Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2006

«Περί της ανθρωπίνης φύσεως και των αποδεκτών κανόνων συμπεριφοράς»*

*(αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσε η πολλαπλή δολοφονία στα Καλύβια Αγρινίου)
«“Aν κατανοήσεις τι είναι ο άνθρωπος, τότε καλύτερος θα γίνειςΔΙΦΙΛΟΥ (Ανθ.Στοβ. ΚΑ,3)»
Κανείς δε ζητάει από το λιοντάρι να μη σκοτώνει αντιλόπες. Ως άνθρωποι θεωρούμε δεδομένο ότι η φύση έχει τους κανόνες της. Το κάλεσμα της άγριας φύσης… Ο άνθρωπος είναι ο μόνος που καλείται να συμπεριφέρεται διαφορετικά. Προσδιορίζεται ως το ζώο που έχει την επιλογή, που μπορεί να αποφασίσει να μη βλάψει τα άλλα πλάσματα και ως εκ τούτου πρέπει να αποφασίσει να μην τα βλάψει. Με άλλα λόγια, ζητείται από τον άνθρωπο να δράσει στο ίδιο ανώτερο επίπεδο το οποίο απαρνιέται.
Λέγεται ότι ανήκει στη φύση (“η φύση είναι πατρίδα της γενιάς του κάθε ανθρώπου” ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ {Ανθ.Στοβ. ΠΖ,8}), ότι τη γνωρίζει μέσω των ενστίκτων του και ότι ακριβώς επειδή τη γνωρίζει υποτίθεται ότι μπορεί να ελέγχει τη δράση τους. Αυτό που πράγματι διαψεύδουμε είναι η δυνατότητα επιλογής. Αυτή η λογική αντίθεση δεν είναι παρά ένας άλλος τρόπος προσδιορισμού της ανθρώπινης φύσης, δείχνοντας πώς η ανθρωπινότητα υπεκφεύγει του προορισμού της.
Ακούμε να λένε ότι “Ο άνθρωπος είναι το μόνο όν που σκοτώνει για ευχαρίστηση”, το οποίο υπονοεί ότι ο φόνος δεν μπορεί ή δε θα έπρεπε να είναι διασκεδαστικός. Συμφωνούμε απόλυτα, αλλά, υποστηρίζοντας κάτι τέτοιο, δεν κάνουμε τίποτε άλλο απ’ το να ανοίγουμε τη μοιραία πόρτα στο αλλόκοτο, χωρίς περιορισμούς, βασίλειο της ευχαρίστησης.
Η φύση δεν είναι μη βίαιη. Ούτε η ανθρωπότητα. Καμιά ζωή δε θα ήταν τόσο γλυκιά, ώστε να εξαλείψει οποιαδήποτε πιθανότητα επιθετικότητας. Ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος για να σκοτώνει ή να μην σκοτώνει. Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος δεν ήταν “πλασμένος” για τίποτα, ούτε έχει πλήρη επίγνωση των συναισθημάτων και ενστίκτων του. Ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης, αλλά ταυτόχρονα είναι ξεχωριστός από τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο. Κατά πόσο αυτό έχει να κάνει με την ορθή στάση; Κατά πόσο με κοινωνικούς παράγοντες; Κάθε περίοδος μεταφράζει διαφορετικά τις διαθέσιμες πληροφορίες, ανάλογα με τις κυρίαρχες ιστορικές προοπτικές. Η συμπεριφορά του ανθρώπου κατευθύνεται και από τη φύση του και από την επιδεξιότητά του.
Ο ανθρωποκεντρισμός (η άποψη, δηλαδή, ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος από τα άλλα είδη) και η φυσιοκρατία -naturalism– (η άποψη ότι ο άνθρωπος πρέπει να αφομοιώσει την υπόλοιπη φύση) αγνοούν και οι δύο ότι η ανθρώπινη φύση είναι προορισμένη να αναζητά την ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος είναι το όν που ποτέ δεν ξέρει ακριβώς τι είναι. Τα συστήματα προσπαθούν να τον καθησυχάσουν. Όταν έχει πλήρως καθησυχαστεί, ο άνθρωπος γίνεται πιο καταστροφικός. Αυτό που κάνει τον άνθρωπο να διαφέρει από τα άλλα είδη είναι το ίδιο που κάνει δυνατή την πτώση του και την περιπλάνησή του. Υπάρχει κάτι αδύνατο στην ανθρωπινότητα που τίποτα δε μπορεί να το απαλείψει.
Οι "παραβατικοί" χαρακτήρες νιώθουν "στριμωγμένοι" από τους νόμους και τις απαιτήσεις της κοινωνίας και εφευρίσκουν ασυνήθιστους, αποκλίνοντες τρόπους, ώστε να απελευθερωθούν από αυτά τα δεσμά. Μια και επαναστατούν εναντίον των βασικών δομών της κοινωνίας, οι παραβάτες αυτοί, χαρακτηρίζονται κατά περίπτωση ως μηδενιστές, ιδαλγοί, ρομαντικοί ακόμα και ανισόρροποι.
Στον αντίποδα όλων αυτών, για την κοινωνία η παράβαση δεν μπορεί και δεν μένει ατιμώρητη. Οι σύγχρονες κοινωνίες κατευθύνονται προς την διασφάλιση του κράτους δικαίου τους, το οποίο δημιουργήθηκε και λειτουργεί με θεσμούς δικαιοσύνης, διοικήσεως και ασφαλείας και σκοπό έχουν τη προστασία του κοινού συμφέροντος όλων των πολιτών.
Γι’ αυτές τις κοινωνίες, λοιπόν, επειδή οι “παραβατικοί” δεν αδικούν απλά, αλλά θέτουν σε αμφισβήτηση κατά το μάλλον ή ήττον και την ίδια την συνεκτική δομή της κοινωνίας, οι νόμοι θεσμοθετήθηκαν στο να στοχεύουν στην αντιμετώπιση και τιμωρίας τους και όπως, εξ αντιδιαστολής, έλεγε ο Δημοσθένης «αν καταργηθούν οι νόμοι και έχει ο καθένας την εξουσία να κάνει ό,τι επιθυμεί, όχι μόνο η πολιτεία καταστρέφεται, αλλά και αυτή η ζωή μας δε θα διέφερε καθόλου από τη ζωή των θηρίων» (Κατ’ Αριστογ. Α. 20-21).
Ο παραβάτης σπάει τον κανόνα – θεϊκό ή μη - άρα διαπράττει ύβρη και πρέπει να υποστεί τις συνέπειες. Στην αρχαία τραγωδία, «Ύβρις» σημαίνει την αλαζονική συμπεριφορά του ανθρώπου, που οδηγούσε σε υπέρβαση του ηθικού και θεϊκού νόμου, η οποία επέφερε την τιμωρία του.
