Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Ευχετήριο Μήνυμα

Εύχομαι ολόψυχα σε όλες και όλους σας Καλό Πάσχα.
Η Ανάσταση του Θεανθρώπου ας γεμίσει τις καρδιές μας με Αγάπη, Ελπίδα, Ειρήνη και Αισιοδοξία για το μέλλον και το μήνυμα που φέρνει ας αποτελέσει το εφαλτήριο για πρόοδο ατομική, αλλά και στο τόπο μας.
Με εκτίμηση




Σάββατο 11 Απριλίου 2009

“Λιθοβολισμός της Ασυλίας ή διά της Ασυλίας;”

Με αφορμή το νέο κύκλο συζητήσεων που ξεκίνησαν στη χώρα μας για την κατάργηση ή μη ή την τροποποίηση του υφιστάμενου καθεστώτος λειτουργίας του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά και της βουλευτικής ασυλίας, κρίθηκε σκόπιμο να φωτιστούν κάποιες ενδιαφέρουσες πτυχές τους, για να μπορούμε όλοι μας να κατανοήσουμε το τι πραγματικά συμβαίνει.
1.- ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ: Θεσπίστηκε μετά τη Χούντα, όταν οι μνήμες της δικτατορίας ήταν νωπές, για να εμποδίσει την καταστολή των φοιτητικών κινημάτων εντός των τειχών των Σχολών και να προστατεύσει τη διακίνηση των ιδεών στους χώρους διδασκαλίας.
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, το άσυλο προστατεύει ιδέες και όχι εγκληματικές πράξεις. Ακόμη κι όταν τα εγκλήματα συντελούνται στο όνομα των οποιωνδήποτε ιδεών, δεν καλύπτονται από καμιά ασυλία. Άρα, λοιπόν, δεν ευθύνεται ούτε το άσυλο, το οποίο “λιθοβολείται” λεκτικά κατά καιρούς, ούτε η περί αυτού νομοθεσία για τη δυσφήμιση και την αποδυνάμωσή του, αλλά αντίθετα, η συστηματική μη εφαρμογή αυτής της νομοθεσίας, με ευθύνη των δικαστικών και αστυνομικών αρχών.
Σε καμιά σοβαρή χώρα κανένα άσυλο δεν εμποδίζει την αστυνομία να προστατεύει τα καταστήματα από τις καταστροφές και τα αυτοκίνητα από τους πυρπολισμούς, στο κέντρο των πόλεων!! Η εισαγγελική παρέμβαση με την οποία η αστυνομία θα εντέλλεται να προετοιμάσει σχέδια εισβολής σε ένα πανεπιστήμιο, στην περίπτωση που συμβούν κακουργηματικές πράξεις, είναι και νομικά ορθή, αλλά και ηθικά αναγκαία, παρότι δεν λείπουν και τα παράδοξα, λόγω άγνοιας ή ημιμάθειας, να εκδηλώνονται αντιδράσεις σε τέτοιες περιπτώσεις που η αστυνομία καλείται να πράξει το αυτονόητο, δηλαδή την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, αλλά και την προστασία των ιδιωτικών περιουσιών.
Η σχετική νομοθετική τροπολογία, που ετοίμασε η κυβέρνηση, παραβιάζει ανοικτές πύλες, αφού υφίσταται η νομοθεσία για την προάσπιση της περιουσίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των ιδιωτικών περιουσιών, αλλά και της ανθρώπινης ζωής και δεν απαιτούνται νέα νομοθετήματα, απεναντίας θέλει να καλύψει τις δικές της ανεπάρκειες στην προάσπιση της δημόσιας ασφάλειας, αφήνοντας παράλληλα ανοικτή κερκόπορτα για την πλήρη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, που δεν έχει σχέση με εγκληματικές ενέργειες, αλλά με ιδέες, διάκριση που δεν φαίνεται ή δεν θέλει να κατανοήσει...
2.- ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ: Όλα τα δημοκρατικώς οργανωμένα κράτη προβλέπουν τον θεσμό της βουλευτικής ασυλίας, που αποβλέπει στην απεριόριστη ελευθερία, με την οποία πρέπει να ασκούν τα καθήκοντά τους οι εκπρόσωποι του έθνους, αλλά και στην εξουδετέρωση των μεθοδευμένων ποινικοποιήσεων της πολιτικής μας ζωής.
Ειδικότερα στη χώρα μας, που η πολιτική της ζωή συχνά - πυκνά γίνεται έντονα τρικυμιώδης, με αποτέλεσμα τη συχνή διαταραχή της ομαλής λειτουργίας της, η βουλευτική ασυλία, η οποία περιλαμβάνει το “ανεύθυνο”, το οποίο αποσκοπεί στην προστασία του βουλευτή ως προς τις πολιτικές του ιδιότητες και το “ακαταδίωκτο”, το οποίο προασπίζει την προσωπική του κατάσταση, είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένη.
Συγκεκριμένα, το ανεύθυνο του βουλευτή προσδιορίζεται στο άρθρο 61 του Συντάγματος, το οποίο και ορίζει ότι «ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων». Ο μόνος περιορισμός που μπορεί να υποστεί ο βουλευτής, όσον αφορά τη διατύπωση της πολιτικής του έκφρασης, σχετίζεται με τη διάπραξη συκοφαντικής δυσφήμησης σε βάρος κάποιου (άρθρο 61 § 2 Σ).
