“Τι προκαλεί και πού οδηγεί (;) η αγανάκτηση;”

Την τελευταία δεκαετία, ως χώρα, δείξαμε υπέρμετρη χαλάρωση. Ξεχάσαμε την επίπονη περίοδο λιτότητας, που περάσαμε, προκειμένου να μπούμε στο σκληρό πυρήνα των χωρών της Ευρώπης και το άφθονο ζεστό χρήμα που εισέρευσε μας έκανε να ζούμε σε μια πλασματική κατάσταση ευδαιμονίας. 

Ξαφνικά, αισθανθήκαμε οικονομική υπερδύναμη και μετρούσαμε την οικονομική ανάπτυξή μας με βάση το δείκτη τιμών του καταναλωτή. Όσο πιο πολύ καταναλώναμε, τόσο πιο πολύ αισθανόμασταν ότι η οικονομία μας πάει προς το καλύτερο. Μια οικονομία, όμως, κατά βάση υπηρεσιών, με απαρχαιωμένες υποδομές και με ανατολίτικη φιλοσοφία, χωρίς ουσιαστική ανταγωνιστικότητα, την έλλειψη εσόδων της οποίας αναπληρώναμε με περισσή ευκολία με τα δανεικά που μας δίνονταν πλουσιοπάροχα από την διεθνή τραπεζική αγορά, έτσι ώστε φτάσαμε να παριστάνουμε τους καμπόσους, ιδίως στον βαλκανικό μας περίγυρο!

Όλοι χαλαρώσαμε. Πρωτίστως, οι πολιτικοί, οι οποίοι ξέχασαν την ιστορική ευθύνη που διαχρονικά υπάρχει για όποιον θέλει να αναλάβει την ευθύνη διαχείρισης των υποθέσεων μιας χώρας και με τις άμετρες σπατάλες και την αθρόα ψηφοθηρική ένταξη ενός απίστευτου αριθμού πολιτών στις δημόσιες υπηρεσίες, γιγάντωσαν το Δημόσιο κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να εκτιναχθούν οι απαιτήσεις για μισθοδοσίες και συντάξεις στα ύψη. 

Στη επικρατήσασα λογική του ότι “ο καθένας κάνει ό,τι θέλει σ’ αυτή τη χώρα” και ο επαγγελματικός κόσμος έδειξε περισπούδαστη ικανότητα στην απόκρυψη εισοδημάτων, με αποτέλεσμα η φοροδιαφυγή να αποτελέσει εθνικό άθλημα, ολυμπιακών επιδόσεων. 

Ποιος, όμως, στον συλλογικό αυτή κατήφορο αγωνιούσε;; Ελάχιστοι και αυτοί με το ζόρι ακουγόταν η φωνή τους, αφού εύκολα χαρακτηρίζονταν κινδυνολόγοι και “Κασσάνδρες”.

Κι ύστερα ήρθε η καταγίδα και μαζί της έφερε την περικοπή της διασκέδασης, της αγοράς καταναλωτικών ειδών, ηλεκτρονικών συσκευών, των μετακινήσεων, την μείωση των δαπανών στο ρεύμα και τη τηλεφωνία, την αναζήτηση προσφορών και ευκαιριών, ακόμη και σε σουπερμάρκετ, την αναβολή πολλών επιλογών, που, με τις κρατούσες στο πρόσφατο παρελθόν συνθήκες, θα υλοποιούνταν ως πλέον ζωτικές και άμεσης προτεραιότητας, τον περιορισμό των φροντιστηρίων των παιδιών μας, κ.ο.κ. Οι λογαριασμοί πλέον παραμένουν για πολύ καιρό απλήρωτοι. Η οικονομική κρίση είναι εδώ και κάθε ελληνικό νοικοκυριό μετράει πλέον διαφορετικά τα ευρώ που ξοδεύει.

