“Ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή μήπως όχι; ”

Ζώντας σε ένα τόπο, όπου ο διάλογος είχε εκ προοιμίου τα χαρακτηριστικά ενός άκρατου μονόλογου, όπου με δυσκολία ακούμε τον άλλον και όπου οι συνεργασίες δεν είναι από τα κύρια δυνατά πλεονεκτήματά μας ως λαού και ισορροπώντας μεταξύ της λογικής και του παραλόγου, άρχισε να σιγοβράζει το τελευταίο διάστημα μια έντονη παραφιλολογία για το άμεσο πολιτικό, αλλά και οικονομικό μέλλον της χώρας μας.

Συγκεκριμένα, ο ολοένα αυξανόμενης έντασης ψίθυρος, ο οποίος υποστηρίζεται από μερίδα των ΜΜΕ και κορυφώθηκε ύστερα και από την διακαναλική ομιλία του πρωθυπουργού περί του ενδεχομένου προσφυγής στις κάλπες, ενδεχόμενο, όμως, που εκλήφθηκε αυτόματα ως δεδομένο, λέει ότι πλησιάζουμε ολοταχώς προς νέες αιφνίδιες εθνικές εκλογές, οι οποίες όχι απλά θα αναδείξουν την έλλειψη αυτοδυναμίας του οποιουδήποτε κόμματος για τον σχηματισμό κυβέρνησης, αλλά ότι θα επιφέρουν αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη της χώρας μας και τον σχηματικό κυβερνήσεων συνεργασίας.
Προς την κατεύθυνση αυτή, που ούτε τυχαία είναι, ούτε αθώα, εργάζονται οι επονομαζόμενοι άνθρωποι του συστήματος, όπου “σύστημα” στη προκειμένη περίπτωση είναι αυτοί που διαχειρίζονται το επιχειρηματικό κατεστημένο, εντός και εκτός των συνόρων και επιθυμούν, διαβλέποντες την πιθανολογούμενη αντίδραση του Γ. Παπανδρέου στα νέα επερχόμενα μέτρα, να τον εξαναγκάσουν σε πρόωρες εκλογές, από τις οποίες προσδοκούν ότι θα βγει σαφώς αποδυναμωμένος.
Εάν επιλέξουμε να παραμείνουμε απλοί θεατές στα τεκταινόμενα, τότε δεν απομένει παρά να δούμε εάν το σενάριο αυτό θα λάβει σάρκα και οστά και μετά ας αποφασίσουμε το τι θα κάνουμε, δηλαδή, ως συνήθως, θα τρέχουμε εκ των υστέρων και δεν θα προλαβαίνουμε!!
Εάν οι εξελίξεις δικαιώσουν τους σεναριογράφους, τότε η μεν τωρινή κυβέρνηση θα είναι η τελευταία μονοκομματική, το δε πολιτικό φάσμα θα γεμίσει με πολλά μικρά κόμματα, που θα είναι παντελώς ανίσχυρα να αντιδράσουν, αποτελώντας έτσι εύκολη λεία για την εξώθησή τους στην εξασφάλιση ευρείας πολιτικής συναίνεσης, προκειμένου να επιτευχθεί η απρόσκοπτη εφαρμογή πολιτικών και μέτρων που υπαγορεύονται από κέντρα πολιτικοοικονομικής ισχύος, τα οποία επ’ ουδενί θα ήθελαν στα έδρανα της βουλής να βρίσκονται εκπρόσωποι του ελληνικού λαού με αντιστάσεις, αλλ’ αντιθέτως ανδρείκελα, που θα γεμίζουν τις καρέκλες και θα ικανοποιούνται με την ατομική βουλευτική αποζημίωση και μόνον!!
Με τον τρόπο αυτό και η λαϊκή αντίδραση θα οδηγηθεί σε σύγχυση και ανοχή και η οικονομική υποδούλωση της χώρας θα επιτευχθεί.
Άλλωστε, η πίτα που απομένει από τον δημόσιο πλούτο προς ανάλωση είναι οι κρατικές επιχειρήσεις, που ωθούνται προς ιδιωτικοποίηση, οι τράπεζες με τη μεγάλη κρατική συμμετοχή, τα σφόδρα πιθανά μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου στο Αιγαίο, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, κ.ο.κ..
Αρχή εφαρμογής του σεναρίου αυτού θα είναι το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης του Νοέμβρη, που μόνο την αυτοδιοίκηση δεν αφορά, αφού ήδη δόθηκε το στίγμα ότι θα αποκτήσει ευρύτερες διαστάσεις, αναφορικά με την απήχηση που έχει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στις ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
Πολλές φορές στο παρελθόν έχει επιχειρηθεί να τεθεί η χώρα μας σε κηδεμονία, άλλοτε με επιτυχία για τους ανθρώπους του παρασκηνίου και άλλοτε με αποτυχία. Βασική προϋπόθεση για να καταλήξουν και πάλι τα δυσοίωνα αυτά σενάρια στον κάλαθο των αχρήστων είναι η άμεση επαγρύπνηση και περιφρούρηση από όλους μας του πολιτικού μας συστήματος, ασχέτως των όποιων αδυναμιών είχε και θα έχει, διότι οι συνέπειες ενός τέτοιου σεναρίου, στην απευκταία περίπτωση που υλοποιηθεί, θα αποτελέσουν έναν εφιάλτη, εμπρός στον οποίο η γενικότερη απαξία των ημερών μας και το επίπεδο της δημοκρατίας μας θα αποτελούν ευχάριστες αναμνήσεις…