Στον Όμηρο συγκεκριμένα, η λέξη αναφερόταν στην παραβίαση των κανόνων και στην υπέρβαση των ορίων που θεωρούνται αρμόζοντα στους θνητούς ανθρώπους, με συνέπεια την προσβολή των θεών, τον εξορισμό τους και φυσικά την Άτη, την πνευματική τύφλωση που προκαλούν οι θεοί στον παραβάτη, ώστε να οδηγηθεί μόνος μου στην καταστροφή που είναι το επακόλουθο της ύβρεως.
Τα όρια ανάμεσα στην αποδεκτή και την παραβατική συμπεριφορά, ανάμεσα στις κοινωνικές συμβάσεις και τις ατομικές ελευθερίες συνιστά, ιστορικά, ένα κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό λεπτό ζήτημα.
Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός ορίζεται ως ο πολιτισμός της «μη βίας», παρότι αφενός μεν δυσκολεύεται να αποκτήσει μια συνέπεια και μια ξεκάθαρη λογική, αφετέρου δε πίσω από την ταμπέλα της μη βίας συνυπάρχουν πολύ ετερόκλητες απόψεις και επιχειρήματα που κάποτε σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι γίνεται μια ορισμένη εκμετάλλευση αυτής της θετικής στάσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: α) ο άνθρωπος που σκοτώνει άλλον εκλαμβάνεται ως φονιάς, ενώ όταν ο ίδιος άνθρωπος σε περίοδο πολέμου σκοτώνει χιλιάδες άλλους χαρακτηρίζεται ως ήρωας και β) η μονομερής άσκηση βίας από τον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους προς τους πολίτες που δυσανασχετούν, ακόμη και όταν οι τελευταίοι επιλέγουν να διαμαρτυρηθούν κατά της εξουσίας με μεθόδους κοινωνικά αποδεκτές.
Εν κατακλείδι, ποτέ και τίποτα δε θα μπορέσει να εξουδετερώσει τελείως την αντικοινωνική και αρνητική πλευρά του ανθρώπου. Δολοφονίες, όπως η πολλαπλή στα Καλύβια Αγρινίου, αλλά και η πρόσφατη στη συνοικία Αγ.Βασιλείου στο Βόλο έρχονται να μας θυμίσουν ότι τα ζωώδη ένστικτά μας δεν πρόκειται να αφανιστούν όσο και εάν εξελίσσεται ο τεχνολογικός πολιτισμός μας, αλλά και ο κατασταλτικός μηχανισμός της κοινωνίας και ο μοναδικός μηχανισμός ανάσχεσής τους είναι μια παιδεία με φιλοσοφικό περιεχόμενο και πειθώ, τον οποίο εμείς, ως σύγχρονη κοινωνία, ούτε διαθέτουμε, ούτε και δείχνουμε ότι θα αποκτήσουμε στο ορατό μέλλον...
Υ.Γ. Στον νέο Νομάρχη Απόστολο Παπατόλια, αλλά και στους λοιπούς συναγωνιστές μου, είτε ορίσθηκαν να επανδρώσουν θέσεις ευθύνης στη Νομαρχία, είτε όχι, εύχομαι καλή δουλειά, γιατί στα πλαίσια της συλλογικής ευθύνης δεν χωρούν αποκλεισμοί και η επιτυχία είναι μονόδρομος και πράξη ευθύνης όλων μας.-

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2006

«Η μόλυνση του περιβάλλοντος και … “η φοράδα στο Γενί Τζαμί”»

Παρότι ζούμε σ’ αυτή τη πόλη και με τις αισθήσεις μας αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά με το περιβάλλον που ζούμε, εντούτοις, μέσω των τοπικών ΜΜΕ, ενημερωνόμαστε το τελευταίο διάστημα ότι η ποιότητα του περιβάλλοντος του κέντρου της πόλης του Βόλου είναι σε κρίσιμο σημείο.
Συγκεκριμένα, μάθαμε ότι:
α) υπάρχει ατμοσφαιρική ρύπανση και πως υπάρχουν κάποια “ολικά αιωρούμενα σωματιδία”, οι τιμές των οποίων είναι σε υψηλά επίπεδα, πολλές φορές πάνω από το επιτρεπτό όριο,
β) τα αιωρούμενα σωματίδια θεωρούνται ένας από τους πιο επικίνδυνους ρύπους επειδή παραμένουν κατά την εισπνοή στις ανώτερες και κατώτερες αναπνευστικές οδούς και δημιουργούν αναπνευστικά προβλήματα,
γ) “τα σωματίδια ΡΜ10”, τα οποία είναι άκρως επικίνδυνα για την υγεία μας, αφού εισχωρούν βαθιά στο αναπνευστικό σύστημα, είναι σχεδόν σε καθημερινή βάση πάνω από το επιτρεπτό όριο,
δ) και οι τιμές του “διοξειδίου του θείου” είναι κι αυτές σε υψηλό επίπεδο, εξαιτίας κυρίως των οχημάτων που χρησιμοποιούν ως καύσιμο το πετρέλαιο, τους πεπαλαιωμένους καταλύτες, αλλά και της ΑΓΕΤ,
ε) τα αιωρούμενα σωματίδια, ανάλογα με τη φυσικοχημική τους σύσταση, δρουν τοξικά στο αναπνευστικό σύστημα και σε συνδυασμό με υψηλές συγκεντρώσεις του θείου δημιουργούν επικίνδυνες για την υγεία μας καταστάσεις και αυξάνουν τη θνησιμότητα για νοσήματα του καρδιαγγειακού και αναπνευστικού συστήματος,
στ) η ποιότητα των θαλασσίων υδάτων βρίσκεται σε άθλιο επίπεδο, αφού υπήρχαν πολλοί παθογόνοι μικροοργανισμοί,
ζ) η ποιότητα του πόσιμου νερού αποτελεί αντικείμενο ιδιαίτερου προβληματισμού για τους επιστήμονες, επειδή στις μετρήσεις εντοπίζεται μεγάλος αριθμός παθογόνων μικροοργανισμών,
η) η ηχορύπανση κινείται πάνω από τα ανώτατα επιτρεπτά όρια και μπορεί να προκαλέσει ακουστική αναπηρία (κώφωση), διαταραχές στον ύπνο, στρες, να δημιουργήσει ή να χειροτερέψει, φυσιοσωματικά προβλήματα, όπως υψηλή πίεση αίματος, χρόνια κόπωση και καρδιοπάθειες,
