“Περί πολιτικής ευθιξίας”

«“Το αξίωμα δεν τιμά τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος το αξίωμα” Φίλων ο Αλεξανδρεύς»

Ο Πιέρ Μπερεγκοβουά, πρωθυπουργός της Γαλλίας από το 1992, κατηγορηθείς το 1993 ότι πήρε άτοκο δάνειο από φίλο του, για να αγοράσει διαμέρισμα στο Παρίσι, αυτοκτονεί ανήμερα της Πρωτομαγιάς του 1993 από ευθιξία.
Στην αντιπέρα όχθη, ο Βρετανός υπουργός Εργασίας, Πίτερ Χέιν, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο μεγάλου σκανδάλου γύρω από τη χρηματοδότηση του Εργατικού Κόμματος, υπέβαλε την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι «Θα ελεγχθώ, θα παραιτηθώ για να “καθαρίσω” το όνομά μου, και τότε θα επιστρέψω».
Στην μακρινή Ιαπωνία, ο υπουργός Τοσικάτσου Ματσουόκα αυτοκτόνησε επειδή κατηγορήθηκε για εμπλοκή σε σκάνδαλο παράνομου χρηματισμού.
Πρόσφατα, στο Βέλγιο, η κυβέρνηση υπέβαλε την παραίτησή της για λόγους ευθιξίας, όχι διότι κατηγορήθηκε για σκάνδαλα υπουργών της, κρούσματα διαφθοράς και πλήρη ανικανότητα, αλλά για άσκηση πίεσης στη δικαιοσύνη, που ακόμη δεν έχει αποδειχθεί...
Και στις τέσσερις ενδεικτικές αυτές περιπτώσεις, κανείς τους δεν περίμενε να αποφανθεί η δικαιοσύνη για να πράξουν τα δέοντα, ούτε ασφαλώς πέρασε από κανενός το μυαλό ότι απλώς θα κατέθεταν την κομματική τους ταυτότητα και θα παρέμεναν ανεξάρτητοι βουλευτές, για να θυμηθούμε τα λόγια ημετέρων βουλευτών περί …ανεξαρτητοποίησης ή θα κατηγορούσαν την αντιπολίτευση για σκανδαλολογία!!
Από την άλλη, όμως, αποδεικνύουν έμπρακτα ότι η πολιτική ευθιξία χαρακτηρίζει τους πολιτικούς που τιμούν την πολιτική και υπάρχει εν αφθονία στις υγιείς δημοκρατίες, εκεί όπου υπάρχουν δημοκρατικές κοινωνίες με αυξημένες ευαισθησίες των πολιτών τους.
Η πολιτική ευθιξία αποτελεί, επομένως, θεμέλιο της δημοκρατίας και της υγιούς πολιτικής ζωής, για το λόγο αυτό και η σύγκριση των πολιτικών ηθών στον τόπο μας με τα παραδείγματα από άλλες προηγμένες δημοκρατίες δείχνει πόσο δρόμο πρέπει να διανύσουμε για να ξεφύγουμε από τις νοσηρότητες που μας τραβάνε προς τα πίσω και να προχωρήσουμε μπροστά.
Ως κοινωνία παρακολουθούμε ανήσυχοι και πολλές φορές αμήχανοι τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς, την έλλειψη πολιτικής ευθιξίας, τον αυταρχισμό. Βλέπουμε πληθώρα πολιτικών, οι οποίοι, παρότι εισήλθαν φτωχοί στην πολιτική σκηνή, σήμερα να επιδεικνύουν δεξιά και αριστερά τα βαθιά τους πλούτη και έχοντας χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της προσωπικής αξιοπρέπειας και πολιτικής ευθιξίας τους, να πολεμούν υπέρ εστιών (αλλά όχι υπέρ βωμών), υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο και, υιοθετώντας την μεθοδολογία των Μέττερνιχ και Γκαίμπελς, να προσπαθούν να σπιλώσουν ή να διακωμωδήσουν όσους αντιστέκονται.
Κλασική περίπτωση αυτούσιας γκαιμπελικής - προπαγανδιστικής πρακτικής και φρασεολογίας αποτελεί ο ίδιος ο κ.Καραμανλής, ο οποίος από τα προεκλογικά μπαλκόνια υποστηρίζει τις τελευταίες ημέρες ότι: «Η πολιτική είχε και έχει, δύο δρόμους μπροστά της. Ο πρώτος, ο δρόμος της υπευθυνότητας, οδηγεί στο συλλογικό, το κοινωνικό, το εθνικό συμφέρον ... Ο δεύτερος, ο δρόμος της ανευθυνότητας, καταλήγει στις μικροκομματικές ιδιοτέλειες», αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο ίδιος ακολουθεί τον δρόμο της υπευθυνότητας και ότι η αντιπολίτευση επινοεί τα σκάνδαλα από το μυαλό της, διαγράφοντας μονοκονδυλιά τα σηπτικά φαινόμενα της διακυβέρνησης της Ν.Δημοκρατίας, τις εκ των υστέρων απομακρύνσεις “παραπλανηθέντων” στελεχών του, που εμπλέκονται σε σωρείες σκανδάλων (τι να πρωτοθυμηθεί κανείς!!), την καθίζηση της οικονομίας και του κοινωνικού κράτους, την κατάρρευση των δημοσίων εσόδων, την καταβαράθρωση της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό και τόσα άλλα.
Αλλά είπαμε, παρότι όσο πιο ψηλά φτάνει κάποιος τόσο μεγαλύτερη ευθιξία πρέπει να έχει, επειδή ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχει το ανάστημα να πει «Μέχρις εδώ, τέλος...», η ίδια η ελληνική κοινωνία πρέπει να του στείλει το σχετικό μήνυμα και οι ευρωεκλογές αποτελούν την μεγάλη ευκαιρία…

“Ευρωεκλογές∙ υπάρχει λόγος να ψηφίσεις;”

«“Είναι γελοίο να επικρίνεις τα έργα ενός άλλου, όταν εσύ ο ίδιος δεν έχεις προηγουμένως διακριθεί από δικά σου έργα” Τόμας Εντισον»

Η υιοθέτηση της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης της Λισαβόνας είχε ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση του θεσμικού ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο έχει καταστεί πλέον, μετά το Συμβούλιο, το σημαντικότερο, δημοκρατικά νομιμοποιημένο, όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ισότιμος συν-νομοθέτης ως προς τον επηρεασμό και τη λήψη αποφάσεων.
