Σάββατο 18 Αυγούστου 2007

Η παράσταση έλαβε τέλος...


Πριν από κάμποσες δεκαετίες τα “μπουλούκια”, όπως λέγονταν τότε οι περιοδεύουσες θεατρικές ομάδες, προσπαθούσαν των μεν θεατών να διασκεδάσουν την δυστυχία, των δε ηθοποιών να κορέσουν την πείνα, με τα ψίχουλα που εισέπρατταν ως αντίτιμο του εισιτηρίου. Ακόμη και τα είδη διατροφής (κοτόπουλα, πίτες, κ.λ.π.) ήσαν ικανά να σου εξασφαλίσουν την είσοδο στην διασκέδαση.
Σήμερα, βέβαια, εξελίχθηκαν τα πάντα. Ακόμη και οι θίασοι μεγάλωσαν, έγιναν ολόκληρες επιχειρήσεις, με πλήρες στελεχικό δυναμικό και πλούσιο ρεπερτόριο. Οι ηθοποιοί απέκτησαν πλούσια κοστούμια, οι παραστάσεις λαμβάνουν χώρα σε αίθουσες πολυτελείας και όχι στην αποθήκη του μπάρμπα-Θωμά ή στην αλάνα που την έλεγαν και πλατεία και το αντίτιμο για την παράσταση είναι πλέον αντάξιο όχι μόνον του έργου, αλλά και της μορφής των κατεχόντων την τέχνη της υποκριτικής.
Παράλληλα, όμως, με τους θιάσους, άλλαξαν και οι θεατές, έγιναν πιο απαιτητικοί, δεν αρκούνται πλέον μόνον στο να πληρώνουν το αντίτιμο, αλλά έχουν την αξίωση να εισπράξουν και κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε ακολουθεί το κράξιμο και η παράσταση διακόπτεται γρήγορα “για λόγους ανωτέρας βίας”.
Κάπως έτσι διακόπηκε πρόωρα και η παράσταση με τίτλο «σεμνά και ταπεινά» του κυβερνητικού θιάσου. Στις πράξεις του έργου που εξελίχθηκε σε επεισόδια, είδαμε την προκήρυξη του διαγωνισμού για 3.000 θέσεις στην Πυροσβεστική να σταματάει στις 560, αφού ακυρώθηκε ο εν εξελίξει διαγωνισμός του 2004 προκειμένου να προσληφθούν οι «ημέτεροι». Είδαμε τις ζαρντινιέρες των πεζοδρομίων να φορούν κράνη και ασπίδες, για να ξυλοφορτώσουν φοιτητές. Είδαμε, αντί για γιατρούς και νοσηλευτές στο ΕΣΥ και πυροσβέστες, ότι ο τόπος είχε την ανάγκη από αγροφύλακες. Είδαμε ότι καταργήθηκε το 8ωρο στην εργασία και άλλα θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα. Είδαμε την επιστροφή στη λογική του εκπαιδευτικού μεσαίωνα, όπου η γνώση και η μόρφωση αφορούν στους λίγους και εκλεκτούς. Είδαμε να περνούν από το πλατό «κουμπάροι», υποκλοπείς, μυστικοί πράκτορες που απήγαγαν Πακιστανούς, δομημένα ομόλογα, για να δώσουν με την σειρά τους την θέση τους σε 600.000 στρέμματα καμένης έκτασης έτοιμης για δόμηση!! Είδαμε τον πλούτο των πιθανών εκδοχών του “θα”.
Αξιοσημείωτο, μάλιστα, της παράστασης αυτής, που δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο, είναι και το ότι σε παγκόσμια πρώτη εκείνος μεν που θα εμφανιζόταν επί σκηνής να παίζει το ρόλο του σεμνότατου πρωθυπουργού, ευρέθη κατ’ επανάληψιν μεταξύ των θεατών, έστω κι αν κάποιοι μάταια τον έψαχναν στα καμαρίνια, πολλούς κομπάρσους - υπουργούς και τον ίδιο τον πολίτη - θεατή, που χωρίς κανένας προηγουμένως να τον έχει προϊδεάσει, βρέθηκε να παίζει τον ρόλο του κύριου πρωταγωνιστή, ο οποίος, ως ήρωας αρχαίας τραγωδίας, αναζητούσε την κάθαρση.
Εν τέλει και επειδή κανένας «από μηχανής θεός» δεν είχε μέχρι πρότινος εμφανιστεί επί σκηνής για να δώσει ποιότητα στη παράσταση, που είχε αρχίσει να κουράζει, ο επικεφαλής του κυβερνητικού θιάσου έδωσε προ ημερών την εντολή να διακοπεί η παράσταση.
Τώρα θα μου πείτε γιατί την παράσταση διέκοψε ο ίδιος ο επικεφαλής του κυβερνητικού θιάσου και όχι οι ίδιοι οι πολίτες – θεατές; Είναι προφανές το γιατί. Επειδή οσμίστηκε ότι ήρθε η ώρα του κραξίματος και για να το αποφύγει, σκέφτηκε ότι καλύτερο θα ήταν να προανήγγειλε την έναρξη νέας παράστασης, με τον γνωστοποιηθέντα τίτλο «η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων», πιστεύοντας πως με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να κρατάει αμείωτο και το ενδιαφέρον των πολιτών – θεατών και τον θίασο σε δράση.
Έκανε, όμως, στους υπολογισμούς του ένα λάθος. Γιατί, όπως είπαμε και στην αρχή, άλλαξαν όχι μόνον οι θίασοι, αλλά και οι θεατές. Και όσο και να μην το πιστεύει, το κράξιμο έρχεται και σε λίγο θα ακουστεί με ένσταση. Μόνο να είναι εδώ για να το ακούσει και όχι να τον ψάχνουμε και πάλι…

