Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

ΕΥΧΕΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ


Ο χρόνος που πέρασε μας άφησε μια πικρή γεύση και μια έντονη ανησυχία για το αύριο. Με την ευκαιρία των εορτών εύχομαι σε όλους σας, Χρόνια Πολλά, με υγεία, εσωτερική γαλήνη και αγάπη, Καλά Χριστούγεννα κι ευτυχισμένο το Νέο ΄Ετος. Η Γέννηση του Θεανθρώπου και η χρονιά που ανατέλλει ας σηματοδοτήσουν την αυγή μιας πραγματικής αλλαγής για το τόπο μας, που θα φέρει και πάλι την αισιοδοξία και την ελπίδα στο βλέμμα και στις καρδιές όλων μας…
Mε εκτίμηση

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

“ Αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες μου! Ε, και;”

Ο άνθρωπος που χαμογελά, όταν όλα πάνε στραβά, έχει σκεφτεί κάποιον να ρίξει το φταίξιμο ” (Ανώνυμος).

Στην έναρξη του 7ου Τακτικού Συνεδρίου (06/07/07) της Ν.Δ., ο Πρωθυπουργός κ.Κώστας Καραμανλής, προσδιορίζοντας τα χαρακτηριστικά της πολιτικής ευθύνης, ανέφερε, μεταξύ άλλων,: “Όλοι μαζί επιλέξαμε το δρόμο της ευθύνης. Ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας είναι να απευθύνεται στους πολίτες με ξεκάθαρες θέσεις. Ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας είναι να τους μιλά με ρεαλισμό...Οι πολίτες θέλουν από την πολιτική ηγεσία …να λέει την αλήθεια, ακόμα και αν είναι δύσκολη. Οι πολίτες ξέρουν ότι αυτοί που δε τους κρύβουν την αλήθεια, που δεν υπεκφεύγουν, που δεν υποχωρούν μπροστά στο λεγόμενο πολιτικό κόστος, είναι εκείνοι που πραγματικά νοιάζονται για τον Τόπο. Αυτός είναι ο δρόμος της ευθύνης… ”.
Μολαταύτα, την Τρίτη, 16/12/2008, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, αυτή τη φορά από το βήμα της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ και υπό το βάρος των αποκαλύψεων για το σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου, επιχειρώντας να προσδώσει μια άλλη ερμηνευτική διάσταση στην πολιτική ευθύνη, δήλωσε: “Οφείλω να πω - και το λέω ευθέως - ότι υποτίμησα και εγώ το θέμα. Δεν είδα έγκαιρα τις διαστάσεις του. Δεν είχα πλήρη εικόνα, όταν κλήθηκα για πρώτη φορά να τοποθετηθώ. Το λάθος αυτό δεν το χρεώνω σε κανέναν άλλον. Δικό μου ήταν… Αναγνωρίζω ότι οφείλαμε να έχουμε ισχυρότερα αντανακλαστικά. Να ήμασταν περισσότερο υποψιασμένοι σε υστερόβουλες επιδιώξεις... Η Κυβέρνηση έχει αντικειμενική, πολιτική ευθύνη για κάθε ζήτημα που πληγώνει τους πολίτες. Αναλαμβάνω λοιπόν με ευθύτητα το μερίδιο των ευθυνών που μας αναλογεί… ”.
Ύστερα απ’ αυτήν την παραδοχή του πρωθυπουργού περί υπάρξεως πολιτικών ευθυνών στην κυβέρνησή του και την ανάληψή τους, όπως την εννοεί, το θέμα φαίνεται να έλαβε τέλος. Είναι, όμως, τελικά έτσι; Ρώτησε κανείς από την πολιτική ηγεσία του τόπου τους πολίτες, στο όνομα των οποίων συνηθίζει να μιλά ο πρωθυπουργός, εάν θέλουν απλά και μόνο να λέει την αλήθεια, χωρίς υπεκφυγές ή και να επισύρονται συνέπειες σε βάρος εκείνων των στελεχών μιας κυβέρνησης ή ακόμη και αυτής της ίδιας της κυβέρνησης, όταν από την δράση τους έχει προκληθεί ζημία στα συμφέροντα του Δημοσίου, την προάσπιση των οποίων ανέλαβαν με την εκλογή τους; Η λεκτική ανάληψη των ευθυνών, χωρίς την επιβολή δυσμενών συνεπειών, είναι λογική ή ακατανόητη; Τι είναι, τελικά και τι ισχύει με αυτή την “πολιτική ευθύνη”, που μονοπώλησε την καθημερινότητά μας τις τελευταίες ημέρες;
Πολλοί χρησιμοποιούν συχνά τον όρο χωρίς να εννοούν τίποτα, γιατί δεν θέλουν να εννοήσουν κάτι το συγκεκριμένο. Κι, όμως, η πολιτική ευθύνη δεν είναι κάτι αόριστο, αντιθέτως, ως συνταγματικά τυποποιημένη ευθύνη, έχει σοβαρές νομικές εκφάνσεις, εσωτερικά δε διακρίνεται σε αντικειμενική και υποκειμενική. Δεν νοείται διακυβέρνηση και αρμοδιότητες, χωρίς ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Εξουσία και πολιτική ευθύνη πάνε μαζί, εκτός κι αν αποδεχτούμε ότι μπορεί κάποιος να απολαμβάνει το πολιτικό όφελος από τα όποια θετικά συμβαίνουν στον τομέα του, αλλά όχι και το κόστος από τα στραβοπατήματα.