Κι ύστερα, αγανακτήσαμε και βγήκαμε στους δρόμους και στις πλατείες και φωνάξαμε και βρίσαμε και χλευάσαμε και γιαούρτια πετάξαμε. Εναντίον ποιανού, όμως; Εναντίον όλων, όσων θεωρούμε ότι φταίνε για τον κατήφορο, που πήραμε…

Η αγανάκτηση αυτή απέκτησε και πολιτική επιχειρηματολογία. Να φύγουμε, γενικά και αόριστα, από το Μνηµόνιο, να, να, …

Εννοείται ότι στη συνθηματολογία αυτή απουσιάζει οποιουδήποτε είδους διάθεση αυτοκριτικής από τον έλληνα πολίτη, ο οποίος, εννοείται πως δεν φταίει για τίποτα, απεναντίας το ανάθεµα απευθύνεται κατ’ αποκλειστικότητα στους κακούς πολιτικούς και τους Ευρωπαίους που τον έφεραν στη σημερινή, εξαιρετικά δυσµενή θέση. 

Εάν η αγανάκτηση προκλήθηκε επειδή κινδυνεύουμε να χάσουμε τα «κεκτημένα», τότε, συγνώμη, αλλά αυτή η κίνηση δεν βλέπω το πώς μπορεί να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, το πώς θα επιφέρει την αλλαγή στο δημόσιο ήθος και στα ανατολίτικα ήθη μας. Αντιθέτως, εάν αποκτήσει δυναμικότερη έκφραση, τότε το πλέον βέβαιο είναι ότι θα οδηγήσει τη χώρα σε τροχιά περιδίνησης με καταστροφικά αποτελέσματα. 

Εάν, όμως, η αγανάκτηση αποτελέσει την αφορμή για βαθύτερες και ουσιαστικότερες σκέψεις και μας οδηγήσει στην διατύπωση ουσιαστικών και εφικτών προτάσεων, τότε, ναι, μπορεί η παρούσα κρίση να αποτελέσει την αφορμή, αλλά και την ευκαιρία για μια πραγματική ανέλιξη της κοινωνίας μας προς το καλύτερο, η οποία δεν μετριέται μόνον με τους δείκτες της οικονομίας, ούτε και της καταναλωτικής μας δύναμης, που έχουν πρόσκαιρη αξία, αλλά θα επηρεάσουν διαχρονικά την πορεία μας προς το μέλλον... Αλλά ποιος σκέφτεται το μέλλον, όσο υπάρχει το παρόν;;

“Αναδιάρθρωση του χρέους• σταυρόλεξο μόνον για δυνατούς λύτες”*

1.- Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για το τι σημαίνει και τι συνεπάγεται η αναδιάρθρωση του Χρέους. Η αναδιάρθρωση χρέους αποτελεί μία μορφή χρεοκοπίας, μόνο που συμβαίνει κατόπιν συμφωνίας. Ένας τρόπος είναι αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν "haircut" - δηλαδή μείωση της αξίας των κεφαλαίων που έχουν στα χέρια τους οι δανειστές μίας χώρας, ή και μίας επιχείρησης.

Μια άλλη μορφή είναι ο χρονικός επαναπροσδιορισμός ενός χρέους κατά τον οποίο τα δάνεια μικρής και μέσης χρονικής διάρκειας, θα μετατραπούν σε δάνεια με μεγάλο χρονικό ορίζοντα εξόφλησης. Αυτό θα μεταθέσει τις υποχρεώσεις πληρωμών μιας χώρας στο μέλλον.

Εφόσον οι χώρες δεν δύνανται να χρεοκοπήσουν, η μόνη λύση είναι η ανταλλαγή των ομολόγων (δανείων) που ακόμα δεν έχουν αθετηθεί με (δάνεια) ομόλογα μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας και συνήθως χαμηλότερου επιτοκίου. Το μέτρο αυτό που συνεπάγεται και προϋποθέτει παροχή βοήθειας μέσω εισροής νέου χρήματος έχει χρησιμοποιηθεί από αρκετές χώρες οι οποίες έχουν υψηλά επίπεδα δημοσίου χρέους.

Το βασικό σενάριο που προβάλλουν τα ξένα ΜΜΕ αποτελεί μια πρακτική που εφαρμόζεται όταν μια χώρα αδυνατεί να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της στους πιστωτές της. Σε αυτή την περίπτωση, κατόπιν συνεννόησης με τους ομολογιούχους που κρατούν στα χαρτοφυλάκιά τους το ελληνικό δημόσιο χρέος των 273,4 δισ. ευρώ, το Δημόσιο προβαίνει σε απομείωση της αξίας των ομολόγων. Έτσι, για παράδειγμα, ορίζεται ότι για κάθε 100 ευρώ οφειλής θα αποπληρωθούν 60 ευρώ. Πρακτικά, η επιλογή αυτή ισοδυναμεί με χρεοκοπία της χώρας, αφού ομολογεί αδυναμία κάλυψης του συνόλου των υποχρεώσεών της.