“Μας υποχρέωσες κ.Σαμαρά”

Δεν είχα την πρόθεση να γράψω κάποιο άρθρο για την οικονομία, ούτε να παραθέσω δείκτες και νούμερα για να καταδείξω τα στραβά και παράδοξα της οικονομίας μας, άλλωστε βιώνουμε όλοι την σκληρή πραγματικότητα και γνωρίζουμε πλέον από πρώτο χέρι το τι περίπου συμβαίνει. Ωθήθηκα, όμως, να παρέμβω με τη γραφή μου απλά και μόνον για να στηλιτεύσω την προκλητική συμπεριφορά ενός πολιτικού ανδρός, που με την τωρινή του στάση προκαλεί, αν μη τι άλλο, εκρηκτικό μείγμα συναισθημάτων.
Aναφέρομαι βέβαια στον νυν πρόεδρο της Ν.Δημοκρατίας, τον οποίο βλέπουμε το τελευταίο διάστημα να περιφέρεται ανά την Ελλάδα και να δηλώνει την αποστροφή του από τον μηχανισμό στήριξης της χώρας μας και της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής, χωρίς όμως να μας λέει το παραμικρό ούτε για ποιο λόγο ακολουθεί η Πολιτεία αυστηρή πολιτική λιτότητας, ούτε για το ποιος ευθύνεται για τον εκτροχιασμό της οικονομίας μας και την καθήλωση της αγοράς, ενώ δείχνει να αγωνιά και για το πώς θα τα βγάλουμε πέρα...
Είναι φορές που πραγματικά αισθάνεσαι ότι η ζωή μάς κάνει φάρσες, γιατί πώς αλλιώς μπορείς να εξηγήσεις αυτή την όψιμη στάση του κ.Σαμαρά, ο οποίος συμπεριφέρεται ωσάν να ήρθε πριν από λίγο στη χώρα μας και αγνοούσε το τι προηγήθηκε της έλευσής του.
Επειδή, όμως, δεν μπορούμε να ζούμε με αυταπάτες, ούτε με διλήμματα, εκείνο που πρέπει να απαντήσει ξεκάθαρα μέσα του ο καθένας από μας είναι εάν η λαϊκή εντολή που δόθηκε στην σημερινή Κυβέρνηση ήταν για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά ή να διαχειριστεί την όποια ευημερία μας;
Όταν ακούς τον κ.Σαμαρά να επαναλαμβάνει το επιχείρημά του “σας εξαπάτησε ο κ.Παπανδρέου όταν σας έλεγε πως λεφτά υπάρχουν” αισθάνεσαι ότι στην άλλη άκρη της γλώσσας του προσπαθεί να πνίξει την αλήθεια, πως “λεφτά υπήρχαν, αλλά έκαναν φτερά κι εγώ το ήξερα, αλλά έκανα την “πάπια””, ομολογία, όμως, που ποτέ, στη πραγματικότητα, δεν πρόκειται να ακούσουμε, αφού αυτό που προέχει γι’ αυτόν στην παρούσα περίοδο είναι η ανάκτηση της εκλογικής δύναμης του κόμματός του και τίποτε άλλο!!
Ζώντας στην ένταση ενός ιδιότυπου κομματικού πρωταθλήματος, απ’ όπου προσπαθεί να πάρει τη ρεβάνς για την περσινή εκλογική συντριβή του κόμματός του από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και να καταξιωθεί στην εκτίμηση των στελεχών του, έχει εξοβελίσει στο περιθώριο το αυτονόητο, ότι εμπρός σε μια πρωτοφανή εθνική κρίση, όπως είναι αυτή που βιώνουμε, θα έπρεπε να υπάρχει σύμπνοια όλου του πολιτικού κόσμου, προκειμένου να αισθάνεται ο κάθε πολίτης περισσότερο ασφαλής.
Η ίδια η ενσυνείδητη - συστηματική ανευθυνότητα παίρνει σάρκα και οστά όταν από τη μια κατασυκοφαντείται και εκμηδενίζεται το έργο της κυβέρνησης και από την άλλη λέγονται τόσα πολλά και αντικρουόμενα μεταξύ τους, προκειμένου να οδηγηθεί ο λαός σε σύγχυση, ώσπου στο τέλος, μη ξέροντας πια τι να πιστέψει, να πέσει στα χέρια του πιο επιδέξιου λαοπλάνου ως ώριμο φρούτο…
Στα πλαίσια αυτού του παραλογισμού τέθηκαν στο τραπέζι από το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης ψευτοσυνθήματα του είδους:
α) ναι στην μείωση των δαπανών του κράτους, αλλά μακριά από μισθούς, συντάξεις και ζημιογόνες ΔΕΚΟ,
β) ναι στην αύξηση των εσόδων του κράτους, αλλά χωρίς επιβολή προσθέτων φόρων,
γ) υπάρχει πραγματικό σχέδιο για να βγει η ελληνική οικονομία από τη κρίση το 2011, χωρίς θυσίες,
δ) ο μηχανισμός στήριξης ήταν ένα σχέδιο των δανειστών μας για να υφαρπάσουν τον μόχθο του έλληνα εργάτη,
ε) να επαναδιαπραγματευτούμε το δημόσιο χρέος και να το αποπληρώσουμε σε βάθος χρόνου,
στ) να αφήσουμε καλύτερα το χρέος απλήρωτο, ελεγχόμενα ή μη και να συνεχίσουμε να ζούμε την ίδια ανέμελη μέχρι πρότινος ζωή μας.
Μπορούμε και πρέπει να δείξουμε την μέγιστη υπευθυνότητα στην κρίση που βιώνουμε ως χώρα και να πάρουμε ξεκάθαρη θέση απέναντι στους λαοπλάνους. Το αντίδοτο στην κρίση είναι η ίδια μας η κρίση, όσο δε για την Ν.Δ. και τον σημερινό φιλόδοξο πρόεδρό της κ.Σαμαρά τους αφιερώνουμε ένα στίχο από γνωστό άσμα του Στράτου Διονυσίου “μας υποχρέωσες, μα δε μας είπες τελικά πόσο μας χρέωσες”…