θ) οι συγκεντρώσεις της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας σε διάφορα σημεία της πόλης κινούνται σε ανησυχητικό επίπεδο για την υγεία μας, καθόσον κυμαίνονται κατά 90% πάνω από το επιτρεπτό όριο που είναι τα 450 nT,
ι) το “διοξείδιο του αζώτου (ΝΟ2)” είναι αέριο σε χρώμα κίτρινο – καφέ με δηκτική και γλυκίζουσα οσμή, αισθητή σε συγκεντρώσεις 1-3ppm (1880-5650 μg/m3). Αν και υπάρχει στα καυσαέρια, παράγεται κατά μεγάλο μέρος στην ατμόσφαιρα από την οξείδωση του ΝΟ, κυρίως με φωτοχημική δράση και παρουσία υδρογονανθράκων καθώς και από βιομηχανικές κατεργασίες, η παρατεταμένη δε έκθεσή μας σ’ αυτό, ακόμη και όταν βρίσκεται σε χαμηλές συγκεντρώσεις, θεωρείται πιθανός βλαπτικός παράγοντας για τους πνεύμονες,
ια) οι αυξημένες συγκεντρώσεις του διοξειδίου αυτού έχουν άμεσες επιδράσεις, όπως οσμή, ερεθισμό της μύτης και των ματιών, δυσχέρεια στην αναπνοή, οξεία αναπνευστική δυσφορία, πνευμονικό οίδημα ακόμη και θάνατο,
ιβ) έμμεση αλλά σοβαρή επίδραση των “οξειδίων του αζώτου” είναι η συμμετοχή τους, μαζί με τους υδρογονάνθρακες και την ηλιακή ενέργεια, στο σχηματισμό φωτοχημικών οξειδωτικών, που έχουν πολύ δυσμενή επίδραση στην υγεία και το περιβάλλον και
ιγ) οι ενοχλήσεις που γίνονται αντιληπτές από μας είναι το τσούξιμο των ματιών και το δάκρυσμα, ερεθισμός της μύτης και του λαιμού, βήχας, πνιγμός, πονοκέφαλος και έντονο αίσθημα κόπωσης.
Επειδή στα χρόνια που ήμουν μαθητής το μάθημα της Χημείας μου προκαλούσε χημικές αντιδράσεις δυσφορίας, για το λόγο αυτό μου είναι δύσκολο σήμερα να εντρυφήσω με τη πρώτη στην πλήρη κατανόηση όλων αυτών των ορολογιών για χημικά στοιχεία, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και πώς επενεργούν σε βάρος της ποιότητας της ζωής μας, αλλά και της ίδιας μας της υγείας.
Βέβαια, τότε δεν χρειαζόταν να γίνω εμπειρικός χημικός, αφού η καθημερινή μου ζωή δεν με υποχρέωνε, εκτός της σχολικής αίθουσας, να αναλύω τον αέρα που ανέπνεα και το νερό που έπινα ή τα νερά, στα οποία κολυμπούσα. Η ζωή μπορεί να ήταν φτωχική, το περιβάλλον, όμως, ήταν πιο ανθρώπινο από σήμερα και η χημεία έμοιαζε ως ένα σταυρόλεξο, που καλούνταν να λύσουν αυτοί που δεν έπαιζαν στις αλάνες.
Σήμερα, όμως, εισπράττουμε όλοι το τίμημα της άναρχης ανόδου του βιοτικού μας επιπέδου. Το μοντέλο ανάπτυξης που βιώσαμε τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια επέδρασε δυναμικά στις σχέσεις μας με το περιβάλλον, με το τελευταίο να εμφανίζεται αδύναμο να αντιμετωπίσει τις ακόρεστες καταναλωτικές μας επιθυμίες.
Αφού εμείς υποβαλλόμαστε σε θυσίες οικονομικές, για να συγκεντρώνουμε κάθε φορά το αναγκαίο ποσό χρημάτων, που θα μας επιτρέψει να αποκτήσουμε το καινούργιο μας αυτοκίνητο - άσχετα εάν θα αγανακτούμε κάθε φορά για να βρούμε ένα ελάχιστο ελεύθερο κομμάτι γης για να το σταθμεύσουμε - το εξοχικό μας κοντά στο ρέμα ή πάνω σ’ αυτό, για την κατασκευή του οποίου θα χρειαστούμε τσιμέντο, που θα μας παράσχει η τοπική τσιμεντοβιομηχανία, σίδερα η τοπική χαλυβουργία, μάρμαρα, αμμοχάλικο και πλάκες επένδυσης από τα τοπικά λατομεία, κ.ο.κ., …λογικό δεν θεωρούμε ότι και το περιβάλλον πρέπει να είναι προετοιμασμένο να δεχθεί κι αυτό θυσίες;!!
Γιατί ποιο λόγο, λοιπόν, σήμερα δυσανασχετούμε; Εμείς δεν αξιώσαμε θυσίες από το περιβάλλον; Εμείς δεν διαμαρτυρόμαστε με την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, με την οποία έχουμε σύνδεση κινητού τηλεφώνου, εάν το τηλέφωνό μας δεν έχει δυνατό σήμα; Εμείς δεν θεωρούμε τις ρυπαίνουσες βιομηχανίες της περιοχής μας αναγκαίο κακό; Εμείς δεν χρησιμοποιούμε κακοσυντηρημένα αυτοκίνητα και ασυντήρητους, παλαιάς τεχνολογίας, λέβητες κεντρικής θέρμανσης; Εμείς δεν γελάμε όταν ο οδηγός που μας ακολουθεί χάσει τον οπτικό έλεγχο της οδήγησης από τα καυσαέρια που βγάζει το αυτοκίνητό μας; Εμείς δεν γεμίζουμε από υπερηφάνεια για τον θόρυβο που κάνει το μηχανάκι ή το αυτοκίνητό μας, ιδίως, μάλιστα, όταν έχουμε εγκαταστήσει ένα πανάκριβο στερεοφωνικό συγκρότημα σ’ αυτό;
Σκεφτήκαμε ποτέ ότι θα αποστερήσουμε από τις μελλοντικές γενιές το περιβάλλον που εμείς γνωρίσαμε και αυτές δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουν; Και ποιος μας είπε ότι έχουμε το δικαίωμα να επιβαρύνουμε ή και να καταστρέφουμε το περιβάλλον στο όνομα της κάποιας ευημερίας μας, όταν η αποκατάσταση του περιβάλλοντος δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε γίνεται από μόνη της;
Τα όρια του περιβάλλοντος, από απόψεως εξαντλήσεως των πόρων, αλλά και της ικανότητάς του να αφομοιώνει τα απόβλητα του σύγχρονου αναπτυξιακού - παραγωγικού - καταναλωτικού πολιτισμού μας, είτε ως προϊόντα, είτε ως χρησιμοποιούμενα υλικά, έχουν στενέψει πάρα πολύ.
