“Oι πανανθρώπινοι συμβολισμοί του Σταυρού”

Κάθε φορά που εισερχόμαστε στην Μεγάλη Εβδομάδα αναδιπλώνεται συνειρμικά στη μνήμη μας η πορεία της Θείου δράματος, που ξεκινά από την σύλληψη του Ιησού, την βιαία προσαγωγή του σε δίκη, την άδικη καταδίκη του σε θάνατο, ως επικύρωση της καθοδηγούμενης από το παντοδύναμο Εκκλησιαστικό Ιερατείο της εποχής λαϊκής “απαίτησης”, παρότι από τη σύντομη ακροαματική διαδικασία δεν προέκυψε ο,τιδήποτε επιβαρυντικό σε βάρος του, τον μετέπειτα ευτελισμό του και την κορύφωσή του μέσω της σταυρώσεώς του, της καθόδου του στον Άδη και την ακολουθούμενη Ανάστασή του. Το κορυφαίο, όμως, σύμβολο της περιόδου αυτής είναι ο ίδιος ο σταυρός, ο οποίος αποτελεί στη πραγματικότητα όχι ένα απλό χριστιανικό σύμβολο, που συμβολίζει το μαρτύριο του Χριστού, την εξιλέωση και λύτρωση, αλλά ένα αληθινά πανανθρώπινο σύμβολο, αρχαιότερο ακόμα και του κύκλου. Ελάτε, λοιπόν, να κάνουμε μαζί μια νοερή περιπλάνηση στα ενδιαφέροντα δαιδαλώδη μονοπάτια της ιστορίας, για να δούμε το τι συμβόλιζε, πού και από πότε… Τις πρώτες εικόνες σταυρού τις συναντάμε σε σπηλιές της Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας, που χρονολογούνται την Λίθινη εποχή. Αργότερα, με την εμφάνιση των πρώτων -πρωτόγονων ακόμα - οργανωμένων κοινωνιών και θρησκειών, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του παγκοσμίως, σε κάθε περιοχή του πλανήτη μας, συμβολίζοντας τους εκάστοτε τοπικούς Θεούς. Κοσμούσε και κοσμεί μέχρι σήμερα ναούς ανά την υφήλιο και οι παραλλαγές του έφτασαν τις αρκετές δεκάδες. Στην Αίγυπτο αναγνωρίζουμε το Ανχ, τον θείο κόμπο της ένωσης των αρσενικών και θηλυκών στοιχείων. Σύμβολο ζωής και αθανασίας. Στη Βαβυλώνα, έναν από τους αρχαιότερους γνωστούς πολιτισμούς, ο σταυρός απεικονίζονταν μαζί με την ημισέληνο, για να συμβολίζει τη Σεληνιακή Θεά. Χωρίς την ημισέληνο, συμβόλιζε τον Ηλιακό Θεό και ο αναμενόμενος Βαβυλώνιος Μεσσίας έφερε πολλούς σταυρούς στο μέτωπό του. Στην αρχαία Ασσυρία, ο ισοσκελής σταυρός, επίσης, ταυτιζόταν με τον Ηλιακό Θεό και συμβόλιζε τις 4 κατευθύνσεις του ορίζοντα, όπου λάμπουν οι αχτίδες του. Αγάλματα Ασσύριων Βασιλέων που βρέθηκαν, φέρουν εγχάρακτα κοσμήματα με σταυρούς στο λαιμό, προφανώς για να τονιστεί η ευγενική τους τάξη αλλά και να τονισθεί η Θεϊκή προστασία και εύνοια που κατείχαν, κατά τις τότε πεποιθήσεις. Στη Φοινίκη και πάλι σχετίζονταν με τις Ηλιακές Θεότητες. Σε τάφους που βρέθηκαν στην περιοχή, υπήρχαν κεραμικά με εγχάρακτο τον σταυρό και οι νεκροί φορούσαν για σκουλαρίκια σταυρούς, προφανώς για προστασία της ψυχής και ευχή για την αθανασία της. Ακόμα και στα βάθη της Αφρικής, συναντάμε το σταυρό, ως σύμβολο της Μεγάλης Μητέρας Θεάς που γέννησε τον Κόσμο. Οι έγκυες γυναίκες τον φορούσαν στον λαιμό, πιστεύοντας ότι έτσι η Μεγάλη Μητέρα θα τις προστατεύσει κατά τον τοκετό και θα εξασφαλίσει μια καλή γέννα. Στην Ινδία, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του έντονα μέσα στον Ινδουισμό (που χρονολογείται περίπου το 5.000 π.Χ.), συμβολίζοντας τον ιερό ποταμό Γάγγη και τον Θεό Βισνού, που είναι ο ένας από τους τρεις σημαντικότερους Ινδούς Θεούς - της Θείας Τριάδας που εκφράζει τον Ένα Υπέρτατο Θεό. Ο κάθετος άξονας, του απλού ισοσκελή σταυρού, συμβολίζει τη Θεϊκή κατάσταση, ενώ ο οριζόντιος άξονας την υλική/κοσμική κατάσταση. Το κέντρο συμβολίζει τον σοφό άνθρωπο, που ισορροπεί ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις. Πολλοί πιστοί Ινδουιστές φέρουν ζωγραφισμένο σταυρό στο μέτωπό τους, ως σύμβολο της πίστης τους. Αυτή η παράδοση διείσδυσε και στον Βουδισμό. Στον Βουδισμό (που χρονολογείται από το 500 π.