“Η τεχνική του στρουθοκαμηλίζειν”

1.- Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τότε που το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας και εκείνο που διαπιστώνουμε ημέρα με την ημέρα είναι ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο στα δημόσια οικονομικά. Απογραφές επί απογραφών και ακόμη και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν ξέρουν ποιο είναι το ακριβές μέγεθος του εξωτερικού μας χρέους. Μήπως όμως ξέρουμε κι εμείς;

Τα στελέχη της Ν.Δ., ενόσω ήταν κυβέρνηση, άφησαν τα πάντα στη τύχη τους και εμπρός στη βουλιμία τους να καρπωθούν τον δημόσιο πλούτο, δεν επιδόθηκαν απλά σε ένα ανελέητο πλιάτσικο των πενιχρών αποταμιεύσεών μας, αλλά θεώρησαν καλό να αυξήσουν και τις δανειακές ανάγκες της χώρας, προκειμένου να εξασφαλίσουν τους αναγκαίους πόρους για την υλοποίηση των στόχων τους, βυθίζοντας ακόμη περισσότερο τη χώρα στη δίνη του ανεξέλεγκτου δανεισμού, τις συνέπειες δε αυτής της εγκληματικής για τη χώρα μας συμπεριφοράς βιώνουμε τώρα και θα βιώνουμε για πολλά, όπως φαίνεται, χρόνια ακόμη, υποθηκεύοντας το μέλλον των νέων γενεών και βυθίζοντας σε απόγνωση τις τωρινές, που έχουν ανασύρει από τις μνήμες τους βιώματα και πρακτικές εποχών, όπου ο καθένας αγωνιζόταν για την ατομική του επιβίωση!!

