«Ο βασιλιάς είναι γυμνός!»*

* (βασισμένο στο παραμύθι του Χ.Κ.Αντερσεν “η καινούργια φορεσιά του αυτοκράτορα”)

Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε ένας αυτοκράτορας, στον οποίο άρεσαν τόσο πολύ οι καινούριες φορεσιές, που ξόδευε όλα του τα χρήματα για να ντύνεται όμορφα. Το μοναδικό του ενδιαφέρον ήταν να πηγαίνει στα θέατρα με την άμαξά του και να επιδεικνύει τα καινούρια του ρούχα. Είχε διαφορετική στολή για κάθε ώρα της μέρας.
Μια μέρα ήρθαν στο βασίλειο δύο απατεώνες. Είπαν ότι ήταν υφαντές και ράφτες, υποστηρίζοντας πως ήξεραν να φτιάχνουν τα καλύτερα ρούχα που μπορούσε να φανταστεί κανείς. Δεν ήταν μόνο υπέροχα τα σχέδια και τα χρώματα, που δούλευαν, αλλά υποστήριξαν πως γνώριζαν έναν τρόπο να κατασκευάζουν ένα ύφασμα που είχε την εκπληκτική ιδιότητα να είναι αόρατο σε όποιον ήταν ανεπαρκής ή ηλίθιος.
"Θα ήταν υπέροχο να είχα ρούχα φτιαγμένα από τέτοιο ύφασμα" σκέφτηκε ο αυτοκράτορας. "Έτσι θα γνώριζα ποιοι από τους υπηκόους μου δεν ταιριάζουν στις θέσεις τους και θα ξεχώριζα τους έξυπνους από τους ανόητους". Έτσι αμέσως έδωσε στους δύο απατεώνες ένα μεγάλο ποσόν για να του υφάνουν τη στολή του.
Έστησαν λοιπόν τους αργαλειούς τους και άρχισαν να προσποιούνται ότι δουλεύουν, αν και δεν υπήρχε τίποτα απολύτως σ' αυτούς. Ζητούσαν το καλύτερο μετάξι και το αγνότερο χρυσάφι, και μόλις τους τα έδιναν αυτοί τα έκρυβαν, συνεχίζοντας να δουλεύουν στον άδειο αργαλειό, ακόμα και αργά τη νύχτα.
Μετά από κάμποσες μέρες, ο αυτοκράτορας σκέφτηκε: "Θα στείλω τον πιστό μου πρωθυπουργό στους ράφτες. Είναι ο πιο κατάλληλος για να δει πως πάει η κατασκευή του υφάσματος. Είναι πολύ λογικός και κανείς άλλος δεν αξίζει περισσότερο από αυτόν τη θέση που κατέχει."
Έτσι ο καλός γέρο-πρωθυπουργός, πήγε στην αίθουσα όπου οι δύο απατεώνες δούλευαν στους άδειους τους αργαλειούς. “Κύριε ελέησον!" σκέφτηκε, γουρλώνοντας τα μάτια του. "Δεν βλέπω τίποτα!". Δεν τόλμησε όμως να το παραδεχτεί…
Οι δυο απατεώνες τον κάλεσαν να πλησιάσει, και να τους πει αν η φορεσιά δεν ήταν τέλεια, και αν τα χρώματα δεν ήταν υπέροχα. Του έδειξαν τον άδειο αργαλειό, κι ο καημένος ο πρωθυπουργός, άνοιξε τα μάτια του ακόμα περισσότερο, χωρίς και πάλι να μπορέσει να δει τίποτα. "Θεέ μου, σκέφτηκε, μήπως είμαι ηλίθιος; Ποτέ μου δεν το σκέφτηκα. Μήπως δεν κάνω για τη θέση μου; Κανείς δεν πρέπει να το μάθει αυτό. Όχι, δεν θα πω ποτέ ότι δεν κατάφερα να δω το ύφασμα."
"Δεν λέτε τίποτε…", του είπαν οι ράφτες. "Ω, μα είναι υπέροχη! Τέλεια!", είπε ο πρωθυπουργός, κοιτάζοντας με προσοχή μες απ' τα γυαλιά του. "Τι υπέροχο σχέδιο, τι χρώματα! Μάλιστα, θα πω στον αυτοκράτορα ότι είμαι πολύ ικανοποιημένος μαζί σας!"
Ο Αυτοκράτορας, έστειλε κι άλλους αξιωματούχους να παρακολουθήσουν την πρόοδο των υφαντών. Στην αρχή ξαφνιάζονταν κι αυτοί όταν δεν έβλεπαν τίποτα, όμως όταν γύριζαν πίσω, του ανέφεραν πόσο σπουδαίο ύφασμα ήταν, και τον συμβούλευαν να φορέσει τη νέα στολή του σε κάποια μεγάλη παρέλαση. Όλη η πόλη ζούσε παινεύοντας τα ρούχα.