Χ.), είναι ο άξονας του Τροχού. Ο Τροχός είναι η Ηλιακή, Θεϊκή προστασία, δημιουργία και εξουσία και ο σταυρός είναι ο Θείος Νόμος, που στηρίζει τον Κύκλο της Ύπαρξης. Το κινέζικο ιδεόγραμμα για τη Γη, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα, είναι ένας ισοσκελής σταυρός μέσα σε τετράγωνο και συμβολίζει την ένωση του Ουρανού με τη Γη. Στην αρχαία Ρώμη, οι παρθένες ιέρειες της Θεάς Vesta (η ελληνίδα Εστία), που ορκίζονταν ισόβια αγνότητα, με τιμωρία να θαφτούν ζωντανές εάν καταπατούσαν τον όρκο τους, φορούσαν σταυρό στο λαιμό τους. Επιπλέον, σε ρωμαϊκά νομίσματα που βρέθηκαν, αναπαριστάται ο Ηλιακός Θεός Απόλλωνας να κρατά σαν σκήπτρο έναν σταυρό. Την εποχή του χαλκού, έχουμε πάμπολλα ευρήματα που φέρουν το σύμβολο του σταυρού, κυρίως από την περιοχή της Γαλατίας. Κοσμήματα, κεραμικά, στολίζονται με το σταυρό, κι ένα άγαλμα που βρέθηκε του Θεού Σούκελου, φαίνεται να φορά μανδύα με σταυρούς. Στους αρχαίους πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής, ο σταυρός εμφανίζεται ως σύμβολο του Θεού Τιάλοκ, Φύλακα των Κοσμικών Νερών και του Θεού Κουετζακοάτλ, του Φτερωτού Όφι, Φύλακα των Ανέμων. Οι Ινδιάνοι της περιοχής χρησιμοποιούσαν τον σταυρό ως σύμβολο των 4 ανέμων και των όσων αντιπροσώπευε ο καθένας: Ο ανατολικός άνεμος είναι η πηγή της ζωής και της αγάπης. Ο δυτικός άνεμος είναι ο απαλός άνεμος που βοηθά στην έξοδο προς το άγνωστο και λεγόταν επίσης ότι «έρχεται από την γη των πνευμάτων». Ο βόρειος άνεμος είναι η δύναμη και η νόηση. Ο νότιος άνεμος είναι το πάθος, η φωτιά που ζεσταίνει, αλλά καταστρέφει. Το κέντρο του σταυρού είναι η γη και ο άνθρωπος. Είναι το σημείο όπου οι 4 δυνάμεις συναντιούνται, αντικρούονται εξουδετερώνοντας η μια την άλλη και ισορροπούν. Οι Σαμάνοι (οι σοφοί της φυλής), συσχέτιζαν το σταυρό με το Δέντρο της Ζωής και τον χάρασσαν μονάχα πάνω σε ξύλο. Την ίδια παράδοση συναντάμε και στους Γότθους, που χάρασσαν σταυρούς πάνω στα πεσμένα δέντρα, πιστεύοντας ότι έτσι θα μπορέσει να επιβιώσει το πνεύμα του δέντρου μέσα στο χάραγμα. Για τους Κέλτες είναι σύμβολο ζωής και του φαλλού. Μέχρι και τις μέρες μας στην Σκωτία, φτιάχνονται σταυροί από ξύλο σορβιάς και κρεμιούνται στις ουρές των ζώων με πορφυρή κλωστή, για προστασία από τη κακή μαγεία και τα δαιμόνια. Πρόκειται για επιβίωση αρχαιότατου Κέλτικου εθίμου, της μεγάλης εορτής την ημέρα πριν την Πρωτομαγιά (Beltane). Στην αρχαία Ελλάδα σχετιζόταν (μεταξύ άλλων) με τον Βάκχο και τον Απόλλωνα και για τους Γνωστικούς συμβόλιζε την ισορροπία της τελειότητας. Σε σφραγιδόλιθο που βρέθηκε και χρονολογείται περίπου στα τέλη του 2ου ή στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ., εμφανίζεται εγχάρακτος ένας σταυρωμένος άνθρωπος, που κάνει το σύμβολο ακόμα πιο παράξενο και αινιγματικό... Ακουμπά πάνω σ’ ένα V, έχει στην κορυφή του σταυρού την ημισέληνο και πιο πάνω εμφανίζονται 7 αστέρια σαν σταυροί. Γνωρίζοντας ότι εκείνη την εποχή επεκτεινόταν με γοργούς ρυθμούς ο Χριστιανισμός, αυτό το εύρημα δεν θα μας εντυπωσίαζε. Αυτό όμως που το κάνει να ξεχωρίζει, είναι ότι φέρει εγχάρακτες τις λέξεις «ΟΡΦΕΥΣ ΒΑΚΧΙΚΟΣ». Στους πρώτους αιώνες της εμφάνισης του Χριστιανισμού, κάποια Γνωστικά Χριστιανικά ρεύματα ταύτισαν τον Χριστό με τον Ορφέα. Ο Σταυρωμένος Ορφέας, ίσως υπενθύμιζε αυτήν την ομοιότητα, ενώνοντας παλαιότερα και νεότερα σύμβολα. Όμως, ενδιαφέρον παρουσιάζει και η σχέση των ονομάτων Βάκχος (ή αλλιώς ‘Ίακχος’) και Ιησούς: στα Εβραϊκά, ο Βάκχος/Ίακχος είναι JEHSU, το οποίο προφέρεται «Ιεσού». Στους Φοίνικες και Κανααϊτες μεταφέρεται απλά ως ΙΗS, δηλαδή για τους Έλληνες ΙΗΣ, και ολόκληρο κατευθείαν από τους Εβραίους «ΙΗΣΟΥ».