Στα πλαίσια της υπαρκτής διάκρισης μεταξύ κράτους και κοινωνίας, όπου το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της πολιτικής, ενώ η κοινωνία είναι α-πολιτική και ανήκει στον ιδιωτικό χώρο, η πολιτική τάξη, σε αντίθεση με όλους εμάς τους κοινούς θνητούς, που δυνητικά μπορεί να ελεγχθούμε για τυχόν ποινικές, πειθαρχικές και αστικές ευθύνες, τοποθετείται υπεράνω του νόμου, δεν υπόκεινται στη δικαιοσύνη και απολαμβάνει ευρύτατης ασυλίας, η οποία καλύπτει και τα αδικήματα που αφορούν στο κοινό ή ιδιωτικό δίκαιο, δίνοντας τη δυνατότητα στους φορείς της εξουσίας (κυβέρνηση, υπουργοί, κόμματα, βουλευτές) να παριστάνουν τους ανεύθυνους και να επαφίεται στην ευαισθησία του καθενός η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης. Έτσι, κατοχυρώνεται το πολιτικώς ανεύθυνο των φορέων της πολιτικής εξουσίας.
Κατά συνέπεια δεν αναγνωρίζεται στον πολίτη το δικαίωμα να ελέγχει - δεν έχει δηλαδή το λεγόμενο έννομο συμφέρον - τους φορείς της πολιτικής εξουσίας για την καταχρηστική τους λειτουργία (π.χ. διαφθορά), την ορθότητα και το σκοπό της πολιτικής ή να τους εγκαλέσει για τυχόν βλάβη που του προξένησαν.
Η άποψη ότι η μόνη δυνατότητα του πολίτη για την απονομή δικαιοσύνης είναι η, μέσω των εκλογών, «εναλλαγή» των φορέων της εξουσίας, στο τέλος της θητείας τους, είναι τουλάχιστον αφελής, αφού η οποιαδήποτε κύρωση προϋποθέτει την ύπαρξη πραγματικής τάξεως δικαίου, που όμως δεν υπάρχει, αφού η «εκλογή» συνιστά «επιλογή» διακυβέρνησης για το μέλλον και όχι απονομή δικαιοσύνης.
Κι αφού το μόνο που απομένει είναι η σύνδεση της πολιτικής ευθύνης απλά και μόνον με το κόστος απώλειας της εξουσίας, γι’ αυτό και οι φορείς της επικεντρώνονται αρχικά στην συσκότιση των ευθυνών δια της μεθόδου του συμψηφισμού με πράξεις ή παραλείψεις προηγουμένων κυβερνήσεων ή σε συνδυασμό με πολλά άλλα γεγονότα (λ.χ. διεθνείς κρίσεις, κουκουλοφόροι) και μέσα από πολλά άλλα συμφραζόμενα κι αν αυτό δεν πετύχει, ιδίως σε περιπτώσεις λαϊκής κατακραυγής, όπως συμβαίνει την τρέχουσα περίοδο, ακολούθως καταφεύγουν στην ανεύρεση μεθοδεύσεων για την αποφυγή της ανάληψης πολιτικής ευθύνης.
Ιδού μερικά ενδεικτικά διαχρονικά παραδείγματα ανάληψης (σ.σ. κατ’ουσίαν αποποίησης) της πολιτικής ευθύνης:
- Δηλώνω δημόσια ότι «αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες μου» και παραμένω στη θέση μου! Δηλαδή, η ανάληψη ευθύνης είναι ρητορεία και δεν συνοδεύεται από παραίτηση.
- Δηλώνω δημόσια ότι «δεν γνώριζα, δεν ενημερώθηκα» και ξεμπερδεύω! Λες και η άγνοια καθιστά κάποιον πολιτικά ανεύθυνο!
- Μεταθέτω την ευθύνη σε άλλους. Έτσι, δηλώνω δημόσια ότι «δεν φέρω ευθύνη εγώ ή η κυβέρνηση, αλλά …οι άπληστοι μοναχοί με τις υστερόβουλες επιδιώξεις, οι ανεπαρκείς δημόσιοι υπάλληλοι, οι υπνωτισμένοι λειτουργοί, οι ιδιοτελείς εργολάβοι και άλλοτε οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι, η αντιπολίτευση». Λες και ο τόπος είναι ακυβέρνητος και φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από αυτούς που κυβερνούν.
Ο Αριστοτέλης, ωστόσο, δεν παραλείπει να υπογραμμίσει ότι, ευλόγως, το πολιτικό έγκλημα τιμωρείται αυστηρότερα, στη δημοκρατία, επειδή προκαλεί συλλογική, άρα μεγαλύτερη βλάβη, απ’ ότι το κοινό έγκλημα, κι όπως εύστοχα παρατηρεί ο Κώστας Τσουκαλάς, καθηγητής κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε αθηναϊκή εφημερίδα, “ευθύνη σημαίνει κύρωση. Πολιτική ευθύνη σημαίνει πολιτική κύρωση. Πολιτική κύρωση σε μια δημοκρατία σημαίνει είτε παραίτηση είτε αποπομπή. Τα άτομα είτε παραιτούνται οικειοθελώς και φεύγουν είτε διώχνονται. Παραίτηση σημαίνει αναχώρηση. Την αποπομπή την αναλαμβάνει ο λαός. Με άλλα λόγια ο πολιτικός παραιτείται, ο λαός αποπέμπει. Ενδιάμεσος χώρος για κάτι άλλο δεν υφίσταται. Συμπέρασμα: Ο περί πολιτικής ευθύνης λόγος είναι ακόμα ένα άδειο ρητορικό σχήμα. Και γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο αναλαμβάνεται τόσο εύκολα”.
Κι αν μεν για τους άπληστους μοναχούς, με τις υστερόβουλες επιδιώξεις, τους ανεπαρκείς δημοσίους υπαλλήλους, τους υπνωτισμένους λειτουργούς, τους ιδιοτελείς εργολάβους θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη, για την ίδια την κυβέρνηση που όχι με μία, δύο ή τρεις αποφάσεις, αλλά πολλές, πάρα πολλές αποφάσεις πολλών υπουργείων, παραχωρήθηκαν 260 ακίνητα (!!) του Ελληνικού Δημοσίου, επικαλούμενη, δια στόματος του πρωθυπουργού, το ευτελές επιχείρημα ότι δεν έδωσε σημασία, δεν εκτίμησε σωστά, παραπλανήθηκε και τα τοιαύτα, ποιος θα την ελέγξει και θα αποφανθεί; Όλοι εμείς κι επειδή πολλοί από αυτούς, που σήμερα λέγονται φορείς της πολιτικής εξουσίας, μας θεωρούν ότι διαθέτουμε ασθενή μνήμη, ώρα είναι να τους διαψεύσουμε!! Διαφορετικά δεν θα μας αξίζει καμία καλύτερη τύχη και θα είμαστε άξιοι των όσων δεινών ήρθαν, έρχονται, αλλά και θα έρθουν...