Κι ενώ η λαϊκή σοφία, ως κατασταλαγμένη εμπειρία χιλιάδων ετών, έχει μιλήσει για πολλά και διάφορα και μεταξύ αυτών «για το σπίτι του κρεμασμένου», εντούτοις βλέπουμε με θλίψη στους τηλεοπτικούς μας δέκτες τα ίδια αυτά τα στελέχη της Ν.Δ. να καταφέρονται κατά του μνημονίου και να μιλούν για ένα θαυματουργό πρόγραμμα, εμπνεύσεως Σαμαρά, που θα μας βγάλει τάχα από το αδιέξοδο στο άψε – σβήσε και χωρίς καμία οικονομική θυσία!! Εν πάση περιπτώσει, επειδή περισσεύει η λογική σ’ αυτό το τόπο, το καλύτερο που θα είχαν να κάνουν οι φυσικοί αυτουργοί των δεινών που υφίσταται αυτή η χώρα, θα ήταν να σωπάσουν και να ζητήσουν μια ειλικρινή μεγάααλη συγνώμη και ακολούθως να αποσυρθούν στη …τρύπα τους και όχι να μας περιπαίζουν, ωσάν να είμαστε ιθαγενείς, μιας υπεράκτιας κτήσης, που χαιρόμαστε όταν μας μοιράζουν καθρεφτάκια, προκειμένου να ξεχάσουμε ότι μας έχουν στερήσει το αυτονόητο∙ την ίδια μας την ελευθερία!!

Κι αν μεν αυτοί θεωρούν ως πρέπουσα την τακτική της στρουθοκαμήλου, εμείς τι φταίμε και γιατί θα πρέπει να τους ανεχόμαστε;; Έλεος πια!

2.- Ακούω πολλούς συμπολίτες μου να διαμαρτύρονται για τα οικονομικά μέτρα∙ Συμφωνώ μαζί τους και σίγουρα πολλά από αυτά θα έπρεπε να εξεταστούν σε διαφορετική βάση ή θα έπρεπε να έχουν άλλους αποδέκτες, αλλά πείτε μου, με ειλικρίνεια, υπάρχει κανείς που κατά βάθος πιστεύει ότι όταν η πληγή έχει εμφανίσει σηπτικά φαινόμενα, με αποτέλεσμα να τίθεται πλέον ζήτημα επιβίωσής μας, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα με ασπιρίνες ή αντιβίωση∙ και γιατί θα πρέπει να βρίζουμε τον γιατρό, που αποφάσισε να προβεί σε δραστική τομή, θυσιάζοντας τμήμα του σώματός μας, για να περισώσει το υπόλοιπο; Ο γιατρός δεν θεραπεύει τα αίτια, αλλά προσπαθεί να αντιμετωπίσει το επιζήμιο αποτέλεσμα. Το ποιος φταίει για τα αίτια ο καθένας μπορεί να το καταλάβει, αλλά είναι εξωφρενικό να του μεταθέτουμε και γι’ αυτά την ευθύνη. Ο έλεγχος του γιατρού εστιάζεται μόνον στη μεθοδολογία που αυτός επέλεξε για να μας θεραπεύσει και εάν αυτή ήταν μέσα στους παραδεδεγμένους κανόνες της επιστήμης.

3.- Μπήκαμε, τέλος, στην τελική ευθεία μιας ακόμη εκλογικής αναμέτρησης. Αυτή τη φορά για την τοπική αυτοδιοίκηση. Πολλοί ήδη έχουν εκφράσει την βούλησή τους να μην προσέλθουν να ψηφίσουν, αφού έχουν χάσει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης σ’ αυτούς που διαχειρίστηκαν τις τύχες των πόλεών μας. Αν κρίνουμε από την εικόνα που παρουσιάζει ο τόπος μας τα τελευταία χρόνια, σίγουρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν υπάρχει λόγος να διαφωνήσουμε.