Το ακαταδίωκτο του βουλευτή, το οποίο προσδιορίζεται στην παρ. 1 του άρθρου 62 του Συντάγματος ορίζει ότι «όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος» και αναφέρεται σε αξιόποινες πράξεις, τις οποίες τελεί ο βουλευτής ακόμη και στην προσωπική ή ιδιωτική του ζωή και αφορά την οποιαδήποτε ποινική δίωξη, ανάκριση ή προανάκριση, προκαταρκτική εξέταση και φυσικό περιορισμό, προφυλάκιση ή και εκδίκαση υποθέσεως ενός βουλευτή στα ποινικά δικαστήρια.
Όμως, η βουλευτική ασυλία δεν μπορεί να εξασφαλίζει γενικώς και αορίστως το ακαταδίωκτο στους βουλευτές από κραυγαλέα αδικήματα που δεν έχουν σχέση με τα εν στενή εννοία κοινοβουλευτικά τους καθήκοντα. Σήμερα, η ασυλία έχει καταντήσει να είναι συνώνυμο, πρόσχημα και χρυσή πανοπλία της προσωπικής ασυδοσίας και μέσο υπεροπλίας, αλλά και επίδειξης αδιαφορίας και δύναμης έναντι των ευαισθησιών του ελληνικού λαού.
Η πρακτική της Βουλής αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο που μπορεί να εντοπιστεί σε ανώτερο θεσμικό όργανο. Προσβάλλει τις βασικές αρχές της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της ισότητας. Δημιουργεί οιονεί ατιμωρησία για μια κατηγορία πολιτών. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Βουλής, από το 1974 μέχρι και το 2005 είχαν υποβληθεί συνολικά 808 αιτήσεις άρσης της ασυλίας (οι πιο πολλές, 172, την περίοδο 1990-1993 της κυβέρνησης Μητσοτάκη). Από αυτές συζητήθηκαν στην ολομέλεια της Βουλής οι 581 αιτήσεις και έγιναν δεκτές μόνον οι 10 (!!) και ήρθη (με το ζόρι και λόγω της δημοσιότητας που είχε πάρει η υπόθεσή τους), η ασυλία μόνο σε 5 βουλευτές!!
Δικαιολογημένα, λοιπόν, σκανδαλίζεται και αγανακτεί η κοινή γνώμη, όσο βλέπει να πληθαίνουν απαράδεκτα και προκλητικά φαινόμενα ασυδοσίας με πρόσχημα τη βουλευτική ασυλία, τα οποία όχι απλά επιβαρύνουν την πολιτική ζωή, αλλά “λιθοβολούν” την ίδια την δημοκρατική λειτουργία των θεσμών και την σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πολίτη και πολιτικών κομμάτων, όπως δικαιολογημένα και ο ίδιος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε πρόσφατα από το βήμα της βουλής την κυβέρνηση της Ν.Δ., λέγοντας "Είστε το παράδειγμα της ανομίας. Εσείς κάνετε την ανομία πολιτικό ιδεολόγημα. Είστε εσείς που καταρρακώσατε κάθε θεσμό αξιοπιστίας και διαφάνειας. Προτείναμε να σταματήσουμε τα φαινόμενα της διαφθοράς, της σπατάλης, δεν το θελήσατε δεν το τολμήσατε γιατί βρίσκεται η κυβέρνηση σας σε ομηρία, γιατί η κυβέρνηση είναι αυτή που παράγει τη διαφθορά την ανομία του ελληνικού κράτους".
Ήδη, με δεδομένο ότι η τακτική που ακολουθούσε και ακολουθεί η κυβέρνηση που καταρρέει οδηγεί τον προσεχή Ιούνιο σε παραγραφή τις όποιες ευθύνες υπάρχουν σε μια σειρά σκανδάλων που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία, το ΠΑΣΟΚ δήλωσε ότι θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν, έτσι ώστε την περίοδο που μας απομένει, να έρθουν οι υποθέσεις που εκκρεμούν στη Βουλή και να συζητηθούν για να αναδειχθούν οι όποιες ευθύνες. Στο πλαίσιο αυτό, επανέφερε την πρόταση που είχε κάνει στο παρελθόν - και απερρίφθη από τη Νέα Δημοκρατία - για Εξεταστική Επιτροπή για την υπόθεση της SIEMENS. Στο πλαίσιο αυτό ζήτησε να επανεξεταστούν και όλες οι θεσμικές δυνατότητες, για να επανέλθουν στο προσκήνιο τα σκάνδαλα των δομημένων ομολόγων, των υποκλοπών, της Μ.Βατοπαιδίου και της εξαγοράς της εταιρείας «Γερμανός» από την Cosmote.
Αυτό που ενδιαφέρει σε όλες τις υποθέσεις των σκανδάλων είναι να λάμψει η αλήθεια, να καταλογιστούν οι ευθύνες, όπου υπάρχουν, και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, όποιοι και αν είναι και από όπου κι αν προέρχονται. Άλλωστε, «για τον πολιτικό κόσμο τα ψέματα τελειώσανε. Είτε θα δράσουμε, είτε θα μας πάρει ο κόσμος με τις πέτρες», (Γ. Παπανδρέου, συνέντευξη τύπου, 26/6/2008) δήλωση η οποία είναι πιο επίκαιρη από ποτέ…