Τέλος, ο Ελληνικός Σταυρός, ο οποίος αναπαριστάται ως ένας απλός ισοσκελής και όρθιος σταυρός, θεωρείται η μια από τις 3 αρχαιότερες μορφές σταυρού (μαζί με τον Πλάγιο Σταυρό και τον Ηλιακό Σταυρό). Συμβολίζει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (γη, νερό, αέρας, φωτιά) σε ισορροπία και σταθερότητα. Κατ’ επέκταση, συμβολίζει την αρμονία της φύσης. Συμβολίζει, επίσης, τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τέλος, συμβολίζει την σχέση του Θείου (κάθετος άξονας) με τον Κόσμο (οριζόντιος άξονας). Αργότερα στον Χριστιανισμό, ο απλός ισοσκελής σταυρός συμβόλισε τους 4 Ευαγγελιστές. Περαιτέρω, επειδή μπορεί να διαχωριστεί σε 13 κύβους, συμβολίζει τους 12 αποστόλους και ο κύβος του κέντρου, τον Χριστό.
Συμπερασματικά, βλέπουμε ότι όσο ο άνθρωπος “ωρίμαζε” πνευματικά ανά τους αιώνες, ανέλυσε το σύμβολο του σταυρού περισσότερο και το συνέδεσε με ανώτερες φιλοσοφικές και θεολογικές έννοιες: ο κάθετος άξονας σχετίστηκε με τον Ουρανό, το πνευματισμό, τη δύναμη και το αρσενικό στοιχείο. Ο οριζόντιος άξονας σχετίστηκε με τη Γη, την ευαισθησία, τη λογική και το θηλυκό στοιχείο. Έγινε το σύμβολο της ζωής, της γονιμότητας, της αθανασίας, των 4 εποχών του χρόνου, των 4 στοιχείων της φύσης, των 4 ανέμων και των 4 κατευθύνσεων του ορίζοντα, της ισορροπίας μεταξύ ύλης και πνεύματος, της δυαδικότητας της φύσης και της αρμονικής ένωσης των αντίθετων (αλλά όχι αντίπαλων) Δυνάμεων, αλλά και της δημιουργίας, όπως στον Εβραϊσμό μέχρι και σήμερα, που ο σταυρός με 6 ακτίνες συμβολίζει τις 6 μέρες της Δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό.
Όπως και να’ χει, λοιπόν, ο σταυρός πάντοτε αποτελούσε σύμβολο υπέρτατης αξίας, παρότι για τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους μισθωτούς, αλλά και τους μικρομεσαίους αυτής της χώρας κατά το μάλλον συμβολίζει τις σημερινές συνθήκες της ζωής τους… Καλή Ανάσταση!!

Ευχετήριο Μήνυμα

Εύχομαι ολόψυχα σε όλες και όλους σας Καλό Πάσχα.
Η Ανάσταση του Θεανθρώπου ας γεμίσει τις καρδιές μας με Αγάπη, Ελπίδα, Ειρήνη και Αισιοδοξία για το μέλλον και το μήνυμα που φέρνει ας αποτελέσει το εφαλτήριο για πρόοδο ατομική, αλλά και στο τόπο μας.
Με εκτίμηση

“Λιθοβολισμός της Ασυλίας ή διά της Ασυλίας;”

Με αφορμή το νέο κύκλο συζητήσεων που ξεκίνησαν στη χώρα μας για την κατάργηση ή μη ή την τροποποίηση του υφιστάμενου καθεστώτος λειτουργίας του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά και της βουλευτικής ασυλίας, κρίθηκε σκόπιμο να φωτιστούν κάποιες ενδιαφέρουσες πτυχές τους, για να μπορούμε όλοι μας να κατανοήσουμε το τι πραγματικά συμβαίνει.
1.- ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ: Θεσπίστηκε μετά τη Χούντα, όταν οι μνήμες της δικτατορίας ήταν νωπές, για να εμποδίσει την καταστολή των φοιτητικών κινημάτων εντός των τειχών των Σχολών και να προστατεύσει τη διακίνηση των ιδεών στους χώρους διδασκαλίας.
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, το άσυλο προστατεύει ιδέες και όχι εγκληματικές πράξεις. Ακόμη κι όταν τα εγκλήματα συντελούνται στο όνομα των οποιωνδήποτε ιδεών, δεν καλύπτονται από καμιά ασυλία. Άρα, λοιπόν, δεν ευθύνεται ούτε το άσυλο, το οποίο “λιθοβολείται” λεκτικά κατά καιρούς, ούτε η περί αυτού νομοθεσία για τη δυσφήμιση και την αποδυνάμωσή του, αλλά αντίθετα, η συστηματική μη εφαρμογή αυτής της νομοθεσίας, με ευθύνη των δικαστικών και αστυνομικών αρχών.
