Σταματήστε να μας … "αναπτύσσετε"

«“Το καθήκον της κυβέρνησης δεν είναι να προσφέρει την ευτυχία, αλλά να δίνει στους ανθρώπους τις προϋποθέσεις να δημιουργήσουν την ευτυχία τους” Τζώρτζ Κάνιγκ»

Σε κάθε βρέφος 22 εβδομάδων στην Ελλάδα αναλογούν όσα αέρια θερμοκηπίου αντιστοιχούν σε έναν κάτοικο της Τανζανίας για όλη του τη ζωή! Δεν πρόκειται για αυθαίρετη αναγωγή. Στην έκθεση για το 2006 του βρετανικού New Economics Foundation (NEF) η Ελλάδα εμφανίζεται να καταναλώνει τριπλάσιους φυσικούς πόρους από τους αναγκαίους, προκαλώντας αντίστοιχου μεγέθους υποβάθμιση στο περιβάλλον. Η έκθεση βασίζεται στην έννοια του «οικολογικού αποτυπώματος». Πρόκειται για ένα δείκτη που μετρά πόση έκταση γης και φυσικών πόρων δεσμεύονται για να παραχθεί ό,τι καταναλώνει μία χώρα και για να απορροφηθεί η αντίστοιχη επιβάρυνση στο περιβάλλον.
Το 2005 η Ελλάδα, όπως κι άλλες χώρες της Ευρώπης, κατέθεσαν το εθνικό τους σχέδιο κατανομής ρύπων για την περίοδο 2005-2007, στο οποίο αναφέρονται όλες οι βιομηχανίες τους και τα δικαιώματα εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα που έχει καθεμία, ούτως ώστε όποια υπερβαίνει το όριο να πληρώνει. Κατ' αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα προέβλεπε εκπομπές 71.135.340 τόνων διοξειδίου του άνθρακα από 141 βιομηχανίες. Οι πραγματικές εκπομπές για το 2005 ήταν 71.033.294 τόνοι, χωρίς όμως να έχουν δώσει στοιχεία …28 μονάδες!! Σε κάθε περίπτωση ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Στην έκθεση του Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης (ΕΚΠΑΑ) αναφέρεται ότι τα αέρια του θερμοκηπίου στη χώρα μας προέρχονται κατά 75% από τον ενεργειακό τομέα. Από αυτό το ποσοστό, το 54% αφορά την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, λόγω της καύσης λιγνίτη. Του καυσίμου δηλαδή που έχει υψηλό δείκτη εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, του πιο βασικού αερίου που συμβάλλει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η υπέρβαση εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα της ΔΕΗ για το 2005 ανέρχεται σε 625.689 τόνους.
«Πρέπει να γίνει κατανοητό απ' όλους πως όταν μιλάμε για Σύστημα Εμπορίας Ρύπων στη χώρα μας, εννοούμε σχεδόν αποκλειστικά τη ΔΕΗ. Οι εγκαταστάσεις της ευθύνονται για το 74% των 71.033.294 τόνων CO2 που εξέπεμψαν οι ελληνικές επιχειρήσεις, οι οποίες συμμετέχουν στο Σύστημα Εμπορίας Ρύπων», εξηγούσε στην «Κ.Ε.» της 4/6/2006, ο υπεύθυνος εκστρατειών πολιτικής του WWF, Αχιλλέας Πληθάρας. Και προσέθετε: «Η κατά τ' άλλα Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού οφείλει να εφαρμόσει συστήματα περιβαλλοντικής προστασίας και μείωσης των εκπομπών της, ενώ η ελληνική πολιτεία πρέπει να της επιβάλλει αυστηρότερα όρια κατά τη 2η περίοδο του Συστήματος Εμπορίας Ρύπων (2008-2012)».
Μολαταύτα, η ΔΕΗ συνεχίζει να ρυπαίνει και έτσι το 2007, με καθυστέρηση ενός χρόνου, το ΥΠΕΧΩΔΕ, χωρίς να προσμετρά στους βασικούς ρύπους το διοξείδιο του άνθρακα (!), της επέβαλε πρόστιμο για τις πολλαπλές υπερβάσεις του ημερήσιου ορίου το 2006, το οποίο, πέραν από τον όποιο λαϊκό αντίκτυπο, στη πράξη δεν σημαίνει τίποτα, αφού ο περιορισμός των οξειδίων του θείου και των αιωρούμενων σωματιδίων θα κόστιζε ακριβότερα στη ΔΕΗ από το δήθεν "αποτρεπτικό πρόστιμο" .