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

“Μέτρο και Μετριότητες”

Κατά δυστυχή συγκυρία την τελευταία κυρίως δεκαετία βιώνουμε παγκοσμίως, μετά την κατάρρευση των ιδεολογιών, και την μετά Ηγετών εποχή, διαπίστωση η οποία προκαλεί θλίψη σ’ εκείνον που θα επιχειρήσει να αξιολογήσει τις μετριότητες που κυριαρχούν σήμερα στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι.
Αναμφίβολα γεννιούνται ερωτήματα τόσο για την ποιότητα των σημερινών ηγετικών στελεχών, όσο και για την ίδια την εκλογική βάση, η οποία προτείνει, εκλέγει και αποδέχεται ως αρχηγό τους, αλλά και ως εκπροσώπους τους, άτομα με διαμορφωμένο το προφίλ τους, όχι από τα έργα και τις ημέρες τους, αλλά χάριν των τεχνικών δυνατοτήτων των ΜΜΕ και της στοχευμένης διοχέτευσης, μέσω των μηχανισμών τους, ‘’ασφαλών πληροφοριών'' επί σκοπώ την δημιουργία περιρρέουσας θετικής γι’ αυτούς ατμόσφαιρας, αρκετοί από τους οποίους είναι απορίας άξιο εάν θα μπορούσαν να σταθούν, ως βιοπαλαιστές, στον οξύτατο ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς.
Άλλωστε, γνωστό είναι ότι η μακροχρόνια ανεξέλεγκτη και ιδιοτελής άσκηση της Εξουσίας παρέχει τις προϋποθέσεις για την μετατροπή των κομμάτων σε καταφύγιο μετριοτήτων και φυτώριο συμφεροντολόγων, η οποία με τη σειρά της προκαλεί όχι μόνον την απαξία της πολιτικής, αλλά και την αποστροφή των πολιτών από τα κόμματα, αποστροφή η οποία, περαιτέρω, ανατροφοδοτεί τον ίδιο φαύλο κύκλο της κάρπωσης της Εξουσίας από τους ίδιους και τους ίδιους ή από τους ‘’άξιους’’ απογόνους τους, έτσι ώστε τα κόμματα και η επιδιωκόμενη κατάληψη της εξουσίας να φαντάζει κλειστή υπόθεση κάποιας συντεχνίας και όχι υπόθεση όλων των πολιτών.
Μολαταύτα, πρόθεση του παρόντος άρθρου δεν είναι η αξιολόγηση των πολιτικών, για την αξιολόγηση των οποίων σίγουρα έχει βαρύνουσα αξία η δική σας γνώμη, αλλά να αναδείξει τα προβλήματα που ανακύπτουν από τον εθελότυφλο πολίτη. Γιατί εκεί είναι το ζητούμενο. Ουδείς, σε μια δημοκρατία, μπορεί να επιβληθεί στους πολλούς με τη βία. Άρα, το εάν κυριαρχούν οι μετριότητες, τούτο εν πολλοίς οφείλεται σ’αυτούς που είτε αποδέχονται να αποτελούν μέλος του καθοδηγούμενου ‘’ποιμνίου’’, είτε θεωρούν ότι ανήκουν στο κυρίαρχο εκλογικό σώμα, υπό την έννοια ότι αξιολογούν τον εαυτό τους ως υπεύθυνο και συνειδητό πολίτη.
Άραγε, έχετε σκεφτεί ποιος μπορεί να ευθύνεται (αν ευθύνεται) για την απίστευτη ψυχολογική καταπίεση που δέχεται ένας λαός, που πεινά, που ζει μέσα στη φτώχεια, στην αναξιοκρατία, την διαπλοκή, τα σκάνδαλα, την ανεργία, την ακρίβεια, που έχασε τις ελπίδες του, ένας λαός που ζει καθημερινά μέσα στο στρες, το άγχος, την οργή και χωρίς όραμα;
Αντί απαντήσεων, παραθέτω απόσπασμα από την συνέντευξη που δόθηκε από τον Kορνήλιο Kαστοριάδη (έναν από τους πιο αξιόλογους νέους έλληνες φιλοσόφους, για τους μη γνωρίζοντες) στο δημοσιογράφο κ. Γιώργο Xατζηβασίλη στην ελληνόφωνη εφημερίδας του Σίδνεϋ, ‘’O Kόσμος’’, κατά την επίσκεψη του φιλοσόφου στην Aυστραλία, η οποία δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 23ης Aυγούστου 1991:
«- O λαός, όμως, θέλει ένα όραμα, ένα στόχο. Tι όραμα μπορούμε να δώσουμε στο λαό;
