“Quo Vadis Ελλάδα;”

«“Η δύναμη ενός έθνους δεν βρίσκεται στα οχυρά του, ούτε στους στόλους του, ούτε στο μόνιμο στρατό του, μα στην ευτυχία και την καλοπέραση των πολιτών του, που είναι πάντοτε έτοιμοι να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους και την ευημερία που απολαμβάνουν” (Αριστείδης Μπριάν)»

Λίγο ως πολύ όλοι πλέον καταλαβαίνουμε τι σημαίνει “διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση”, η οποία οδήγησε σε πρωτόγνωρη ύφεση την παγκόσμια οικονομία, με τρομακτικές επιπτώσεις στο εισόδημα, στην απασχόληση, στην ανάπτυξη, στην κοινωνική συνοχή. Απαιτήθηκε ο κρατικός παρεμβατισμός προκειμένου να διασωθεί το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και να διατηρηθεί ο ρόλος του στις αγορές.

Αυτή η κρίση δεν είχε, βέβαια, την ίδια επίδραση σε όλες τις χώρες. Στην Ελλάδα προέκυψε με εξαμηνιαία καθυστέρηση έναντι των υπολοίπων της Ευρωζώνης. Το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα δεν είχε τον ίδιο βαθμό έκθεσης στις αγορές και τα προϊόντα που οδήγησαν στην κατάρρευση των μεγάλων διεθνών χρηματοπιστωτικών ομίλων, εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων της ελληνικής οικονομίας και του περιορισμού της δράσης του, κυρίως στον ελληνικό και βαλκανικό χώρο.

Στη χώρα, σε συντονισμό με την Ε.Ε., επιχειρήθηκε η εφαρμογή σχεδίου στήριξης του τραπεζικού συστήματος ύψους 28 δις ευρώ, το οποίο εξασφάλισε χρηματοπιστωτική ρευστότητα, δίχως, όμως, να υπάρξει ουσιαστικό αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία. Η επίδραση της διεθνούς κρίσης στη χώρα μας εντοπίζεται κυρίως στη Ναυτιλία και τον Τουρισμό και είναι μικρότερη έναντι των άλλων χωρών της Ευρωζώνης.

Η κρίση στην Ελλάδα είναι Εσωτερική, κυρίως δομική και οι ευθύνες κατεξοχήν πολιτικές. Η αποτυχία της ΝΔ, στην υλοποίηση του προϋπολογισμού του 2009, είναι πρωτοφανής. Το αποδεικνύουν τα στοιχεία. Καθαρά έσοδα μόλις 49,26 δις, δηλαδή 13 δις λιγότερα των προϋπολογισθέντων. Δαπάνες 71,44 δις, δηλαδή 5,5 δις περισσότερα των προϋπολογισθέντων. Έλλειμμα 30,56 δις, δημόσιο χρέος 300 δις.
Η αποτυχία του Προϋπολογισμού 2009 αποτυπώνεται παράλληλα στη σημαντική μείωση του ρυθμού ανάπτυξης κατά 2,3 μονάδες αλλά και στις ποσοστιαίες μεταβολές των βασικών μεγεθών της Ελληνικής Οικονομίας με πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης κατά 1,5 μονάδα, αύξηση της δημόσιας κατανάλωσης κατά 11 μονάδες, μείωση των επενδύσεων κατά 19,8 μονάδες, μείωση των αγαθών και υπηρεσιών κατά 21 μονάδες, μείωση του ΑΕΠ κατά 1,2 % και με τον πληθωρισμό στο 1.2% και την ανεργία στο 9,3%.

Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν τις πολιτικές ευθύνες και την ανικανότητά της ΝΔ να διαχειριστεί τα δημοσιονομικά και να συμβάλλει στην άρση των στρεβλώσεων.