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

“Η παρ-εξήγηση του Χάους”


“Η δυστυχία δημιουργεί στάσεις και επαναστάσεις. Ακόμα οι πολίτες επαναστατούν όχι μόνο για την ανισότητα του πλούτου, αλλά και για την ανισότητα των τιμών” (Αριστοτέλης).

Ο πυροβολισμός του περασμένου Σαββάτου και ο απροσδόκητος θάνατος ενός παιδιού, δικού μας παιδιού, του Αλέξη, ηλικίας μόλις 16 ετών, ήταν μόνο ένας λόγος για την αναταραχή, που απλώθηκε σαν ντόμινο σε όλη τη Χώρα και ήδη εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη, με διαδηλώσεις από τη Μόσχα μέχρι τη Μαδρίτη. Ήδη, σε παρακείμενη είσοδο του κτηρίου, όπου στεγάζεται το επίτιμο προξενείο της Ελλάδας, στη γαλλική Μπορντό, εντοπίσθηκε σύνθημα: «Συμπαράσταση στις φωτιές της Ελλάδας, εξέγερση ενόψει».
Στην ελληνική κοινωνία σιγοβράζει από καιρό μια οργή για την διακυβέρνηση της χώρας, για τις καταγγελίες για διαφθορά, για την κατάσταση της οικονομίας, για το ασφαλιστικό, για την έλλειψη θέσεων εργασίας. Όταν έχει στραγγίζει η αγορά από ρευστό χρήμα, η ακρίβεια καλπάζει και η αβεβαιότητα έχει ενσκήψει πάνω από τα κεφάλια μας, όταν δεν έχει μείνει κατά κυριολεξία “ούτε ιερό, ούτε όσιο” και οι προκλητικές αποκαλύψεις για χλιδάτη μονή-επιχειρηματία, με τραπεζικούς λογαριασμούς δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ έρχονται η μια μετά την άλλη, όταν βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας τα έργα και οι ημέρες πρόθυμων δημόσιων λειτουργών, που ξεπουλούν, δια της “φάμπρικας” της ανταλλαγής, εκατοντάδες εκτάσεις φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, προκειμένου να ενισχύσουν τα δικά τους πουγκιά, δίνοντας την αίσθηση ότι το δημόσιο ταμείο είναι δικαιωματική λεία για τους ασκούντες την εξουσία, όταν έχει χαθεί κάθε ίχνος φιλότιμου και κανείς από τους κυβερνώντες δεν αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη για τίποτα και να μας κάνει την χάρη να παραιτηθεί, αναλαμβάνοντας αυτήν την ελάχιστη πολιτική ευθύνη, όπως κάνουν τα μικρά παιδιά, που πεισμώνουν όταν τα ζητάμε να ζητήσουν συγνώμη για μια απερισκεψία τους, όταν ο πολιτικός μας βίος παραπαίει μεταξύ σκανδάλων, εξεταστικών επιτροπών και εισαγγελικών λειτουργών, ε τότε δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι πλέον δεν αρμενίζουμε, έστω και στραβά, αλλά έχουμε πλέον, ως κοινωνία, βυθιστεί σε αδιέξοδο.