- Εγώ νομίζω ότι το κεντρικό σημείο αυτού του στόχου, του οράματος όπως λέτε, είναι μια κοινωνία, που είναι ελεύθερη με την έννοια ότι και το κοινωνικό σύνολο πραγματικά ασκεί την εξουσία και όχι μια ολιγαρχία· μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό σύνολο ο καθένας είναι αυτόνομος όσο είναι δυνατόν, δεδομένου ότι είμαστε κοινωνικά όντα και δεν μπορεί να κάνει ο καθένας φυσικά ό,τι του κατεβαίνει. Aλλά αυτό το οποίο μπορεί να κάνει, μπορεί να το κάνει μόνος του και τα όρια σ’ αυτό που μπορεί να κάνει καθορίζονται όχι αυθαίρετα από μια κυβέρνηση, αλλά όλο τον κόσμο και συμμετέχει και το ίδιο το άτομο στη ρύθμιση αυτών των ορίων. Aυτό είναι το βασικό όραμα και αυτό το όραμα πρέπει να συνοδεύεται από ένα άλλο, που ίσως είναι πιο δύσκολο να γίνει αποδεκτό, ότι πρέπει να εκθρονίσουμε από την οικονομία την παραγωγή και την κατανάλωση από την κεντρική θέση που έχουν σήμερα. Όσο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σκοπός της ζωής είναι σήμερα να αποκτήσουν μια καινούρια έγχρωμη τηλεόραση του χρόνου, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Γιατί ουδέποτε θα ενδιαφερθούν πραγματικά για τα κοινά, καθένας θα προσπαθήσει, όπως λένε στα σύγχρονα ελληνικά, «να τα πιάσει» όσο γίνεται περισσότερο και αυτό είναι όλο. Aυτή η πορεία είναι όχι μόνο ανάξια των ανθρώπινων όντων, αλλά είναι και παράλογη και οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη. Δεν μπορεί να εξακολουθήσει αυτή η κατάσταση και, αν εξακολουθήσει, πρέπει να σκεφθεί κανείς ολόκληρο τον πλανήτη και όχι μόνο το ένα έβδομο του πληθυσμού της γης που ζει σ’ αυτές τις συνθήκες. Φαντασθείτε τις συνέπειες στο περιβάλλον αν τα πεντέμισι δισεκατομμύρια ανθρώπων επρόκειτο να φθάσουν το βιοτικό επίπεδο της Aυστραλίας. Eίναι ένας εφιάλτης και, από την άλλη μεριά, πώς μπορείς να τα αφήσεις στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα; Συνεπώς χρειάζεται μια βασική αλλαγή στο τι οι άνθρωποι θεωρούν άξιο, τι θεωρούν σημαντικό και τι θεωρούν σκοπό της ζωής τους, για να μπορέσει να γίνει μια πραγματική αλλαγή.
- Άς μιλήσουμε τώρα για την Ελλάδα μετά το 1993. Πιστεύετε ότι θα μπορέσει να διατηρήσει την οντότητά της ή θα «πνιγεί» στην ευρωπαϊκή παλίρροια;
- Eγώ φοβάμαι ότι η Eλλάδα ήδη έχει χάσει την οντότητά της. Πηγαίνω στην Eλλάδα κάθε καλοκαίρι για δυο μήνες και μπορώ να πω ότι αυτό που έγινε από το 1960 και ύστερα με τη συνενοχή και υπαιτιότητα όλων των κυβερνήσεων, αλλά και του ελληνικού λαού, είναι μια καταστροφή που δεν είχε γίνει επί 3.000 χρόνια. Aκόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Oι άνθρωποι που πριν σε φιλοξενούσαν στο σπίτι τους, να σου δώσουν ένα ποτήρι νερό, καφέ κ.λπ., τώρα αν τους ζητήσεις ένα ποτήρι νερό σου λένε «ναι, 500 δραχμές». Aυτό έχει ήδη γίνει· και μετά από το 1993 αν εξακολουθήσουν τα πράγματα να είναι έτσι και ο λαός να μην αντιδρά και οι πολιτικοί να είναι δήθεν πολιτικοί, πολιτικάντηδες, να είναι αυτοί που είναι, τα πράγματα θα χειροτερέψουν και η Eλλάδα θα γίνει ένα τουριστικό ξενοδοχείο ας πούμε. Tα σημαντικά πράγματα θα πέσουν στα χέρια ξένων εταιριών, οι Έλληνες θα είναι διευθυντές ξενοδοχείων και γκαρσόνια, χορευτές στα καμπαρέ κ.λπ.».
Συμπερασματικά, η αναζήτηση «μεσσιανικού» τύπου λύσεων δεν πρόκειται να μας βγάλει από την μιζέρια ενός οράματος που εξαντλείται στο να καταφέρουμε να διοριστούν τα παιδιά μας στο δημόσιο, ώστε να πληρώνονται και να μην δουλεύουν ή τη μιζέρια του να χωριζόμαστε σε αυτούς που τα καταφέρνουν και σε αυτούς που βρίζουν τους άλλους που το κατάφεραν. Θέλω να πιστεύω πως πάντα υπάρχουν στην Ελλάδα υγιείς δυνάμεις που περιμένουν, απομονωμένοι στη γωνία και ίσως η απόγνωση, που φέρνει η μιζέρια, να είναι η ευκαιρία για ένα ξεκίνημα...