Αν, λοιπόν, αντιμετωπίσουμε ή αντιμετωπίζουμε ήδη εμείς ή τα παιδιά μας νοσήματα του καρδιαγγειακού και αναπνευστικού συστήματος, υψηλή πίεση αίματος, χρόνια κόπωση και καρδιοπάθειες, αν νοιώσουμε άμεσες επιδράσεις στην οσμή, ερεθισμό στη μύτη και τα μάτια μας, δυσχέρεια στην αναπνοή, οξεία αναπνευστική δυσφορία, πνιγμό, πνευμονικό οίδημα, τότε ας μην αναζητήσουμε με την πρώτη ευκαιρία τα αίτια στις κληρονομικές μας καταβολές, ούτε να αποδώσουμε τις ευθύνες στους …άλλους, αφού κάλλιστα αυτός ο άλλος θα εμφανισθεί εμπρός στα μάτια μας, εάν για μια στιγμή κοιτάξουμε με περισσή προσοχή αυτόν που θα εμφανιστεί στην αντικρινή πλευρά του καθρέφτη μας. Ή θα πρέπει να κάνουμε κάτι μαζί τώρα, για να αντιμετωπίσουμε τη κατάσταση ή ας συνεχίσουμε απερίσπαστοι να ασχολούμαστε με το τι έκανε “η φοράδα στο αλώνι”, …ένα φιλοσοφικό ερώτημα, που μας βασανίζει ως λαό, πολυεπίπεδα, τις τελευταίες δεκαετίες!!

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2006

«Ναρκωτικά – ένας σύγχρονος …Μινώταυρος»

Αν αποφάσισα να καταπιαστώ με τα ναρκωτικά και ό,τι αυτά συνεπάγονται για την κοινωνία μας, είναι γιατί πρόκειται για ένα πραγματικά άκρως σοβαρό ζήτημα, στο άκουσμα του οποίου πολλοί, ίσως, έχουν την εντύπωση ότι δεν τους αφορά άμεσα, παρά μόνον την Αστυνομία και τον …υπόκοσμο.
Κι, όμως, η δραματική αύξηση των χρηστών, των τοξικοεξαρτημένων, αλλά και των θανάτων από ναρκωτικά έχουν ήδη πάρει ανησυχητικές διαστάσεις και στη Χώρα μας, σηματοδοτώντας την έκταση του προβλήματος.
Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα σήμερα το “τέρας” αυτό, στο οποίο καταβάλλουμε ένα ολοένα αυξανόμενο φόρο αίματος, όχι απλά κατατρώει τη νέα γενιά της πατρίδας μας, αλλ’ απεναντίας της αποστερεί την δυνατότητα της αναγκαίας φυσικής της ανανέωσης, καθόσον έχουμε:
i) περίπου 200 νεκρούς νέους ανθρώπους το χρόνο,
ii) σχεδόν 100.000 νέους μπλεγμένους στο κύκλωμα της χρήσης με συνεχή επέκταση ιδιαίτερα στον ευαίσθητο χώρο των μαθητών,
iii) σχεδόν το 50% των κρατουμένων στον Κορυδαλλό αφορά χρήστες ναρκωτικών ουσιών,
iv) ενώ ελάχιστοι είναι οι έμποροι που βρίσκονται στη φυλακή και, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλονται από τα Τμήματα Δίωξης Ναρκωτικών της Ελληνικής Αστυνομίας, άθικτα εμφανίζονται τα κυκλώματα διακίνησης και εμπορίας, αφού αυτοί που κατά κανόνα συλλαμβάνονται είναι ή μικροέμποροι ή χρήστες ναρκωτικών, που αναλαμβάνουν, κατά παραγγελίαν πολλών ενδιαμέσων μεσολαβητών και όχι απευθείας από τους εμπόρους, να διακινούν ναρκωτικά, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ημερήσια δόση τους, με αποτέλεσμα οι πραγματικοί έμποροι να βρίσκονται στο παρασκήνιο και να πλουτίζουν, αντικαθιστώντας αμέσως όσους από τους διακινητές τους τύχει να συλληφθούν.
Ας μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η εμπορία ναρκωτικών ουσιών είναι μία από τις τρεις πιο επικερδείς "επιχειρήσεις" παγκοσμίως μαζί με τα όπλα και το πετρέλαιο. Και τις τρεις αυτές "επιχειρήσεις" με όλους τους τρόπους ελέγχουν οι ΗΠΑ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Αφγανιστάν, όπου, μετά την εισβολή των Αμερικανών, η παραγωγή οπίου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο!!
Μέσα σε όλο αυτό το παραλογισμό, αλλά και τον προβληματισμό, ξεπήδησαν φωνές που μας λένε ότι “το χασίς δε δημιουργεί εξάρτηση”!! Το επιχείρημα αυτό, από τους θιασώτες της νομιμοποίησης των ναρκωτικών, δεν είναι τίποτα άλλο από μια συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η οποία έχει δείξει ότι οι εξαρτησιογόνες ουσίες παρεμβαίνουν και απορυθμίζουν τη λεπτή ισορροπία μεταξύ χημικών και ηλεκτρικών ερεθισμάτων στον εγκέφαλο των ζώων και του ανθρώπου.
Και πώς μπορεί να υπολογίσει κανείς τις μακροχρόνιες συνέπειες στη συμπεριφορά των ανθρώπων; Οι συνέπειες αυτές είναι πιθανόν μακροχρόνιες και μη αναστρέψιμες. Είναι γνωστό το σύνδρομο έλλειψης κινήτρων και στόχων, κατά το οποίο ο χρόνιος χρήστης δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο από το πώς θα εξασφαλίσει την επόμενη δόση του. Κι εδώ, αφήνοντας για λίγο την χημική και φαρμακολογική πλευρά των ναρκωτικών και υπεισερχόμενοι στην άλλη, τη ζώσα κοινωνική και ψυχολογική διάσταση του φαινομένου, θα διαπιστώσουμε ότι η αλήθεια είναι ότι ακόμη και το ηπιότερο, σε σύγκριση με την ηρωίνη και την κοκαΐνη, χασίς έχει έντονη ψυχολογική δράση και δημιουργεί πολλά και σοβαρά οργανικά προβλήματα. Επιδρά στο κεντρικό νευρικό σύστημα και προκαλεί ψυχική εξάρτηση. Συνδέεται με τη φιλοσοφία της φυγής.