Η σφαίρα που καρφώθηκε στο στήθος του Αλέξη προκάλεσε τον θυμό των εφήβων μας, με αποτέλεσμα μικρά παιδιά, με κουκούλες ή μη, έβαλαν φωτιές και πετροβόλησαν δημόσια κτήρια και ιδιωτικές περιουσίες, επιβεβαιώνοντας τον Πέρσι Σέλεϊ, όταν έλεγε ότι “θερίζεις αυτό που σπέρνεις. Η βία πάντα προκαλεί βία”, μα στη πραγματικότητα πετροβόλησαν τον κόσμο που τους δώσαμε, αυτόν τον δύσοσμο, κούφιο και αδιέξοδο κόσμο, που ενώ καταλαβαίνουμε ότι δεν πάει άλλο και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, εντούτοις ανεχόμαστε, κοιτάζοντας αμήχανα το σήμερα και ανησυχώντας απροσδιόριστα για το τι μας περιμένει αύριο…
Κι αν μεν οι έφηβοι απάντησαν με πέτρες, εάν η σημερινή κατάσταση συνεχιστεί και μπολιάσει η θλίψη και η απελπισία των ημερών με την γενικότερη δυστυχία, τότε να είστε σίγουροι ότι αυτή τη φορά θα μιλήσουν οι ενήλικοι και τα χειρότερα έπονται, όπως πρόβλεψε και ο Αριστοτέλης και ήδη έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στο παρελθόν, εκτός και εάν η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή την ύστατη τούτη στιγμή κάνει, επιτέλους, κάτι υπεύθυνο δηλώσει παραίτηση και καλέσει τον ελληνικό λαό να αποφασίσει για το τι μέλλειν γενέσθαι. Φτάνει πια!!

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

“Ο γρίφος της …άδειας τρύπας”

“Ο Νασραντίν ανοίγει στον κήπο του μια βαθειά τρύπα και μετά την γεμίζει με πέτρες. Ο γείτονας το βλέπει και τού κάνει ειρωνικά: - Χότζα, καλά τις ξεφορτώθηκες τις πέτρες, αλλά το χώμα που έβγαλες που θα το βάλεις; - είναι απλό: θα ανοίξω μια τρύπα και θα το ρίξω μέσα! - μπράβο! αλλά δεν μού λες, το χώμα που θα βγάλεις από την δεύτερη τρύπα, πού θα το βάλεις; θα ανοίξεις μήπως μια τρίτη; - κοίτα, μη μού ζαλίζεις τα αυτιά!....δεν αδειάζω να σού εξηγήσω το σχέδιό μου σε όλες του τις λεπτομέρειες”.