Πριν από κάμποσες δεκαετίες τα “μπουλούκια”, όπως λέγονταν τότε οι περιοδεύουσες θεατρικές ομάδες, προσπαθούσαν των μεν θεατών να διασκεδάσουν την δυστυχία, των δε ηθοποιών να κορέσουν την πείνα, με τα ψίχουλα που εισέπρατταν ως αντίτιμο του εισιτηρίου. Ακόμη και τα είδη διατροφής (κοτόπουλα, πίτες, κ.λ.π.) ήσαν ικανά να σου εξασφαλίσουν την είσοδο στην διασκέδαση.
Σήμερα, βέβαια, εξελίχθηκαν τα πάντα. Ακόμη και οι θίασοι μεγάλωσαν, έγιναν ολόκληρες επιχειρήσεις, με πλήρες στελεχικό δυναμικό και πλούσιο ρεπερτόριο. Οι ηθοποιοί απέκτησαν πλούσια κοστούμια, οι παραστάσεις λαμβάνουν χώρα σε αίθουσες πολυτελείας και όχι στην αποθήκη του μπάρμπα-Θωμά ή στην αλάνα που την έλεγαν και πλατεία και το αντίτιμο για την παράσταση είναι πλέον αντάξιο όχι μόνον του έργου, αλλά και της μορφής των κατεχόντων την τέχνη της υποκριτικής.
Παράλληλα, όμως, με τους θιάσους, άλλαξαν και οι θεατές, έγιναν πιο απαιτητικοί, δεν αρκούνται πλέον μόνον στο να πληρώνουν το αντίτιμο, αλλά έχουν την αξίωση να εισπράξουν και κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε ακολουθεί το κράξιμο και η παράσταση διακόπτεται γρήγορα “για λόγους ανωτέρας βίας”.
Κάπως έτσι διακόπηκε πρόωρα και η παράσταση με τίτλο «σεμνά και ταπεινά» του κυβερνητικού θιάσου. Στις πράξεις του έργου που εξελίχθηκε σε επεισόδια, είδαμε την προκήρυξη του διαγωνισμού για 3.000 θέσεις στην Πυροσβεστική να σταματάει στις 560, αφού ακυρώθηκε ο εν εξελίξει διαγωνισμός του 2004 προκειμένου να προσληφθούν οι «ημέτεροι». Είδαμε τις ζαρντινιέρες των πεζοδρομίων να φορούν κράνη και ασπίδες, για να ξυλοφορτώσουν φοιτητές. Είδαμε, αντί για γιατρούς και νοσηλευτές στο ΕΣΥ και πυροσβέστες, ότι ο τόπος είχε την ανάγκη από αγροφύλακες. Είδαμε ότι καταργήθηκε το 8ωρο στην εργασία και άλλα θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα. Είδαμε την επιστροφή στη λογική του εκπαιδευτικού μεσαίωνα, όπου η γνώση και η μόρφωση αφορούν στους λίγους και εκλεκτούς. Είδαμε να περνούν από το πλατό «κουμπάροι», υποκλοπείς, μυστικοί πράκτορες που απήγαγαν Πακιστανούς, δομημένα ομόλογα, για να δώσουν με την σειρά τους την θέση τους σε 600.000 στρέμματα καμένης έκτασης έτοιμης για δόμηση!! Είδαμε τον πλούτο των πιθανών εκδοχών του “θα”.