Είναι προφανές ότι τα αίτια που οδηγούν στη χρήση, όσο και στην εξάρτηση είναι πολυπρόσωπα και συγκεκριμένα τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, όπως η ανεργία, η φτώχεια, η διαρκής ανασφάλεια, ο οικονομικός και κοινωνικός αποκλεισμός, η διάρρηξη του οικογενειακού ιστού, η κατάπτωση των αξιών, η κοινωνική σήψη, συνθέτουν μια πραγματικότητα βάρβαρη, η οποία εξωθεί τους νέους στα ναρκωτικά. Η χρήση καλύπτει την ίδια κοινωνική ανάγκη, την ανάγκη φυγής από την πραγματικότητα.
Οι αιτίες αυτές, μεμονωμένα ή σε συνδυασμό μεταξύ τους, όχι μόνο δεν αίρονται, αλλά συνεχώς οξύνονται, καθιστώντας το πρόβλημα εκρηκτικό, καθόσον δημιουργούν ασφυκτικά πλαίσια, μέσα στα οποία φυτρώνει, υποθάλπεται και συνεχώς αναπτύσσεται η χρήση των ναρκωτικών ουσιών, η οποία στοιχίζει σε χιλιάδες νέους και νέες ακόμη και τη ζωή τους.
Κοντολογίς, θα πρέπει σε πανελλαδικό επίπεδο και καθ’ ο μέρος μας αφορά στον ίδιο το Νομό μας, όπου προ πολλού χτύπησε κόκκινος συναγερμός, με άμεση και από κοινού πρωτοβουλία και δράση της Νομαρχίας και των Δήμων, να υπάρξει δέσμη μέτρων για τη νεολαία, που να προστατεύει τους νέους από τα κοινωνικά αίτια που τους οδηγούν στα ναρκωτικά. Να δημιουργηθούν οι αναγκαίες υποδομές στήριξης και θεραπείας των τοξικομανών στα δημόσια νοσοκομεία της Χώρας. Να ενισχυθούν και επεκταθούν οι θεραπευτικές κοινότητες (ΚΕΘΕΑ-18 ΑΝΩ) σε όλους τους νομούς της Χώρας, με άμεση προτεραιότητα και στο δικό μας Νομό, μέσω της εξασφάλισης πόρων και ικανού ανθρώπινου στελεχικού δυναμικού και προσαρμογής στα σύγχρονα επιστημονικά και διεθνή δεδομένα. Να χορηγούνται, ελεγχόμενα, υποκατάστατες ουσίες (μεθαδόνη) σε χρήστες που δεν έχουν δυνατότητα να επιλέξουν άλλα μέσα θεραπείας. Να ενισχυθούν τα προγράμματα ενημέρωσης και πρόληψης, ενταγμένα μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία. Να δημιουργηθούν οι δομές και οι υπηρεσίες κοινωνικής επανένταξης, οι οποίες θα σχεδιάζουν τις πολιτικές και τα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης και κοινωνικής επανένταξης των εξαρτημένων ατόμων. Να θεσμοθετηθούν πολιτικές θετικών διακρίσεων πρόσληψης στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, με στόχο τη στήριξή τους και την αποτροπή του κινδύνου να επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση. Να συσταθούν και λειτουργήσουν τα προβλεπόμενα από το νόμο «τοπικά συμβούλια πρόληψης της εγκληματικότητας» και να ενισχυθούν από τη Νομαρχία Μαγνησίας και τους Δήμους οι υπηρεσίες δουλειάς στο δρόμο, οι οποίες θα στοχεύουν την προσέγγιση ομάδας χρηστών που βρίσκονται στους δρόμους και τα πάρκα. Να προωθηθεί άμεσα η ένταξη στην Ελληνική Αστυνομία κοινωνικών επαγγελμάτων (κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι) που θα αντιμετωπίσουν το χρήστη με κοινωνικές πολιτικές και όχι με βία. Να προωθηθούν άμεσα προγράμματα πρόληψης και στήριξης των φαντάρων. Να σπάσουν τα στεγανά και να δημιουργηθούν κοινωνικές υπηρεσίες μέσα στα στρατόπεδα.
Μέχρι να επιστρέψει το πλοίο με αναρτημένα τα λευκά πανιά, κατά πως έλεγε ο μύθος, ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής. Δεν πρέπει να υποκύψουμε στον σύγχρονο αυτό “Μινώταυρο”, ούτε να δεχθούμε νομοτελειακά ότι είναι κάτι φυσικό ή της μοίρας μας γραφτό να θυσιάζονται τόσα και τόσα παλικάρια μας στις αιμοβόρες διαθέσεις του…

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2006

«Τα ΜΜΕ και η θέση τους στη σύγχρονη κοινωνία»

Ο ρόλος που διαδραματίζουν τα ΜΜΕ στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, είναι σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρος και σημαντικός. Τα ίδια τα ΜΜΕ σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνουν τη συμπεριφορά του ίδιου του πολίτη και την κοινή γνώμη. Έχουν τη δύναμη να χαλκεύουν ή να εκμηδενίζουν αντιστάσεις. Να δημιουργούν ενεργούς ή παθητικούς πολίτες. Να αναδεικνύουν πρότυπα και στάσεις ζωής. Να προάγουν την πολιτισμική στάθμη, αν όντως εκτελούν το λειτούργημα τους σωστά, ή να συμβάλουν στη μείωση του πολιτισμικού πήχη της κοινωνίας. Να προωθούν αρχές, αξίες, οράματα και προσδοκίες. Να προασπίζονται ανθρώπινα δικαιώματα. Να προάγουν έργα ανθρώπων. Να συμβάλουν σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής, διαποτισμένης με ίσες ευκαιρίες, ισότητα, σεβασμό των φύλων, ελευθεροτυπία, πλουραλισμό, πολυφωνία, πολιτισμική ανοχή και αποδοχή. Να βοηθούν στη λειτουργία του Δημοκρατικού πολιτεύματος, όταν αντικειμενικά ενημερώνουν τον πολίτη για τις δραστηριότητες της εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας.