Όταν ρωτούσαν προεκλογικά τον κ.Αλογοσκούφη για το τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα της Ν.Δημοκρατίας για την λύση του ασφαλιστικού ζητήματος, απαντούσε σιβυλλικά: “ψηφίστε μας και θα δείτε”. Η ίδια μυστικοπαθή απάντηση ταίριαζε “γάντι” σε κάθε ερώτηση δύσπιστου δημοσιογράφου, αλλά και πολίτη, που ήθελε να αποσπάσει κάποια απάντηση για τα μελλοντικά σχέδια της μέχρι τότε και, όπως προέκυψε και κατόπιν των πρόσφατων εκλογών, μετέπειτα κυβέρνησης της Ν.Δ.. Δεν άδειαζαν, βλέπετε, να μας εξηγήσουν το σχέδιό τους σε όλες του τις λεπτομέρειες…
Τελικά το σχέδιο αυτό άρχισε να εξυφαίνεται σιγά-σιγά, προκειμένου να μπορούμε να το κατανοήσουμε και εμείς οι …αμύητοι της πολιτικής. Και καταλάβαμε, μεταξύ άλλων που θα αποτελέσουν αντικείμενο μελλοντικού σχολιασμού, ότι με 31 συμβολαιογραφικές πράξεις, τις οποίες συνέταξε η σύζυγος γνωστού πρώην υπουργού πολιτισμού (βλ. Πελέκη και Βουλγαράκης αντίστοιχα για τους μυημένους), μία Μονή (βλ. Βατοπεδίου), επικαλούμενη έγγραφα, που έφεραν τη σφραγίδα βυζαντινών αυτοκρατόρων (τέτοια εγκυρότητα!!) και αναφέρονταν στο ιδιοκτησιακό καθεστώς μιας λωρίδας γης, πριν αυτή καταστεί λίμνη (!!), απόκτησε με τη μέθοδο της ανταλλαγής, την κυριότητα 260 κτημάτων του Δημοσίου, το δε Δημόσιο απέκτησε την κυριότητά του…108% μιας λίμνης, που είναι χαρακτηρισμένος υδροβιότοπος (προστατεύεται από την διεθνή συνθήκη Ραμσάρ) και το μόνο που θα μπορούσες να χτίσεις εκεί είναι κανένα παρατηρητήριο για πουλιά, άντε και κανένα ξενώνα για οικολόγους.
Και βέβαια προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι νομικοί, που υποτίθεται ότι εργάζονται για την διασφάλιση των δικαιωμάτων του Δημοσίου, όπως νομικός είναι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αγνοούν τη διάταξη του άρθρου 967 του Αστικού Κώδικα, η οποία ορίζει ότι κοινόχρηστα πράγματα, όπως είναι και οι μεγάλες λίμνες, ανήκουν στη δημόσια κτήση και προορίζονται για την άμεση εξυπηρέτηση δημόσιου σκοπού, τουτέστιν ότι δεν μπορούν να αποτελούν αντικείμενο ιδιοκτησίας οποιουδήποτε φυσικού ή νομικού προσώπου, πολλώ μάλλον της όποιας Μονής, αλλά ανήκουν σε όλους μας!!
Ακίνητο, εμβαδού 8.500 τ.μ., στην Ουρανούπολη αποτιμήθηκε και αποδόθηκε στην ίδια Μονή αντί 1,3 εκατομμυρίων ευρώ, όταν η πραγματική της αξία είναι τουλάχιστον οκταπλάσια! Στη δε περίπτωση της έκτασης των 10,5 στρεμμάτων, που βρίσκεται στο Δήμο Καλαμαριάς, όπου στεγάζονταν οι αποθήκες του Εθνικού Οργανισμού Καπνού, η αξία τους, όταν παραχωρήθηκαν στην ίδια Μονή, αποτιμήθηκε στα 3 εκατομμύρια ευρώ, ενώ η πραγματική αξία υπολογίζεται σε 25 εκατομμύρια ευρώ και η παραχώρηση, όπως υποστηρίζει ο Δήμος της Καλαμαριάς, έγινε ερήμην του. Ο δε δήμαρχος, με δύο επιστολές του προς τον υφυπουργό και τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, ζητούσε να αποδοθεί η έκταση στο Δήμο, ώστε να γίνει χώρος πρασίνου, αναψυχής και στάθμευσης για τους πολίτες. Πόσο βαθιά νυχτωμένος ήταν…
