Συναντήθηκα με τον γνωστό Μάρξ σε χρόνο και σε τόπο που δεν μου επιτρέπεται να σας αποκαλύψω, άλλωστε δεν έχει καμία σημασία, ο οποίος, σε μια εκ βαθέων συζήτηση για το πώς βλέπει από το υπερπέραν, όπου βρίσκεται, τα όσα διαδραματίζονται στη γη τις τελευταίες δεκαετίες, μου είπε τα παρακάτω, τα οποία χωρίς να γνωρίζει, κατέγραψα για χάρη σας σε μια από τις τεχνολογικά εξελιγμένες μικροσυσκευές της εποχής μας, που του ήταν αδύνατον να φανταστεί, ούτε και ασφαλώς γνώριζε, ότι μπορεί να αποθανατίζει στιγμές, παρόλο το μικρό ανάστημά της.«…Λοιπόν, βλέπουμε ότι ο καπιταλισμός είναι ο ισχυρότερος αυτή τη στιγμή. Ο καπιταλισμός είναι ένα κοινωνικό σύστημα, με άλλα λόγια, ο τρόπος με τον οποίο είναι οργανωμένα τα πράγματα και οι άνθρωποι σε μια κοινωνία, το ποιος έχει και ποιος δεν έχει, ποιος διοικεί και ποιος υπακούει. Στον καπιταλισμό υπάρχουν κάποιοι που έχουν χρήματα, δηλαδή κεφάλαιο και βιομηχανίες και καταστήματα και εδάφη και πολλά πράγματα, και υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν τίποτα άλλο παρά μόνο τη δύναμη τους και τις γνωριμίες προκειμένου να δουλέψουν. Και στον καπιταλισμό εξουσιάζουν αυτοί που έχουν τα χρήματα και τα διάφορα, και υπακούουν όσοι δεν έχουν τίποτα άλλο εκτός από την ικανότητα τους για εργασία.
Επομένως, καπιταλισμός σημαίνει ότι υπάρχουν λίγοι που έχουν μεγάλα πλούτη, όχι επειδή κέρδισαν κάποιο βραβείο, ή βρήκαν κάποιο θησαυρό, ή κληρονόμησαν από κάποιον συγγενή, αλλά αυτά τα πλούτη τα απέκτησαν εκμεταλλευόμενοι την εργασία των πολλών. Που σημαίνει ότι ο καπιταλισμός βασίζεται στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, τουτέστιν, ξεζουμίζουν τους εργάτες και τους παίρνουν ότι μπορούν από τις απολαβές τους. Πράγμα που γίνεται με αδικία, γιατί δεν πληρώνουν το αρμόζον στον εργαζόμενο για την εργασία του, αλλά του δίνουν έναν μισθό που μόλις αρκεί για να φάει λίγο και για να ξεκουραστεί ακόμα λιγότερο και να ξαναπάει την επόμενη μέρα να εργαστεί εκεί όπου τον εκμεταλλεύονται, είτε στην ύπαιθρο, είτε στην πόλη. Κι επίσης ο καπιταλισμός πολλαπλασιάζεται με τη αρπαγή, ή καλύτερα με την κλεψιά, γιατί αφαιρεί από άλλους αυτό που λαχταρούν, όπως για παράδειγμα, εδάφη και φυσικά πλούτη. Ακόμα καλύτερα, ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα όπου οι κλέφτες είναι ελεύθεροι, θαυμάζονται και αποτελούν παράδειγμα. Κι επιπλέον, εκτός από την εκμετάλλευση και τη στέρηση, ο καπιταλισμός καταστέλλει, γιατί φυλακίζει και σκοτώνει όσους επαναστατούν εναντία στην αδικία.