Έτσι, πάνω από το 90% των αποφάσεων θα λαμβάνονται και με τη δική του σύμφωνη γνώμη, ενώ μέχρι σήμερα το 80% περίπου των αποφάσεων που υλοποιούνται σε κάθε χώρα μέλος, άρα και στην χώρα μας, έχουν αποφασιστεί από το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και υλοποιούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με τη βοήθεια του Δικαστηρίου και του Πρωτοδικείου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Αυτό, με τη σειρά του έχει ως άμεσο αντίκτυπο το συντριπτικό ποσοστό του νομοθετικού έργου του ελληνικού κοινοβουλίου να έχει κοινοτική προέλευση!! Μιας, λοιπόν, και ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου καθίσταται στο εξής καθοριστικός για την καθημερινή ζωή όλων μας, για το λόγο αυτό οι τοποθετήσεις των ελλήνων ευρωβουλευτών, οι τροπολογίες που θα καταθέτουν, η ικανότητα να εντάσσουν τις εθνικές και κοινωνικές προτεραιότητες στην ευρωπαϊκή συνθετική διαδικασία, να διαμορφώνουν συσχετισμούς δυνάμεων υπέρ ή κατά των συμφερόντων και των προσδοκιών μας, αξιοποιώντας τους μηχανισμούς και τις ευκαιρίες που θέτει στη διάθεσή τους το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, παίζουν εξέχουσα σημασία.
Με το δεδομένο, όμως, ότι δεν είναι το ελληνικό κοινοβούλιο αυτό που πραγματικά αποφασίζει για μια σειρά από ζητήματα της “καθημερινότητάς” μας, όπως λ.χ. το περιβάλλον, την ενέργεια, την δημόσια υγεία, την προστασία του καταναλωτή, την εργασία, τον αγρότη, τα θεμελιώδη δικαιώματα, για το πώς θα αξιοποιηθεί, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, η γεωστρατηγική και γεωοικονομική θέση των Περιφερειών της χώρας μας, αλλά το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, για το λόγο αυτό παραμένει δικαιολογημένα διάχυτη η απορία στον πολίτη για ποιο λόγο οι ευρωβουλευτές δεν εκλέγονται απευθείας από τον ίδιο το λαό, ώστε να εκπροσωπούν πολίτες και περιφέρειες, αλλά κατ’ ουσίαν “διορίζονται”, μέσω της τοποθετήσεώς τους στις κάθε φορά εκλόγιμες θέσεις της λίστας, που καταρτίζουν τα κόμματα, τοποθετήσεις που γίνονται με όρους που παραπέμπουν είτε σε λόγους «τιμητικής αποστρατείας», είτε σε προσωρινό ή μονιμότερο «βόλεμα» ανθρώπων, που βρίσκονται κοντά στα περιβάλλοντα των εκάστοτε ηγετικών ομάδων, χωρίς, ωστόσο, να λείπουν και τα παραδείγματα όπου η Ευρωβουλή έχει λειτουργήσει ως «φυτώριο» για την είσοδο στο προσκήνιο νέων πολιτικών ή και ως εφαλτήριο παλαιότερων που χρησιμοποίησαν τη θεωρούμενη «πολιτική εξορία» των Βρυξελλών για δυναμικότερη επιστροφή στην εγχώρια πολιτική σκηνή.
Χωρίς να υποβαθμίζουμε τον ρόλο των κομμάτων και των διαδικασιών συλλογικής και συντεταγμένης έκφρασης θέσεων και προγραμμάτων, ως και ότι η δημοκρατία χρειάζεται τις πολιτικές ομάδες, τα κόμματα για να είναι ισχυρή και σταθερή, εντούτοις έχουμε, ως χώρα, και την πολιτειακή παράδοση και τις εκλογικές αρχές, για αλλαγή στο σύστημα διεξαγωγής των ευρωεκλογών, έτσι ώστε οι ευρωβουλευτές να εκπροσωπούν στο ευρωκοινοβούλιο τους έλληνες πολίτες και όχι το κόμμα που του τοποθετεί.
Μέχρι τότε, όμως, το βασικότερο ερώτημα που απομένει στον έλληνα ψηφοφόρο είναι ποια είναι η πρόταση των κομμάτων στα θέματα της "καθημερινότητας", που προαναφέραμε. Ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα των επικείμενων ευρωεκλογών; Ποιες είναι οι εθνικές προτεραιότητες και το συμφέρον της πατρίδας μας, που θα αποτελέσουν γνώμονα και σημείο αναφοράς της δράσης του Έλληνα Ευρωβουλευτή;
Μπροστά στα ερωτηματικά αυτά ο πολίτης έχει να επιλέξει είτε την συμμετοχή του τόσο στην εκλογική διαδικασία, αλλά και στην μετέπειτα διαμόρφωση ανά περιοχή και Περιφέρεια των προτεραιοτήτων, πάνω στις οποίες θα πρέπει να εργαστούν οι έλληνες ευρωβουλευτές, είτε την πλήρη αποχή και την απόλαυση του 3ημέρου του Αγ.Πνεύματος!!