Η συνολική ζημιά που έχει υποστεί το Δημόσιο με τις ανταλλαγές των 260 ακινήτων, σύμφωνα με εκτιμήσεις, ξεπερνά το 1 δις ευρώ!
Παράλληλα, αποκαλύφθηκε πως ο τότε υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας ήταν αυτός που υπέγραψε, ώστε να σταματήσει η δικαστική διαδικασία μεταξύ Δημοσίου και μονής Βατοπεδίου για την κυριότητα της λίμνης.
Μιλώντας στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, ο μοναχός Ευδόκιμος, οικονομικός διαχειριστής της Μονής, επιβεβαίωσε ότι η κυπριακή υπεράκτια εταιρεία με την κωδικοποιημένη ονομασία “RASSADEL” (εκ του ΡΑΣΑ - ιερατικό ένδυμα για τους μυημένους - η πληροφορία ότι η κατάληξη DEL προέρχεται εκ του BORDEL ελέγχεται ως ανακριβής), αντί της πραγματικής που είναι “ΜΑSSADEL” (εκ του ΜΑΣΑ για τους γνωρίζοντες + ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ, η προσθήκη αυτή είναι αυθαίρετη και ευφάνταστη και αποτελεί προϊόν παραπληροφόρησης του γράφοντα, αφού οι επιφανείς του Κλήρου είναι γνωστό σε όλους ότι βασανίζουν το σαρκίο τους με απανωτές νηστείες, φτωχές σε πρωτεΐνες, η δε υπερτραφής εικόνα τους οφείλεται στην υπέρμετρη συγκράτηση αέρα από τα κύτταρα του δέρματος και μόνον), ανήκει εξ ολοκλήρου στην ίδια Μονή, η οποία και την προικοδότησε με το ευτελές ποσό των μόλις …30.000.000 ευρώ, για να κάνει επενδύσεις σε ξένα κεφάλαια και αγορές ελληνικών μετοχών, τα οποία είναι προφανές πως θα περιέρχονταν …στους φτωχούς και απόρους, όπως και τόσα άλλα!!
Ειρήσθω εν παρόδω ότι υφέρπει στην κοινωνία η φαιδρή διάκριση των πολιτικών ανάμεσα σε κείνους που, επειδή τυγχάνουν αριστερών φρονημάτων, είναι άθεοι ή αντίχριστοι ή ότι δεν κάνουν το σταυρό τους ή ότι είναι εχθροί της ορθοδοξίας και σε κείνους, που επειδή είναι ευσεβείς χριστιανοί, είναι επομένως και ωφέλιμοι για το τόπο. Γι’ αυτούς, λοιπόν, που ασπάζονταν ή εξακολουθούν να ασπάζονται τέτοιου είδους κριτήρια, η αγαστή συνεργασία των κυβερνητικών στελεχών, με τους εκπροσώπους Μεγίστης Μονής του Αγίου Όρους και η επιχειρηματική δεινότητα των τελευταίων, αποτελεί την πλέον αποστομωτική απάντηση.
Εν τέλει, ο ηγούμενος κ.Εφραίμ, κατόπιν σχετικού αιτήματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δεσμεύθηκε να θέσει στην αδελφότητα της Μονής την πρόθεσή του να αποσυρθεί από τις διοικητικές και διαχειριστικές ευθύνες του και να υποβάλει την απόφαση της αδελφότητας στο Πατριαρχείο μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου, ο δε κ.Μεϊμαράκης παραδέχθηκε ότι για το σκάνδαλο αυτό υπάρχουν και πολιτικές ευθύνες.
Κι αν μεν ο κ.Εφραίμ, υπό την ιδιότητά του ως Ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου και υπό το βάρος των βαρυτάτων ευθυνών του υποχρεώθηκε σε παραίτηση, οι ιθύνοντες της εκλεγμένης πολιτικής ηγεσίας του τόπου διακατέχονται από παρόμοια αισθήματα ή γι’ αυτούς εξακολουθεί να ισχύει το δόγμα “δεν αδειάζω να σού εξηγήσω το σχέδιό μου σε όλες του τις λεπτομέρειες”, οπότε κάποιοι άλλοι θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να τον μιμηθούν;;