Στον καπιταλισμό αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι τα εμπορεύματα, γιατί όταν αγοράζονται ή πωλούνται φέρνουν κέρδη. Έτσι, λοιπόν, ο καπιταλισμός μετατρέπει τα πάντα σε εμπόρευμα, εμπορευματοποιεί τους ανθρώπους, τη φύση, την ιστορία, την ευσυνειδησία. Σύμφωνα με τον καπιταλισμό, τα πάντα πρέπει να μπορούν να αγοραστούν και να πουληθούν. Και όλα τα σκεπάζει πίσω από τα εμπορεύματα, ούτως ώστε να μην δούμε την εκμετάλλευση που επιτελεί. Έτσι, τα εμπορεύματα αγοράζονται και πωλούνται σε μια αγορά. Και προκύπτει ότι η αγορά, εκτός του ότι χρειάζεται προκειμένου να αγοράσουμε και να πουλήσουμε, χρειάζεται και για να αποκρύψουμε την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Για παράδειγμα, στην αγορά βλέπουμε τον καφέ ήδη συσκευασμένο, σε μια σακουλίτσα ή σε ένα πολύ ωραίο δοχείο, αλλά δεν βλέπουμε τον χωρικό που υπέφερε στη συγκομιδή του καφέ και δεν βλέπουμε το αφεντικό που τον πλήρωσε ελάχιστα για την εργασία του και δεν βλέπουμε τους εργάτες στην επιχείρηση. Ή βλέπουμε ένα μηχάνημα για να ακούμε ό,τι μουσική μας αρέσει, και το βρίσκουμε πολύ καλό γιατί έχει καλό ήχο, αλλά δεν βλέπουμε την εργάτρια στις βιομηχανίες συναρμολόγησης που βασανίστηκε πολλές ώρες, προκειμένου να συνδέσει τα καλώδια και τα μέρη της συσκευής και την πλήρωσαν ένα ελεεινό ποσό κι αυτή μένει μακριά από τον τόπο εργασίας και ξοδεύει πολλά ακόμη και για τη μεταφορά της.
Ακόμα καλύτερα, στην αγορά βλέπουμε αγαθά, δεν βλέπουμε όμως την εκμετάλλευση με την οποία κατασκευάστηκαν. Επομένως, ο καπιταλισμός χρειάζεται πολλές αγορές... ή μια αγορά πολύ μεγάλη, μια αγορά παγκόσμια. Οπότε, προκύπτει ότι ο καπιταλισμός του τώρα δεν είναι ίδιος με πρώτα, όταν οι πλούσιοι χαιρόντουσαν να εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους στα μέρη τους, αφού τώρα βρίσκεται σε μια φάση που λέγεται Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση. Η παγκοσμιοποίηση αυτή σημαίνει ότι, πλέον οι εργαζόμενοι δυναστεύονται όχι μόνο στη χώρα τους ή και σε άλλες, αλλά οι καπιταλιστές τείνουν να καταδυναστεύσουν τα πάντα σε ολόκληρο τον κόσμο. Και δεδομένου ότι ο κόσμος, ή αλλιώς ο πλανήτης Γη, λέγεται και "υδρόγειος σφαίρα", για το λόγο αυτό ονομάζεται "παγκοσμιοποίηση",δηλαδή ολόκληρος ο κόσμος.
Τελικά, ο νεοφιλελευθερισμός είναι η ιδέα μέσα από την οποία ο καπιταλισμός είναι ελεύθερος να κυριαρχήσει σε όλο τον κόσμο και άλλος τρόπος δεν υπάρχει, γι' αυτό πρέπει να παραδοθεί κανείς και να είναι ικανοποιημένος και να μην βγάλει άχνα, δηλαδή να μην επαναστατήσει. Ή αλλιώς, ο νεοφιλελευθερισμός είναι η θεωρία, το σχέδιο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Και ο νεοφιλελευθερισμός έχει τα δικά του οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά και πολιτισμικά σχεδία. Και σε όλα αυτά τα σχέδια το ζήτημα είναι η κυριαρχία στα πάντα, και όποιος δεν υπακούει θα καταστέλλεται και θα περιθωριοποιείται, προκειμένου να μην προωθήσει τις επαναστατικές του αντιλήψεις και σε άλλους.