Στο δεύτερο σενάριο, αναλυτές και οικονομολόγοι, κυρίως στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, εισηγούνται παράταση της λήξης των υφιστάμενων ομολόγων κατά 5 χρόνια με το ίδιο επιτόκιο. Με αυτό τον τρόπο, το Δημόσιο που θα πρέπει να πληρώσει του χρόνου μόνο για λήξεις ομολόγων 27,26 δισ. ευρώ, θα μεταθέσει την εξόφληση της υποχρέωσής του το 2016, παίρνοντας ανάσα 5 ετών, για να δώσει προτεραιότητα στη μείωση του ελλείμματος που αναπαράγει και διογκώνει το πρόβλημα.

2.- Μετά και την πρόσφατη ανακοίνωση των απογοητευτικών δημοσιονομικών στοιχείων για το πρώτο τρίμηνο του 2011, που επιβεβαιώνουν ότι η ύφεση βουλιάζει τα έσοδα του προϋπολογισμού και διαμορφώνει την απόκλιση στην εκτέλεση του τακτικού προϋπολογισμού στα επίπεδα του 1,5 δις. ευρώ, η θέση της Γερμανίας ενισχύεται αποφασιστικά: όσο και αν προσπαθήσει η ελληνική κυβέρνηση, η αντίστροφη μέτρηση για το «πάγωμα» εκταμίευσης μιας από τις επόμενες δόσεις του διεθνούς δανείου έχει στην πραγματικότητα αρχίσει, καθιστώντας δραματικά επίκαιρη την δήλωση του επικεφαλής του γερμανικού ινστιτούτου IFO, Χανς Βέρνερ Σιν. «Είναι προφανές ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει. Πρέπει να βάλουμε το χρέος στο τραπέζι και να απελευθερώσουμε αυτήν την χώρα από ένα μέρος του τεράστιου χρέους της», δήλωσε ο Γερμανός οικονομολόγος, τακτικός συνομιλητής του Σόιμπλε και της Μέρκελ.

Έτσι, το «μπαλάκι» περνά στο γήπεδο της ελληνικής κυβέρνησης και του οίκου Lazzard, συμβούλου της από την άνοιξη του 2010 σε θέματα διαχείρισης χρέους. Η Lazzard καλείται μέχρι το τέλος του χρόνου να βρει μια φόρμουλα αναδιάρθρωσης του χρέους αποδεκτή από τους ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας, την οποία θα «ευλογήσουν» οι ισχυρές οικονομικά χώρες της ευρωζώνης, υπό το φόβο μιας διαρκούς υποχρέωσης χρηματοδοτικής στήριξης της Ελλάδας, στην οποία αντιδρούν με σφοδρότητα οι ψηφοφόροι του πλούσιου Βορρά.

3.- Κι ενώ οι οικονομολόγοι ανά τον κόσμο ασχολούνται με την επόμενη μέρα της ελληνικής οικονομίας, στα καθ’ ημάς, μετά τους πολιτικούς εκφραστές μας και οι ακαδημαϊκοί μας δάσκαλοι άρχισαν - κάπως αργά - να διατυπώνουν απόψεις και να ομιλούν για την ανάγκη σωτηρίας της χώρας, χωρίς να δίνουν πρόταση για έξοδο από την κρίση.

Η Ν.Δ., δια του κ.Σαμαρά, παρά τις αντιπολιτευτικές κορώνες του, απορρίπτει, όπως και το ΠΑΣΟΚ, την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (άποψη που σημαίνει ότι πρέπει να ολοκληρώσουμε τα πλάνα του μνημονίου το οποίο δήθεν απορρίπτει!), ενώ η κα Παπαρήγα δεν έχει καμιά αμφιβολία ότι «η ελεγχόμενη χρεοκοπία είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς είμαστε υπέρ».

Ο κ. Τσίπρας, για να συγκρατήσει τις πιο «προωθημένες» απόψεις εντός του κόμματος, που θέλουν να κηρύξουμε αμέσως πτώχευση και να επιστρέψουμε στη δραχμή (Λαφαζάνης κ.ά.), τάσσεται υπέρ μιας «επιθετικής επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους με διαγραφή μεγάλου μέρους του» (θέση, που, όπως γράφει ο Γ. Καρελιάς στην «Ελευθεροτυπία», συνιστά γρίφο ολκής, καθόσον “όποιος βρει πώς μπορεί να γίνει αυτό χωρίς καταστροφικές επιπτώσεις θα καταστεί εθνικός ευεργέτης”!).