Κι αν μεν αυτός, που θεωρεί τον εαυτό του ενεργό πολίτη, μπορεί εν δικαίω να κρίνει, θετικά ή αρνητικά, αυτούς που έχουν αναλάβει να προωθήσουν τα συμφέροντά του, εκείνος που επέλεξε την απραξία και την αποχή, δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει εκ των υστέρων κανέναν και για τίποτα, αφού η απάθεια και η αδράνεια δεν έχουν το δικαίωμα να κρίνουν την δράση, όποια και εάν είναι αυτή…

“Πρωτομαγιά˙ έχει πλέον κάποιο νόημα;”

«”Η ανάγκη σπρώχνει σε απονενοημένα διαβήματα” Μιγκέλ Ντε Θερβάντες»

Η απεργία του Σικάγου του 1886 είχε ως βασικό αίτημα τις 8 ώρες εργασία, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ψυχαγωγία. Τελικά, πέτυχαν να καθιερωθεί η 8ωρη εργασία για τους εργαζομένους. Γιατί εκείνη η απεργία συνεχίζει να γιορτάζεται κάθε χρόνο, συμπυκνώνοντας κάθε φορά τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων; Τι οδήγησε τους δώδεκα φοιτητές, με επικεφαλής τους Καλλέργη και Αντύπα, να γιορτάσουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα την Πρωτομαγιά το 1891; Πώς αυτή η μικρή φοιτητική παρέα κατάφερε, δύο χρόνια μετά, να οργανώσει τον πρώτο μαζικό εορτασμό της Πρωτομαγιάς στη χώρα μας και να εκδώσει το Εγκόλπιο του Εργάτη; Τι οδήγησε, την αμέσως επόμενη χρονιά, στην επέμβαση της χωροφυλακής, των φαντάρων, των ιππέων, που όρμησαν εναντίον των χιλίων διαδηλωτών με υποκόπανους, βούρδουλες και ξιφολόγχες να τους διαλύσουν, με αποτέλεσμα πενήντα συλληφθέντες και την Αθήνα ανάστατη για μια ολόκληρη εβδομάδα;
Κι αν μεν τα ερωτήματα αυτά, ίσως, δεν φαίνεται να αγγίζουν τον εργαζόμενο του σήμερα, έχει να αντιμετωπίσει άμεσα άλλα κρίσιμα προβλήματα, που τον αφορούν άμεσα, όπως τη σημερινή οικονομική κρίση, την ευέλικτη και επισφαλή εργασία, την μαύρη ή ανασφάλιστη εργασία των μεταναστών, την απειλή των απολύσεων και της ανεργίας, την εργασία των 4 ημερών, τις εταιρίες μίσθωσης εργαζομένων και τις αμαρτωλές συμβάσεις ορισμένου χρόνου με το Δημόσιο, την περίφημη ελαστικοποίηση, τις χαμηλές συντάξεις και την επαπειλούμενη πτώχευση των ασφαλιστικών ταμείων.
Με αυτά ως δεδομένα, ποιο είναι σήμερα το νόημα της Πρωτομαγιάς; Τι σημαίνει για τον υπάλληλο της ιδιωτικής εταιρείας που, αφού ταλαιπωρηθεί ολόκληρη τη μέρα στη δουλειά (για 400 - 500 ευρώ το μήνα), πρέπει στη συνέχεια να συνεχίσει να δουλεύει και στην ταβέρνα ή το βενζινάδικο της γειτονιάς μέχρι αργά το βράδυ για να τα βγάλει πέρα; Πώς να ζητήσει από το αφεντικό να εργάζεται για 8 ώρες και ακολούθως να φεύγει, εκτός και εάν πληρώνεται για τις υπερωρίες, όταν στο κεφάλι του κρέμεται η Δαμόκλειος σπάθη της ανεργίας; Και για ποιο 8ωρο να μιλήσουν οι πωλήτριες των σουπερμάρκετ, που πάνε στη δουλειά μόνο για 4 ώρες τη μέρα;
Για ποια εργατικά δικαιώματα μιλάμε σήμερα, όταν τα δεδομένα μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, σήμερα έχουν καταστεί ζητούμενα; Το άνευ όρων πισωγύρισμα στις εργασιακές σχέσεις και η διεύρυνση του χάσματος στις σχέσεις εργοδότη - εργαζομένου φέρουν παγκοσμίως την σφραγίδα της φιλελεύθερης οικονομίας και τον καταποντισμό των σοσιαλιστικών ιδεών.
Με ποιο τρόπο μπορούμε να περάσουμε σε ένα ποιο δίκαιο κοινωνικά οικονομικό σύστημα με τη μικρότερη δυνατή κοινωνική ανισότητα, που θα διασφαλίζει τον δίκαιο οικονομικό καταμερισμό, την κοινωνική αλληλεγγύη αλλά και την ελευθερία της έκφρασης; Πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί με ένα τρόπο ευέλικτο αλλά και ουσιαστικό, παρακάμπτοντας τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα;
Σήμερα, η Πρωτομαγιά δεν έχει χάσει τίποτα από το νόημα που της έδωσε το 1889 η Σοσιαλιστική Διεθνής. Εάν οι ανά τον κόσμο κυβερνήσεις εμμείνουν στον εξοβελισμό των εργαζομένων και την αντιμετώπισή τους ως μια απλή οικονομική συνιστώσα στην διαμόρφωση των οικονομικών πεπραγμένων μιας επιχείρησης, δημόσιας ή ιδιωτικής, παραβλέποντας ότι οι ίδιοι δεν είναι παράσιτα της κοινωνίας και αναλώσιμο είδος, τότε η κοινωνική αδικία θα οδηγήσει σε γενικευμένες νέες κοινωνικές συγκρούσεις, που, από απόψεως κλίμακας, δεν θα έχουν προηγούμενο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Εμπρός, άφρονες, συνεχίστε. Δοκιμάστε τις αντοχές του συστήματός σας, για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος…

"Αλήθειες και ψέματα - Τι δείχνει η απογραφή της κυβερνητικής θητείας της Ν.Δ.;"

Το 2004, σε ομιλία του ο κ.Καραμανλής στη Βουλή, κατά το κλείσιμο της συζήτησης επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, έλεγε "ανάμεσα στ' άλλα, η Αξιωματική Αντιπολίτευση έθεσε και το ερώτημα «που θα βρούμε τους πόρους για την κοινωνική πολιτική που σχεδιάζουμε». Εμμέσως πλην σαφώς άφησε να εννοηθεί πως δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στο κοινωνικό κράτος που δεσμευόμαστε, να δημιουργήσουμε.Θα σας διαψεύσουμε. Οι Έλληνες έχουμε μεγαλύτερες δυνατότητες. Η Ελλάδα μπορεί πολύ περισσότερα. Δυνατότητες υπάρχουν. Πόροι μπορεί να βρεθούν. Εκείνο που χρειάζεται είναι απόφαση, σχέδιο, θέληση. Και εμείς έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας. Έχουμε σχέδιο. Έχουμε πρόγραμμα. Έχουμε όραμα για την Ελλάδα του νέου αιώνα. Έχουμε και τη θέληση να προχωρήσουμε. Τη στρατηγική και το σχέδιό μας, τα αναπτύξαμε κατ επανάληψη. Επαναλαμβάνω τρεις λέξεις: «Απογραφή, νοικοκύρεμα, δράση». Γνωρίζουμε πια πολύ καλά ότι η πραγματική κατάσταση της Οικονομίας είναι πολύ διαφορετική σε σχέση με ό,τι παρουσιάζονταν. Το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος υπερέβησαν, σημαντικά τους αρχικούς στόχους. Η δημοσιονομική διαχείριση, αντί πλεονασμάτων, αφήνει βαρειά κληρονομιά. Έχουμε ήδη ξεκινήσει την προσπάθεια για το συμμάζεμα και το νοικοκύρεμα. Είμαστε προετοιμασμένοι. Είμαστε αποφασισμένοι. Πόροι μπορεί να εξοικονομηθούν:
- Πρώτον: Από την αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης. Στόχος μας είναι να πετύχουμε ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από το 5% του ΑΕΠ.