Η πολιτική ευθύνη όμως της ΝΔ, δεν περιορίζεται μόνο στο 2009, αφορά στα τελευταία 5.5 χρόνια, διότι ξεκινώντας από την απογραφή του κ. Αλογοσκούφη έφθασε τη χώρα στην υπαγωγή της πιο σκληρής κοινοτικής επιτήρησης. Μια κατάσταση που προσβάλλει τους Έλληνες πολίτες, εξέθεσε τη χώρα, την κατέστησε ευάλωτη στις διεθνείς κερδοσκοπικές μεθοδεύσεις με αποτέλεσμα τη μείωση της πιστοληπτικής της ικανότητας.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό το ερώτημα είναι ποια μέτρα παίρνει η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και πού αποσκοπούν αυτά;

Έχοντας επίγνωση της δύσκολης οικονομικής κατάστασης, ότι η Ελλάδα τούτη την ώρα στενάζει από το βάρος του δημοσίου χρέους των 300 δις και ότι ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας σηκώνει φορτίο χρέους 27.000 ευρώ και πλέον (!!) και χωρίς να χάνει το κοινωνικό του προσανατολισμό, προωθεί την μετάβαση από την απραξία, στην πράξη, από τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, στο νοικοκύρεμα, από τις σπατάλες, στη σωστή διαχείριση του δημοσίου χρήματος, από την αναξιοπιστία, στην αξιοπιστία και τη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης.

Παράλληλα, προχωρεί στην υλοποίηση των προγραμματικών δεσμεύσεων με μέτρα κοινωνικής και δημοσιονομικής πολιτικής, που ενισχύουν την κοινωνική συνοχή και στηρίζουν την πραγματική οικονομία. Τα μέτρα αυτά στοχεύουν στη μείωση του ελλείμματος, στη συγκράτηση του ρυθμού αύξησης του δημόσιου χρέους, στην ενίσχυση των εσόδων, στην περιστολή της κρατικής σπατάλης, σε ένα δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, στην ορθολογική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, στην στήριξη του εισοδήματος, στην ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων, στην αύξηση του επιδόματος ανεργίας, στην αύξηση των αγροτικών συντάξεων, στην αύξηση επιστροφής του ΦΠΑ των αγροτών από 7% σε 11%, στην αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση, την υγεία και τις επενδύσεις, στην αύξηση των θέσεων παραγωγικής απασχόλησης και στην αύξηση των δαπανών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Ο νέος Προϋπολογισμός του 2010 επιχειρεί δημοσιονομική αναπροσαρμογή μείωσης του ελλείμματος στο 9,1% του ΑΕΠ, δηλαδή μία μείωση 8,4 δις ευρώ, που προκύπτει σχεδόν ισόποσα από την μείωση κατά 2,25 δις στις πρωτογενείς δαπάνες, 0,46 δις στις προμήθειες νοσοκομείων, 0,46 δις στις εξοπλιστικές δαπάνες και αύξηση των καθαρών εσόδων κατά 4,44 δις.

Σημαντική πολιτική επιλογή της νέας κυβέρνησης αποτελεί η φορολογική διεύρυνση στη βάση της πραγματικής κατάστασης των εισοδημάτων και της φοροδοτικής ικανότητας των φορολογουμένων. Η υλοποίηση αυτής της πολιτικής θα γίνει με τα μέτρα της ενιαίας προοδευτικής τιμαριθμοποιημένης φορολογικής κλίμακας για όλα τα εισοδήματα, την εφαρμογή της προοδευτικής φορολόγησης της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, την επαναφορά του φόρου κληρονομιάς και γονικών παροχών, την κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης για όλα τα εισοδήματα και τα μισθολογικά επιδόματα του Δημοσίου, την κατάργηση των χαριστικών φοροαπαλλαγών, την φορολόγηση των διανεμόμενων κερδών στα φυσικά πρόσωπα, την φορολόγηση της υπεραξίας από βραχυχρόνιες χρηματιστηριακές συναλλαγές με συμψηφισμό των ζημιών και την φορολόγηση των συναλλαγών με τις off shore (οφ-σορ) εταιρείες.

Παράλληλα, η πάταξη της φοροδιαφυγής αποτελεί ζήτημα στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης και διαφάνειας, διότι σε διαφορετική περίπτωση τα βάρη θα πέφτουν πάντα στους μισθωτούς και συνταξιούχους. Ο συνδυασμός της διαφάνειας, της δίκαιης φορολογίας και της ορθής χρήσης των δαπανών επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου αποτελεί το μεγάλο στοίχημα.