Υ.Γ.: Για τους αναγνώστες που θέλουν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, για την βελτίωση της αυτογνωσίας τους, τους συστήνω ανεπιφύλακτα τα ακόλουθα συγγράμματα: «Μωρίας Εγκώμιον» του Εράσμου, «Πώς έγινα βλάκας» του Μαρτέν Παζ, «Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας» του C.M.Cipolla, κάμποσα δοκίμια του Ουμπέρτο Έκο δημοσιευμένα και «Η Σημειολογία Στην Καθημερινή Ζωή», όπου ο Αϊνστάιν δηλώνει ξεκάθαρα ότι θεωρεί απέραντη την ανθρώπινη βλακεία! Άλλωστε, η βλακεία είναι υπόθεση όλων μας, ευφυών και ηλιθίων!

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

“τι εστί Διοικείν;”


Σε συνέντευξή του στο φύλλο της 27.11.2005 της εφημερίδας «Το Βήμα» ο μέχρι πρότινος υπουργός Οικονομίας κ. Γ. Αλογοσκούφης ανέφερε με κομπασμό «Είμαστε μια καλή κυβέρνηση…Είμαστε οι καλύτεροι …Έχουμε παραγάγει σημαντικό έργο σε όλους τους τομείς…H διαχείριση που εφαρμόζουμε είναι η ενδεδειγμένη και γίνεται από τους καταλληλότερους…Έχουμε επιτύχει υψηλό βαθμό ανάπτυξης…H ανεργία μειώθηκε…Οι πολίτες ζουν καλύτερα από πριν».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος, κόντρα στην αντιπολίτευση, που σύσσωμη εξέφραζε τις ανησυχίες της για την μακαριότητα των κυβερνώντων ως προς την πορεία της οικονομίας και την πρόσφατη υπεραισιοδοξία του προϋπολογισμού της κυβέρνησης, δήλωνε ότι: «Κάποιοι επιμένουν να παραπληροφορούν, να κινδυνολογούν, να ψεύδονται. Για άλλη μια φορά επαναλαμβάνω ότι νέοι φόροι δεν υπάρχουν, δεν πρόκειται να υποβληθούν» (22/11/2008). «Απόφασή μας είναι να μην υπάρξει κανένας νέος φόρος. Επιλογή μας είναι να αναπτυχθούν πρόσθετες δράσεις για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής» (5/12/2008). «Είπαμε και επιμένουμε, νέοι φόροι δεν πρόκειται να επιβληθούν» (21/12/2008). «Σας είπα, όπως έχω πει επανειλημμένα, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μας» (σε ερώτηση για φόρους, 1/3/2009).
Κι, όμως, πριν “ο αλέκτωρ λαλήσει τρις” ήρθαν τα καινούργια φορολογικά μέτρα, τα οποία χαρακτηρίστηκαν «αναγκαία για την αντιμετώπιση της κρίσης», παρότι το πραγματικό αίτιο των μέτρων δεν είναι η διεθνής οικονομική κρίση, την οποία χρησιμοποιεί ως πρόφαση, αλλά η ίδια η χρεοκοπία της κυβέρνησης και η αδυναμία της να ελέγξει τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς. Είναι μέτρα αντιμετώπισης της δημοσιονομικής ανικανότητάς της.
Συγκεκριμένα, μας λένε, «με αυτά τα μέτρα πληρώνουν οι έχοντες και οι κατέχοντες» και έχουν μάλιστα την απαίτηση να πιστέψει ο πολίτης ότι κάποιος, ο οποίος έχει λ.χ. μεικτές αποδοχές 1.700 ευρώ, ανήκει στους έχοντες και κατέχοντες. Κι, όμως, δεν νοείται ένα εισόδημα από εργασία να φορολογείται περισσότερο από ό,τι ένα εισόδημα απ' το κεφάλαιο και μάλιστα, χρησιμοποιώντας την εξαιρετικά παραπλανητική ορολογία περί «έκτακτων επιδομάτων». Απλώς, δεν υπάρχουν αυξήσεις και, αντί για αυξήσεις, έχουμε αυτά τα πενιχρά χρήματα τα οποία δίνονται.