Όλο το βράδυ, πριν την παρέλαση οι απατεώνες έμειναν ξύπνιοι, "δουλεύοντας" πυρετωδώς. Όλοι μπορούσαν να δουν ότι βιάζονταν να τελειώσουν τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα. Προσποιούνταν πως έβγαζαν το ύφασμα από τους αργαλειούς τους. Το έκοβαν με μεγάλα ψαλίδια. Το έραβαν με βελόνες που δεν είχαν κλωστή. Τελικά ανακοίνωσαν: "Ορίστε! Τα ρούχα τέλειωσαν!"
Το πρωί ο αυτοκράτορας παρουσιάστηκε με δύο από τους πιο διακεκριμένους του ιππότες. Οι απατεώνες ύψωσαν τα χέρια τους, σαν να κρατούσαν κάτι και είπαν: "Κοιτάξτε αυτό το παντελόνι! Να και το πουκάμισο! Δεν είναι εκπληκτικός αυτός ο χιτώνας; Είναι τόσο αραχνοΰφαντα που θα νομίσετε ότι δεν φοράτε τίποτα. Κι αυτό είναι το σπουδαιότερο!"
"Ναι", είπαν οι ιππότες, αν και δεν μπορούσαν να δουν τίποτα, αφού δεν υπήρχε τίποτα να δουν…
"Θα μπορούσε η Μεγαλειότητά σας να βγάλει τα ρούχα Της;" είπαν οι απατεώνες. "Στη συνέχεια θα σας φορέσουμε τα καινούρια, μπροστά σ' αυτό το μεγάλο καθρέφτη".
Ο αυτοκράτορας έβγαλε όλα του τα ρούχα και οι απατεώνες προσποιήθηκαν ότι τον έντυναν, ένα - ένα τα καινούρια ρούχα που είχαν φτιάξει. Τέλος ο βασιλιάς κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.
"Ναι, είμαι έτοιμος", είπε ο αυτοκράτορας. "Δεν μου πάνε υπέροχα;" Κοίταξε μια φορά ακόμη τον καθρέφτη, διότι έπρεπε να φανεί ότι θαύμαζε τον εαυτό του σε όλο του το μεγαλείο.
Οι αυλάρχες που θα κρατούσαν την ουρά της στολής, ακούμπησαν τα χέρια τους στο πάτωμα σαν να έπιαναν τις άκρες της. Καθώς περπατούσαν, έκαναν πως κρατούσαν την ουρά ψηλά, γιατί δεν έπρεπε να καταλάβει κανείς πως δεν έβλεπαν τίποτα.
Ο αυτοκράτορας προχώρησε κάτω από μια ολοστόλιστη τέντα προς την παρέλαση, και όλοι οι άνθρωποι στα παράθυρα και τους δρόμους έλεγαν: "Θεέ μου, η καινούρια στολή του αυτοκράτορα είναι ασύγκριτη! Τι πανέμορφη ουρά που έχει! Πόσο του ταιριάζει!" Κανείς δεν ήθελε να παραδεχτεί πως δεν έβλεπε τίποτε, γιατί τότε θα έλεγαν ότι δεν έκανε για το πόστο του ή ότι ήταν ηλίθιος.
"Μα αυτός είναι ολόγυμνος!", είπε ένα μικρό παιδί.
"Μα το Θεό, το παιδί έχει δίκιο", είπε ο πατέρας του και ψιθύρισε στο διπλανό του τι είπε ο μικρός. "Ένα παιδί είπε ότι δεν φοράει τίποτα". Τελικά όλοι το παραδέχθηκαν: "Δεν φοράει τίποτα!"
Ο αυτοκράτορας ανατρίχιασε, γιατί ήξερε ότι αυτό ήταν αλήθεια, αλλά σκέφτηκε: "Η παρέλαση πρέπει να συνεχιστεί!" Σήκωσε ακόμη περισσότερο το κεφάλι του, κορδώθηκε με περηφάνια και οι αυλικοί του συνέχιζαν να προχωρούν πίσω του, κουβαλώντας μια ουρά που δεν υπήρχε.
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ αυτής της ιστορίας; όπως μας ρωτούσαν κάποτε οι δάσκαλοι στο σχολείο και τι νόημα μπορεί να έχει η διήγηση ενός παραμυθιού προεκλογικά; Κι, όμως, ένα παραμύθι είναι, ίσως, ο καλύτερος τρόπος να πεις ορισμένες αλήθειες.
H μεγάλη αξία αυτής της ιστορίας, λοιπόν, δεν βρίσκεται τόσο στο ότι ένα παιδί, ξεσκεπάζει τελικά την απάτη, αλλά στις λεπτομέρειες με τις οποίες περιγράφεται πώς μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων, ωθούμενη από φόβο, νωθρότητα, ανασφάλεια ή ιδιοτέλεια, συναινεί σ' ένα ψέμα και ρυθμίζει τη συμπεριφορά της σύμφωνα με αυτό, ώσπου μια "φάλτσα" ατάκα αρκεί για να προκαλέσει την κατάρρευση αυτής της πάνδημης θεατρικής παράστασης.