Σε καμιά σοβαρή χώρα κανένα άσυλο δεν εμποδίζει την αστυνομία να προστατεύει τα καταστήματα από τις καταστροφές και τα αυτοκίνητα από τους πυρπολισμούς, στο κέντρο των πόλεων!! Η εισαγγελική παρέμβαση με την οποία η αστυνομία θα εντέλλεται να προετοιμάσει σχέδια εισβολής σε ένα πανεπιστήμιο, στην περίπτωση που συμβούν κακουργηματικές πράξεις, είναι και νομικά ορθή, αλλά και ηθικά αναγκαία, παρότι δεν λείπουν και τα παράδοξα, λόγω άγνοιας ή ημιμάθειας, να εκδηλώνονται αντιδράσεις σε τέτοιες περιπτώσεις που η αστυνομία καλείται να πράξει το αυτονόητο, δηλαδή την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, αλλά και την προστασία των ιδιωτικών περιουσιών.
Η σχετική νομοθετική τροπολογία, που ετοίμασε η κυβέρνηση, παραβιάζει ανοικτές πύλες, αφού υφίσταται η νομοθεσία για την προάσπιση της περιουσίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των ιδιωτικών περιουσιών, αλλά και της ανθρώπινης ζωής και δεν απαιτούνται νέα νομοθετήματα, απεναντίας θέλει να καλύψει τις δικές της ανεπάρκειες στην προάσπιση της δημόσιας ασφάλειας, αφήνοντας παράλληλα ανοικτή κερκόπορτα για την πλήρη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, που δεν έχει σχέση με εγκληματικές ενέργειες, αλλά με ιδέες, διάκριση που δεν φαίνεται ή δεν θέλει να κατανοήσει...
2.- ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ: Όλα τα δημοκρατικώς οργανωμένα κράτη προβλέπουν τον θεσμό της βουλευτικής ασυλίας, που αποβλέπει στην απεριόριστη ελευθερία, με την οποία πρέπει να ασκούν τα καθήκοντά τους οι εκπρόσωποι του έθνους, αλλά και στην εξουδετέρωση των μεθοδευμένων ποινικοποιήσεων της πολιτικής μας ζωής.
Ειδικότερα στη χώρα μας, που η πολιτική της ζωή συχνά - πυκνά γίνεται έντονα τρικυμιώδης, με αποτέλεσμα τη συχνή διαταραχή της ομαλής λειτουργίας της, η βουλευτική ασυλία, η οποία περιλαμβάνει το “ανεύθυνο”, το οποίο αποσκοπεί στην προστασία του βουλευτή ως προς τις πολιτικές του ιδιότητες και το “ακαταδίωκτο”, το οποίο προασπίζει την προσωπική του κατάσταση, είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένη.
Συγκεκριμένα, το ανεύθυνο του βουλευτή προσδιορίζεται στο άρθρο 61 του Συντάγματος, το οποίο και ορίζει ότι «ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων». Ο μόνος περιορισμός που μπορεί να υποστεί ο βουλευτής, όσον αφορά τη διατύπωση της πολιτικής του έκφρασης, σχετίζεται με τη διάπραξη συκοφαντικής δυσφήμησης σε βάρος κάποιου (άρθρο 61 § 2 Σ).
Το ακαταδίωκτο του βουλευτή, το οποίο προσδιορίζεται στην παρ. 1 του άρθρου 62 του Συντάγματος ορίζει ότι «όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος» και αναφέρεται σε αξιόποινες πράξεις, τις οποίες τελεί ο βουλευτής ακόμη και στην προσωπική ή ιδιωτική του ζωή και αφορά την οποιαδήποτε ποινική δίωξη, ανάκριση ή προανάκριση, προκαταρκτική εξέταση και φυσικό περιορισμό, προφυλάκιση ή και εκδίκαση υποθέσεως ενός βουλευτή στα ποινικά δικαστήρια.
Όμως, η βουλευτική ασυλία δεν μπορεί να εξασφαλίζει γενικώς και αορίστως το ακαταδίωκτο στους βουλευτές από κραυγαλέα αδικήματα που δεν έχουν σχέση με τα εν στενή εννοία κοινοβουλευτικά τους καθήκοντα. Σήμερα, η ασυλία έχει καταντήσει να είναι συνώνυμο, πρόσχημα και χρυσή πανοπλία της προσωπικής ασυδοσίας και μέσο υπεροπλίας, αλλά και επίδειξης αδιαφορίας και δύναμης έναντι των ευαισθησιών του ελληνικού λαού.
Η πρακτική της Βουλής αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο που μπορεί να εντοπιστεί σε ανώτερο θεσμικό όργανο. Προσβάλλει τις βασικές αρχές της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της ισότητας. Δημιουργεί οιονεί ατιμωρησία για μια κατηγορία πολιτών. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Βουλής, από το 1974 μέχρι και το 2005 είχαν υποβληθεί συνολικά 808 αιτήσεις άρσης της ασυλίας (οι πιο πολλές, 172, την περίοδο 1990-1993 της κυβέρνησης Μητσοτάκη). Από αυτές συζητήθηκαν στην ολομέλεια της Βουλής οι 581 αιτήσεις και έγιναν δεκτές μόνον οι 10 (!!) και ήρθη (με το ζόρι και λόγω της δημοσιότητας που είχε πάρει η υπόθεσή τους), η ασυλία μόνο σε 5 βουλευτές!!