Οπότε στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, οι μεγάλοι καπιταλιστές που ζουν σε χώρες που είναι ισχυρές, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, θέλουν όλος ο κόσμος να γίνει μια μεγάλη επιχείρηση, όπου θα παράγονται εμπορεύματα, σαν μια μεγάλη αγορά. Μια αγορά παγκόσμια, μια αγορά για να αγοράζονται και να πουλιούνται όλα όσα κατασκευάζονται ανά τον κόσμο και να συγκαλύπτεται όλη η εκμετάλλευση σε όλο τον κόσμο. Έτσι, οι παγκοσμιοποιημένοι καπιταλιστές παρεισφρύουν παντού, σε όλες τις χώρες, προκειμένου να πραγματοποιήσουν τα μεγάλα σχέδιά τους, ή καλύτερα, τις μεγάλες τους απάτες. Και δεν σέβονται τίποτα και εγκαθίστανται σύμφωνα με τη δίκη τους βούληση. Ουσιαστικά, κατακτούν τις άλλες χώρες. Γι' αυτό η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι ένας πόλεμος κατάκτησης ολόκληρου του κόσμου, ένας πόλεμος παγκόσμιος, ένας πόλεμος που ο καπιταλισμός διεξάγει, προκειμένου να εξουσιάσει σε παγκόσμιο επίπεδο. Και η κατάκτηση αυτή κάποιες φορές συντελείται με στρατεύματα που εισβάλλουν σε μια χώρα και επικρατούν με τη βία. Ενώ άλλες φορές τελείται μέσω της οικονομίας, που σημαίνει ότι, οι μεγάλοι καπιταλιστές μεταφέρουν τα κεφάλαια τους ή δανείζουν τα χρήματα τους σε μια άλλη χώρα, με την προϋπόθεση όμως ότι θα υπακούει σε όσα αυτοί λένε. Και εισάγουν ακόμα και τις απόψεις τους, δηλαδή τον καπιταλιστικό πολιτισμό που είναι ο πολιτισμός του εμπορεύματος, του κέρδους, της αγοράς. Οπότε ο κατακτητής, ο καπιταλισμός δηλαδή, κάνει ό,τι θέλει, καταστρέφει και αλλάζει ό,τι δεν του αρέσει και εξαλείφει ό,τι τον ενοχλεί. Για παράδειγμα, τον ενοχλούν όσοι δεν παράγουν, ούτε αγοράζουν, ούτε πωλούν στις μοντέρνες αγορές, ή και όσοι επαναστατούν στο πρόσταγμα αυτό. Και όσοι του είναι άχρηστοι, τους περιφρονεί και θέλει να τους αφανίσει. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός διαγράφει ακόμα και τους νόμους που δεν του επιτρέπουν την εκμετάλλευση και τα μεγάλα κέρδη. Για παράδειγμα, επιβάλλεται ότι τα πάντα θα μπορούν να αγοράζονται και να πουλιούνται και δεδομένου ότι ο καπιταλισμός διαθέτει το χρήμα, τότε μπορεί να τα αγοράσει όλα. Έτσι, ο καπιταλισμός καταστρέφει τα κράτη που κυριεύει με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και στη συνέχεια θέλει να τα επαναπροσαρμόσει όλα ή να τα φτιάξει ξανά από την αρχή, αλλά με το δικό του τρόπο, δηλαδή με τρόπο τέτοιο που θα του επιφέρει οφέλη και χωρίς κανείς να τον ενοχλεί. Έτσι, η νεοφιλελεύθερη -ή αλλιώς καπιταλιστική- παγκοσμιοποίηση καταστρέφει τον πολιτισμό, τη γλώσσα, το οικονομικό και πολιτικό τους σύστημα, καταστρέφει ακόμα και τις διαδικασίες μέσα από τις οποίες σχετίζονται όσοι ζουν στα κράτη αυτά. Με άλλα λόγια, καταστρέφει όλα όσα κάνουν ένα κράτος, να είναι κράτος. Άρα, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση επιδιώκει να καταστρέψει τους Λαούς του κόσμου και να παραμείνει μόνο ένας Λαός ή χώρα, δηλαδή η χώρα του χρήματος, του κεφαλαίου. Ο καπιταλισμός, λοιπόν, θέλει όλα να είναι όπως αυτός θέλει, δηλαδή με το δικό του τρόπο, και αυτό που είναι διαφορετικό δεν του αρέσει, το καταδιώκει και του επιτίθεται ή το περιθωριοποιεί και κάνει σαν να μην υπάρχει.
