολλές φορές, να στρογγυλοποιούμε τις θέσεις μας ή να προσφεύγουμε σε μέσους όρους. Έκανα όμως λάθος, γιατί από τους ελάχιστους κοινούς παρονομαστές, δεν παράγονται μείζονες πολιτικές δυναμικές, ούτε και πραγματική ενότητα του Κινήματός μας», τουτέστιν ότι η αρχή της πλειοψηφίας δεν λειτούργησε, αλλ’ αντιθέτως επιδιώχθηκε η εκ πλαγίου εισαγωγή της αρχής της ομοφωνίας, η οποία, όπως επισημάνθηκε και παραπάνω, οδηγεί αναπόφευκτα σ’ έναν ακίνδυνο ελάχιστο κοινό παρονομαστή, ο οποίος αυξάνει με τη σειρά του τους κινδύνους παράλυσης του κομματικού οικοδομήματος. Οι όροι “στρογγυλέματα”, “μέσοι όροι”, “ελάχιστοι κοινοί παρονομαστές” είναι αποκαλυπτικοί του λόγου το αληθές.
Ευτυχώς, ο Γιώργος Παπανδρέου αντιλήφθηκε πολλές από τις λαθεμένες προσεγγίσεις της τελευταίας τετραετίας, ιδίως όταν στην βάση της ανάγκης για ενότητα οδηγήθηκε σε στρογγυλέματα, τα οποία δεν παράγουν, όπως πολύ σωστά επισήμανε, μείζονες πολιτικές δυναμικές, ούτε και πραγματική ενότητα του Κινήματος.
Επιπροσθέτως, θα πρέπει να επιδείξει την αναγκαία αποφασιστικότητα και ως προς την προβολή των αποφάσεων αυτών, εις τρόπον ώστε όταν λαμβάνεται μια απόφαση στα πολιτικά όργανα, είτε ομοφώνως, είτε με τη μέγιστη δυνατή σύμπτωση απόψεων, είτε - εάν εξακολουθούν να παραμένουν οι διαφωνίες - πλειοψηφικά και πρέπει να την υπερασπιστεί το κόμμα δημόσια, στην περίπτωση που κάποιος βγει και ακυρώσει αυτή την απόφαση με μια δική του προσωπική στρατηγική, τότε θα πρέπει να υπάρξουν συνέπειες.
Η ίδια η δημοκρατία σημαίνει διαπραγμάτευση, κι αυτή, με τη σειρά της, αμοιβαίες υποχωρήσεις, αλλά μέχρις ενός ορίου...