Αν θέλει ο υπουργός Γιώργος Σουφλιάς να συμβάλει, όπως δηλώνει, στην αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών (σ.σ.: σε ό,τι αναλογεί στη χώρα μας), οφείλει να είναι τροχοπέδη στη δημιουργία νέων σταθμών λιγνίτη ή στην εισαγωγή λιθάνθρακα. Εδώ απαιτείται μια άμεση και στενή συνεργασία μεταξύ του ΥΠΕΧΩΔΕ και του υπουργείου Ανάπτυξης (ΥΠΑΝ), αφού στα σχέδια του δεύτερου για το μέλλον υπάρχουν αρκετοί νέοι σταθμοί λιθάνθρακα. Όσο για τον λιγνίτη, η εξαιρετικά χαμηλή θερμογόνος δύναμη του ελληνικού προϊόντος συνεπάγεται πολύ χαμηλούς βαθμούς απόδοσης, που πέφτουν και στο 28% σε κάποιες περιπτώσεις. Αποτέλεσμα αυτού του χαμηλού βαθμού απόδοσης είναι οι υψηλές εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα από τις λιγνιτικές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής.
Η χώρα διαθέτει για την προστασία του περιβάλλοντος υπουργείο Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων. Θα ήταν ειλικρινέστερο αν το ονομάζαμε υπουργείο Υποτυπώδους Προστασίας και Ευρείας Τσιμεντοποίησης του Περιβάλλοντος. Στις άλλες προηγμένες χώρες το υπουργείο Περιβάλλοντος είναι σκέτο, χωρίς τσιμέντο και άσφαλτο, και διευθύνεται από ανθρώπους με εκπαίδευση στη βιολογία και τις περιβαλλοντικές επιστήμες και όχι του πολιτικού μηχανικού.
Το δικό μας ΥΠΕΧΩΔΕ, το οποίο επιμένει στην καύση λιγνίτη που εκπέμπει τεράστιες ποσότητες αερίων που θερμαίνουν το κλίμα, παρέχει μόνο επί χάρτου προστασία σε πολλά εθνικά πάρκα, έχοντας αφήσει δάση και ακτές να γίνουν βορά του μπετόν. Σε πρόσφατο απολογισμό του ΥΠΕΧΩΔΕ, ο υπουργός μίλησε για υψηλούς ρυθμούς δημοπρατήσεων έργων, αλλά όχι περιβαλλοντικής προστασίας. Δυστυχώς, τα είδη που χάνονται και το μεταβαλλόμενο κλίμα δεν μιλούν. Τέτοιοι απολογισμοί σήμερα συνιστούν αναχρονισμό. Θα νόμιζε κανείς ότι οι κυβερνώντες και τα παιδιά τους ζουν σε άλλο πλανήτη και δεν διατρέχουν τους ίδιους κινδύνους μ’ εμάς.
Παρακολουθούμε ότι η τεχνολογία των φιλικών προς το περιβάλλον πηγών ενέργειας (υδροηλεκτρικοί σταθμοί, αιολικά πάρκα, φωτοβολταϊκά τόξα, θερμικά πεδία κλπ.) δεν έχει προχωρήσει όσο θα έπρεπε, παρά τις σημαντικές προσπάθειες που έχουν γίνει από τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Είναι προφανές ότι τα κέντρα λήψης αποφάσεων σε παγκόσμια κλίμακα έχουν ακόμα διαφορετική άποψη και εξυπηρετούν βραχυπρόθεσμα άλλου είδους οικονομικά συμφέροντα.
Η πλειονότητα των κυβερνώντων μαζί με πολλούς τεχνοκράτες και οικονομολόγους αγνοούν τους νόμους της φύσης και διατείνονται ότι η διαρκής οικονομική ανάπτυξη είναι καλή για όλους μας και βεβαίως το περιβάλλον. Πρόκειται περί κακοήθους ανοησίας. Αν ήταν έτσι, γιατί αυτή η χωρίς όρια ανάπτυξη μας οδήγησε στην παρούσα, συχνά μη αναστρέψιμη, περιβαλλοντική κρίση;
Χρειάζεται, επομένως, επειγόντως να υιοθετηθεί η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία υπουργείου Περιβάλλοντος χωρίς χωροταξία και δημόσια έργα, που να στελεχωθεί με άτομα ειδικά στην οικολογία και όχι το μπετόν. Και χρειάζεται η κυβέρνηση να αποκτήσει περιβαλλοντική ευαισθησία, πέρα από προεκλογικές κενές ρητορείες, παίρνοντας ουσιαστικά μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Το οφείλουν στους εαυτούς τους, στα παιδιά τους, σε όλους μας.
Ούτε η Μαγνησία, όπως και κανενός άλλου νομού της Ελλάδας, της πρέπει να έχει την “τύχη” της μετατροπής της σε βιομηχανική χαβούζα. Ούτε και είμαστε υπανάπτυκτοι ιθαγενείς, που ασχολούμαστε μόνον με τα πνεύματα και τα στοιχειά της φύσης, μη έχοντες γνώμη για ο,τιδήποτε άλλο. Εάν, αρμόδιοι κύριοι του ΥΠΕΧΩΔΕ και του Υπουργείου Ανάπτυξης δεν είστε σε θέση να αντιληφθείτε τι κάνετε, εάν δεν καταλαβαίνετε ότι η συνεχιζόμενη ανεξέλεγκτη λειτουργία των ρυπογόνων βιομηχανιών, αλλά και η παροχή αδείας για την κατασκευή νέων λιγνιτικών μονάδων ηλεκτροπαραγωγής θα σημάνουν την ασφυξία μας, ε, τότε «σταματήστε να μας αναπτύσσετε. Τέτοια ανάπτυξη δεν την θέλουμε. Καλύτερα να μείνουμε …υπανάπτυκτοι»!!