Διερωτώμαι, όμως, πώς μπορούμε να χτυπήσουμε τα φαινόμενα της σήψης και της απραξίας με άσφαιρα πυρά, όπως είναι η αποχή μας από την εκλογική αναμέτρηση; Πώς μπορούμε να στείλουμε στο σπίτι τους αυτούς που θεωρούμε ότι υπήρξαν ελάχιστοι, ανίκανοι έως και επιζήμιοι για το τόπο μας; Πώς θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε την ήρα από στάρι, όταν από τα παλαιότερα στελέχη της αυτοδιοίκησης άλλα μεν αξίζουν εκ νέου της ψήφου μας και άλλα πρέπει να πάρουν το μήνυμα της αποπομπής τους μια και καλή από το δημόσιο βίο; Πώς θα μπορέσουμε να δώσουμε την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους, που προέρχονται από μας, να αγωνιστούν για ένα καλύτερο μέλλον; Αν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε πλέον τη φλόγα, τη φιλοδοξία, αλλά και την οργή, που θα μας ωθούσε να ταράξουμε τα λιμνάζοντα ύδατα της απραξίας, γιατί να αποστερήσουμε αυτή την εκδοχή από κάποιους άλλους συντοπίτες μας, που εξακολουθούν να διαπνέονται από την ίδια αγωνία, αλλά βγαίνουν μπροστά και διεκδικούν να αναλάβουν την ευθύνη αλλαγής αυτού του τόπου, απ’ αυτήν που εμείς κρυφτήκαμε, αλλά και καταγγέλλουμε γενικά και αόριστα;

Η τεχνική της στρουθοκαμήλου δεν μας ταιριάζει, ούτε και μας αξίζει. Αξιολογήστε τους υποψηφίους, αναζητήστε τα χαρακτηριστικά του καθενός από αυτούς, ποια η επαγγελματική και η κοινωνική αναφορά τους και πράξτε αυτό, που θα θεωρούσατε καλό και ωφέλιμο για όλους μας. Και εάν και πάλι κάποιος απ’ αυτούς που θα επιλέξουμε, δεν ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας, εδώ θα είμαστε για να τον κρίνουμε και στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα πράξουμε αναλόγως…Αυτό είναι το μεγαλείο της δημοκρατίας∙ Ότι με τον ψήφο μας ανανεώνουμε την εντολή μας και μπορούμε να προβαίνουμε σε επιδιορθωτικές κινήσεις ανά πάσα ώρα και στιγμή. Δεν έχουμε ισόβιους εκπροσώπους, ούτε και μας τους φόρτωσε κάποιος άλλος. Εμείς τους επιλέγουμε, γι’ αυτό και έχουμε μεγάλη ευθύνη για την πορεία αυτού του τόπου!! Ρωτήστε και τον καθρέπτη σας, που ποτέ δεν λέει ψέματα…

“Οικονομία υπηρεσιών▪ το μέλλον της Ελλάδας;”*

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και εν μέσω της επιταχυνόμενης παγκοσμιοποίησης, η βασική ιδέα περί ανάπτυξης, νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, ήταν η ιδέα του προσανατολισμού των οικονομιών σε κλάδους με διεθνή ανταγωνιστικότητα, η απελευθέρωση των αγορών χρήματος και οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις που θα επέτρεπαν την αξιοποίηση των διεθνών πλεονεκτημάτων. 

Η ελληνική οικονομία είχε ήδη δύο κλάδους με διεθνή παρουσία, τη ναυτιλία και τον τουρισμό. Υπό διαμόρφωση όμως ήταν και άλλοι κλάδοι: οι τράπεζες, οι κατασκευές, οι τηλεπικοινωνίες, εν μέρει το εμπόριο. Αυτοί θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την παρουσία τους σε νέους οικονομικούς και γεωγραφικούς χώρους που δημιουργούσε η «κατάρρευση του κομμουνισμού» (Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη). Και αυτό έγινε. Οι τομείς αυτοί ιδιωτικοποιήθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια, ενισχύθηκαν με μεγάλα έργα και ολυμπιακούς αγώνες, ενώ οι χρηματιστηριακοί θεσμοί, προσωρινά τουλάχιστον, υποσχέθηκαν την απρόσκοπτη ανάπτυξη των νέων κλάδων. 