Γι’ αυτούς που μας οδήγησαν στην αφόρητη κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας, μια ελάχιστη, ειλικρινής, συγνώμη δεν βλάπτει, ενώ για κείνους της άλλης Αριστεράς, που σκέφτηκαν να διοργανώσουν όσες διαδηλώσεις δεν είχαν γίνει στα πεντέμισι χρόνια της διακυβέρνησης της ΝΔ. αναγκαία είναι η επισήμανση ότι η επίτευξη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας προϋποθέτει μεγάλες ρήξεις και συγκρούσεις, αλλά και παράλληλη ωρίμανση των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών.

Τώρα είναι η ώρα της ευθύνης, της Εθνικής ευθύνης, για όλους μας, γιατί το έλλειμμα εκτροχιάστηκε, γιατί το δημόσιο χρέος αποτελεί εθνικό ζήτημα και είναι επιτακτική η ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε το πού έχουμε φτάσει και ότι δεν μας περισσεύει πλέον καμία ημέρα. Δυστυχώς σήμερα, η ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου «είτε η Ελλάδα θα αφανίσει το χρέος, είτε το χρέος την Ελλάδα» καθίσταται επίκαιρη όσο ποτέ και μας αφορά όλους. Ως Ελλάδα έχουμε ασφαλώς δυνατότητες και ως Έλληνες έχουμε χρέος να ανταποκριθούμε άμεσα, εάν θέλουμε να υπερασπίσουμε  τους εαυτούς μας και την ευημερία που απολαμβάνουμε. Εδώ και τώρα…

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

O λαός, στις εκλογές της 4 του Οκτώβρη, ανέδειξε πρωθυπουργό τον ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης Γιώργο Παπανδρέου. Υπάρχει ελπίδα για το λαό μας, για τη πατρίδα μας. Αυτό το μήνυμα εκπέμπει το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο λαός της Μαγνησίας συνέβαλε σημαντικά σε αυτή τη νίκη. Στη νίκη αυτή, με τη παρουσία μου στο ψηφοδέλτιο, συνέβαλα κι εγώ με τις δικές μου δυνάμεις και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό.
Αισθάνομαι την υποχρέωση από τα βάθη της καρδιάς μου να ευχαριστήσω όλους, που με τίμησαν με το σταυρό προτίμησης. Θέλω να διαβεβαιώσω τον καθένα ξεχωριστά ότι παραμένω σταθερά αταλάντευτος στις αρχές και τις αξίες, για τις οποίες αγωνιστήκαμε μαζί.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει όλους μαζί ενωμένους, στη προσπάθεια να ξαναμπεί ο Νομός μας σε τροχιά ανάπτυξης. Πάμε μαζί, στηρίζοντας τον Γιώργο Παπανδρέου, στη προσπάθειά του να αλλάξει την Ελλάδα και να ξαναδώσει την χαμένη υπερηφάνεια στο λαό μας.

“Ουδέν νεώτερον από το αριστερό μέτωπο”