Οι Έλληνες "Σαμουράι"

Τι κοινό έχουν o Χρ.Ζαχόπουλος, ο πρώην δικηγόρος κ. Ηρ.Κουτελίδας και οι γιαπωνέζοι σαμουράι; Την αυτοκτονία. Στην επίσημη γιαπωνέζικη γλώσσα ο όρος είναι «σεπούκου» και δηλώνει την τελετουργική αυτοκτονία, ενώ η λέξη «χαρακίρι» χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη. H αυτοχειρία αποτελούσε για τους σαμουράι δικαίωμα και συχνά τον μόνο σωστό τρόπο αντιμετώπισης της ατίμωσης και της ήττας. H τελετουργία για την πράξη της αυτοκτονίας έπρεπε να γίνει ήρεμα, χωρίς λιποψυχία, προκειμένου ο σαμουράι να δώσει ένα τέλος μόνος του και να μην ατιμαστεί στα χέρια του δημίου.
Οι άνθρωποι, λοιπόν, πάντα προσπαθούσαν να κατανοήσουν πώς φθάνει κανείς σε αυτό το πλέον απονενοημένο διάβημα H πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό είναι ότι ο αυτόχειρας είχε ψυχολογικά προβλήματα, κάποια διαταραχή που τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Πρόκειται για ανακρίβεια, αφού τις περισσότερες φορές ο αυτόχειρας έχει μεν προβλήματα τα οποία όμως οδηγούν σε αφόρητη ψυχολογική πίεση (και όχι αντίστροφα) και καταλήγει να επιλέξει την έσχατη λύση ως απάντηση στο αδιέξοδο.
Σε επαγγέλματα που απαιτούν την άσκηση ελέγχου, όπως στην πολιτική ή σε διοικητικές θέσεις, ο έλεγχος είναι πρωταρχικό στοιχείο στην κουλτούρα τους, που σχετίζεται με το ζήτημα της αυτοκτονίας. Όταν, λοιπόν, μια κατάσταση ξεφεύγει εκτός ελέγχου, και αφού εξαντλήσουν όλους τους πιθανούς τρόπους επίλυσής της, τότε πρέπει να βρουν μια λύση· όταν δεν βρίσκεται τέτοια λύση και τα πράγματα έχουν εκφυλιστεί, η αυτοκτονία φαίνεται ως η μόνη πιθανή λύση. Πρόκειται για μια επιλογή διαφυγής, που, κατά κάποιον τρόπο, είναι προτιμότερη από άλλες αφόρητες και τρομακτικές περιστάσεις, όπως επώδυνα αρνητικά συναισθήματα, συμπεριλαμβανομένων ντροπής, ενοχής, θυμού, φόβου, λύπης, τα οποία το άτομο φοβάται περισσότερο και από τον θάνατο.
Από τα περίπου 2,5 δις ευρώ που διακινήθηκαν μέσω του Υπουργείου Πολιτισμού επί κυβερνητικής θητείας της Ν.Δημοκρατίας, ποσό 1,5 δις ευρώ διαχειρίστηκε πέραν κάθε λογικής και ελεγχόμενης πλέον χρηστής διοίκησης μόνος ο Χρ.Ζαχόπουλος με την μεταβίβαση σχετικής αρμοδιότητας από τον ίδιο τον κ.Καραμανλή. Δεκάδες καταγγελίες ακόμη και υπουργών θάφτηκαν στα συρτάρια της διοίκησης της Εισαγγελίας και του μεγάρου Μαξίμου, αποδίδοντας ανάγλυφα το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού του κ. Καραμανλή και την αντίληψη του περί ηθικής στη διοίκηση.