Αυτή η νέα οικονομία που εδράζεται στη διεθνή ανταγωνιστικότητα προϋποθέτει τη νομισματική σταθερότητα, καθώς δημιουργεί και στηρίζεται στη ροή συναλλαγματικών ή άλλων πόρων. Η πολιτική της «σκληρής δραχμής» και η ένταξη στο ευρώ, αποτελούσαν και αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της λειτουργίας αυτής της οικονομίας, χωρίς ωστόσο να σταθμιστούν οι επιπτώσεις της νομισματικής ένωσης, τις οποίες, πέραν των όσων διαπιστώνουμε σήμερα με τον πλέον ωμό τρόπο όλοι εμείς, απεκάλυψε πρόσφατα ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Χέρμαν βαν Ρομπέι, ο οποίος δίνοντας το στίγμα για τον χαρακτήρα της νέας Ευρώπης, κατέληξε λέγοντας ότι «Κανείς δεν εξήγησε ακριβώς στους απλούς ανθρώπους πως νομισματική ένωση δε σημαίνει μόνο να ταξιδεύουν και να ψωνίζουν πιο εύκολα, αλλά ότι αυτή θα έχει επιπτώσεις στις συντάξεις τους, στις θέσεις εργασίας, στην καθημερινότητά τους»!! 

Από την άλλη, η στρατηγική αυτή δεν ευνοούσε τους παραγωγικούς τομείς, τη βιομηχανία και τη γεωργία. Αν όχι στο σύνολό τους, τουλάχιστον σε μεγάλο τμήμα τους. Διότι και εκεί η διεθνής ανταγωνιστικότητά μας ήταν δυνατή μόνο σε επιμέρους υποτομείς, αυτούς που συνέχισαν ή κατάφεραν να έχουν εξαγωγικές επιδόσεις. Το υπόλοιπο τμήμα άρχισε να δοκιμάζεται από το σκληρό νόμισμα που ευνοεί τις φθηνότερες εισαγωγές και κάνει δύσκολες τις εξαγωγές. Η γεωργία μετά το 2000 άρχισε να έχει απόλυτη μείωση της παραγωγής της και η βιομηχανία μεταστράφηκε ραγδαία στο παραδοσιακό της πρότυπο με έμφαση στην ελαφριά βιομηχανία. 

Το 2003 το Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων και το Συμβούλιο Νομισματικής Πολιτικής της Τράπεζας της Ελλάδος διαπίστωναν ότι η ελληνική οικονομία, παρότι εμφανιζόταν ως μία από τις πλέον ταχύρρυθμα αναπτυσσόμενες, είχε ταυτόχρονα την παραγωγική της βάση σε τάση συρρίκνωσης, έτσι ώστε αρμόδιοι παράγοντες, όπως ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Ν.Γκαργκάνας, υποστήριζαν από τότε ότι η οικονομία της χώρας μας μετατρεπόταν ραγδαία σε μια οικονομία υπηρεσιών και οι τομείς της υλικής παραγωγής περιθωριοποιούνταν με πρώτη τη βιομηχανία, της οποίας η συμμετοχή στο ΑΕΠ περιοριζόταν στο 15%, ενώ η γεωργία κινούνταν ακόμη χαμηλότερα, μόλις στο 4% (περίπου όσο και ο κλάδος εμπορίας κινητών τηλεφώνων) και το 80% είναι υπηρεσίες και προέτρεπαν από τότε «να γίνουμε λοιπόν μια οικονομία υπηρεσιών αλλά υπό τον όρο ότι οι υπόλοιπες δραστηριότητες δεν θα φυτοζωούν και δεν θα μαραζώνουν. Γιατί στο κάτω - κάτω κάτι πρέπει να παράγει η χώρα για να διατρέφει τους κατοίκους της. Αλλά, πέραν αυτού, για να επιζήσουμε ως οικονομία υπηρεσιών πρέπει να προσφέρουμε στο εσωτερικό αλλά και στη διεθνή αγορά ανταγωνιστικές υπηρεσίες. Και δεν είμαστε ανταγωνιστικοί π.χ. στον τουρισμό ή στα εμπορικά δίκτυα και στις μεταφορές…Είναι όντως αβέβαιο λοιπόν το μέλλον!». 