Κι, όμως, ζώντας σε μια Χώρα, με έντονα τα σημάδια της κόπωσης, της φθοράς, της σήψης, δεν μπορούμε να παραμένουμε παθητικοί αποδέκτες των όσων γίνονται για μας χωρίς εμάς. Δεν μπορεί να μιλούμε όλοι για σήψη και διαφθορά, για το σπάσιμο του οικογενειακού ιστού και να μην αναζητούμε τα αίτια ή να μην προβληματιζόμαστε για το είδος και την ποιότητα των ανθρώπων, που γεννοβολούμε κι αναθρέφουμε, όταν μάλιστα δεν τους μεγαλώνουμε απομονωμένους μέσα σε ένα γυάλινο κλουβί, αλλά σε μια κοινωνία με έντονες αλληλοεπιδράσεις. Δεν μπορούμε να ωραιοποιούμε καταστάσεις ή να εθελοτυφλούμε για να είμαστε αρεστοί. Δεν μπορούμε να αναμένουμε από τον άγνωστο τρίτο να αντιδράσει “για να βγάλει το φίδι από τη τρύπα”, αν εμείς προτιμούμε τη σαγήνη του κοινωνικού ξεπεσμού ως πρότασης ζωής!! Δεν μπορούμε να μην αναλογιζόμαστε πόσο ευάλωτοι είναι οι νέοι και τα παιδιά από αλλαγές που μας κατακλύζουν κι από αρνητικές καταιγιστικές επιδράσεις των ΜΜΕ που μας βομβαρδίζουν ανελέητα. Αντίθετα, όλοι συνειδητοποιούμε τη δύναμη των ΜΜΕ και αντιλαμβανόμαστε πως στη σύγχρονη εποχή των ραγδαίων τεχνολογικών αλλαγών και της θαυμαστής ανάπτυξης της επικοινωνίας, ο ίδιος ο πλανήτης έγινε μια γειτονιά. Η ίδια η παγκοσμιοποίηση αναπαράγει ομοιογένεια στους τρόπους συμπεριφοράς. Η κουλτούρα κάθε τόπου μεταβάλλεται ραγδαία, ομοιογενειοποιείται κι αυτή. Τα ίδια πρότυπα ζωής μάς επιβάλλονται μέσα από τις ξενόφερτες σαπουνόπερες. Κι ο καθημερινός καταιγισμός αλλότριων προτύπων, των οποίων την ποιότητα ή το ήθος δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε ή επιλέγουμε, μας καθιστά παθητικούς αποδέκτες και παρατηρητές. Όταν ο καταιγισμός αυτός γίνεται με κακής ποιότητας ερεθίσματα, σίγουρα μας ισοπεδώνει. Μας σμικρύνει ως ανθρώπους και μας αποξενώνει στις πλείστες περιπτώσεις, από την πραγματικότητα. Μας αναισθητοποιεί. Φτάσαμε στο σημείο να συμφιλιωθούμε με τον ίδιο τον θάνατο, τους φόνους, τους βιασμούς, τις κλοπές, τον ανθρώπινο πόνο, γιατί παρελαύνουν καθημερινά μπροστά στα μάτια μας και δεν μας κάνουν αίσθηση. Παρακολουθήσαμε τον πόλεμο στο Κόσσοβο, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και δεν αντιδρούμε. Λες και βλέπουμε ταινίες. Βλέπουμε αιματοχυσίες στην Παλαιστίνη και στο Λίβανο και δεν ανατριχιάζουμε. Βλέπουμε βιαστές, θύματα τροχαίων, πτώματα, κακοποιά στοιχεία και έχουμε σε τέτοιο βαθμό αποκτήσει ανοσία που να μην μας κάνει αίσθηση η εικόνα.
Η πολυπλοκότητα στη σχέση πολιτικών και ΜΜΕ, οικονομικών και πολιτικών διασυνδέσεων και αλληλοεμπλεκόμενων συμφερόντων, σίγουρα είναι ένας φαύλος κύκλος και στη πραγματικότητα χρειάζεται σθεναρή πολιτική βούληση, ανεξαρτήτως πολιτικού ή άλλου κόστους, για να υποχρεωθούν τα ΜΜΕ να προωθούν με αντικειμενικότητα τις ειδήσεις, χωρίς, στο βωμό της ακροαματικότητας, να λαϊκίζουν.
Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος ακριβώς είναι που αποφασίζει τα πρότυπα ζωής που πλασάρουμε καθημερινά στα παιδιά μας μέσα από τις τηλεοπτικές μας οθόνες. Πρότυπα πλασματικά, φτιαχτά, που εξιδανικεύουν την δόξα, τη φήμη, τα λεφτά, την εξωτερική ομορφιά και καθίστανται ασυναγώνιστα, συγκριτικά με τα λιγότερο φανταχτερά, λιγότερο ελκυστικά πρότυπα που το σχολείο, η οικογένεια και η εκκλησία προωθούν.
Το εξίσου μεγάλο ερώτημα είναι ποιο μήνυμα εκπέμπουν καθημερινά και καθενυχτικά οι μικρές μας οθόνες, όταν ο ατομικισμός κονταροχτυπιέται με την κοινωνική αλληλεγγύη, όταν η ουσιαστική είδηση δεν πουλά και πρέπει να αντικατασταθεί με την αντιδεοντολογική υπερβολή κι όταν η αλήθεια γκρεμοτσακίζεται στο βωμό της τηλεθέασης και στην αρένα του ανταγωνισμού των καναλαρχών. Ή ακόμα όταν η ατάκα ανοίγει δρόμους προβολής και γίνεται πρώτη είδηση, διαμορφώνοντας μια συνειδητή επιλογή εκμαυλισμού της πολιτικής και εκφυλισμού της σοβαρότητας του ατόμου.
Η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση στη Χώρα μας πρωτοεμφανίστηκε για να χτυπήσει το κρατικό μονοπώλιο, να περιορίσει, όπως έλεγαν ευρύτατα τότε, την προπαγάνδα της εκάστοτε κυβέρνησης, να προσφέρει πολυφωνία, πλουραλισμό και περισσότερες επιλογές. Όμως, αξιολογώντας την πορεία της, διαφαίνεται πως, δυστυχώς, άναρχα και ραγδαία αναπτύχθηκε ο χώρος των ραδιοτηλεοπτικών μέσων. Το νομοθετικό πλαίσιο δεν στάθηκε ικανό να αναχαιτίσει κενά, να περιορίσει διαπλοκές, να ελέγξει την ποιότητα των προγραμμάτων, να αναχαιτίσει τον κοινωνικό εξευτελισμό. Το ίδιο το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) δεν φαίνεται ότι μπορεί να αντιμετωπίζει καίρια παραβάτες του νόμου, να απλώσει μακρύ χέρι και να επιβάλλει υποδειγματικές κυρώσεις σε όσους δεν συμμορφώνονται με αυτόν, με αποτέλεσμα να έχουν αποθρασυνθεί οι καναλάρχες. Απότοκος της ασυδοσίας αυτής είναι οι μαύρες λίστες, οι χρόνιοι αποκλεισμοί πολιτικών από προγράμματα, ο καθημερινός κατακλυσμός μας από σαπουνόπερες και εκπομπές που απευθύνονται σε αναλφάβητους πνευματικά και πολιτιστικά ανθρώπους.