Η πτώση και ο τραυματισμός του μέχρι πρόσφατα Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού και στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού, συγκλονίζει το πανελλήνιο. Ήδη, κοντά σ’αυτόν προστέθηκε και ο Ηρακλής Κουτελίδας, πρώην δικηγόρος, ο οποίος φέρεται να εμπλέκεται στην υπόθεση εκβιασμού του τέως γενικού γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού και ο οποίος προσπάθησε στις 4/1/2008, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, να αυτοκτονήσει πέφτοντας μπροστά σε ένα φορτηγό στη λεωφόρο Ποσειδώνος, στην Αθήνα. Η υπόθεση χαρακτηρίζεται «σκοτεινή», πληροφορίες δε και φήμες συναρτούν την πτώση του πρώην Γενικού Γραμματέα με ενδεχόμενα σκάνδαλα στο Υπουργείο Πολιτισμού και σχετικές πολιτικές παραμέτρους. Η υπόθεση έχει προφανώς μεγάλες πολιτικές προεκτάσεις και είναι «εξαιρετικής φύσης», ώστε να εφαρμοστεί το άρθρο 30 παρ. 3 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, δηλαδή ο υπουργός Δικαιοσύνης οφείλει να ζητήσει από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να παραγγείλει την διενέργεια της ανάκρισης κατά απόλυτη προτεραιότητα, επί όλων των πτυχών της υπόθεσης.
Ενόψει αυτών, το ΠΑΣΟΚ κάλεσε ήδη τον υπουργό Δικαιοσύνης να τοποθετηθεί επί του εάν συμμερίζεται την έκδηλη ανησυχία και αναστάτωση της κοινής γνώμης από την «εξαιρετικής φύσης» υπόθεση αυτή και να εφαρμόσει την διάταξη αυτή, δηλαδή την κατά προτεραιότητα διενέργεια ανάκρισης. Σε διαφορετική περίπτωση ο υπουργός Δικαιοσύνης οφείλει να εξηγήσει αναλυτικά τους λόγους της άρνησής του να εφαρμόσει τις ως άνω διατάξεις σε μια τόσο σοβαρή υπόθεση, όπως η υπόθεση Ζαχόπουλου.
Εν κατακλείδι, η συγγραφή του παρόντος ερμηνευτικού άρθρου κρίθηκε απαραίτητη, επειδή ο πολιτικός μας βίος άρχισε να εμπλουτίζεται με πρακτικές που θυμίζουν πλέον την μακρινή Ιαπωνία, και όπως δείχνουν τα πράγματα η κατάσταση έχει ξεφύγει πλέον κάθε ελέγχου από το περιβάλλον Καραμανλή, έτσι που η γνώση των συμβολισμών από τις ιαπωνικές μεθόδους αυτοχειρίας φαντάζει χρήσιμη και για το μέλλον…

“Υπόθεση Ζαχόπουλου∙ μια απλή ροζ ιστορία ή κάτι περισσότερο;”

«“Στην προσπάθεια της έρευνας για την αλήθεια, είναι ανάγκη να αμφιβάλλουμε για το καθετί, όσο μπορούμε περισσότερο” ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ (Ρενέ ντε Κάρτ)»