Κι όμως, ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης ήταν 5,6% το 2003 και η Ελλάδα κατείχε την 4η θέση στην Ε.Ε.-27. Σήμερα, ενώ η επίσημη κυβερνητική πρόβλεψη αναφέρεται σε ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ 1,1%, στην έκθεση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ.Προβόπουλου περιλαμβάνεται η εκτίμηση ότι ο ρυθμός ανάπτυξης θα υποχωρήσει έως το 0,5% και ότι η ανεργία το 2009 θα αυξηθεί ενδεχομένως και πάνω από το 8%. Η πρόβλεψή του για το ρυθμό ανάπτυξης είναι υψηλότερη από εκείνη της Κομισιόν, που προέβλεπε ρυθμό ανάπτυξης 0,2%, αλλά αποτελεί σημαντική επιβράδυνση σε σχέση με το 3,1% το 2008.
- Δεύτερον: Από την πλήρη, την έγκαιρη, την ορθολογική και διαφανή αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω, ούτε ότι χάθηκαν τεράστιοι κοινοτικοί πόροι επειδή δεν ζητήθηκαν από κανένα, ούτε ότι η Χώρα μας δέχθηκε μεγάλα κοινοτικά πρόστιμα για αδιαφανείς διαδικασίες, ούτε τους εξαιρετικά χαμηλούς ρυθμούς απορροφητικότητας.
Κι, όμως, σημαντικά οδικά έργα, ύδρευσης, βιολογικών καθαρισμών, διαχείρισης απορριμμάτων, αλλά και πυροπροστασίας που χρηματοδοτεί το κοινοτικό Ταμείο Συνοχής κινδυνεύουν να μη γίνουν ποτέ. Η συνολική απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων φτάνει στο 59,5 % του συνόλου των δεσμεύσεων (2,6 δισ. ευρώ), όπως προκύπτει από απάντηση της αρμόδιας επιτρόπου για θέματα Περιφερειακής Πολιτικής Danuta Hubner σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Σταύρου Αρναουτάκη. Πολύ μεγάλη είναι η καθυστέρηση των έργων Περιβάλλοντος (μόλις 47,2%), ενώ στα έργα του τομέα μεταφορών, η απορροφητικότητα ανέρχεται στο 68,9%. Το μέλλον δεν αναμένεται ιδιαίτερα... ρόδινο: ο φετινός προϋπολογισμός προβλέπει κονδύλι για το Ταμείο Συνοχής μόνο 492 εκατ. ευρώ. Τα έργα του πρέπει να ολοκληρώνονται το πολύ 2 χρόνια μετά την υπογραφή της σύμβασης. Ωστόσο, στην πράξη «επιβιώνουν» μέσα στον χρόνο με συνεχείς παρατάσεις. Ομως, για όποιο έργο μείνει στη μέση, θα πρέπει να επιστραφεί στην Ε.Ε. το σύνολο των κονδυλίων που δόθηκαν, ενώ τα λεφτά θα πάνε σε άλλο κράτος. Όσο για τα κοινοτικά πρόστιμα, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ χάνονται κάθε χρόνο σε πρόστιμα, ενώ δεν αξιοποιούνται τα κοινοτικά ταμεία για να εισρεύσουν κεφάλαια που έχει ανάγκη η οικονομία.Για ποιο λόγο; Μα, γιατί η κυβέρνηση δεν θέλει ή δεν μπορεί να οργανώσει στοιχειωδώς το δημόσιο τομέα. Δεν προχωρεί παρά τις επανειλημμένες διακηρύξεις σε μεταρρύθμιση του Δημοσίου. Κατά τα λοιπά μας βομβαρδίζει με παχιά λόγια. Μόνο που τώρα έπαψε-ευτυχώς-να πείθει
- Τρίτον: Από τη μείωση του δημόσιου χρέους και, κατ επέκταση, τη μείωση των τόκων εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους.
Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει εύστοχα ότι «ή η χώρα θα φάει το χρέος ή το χρέος τη χώρα». Κι, όμως, το δημόσιο χρέος προβλέπεται να αναρριχηθεί στα 260,7 δις ευρώ, το 2009. Ποσό αστρονομικό που αντιπροσωπεύει το 93,8% του ΑΕΠ και υποχρεώνει την Ελληνική Οικονομία σε διαρκή αφαίμαξη, αφού οι τόκοι και τα χρεολύσια θα επιβαρύνουν τη χώρα με 41,1 δις ευρώ.Με την αναιτιολόγητη σύναψη νέων δανείων στη πρώτη τριετία διακυβέρνησης, η ΝΔ διόγκωσε το Δημόσιο χρέος κατά 68 δις ευρώ. Μόνο το 2008 δανείστηκε 20 δις ευρώ, παραπάνω. Σύμφωνα με τον Προϋπολογισμό του 2009 το ύψος του Δημόσιου χρέους θα ξεπεράσει τα 260,7 δις ευρώ! Εύλογα θα ερωτήσει ο πολίτης. Γιατί; Την τελευταία 20ετία το Δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 191 δις ευρώ. Απ’ αυτά, ιδού η αποκάλυψη, τα 111,3 δις ευρώ ή το 45,8% του ποσού με το οποίο αυξήθηκε το χρέος στην 20ετία οφείλονται στις περιόδους διακυβέρνησης της Χώρας από τη ΝΔ. Ιδιαίτερα η περίοδος 1989-1993 δεν έχει προηγούμενο στην οικονομία της χώρας. Μόλις σε μια τριετία η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, που επίμονα αποσιωπείται στις προσφιλείς αναδρομές της ΝΔ, ύψωσε το Δημόσιο χρέος κατά 35 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Παρέλαβε ο επίτιμος, το ύψος του χρέους το 1989 στο 65,7% του ΑΕΠ και το παρέδωσε το 1993 στο 100,5% του ΑΕΠ! Αντίθετα, στη δεκαετία 1994-2004 μειώθηκε στο μισό από το ύψος ρεκόρ της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, παρά τις αυξημένες Δημόσιες επενδύσεις που απορρόφησαν τα μεγάλα Ολυμπιακά έργα. Στην Ολυμπιακή τετραετία 2001-2004 το Δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 43 δις ευρώ, δικαιολογημένα, για την αποπεράτωση των έργων. Όμως το γεγονός της αύξησης του Δημοσίου χρέους κατά 45,6 δις ευρώ, στη μετά Ολυμπιακή τετραετία (2005-2008) γεννά απορίες. Γιατί παρά την κατακόρυφη μείωση των Δημοσίων επενδύσεων, την αλματώδη αύξηση της φορολογίας και τις αποκρατικοποιήσεις το Δημόσιο χρέος απογειώθηκε 4 χρόνια μετά.. Οφείλει λοιπόν η ΝΔ να απαντήσει για τη σπατάλη των 5 τελευταίων ετών. Με τις ισχνές επενδύσεις, τη φοροεπιδρομή και την εκποίηση του Δημόσιου πλούτου πώς θα εκλογικευτεί η κατακόρυφη αύξηση του Δημόσιου χρέους; Πώς θα δικαιολογηθούν οι Πρωθυπουργικοί εξορκισμοί για το σπάταλο και διεφθαρμένο Κράτος; Και ακόμη, η προγραμματική δέσμευση για τη «χρηστή διοίκηση» κατά την προεκλογική περίοδο;
Συνολικά, από τα 200 δισεκ. ευρώ που αυξήθηκε το χρέος κατά την τελευταία εικοσαετία, τα 114 δισεκ. ευρώ αυξήθηκαν σε περιόδους διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
- Τέταρτον: Από τη μεσοπρόθεσμη μείωση των αμυντικών δαπανών, που μπορεί να προέλθει, τόσο από την εδραίωση της ειρήνης στην περιοχή μας, όσο και από το σεβασμό του δημόσιου χρήματος, που χάνεται σε αδιαφανείς και ύποπτες μεθοδεύσεις.
Παρότι είναι πασιφανές ότι οι αμυντικές δαπάνες είναι υποχρεωτικές, εντούτοις τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ θα πληρώσουμε για εξοπλισμούς την επόμενη δεκαετία παρά την οικονομική ύφεση και τις δυσοίωνες προβλέψεις.
- Πέμπτον: Από το δραστικό περιορισμό της φοροδιαφυγής, αλλά και της εισφοροδιαφυγής που αποτελεί μεγάλη πληγή για τα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Κι, όμως, από το 2004 που ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή ξέφυγαν από κάθε έλεγχο. Η φοροαποφυγή χρήστηκε νόμιμη και ηθική και έγινε υπουργικό άθλημα. Μειώθηκαν οι φόροι στα υψηλά εισοδήματα και στις μεγάλες επιχειρήσεις. Καταργήθηκε ο φόρος μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Δεν έγινε η παραμικρή πρόοδος στην αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα και του κοινωνικού κράτους. Έχουμε ένα κράτος που σπαταλά κάθε χρόνο όλο και περισσότερα, ενώ έχει όλο και λιγότερα έσοδα.Το κράτος δεν μπόρεσε να εισπράξει ούτε τους φόρους που είχε υπολογίσει πάνω στην περιουσία (κυρίως το περίφημο ΕΤΑΚ). Η πραγματική καταστροφή ήταν πάντως στην εξαφάνιση του φόρου στις πωλήσεις (ΦΠΑ), παρά στα πρόσθετα μέτρα-κίνητρα. Το δημόσιο ταμείο έλαβε μόλις 5% περισσότερα από το προηγούμενο έτος, με τη φοροδιαφυγή να εκθέτει και τη χώρα (αφού μέρος του ΦΠΑ «επιστρέφει» στα κοινοτικά ταμεία) και όσους πολίτες έχουν την ανάγκη του κράτους. Η εικόνα χειροτερεύει επειδή οι δαπάνες αυξήθηκαν ασταμάτητα και το 2008 με ρυθμό 13% έναντι αύξησης 11% για το 2007. Ο ρυθμός κρατικής σπατάλης έχει γίνει ασυγκράτητος. Αμοιβές προσωπικού που προπορεύονται κατά 10,3%, επιχορηγήσεις στα ταμεία ασφάλισης που μεγαλώνουν κατά σχεδόν 20%.
- Έκτον: Από τη δραστική μείωση της γραφειοκρατίας, που συνεπάγεται σοβαρότατο κόστος για το Δημόσιο, αποτελεί εμπόδιο στην επενδυτική δραστηριότητα και προκαλεί καθημερινή ταλαιπωρία στους πολίτες.
Κι, όμως, η γραφειοκρατία εξακολουθεί να βασιλεύει και τους πολίτες να δυναστεύει. Σε ομιλία του κ.Καραμανλή στη Βουλή, κατά τη συζήτηση επί της πρότασης νόμου της Ν.Δ.για τη διαφάνεια δήλωσε αυτολεξεί ότι "Απόλυτα αξιόπιστη Έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας υπογράμμιζε ότι η διαφθορά και η γραφειοκρατία στοιχίζουν κάθε χρόνο στην Ελλάδα περίπου 10 δισ. ευρώ (3,5 τρις δραχμές).Έγγραφο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για τη διαχείριση των κοινοτικών πόρων, που σημειωτέον ζητήθηκε από την ίδια την Κυβέρνηση, στηλίτευε φαινόμενα αδιαφάνειας και παραβίασης της νομιμότητας. Ανάλογα φαινόμενα επισημαίνονται κάθε χρόνο από το Ελεγκτικό Συνέδριο".