«“Η ένωση δίνει δύναμη” Αίσωπος»
Ύστερα από μια χαμένη 5ετία δήθεν μεταρρυθμίσεων από την κυβέρνηση της Ν.Δ., που ανέδειξαν την κυριαρχία των μεγάλων συμφερόντων, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την μείωση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ασυδοσία των καρτέλ, την ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία των τραπεζών, την αδιαφάνεια στις συναλλαγές του δημοσίου, τα stage και στη πραγματικότητα απορύθμισαν τη χώρα μας από την δυναμική που γνωρίζαμε μέχρι και το 2004, καθιστώντας την πλέον ουραγό των εξελίξεων στην Ευρώπη και βυθίζοντάς την στο ναδίρ της οικονομικής ανάπτυξης, όλοι πλέον συμφωνούμε ότι στην ελληνική κοινωνία υπάρχει άμεση και επιτακτική ανάγκη εκσυγχρονισμού και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Συγκεκριμένα, αναγκαία είναι η διεύρυνση της δημοκρατίας για τη διαφύλαξη, επέκταση και καθολική εφαρμογή του κοινωνικού κράτους, για την προώθηση της αειφορίας και της προστασίας του περιβάλλοντος, για την εκ βάθρων μεταρρύθμιση της αποκέντρωσης και του τρόπου λειτουργίας της αυτοδιοίκησης, για τον εκσυγχρονισμό και την πάταξη της διαφθοράς και της πολιτικής εξάρτησης της δημόσιας διοίκησης, για την αναδιάταξη της φορολογίας, μέσω της εμπέδωσης της αντίληψης περί αναλογικής συνεισφοράς, όπου ο καθένας θα συνεισφέρει αναλόγως των οικονομικών του δυνάμεων, για την περιστολή των εθνικιστικών υστεριών και των ιδιοτελών πατριδοκαπηλιών, για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών, αλληλεγγύης, με αξιόλογη δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία για όλους.
Το προεκλογικό σύνθημα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» του ΠΑΣΟΚ έχει ευρύτερες προεκτάσεις και δεν περιορίζεται μόνον στον τρόπο άσκησης της οικονομικής πολιτικής στη χώρα μας. Η αναγκαιότητα των παραπάνω μεταρρυθμίσεων δεν αποτελεί μια ανεδαφική γραμμική πορεία ρυθμίσεων, ούτε και μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη, καθόσον απαιτεί ρήξεις με αντιλήψεις της αρπαχτής, των ημετέρων, των κουμπάρων, που γιγαντώθηκαν επί θητείας της Ν.Δημοκρατίας. Πρωτίστως, όμως, απαιτεί καθημερινές ρήξεις, με τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας και την ενεργό συμμετοχή των πολιτών.
Στα πλαίσια αυτά, το τμήμα εκείνο της ευρύτερης ελληνικής αριστεράς, το οποίο έχει αυτοπεριθωριοποιηθεί πίσω από την λεκτική διαμαρτυρία και αντίσταση, κατ’ ουσίαν υποτίμησε την πολιτική και ξέμεινε χωρίς προοπτική, κατεύθυνση και όραμα. Για το λόγο αυτό ο μεν ΣΥΡΙΖΑ υπέστη εκλογική καθίζηση και τώρα εισήλθε εύλογα σε ένα κύκλο εσωστρέφειας, ενώ το ΚΚΕ, παρότι μετρά απώλειες, εντούτοις έχει συνηθίσει, στην πολύχρονη ιστορία του, να κρύβει κάτω από το χαλί το πλείστον των προβλημάτων και να προσποιείται ότι όλα βαίνουν καλώς.
Πώς, μετά από αυτά να μην ανεβαίνουν οι εκλογικές ωφέλειες του ΛΑ.ΟΣ., το οποίο, οδηγούμενο από ένα επιτυχημένο επιχειρηματία – πολιτικό, έχει υιοθετήσει την επιχειρηματολογία της ελεύθερης αγοράς, όπου η ανύπαρκτη ιδεολογία έχει αντικατασταθεί με το «πουλάω αυτό που θέλει ο πελάτης. Ό,τι και να είναι αυτό, αρκεί να το αγοράζει...»;
Κι, όμως, ως χώρα δεν μας αξίζει η μιζέρια και η ιδεολογική ναφθαλίνη που αναδύει η Ν.Δ. και ο ΛΑ.ΟΣ., απεναντίας είναι αναγκαίο, όσο και εφικτό ένα μεταρρυθμιστικό πολιτικό σχέδιο, που θα μας βάλει και πάλι σε τροχιά ανάπτυξης και στην πρωτοκαθεδρία των εξελίξεων στην Ευρώπη και όχι μόνο, το οποίο απαιτεί συγκλίσεις όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Στα πλαίσια αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ιστορική ευκαιρία, αντί να αναλωθεί στην εσωτερική ομφαλοσκόπηση, να αναζητήσει τις ιδεολογικές συγγένειες με το ΠΑΣΟΚ και από κοινού να αναζητήσουν και τα δύο κόμματα την οδό της πολιτικής συνεννόησης και συνεργασίας, χάριν όχι της ικανοποίησης του κομματικού εγωϊσμού οιουδήποτε εξ αυτών και αντίστοιχα της ταπείνωσης του ετέρου, αλλά της ιστορικής τους ευθύνης απέναντι στο Τόπο.
Η εκλογική ανάκαμψη της αριστεράς σε μεγέθη αντίστοιχα του 1981 απαιτεί την επανεμφάνιση μιας αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης και σήμερα είναι η κατάλληλη ιστορική στιγμή για να ανταμώσουν οι έλληνες σοσιαλιστές κάτω από μια κοινή πολιτική βάση, η οποία θα σημάνει και την αναδιάταξη της…