Σε θρίλερ με σοβαρές πολιτικές διαστάσεις εξελίσσεται η υπόθεση Ζαχόπουλου. Η αναστάτωση στην κυβερνητική παράταξη είναι εμφανής και από το γεγονός ότι την ώρα που η κυβέρνηση Καραμανλή, βυθισμένη στις επικοινωνιακές της αυταπάτες, προσπαθεί να κρατήσει χαμηλά τους τόνους για το θέμα, με μοναδικό γνώμονα τον περιορισμό των δυσμενών εντυπώσεων και αδιαφορώντας για τα σοβαρά ζητήματα κατάχρησης εξουσίας, που, κατά κοινή πεποίθηση, φαίνεται να προκύπτουν, στελέχη της, που είχαν συνεργαστεί με τον κ. Ζαχόπουλο, έσπευσαν να αφήσουν σαφείς αιχμές για τον ίδιο και το ρόλο του, εμπλέκοντας μάλιστα και την κα Φάνη Πάλλη - Πετραλιά!
Άλλωστε, ο Χρήστος Ζαχόπουλος αποτελούσε μέχρι πριν από λίγους μήνες άνθρωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του Μεγάρου Μαξίμου και διατηρούσε φιλικές σχέσεις με την σύζυγο του Πρωθυπουργού. Από το Μέγαρο Μαξίμου αντλούσε και τη δύναμή του, για να συγκρουστεί με προϊσταμένους του υπουργούς και υφυπουργούς. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο τέως υφυπουργός Πολιτισμού Πέτρος Τατούλης, ο οποίος είχε πει, ότι ο Χρήστος Ζαχόπουλος, ως γενικός γραμματέας, είχε αρμοδιότητες υπερυπουργού, κάτι που τον έβρισκε αντίθετο. Μιλώντας προ ημερών στον ρ/σ ΣΚΑΪ 100,4 ο κ. Τατούλης είπε ότι «ήθελα όλη την ευθύνη να την έχω εγώ, για να έχω τον απόλυτο έλεγχο. Δόθηκαν αρμοδιότητες τότε από την τότε αναπληρώτρια υπουργό, την κ. Πετραλιά και δόθηκαν μεγαλύτερες αρμοδιότητες μετά την δική μου απομάκρυνση, από τον τέως υπουργό Πολιτισμού κ. Βουλγαράκη».
Την στιγμή, λοιπόν, που ακόμα και οι φανατικότεροι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος αντιλαμβάνονται ότι κάτι «σάπιο» κρύβεται πίσω από το άλμα στο κενό που επιχείρησε ο πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού, η κυβέρνηση δοκιμάζει να υποβιβάσει την υπόθεση στα όρια μιας σκανδαλιστικής «ροζ ιστορίας», λες και απευθύνεται σε μία μάζα άβουλων πολιτών, διατεθειμένων να καταναλώσουν ό,τι και όπως τους προσφέρεται.
Οι κυβερνητικές προσδοκίες από τη σκόπιμη υποβάθμιση του θέματος είναι προφανείς. Προφανέστερη είναι, ωστόσο, η αδυναμία να εκτονωθούν, όπως πεισματικά επιχειρείται, οι εξαιρετικά αρνητικές εντυπώσεις, καθώς το κεντρικό πρόσωπο του δράματος δεν ήταν ένα όποιο - όποιο μεσαίο κυβερνητικό στέλεχος, αλλά πρόσωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού, οικογενειακός φίλος και επιστήθιος συνεργάτης του.
Υπ’ αυτή την έννοια, η συστηματική προσπάθεια που καταβάλλεται να «αποχρωματισθεί» πολιτικά η υπόθεση, δεν αφορά μόνο τους χειρισμούς ορισμένων κυβερνητικών επιτελών, που θα ένιωθαν δικαιωμένοι αν «έπνιγαν» τις πολιτικές διαστάσεις του ζητήματος μέσα σε ένα «ροζ» φόντο.
Αφορά και «ακουμπά» τον κύριο Καραμανλή προσωπικά, ο οποίος, αντί να πρωτοστατήσει στην προσπάθεια να έρθει όλη η αλήθεια στο φως, ανέχεται χειρισμούς που παραπέμπουν σε απόπειρα συγκάλυψης, εκθέτοντας την κυβέρνησή του και τον ίδιο.
Ούτως ή άλλως, το ηθικό και πολιτικό πλήγμα που υπέστησαν η κυβέρνηση και ο επικεφαλής της από τα συγκεκριμένα γεγονότα δεν μειώνεται με τεχνάσματα και επικοινωνιακές μεθοδεύσεις, πολλώ μάλλον από την προσπάθεια να μετατραπεί η «υπόθεση Ζαχόπουλου» σε «υπόθεση Τσέκου», όπως επιχειρούν αφελώς να καταφέρουν πολλοί παράγοντες του δημοσίου βίου...
Εν κατακλείδι, σίγουρο είναι ότι η βουτιά του Χρήστου Ζαχόπουλου στο κενό δεν ήταν απόφαση της στιγμής. Στο ερώτημα «τι έσπρωξε, λοιπόν, τον πρώην γ.γ. του υπουργείου Πολιτισμού στην απόπειρα αυτοκτονίας;», ελλείψει κυβερνητικής ενημέρωσης, δεν έχουμε παρά να αναμένουμε την δημοσιογραφική, αλλά και την δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης, προκειμένου να διαπιστώσουμε εάν πράγματι ο κ. Ζαχόπουλος προχώρησε στο απονενοημένο διάβημα, ως προσπάθεια αποφυγής των απόνερων μιας – κατά τα άλλα, αδιάφορης για το κοινωνικό σύνολο - ανάρμοστης ερωτικής σχέσης ή υπό την πίεση αποκαλύψεων για εμπλοκή του σε υποθέσεις διαφθοράς. Οψόμεθα…