Ότι «ενισχύουμε τους ασθενέστερους», χωρίς να αποκαλύπτουν ότι η ενίσχυση αυτή θα ανέλθει στα 80 λεπτά την ημέρα (!!), γιατί περί αυτού πρόκειται. Από 80 λεπτά μέχρι περίπου 1,5 ευρώ την ημέρα αναλογούν στους συνταξιούχους, με βάση τα μέτρα που ανακοίνωσε ο κ. Παπαθανασίου.
Ότι «περιορίζονται οι προσλήψεις στο Δημόσιο», παρότι προηγήθηκαν η περίφημη ανακοίνωση για τις προσλήψεις 60.000 με το πρόγραμμα STAGE στο Δημόσιο, η πολλαπλή ανακοίνωση για προσλήψεις στο χώρο της υγείας, η οποία έρχεται μετά από τις αποκαλύψεις που έκανε το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, για τις περισσότερες από 700.000 εγκρίσεις προσλήψεων στο δημόσιο τομέα, από τις 7/3/2004, που κέρδισε η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές.
Αν ήθελαν πράγματι να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες, τότε θα φορολογούσαν τη μεγάλη ακίνητη περιουσία, θα έκαναν μία έκτακτη φορολογική εισφορά για τις τράπεζες, για τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Θα θέλατε να μάθετε πόσα χρήματα χάθηκαν από τα δημόσια ταμεία και ουσιαστικά χαρίστηκαν στους μετόχους των 200 μεγαλύτερων επιχειρήσεων της χώρας, με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών από 35% στο 25% στα διανεμόμενα (που μοιράζονται στους μετόχους) και όχι στα αδιανέμητα κέρδη των επιχειρήσεων (κέρδη που επανεπενδύονται, αυτή τη μείωση προέβλεπε και το κυβερνητικό πρόγραμμα της Ν.Δ. );
-Γύρω στο 1 δις ευρώ το χρόνο.
Εάν κατορθώσατε να χωνέψετε το προηγούμενο, μάθετε τώρα πόσα χρήματα κόστισαν στο δημόσιο η ίδρυση και λειτουργία 695 νέων Δημοσίων Υπηρεσιών και 467 αμειβόμενων νέων επιτροπών και ομάδων εργασίας (!!), που συστήθηκαν για να βολευτούν τα γαλάζια golden boys:
- Γύρω στα 220 εκ. ευρώ το χρόνο και πάνω από 1 δις ευρώ την πενταετία.
Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κρίνοντας το “εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων” και το “επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης”, που κατέθεσε η κυβέρνηση, τα απέρριψε ως ανεπαρκή, μιλώντας, παράλληλα, για αναποτελεσματικότητα στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών και στην άσκηση μακροοικονομικής πολιτικής.
Ύστερα από τα παραπάνω είναι δυνατόν να μη σε πιάνει κλαυσίγελος με τα “μέτρα” που ανακοίνωσε η κυβέρνηση; Κι αν κατά τους αρχαίους προγόνους μας «το Διοικείν εστι προβλέπειν» και όχι «παραβλέπειν και χαμηλοβλέπειν εν σιγή και απαθεία», τι θα γίνει με μας, τους απογόνους τους; Ως πότε θα ανεχόμαστε τον θίασο (σ.σ. “η καλή κυβέρνηση” κατά τον αποχωρήσαντα ήδη απ’ αυτήν κ.Αλογοσκούφη), που μας κυβερνά; Ως εδώ και μη παρέκει (επί το κοσμιώτερον), παρότι μέσα μου ασκεί ασφυκτική πίεση το χρησιμοποιούμενο στην καθομιλουμένη γνωστό τουρκικό επιφώνημα “άι σ....” !!