Το παραμύθι αυτό είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους εκείνους που διατείνονται ότι “βλέπουν” ότι “ο Νομάρχης κ.Πρίντζος εκπλήρωσε όλες τις προγραμματικές του δεσμεύσεις και παρήγαγε έργο, το οποίο είναι όχι απλά μεγάλο, αλλά θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί πραγματική κοσμογονία”, όπως, με κομπασμό υποστήριξε και νομαρχιακός σύμβουλος της απερχόμενης πλειοψηφίας της Νομαρχιακής Αρχής και νυν υποψήφιος, πλην, όμως, δεν ήθελε να παραδεχτεί πως δεν έβλεπε τίποτε, γιατί τότε όλοι θα έλεγαν ότι δεν έκανε για το πόστο του ή ότι ήταν …ηλίθιος (σ.σ. κατά τον ΄Αντερσεν).
Μολαταύτα, στις 9/10/2006, με το που ξεχύθηκαν τα ορμητικά νερά του χειμάρρου Ξηριά στη πόλη του Βόλου, μετατρέποντας σε λίγες ώρες την συνοικία της Νεαπόλεως σε λίμνη η ατάκα ακούστηκε και καταγράφηκε. Και το συμπέρασμα βγήκε: Δυστυχώς, ο βασιλιάς είναι γυμνός!
Τώρα, για ποιο λόγο ορισμένοι επιμένουν ότι η ατάκα αυτή αφορά και τον, κατά τα άλλα, ευδιάθετο (σ.σ. από απόψεως φωτογένειας) Δήμαρχό μας κ.Μήτρου, ο οποίος δήλωσε με πάσα ειλικρίνεια ότι έπραξε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό, εγώ …δεν το γνωρίζω. Άλλωστε, δεν πρέπει να τα περιμένετε όλα από μένα. Αφήνω και κάτι για σας…

«Περί κενότητος και αλαζονείας»

“Τα άδεια ασκιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους ανθρώπους η αλαζονεία” (ΣΩΚΡΑΤΗΣ – Ανθ.Στοβ. ΚΒ 37)

Σε παλαιότερο άρθρο μας, με τίτλο “περί συλλογικής ευθύνης ο λόγος”, είχαμε επισημάνει, μεταξύ άλλων, ότι «Προ τριμήνου περίπου ο κ.Κοκκίνης κατήγγειλε τον νυν Νομάρχη για ανικανότητα, χαρακτήρισε το έργο του ανύπαρκτο και προανήγγειλε την δημιουργία δικού του νέου πολιτικού συνδυασμού ενόψει την προσεχών εκλογών.
Μολαταύτα, από την κριτική του κ.Κοκκίνη απουσιάζει η αναμενόμενη αυτοκριτική του, αφού συνυπεύθυνος για την ανυπαρξία έργου είναι και ο ίδιος και δεν νομιμοποιείται να εξαιρεί τον εαυτό του σήμερα, όταν καθόλη τη διάρκεια της 4ετούς θητείας του ουδέποτε δήλωσε δημόσια ο,τιδήποτε εναντίον της απερχόμενης νομαρχιακής αρχής, αλλά και κατά του κ.Πρίντζου προσωπικά, ούτε και αποστασιοποιήθηκε με κάποιο ευδιάκριτο τρόπο από τη δημοσιότητα και τις τιμές, που απολάμβαναν οι λοιποί εκλεχθέντες με τον συνδυασμό του κ.Πρίντζου νομαρχιακοί σύμβουλοι, έτσι ώστε να μπορεί να υποστηριχθεί η άποψη ότι τάχα ο ίδιος είχε καταστεί ξένο σώμα από την απερχόμενη νομαρχιακή αρχή», είχαμε δε επιχειρήσει να εξηγήσουμε τους λόγους για τους οποίους ο ίδιος επιδιδόταν σε μια ανέξοδη πραγματικά κριτική και συγκεκριμένα είχαμε υποστηρίξει ότι «Με βάση τα δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου διάχυτη είναι η αίσθηση ότι η πρόσφατη αποχώρησή του κ.Κοκκίνη από τον συνδυασμό του κ.Πρίντζου δρομολογήθηκε όταν διαπίστωσε ότι η Νέα Δημοκρατία προωθούσε τον τελευταίο εκ νέου και για τις επερχόμενες εκλογές ως υποψήφιο Νομάρχη, αντί για τον ίδιο και παρότι εκείνος διέβλεπε την επερχόμενη εκλογική αποτυχία του κ.Πρίντζου, η οποία θα ματαίωνε αναγκαστικά και την ικανοποίηση των προσωπικών του φιλοδοξιών» και κλείνοντας το άρθρο εκείνο λέγαμε ότι «Ύστερα από όλα αυτά θα περίμενε κανείς από τον κ.Κοκκίνη, ο οποίος ζητά και πάλι τη ψήφο μας, αυτή τη φορά ως υποψήφιος Νομάρχης, σαφή δείγματα υπευθυνότητας και προπάντων ταπεινοφροσύνης ως προς τον τρόπο προβολής του από τα ΜΜΕ, τα οποία μέχρι και σήμερα δεν έχουμε δει».