Αξιοσημείωτο, μάλιστα, της παράστασης αυτής, που δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο, είναι και το ότι σε παγκόσμια πρώτη εκείνος μεν που θα εμφανιζόταν επί σκηνής να παίζει το ρόλο του σεμνότατου πρωθυπουργού, ευρέθη κατ’ επανάληψιν μεταξύ των θεατών, έστω κι αν κάποιοι μάταια τον έψαχναν στα καμαρίνια, πολλούς κομπάρσους - υπουργούς και τον ίδιο τον πολίτη - θεατή, που χωρίς κανένας προηγουμένως να τον έχει προϊδεάσει, βρέθηκε να παίζει τον ρόλο του κύριου πρωταγωνιστή, ο οποίος, ως ήρωας αρχαίας τραγωδίας, αναζητούσε την κάθαρση.

Εν τέλει και επειδή κανένας «από μηχανής θεός» δεν είχε μέχρι πρότινος εμφανιστεί επί σκηνής για να δώσει ποιότητα στη παράσταση, που είχε αρχίσει να κουράζει, ο επικεφαλής του κυβερνητικού θιάσου έδωσε προ ημερών την εντολή να διακοπεί η παράσταση.

Τώρα θα μου πείτε γιατί την παράσταση διέκοψε ο ίδιος ο επικεφαλής του κυβερνητικού θιάσου και όχι οι ίδιοι οι πολίτες – θεατές; Είναι προφανές το γιατί. Επειδή οσμίστηκε ότι ήρθε η ώρα του κραξίματος και για να το αποφύγει, σκέφτηκε ότι καλύτερο θα ήταν να προανήγγειλε την έναρξη νέας παράστασης, με τον γνωστοποιηθέντα τίτλο «η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων», πιστεύοντας πως με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να κρατάει αμείωτο και το ενδιαφέρον των πολιτών – θεατών και τον θίασο σε δράση.
Έκανε, όμως, στους υπολογισμούς του ένα λάθος. Γιατί, όπως είπαμε και στην αρχή, άλλαξαν όχι μόνον οι θίασοι, αλλά και οι θεατές. Και όσο και να μην το πιστεύει, το κράξιμο έρχεται και σε λίγο θα ακουστεί με ένσταση. Μόνο να είναι εδώ για να το ακούσει και όχι να τον ψάχνουμε και πάλι…