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

“Ψυχορραγεί ο …τέντζερης!!”

Ο Νασρεντίν Χότζας είχε ένα γείτονα όχι και πολύ τίμιο κι ήθελε να του δώσει ένα καλό μαθηματάκι. Μια μέρα, λοιπόν, πήγε και του γύρεψε δανεικό ένα μεγάλο τέντζερη που είχε. Ο γείτονας του τον έδωσε. Δυο μέρες μετά ο Χότζας έβαλε μες τον τέντζερη ένα μικρότερο και τον επέστρεψε στο νόμιμο κάτοχό του. Ο γείτονας ρώτησε για ποιο λόγο είχε βάλει μέσα στο μεγάλο τέντζερη ένα μικρότερο και ο Χότζας απάντησε ότι ο τέντζερης είχε γεννήσει ένα παιδάκι το οποίο κατά το νόμο έπρεπε να δοθεί στο κάτοχο του τέντζερη. Ο γείτονας πήρε τα δύο μαγειρικά σκεύη και μπήκε σπίτι του. Μετά από λίγες μέρες ο Χότζας του ξαναγύρεψε το τέντζερη κι αυτός δεν έφερε καμιά αντίρρηση ελπίζοντας και πάλι σε γεννητούρια. Πέρασαν μέρες και ο Χότζας δεν επέστρεφε τον τέντζερη. Κάποια στιγμή ο γείτονας αποφάσισε να πάει να του τον ζητήσει. "Αχ" του απάντησε ο Χότζας με πολύ λυπημένη έκφραση, "δεν ήξερα πώς να σας το πω. Δεχτείτε τα ειλικρινά μου συλλυπητήρια. Ο τέντζερής σας πέθανε". "Πέθανε ο τέντζερης; τι ανοησία είναι πάλι αυτή; Ποιος άκουσε ποτέ ένα τέντζερη να πεθαίνει;". "Μην είσθε δύσπιστος αγά μου" είπε ο Χότζας, "πού βλέπετε το παράξενο να πεθαίνει ένας τέντζερης ικανός να φέρει στον κόσμο ένα παιδί;"
Ο ΝΑΣΡΕΝΤΙΝ, τούρκος χότζας, ιεροδίκης του 13ου αιώνα, έγινε γνωστός για τα θρυλικά ανέκδοτα της θυμοσοφίας του. Την εποχή εκείνη, βέβαια, δεν υπήρχε Ελλάδα, ούτε και κυβέρνηση αντίστοιχη της σημερινής, έτσι ώστε ο Χότζας να είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με τα πεπραγμένα μιας κυβέρνησης ανάλογης με αυτήν της Ν.Δημοκρατίας. Με τον τέντζερή του, όμως, έδωσε κάποια λύση στις αντιφατικές διαπιστώσεις της ελληνικής πραγματικότητας. Και ο Κώστας Καραμανλής, είχε το ίδιο πρόβλημα με τον τέντζερη του Χότζα.
Με σημαία την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και την αποκατάσταση της σχέσης μεταξύ πολιτικής και ηθικής κέρδισε τις εκλογές του 2004 και για την συνέχιση των μεταρρυθμίσεων τις εκλογές του 2007. Αλλά, δυστυχώς, όχι μόνον τα “γεννητούρια”, που περιμέναμε, δεν ήρθαν, όπου ως “γεννητούρια” αναφερόμαστε στις μεταρρυθμίσεις, αλλά κοντεύει να μας πεθάνει ακόμη και ο τέντζερης, όπου ως “τέντζερη” αναφερόμαστε στην ίδια την πολιτική εξουσία και σε ευρεία έννοια την πολιτική ζωή του τόπου, η οποία έχει βυθιστεί στα σκάνδαλα, τις εισαγγελικές έρευνες και τις εξεταστικές επιτροπές, ενώ η καθημερινότητα γίνεται, ανεξέλεγκτα, ολοένα και σκληρότερη για τον μέσο έλληνα πολίτη. Ας δούμε μερικές από τις ακόλουθες επισημάνσεις, για τις οποίες ούτε δύσπιστος μπορεί να είναι κανείς, ούτε και ειδικός, για να τις κατανοήσει.
1. Στην εθνική οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης το κόστος των διοδίων σημείωσε αύξηση 120% σε 4 χρόνια.
2. Μέχρι τώρα ξέραμε την ακριβή Ελλάδα των τροφίμων, των καυσίμων, των υπηρεσιών. Με τη διεθνή κρίση ανακαλύπτουμε και την Ελλάδα του «ακριβού χρήματος». Συγκεκριμένα, ενώ τα διεθνή τραπεζικά επιτόκια για καταναλωτικά και επιχειρηματικά δάνεια πέφτουν, το επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έχει υποχωρήσει κατά 1% και το Euribor κατά 0,65% σε σχέση με τα υψηλά επίπεδα των τελευταίων 6 μηνών, την ίδια στιγμή οι ελληνικές τράπεζας αυξάνουν τα επιτόκια κατά 0,4 - 0,7% !! Κάπως έτσι οι Έλληνες πληρώνουν τα ακριβότερα επιτόκια καταναλωτικών δανείων στην ευρωζώνη.
3. Από τον Ιούλιο του 2008 οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου (BRENT) έχουν πέσει κατά 54%, δηλαδή στις τιμές που ίσχυαν πριν 2 χρόνια. Στην Ελλάδα, όχι μόνον δεν υπάρχει ανάλογη πτώση στις τιμές πετρελαίου, αλλ’ απεναντίας η ελληνική αγορά καυσίμων βάζει ένα καπέλο 10 λεπτά/λίτρο στις τιμές των πετρελαιοειδών. Σήμερα, η τιμή της βενζίνης, με βάση τα διεθνή στάνταρτ, ενώ θα έπρεπε να κυμαίνεται στα 90λεπτά/λίτρο, εντούτοις βρίσκεται στο 1,006/λίτρο.