Δικαιολογημένα, λοιπόν, σκανδαλίζεται και αγανακτεί η κοινή γνώμη, όσο βλέπει να πληθαίνουν απαράδεκτα και προκλητικά φαινόμενα ασυδοσίας με πρόσχημα τη βουλευτική ασυλία, τα οποία όχι απλά επιβαρύνουν την πολιτική ζωή, αλλά “λιθοβολούν” την ίδια την δημοκρατική λειτουργία των θεσμών και την σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πολίτη και πολιτικών κομμάτων, όπως δικαιολογημένα και ο ίδιος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε πρόσφατα από το βήμα της βουλής την κυβέρνηση της Ν.Δ., λέγοντας "Είστε το παράδειγμα της ανομίας. Εσείς κάνετε την ανομία πολιτικό ιδεολόγημα. Είστε εσείς που καταρρακώσατε κάθε θεσμό αξιοπιστίας και διαφάνειας. Προτείναμε να σταματήσουμε τα φαινόμενα της διαφθοράς, της σπατάλης, δεν το θελήσατε δεν το τολμήσατε γιατί βρίσκεται η κυβέρνηση σας σε ομηρία, γιατί η κυβέρνηση είναι αυτή που παράγει τη διαφθορά την ανομία του ελληνικού κράτους".
Ήδη, με δεδομένο ότι η τακτική που ακολουθούσε και ακολουθεί η κυβέρνηση που καταρρέει οδηγεί τον προσεχή Ιούνιο σε παραγραφή τις όποιες ευθύνες υπάρχουν σε μια σειρά σκανδάλων που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία, το ΠΑΣΟΚ δήλωσε ότι θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν, έτσι ώστε την περίοδο που μας απομένει, να έρθουν οι υποθέσεις που εκκρεμούν στη Βουλή και να συζητηθούν για να αναδειχθούν οι όποιες ευθύνες. Στο πλαίσιο αυτό, επανέφερε την πρόταση που είχε κάνει στο παρελθόν - και απερρίφθη από τη Νέα Δημοκρατία - για Εξεταστική Επιτροπή για την υπόθεση της SIEMENS. Στο πλαίσιο αυτό ζήτησε να επανεξεταστούν και όλες οι θεσμικές δυνατότητες, για να επανέλθουν στο προσκήνιο τα σκάνδαλα των δομημένων ομολόγων, των υποκλοπών, της Μ.Βατοπαιδίου και της εξαγοράς της εταιρείας «Γερμανός» από την Cosmote.
Αυτό που ενδιαφέρει σε όλες τις υποθέσεις των σκανδάλων είναι να λάμψει η αλήθεια, να καταλογιστούν οι ευθύνες, όπου υπάρχουν, και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, όποιοι και αν είναι και από όπου κι αν προέρχονται. Άλλωστε, «για τον πολιτικό κόσμο τα ψέματα τελειώσανε. Είτε θα δράσουμε, είτε θα μας πάρει ο κόσμος με τις πέτρες», (Γ. Παπανδρέου, συνέντευξη τύπου, 26/6/2008) δήλωση η οποία είναι πιο επίκαιρη από ποτέ…

“Μέτρο και Μετριότητες”

Κατά δυστυχή συγκυρία την τελευταία κυρίως δεκαετία βιώνουμε παγκοσμίως, μετά την κατάρρευση των ιδεολογιών, και την μετά Ηγετών εποχή, διαπίστωση η οποία προκαλεί θλίψη σ’ εκείνον που θα επιχειρήσει να αξιολογήσει τις μετριότητες που κυριαρχούν σήμερα στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι.
Αναμφίβολα γεννιούνται ερωτήματα τόσο για την ποιότητα των σημερινών ηγετικών στελεχών, όσο και για την ίδια την εκλογική βάση, η οποία προτείνει, εκλέγει και αποδέχεται ως αρχηγό τους, αλλά και ως εκπροσώπους τους, άτομα με διαμορφωμένο το προφίλ τους, όχι από τα έργα και τις ημέρες τους, αλλά χάριν των τεχνικών δυνατοτήτων των ΜΜΕ και της στοχευμένης διοχέτευσης, μέσω των μηχανισμών τους, ‘’ασφαλών πληροφοριών'' επί σκοπώ την δημιουργία περιρρέουσας θετικής γι’ αυτούς ατμόσφαιρας, αρκετοί από τους οποίους είναι απορίας άξιο εάν θα μπορούσαν να σταθούν, ως βιοπαλαιστές, στον οξύτατο ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς.
Άλλωστε, γνωστό είναι ότι η μακροχρόνια ανεξέλεγκτη και ιδιοτελής άσκηση της Εξουσίας παρέχει τις προϋποθέσεις για την μετατροπή των κομμάτων σε καταφύγιο μετριοτήτων και φυτώριο συμφεροντολόγων, η οποία με τη σειρά της προκαλεί όχι μόνον την απαξία της πολιτικής, αλλά και την αποστροφή των πολιτών από τα κόμματα, αποστροφή η οποία, περαιτέρω, ανατροφοδοτεί τον ίδιο φαύλο κύκλο της κάρπωσης της Εξουσίας από τους ίδιους και τους ίδιους ή από τους ‘’άξιους’’ απογόνους τους, έτσι ώστε τα κόμματα και η επιδιωκόμενη κατάληψη της εξουσίας να φαντάζει κλειστή υπόθεση κάποιας συντεχνίας και όχι υπόθεση όλων των πολιτών.