Τα κύρια, λοιπόν, σημεία της δημόσιας κριτικής μας είχαν επικεντρωθεί στα αυτονόητα, ήτοι ότι: α) ο κ.Κοκκίνης ήταν συνυπεύθυνος για το αποτυχημένο έργο της Νομαρχιακής πλειοψηφίας του κ.Πρίντζου, β) προτιμούσε την κριτική, από την αυτοκριτική και γ) χάριν των προσωπικών φιλοδοξιών του όχι μόνον εγκατέλειψε τον κ.Πρίντζο με τη λήξη της 4ετούς θητείας του, αλλά έβαλε πλώρη για να “αλώσει” την Νομαρχία κάνοντας χρήση του “υπερόπλου” που λέγεται «ASTRA», πιστεύοντας ότι, μέσω του τηλεοπτικού αυτού σταθμού θα μπορούσε να χτίσει το προφίλ του και να “κατατροπώσει” τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Τι άλλαξε από τότε; Τίποτα, αφού την μεν συνυπευθυνότητα και την εντεύθεν αυτοκριτική επιχείρησε να αντιπαρέλθει με τον παιδαριώδη ισχυρισμό ότι τάχα αυτός ενώ διαφωνούσε με την συμπεριφορά του κ.Πρίντζου, εντούτοις ο τελευταίος δεν τον άκουγε ή ότι δήθεν δεν τον ενημέρωναν για το πότε συνεδρίαζε το νομαρχιακό συμβούλιο και έτσι δεν γνώριζε τι συζητούσαν και τι αποφάσιζαν (σ.σ. τώρα, γιατί εμείς οι κοινοί θνητοί δεν αντιληφθήκαμε τίποτα απ’αυτά είναι άλλο θέμα), η δε αυτοπροβολή του μέσω του «ASTRA» δεν έχει προηγούμενο στα τοπικά πολιτικά πράγματα.
Αναγκασθήκαμε τότε να επανέλθουμε με νεότερο άρθρο μας, το οποίο απευθυνόταν σε περισσότερους αποδέκτες και τιτλοφορείτο “Υπερβολής εγκώμιον και περί πολιτικής φιλαυτίας”, στο οποίο επισημαίναμε, μεταξύ άλλων, ότι «Η φύση του ανθρώπου ορμάται από εγωιστικά στοιχεία και το ατομικό συμφέρον αποτελεί καθοριστικό παράγοντα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Τα ίδια κίνητρα του ανθρώπου αποτελούν πάντοτε το μεγάλο του πλεονέκτημα ή πρόβλημα, ανάλογα με το που αποβλέπουν. Αν οι υπόλοιποι άνθρωποι καταλάβαιναν πως το μοναδικό του κίνητρο είναι η ικανοποίηση της άμετρης φιλαυτίας του, τότε τα σχέδιά του θα καταστρέφονταν».
Δυστυχώς, όμως, και οι τελευταίες επισημάνσεις – νουθεσίες μας έπεσαν στο κενό, αφού τα παραπάνω φαινόμενα, που στηλιτεύσαμε, αντί να μετριασθούν, χάριν του πολιτικού πολιτισμού, που κατ’επίφασιν, πολλοί επικαλούνται, οξύνθηκαν και συγκεκριμένα άρχισε από το κυριακάτικο φύλλο του “ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ” (8/10/2006) η εμφάνιση άρθρου υποψηφίου με τον συνδυασμό του κ.Κοκκίνη, στο οποίο απαριθμούνταν οι λόγοι, για τους οποίους, σύμφωνα με το συντάκτη του, ο ψηφοφόρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα πρέπει να ψηφίσει τον συνδυασμό του κ.Κοκκίνη, μεταξύ των οποίων ήταν και ότι ο κ.Παπατόλιας ζει στην Αθήνα και εκεί θα επιστρέψει μόλις χάσει τις εκλογές, κριτική αντίστοιχη με εκείνη περί “Κολωνακίου”, στην οποία είχε επιδοθεί και ο απερχόμενος Νομάρχης κ.Πρίντζος.
Κι αν μεν το άρθρο εκείνο θα μπορούσε να αποδοθεί ότι εξέφραζε τον συντάκτη του και μόνον, ο από στόματος κ.Κοκκίνη εκπεφρασθείς στις 9/10/2006, σε μεσημεριάτικη εκπομπή του «ASTRA», απαξιωτικός χαρακτηρισμός του για τον κ.Παπατόλια, περί επιστρατεύσεώς του ως εξ Αθηνών λυτρωτή, δεικνύει ότι ο κ.Κοκκίνης δεν κριτικάρει, αλλά λαϊκίζει και ότι στόχος του συνδυασμού του είναι καθαρά και μόνον ψηφοθηρικός και προς αυτή την κατεύθυνση “αλίευμα” είναι και οι ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ.!!
ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, όμως, αυτού του τόπου, ευτυχώς για τη δημοκρατία και δυστυχώς για άλλους, έχουν γνησιότητα και αμεσότητα, επειδή δεν διαπλέκονται με πολιτικές σκοπιμότητες. Ούτε με περίεργα συμφέροντα. Δεν τους νοιάζει η δήθεν υψηλή πολιτική, αλλά εξοργίζονται με εκείνους που υποτιμούν τη νοημοσύνη τους, για να τους καταστήσουν υποχείριό τους και τέτοιοι είναι εκείνοι που άλλοτε καταφεύγουν στην κολακεία, άλλοτε έχουν εύκολη την κριτική και δύσκολη την αυτοκριτική.
Κλείνοντας, σκόπιμο είναι να επαναλάβουμε, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, τα λόγια του εκ των πάντα επίκαιρων σοφών προγόνων μας Σοφοκλή (Αντιγόνη 707-709), ο οποίος έλεγε ότι «όποιος νομίζει πως μόνο αυτός σκέφτεται λογικά, ή πως έχει λόγο ή ψυχή, που άλλος δεν τα έχει, κενός αυτός θα ευρεθεί, όταν κοιτάξουν μέσα του»…

Μια αυτοκριτική που δεν έγινε ποτέ…

“Σεβάσμια ντροπή, μακάρι σ’ όλων των ανθρώπων την ψυχή να θρονιαζόσουν και να έδιωχνες την αδιαντροπιά” (ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ Ανθ.Στοβ. ΛΑ,3)
Αιφνίδια χτες το απόγευμα ο Δήμαρχος της Χώρας του Ποτέ και επικεφαλής του δημοτικού συνδυασμού “Η Χώρα μας” στις επικείμενες εκλογές, κ.Κίτσου, ειδοποίησε τα ΜΜΕ ότι επρόκειτο το βράδυ να κάνει μια βαρυσήμαντη δήλωση, η οποία θα ταράξει “τα νερά” της προεκλογικής περιόδου.
Πράγματι, στις 9μ.μ. άνοιξαν οι πόρτες του δημαρχείου και στην αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου, μπροστά σε ένα πυκνό ακροατήριο από δημοσιογράφους, πολιτικούς συνεργάτες, αλλά και απλούς πολίτες, εμφανίστηκε εμφανώς καταβεβλημένος ο κ.Κίτσου, ο οποίος προέβη στην ακόλουθη λιτή ανακοίνωση:
«Στα χρόνια της θητείας μου ως Δημάρχου εκείνο που ήθελα να κάνω και δεν πρόλαβα ή δεν ήμουν ικανός να κάνω, ήταν να δώσω μία ορμή στη πόλη και στους πολίτες, να τους δώσω μία αυτογνωσία που τόσο πολύ μας χρειάζεται και να τους δώσω πληρέστερη γνώση της Iστορίας μας, από την οποία εμπνεόμεθα τόσα χρόνια. Kαι - προπαντός - να δώσω στην Δημοτική Αρχή τη δύναμη να μην υποκύψει ποτέ σε πιέσεις μικροκομματικών συμφερόντων ή άλλων σκοτεινών δυνάμεων. Aλλά αυτά - με τη βοήθεια του Θεού - θα πρέπει να τα φροντίσει ο διάδοχός μου, επειδή εγώ, υπό το βάρος των πολιτικών ευθυνών μου για τα όσα είδαν το τελευταίο διάστημα τα φώτα της δημοσιότητας, με το ζήτημα της ποιότητας του νερού να ξεχειλίζει το ποτήρι και επειδή δεν μπορώ να αντέξω τις ερινύες να μου μαστιγώνουν την ψυχή μου, αποφάσισα να αποσύρω την υποψηφιότητά μου από τις επερχόμενες εκλογές και να δηλώσω την παραίτησή μου από τα καθήκοντα του Δημάρχου. Πάντως, εγώ σας ευχαριστώ, ευχαριστώ όλους τους συμπολίτες που με πίστεψαν και στάθηκαν στο πλευρό μου το τελευταίο διάστημα και εύχομαι καλή επιτυχία στον νέο Δήμαρχο που θα επιλεχτεί στις επερχόμενες εκλογές, τον οποίο δεσμεύομαι να βοηθήσω στο δύσκολο έργο του και με βάση τις πολύτιμες εμπειρίες που αποκόμισα».