- Έβδομον: Από τη συγκράτηση της αύξησης των καταναλωτικών δαπανών του Δημοσίου. Από την αντιμετώπιση της κακοδιοίκησης, και της κρατικής σπατάλης. Από τη δυναμική σύγκρουση με τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Οι βασικές αιτίες της αύξησης των πρωτογενών δαπανών συνδέονται κατά κύριο λόγο με την κρατική σπατάλη και την αδιαφανή διαχείριση του δημόσιου χρήματος. Συνδέονται με το χάος και την αδιαφάνεια που επικρατεί στο τομέα των κρατικών προμηθειών. Συνδέονται με τις εγγυήσεις του δημοσίου που χορηγούνται αφειδώς σε εταιρείες και οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καταπίπτουν και επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό. Συνδέονται με την κρυφή δημοσιονομική διαχείριση μέσα από ειδικούς λογαριασμούς. Οι πρακτικές αυτές δεν χωρούν στη Νέα Εποχή. Οι πρακτικές αυτές δεν υιοθετούνται από τη Νέα Διακυβέρνηση.
Κι, όμως, η διαχείριση των δημόσιων οικονομικών απέτυχε. Η σπατάλη του κράτους αυξήθηκε χωρίς καμιά ποιοτική αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Οι πρωτογενείς δαπάνες διογκώθηκαν από 18% του ΑΕΠ το 2003 στο 20% το 2008. Τα έσοδα κατέρρευσαν. Οι καταγεγραμμένες απώλειες εσόδων από ΦΠΑ το 2005 ήταν 3 δισεκ. ευρώ και για το 2007 εκτιμάται ότι ξεπέρασαν τα 4 δισεκ. ευρώ. Οι λογιστικές αλχημείες και οι μαύρες τρύπες ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας το 2007 ανήλθε στο 3,5% του ΑΕΠ έναντι προϋπολογισθέντος ελλείμματος 2,2%. Στην περίπτωση της δημοσιονομικής απογραφής μπορούμε τώρα να παραδεχθούμε μεταξύ μας ότι ποτέ τόσο λίγοι δεν κορόιδεψαν τόσους πολλούς – κρατώντας ίσως για μοναδική παρηγοριά μας ότι, ευτυχώς, η μηχανή που στήθηκε δεν κράτησε τόσον πολύ καιρό. Πολλούς μήνες πριν από τις νικηφόρες εκλογές του 2004 η Ν.Δ. είχε επεξεργαστεί ένα χαμηλής πολιτικής νοημοσύνης τέχνασμα, που όμως στις κάλπες αποδείχθηκε εξαιρετικά αποδοτικό. Αντιμέτωπη με έναν επίφοβο όγκο υποσχέσεων που σκόρπισε με τη σέσουλα ο σημερινός πρωθυπουργός στο εκλογικό σώμα, επινόησε το τέχνασμα της απογραφής, ώστε και η πίτα της αξιοπιστίας της νέας κυβέρνησης να μείνει ολάκερη και ο σκύλος – δηλαδή ο λαός – «αχόρταγος» και χωρίς πολλές διαμαρτυρίες. Εκτός από την παράταση της λιτότητας επ’ αόριστον και την ξεγυρισμένη διεθνή ξεφτίλα που εισπράξαμε ως χώρα, το μέλλον είναι γεμάτο έξοδα, αφού ως συνέπειά της η Ελλάδα εισπράττει εφεξής μειωμένους πόρους από τα Ταμεία Συνοχής, καθώς, χάρη και στις ιερόδουλες, λογίζεται πλέον... οικονομική υπερδύναμη!
Τελικά, επί θητείας της Ν.Δ. στην διακυβέρνηση της χώρας η Ελλάδα παίζει κορώνα γράμματα όσα πέτυχε και όσα κατέκτησε με κόπους και θυσίες την τελευταία δεκαετία. Ποιός είναι αυτός που θα συνέχιζε να χειροκροτεί την καταρρέουσα κυβέρνηση, όταν γνωρίζει, πλέον, ότι το φως στην άκρη του τούνελ δεν είναι η ποθούμενη έξοδος από τα προβλήματά μας, αλλά το τρένο που έρχεται κατά πάνω μας... Φτάνει πιά!!