Το όργιο της βίας, οι σεξουαλικές διαστροφές, τα υπονοούμενα, το φαινόμενο του αισθησιασμού προκαλεί, διεγείρει, προβληματίζει. Ο έρωτας, οι αρχές, οι αξίες, ο ρομαντισμός, η ευγένεια, η λεπτότητα, δεν πουλάνε πια. Η γυναίκα δεν είναι παρά μόνο σκεύος ηδονής και όσο πιο ξεγύμνωτη, τόσο πιο αρεστή στον παραγωγό. Η υποκουλτούρα πρυτανεύει. Θέλουν το μάτι μας να βρίσκεται καρφωμένο στη τηλεοπτική κλειδαρότρυπα, αχόρταγο, να εθίζεται στη ξένη υποκουλτούρα, στα ξενόφερτα πρότυπα, στα νέα ήθη και ύφη. Η κακή ποιότητα και τα χαμηλά τηλεοπτικά επίπεδα ανεξέλεγκτα λεηλατούν την οποιανδήποτε καλλιέργεια θα έπρεπε να καλλιεργεί η παιδεία, η οικογένεια, η εκκλησία. Ανταγωνίζεται επικίνδυνα το έργο των εκπαιδευτικών. Ρημάζει ανελέητα νεανικές ψυχές, περισσότερο ευάλωτες και επιδεκτικές σε τέτοια φαινόμενα, προτού προλάβουν καν να αποκτήσουν κριτική στάση απέναντι στα ραδιοτηλεοπτικά προγράμματα, χωρίς καν να καταφέρουν να αντιδράσουν. Η ηρωοποίηση και ωραιοποίηση αμφισβητούμενων προτύπων ζωής, δράσης και συμπεριφοράς εμπλουτίζουν το αρνητικό σκηνικό κι έρχεται να αντιπαλέψει και να καταστρέψει σωστά πρότυπα.
Τα ίδια τα παιδιά μας θεοποιούν τον κάθε “Πρόδρομο” και την κάθε «Καλομοίρα», που θα έκαναν το παν για να κερδίσουν στο παιγνίδι, εμπαίζοντας τη νοημοσύνη μας για να αμειφθούν πλουσιοπάροχα από την ανοχή μας. Η μαζική και ψυχοφθόρος υποκουλτούρα έγινε το καθημερινό μας ψωμοτύρι. Άρχισαν να μας αρέσουν τα κλουβιά με τις κάμερες, το τσίρκο με τα παιδιά να πιθηκίζουν ανθρώπινα και το ξεγύμνωμα, ψυχικό και σωματικό, για μια χούφτα ευρώ και μια δόση δημοσιότητας στον κόσμο του Τίποτα.
Εμείς οι ίδιοι οι γονείς και γενικότερα οι παντός είδους καταναλωτές πρέπει κάποτε να κατανοήσουμε από τη μια τις ευθύνες της αδράνειας και από την άλλη ότι όπου το κέρδος είναι κυρίαρχο στοιχείο, η αυτορρύθμιση ως μέτρο δεν είναι αρκετό. Το να κρυβόμαστε ή να χαλαρώνουμε επικίνδυνα τα αντανακλαστικά μας, γιατί κάποιοι έμποροι σκουπιδιών θέλουν να περάσουν τις πολιτισμικές χωματερές ως πρόταση αισθητικής, είναι επικίνδυνο, δεν μπορούμε, με πρόσχημα την ελευθεροτυπία, να κατεβάζουμε τον πήχη του πολιτισμού μας χαμηλά, τόσο χαμηλά, τόσο επικίνδυνα χαμηλά που νέα παιδιά, ρακοσυλλέκτες στο τηλεοπτικό σκουπιδαριό να αισθάνονται …σαν στο σπίτι τους!! Πρέπει να αντιδράσουμε και μάλιστα άμεσα στον κατήφορο που έχουμε πάρει ως κοινωνία, δεν πάει άλλο…ή μήπως έχετε την απορία να γνωρίσετε εάν “το πηγάδι έχει πάτο”;

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2006

«Μπορεί η οικονομική εξαθλίωση να οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις;»

Κάποτε ο πρώην Γερμανός Καγκελάριος Γκ.Σρέντερ, στην αντιπαράθεσή του με τον Όσκαρ Λαφοντέν, είχε πει: «Δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε εναντίον της οικονομίας», δήλωση, η οποία βρήκε, όπως εκ των υστέρων φάνηκε, σύμφωνες όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης, αλλά και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση (βλ. ευρωπαϊκό σύνταγμα), αφού όλες τάχθηκαν στην υιοθέτηση μιας πολιτικής, που έδινε έμφαση υπέρ της οικονομίας και κατά της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής συνοχής, μιας πολιτικής, όμως, η οποία βλάπτει το λαϊκό τους έρεισμα, τον κόσμο που τους ψήφισε, για να ανακόψουν την άγρια επέλαση του καπιταλισμού, να αντιμετωπίσουν την ανεργία και τη φτώχεια, να αποτρέψουν τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις, όπως έγινε με την περίπτωση της Γαλλίας.
Αυτές οι κοινωνικές εκρήξεις δεν αποτρέπονται από την ευημερία των δεικτών του χρηματιστηριακού τζόγου. Όλα θα τα λύσει η αγορά, έλεγαν οι “ειδήμονες”, αλλά στην πραγματικότητα τίποτα δεν λύνει, όπως πολύ καλά το διαπίστωσαν οι εν Ελλάδι υπέρμαχοι του τζόγου.
Η κατάρρευση του κεϋνσιανισμού - δηλαδή της χρηματοδότησης της οικονομικής ανάπτυξης από το κράτος - κι η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού επέφεραν το τέλος της δυτικοευρωπαϊκής καταναλωτικής ευμάρειας. Εκατομμύρια ευρωπαίοι και χιλιάδες Έλληνες βρέθηκαν έξω από την "παραγωγική διαδικασία", αποζητώντας τη λύτρωση στον άμετρο τραπεζικό δανεισμό, με αποτέλεσμα να έχουν υποθηκεύσει την ίδια τους την επιβίωση. Παράλληλα, η αποσάθρωση του λεγόμενου κράτους πρόνοιας διέρρηξε κάθε προστατευτικό ιστό για τους ανέργους, ωθώντας στρατιές ανθρώπων στην εξαθλίωση.