Μολαταύτα, πρόθεση του παρόντος άρθρου δεν είναι η αξιολόγηση των πολιτικών, για την αξιολόγηση των οποίων σίγουρα έχει βαρύνουσα αξία η δική σας γνώμη, αλλά να αναδείξει τα προβλήματα που ανακύπτουν από τον εθελότυφλο πολίτη. Γιατί εκεί είναι το ζητούμενο. Ουδείς, σε μια δημοκρατία, μπορεί να επιβληθεί στους πολλούς με τη βία. Άρα, το εάν κυριαρχούν οι μετριότητες, τούτο εν πολλοίς οφείλεται σ’αυτούς που είτε αποδέχονται να αποτελούν μέλος του καθοδηγούμενου ‘’ποιμνίου’’, είτε θεωρούν ότι ανήκουν στο κυρίαρχο εκλογικό σώμα, υπό την έννοια ότι αξιολογούν τον εαυτό τους ως υπεύθυνο και συνειδητό πολίτη.
Άραγε, έχετε σκεφτεί ποιος μπορεί να ευθύνεται (αν ευθύνεται) για την απίστευτη ψυχολογική καταπίεση που δέχεται ένας λαός, που πεινά, που ζει μέσα στη φτώχεια, στην αναξιοκρατία, την διαπλοκή, τα σκάνδαλα, την ανεργία, την ακρίβεια, που έχασε τις ελπίδες του, ένας λαός που ζει καθημερινά μέσα στο στρες, το άγχος, την οργή και χωρίς όραμα;
Αντί απαντήσεων, παραθέτω απόσπασμα από την συνέντευξη που δόθηκε από τον Kορνήλιο Kαστοριάδη (έναν από τους πιο αξιόλογους νέους έλληνες φιλοσόφους, για τους μη γνωρίζοντες) στο δημοσιογράφο κ. Γιώργο Xατζηβασίλη στην ελληνόφωνη εφημερίδας του Σίδνεϋ, ‘’O Kόσμος’’, κατά την επίσκεψη του φιλοσόφου στην Aυστραλία, η οποία δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 23ης Aυγούστου 1991:
«- O λαός, όμως, θέλει ένα όραμα, ένα στόχο. Tι όραμα μπορούμε να δώσουμε στο λαό;
- Εγώ νομίζω ότι το κεντρικό σημείο αυτού του στόχου, του οράματος όπως λέτε, είναι μια κοινωνία, που είναι ελεύθερη με την έννοια ότι και το κοινωνικό σύνολο πραγματικά ασκεί την εξουσία και όχι μια ολιγαρχία· μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό σύνολο ο καθένας είναι αυτόνομος όσο είναι δυνατόν, δεδομένου ότι είμαστε κοινωνικά όντα και δεν μπορεί να κάνει ο καθένας φυσικά ό,τι του κατεβαίνει. Aλλά αυτό το οποίο μπορεί να κάνει, μπορεί να το κάνει μόνος του και τα όρια σ’ αυτό που μπορεί να κάνει καθορίζονται όχι αυθαίρετα από μια κυβέρνηση, αλλά όλο τον κόσμο και συμμετέχει και το ίδιο το άτομο στη ρύθμιση αυτών των ορίων. Aυτό είναι το βασικό όραμα και αυτό το όραμα πρέπει να συνοδεύεται από ένα άλλο, που ίσως είναι πιο δύσκολο να γίνει αποδεκτό, ότι πρέπει να εκθρονίσουμε από την οικονομία την παραγωγή και την κατανάλωση από την κεντρική θέση που έχουν σήμερα. Όσο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σκοπός της ζωής είναι σήμερα να αποκτήσουν μια καινούρια έγχρωμη τηλεόραση του χρόνου, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Γιατί ουδέποτε θα ενδιαφερθούν πραγματικά για τα κοινά, καθένας θα προσπαθήσει, όπως λένε στα σύγχρονα ελληνικά, «να τα πιάσει» όσο γίνεται περισσότερο και αυτό είναι όλο. Aυτή η πορεία είναι όχι μόνο ανάξια των ανθρώπινων όντων, αλλά είναι και παράλογη και οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη. Δεν μπορεί να εξακολουθήσει αυτή η κατάσταση και, αν εξακολουθήσει, πρέπει να σκεφθεί κανείς ολόκληρο τον πλανήτη και όχι μόνο το ένα έβδομο του πληθυσμού της γης που ζει σ’ αυτές τις συνθήκες. Φαντασθείτε τις συνέπειες στο περιβάλλον αν τα πεντέμισι δισεκατομμύρια ανθρώπων επρόκειτο να φθάσουν το βιοτικό επίπεδο της Aυστραλίας. Eίναι ένας εφιάλτης και, από την άλλη μεριά, πώς μπορείς να τα αφήσεις στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα; Συνεπώς χρειάζεται μια βασική αλλαγή στο τι οι άνθρωποι θεωρούν άξιο, τι θεωρούν σημαντικό και τι θεωρούν σκοπό της ζωής τους, για να μπορέσει να γίνει μια πραγματική αλλαγή.