“Περί πολιτικής ευθιξίας”

«“Το αξίωμα δεν τιμά τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος το αξίωμα” Φίλων ο Αλεξανδρεύς»

Ο Πιέρ Μπερεγκοβουά, πρωθυπουργός της Γαλλίας από το 1992, κατηγορηθείς το 1993 ότι πήρε άτοκο δάνειο από φίλο του, για να αγοράσει διαμέρισμα στο Παρίσι, αυτοκτονεί ανήμερα της Πρωτομαγιάς του 1993 από ευθιξία.
Στην αντιπέρα όχθη, ο Βρετανός υπουργός Εργασίας, Πίτερ Χέιν, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο μεγάλου σκανδάλου γύρω από τη χρηματοδότηση του Εργατικού Κόμματος, υπέβαλε την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι «Θα ελεγχθώ, θα παραιτηθώ για να “καθαρίσω” το όνομά μου, και τότε θα επιστρέψω».
Στην μακρινή Ιαπωνία, ο υπουργός Τοσικάτσου Ματσουόκα αυτοκτόνησε επειδή κατηγορήθηκε για εμπλοκή σε σκάνδαλο παράνομου χρηματισμού.
Πρόσφατα, στο Βέλγιο, η κυβέρνηση υπέβαλε την παραίτησή της για λόγους ευθιξίας, όχι διότι κατηγορήθηκε για σκάνδαλα υπουργών της, κρούσματα διαφθοράς και πλήρη ανικανότητα, αλλά για άσκηση πίεσης στη δικαιοσύνη, που ακόμη δεν έχει αποδειχθεί...
Και στις τέσσερις ενδεικτικές αυτές περιπτώσεις, κανείς τους δεν περίμενε να αποφανθεί η δικαιοσύνη για να πράξουν τα δέοντα, ούτε ασφαλώς πέρασε από κανενός το μυαλό ότι απλώς θα κατέθεταν την κομματική τους ταυτότητα και θα παρέμεναν ανεξάρτητοι βουλευτές, για να θυμηθούμε τα λόγια ημετέρων βουλευτών περί …ανεξαρτητοποίησης ή θα κατηγορούσαν την αντιπολίτευση για σκανδαλολογία!!
Από την άλλη, όμως, αποδεικνύουν έμπρακτα ότι η πολιτική ευθιξία χαρακτηρίζει τους πολιτικούς που τιμούν την πολιτική και υπάρχει εν αφθονία στις υγιείς δημοκρατίες, εκεί όπου υπάρχουν δημοκρατικές κοινωνίες με αυξημένες ευαισθησίες των πολιτών τους.
Η πολιτική ευθιξία αποτελεί, επομένως, θεμέλιο της δημοκρατίας και της υγιούς πολιτικής ζωής, για το λόγο αυτό και η σύγκριση των πολιτικών ηθών στον τόπο μας με τα παραδείγματα από άλλες προηγμένες δημοκρατίες δείχνει πόσο δρόμο πρέπει να διανύσουμε για να ξεφύγουμε από τις νοσηρότητες που μας τραβάνε προς τα πίσω και να προχωρήσουμε μπροστά.
Ως κοινωνία παρακολουθούμε ανήσυχοι και πολλές φορές αμήχανοι τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς, την έλλειψη πολιτικής ευθιξίας, τον αυταρχισμό. Βλέπουμε πληθώρα πολιτικών, οι οποίοι, παρότι εισήλθαν φτωχοί στην πολιτική σκηνή, σήμερα να επιδεικνύουν δεξιά και αριστερά τα βαθιά τους πλούτη και έχοντας χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της προσωπικής αξιοπρέπειας και πολιτικής ευθιξίας τους, να πολεμούν υπέρ εστιών (αλλά όχι υπέρ βωμών), υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο και, υιοθετώντας την μεθοδολογία των Μέττερνιχ και Γκαίμπελς, να προσπαθούν να σπιλώσουν ή να διακωμωδήσουν όσους αντιστέκονται.
Κλασική περίπτωση αυτούσιας γκαιμπελικής - προπαγανδιστικής πρακτικής και φρασεολογίας αποτελεί ο ίδιος ο κ.Καραμανλής, ο οποίος από τα προεκλογικά μπαλκόνια υποστηρίζει τις τελευταίες ημέρες ότι: «Η πολιτική είχε και έχει, δύο δρόμους μπροστά της. Ο πρώτος, ο δρόμος της υπευθυνότητας, οδηγεί στο συλλογικό, το κοινωνικό, το εθνικό συμφέρον ... Ο δεύτερος, ο δρόμος της ανευθυνότητας, καταλήγει στις μικροκομματικές ιδιοτέλειες», αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο ίδιος ακολουθεί τον δρόμο της υπευθυνότητας και ότι η αντιπολίτευση επινοεί τα σκάνδαλα από το μυαλό της, διαγράφοντας μονοκονδυλιά τα σηπτικά φαινόμενα της διακυβέρνησης της Ν.Δημοκρατίας, τις εκ των υστέρων απομακρύνσεις “παραπλανηθέντων” στελεχών του, που εμπλέκονται σε σωρείες σκανδάλων (τι να πρωτοθυμηθεί κανείς!!), την καθίζηση της οικονομίας και του κοινωνικού κράτους, την κατάρρευση των δημοσίων εσόδων, την καταβαράθρωση της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό και τόσα άλλα.
Αλλά είπαμε, παρότι όσο πιο ψηλά φτάνει κάποιος τόσο μεγαλύτερη ευθιξία πρέπει να έχει, επειδή ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχει το ανάστημα να πει «Μέχρις εδώ, τέλος...», η ίδια η ελληνική κοινωνία πρέπει να του στείλει το σχετικό μήνυμα και οι ευρωεκλογές αποτελούν την μεγάλη ευκαιρία…