Η έκρηξη της ανεργίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη νεοφιλελεύθερη θύελλα. Κι όσο αυτή θα συνεχίζεται, τόσο περισσότεροι άνθρωποι δεν θα μπορούν να αποκτήσουν τα στοιχειώδη. Η ανεργία θα συνεχίζει την αλματώδη άνοδο της όσο:
α) η αμείλικτη τρομοκρατία των "επενδυτών" θα πιέζει για ολοένα και πιο εξωφρενικά κέρδη, για ολοένα και μεγαλύτερη "συμπίεση του κόστους", για ολοένα και λιγότερες θέσεις εργασίας,
β) η "επιστήμη της διοίκησης επιχειρήσεων" θα αποβλέπει ακριβώς στη συρρίκνωση των θέσεων εργασίας, με απώτερο πάντα σκοπό τη μεγιστοποίηση των κερδών,
γ) η πληροφορική θα είναι προσανατολισμένη στο να αφαιρεί εργατικά χέρια από την παραγωγική διαδικασία - με δεδομένο ότι οι θέσεις εργασίας που καταργεί η πληροφορική είναι λιγότερες από αυτές που δημιουργεί και
δ) το φόβητρο της ανεργίας θα είναι το μέσο για να εκμαιεύεται η υποταγή των εργαζομένων και για να "αυξάνεται η παραγωγικότητα".
O φόβος ότι η εξαθλίωση θα προκαλέσει αλυσιδωτές κοινωνικές εκρήξεις απίστευτης έντασης είναι πλέον διάχυτος στην κυρίαρχη οικονομοπολιτική ελίτ της ηπείρου μας. Γι’ αυτό φροντίζουν εγκαίρως να πάρουν τα μέτρα τους, τα οποία έχουν υιοθετηθεί και από την ελληνική κυβέρνηση, κατόπιν ρητής επιταγής των Βρυξελλών. Στην ουσία, τα δήθεν "μέτρα καταπολέμησης της ανεργίας" αποσκοπούν, από τη μια μεριά, στο να μετριάσουν κάπως την εξαθλίωση, να καταπραΰνουν την οργή κι από την άλλη, στο να αποτελέσουν άλλοθι της περαιτέρω συμπίεσης του εργασιακού κόστους.
Μερική απασχόληση, ελαστικό ωράριο εργασίας, επιμήκυνση των ετών εργασίας (συνταξιοδότηση στα 67 και βάλε) επί τη απειλή της κατάργησης της ασφάλισης. Με πιο απλά λόγια, επιμερισμός της φτώχιας σε πιο πολλούς, πιο πολλοί εργαζόμενοι χωρίς μεγαλύτερες μισθολογικές δαπάνες. Επιπρόσθετα, η προπαγάνδα των "έγκυρων αναλυτών" πασχίζει να πείσει ότι τα συμφέροντα των εργαζομένων έρχονται σε αντίθεση με αυτά των ανέργων. Διαίρει και βασίλευε δηλαδή.
Μολονότι τα ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά πιεστικά και άλυτα και η πολιτική και προγραμματική έκφραση των δύο μεγαλύτερων Κομμάτων της Χώρας να εμφανίζεται όσο ποτέ συρρικνωμένη, εντούτοις ως παραδοξότητα στα καθ’ ημάς εξακολουθούν να εμφανίζονται εκείνοι εκ των συμπατριωτών μας που, αν και βιώνουν τις συνέπειες της επαγγελματικής ανασφάλειας, της συρρίκνωσης των εισοδημάτων τους ή της ανεργίας και βρίσκονται εντός ή πλησίον των ορίων της φτώχειας, αυτοχαρακτηρίζονται πλέον όχι ως νεοδημοκράτες, αλλά – υιοθετήσαντες άκριτα την επιβληθείσα νέα ορολογία - ως νεοφιλελεύθεροι, παρότι στην ουσία δεν γνωρίζουν ούτε τι ακριβώς σημαίνει ο όρος αυτός, ούτε και ποιους πραγματικούς σκοπούς επιδιώκει!!
Είναι, όμως, ολοφάνερο ότι ο πόλεμος του νεοφιλελευθερισμού ενάντια στην ανθρωπότητα θα καθίσταται ολοένα και περισσότερο καταστροφικός. Για όλους εκείνους, όμως, που το όνειρό τους δεν είναι μια κοινωνία άγριου νεοφιλελευθερισμού, όπου "ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άλλο άνθρωπο", κατά τη φράση του Τόμας Χόμπς (Thomas Hobbes), η ενίσχυση των θεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης και η ανάπτυξη μιας κοινωνικής οικονομίας είναι η εναλλακτική λύση. Η προστασία της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας, Υγείας και Πρόνοιας πρέπει να συνδυαστεί με την ενθάρρυνση του τρίτου τομέα, αυτού που δεν είναι ούτε ιδιωτικός, ούτε δημόσιος, του τομέα των συνεταιρισμών, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, των καταναλωτικών οργανώσεων, των ενώσεων πολιτών που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους, που κάνουν τη δημοκρατία καθημερινή πράξη, που καθιερώνουν νέες μορφές κοινωνικού ελέγχου και αυτοδιαχείρισης.
Περαιτέρω, απαιτείται η άμεση ριζική μείωση των ωρών εργασίας (30 ώρες), η ενδυνάμωση της προστασίας των μισθωτών, η νομιμοποίηση των μεταναστών και η εξίσωση των μισθών, η δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας στην προστασία της φύσης, στη βιομηχανία των ήπιων μορφών ενέργειας, η οποία έχει απεριόριστες δυνατότητες, στην ανακύκλωση, στον εναλλακτικό τουρισμό και στην αναστύλωση μνημείων και παραδοσιακών οικισμών, κ.α., διαφορετικά, εάν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα και ουσιαστικά η ανεργία και η έξαρση της φτώχειας, οι οποίες αποτελούν σημαντικότατο κοινωνικό πρόβλημα, θα οδηγήσουν και στη Χώρα μας σε κοινωνικές εκρήξεις, όπως αυτές της Γαλλίας…
Κλείνοντας, αξίζει να θυμηθεί κανείς τα λόγια του Όσκαρ Γουάιλντ, εγκλείστου στη φυλακή του Ρέντινγκ:
Ακόμα κάθε άτομο σκοτώνει το πράγμα που αγαπά,
Από κάθε έναν αφήστε αυτό να ακουστεί,
Μερικοί το κάνουν με ένα πικρό βλέμμα,
Μερικοί με μια λέξη κολακείας,
Ο δειλός το κάνει με ένα φιλί,
Το γενναίο άτομο με ένα ξίφος!