- Άς μιλήσουμε τώρα για την Ελλάδα μετά το 1993. Πιστεύετε ότι θα μπορέσει να διατηρήσει την οντότητά της ή θα «πνιγεί» στην ευρωπαϊκή παλίρροια;
- Eγώ φοβάμαι ότι η Eλλάδα ήδη έχει χάσει την οντότητά της. Πηγαίνω στην Eλλάδα κάθε καλοκαίρι για δυο μήνες και μπορώ να πω ότι αυτό που έγινε από το 1960 και ύστερα με τη συνενοχή και υπαιτιότητα όλων των κυβερνήσεων, αλλά και του ελληνικού λαού, είναι μια καταστροφή που δεν είχε γίνει επί 3.000 χρόνια. Aκόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Oι άνθρωποι που πριν σε φιλοξενούσαν στο σπίτι τους, να σου δώσουν ένα ποτήρι νερό, καφέ κ.λπ., τώρα αν τους ζητήσεις ένα ποτήρι νερό σου λένε «ναι, 500 δραχμές». Aυτό έχει ήδη γίνει· και μετά από το 1993 αν εξακολουθήσουν τα πράγματα να είναι έτσι και ο λαός να μην αντιδρά και οι πολιτικοί να είναι δήθεν πολιτικοί, πολιτικάντηδες, να είναι αυτοί που είναι, τα πράγματα θα χειροτερέψουν και η Eλλάδα θα γίνει ένα τουριστικό ξενοδοχείο ας πούμε. Tα σημαντικά πράγματα θα πέσουν στα χέρια ξένων εταιριών, οι Έλληνες θα είναι διευθυντές ξενοδοχείων και γκαρσόνια, χορευτές στα καμπαρέ κ.λπ.».
Συμπερασματικά, η αναζήτηση «μεσσιανικού» τύπου λύσεων δεν πρόκειται να μας βγάλει από την μιζέρια ενός οράματος που εξαντλείται στο να καταφέρουμε να διοριστούν τα παιδιά μας στο δημόσιο, ώστε να πληρώνονται και να μην δουλεύουν ή τη μιζέρια του να χωριζόμαστε σε αυτούς που τα καταφέρνουν και σε αυτούς που βρίζουν τους άλλους που το κατάφεραν. Θέλω να πιστεύω πως πάντα υπάρχουν στην Ελλάδα υγιείς δυνάμεις που περιμένουν, απομονωμένοι στη γωνία και ίσως η απόγνωση, που φέρνει η μιζέρια, να είναι η ευκαιρία για ένα ξεκίνημα...


Υ.Γ.: Για τους αναγνώστες που θέλουν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, για την βελτίωση της αυτογνωσίας τους, τους συστήνω ανεπιφύλακτα τα ακόλουθα συγγράμματα: «Μωρίας Εγκώμιον» του Εράσμου, «Πώς έγινα βλάκας» του Μαρτέν Παζ, «Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας» του C.M.Cipolla, κάμποσα δοκίμια του Ουμπέρτο Έκο δημοσιευμένα και «Η Σημειολογία Στην Καθημερινή Ζωή», όπου ο Αϊνστάιν δηλώνει ξεκάθαρα ότι θεωρεί απέραντη την ανθρώπινη βλακεία! Άλλωστε, η βλακεία είναι υπόθεση όλων μας, ευφυών και ηλιθίων!

“τι εστί Διοικείν;”

Σε συνέντευξή του στο φύλλο της 27.11.2005 της εφημερίδας «Το Βήμα» ο μέχρι πρότινος υπουργός Οικονομίας κ. Γ. Αλογοσκούφης ανέφερε με κομπασμό «Είμαστε μια καλή κυβέρνηση…Είμαστε οι καλύτεροι …Έχουμε παραγάγει σημαντικό έργο σε όλους τους τομείς…H διαχείριση που εφαρμόζουμε είναι η ενδεδειγμένη και γίνεται από τους καταλληλότερους…Έχουμε επιτύχει υψηλό βαθμό ανάπτυξης…H ανεργία μειώθηκε…Οι πολίτες ζουν καλύτερα από πριν».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος, κόντρα στην αντιπολίτευση, που σύσσωμη εξέφραζε τις ανησυχίες της για την μακαριότητα των κυβερνώντων ως προς την πορεία της οικονομίας και την πρόσφατη υπεραισιοδοξία του προϋπολογισμού της κυβέρνησης, δήλωνε ότι: «Κάποιοι επιμένουν να παραπληροφορούν, να κινδυνολογούν, να ψεύδονται. Για άλλη μια φορά επαναλαμβάνω ότι νέοι φόροι δεν υπάρχουν, δεν πρόκειται να υποβληθούν» (22/11/2008). «Απόφασή μας είναι να μην υπάρξει κανένας νέος φόρος. Επιλογή μας είναι να αναπτυχθούν πρόσθετες δράσεις για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής» (5/12/2008). «Είπαμε και επιμένουμε, νέοι φόροι δεν πρόκειται να επιβληθούν» (21/12/2008). «Σας είπα, όπως έχω πει επανειλημμένα, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μας» (σε ερώτηση για φόρους, 1/3/2009).