Ακολούθως, ο κ.Κίτσου αποχώρησε από την αίθουσα με σκυμμένο το κεφάλι, με το ακροατήριο να τον κοιτά αμήχανο και μόνον λίγο αργότερα κάποια μεμονωμένα άτομα άρχισαν να τον χειροκροτούν…
Αυτά, βέβαια, μόνον στην Χώρα του Ποτέ θα μπορούσαν να συμβούν ή κάνω λάθος;;

Υπερβολής εγκώμιον και περί πολιτικής φιλαυτίας*

*(όταν κάποιος αγαπάει υπερβολικά τον εαυτό του)
“Θησαυρός άριστος στους ανθρώπους είναι η γλώσσα που λέγει λίγα και με πολλά χαρίσματα όταν τηρεί το μέτρο” (ΗΣΙΟΔΟΣ Έργα και Ημ. 719-720)

Η φύση του ανθρώπου ορμάται από εγωιστικά στοιχεία και το ατομικό συμφέρον αποτελεί καθοριστικό παράγοντα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Τα ίδια κίνητρα του ανθρώπου αποτελούν πάντοτε το μεγάλο του πλεονέκτημα ή πρόβλημα, ανάλογα με το που αποβλέπουν. Αν οι υπόλοιποι άνθρωποι καταλάβαιναν πως το μοναδικό του κίνητρο είναι η ικανοποίηση της άμετρης φιλαυτίας του, τότε τα σχέδιά του θα καταστρέφονταν.
Το άλυτο για κάθε ωφελιμιστική ηθική πρόβλημα είναι πώς να συμβιβάσει την άμετρη φιλαυτία με την αλληλεγγύη και την αμοιβαιότητα, τον εγωισμό με την αυτοθυσία που είναι αναπόσπαστη από την έννοια της αρετής.
Από την άλλη, ζούμε στην εποχή που έχει εδραιωθεί η αποδόμηση της ίδιας της έννοιας της αξιοκρατίας, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε πια τι αυτή περιλαμβάνει. Ποιες αξίες τελικά την ορίζουν; Μήπως ο ανταγωνισμός, η φιλαυτία, η φιλαργυρία, η φιληδονία, η διαφθορά, η απληστία, η νωθρότητα, η μηχανορραφία ή η ραδιουργία; Αυτά και άλλα πολλά αποτελούν το περιεχόμενο της “αξιοκρατίας” στο πλαίσιο της επικρατούσας “φιλελεύθερης” ιδεολογίας της αγοράς, όπου όλα αγοράζονται και όλα πωλούνται.
Η κρίση των αξιών επέφερε με τη σειρά της την ηθική χαλάρωση, τον στείρο ατοµικισµό, την ευδαιµονιστική αντίληψη για τη ζωή και την πλήρη κυριαρχία του καταναλωτικού πνεύματος.
Από πολιτικής απόψεως προκάλεσε την αποξένωση του πολίτη από το κράτος και την κατάρρευση των ιδεολογιών, η οποία όχι μόνον διέσπειρε την απογοήτευση, αλλά είχε, ως επακόλουθο και την επικράτηση του πνεύματος του ωχαδελφισµού.
Έτσι, μοιραία, στην πολιτική βρήκε πρόσφορο έδαφος για να αναδυθεί ο λαϊκισµός και η διαφθορά και να καταστούν συμπρωταγωνιστές με την αναξιοκρατία, τις πελατειακές σχέσεις και την ψηφοθηρία, ο πολιτικός λόγος απογυμνώθηκε και διακρίνεται πλέον από την δημοκοπία, την υποσχεσιολογία και συχνά είναι προπαγανδιστικός, μερίδα δε των πολιτικών προσπαθούν, για να εξασφαλίσουν την εύνοια του λαού, ακόμα και να μιμούνται τυπικά και επιφανειακά τον τρόπο της ζωής και της γλώσσας του.
Τα φαινόμενα αυτά αποκαλύπτουν την βαθειά κρίση που διέρχεται η κοινωνία μας, αλλά και το δημοκρατικό μας πολίτευμα, καθόσον στην πραγματικότητα αφενός μεν αποσκοπούν στην χειραγώγηση του λαού, αλλά και στην εξυπηρέτηση των πολιτικών - κοµµατικών σκοπιµοτήτων, αφετέρου δε οδηγούν τους πολίτες στην αποστροφή τους από την πολιτική (απολιτικότητα).
Αντίθετα, έννοιες και αξίες όπως αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, ανιδιοτέλεια, φιλότιμο, κατάργηση της εκμετάλλευσης, προστασία του περιβάλλοντος, έχασαν το νόημά τους και κατάντησαν λέξεις χωρίς περιεχόμενο!!
Όλα τα παραπάνω επισημαίνονται όχι μόνον για να έχετε εσείς, ο απλός λαός, ξεκάθαρη άποψη για το τι συμβαίνει και πως εξηγούνται τα σημερινά φαινόμενα της διαφθοράς (λ.χ. κύκλωμα “κουμπάρων”, κυκλώματα με προμηθευτές αμυντικών δαπανών, κ.λ.π.), αλλά και για εκείνους από τους συμπολίτες μας, που κατέρχονται στον πολιτικό στίβο.
Επειδή η φιλαυτία, η φιλαργυρία, η μνησικακία, αλλά και το πάθος για κοινωνική ανάδειξη και επίδειξη είναι αισθήματα ταπεινά, θα πρέπει, εάν πράγματι νοιώθετε ότι δεν δυναστεύεστε από τέτοια πάθη και ότι η θέση σας ως υποψηφίων για τις επερχόμενες εκλογές έγινε με γνώμονα το καλό του τόπου και μόνον, να διακριθείτε για την αίσθηση του χρέους και της τιμής, αλλά και της αλύγιστης αποφασιστικότητας.