Σάββατο 11 Αυγούστου 2007

H επιτομή του “Θα” της κυβερνητικής πολιτικής


«“Τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται πριν τις εκλογές και μετά το κυνήγι” (Τσώρτσιλ)»
Απέναντι στους συντηρητικούς που πίεζαν για λιτότητα και για θυσίες των, ως συνήθως, μη εχόντων, ο Μίλτον Κέυνς, ένας από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους και “πατέρας” του κράτους πρόνοιας και των οικονομικών της ζήτησης του 20ου αιώνα, απάντησε: “μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί…”. Αυτή η απάντηση, κατά την άποψη του γράφοντος, ταιριάζει στην παρατεταμένη λιτότητα που επιφύλαξε για τον ελληνικό λαό η κυβέρνηση της Ν.Δημοκρατίας τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια που βρίσκεται στη διακυβέρνηση της χώρας. Μια διακυβέρνηση, με έντονα τα χαρακτηριστικά της κλασικής δεξιάς ταξικής πολιτικής. Υιοθετήθηκε και εφαρμόζεται με έντονο μάλιστα τρόπο η αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των ολίγων και σε βάρος των πολλών. Εκτός από την επιβάρυνση των φορολογούμενων με 3,3 δισεκατομμύρια ευρώ, χειροτερεύει η σχέση έμμεσων-άμεσων φόρων, μια σχέση που πλήττει ακόμη περισσότερο τους χαμηλόμισθους και οικονομικά αδύναμους, οι οποίοι, στον αντίποδα, βλέπουν να μειώνονται οι δαπάνες για τους μισθούς και τις συντάξεις, για την παιδεία και τις κοινωνικές παροχές.
Για άλλη μια φορά πάνε περίπατο οι προεκλογικές υποσχέσεις-δεσμεύσεις όπως συνήθιζε να λέει ο πρωθυπουργός, για να αποδειχθεί πόσο δίκιο είχε ο Τσώρτσιλ (βλ.προλ.). Δυστυχώς, στην πράξη η κυβέρνηση του κ.Καραμανλή αποδεικνύεται πρώτη στις υποσχέσεις και τελευταία στις επιδόσεις. Αφού επιχείρησε δια της εκ του μακρόθεν επιστασίας να πείσει την αγορά να πάρει από μόνη της το δρόμο της, ήρθε τις τελευταίες ημέρες και ενόψει των επικείμενων εκλογών να “γλυκάνει” τους πολίτες με φιλοδωρήματα, που βαπτίζει οικονομικές ενισχύσεις!!
Ένα, όμως, είναι βέβαιο. Οι νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις, που προσέδωσε η κυβέρνηση στην ελληνική οικονομία, σε συνδυασμό με την ξέφρενη ακρίβεια, θα μειώσουν ακόμη περισσότερο την αγοραστική δύναμη των πολιτών. Η κυβέρνηση οδηγεί την ελληνική οικονομία σε ύφεση και φέρει τεράστια ευθύνη γι’ αυτό, καθόσον ο νυν ρυθμός ανάπτυξης οφείλεται κυρίως στις εισροές του κοινοτικού πλαισίου στήριξης.
Η αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου παραμένει άγνωστη για τη νεοδεξιά διακυβέρνηση και αυτή είναι μια σαφής ιδεολογική διαφορά από τη σοσιαλδημοκρατική αντίληψη. Και εύκολα μπορεί να αναλογισθεί κανείς τι σημαίνουν όλα αυτά για τους πολίτες του Νομού μας. Μείωση του εισοδήματος σημαίνει ακόμα μικρότερη ζήτηση για υπηρεσίες και προϊόντα, ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στη χειμαζόμενη αγορά μας και μεγαλύτερη προσφυγή στις προσφορές των πολυκαταστημάτων – ημεδαπών και μη – που εδραιώθηκαν και στη περιοχή μας. Σημαίνει λιγότερο εσωτερικό τουρισμό και σμίκρυνση της οικονομικής δραστηριότητας στις τουριστικές περιοχές μας, αφού πλήττονται όλοι οι παρεμφερείς κλάδοι.
Χωρίς καμιά αμφιβολία στη χώρα μας χρειάζεται σήμερα μια γενναία αναδιανομή πλούτου. Η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή δημιουργεί δυο Ελλάδες, που σε λίγο η μια δεν θα αναγνωρίζει την άλλη. Στη χώρα μας απαιτείται μια αναπτυξιακή πολιτική που στο επίκεντρό της θα έχει τον οικονομικά αδύναμο, μια προοδευτική πολιτική που θα χτυπάει στη ρίζα τους παράγοντες που δημιουργούν φτώχεια. Μια πολιτική που θα αντιμετωπίζει αποτελεσματικά την αδικία της αγοράς και θα προτάσσει την κοινωνική συνοχή. Και αυτήν την πολιτική μόνον το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δείχνει ότι μπορεί – υπό το βάρος και της μεγίστης ιστορικής του ευθύνης - να την εγγυηθεί.
Εν κατακλείδι, ποια θα ήταν η επιτομή της κυβερνητικής πολιτικής; Την απάντηση δίνει ο Τζερόμ Τζερόμ: «Είναι καλύτερη πολιτική να λες την αλήθεια. Εκτός φυσικά αν είσαι εκπληκτικά καλός ψεύτης».