“Oι πανανθρώπινοι συμβολισμοί του Σταυρού”

Κάθε φορά που εισερχόμαστε στην Μεγάλη Εβδομάδα αναδιπλώνεται συνειρμικά στη μνήμη μας η πορεία της Θείου δράματος, που ξεκινά από την σύλληψη του Ιησού, την βιαία προσαγωγή του σε δίκη, την άδικη καταδίκη του σε θάνατο, ως επικύρωση της καθοδηγούμενης από το παντοδύναμο Εκκλησιαστικό Ιερατείο της εποχής λαϊκής “απαίτησης”, παρότι από τη σύντομη ακροαματική διαδικασία δεν προέκυψε ο,τιδήποτε επιβαρυντικό σε βάρος του, τον μετέπειτα ευτελισμό του και την κορύφωσή του μέσω της σταυρώσεώς του, της καθόδου του στον Άδη και την ακολουθούμενη Ανάστασή του. Το κορυφαίο, όμως, σύμβολο της περιόδου αυτής είναι ο ίδιος ο σταυρός, ο οποίος αποτελεί στη πραγματικότητα όχι ένα απλό χριστιανικό σύμβολο, που συμβολίζει το μαρτύριο του Χριστού, την εξιλέωση και λύτρωση, αλλά ένα αληθινά πανανθρώπινο σύμβολο, αρχαιότερο ακόμα και του κύκλου. Ελάτε, λοιπόν, να κάνουμε μαζί μια νοερή περιπλάνηση στα ενδιαφέροντα δαιδαλώδη μονοπάτια της ιστορίας, για να δούμε το τι συμβόλιζε, πού και από πότε… Τις πρώτες εικόνες σταυρού τις συναντάμε σε σπηλιές της Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας, που χρονολογούνται την Λίθινη εποχή. Αργότερα, με την εμφάνιση των πρώτων -πρωτόγονων ακόμα - οργανωμένων κοινωνιών και θρησκειών, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του παγκοσμίως, σε κάθε περιοχή του πλανήτη μας, συμβολίζοντας τους εκάστοτε τοπικούς Θεούς. Κοσμούσε και κοσμεί μέχρι σήμερα ναούς ανά την υφήλιο και οι παραλλαγές του έφτασαν τις αρκετές δεκάδες. Στην Αίγυπτο αναγνωρίζουμε το Ανχ, τον θείο κόμπο της ένωσης των αρσενικών και θηλυκών στοιχείων. Σύμβολο ζωής και αθανασίας. Στη Βαβυλώνα, έναν από τους αρχαιότερους γνωστούς πολιτισμούς, ο σταυρός απεικονίζονταν μαζί με την ημισέληνο, για να συμβολίζει τη Σεληνιακή Θεά. Χωρίς την ημισέληνο, συμβόλιζε τον Ηλιακό Θεό και ο αναμενόμενος Βαβυλώνιος Μεσσίας έφερε πολλούς σταυρούς στο μέτωπό του. Στην αρχαία Ασσυρία, ο ισοσκελής σταυρός, επίσης, ταυτιζόταν με τον Ηλιακό Θεό και συμβόλιζε τις 4 κατευθύνσεις του ορίζοντα, όπου λάμπουν οι αχτίδες του. Αγάλματα Ασσύριων Βασιλέων που βρέθηκαν, φέρουν εγχάρακτα κοσμήματα με σταυρούς στο λαιμό, προφανώς για να τονιστεί η ευγενική τους τάξη αλλά και να τονισθεί η Θεϊκή προστασία και εύνοια που κατείχαν, κατά τις τότε πεποιθήσεις. Στη Φοινίκη και πάλι σχετίζονταν με τις Ηλιακές Θεότητες. Σε τάφους που βρέθηκαν στην περιοχή, υπήρχαν κεραμικά με εγχάρακτο τον σταυρό και οι νεκροί φορούσαν για σκουλαρίκια σταυρούς, προφανώς για προστασία της ψυχής και ευχή για την αθανασία της. Ακόμα και στα βάθη της Αφρικής, συναντάμε το σταυρό, ως σύμβολο της Μεγάλης Μητέρας Θεάς που γέννησε τον Κόσμο. Οι έγκυες γυναίκες τον φορούσαν στον λαιμό, πιστεύοντας ότι έτσι η Μεγάλη Μητέρα θα τις προστατεύσει κατά τον τοκετό και θα εξασφαλίσει μια καλή γέννα. Στην Ινδία, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του έντονα μέσα στον Ινδουισμό (που χρονολογείται περίπου το 5.000 π.Χ.), συμβολίζοντας τον ιερό ποταμό Γάγγη και τον Θεό Βισνού, που είναι ο ένας από τους τρεις σημαντικότερους Ινδούς Θεούς - της Θείας Τριάδας που εκφράζει τον Ένα Υπέρτατο Θεό. Ο κάθετος άξονας, του απλού ισοσκελή σταυρού, συμβολίζει τη Θεϊκή κατάσταση, ενώ ο οριζόντιος άξονας την υλική/κοσμική κατάσταση. Το κέντρο συμβολίζει τον σοφό άνθρωπο, που ισορροπεί ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις. Πολλοί πιστοί Ινδουιστές φέρουν ζωγραφισμένο σταυρό στο μέτωπό τους, ως σύμβολο της πίστης τους. Αυτή η παράδοση διείσδυσε και στον Βουδισμό. Στον Βουδισμό (που χρονολογείται από το 500 π.Χ.), είναι ο άξονας του Τροχού. Ο Τροχός είναι η Ηλιακή, Θεϊκή προστασία, δημιουργία και εξουσία και ο σταυρός είναι ο Θείος Νόμος, που στηρίζει τον Κύκλο της Ύπαρξης. Το κινέζικο ιδεόγραμμα για τη Γη, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα, είναι ένας ισοσκελής σταυρός μέσα σε τετράγωνο και συμβολίζει την ένωση του Ουρανού με τη Γη. Στην αρχαία Ρώμη, οι παρθένες ιέρειες της Θεάς Vesta (η ελληνίδα Εστία), που ορκίζονταν ισόβια αγνότητα, με τιμωρία να θαφτούν ζωντανές εάν καταπατούσαν τον όρκο τους, φορούσαν σταυρό στο λαιμό τους. Επιπλέον, σε ρωμαϊκά νομίσματα που βρέθηκαν, αναπαριστάται ο Ηλιακός Θεός Απόλλωνας να κρατά σαν σκήπτρο έναν σταυρό. Την εποχή του χαλκού, έχουμε πάμπολλα ευρήματα που φέρουν το σύμβολο του σταυρού, κυρίως από την περιοχή της Γαλατίας. Κοσμήματα, κεραμικά, στολίζονται με το σταυρό, κι ένα άγαλμα που βρέθηκε του Θεού Σούκελου, φαίνεται να φορά μανδύα με σταυρούς. Στους αρχαίους πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής, ο σταυρός εμφανίζεται ως σύμβολο του Θεού Τιάλοκ, Φύλακα των Κοσμικών Νερών και του Θεού Κουετζακοάτλ, του Φτερωτού Όφι, Φύλακα των Ανέμων. Οι Ινδιάνοι της περιοχής χρησιμοποιούσαν τον σταυρό ως σύμβολο των 4 ανέμων και των όσων αντιπροσώπευε ο καθένας: Ο ανατολικός άνεμος είναι η πηγή της ζωής και της αγάπης. Ο δυτικός άνεμος είναι ο απαλός άνεμος που βοηθά στην έξοδο προς το άγνωστο και λεγόταν επίσης ότι «έρχεται από την γη των πνευμάτων». Ο βόρειος άνεμος είναι η δύναμη και η νόηση. Ο νότιος άνεμος είναι το πάθος, η φωτιά που ζεσταίνει, αλλά καταστρέφει. Το κέντρο του σταυρού είναι η γη και ο άνθρωπος. Είναι το σημείο όπου οι 4 δυνάμεις συναντιούνται, αντικρούονται εξουδετερώνοντας η μια την άλλη και ισορροπούν. Οι Σαμάνοι (οι σοφοί της φυλής), συσχέτιζαν το σταυρό με το Δέντρο της Ζωής και τον χάρασσαν μονάχα πάνω σε ξύλο. Την ίδια παράδοση συναντάμε και στους Γότθους, που χάρασσαν σταυρούς πάνω στα πεσμένα δέντρα, πιστεύοντας ότι έτσι θα μπορέσει να επιβιώσει το πνεύμα του δέντρου μέσα στο χάραγμα. Για τους Κέλτες είναι σύμβολο ζωής και του φαλλού. Μέχρι και τις μέρες μας στην Σκωτία, φτιάχνονται σταυροί από ξύλο σορβιάς και κρεμιούνται στις ουρές των ζώων με πορφυρή κλωστή, για προστασία από τη κακή μαγεία και τα δαιμόνια. Πρόκειται για επιβίωση αρχαιότατου Κέλτικου εθίμου, της μεγάλης εορτής την ημέρα πριν την Πρωτομαγιά (Beltane). Στην αρχαία Ελλάδα σχετιζόταν (μεταξύ άλλων) με τον Βάκχο και τον Απόλλωνα και για τους Γνωστικούς συμβόλιζε την ισορροπία της τελειότητας. Σε σφραγιδόλιθο που βρέθηκε και χρονολογείται περίπου στα τέλη του 2ου ή στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ., εμφανίζεται εγχάρακτος ένας σταυρωμένος άνθρωπος, που κάνει το σύμβολο ακόμα πιο παράξενο και αινιγματικό... Ακουμπά πάνω σ’ ένα V, έχει στην κορυφή του σταυρού την ημισέληνο και πιο πάνω εμφανίζονται 7 αστέρια σαν σταυροί. Γνωρίζοντας ότι εκείνη την εποχή επεκτεινόταν με γοργούς ρυθμούς ο Χριστιανισμός, αυτό το εύρημα δεν θα μας εντυπωσίαζε. Αυτό όμως που το κάνει να ξεχωρίζει, είναι ότι φέρει εγχάρακτες τις λέξεις «ΟΡΦΕΥΣ ΒΑΚΧΙΚΟΣ». Στους πρώτους αιώνες της εμφάνισης του Χριστιανισμού, κάποια Γνωστικά Χριστιανικά ρεύματα ταύτισαν τον Χριστό με τον Ορφέα. Ο Σταυρωμένος Ορφέας, ίσως υπενθύμιζε αυτήν την ομοιότητα, ενώνοντας παλαιότερα και νεότερα σύμβολα. Όμως, ενδιαφέρον παρουσιάζει και η σχέση των ονομάτων Βάκχος (ή αλλιώς ‘Ίακχος’) και Ιησούς: στα Εβραϊκά, ο Βάκχος/Ίακχος είναι JEHSU, το οποίο προφέρεται «Ιεσού». Στους Φοίνικες και Κανααϊτες μεταφέρεται απλά ως ΙΗS, δηλαδή για τους Έλληνες ΙΗΣ, και ολόκληρο κατευθείαν από τους Εβραίους «ΙΗΣΟΥ».
Τέλος, ο Ελληνικός Σταυρός, ο οποίος αναπαριστάται ως ένας απλός ισοσκελής και όρθιος σταυρός, θεωρείται η μια από τις 3 αρχαιότερες μορφές σταυρού (μαζί με τον Πλάγιο Σταυρό και τον Ηλιακό Σταυρό). Συμβολίζει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (γη, νερό, αέρας, φωτιά) σε ισορροπία και σταθερότητα. Κατ’ επέκταση, συμβολίζει την αρμονία της φύσης. Συμβολίζει, επίσης, τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τέλος, συμβολίζει την σχέση του Θείου (κάθετος άξονας) με τον Κόσμο (οριζόντιος άξονας). Αργότερα στον Χριστιανισμό, ο απλός ισοσκελής σταυρός συμβόλισε τους 4 Ευαγγελιστές. Περαιτέρω, επειδή μπορεί να διαχωριστεί σε 13 κύβους, συμβολίζει τους 12 αποστόλους και ο κύβος του κέντρου, τον Χριστό.
Συμπερασματικά, βλέπουμε ότι όσο ο άνθρωπος “ωρίμαζε” πνευματικά ανά τους αιώνες, ανέλυσε το σύμβολο του σταυρού περισσότερο και το συνέδεσε με ανώτερες φιλοσοφικές και θεολογικές έννοιες: ο κάθετος άξονας σχετίστηκε με τον Ουρανό, το πνευματισμό, τη δύναμη και το αρσενικό στοιχείο. Ο οριζόντιος άξονας σχετίστηκε με τη Γη, την ευαισθησία, τη λογική και το θηλυκό στοιχείο. Έγινε το σύμβολο της ζωής, της γονιμότητας, της αθανασίας, των 4 εποχών του χρόνου, των 4 στοιχείων της φύσης, των 4 ανέμων και των 4 κατευθύνσεων του ορίζοντα, της ισορροπίας μεταξύ ύλης και πνεύματος, της δυαδικότητας της φύσης και της αρμονικής ένωσης των αντίθετων (αλλά όχι αντίπαλων) Δυνάμεων, αλλά και της δημιουργίας, όπως στον Εβραϊσμό μέχρι και σήμερα, που ο σταυρός με 6 ακτίνες συμβολίζει τις 6 μέρες της Δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό.
Όπως και να’ χει, λοιπόν, ο σταυρός πάντοτε αποτελούσε σύμβολο υπέρτατης αξίας, παρότι για τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους μισθωτούς, αλλά και τους μικρομεσαίους αυτής της χώρας κατά το μάλλον συμβολίζει τις σημερινές συνθήκες της ζωής τους… Καλή Ανάσταση!!