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

“Ζητείται συναίνεση ή Kυβέρνηση;”*

Όλες οι ενώσεις είναι θεμελιωμένες πάνω στις αμοιβαίες ανάγκες” (Σαρλ Ντε Mοντοσκιέ)

Αναγνωρίζοντας πως η κατάσταση στην οικονομία βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο και ότι σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με πολλά ανυπέρβλητα εμπόδια, η κυβέρνηση ζητεί συναίνεση, χωρίς να διευκρινίζει από ποιους, σε ποια βάση και με ποιο σχέδιο, ρίχνοντας γενικά και αόριστα το γάντι στα κόμματα της αντιπολίτευσης, στους κοινωνικούς εταίρους και στις συνδικαλιστικές οργανώσεις για συνεννόηση σε υποθέσεις εθνικής σημασίας.
Με την κίνησή του αυτή ο κ. Καραμανλής θεωρεί ότι η κυβέρνηση θα είναι κερδισμένη σε κάθε περίπτωση, είτε τα κόμματα αποδεχθούν την πρόταση, είτε όχι, αφού -στην τελευταία περίπτωση - οι ευθύνες για την έλλειψη μιας συζήτησης ουσίας στη βαριά σκιά της κρίσης θα τούς αποδοθούν από τους πολίτες, που ζητούν από τους πολιτικούς να συνεννοηθούν για να περιοριστούν κατά το δυνατόν οι συνέπειες της ύφεσης.
Tα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα είναι πλέον εξαιρετικά σύνθετα και μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με συναινετικές διαδικασίες. Είναι σίγουρα λογικό ότι θα έπρεπε να υπάρχει διάλογος για τη δύσκολη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, για την διεύρυνση ή όχι του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων, για την οποιαδήποτε προσπάθεια περιορισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος, για τα χρονίζοντα προβλήματα της παιδείας, για την εσωτερική ασφάλεια της χώρας που απειλείται, για την υγεία που βρίσκεται στο κόκκινο, για την επερχόμενη διεθνή οικονομική κρίση και τόσα άλλα.
Μολαταύτα, την κατάσταση περιπλέκει ακόμα περισσότερο ο επί 5ετίας ιδιόμορφος αυταρχισμός της κυβέρνησης. Υποτίθεται ότι η επιστροφή της NΔ στην εξουσία θα οδηγούσε στη βελτίωση του πολιτικού πολιτισμού μας. H Bουλή λειτουργεί σαν κομματικό παραμάγαζο που ειδικεύεται σε νυχτερινές τροπολογίες και η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται το διάλογο σαν απλή ενημέρωση των πολιτικών κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων για τις αποφάσεις που έχει ήδη πάρει και πρόκειται να εφαρμόσει. Πρόκειται για μία πολιτικά ιδιοτελή ασυνεννοησία των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής της χώρας. O ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο, το γεγονός, όμως, είναι ότι με τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα οδηγούμαστε στην πολυδιάσπαση των κοινωνικών δυνάμεων και στην αδυναμία κοινής αποτελεσματικής αντιμετώπισης των μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων.