Από την άλλη, όμως, επειδή και σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο έκανε την εμφάνισή του ο γνωστός από το παρελθόν χαρτοπόλεμος διαφημιστικών εντύπων υπέρ υποψηφίων, αναγκαία είναι η επισήμανση ότι δεν χρειάζεται να προβαίνετε σε αλόγιστες οικονομικές δαπάνες, προκειμένου να προβάλλετε τους εαυτούς σας, αλλά και για να πείσετε τους συμπολίτες σας περί των προσωπικών εξαιρετικών σας ικανοτήτων. Ο προσωπικός βίος του καθενός, αλλά και η σεμνή προβολή σας μέσω των ΜΜΕ αποτελεί το προσιτό μέσο για την γνωστοποίηση της υποψηφιότητά σας και μόνον, καθόσον η αξιολόγησή σας δεν γίνεται και δεν μπορεί να γίνει από εκείνους που δεν σας γνωρίζουν και μάλιστα την τελευταία στιγμή, ενώ γι’ αυτούς που σας γνωρίζουν είναι αυτονόητη η καλή ή κακή γνώμη και δεν χρειάζεται η παρενόχλησή τους.
Το οξύμωρο είναι ότι η ρύπανση της πόλης με φυλλάδια πάσης φύσεως, στις οποίες απεικονίζεται η μετριότητά σας, έρχεται σε πρόδηλη ρήξη με τις συνήθεις δηλώσεις σας περί της αγάπης σας για τον τόπο που γεννηθήκατε ή σας ανέδειξε και αντιστρατεύεται τον πολιτικό πολιτισμό που θα θέλαμε, αφού, εάν πράγματι αγαπάτε τον τόπο σας, αλλά και τους συμπολίτες σας, τότε τον μεν τόπο δεν θα πρέπει να μετατρέπετε σε σκουπιδότοπο, τους δε συμπολίτες σας δεν θα πρέπει να τορπιλίζετε με συνεχή παραγγέλματα περί επιλογής του ενός ή του άλλου.
Κι αν μεν γίνεται αυτή η επισήμανση είναι γιατί ποτέ κανείς, που υιοθετεί την συμπεριφορά αυτή, δεν παραδέχεται ότι κι αυτός είναι αναπόσπαστο μέρος αυτού του εκφυλισμένου συστήματος, γι’ αυτό και πάντα επιρρίπτει τις ευθύνες στους άλλους. Με τη στάση του, όμως, αυτή δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διαιωνίζει τη δυσάρεστη αυτή κατάσταση της δημόσιας ζωής…

Ο κατά Πρίντζον τσελεμεντές της “επιτυχίας”

Αξιολογώντας τον απολογισμό του έργου της απερχόμενης νομαρχιακής αρχής, όπως παρουσιάσθηκε από τον για μερικές ημέρες ακόμη Νομάρχη κ.Πρίντζο, στην αρχή πραγματικά αναστατώθηκα και δεν σας κρύβω ότι τα έβαλα με τον εαυτό μου, αφού δεν είχα υπόψη μου το παραχθέν έργο, όπως αυτό παρουσιάσθηκε, σε όλες τις πτυχές και το εύρος του.
Εάν, βέβαια, σύχναζα σε κάποια πλατεία του Κολωνακίου θα ήταν δικαιολογημένο να δηλώνω άγνοια, αλλά δυστυχώς ζω και δρω στη Μαγνησία, οπότε και μεγεθύνεται αδικαιολόγητα το ζήτημα της άγνοιας που ανέκυψε. Προσπάθησα, έτσι, επί μεγάλο χρονικό διάστημα να μελετήσω αναλυτικά το έργο αυτό και με χαρά μεγάλη σας παρουσιάζω σε πανελλαδική αποκλειστικότητα την συνταγή, με βάση την οποία μπορεί κάποιος να γίνει επιτυχημένος Νομάρχης όχι μόνον μία, αλλά πολύ περισσότερες τετραετίες.