Ακολουθούν προσφάτως και μετά τον Μίκη Θεοδωράκη, οι καθηγητές (Κασιμάτης, Μπέης, Γιανναράς κ.ά.), που προτείνουν αφελείς, μάλλον, λύσεις, τις οποίες στο μέλλον (όταν θα έχουν ξεχαστεί ως ατελέσφορες), θα τις επικαλούνται ως άλλοθι ότι τάχατες στη δύσκολη ώρα μίλησαν και αυτοί (;!) Ο τελευταίος μάλιστα, σε τηλεοπτικό πρωϊνάδικο, διαπίστωνε ότι οι εκλογές δεν αποτελούν λύση, διότι συλλήβδην όλο το πολιτικό προσωπικό δεν είναι άξιο να αναλάβει την ευθύνη σωτηρίας της χώρας, αλλά δεν προσδιόρισε ποιός μπορεί να το κάνει. Από κοντά και ο καθηγητής της Νομικής κ. Μπέης που χαρακτήρισε «κατώτερο της αποστολής του» τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, επειδή δεν ανέπεμψε το Μνημόνιο, χειρονομία που οδηγεί στη λύση των εκλογών.

Η άποψη του καθηγητή Κασιμάτη, να εφαρμοστεί το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, επειδή το Μνημόνιο είναι αντισυνταγματικό, δεν οδηγεί σε έξοδο από το αδιέξοδο που περιγράφει, διότι η ιδέα του σημαίνει περίπου λαϊκή εξέγερση εναντίον μιας... παράνομης κυβέρνησης, η οποία, όμως, ψηφίστηκε από την πλειοψηφία του λαού. Νομικές και πολιτικές ακροβασίες την ώρα που η χώρα οδεύει προς την πτώχευση δεν είναι χρήσιμες(;!).

Μ’ αυτά και μ’ αυτά το σταυρόλεξο εξακολουθεί να προκαλεί πονοκέφαλο και η λύση δεν φαίνεται ορατή στο άμεσο μέλλον, ο δε πολίτης αδυνατεί να αντιληφθεί τι τον περιμένει, αφού ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος αυτής της χώρας εκφράζει όλων των αποχρώσεων τις απόψεις, σε σημείο, που θαρρείς πως δεν διαφέρει από την κουβέντα των μελών μιας μεγάλης παρέας, απ’ αυτούς που συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε ως άσχετους και ανίδεους. Μόνο που στη θέση των τελευταίων δείχνουν να έχουν μπει αυτοί που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να οδηγήσουν με ασφάλεια την χώρα στην επόμενη μέρα…
_________________
* στοιχεία λήφθηκαν από:  α) την ιστοσελίδα AXIAPLUS.GR, με θέμα "τι σημαίνει αναδιάρθρωση Χρέους", β)  www.banksnews.gr, γ) δημοσιευθέν σχόλιο στα "Χανιώτικα νέα" της 16/4/11, με τίτλο "ακροβασίες".

“Περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας”