“Ευρωεκλογές∙ υπάρχει λόγος να ψηφίσεις;”

«“Είναι γελοίο να επικρίνεις τα έργα ενός άλλου, όταν εσύ ο ίδιος δεν έχεις προηγουμένως διακριθεί από δικά σου έργα” Τόμας Εντισον»

Η υιοθέτηση της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης της Λισαβόνας είχε ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση του θεσμικού ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο έχει καταστεί πλέον, μετά το Συμβούλιο, το σημαντικότερο, δημοκρατικά νομιμοποιημένο, όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ισότιμος συν-νομοθέτης ως προς τον επηρεασμό και τη λήψη αποφάσεων.
Έτσι, πάνω από το 90% των αποφάσεων θα λαμβάνονται και με τη δική του σύμφωνη γνώμη, ενώ μέχρι σήμερα το 80% περίπου των αποφάσεων που υλοποιούνται σε κάθε χώρα μέλος, άρα και στην χώρα μας, έχουν αποφασιστεί από το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και υλοποιούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με τη βοήθεια του Δικαστηρίου και του Πρωτοδικείου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Αυτό, με τη σειρά του έχει ως άμεσο αντίκτυπο το συντριπτικό ποσοστό του νομοθετικού έργου του ελληνικού κοινοβουλίου να έχει κοινοτική προέλευση!! Μιας, λοιπόν, και ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου καθίσταται στο εξής καθοριστικός για την καθημερινή ζωή όλων μας, για το λόγο αυτό οι τοποθετήσεις των ελλήνων ευρωβουλευτών, οι τροπολογίες που θα καταθέτουν, η ικανότητα να εντάσσουν τις εθνικές και κοινωνικές προτεραιότητες στην ευρωπαϊκή συνθετική διαδικασία, να διαμορφώνουν συσχετισμούς δυνάμεων υπέρ ή κατά των συμφερόντων και των προσδοκιών μας, αξιοποιώντας τους μηχανισμούς και τις ευκαιρίες που θέτει στη διάθεσή τους το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, παίζουν εξέχουσα σημασία.
Με το δεδομένο, όμως, ότι δεν είναι το ελληνικό κοινοβούλιο αυτό που πραγματικά αποφασίζει για μια σειρά από ζητήματα της “καθημερινότητάς” μας, όπως λ.χ. το περιβάλλον, την ενέργεια, την δημόσια υγεία, την προστασία του καταναλωτή, την εργασία, τον αγρότη, τα θεμελιώδη δικαιώματα, για το πώς θα αξιοποιηθεί, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, η γεωστρατηγική και γεωοικονομική θέση των Περιφερειών της χώρας μας, αλλά το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, για το λόγο αυτό παραμένει δικαιολογημένα διάχυτη η απορία στον πολίτη για ποιο λόγο οι