Στο κεφαλαιώδες, λοιπόν, ερώτημα “τι είναι επιτυχία” σταχυολόγησα τα ακόλουθα:
Επιτυχία είναι:

• να κερδίζεις τις εκλογές όχι παρουσιάζοντας και πείθοντας τον λαό για κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα πολιτικής δράσης, αλλά εκμεταλλευόμενος την λαϊκή δυσαρέσκεια, μέσω προβολής ως κύριου πολιτικού συνθήματός σου το εφεύρημα «στείλτε την απάντηση στην Κυβέρνηση»,
• να καυχιέσαι για τα έργα που είχαν στη συντριπτική πλειονότητά τους σχεδιαστεί, ενταχθεί ή ολοκληρωθεί από τους προκατόχους σου στη νομαρχία,
• να οικειοποιείσαι τα Ολυμπιακά Έργα, που εκτελέστηκαν στη Μαγνησία από την προηγούμενη Κυβέρνηση με τη σθεναρή υποστήριξη των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ,
• να δηλώνεις υπερήφανος για τις αναπτυξιακές επιδόσεις της Μαγνησίας, άσχετα εάν κατάντησε ουραγός στην Περιφέρεια Θεσσαλίας στον τομέα της απορρόφησης των πόρων, πίσω ακόμη και από το Νομό Τρικάλων,
• να εμφανίζεσαι στη σκηνή ως άνετος και ενωτικός, εγκωμιάζοντας το έργο της απερχόμενης νομαρχιακής πλειοψηφίας σου, άσχετα εάν αυτή σπαράσσεται από έριδες και είναι διασπασμένη από τα αλληλοκαρφώματα και τις συναλλαγές για το “μοίρασμα των καρεκλών”,
• να δηλώνεις αυτάρεσκα ότι οι κάτοικοι του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Βόλου πίνουν σήμερα “πηγαίο νερό” από το υδροδοτικό δίκτυο, άσχετα εάν δεν το πιστεύεις κανείς,
• να μπορείς να κοιτάς, χωρίς ντροπή, στα μάτια τους συμπολίτες σου, αν και φέρεις την αποκλειστική ευθύνη για την πλήρη αδράνεια που επέδειξες, ως Ν.Α.Μ., στην αντιμετώπιση των αιτίων που προκαλούν της ατμοσφαιρική ρύπανση στην πόλη και στον νομό,
• να προβάλλεσαι ως υπέρμαχος του περιβάλλοντος, ακόμη και όταν εγκατέλειψες τους Δήμους του νοτίου Πηλίου, για την αντιμετώπιση του προβλήματος του ΧΥΤΑ και οι χωματερές συνεχίζουν την ανεξέλεγκτη δράση τους,
• να διατείνεσαι ότι ενδιαφέρεσαι για την ανάπτυξη του εναλλακτικού τουρισμού, έστω και εάν τον ανακάλυψες κατά σύμπτωση, με το που ήρθε στη πόρτα σου η Υπουργός Τουρισμού και άσχετα με το ότι αυτή σου υπέδειξε ακόμη και το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρέπει να υποβάλλεις αίτηση για να τύχεις χρηματοδότησης,
• να υποστηρίζεις με έπαρση ότι επιτέλους ο Βόλος απέκτησε περιφερειακό, άσχετα εάν καθυστερεί επί τέσσερα (4) χρόνια η κατασκευή του και τα δεκαπενθήμερα της επαναφοράς του στην κυκλοφορία των οχημάτων να έχουν καταντήσει …αγγλικό ανέκδοτο,
• να αναλαμβάνεις τις ευθύνες τις διαχείρισης των υποθέσεων ενός τόπου, αλλά να μην δέχεσαι την αναζήτηση και απόδοση ευθυνών σε σένα και τους συνεργάτες σου από άλλους ελεγκτικούς φορείς, όπως είναι ο Εισαγγελέας Ποινικής Διώξεως λ.χ.,
• να διατείνεσαι ότι είσαι υπέρμαχος της νομιμότητας και εγγυητής της ισονομίας και της δημοκρατίας, ακόμη κι όταν ενώ η δικαιοσύνη σε ελέγχει για παραβάσεις στην εκτέλεση των καθηκόντων σου, εσύ επιρρίπτεις τις ευθύνες σου στους συνεργάτες σου και αφήνεις αιχμές κατά της δικαιοσύνης, πως τάχα η δίωξη έγινε σε “ακατάλληλο χρόνο”, ωσάν η λειτουργία της δικαιοσύνης να καθορίζεται από το εάν έχουμε εκλογές ή όχι, αιχμές, όμως, που σπιλώνουν το ανεξάρτητο της δικαιοσύνης και επιχειρούν να την αμαυρώσουν στα μάτια των πολιτών - εκλογέων,
• να προβάλεις τον εαυτό σου ως γνώστη των θεμάτων εκεί που σε συμφέρει και άγνοια εκεί που κινδυνεύεις να εξευτελιστείς,
• να υποστηρίζεις ότι στήριξες την Δημόσια Υγεία, αποσιωπώντας το ότι στη πραγματικότητα αδιαφόρησες για τις δομές της πρωτοβάθμιας περίθαλψης του Νομού, ούτε προώθησες, αλλ’ ούτε και συντόνισες δράσεις πρόληψης και αγωγής υγείας και καταργώντας δια της απραξίας σου την συνεργασία με όλους τους υπάρχοντες φορείς της υγείας.

Μετά από την ολοκλήρωση του παρόντος άρθρου μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι η συνταγή αυτή απευθύνεται αποκλειστικά και μόνον στους “καπάτσους” πολιτευτές και σε καμία περίπτωση σ’ εσάς, τον απλό λαό, διότι το “κουτόχορτο”, εάν το καταναλώνετε σε μεγάλες ποσότητες και για μεγάλο χρονικό διάστημα, προκαλεί ηλιθιότητα, στραβισμό, πνευματική μειονεξία και διαταραχές πάσης φύσεως. Περαστικά μας…