Ευχετήριο Μήνυμα

Μαγνησιώτισσες και Μαγνησιώτες,

Με την ευκαιρία των εορτών και του Νέου Έτους εύχομαι ολόψυχα σε όλες και όλους χαρούμενα Χριστούγεννα και ένα ευτυχισμένο, ειρηνικό, δημιουργικό και υγιές 2008.
Το Νέο Έτος βρίσκει το Νομό μας στην αρχή μιας δύσκολης περιόδου, ενός νέου μεγάλου κύκλου και μιας μακράς μάχης για την επίλυση των μεγάλων και χρόνιων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος μας.

Θέλω να πιστεύω ότι σ’ αυτή την προσπάθεια και σε αντίθεση με το γενικότερο πνεύμα απαισιοδοξίας που επικρατεί, θα ενώσουμε όλοι μαζί τις δυνάμεις μας, αφήνοντας στο περιθώριο ό,τι στο παρελθόν μας χώριζε, έτσι ώστε να στεφθεί η πορεία αυτή με επιτυχία.

Πάντα πίστευα πως οι Μαγνησιώτες ενωμένοι και θέτοντας υψηλούς στόχους μπορούν να πραγματώσουν σημαντικά επιτεύγματα, μπορούν να μεγαλουργήσουν.

Η αρχή μου αυτή με κάνει και τώρα να πιστεύω ότι η συμπόρευση όλων μας μπροστά στα σοβαρά ζητήματα του Νομού μας, αποτελεί την εγγυητική επιστολή για τη διασφάλιση της επιτυχίας του αγώνα μας.

Κοιτώντας, λοιπόν, μπροστά και μακριά, έχοντας στόχους υψηλούς και μεγάλους, αγκαλιασμένοι με ομόνοια και σύμπνοια, με αυτοπεποίθηση για τη δύναμη και τις δυνατότητές της τοπικής κοινωνίας μας, είμαστε έτοιμοι να προϋπαντήσουμε το 2008 και να το μετατρέψουμε σε μια χρονιά επιτυχιών για τον τόπο μας και δημιουργικό για το λαό μας.

Με πολλές ευχές και εκτίμηση

"Δικαιοσύνη και τοπική ανάπτυξη"