Το ισοζύγιο πληρωμών δείχνει αποκαλυπτικά τη δομή της νέας ελληνικής οικονομίας, που καμία σχέση δεν έχει πλέον με την οικονομία του 1980. Πρόκειται για μια εξαιρετικά «ανοικτή οικονομία», με τις εισαγωγές να είναι σχεδόν στο 40% του ΑΕΠ. Οι εξαγωγές αγαθών (βιομηχανικών και αγροτικών) καλύπτουν μόλις το 10%, και μετά είναι ο τουρισμός και η ναυτιλία που συνεισφέρουν άλλο 10% ο κάθε τομέας. Μένει ακόμα ένα κενό που καλύπτεται από άλλες εισροές και φυσικά από δάνεια. Αυτή η εικόνα των εξωτερικών σχέσεων υποδήλωνε ότι η οικονομία ήταν απόλυτα εξαρτώμενη από συναλλαγματικές εισροές κάθε μορφής και είδους. 

Οι ιδιαιτερότητες της σημερινής ελληνικής οικονομίας καθιστούν κάθε συζήτηση περί «εξόδου από το ευρώ» και επιστροφής στη δραχμή, συζήτηση χωρίς ιδιαίτερο νόημα, καθώς συνεπάγεται αυτόματα μια απότομη μείωση του ΑΕΠ της τάξης του 30-40%, ενώ ταυτόχρονα καθιστά άνευ νοήματος τη συζήτηση περί υποθετικής «έλλειψης ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας, καθώς οι εξαγωγές αγαθών είναι μικρό μέρος του ΑΕΠ. 

Η ελληνική οικονομία είναι πλέον μια οικονομία υπηρεσιών, η οποία, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, δοκιμάζεται ως μοντέλο ανάπτυξης, το οποίο, όμως, ύστερα από μια χαμένη 7ετία και πλέον αδράνειας ως προς την θωράκισή και προστασία του, είναι πλέον ήδη παγιδευμένο με ένα τρόπο που καθιστά κάθε διέξοδο εξαιρετικά δύσκολη. Η αναβίωση των παραγωγικών τομέων βρίσκεται αντιμέτωπη με το γεγονός ότι οι αλλαγές στην οικονομία συμπαρέσυραν το σύνολο των αναπτυξιακών θεσμών που ήταν συνδεδεμένοι με τους τομείς αυτούς (συνεταιρισμοί, τράπεζες, κρατικοί φορείς κ.ο.κ.). 

Κάθε αλλαγή πορείας έχει συνεπώς άμεση ανάγκη από βιώσιμες μεσοπρόθεσμες στρατηγικές, διότι σε διαφορετική περίπτωση η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, που τώρα εστιάζεται στην υπόδειξη από την τρόικα της χάραξης των μέτρων της οικονομικής πολιτικής, αύριο – που δεν βρίσκεται μακριά -  θα σημάνει την απώλεια των εναπομεινάντων καίριων τομέων της ίδιας μας της οικονομίας, με αποτέλεσμα ακόμη και ο τουρισμός θα περάσει στα χέρια ξένων κεφαλαίων και ο έλληνας θα περιοριστεί στο ρόλο του απλού μισθωτού σερβιτόρου, σε ένα ιδιότυπο καθεστώς σύγχρονης αποικιοκρατίας, γι’ αυτό ας προσεχθούν ιδιαίτερα οι όροι που θέτουν οι νέοι όψιμοι επενδυτές στην παρούσα δυσμενή συγκυρία και το πραγματικό προσδοκώμενο όφελος για την εθνική μας οικονομία, όπως λ.χ. στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, στο λιμένα του Αστακού, COSCO, κ.λ.π. !! 

Και επειδή τέτοιο ενδεχόμενο φαντάζει εξωφρενικά πραγματικό, η μόνη παρηγοριά είναι ότι το ταπεραμέντο του έλληνα δεν πρόκειται να το αποδεχθεί και θα σημάνει γενική εξέγερση. Γι’ αυτούς, λοιπόν, που απεργάζονται ή αποδέχονται απαθείς τέτοιες λύσεις καλό θα είναι να το έχουν υπόψιν τους…  

____________

*βλ. τα αναλυτικότατα άρθρα: 

α) του Γιώργου Σταθάκη "Ένα σχεδιάγραμμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης", που δημοσιεύθηκε στις 25/5/2010 στην ιστοσελίδα "Πυξίδα της πόλης"

(http://www.pyxida.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3307:2010-05-25-22-14-41&catid=90:2010-01-18-16-30-15&Itemid=335) και 

β) Νίκου Νικολάου "Ας γίνουμε οικονομία υπηρεσιών", που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 20/10/2002 της εφημερίδας "ΒΗΜΑ"