Για όσους έχουν εμπλακεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο με την πολιτική ή με οποιαδήποτε θέση ευθύνης, που ενέχει ευρύτερο δημόσιο ενδιαφέρον, θα έχουν διαπιστώσει από την πρώτη στιγμή ότι η επαφή με τους εκπροσώπους των ΜΜΕ αποτελεί ένα ιδιαίτερα σοβαρό και κρίσιμο ζήτημα, που χρήζει γνώσεων χειρισμού, επειδή, πέραν της διαχείρισης και του τρόπου προβολής της πληροφορίας, υπεισέρχεται και ο προσωπικός παράγων, τόσο του προβαλλόμενου, όσο και του δημοσιογράφου.
Η περαιτέρω διαρκής εμπλοκή με τις δημόσιες υποθέσεις δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την καλλιέργεια διαρκών σχέσεων με τους δημοσιογράφους, αφού το “πρόσωπο ευθύνης” αποτελεί κίνητρο για τους τελευταίους, προκειμένου να δημιουργήσουν και διατηρήσουν προσωπικές σχέσεις εμπιστοσύνης μαζί του, που σπανίως είναι ειλικρινείς και ανυστερόβουλες, αφού σε πλείστες περιπτώσεις πρώτιστο κίνητρο είναι η εξασφάλιση της αποκλειστικότητας στην πληροφορία.
Κι αν μεν όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν ουσιαστικό πρόβλημα για το κοινωνικό σύνολο, ούτε και για τους πολιτικούς σχηματισμούς, αφού λίγο ως πολύ όλοι τα γνωρίζουν και τα αποδέχονται ως μέρος του τρόπου λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, εντούτοις πρόβλημα και μάλιστα ιδιαίτερα σοβαρό ανακύπτει στην περίπτωση που ο δημοσιογράφος, παρασυρόμενος από το ωμό κίνητρο για την αύξηση της κυκλοφορίας του εντύπου ή της ακροαματικότητας του μέσου, που εργάζεται, παραβιάσει την σχέση εμπιστοσύνης και το επαγγελματικό απόρρητο, δημοσιοποιώντας οποιαδήποτε πληροφορία, που του εμπιστεύθηκε (off the record) το “πρόσωπο ευθύνης”, στα πλαίσια της δέσμευσης που ανέλαβε για τήρηση της εχεμύθειας.
Και το μεν “πρόσωπο ευθύνης” καθίσταται δακτυλοδεικτούμενο από τη μια στιγμή στην άλλη και ως “βαθύ λαρύγγι” ωθείται σε παραίτηση, ο δε δημοσιογράφος παραμένει στο απυρόβλητο, χωρίς τύψεις συνειδήσεως, καίτοι στη πραγματικότητα παραβίασε όχι μόνον άγραφους ηθικούς κανόνες, όπως ίσως νομίζουν μερικοί, αλλά πρωτίστως εκείνον του άρθρου 2 περ. ι του Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, ο μη σεβασμός του οποίου επισύρει σοβαρές κυρώσεις, πλην, όμως, την σχετική πειθαρχική διαδικασία, πλην του θιγόμενου, θα μπορούσε να κινήσει αυτεπαγγέλτως και το συνδικαλιστικό όργανο, στο οποίο ανήκει ο δημοσιογράφος, εάν βεβαίως διαθέτει ευαίσθητα ώτα.
Το παρόν άρθρο γράφτηκε με αφορμή το ιστορικό της παραίτησης του Αντιδημάρχου Βόλου Ηλία Ξηρακιά και τη δήλωση παραίτησής του, στην οποία, μεταξύ άλλων, σημειώνει ότι «Στη μακρόχρονη ενασχόληση μου με τα κοινά ποτέ δεν κάλεσα κανέναν λειτουργό του τύπου για να του «σφυρίξω» κάτι στο αυτί» ή να του ζητήσω να γράψει κάτι σκόπιμα. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης μαζί τους δοκιμάζονται καθημερινά στην πράξη» και αποσκοπεί στην επισήμανση των κινδύνων που ελλοχεύουν και σε όλους εκείνους που θεωρούν ότι τους αφορά…