ευρωβουλευτές δεν εκλέγονται απευθείας από τον ίδιο το λαό, ώστε να εκπροσωπούν πολίτες και περιφέρειες, αλλά κατ’ ουσίαν “διορίζονται”, μέσω της τοποθετήσεώς τους στις κάθε φορά εκλόγιμες θέσεις της λίστας, που καταρτίζουν τα κόμματα, τοποθετήσεις που γίνονται με όρους που παραπέμπουν είτε σε λόγους «τιμητικής αποστρατείας», είτε σε προσωρινό ή μονιμότερο «βόλεμα» ανθρώπων, που βρίσκονται κοντά στα περιβάλλοντα των εκάστοτε ηγετικών ομάδων, χωρίς, ωστόσο, να λείπουν και τα παραδείγματα όπου η Ευρωβουλή έχει λειτουργήσει ως «φυτώριο» για την είσοδο στο προσκήνιο νέων πολιτικών ή και ως εφαλτήριο παλαιότερων που χρησιμοποίησαν τη θεωρούμενη «πολιτική εξορία» των Βρυξελλών για δυναμικότερη επιστροφή στην εγχώρια πολιτική σκηνή.
Χωρίς να υποβαθμίζουμε τον ρόλο των κομμάτων και των διαδικασιών συλλογικής και συντεταγμένης έκφρασης θέσεων και προγραμμάτων, ως και ότι η δημοκρατία χρειάζεται τις πολιτικές ομάδες, τα κόμματα για να είναι ισχυρή και σταθερή, εντούτοις έχουμε, ως χώρα, και την πολιτειακή παράδοση και τις εκλογικές αρχές, για αλλαγή στο σύστημα διεξαγωγής των ευρωεκλογών, έτσι ώστε οι ευρωβουλευτές να εκπροσωπούν στο ευρωκοινοβούλιο τους έλληνες πολίτες και όχι το κόμμα που του τοποθετεί.
Μέχρι τότε, όμως, το βασικότερο ερώτημα που απομένει στον έλληνα ψηφοφόρο είναι ποια είναι η πρόταση των κομμάτων στα θέματα της "καθημερινότητας", που προαναφέραμε. Ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα των επικείμενων ευρωεκλογών; Ποιες είναι οι εθνικές προτεραιότητες και το συμφέρον της πατρίδας μας, που θα αποτελέσουν γνώμονα και σημείο αναφοράς της δράσης του Έλληνα Ευρωβουλευτή;
Μπροστά στα ερωτηματικά αυτά ο πολίτης έχει να επιλέξει είτε την συμμετοχή του τόσο στην εκλογική διαδικασία, αλλά και στην μετέπειτα διαμόρφωση ανά περιοχή και Περιφέρεια των προτεραιοτήτων, πάνω στις οποίες θα πρέπει να εργαστούν οι έλληνες ευρωβουλευτές, είτε την πλήρη αποχή και την απόλαυση του 3ημέρου του Αγ.Πνεύματος!!
Κι αν μεν αυτός, που θεωρεί τον εαυτό του ενεργό πολίτη, μπορεί εν δικαίω να κρίνει, θετικά ή αρνητικά, αυτούς που έχουν αναλάβει να προωθήσουν τα συμφέροντά του, εκείνος που επέλεξε την απραξία και την αποχή, δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει εκ των υστέρων κανέναν και για τίποτα, αφού η απάθεια και η αδράνεια δεν έχουν το δικαίωμα να κρίνουν την δράση, όποια και εάν είναι αυτή…