Ακόμη, όμως, κι αν υπήρχε περιθώριο συνεννόησης λ.χ. στο δύσκολο πεδίο της οικονομίας, αυτή είναι αδύνατον να επιτευχθεί αφού δεν υπάρχει η κοινή βάση. Πώς να χαραχθεί κοινή πολιτική π.χ. για την αύξηση των φορολογικών εσόδων, όταν ο μεν εκ συστήματος, αλλά και εκ πεποιθήσεως στοχεύει το βάρος να το σηκώσουν οι πολλοί και να εκπέσουν οι πραγματικοί “έχοντες και κατέχοντες”, ο δε θα επιθυμούσε το αντίστροφο ή για την κοινωνική πολιτική, όταν ο ένας έκανε λ.χ. θεσμό το επίδομα θέρμανσης και ο άλλος το επαγγέλθηκε εκ των υστέρων κι αυτό μόνον στα λόγια;
Μια δημοκρατία χρειάζεται συναινέσεις, αλλά πρωτίστως χρειάζεται την έκφραση των αντιθέσεων. Αυτό είναι το μεγαλείο της: κατάφερε τη συμφωνία όλων στους κανόνες της πολιτικής ώστε να εκφράζονται και να επιλύονται διά του κανόνα της πλειοψηφίας οι αντιθέσεις. Η λογική ότι τα κόμματα πρέπει να συμφωνούν στην πολιτική της κυβέρνησης είναι εκ του πονηρού. Αν είναι έτσι, τότε γιατί χρειαζόμαστε πολυκομματικό σύστημα; Τα κόμματα, ακόμη και όταν συγκλίνουν ως προς τους στόχους, μπορεί να προτείνουν διαφορετικό τρόπο επίλυσης των ίδιων προβλημάτων. Κάποιοι θα θέλουν διεύρυνση των ελλειμμάτων και άλλοι συρρίκνωσή τους, για να επιτευχθούν οι ίδιοι αναπτυξιακοί στόχοι. Κι αυτό είναι το επωφελές της δημοκρατίας. Πολλοί προτείνουν διαφορετικά πράγματα και στο τέλος η πλειοψηφία αποφασίζει ποια πρόταση θα εφαρμοστεί.
Παρότι τα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς ανέκαθεν έστελναν μηνύματα συνολικής απόρριψης του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος, απαξιώνοντας την οποιαδήποτε κοινή αναζήτηση λύσεων, εντούτοις το ζητούμενο εν προκειμένω είναι εάν η ίδια η Κυβέρνηση, που την εμπιστεύθηκε σε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις ο ελληνικός λαός, έχει να προτείνει συγκεκριμένους τρόπους επίλυσης των προβλημάτων ή όχι. Γιατί αυτή κατ’ ουσίαν κρίνεται και όχι η αντιπολίτευση. Και το ερώτημα παραμένει∙ η Κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει να προτείνει και να εφαρμόσει λύσεις, ναι ή όχι;; Γιατί εδώ που φτάσαμε τα πολλά τα λόγια είναι …φτώχεια (και φέρνουν φτώχεια κατά κυριολεξία)!!

* βλ. σχετ. το άρθρο, με τίτλο "ζητείται συναίνεση", που δημοσιεύθηκε στη " CITY PRESS" στις 30/8/2005 και το άρθρο, με τίτλο "Συναίνεση στην οικονομία από κόμματα και εταίρους ζητεί η κυβέρνηση", που δημοσιεύθηκε στην "ΕΞΠΡΕΣ" στις 11/2/2009