Κι, όμως, πριν “ο αλέκτωρ λαλήσει τρις” ήρθαν τα καινούργια φορολογικά μέτρα, τα οποία χαρακτηρίστηκαν «αναγκαία για την αντιμετώπιση της κρίσης», παρότι το πραγματικό αίτιο των μέτρων δεν είναι η διεθνής οικονομική κρίση, την οποία χρησιμοποιεί ως πρόφαση, αλλά η ίδια η χρεοκοπία της κυβέρνησης και η αδυναμία της να ελέγξει τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς. Είναι μέτρα αντιμετώπισης της δημοσιονομικής ανικανότητάς της.
Συγκεκριμένα, μας λένε, «με αυτά τα μέτρα πληρώνουν οι έχοντες και οι κατέχοντες» και έχουν μάλιστα την απαίτηση να πιστέψει ο πολίτης ότι κάποιος, ο οποίος έχει λ.χ. μεικτές αποδοχές 1.700 ευρώ, ανήκει στους έχοντες και κατέχοντες. Κι, όμως, δεν νοείται ένα εισόδημα από εργασία να φορολογείται περισσότερο από ό,τι ένα εισόδημα απ' το κεφάλαιο και μάλιστα, χρησιμοποιώντας την εξαιρετικά παραπλανητική ορολογία περί «έκτακτων επιδομάτων». Απλώς, δεν υπάρχουν αυξήσεις και, αντί για αυξήσεις, έχουμε αυτά τα πενιχρά χρήματα τα οποία δίνονται.
Ότι «ενισχύουμε τους ασθενέστερους», χωρίς να αποκαλύπτουν ότι η ενίσχυση αυτή θα ανέλθει στα 80 λεπτά την ημέρα (!!), γιατί περί αυτού πρόκειται. Από 80 λεπτά μέχρι περίπου 1,5 ευρώ την ημέρα αναλογούν στους συνταξιούχους, με βάση τα μέτρα που ανακοίνωσε ο κ. Παπαθανασίου.
Ότι «περιορίζονται οι προσλήψεις στο Δημόσιο», παρότι προηγήθηκαν η περίφημη ανακοίνωση για τις προσλήψεις 60.000 με το πρόγραμμα STAGE στο Δημόσιο, η πολλαπλή ανακοίνωση για προσλήψεις στο χώρο της υγείας, η οποία έρχεται μετά από τις αποκαλύψεις που έκανε το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, για τις περισσότερες από 700.000 εγκρίσεις προσλήψεων στο δημόσιο τομέα, από τις 7/3/2004, που κέρδισε η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές.
Αν ήθελαν πράγματι να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες, τότε θα φορολογούσαν τη μεγάλη ακίνητη περιουσία, θα έκαναν μία έκτακτη φορολογική εισφορά για τις τράπεζες, για τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Θα θέλατε να μάθετε πόσα χρήματα χάθηκαν από τα δημόσια ταμεία και ουσιαστικά χαρίστηκαν στους μετόχους των 200 μεγαλύτερων επιχειρήσεων της χώρας, με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών από 35% στο 25% στα διανεμόμενα (που μοιράζονται στους μετόχους) και όχι στα αδιανέμητα κέρδη των επιχειρήσεων (κέρδη που επανεπενδύονται, αυτή τη μείωση προέβλεπε και το κυβερνητικό πρόγραμμα της Ν.Δ. );
-Γύρω στο 1 δις ευρώ το χρόνο.
Εάν κατορθώσατε να χωνέψετε το προηγούμενο, μάθετε τώρα πόσα χρήματα κόστισαν στο δημόσιο η ίδρυση και λειτουργία 695 νέων Δημοσίων Υπηρεσιών και 467 αμειβόμενων νέων επιτροπών και ομάδων εργασίας (!!), που συστήθηκαν για να βολευτούν τα γαλάζια golden boys:
- Γύρω στα 220 εκ. ευρώ το χρόνο και πάνω από 1 δις ευρώ την πενταετία.
Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κρίνοντας το “εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων” και το “επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης”, που κατέθεσε η κυβέρνηση, τα απέρριψε ως ανεπαρκή, μιλώντας, παράλληλα, για αναποτελεσματικότητα στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών και στην άσκηση μακροοικονομικής πολιτικής.
Ύστερα από τα παραπάνω είναι δυνατόν να μη σε πιάνει κλαυσίγελος με τα “μέτρα” που ανακοίνωσε η κυβέρνηση; Κι αν κατά τους αρχαίους προγόνους μας «το Διοικείν εστι προβλέπειν» και όχι «παραβλέπειν και χαμηλοβλέπειν εν σιγή και απαθεία», τι θα γίνει με μας, τους απογόνους τους; Ως πότε θα ανεχόμαστε τον θίασο (σ.σ. “η καλή κυβέρνηση” κατά τον αποχωρήσαντα ήδη απ’ αυτήν κ.Αλογοσκούφη), που μας κυβερνά; Ως εδώ και μη παρέκει (επί το κοσμιώτερον), παρότι μέσα μου ασκεί ασφυκτική πίεση το χρησιμοποιούμενο στην καθομιλουμένη γνωστό τουρκικό επιφώνημα “άι σ....” !!