Συνοψίζοντας λοιπόν, ο καπιταλισμός της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης βασίζεται στην εκμετάλλευση, στην αρπαγή, στην περιφρόνηση και στην καταστολή όσων δεν τον αποδέχονται. Όπως και πρώτα δηλαδή, με τη διαφορά ότι τώρα είναι παγκοσμιοποιημένος, οικουμενικός. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολα για την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, γιατί οι εκμεταλλευόμενοι κάθε χώρας δεν ικανοποιούνται και δεν λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να γίνει, αντίθετα εξεγείρονται. Και αυτοί που διαμαρτύρονται και παρεμβαίνουν, αντιστέκονται και δεν επιτρέπουν την εξάλειψη τους. Και τότε βλέπουμε ότι σε όλο τον κόσμο όσοι εξαπατήθηκαν αντιστέκονται, προκειμένου να μην υποταχτούν, επαναστατούν δηλαδή, και όχι μόνο σε ένα μέρος, αλλά παντού, όπου και είναι πολυάριθμοι. Συνεπώς, όπου υπάρχει μια νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, υπάρχει και μια παγκοσμιοποίηση της επανάστασης. Και σ’ αυτήν την παγκοσμιοποίηση της επανάστασης δεν υπάρχουν μόνο οι εργάτες της υπαίθρου και των πόλεων, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που είναι κατατρεγμένοι και περιφρονημένοι για τον ίδιο ακριβώς λόγο, επειδή δεν αφήνουν να εξουσιάζονται, όπως οι γυναίκες, οι νέοι, οι μετανάστες και πολλές ακόμα ομάδες, παρούσες σε όλο τον κόσμο, αλλά που δεν βλέπουμε αν δεν φωνάξουν "φτάνει πια στην περιφρόνηση" και εξεγείρονται, και τότε ναι, τους βλέπουμε και τους ακούμε και τους γνωρίζουμε. Και τότε, εμείς βλέπουμε ότι όλες αυτές οι ομάδες ανθρώπων παλεύουν ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή κατά του σχεδίου της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, και αγωνίζονται για την ανθρωπότητα. Και μας προκαλεί, όλους εμάς που βρισκόμαστε εδώ πάνω, μεγάλη έκπληξη, βλέποντας την ανοησία των νεοφιλελευθέρων, που θέλουν να καταστρέψουν όλη την ανθρωπότητα με τους πολέμους τους και την εκμετάλλευση, όπως, επίσης, μας προκαλεί μεγάλη ευχαρίστηση που βλέπουμε ότι παντού γεννιούνται αντιστάσεις και εξεγέρσεις. Και τα βλέπουμε, πίστεψέ με, όλα αυτά σε όλο τον κόσμο και η καρδιά μας το γνωρίζει ότι δεν είναι μόνοι».
Αντί επιλόγου, τα σχόλια δικά σας… Άλλωστε τα περί «επί γης ειρήνη» και «εν ανθρώποις ευδοκία» σε λίγο θα αρχίσουν να ακούγονται. Ας ξέραμε, τουλάχιστον, γιατί τα λέμε…