«“Όσα με τη λογική βρίσκεις σωστά, αυτά εφάρμοσέ τα στην πράξη. Όσα δεν πρέπει να κάνεις, ούτε να τα σκέφτεσαι” ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ»
Σύγχρονη είναι μια πόλη και ένας Νομός, όταν μπορούν να παρέχουν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου στους πολίτες. Στη λογική αυτή η στέγαση των Δημοσίων Υπηρεσιών σε ξεπερασμένα από απόψεως στεγαστικής επάρκειας, αλλά και τεχνικών προδιαγραφών κτίρια, ενισχύουν την μιζέρια και την άποψη ότι τίποτα δεν αλλάζει, με αποτέλεσμα το μεν Δημόσιο, έρμαιο της στατικής ανεπάρκειας, να αδυνατεί να βελτιώσει ουσιαστικά τις παρεχόμενες προς τους πολίτες υπηρεσίες, ο δε πολίτης να διατηρεί μια αποκρουστική άποψη για το Δημόσιο, το οποίο εξακολουθεί να θεωρεί ως αναγκαίο κακό.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι καλούνται σε λίγα τετραγωνικά μέτρα να συνυπάρξουν με άλλους συναδέλφους τους, η αρχειοθέτηση γίνεται με απαράδεκτο τρόπο και οι πολίτες στερούνται του αναγκαίου – καλαίσθητου χώρου αναμονής, όπου θα μπορούν να παραμένουν κατ'ολίγον για την εξυπηρέτησή τους.
Από την άλλη, ασθμαίνοντας τρέχει το Ελληνικό Δημόσιο να μετουσιώσει σε πράξη την κοινωνία της πληροφορίας, η οποία παρότι απαιτεί υποδομές, άγνωστες για τα μέχρι σήμερα δεδομένα, εντούτοις μπορεί να πραγματώσει αυτό που μέχρι σήμερα φάνταζε απίθανο· την ταχύτητα στην ενημέρωση του πολίτη, αλλά και στην διεκπεραίωση των υποθέσεών του.
Όταν την δεκαετία του ’30 λειτούργησε το δικαστικό μέγαρο του Βόλου, οι μεν δικηγόροι ήταν ελάχιστοι, ο δε πληθυσμός της πόλης δεν αριθμούσε περισσότερους από 25.000 – 30.000 κατοίκους. Είναι σαφές ότι το κτίριο αυτό με οποιαδήποτε μελέτη σκοπιμότητας και να είχε γίνει εκείνη την εποχή, δεν θα μπορούσε και ο πλέον αισιόδοξος μελετητής να προβλέψει ότι θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες που θα διαμορφώνονταν μετά από 70 χρόνια.
Σήμερα, ο πληθυσμός της πόλης έχει πενταπλασιαστεί, οι ίδιες οι περιφέρειες του νομού ήρθαν πιο κοντά προς την πρωτεύουσά του, οι δικηγόροι ανέρχονται σήμερα σε 550 και προσαυξάνονται με ρυθμούς της τάξης των 30-35 δικηγόρων ετησίως, οι υποθέσεις στα δικαστήρια, επίσης, πολλαπλασιάστηκαν, πλην, όμως, δικηγόροι, δικαστές και δικαστικοί υπάλληλοι καλούνται να διακονούν την δικαιοσύνη στο ίδιο αρχικό κτίριο, το εμβαδόν του οποίου αυξήθηκε μεν με την προσθήκη που έγινε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, πλην, όμως, στο σύνολό του έχει πλέον κορεστεί.
Το δικαστικό μέγαρο διαθέτει μόλις τρεις (3) αίθουσες, με αποτέλεσμα το πλείστον των υποθέσεων, διαφόρων διαδικασιών, να γίνεται στα μικρά γραφεία των δικαστών, στα οποία στοιβάζονται κατά κυριολεξία ο δικαστής, ο γραμματέας, οι δικηγόροι, οι μάρτυρες, κ.λ.π., ο λοιπός δε κόσμος να πλημμυρίζει τους διαδρόμους, αφού το μεν οι συνεδριάσεις πρέπει κατά νόμον να γίνονται δημόσια, το δε έκαστος εξ αυτών αναμένει την εκδίκαση της δικής του υποθέσεως.
Αλλά και το Διοικητικό Πρωτοδικείο, ελλείψει χώρου, στεγάζεται σε διαμέρισμα πολυκατοικίας (!!), που κείται επί της οδού Ιάσονος, οι δε συνεδριάσεις του, κατά πανελλαδική πρωτοτυπία, δεν γίνονται τις πρωϊνές ώρες, όπως και των άλλων δικαστηρίων, αλλά απογευματινές ώρες (5μ.μ.), καθότι τότε οι αίθουσες είναι κενές!!
Η έλλειψη της αναγκαίας κτιριακής υποδομής έχει άμεση επίπτωση και στον αριθμό των δικαστών που θα μπορούσαν να υπηρετήσουν στο Βόλο, αφού δεν μπορούν να λειτουργήσουν, λ.χ. παράλληλα δύο Τριμελή Πλημ/κεία και δύο Μονομελή Πλημ/κεία, το καθένα από τα οποία θα μπορούσε να δικάσει τις 15-20 υποθέσεις, που θα εγγράφονταν στο πινάκιό του και τις οποίες σίγουρο είναι ότι θα προλάβαιναν να δικάσουν μέσα στο ωράριο λειτουργίας, αλλά και οι δικαστές να ανταποκριθούν στο λειτούργημά τους, εν συγκρίσει με τις 50-60 υποθέσεις που προσδιορίζονται σήμερα για το ένα Τριμελές και το αντίστοιχο Μονομελές Πλημ/κείο και σαφέστατα δεν θα αναβάλλονταν οι περισσότερες απ’αυτές λόγω ωραρίου, συντηρώντας κατ’αυτό τον τρόπο την παθογένεια και την ασφυξία στην οποία έχει περιέλθει η απονομή της δικαιοσύνης.