Δικαίωση συμβασιούχου δημοτικής εταιρείας*

Ανοίγει ο δρόμος για τη δικαίωση δεκάδων συμβασιούχων έργου που διεκδικούν τη μονιμοποίησή τους στο Δημόσιο απόφαση του Εφετείου της Λάρισας, όπου προσέφυγε συμβασιούχα σε παιδικό σταθμό των Άνω Λεχωνίων του Δήμου Αρτέμιδος και δικαιώθηκε, αφού οι συνεχιζόμενες συμβάσεις τής παρείχαν τη δυνατότητα να αποδείξει ότι καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Η συγκεκριμένη συμβασιούχος απασχολούνταν στον Παιδικό Σταθμό Άνω Λεχωνίων μέσω της Εταιρείας Ανάπτυξης Λεχωνίων από το 2000, υπογράφοντας συνεχείς συμβάσεις έργου, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, δεδομένου ότι σε όλη τη διάρκεια της εργασίας της κάλυπτε πάγιες ανάγκες του συγκεκριμένου Παιδικού Σταθμού. Το Εφετείο έκανε αποδεκτή την έφεση της συμβασιούχου και τη δικαίωσε.
Η συμβασιούχος, που είχε όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα γι’ αυτή τη θέση, αρχικά είχε προσφύγει στο Πρωτοδικείο Βόλου, το οποίο ωστόσο είχε απορρίψει την αγωγή που κατέθεσε. Ο δικηγόρος Βασίλης Νιζάμης που είχε αναλάβει την υπόθεση κατέθεσε έφεση στο Εφετείο της Λάρισας, η οποία εκδικάστηκε στις 8 Οκτωβρίου του 2010 και μόλις χθες δημοσιοποιήθηκε η σχετική δικαιωτική απόφαση για τη συμβασιούχο.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι ορισμένου χρόνου συμβάσεις της εναγομένης ανανεώνονταν διαδοχικά κάθε χρόνο από 1.1.2000 έως 31.12.2006, χαρακτηρίστηκαν προσχηματικά ως συμβάσεις έργου, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, δεδομένου ότι σε όλη τη διάρκεια της εργασίας της κάλυπτε πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Παιδικού Σταθμού ως διευθύντρια αυτού.
Σύμφωνα με την απόφαση το Εφετείο αναγνώρισε ότι οι συμβάσεις έργου έγιναν από το Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου όχι γιατί είχαν χαρακτήρα τέτοιο, αλλά κατ’ απαίτηση της Εταιρείας Ανάπτυξης Λεχωνίων προκειμένου να αποφύγει τις ασφαλιστικές εισφορές κ.λ.π. που έχει η σύμβαση εξαρτημένης εργασίας
Η συμβασιούχος, απασχολούνταν επτά συνολικά χρόνια στον Παιδικό Σταθμό χωρίς κενό και ειδικότερα από 1-1-2000 μέχρι 31-2-2006 που κατατέθηκε η ένδικη αγωγή.
Το Εφετείο αναγνώρισε ότι αφενός η απασχόλησή της περιλάμβανε συνολική χρονική διάρκεια διαδοχικών συμβάσεων τουλάχιστον 24 μηνών και αφετέρου ότι καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες που εξυπηρετούσαν τις μόνιμες ανάγκες λειτουργίας του Παιδικού Σταθμού και ότι ουσιαστικά έπρεπε να έχει γίνει βάσει του προεδρικού διατάγματος Παυλόπουλου. Σύμφωνα ωστόσο με την απόφαση η μετατροπή της σύμβασής της ως αορίστου με εξηρτημένη εργασία καταλογίζεται από το 2004 και έπειτα.

Υ.Γ. Το άρθρο προέρχεται από την εφημερίδα ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ - ΠΑΝΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

“Ποιο το πραγματικό ζητούμενο των εκλογών;”

Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας καλούσε, κατά τη διάρκεια της τρέχουσας προεκλογικής περιόδου, τους πολίτες όχι απλά να ψηφήσουν, αλλά παράλληλα να στείλουν μέσω αυτής και ένα μήνυμα.
Το μήνυμα αυτό, που ούτως ή άλλως από μόνη της η ψήφος το εμπεριέχει, καθόσον από καθαρή άποψη σημαίνει ότι, για τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, επιλέγουμε τον α΄ ή τον β΄ υποψήφιο για δήμαρχο ή περιφερειάρχη και αντιστοίχως τους ανάλογους υποψηφίους για συμβούλους, επειδή θεωρούμε ότι θα είναι περισσότερο ικανοί ή έστω λιγότερο επιζήμιοι, αποκτά διαφορετική δυναμική και νόημα, όταν τα κόμματα καλούν τους πολίτες να εκφραστούν με διαφορετικούς όρους και κριτήρια, δηλαδή να στείλουν μηνύματα που θα έχουν διαφορετικούς αποδέκτες, έναντι εκείνων που εκτίθενται στις εκλογές και θα έπρεπε να είναι οι φυσικοί αποδέκτες της.
Έτσι εν είδει άτυπου δημοψηφίσματος, από τα κόμματα άλλο μας καλεί να τοποθετηθούμε υπέρ της κυβερνητικής πολιτικής και άλλα κατά του μνημονίου, βαφτίζοντας μάλιστα την ψήφος μας ως αντιμνημονιακή, τακτική που απαξιώνει, αλλά και νοθεύει, εμμέσως πλην σαφώς, τον καθαρό χαρακτήρα των αυτοδιοικητικών εκλογών, καθόσον τελικά η επιλογή των υποψηφίων εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το αποτέλεσμα μιας συγκυριακής ψηφοφορίας, όπου η εκάστοτε επιβράβευση ή απαξίωση του κυβερνητικού έργου συμπαρασύρει και τα άτομα, που θα επιλεγούν να διοικήσουν τις πόλεις μας και τις νεοσύστατες περιφέρειες.
Κι αν μεν αυτή η διαδικασία κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της 1ης εβδομάδας των εκλογών και τα κόμματα έβγαλαν, όπως λένε, τα όποια πολιτικά τους συμπεράσματα, ως απάντηση στα ζητήματα που έθεσαν, τι θα γίνει τελικά με την εκλογική αναμέτρηση της 2ης Κυριακής, που ήδη έφθασε; Θα ψηφίσουμε επιτέλους, τουλάχιστον σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση με αυτοδιοικητικά κριτήρια, αξιολογώντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων και τα προγράμματά τους ή και πάλι θα βρούμε κάποια άλλη αιτία, για να ψηφίσουμε για άλλα αντί άλλων;
Επειδή ούτως ή άλλως η χώρα μας αλλού βαδίζει και οι διεθνείς εξελίξεις, που αφορούν κι εμάς ή πρωτίστως εμάς, τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, χωρίς, ωστόσο, ως λαός να έχουμε αντιληφθεί - έστω κατ’ ελάχιστον - την πραγματική κρισιμότητα των καιρών, με καίρια, αν όχι καθοριστική, ευθύνη των κομμάτων, εις τρόπον ώστε να εξακολουθούμε μέσω της ζητουμένης εκφράσεως της μνημονιακής ή αντιμνημονιακής ψήφου, όπως την χαρακτήρισαν, να συμπεριφερόμαστε με περίσσεια παιδαριώδη ανευθυνότητα και επιπολαιότητα, αφού σε τελική ανάλυση είτε επιλεγούν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, είτε εκείνοι της Ν.Δ., με την υπάρχουσα οικονομική συγκυρία θα αναγκαστούν να λειτουργήσουν και καμία ψήφος, με όποια σχετικά ή άσχετα κριτήρια και εάν εκφραστεί, δεν πρόκειται να τους κάνει καλύτερους ή χειρότερους.
Το μνημόνιο δεν μπορεί να συνεχίσει να αποτελεί δικαιολογία ή πρόσχημα για τον αποπροσανατολισμό μας από το πραγματικό ζητούμενο αυτών των εκλογών. Άλλωστε, το οικονομικό, αλλά και το πολιτικό πλαίσιο είναι διαμορφωμένο και οι εκπρόσωποί μας στην τοπική αυτοδιοίκηση θα κληθούν και να συνεργαστούν με την κυβέρνηση, αλλά και να αντιμετωπίσουν τα οξύτατα οικονομικά προβλήματα των Δήμων και των Περιφερειών, εκ παραλλήλου με την όποια ανάπτυξη κατορθώσουν να επιτύχουν.
Αυτά είναι δεδομένα και αφοπλιστικά της όποιας σαθρής – υποκριτικής επιχειρηματολογίας εξακολουθούν να ψελλίζουν και να επαναλαμβάνουν και γι’ αυτή τη Κυριακή οι υποστηριζόμενοι από τη Ν.Δ. κ.κ. Μακρή και Αγοραστός.
Όπως ακατανόητη, εντελώς αδικαιολόγητη και άκρως προσβλητική για τον θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης, που υποτίθεται ότι υπηρετούν και μέχρι και την προηγούμενη Κυριακή αποζητούσαν την ψήφο μας, είναι η παρότρυνση εκείνων που ήταν επικεφαλείς συνδυασμών, υποστηριζόμενων από το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ, που δεν πέρασαν στον β΄ γύρο, να ψηφίσουμε όχι υπέρ ή κατά εκείνων που αναμετρούνται την Κυριακή αυτή, αλλά …να καταδικάσουμε με την ψήφο μας αυτούς που έφεραν το μνημόνιο στη χώρα μας, δηλαδή;; Ζει κανείς απ’ αυτούς στο τόπο μας ή είναι σήμερα υποψήφιος Δήμαρχος Βόλου ή έστω Περιφερειάρχης Θεσσαλίας και δεν το καταλάβαμε;; Έλεος!!