4. Οι ειδικοί διαπιστώνουν ότι στις 10 μειώσεις τιμών που γίνονται στις διεθνείς τιμές των καυσίμων, μόνο 3 περνάνε στην ελληνική αγορά. Ξέρετε τι αποφέρει αυτό στις τσέπες των κερδοσκόπων μόνο από την πώληση της αμόλυβδης βενζίνης; 650 εκ. ευρώ, ποσό το οποίο είναι τρεις φορές το επίδομα θέρμανσης, όπως το έχει κοστολογήσει το Υπουργείο Οικονομίας, το οποίο επίμονα αρνούνταν να δώσει τα προηγούμενα 4 χρόνια. Φανταστείτε τι περιθώρια για άσκηση κοινωνικής πολιτικής θα υπήρχαν αν η κυβέρνηση διέθετε τη βούληση να τα βάλει με τους κερδοσκόπους.
5. Με το ράλι του κόστους της ενεργείας, όλο και περισσότερα νοικοκυριά χαρακτηρίζονται ως «ενεργειακά φτωχά». Ως ενεργειακά φτωχοί ορίζονται όσοι δαπανούν πάνω από 10% του εισοδήματος τους για να καλύψουν ενεργειακές ανάγκες (πετρέλαιο, φυσικό αέριο κλπ). Με μετριοπαθείς υπολογισμούς σήμερα αυτά τα νοικοκυριά ανέρχονται σε 1.564.225 νοικοκυριά...
6. Οι διεθνείς τιμές στο στάρι, το ρύζι, κ.λ.π., πέφτουν συνεχώς τους τελευταίους μήνες. Παρά την μείωση στις διεθνείς τιμές των τροφίμων κατά 31,9% για το ρύζι από τον Μάιο του 2008, κατά 35,47% για το σιτάρι από τον Ιούλιο του 2008 και κατά 10% για τα γαλακτοκομικά προϊόντα, το συνολικό επίπεδο τιμών του καλαθιού τροφίμων στην Ελλάδα δεν μειώνεται, αντιθέτως είναι το 4ο υψηλότερο στην ΕΕ.
7. Έχουμε χάσει το λογαριασμό από τις αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Η κυβέρνηση, μέσω των διορισμένων από αυτή Προέδρων της επιχείρησης, όχι μόνο κατέστησε τη ΔΕΗ ελλειμματική (είχε 500 εκ. ευρώ κέρδη το 2004}, αλλά φορτώνει την τρομακτική αποτυχία της στα νοικοκυριά. Παρότι έχουν αυξηθεί τα τιμολόγια της ΔΕΗ την τελευταία τριετία κατά 25%, εντούτοις πρόσφατα ανακοινώθηκαν νέες αυξήσεις από 1/1/2009, πάνω από 5%!
8. Μαζί με τους νέους φόρους, αυτό το φθινόπωρο άρχισαν να έρχονται και τα νέα τσουχτερά τέλη κυκλοφορίας. Ξέρετε πόσο αυξήθηκαν σε 4 χρόνια; Από το 2004 μέχρι σήμερα η κυβέρνηση αύξησε δύο φορές τα τέλη κυκλοφορίας, συνολικά κατά 40%. Άλλος ένας έμμεσος φόρος για να καλύψουν όσο μπορούν την πλήρη κατάρρευση των φορολογικών εσόδων.
9. Πριν λίγους μήνες, η κυβέρνηση απέρριψε την πρόταση νόμου του ΠΑΣΟΚ για την ανακούφιση των νοικοκυριών από την υπερχρέωση (η πρόταση προέβλεπε π.χ. απαγόρευση κατάσχεσης κύριας κατοικίας, υποχρέωση των τραπεζών να μειώνουν τα επιτόκια όταν πέφτουν τα ευρωπαϊκά, κ.α). Γνωρίζετε πόσο έχει αυξηθεί (ή μειωθεί) ο δανεισμός των νοικοκυριών από τις τράπεζες μεταξύ του 2004 και του 2007; Στα τέλη του 2003, τα δάνεια των νοικοκυριών (στεγαστικά, καταναλωτικά, κάρτες κλπ) ανέρχονταν σε 40,1 δις ευρώ. Σήμερα έχουν υπερδιπλασιαστεί, στα 109,9 δις ευρώ [αύξηση 16,9% σε ετήσια βάση), σχεδόν το 45,5% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Κάτι που πρέπει να μας ανησυχεί ιδιαίτερα, αφού το όριο κινδύνου που έθετε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τα δάνεια των νοικοκυριών είναι να μην ξεπερνούν το 1/3 του ΑΕΠ.
10. Ο «επίσημος» πληθωρισμός την τελευταία 4ετία έχει αυξηθεί κατά 15,5%. Ποιος είναι όμως ο πραγματικός πληθωρισμός; Πόσο έχει αυξηθεί το πραγματικό κόστος ζωής μιας μέσης οικογένειας σε σχέση με το 2004; Σήμερα, προκειμένου μία οικογένεια να διατηρήσει το ίδιο ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ, ΕΠΙΠΕΔΟ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ & ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ με το 2004 χρειάζεται 843 ευρώ επιπλέον, όταν έχει δει τα εισοδήματα της να αυξάνονται μόλις κατά 446 ευρώ. Συνεπώς «μπαίνει μέσα» κατά 397 ευρώ το μήνα. Η πραγματική ακρίβεια έχει αυξηθεί κατά 36,7%, υπερβαίνοντας κατά πολύ τον στατιστικό πληθωρισμό (15,5%).
ΜΕΝΕΙ το δίδαγμα από την ιστορία του Χότζα, διότι άμεση λύση δεν μας δίνει. Θα έπρεπε ως πολίτες να είμαστε περισσότεροι δύσπιστοι στην αρχή και ιδιαίτερα απαιτητικοί στη συνέχεια, με αυστηρά κριτήρια κρίσεως των κυβερνώντων και όχι να παραπλανούμαστε με ψευδοπαροχές, νομίζοντας ότι αυτές είναι προοίμιο μεγάλων μεταρρυθμίσεων, ενώ ήταν το ευτελές πρόσχημα για την νομή της εξουσίας και την κατασπατάληση του δημοσίου πλούτου. Όταν η κυβέρνηση μας γνωστοποιήσει, οσονούπω, ότι, δυστυχώς, μεν πέθανε ο “τέντζερης” και δεν έχει να μας δώσει τίποτα, αλλά δε θα διστάσει να μας ζητήσει να πάρει κι από πάνω, εμείς τι θα πράξουμε; Θα το σκεφτούμε τότε ή την έχουμε ήδη από τώρα την απάντηση;;;