Αυτή η εικόνα δεν θυμίζει ναό της δικαιοσύνης και μάλιστα μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας, αλλά ανατολίτικο παζάρι, όπου συνωστίζονται οι πελάτες και οι πραματευτάδες, εικόνα που σαφέστατα δεν τιμά την πόλη μας.
Σύσσωμος ο δικηγορικός κόσμος του νομού μας, ύστερα από χρόνια συνεδριάσεων και επαφών με τους τοπικούς φορείς, έρχεται με μια άκρως εμπεριστατωμένη μελέτη, να προτείνει προς τους αρμόδιους φορείς: α) την αναπαλαίωση του υπάρχοντος κτηρίου, στο εσωτερικό του οποίου μπορούν να διαμορφωθούν πολλές και άνετες για τα σημερινά δεδομένα δικαστικές αίθουσες και β) την αξιοποίηση του έμπροσθεν του κτηρίου προαύλιου χώρου, εντός του οποίου υπάρχει η δυνατότητα να κατασκευασθούν υπογείως τρία επίπεδα, εκ των οποίων στα δύο κατώτερα επίπεδα θα δημιουργηθούν χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων και στο πάνω επίπεδο θα στεγαστούν υπηρεσίες των δικαστηρίων, χωρίς να αλλοιωθεί η σημερινή του φυσιογνωμία.
Η όλη αυτή επιφάνεια (του προαύλιου χώρου) ξεπερνά τα 1.500τ.μ. και σε συνδυασμό με το υπάρχον κτίριο, εμβαδού 2.400τ.μ. περίπου, θα μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες του νομού για την προσεχή 30ετία, ενώ από την άλλη θα αναβαθμιστεί και ο όλος χώρος, αλλά και για τη δικαιοσύνη θα της παρασχεθεί ο αναγκαίος χώρος, καθόσον θα δημιουργηθούν πολλές και άνετες αίθουσες. Παράλληλα, θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να διεκδικήσουμε και την λειτουργία μεταβατικού Εφετείου (πολιτικού και ποινικού) και στο Βόλο.
Με αυτές τις επεμβάσεις, που απαιτούν με διαφορά το μικρότερο κόστος και συνάμα σύντομο χρόνο υλοποίησής τους και το κέντρο της πόλης θα συνεχίζει να σφύζει από ζωή, χωρίς εκπτώσεις στο επίπεδο των αναγκαίων υψηλών νομικών υπηρεσιών, αλλά και του κινδύνου μαζικής μεταναστεύσεως των επαγγελματιών, που εξαρτώνται άμεσα από την λειτουργία της Θέμιδας. Δικηγόροι, δικαστικοί επιμελητές, συμβολαιογράφοι, βιβλιοπωλεία και καταστήματα εκδόσεως φωτοτυπιών συνθέτουν έναν επαγγελματικό ιστό, που κινείται πέριξ του δικαστικού μεγάρου και τελούν σε άμεση εξάρτηση απ’ αυτό, έχουν δε επενδύσει εκατομμύρια ευρώ για την απόκτηση και λειτουργία σύγχρονων γραφείων και καταστημάτων, αποτελώντας, από την άλλη, ουσιαστικό κίνητρο για την έντονη οικοδομική δραστηριότητα που παρατηρείται κατά μήκος των οικοδομικών τετραγώνων πέριξ της Πλατείας Ελευθερίας.
Για την αναγκαιότητα αμέσου επιλύσεως των ανωτέρω προβλημάτων, που παρουσιάζει η λειτουργία της δικαιοσύνης στη Μαγνησία, υπάρχει πλήρης ομοφωνία και με τους δικαστικούς υπαλλήλους, αλλά μόνον ως προς την διαπίστωση και κατανόηση του προβλήματος, ενώ οι διαφοροποιήσεις μεταξύ του δικηγορικού κόσμου και των δικαστικών υπαλλήλων αρχίζουν και περαιώνονται όταν αναπτύσσεται η προβληματική για το πώς θα λυθεί το πρόβλημα αυτό.
Συμπερασματικά, οι προτάσεις που μέχρι σήμερα έχουν προβληθεί από άλλους φορείς, παραβλέπουν την αξιοποίηση του υπάρχοντος δικαστικού μεγάρου και μιλούν μόνον για την μεταστέγαση των δικαστηρίων σε άλλους χώρους και τοποθεσίες, παραβλέποντας, όμως, αφενός μεν ότι έτσι θα οδηγεί σε απαξία ένα από τα πλέον ιστορικά κτήρια της πόλης, αφετέρου δε θα οδηγήσουν σε συρρίκνωση την ίδια την οικονομική ανάπτυξη του κέντρου της πόλης μας. Υπάρχει κανείς που θα ήθελε να βιώσει τέτοιες εξελίξεις;